Ταπείνωση και συντριβή

[panosgreece]

Ταπείνωση και συντριβή
Η πρώτη διδαχή του,
Τα πόδια όταν τους έπλυνε
Μας δίδαξε η ψυχή του.
Των μαθητών του δουλικό
Έγινε απ’ αγάπη,
Είναι η πιο σημαντική
Αποφυγή απ’ τα πάθη.
Εισιτήριο για την είσοδο
Απ’ την ωραία πύλη,
Του παραδείσου το κλειδί
Όπου είναι όλοι φίλοι.
Ετούτο το παράδειγμα
Και τούτη την θυσία,
Όλοι πρέπει να ζήσουμε
Με μιαν ομοφωνία.
.
Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''

[NIKOSZ]

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ

«Όλοι, έλεγε ο άγιος Τυχών του Ζα­ντόνσκ, την θέλουν την δόξα του Χρίστου και τον έπαινο Του. Άλλα πολύ λίγοι, το αποφασίζουν να σηκώσουν τον σταυρό του Χρίστου και να υπομείνουν, έστω και μόνο κάποιες βρισιές, έναν κάποιο χλευα­σμό, μια κάποια καταφρόνηση»!...

Η μακαριά δούλη του Θεού Ξένη αυτά τα είχε σε όλη της την ζωή!...

Τι ύβρεις, τι εμπαιγμούς, τι ονειδισμούς υπόμεινε! "Όχι μόνο από αθώα παι­διά, από ανθρώπους πειραχτήρια, από άσχετους με την πνευματική ζωή! Άλλα και, προ παντός, από τους εκμοντερνισμένους· πού θεωρούσαν την πολιτεία της σκέτη βλακεία· από τους διαφωτισμέ­νους άθεους!..

Αν θελήσει κανείς να εξηγήσει, την πο­ρεία της, πρέπει να κάνει τη σκέψη, ότι η αγία Ξένη Γρηγόριεβνα, ακινητοποίησε το λογισμό της σε δυο πόλους: στην απέραντη αγάπη και ευσπλαχνία του Χρίστου· ότι ποτέ δεν μας εγκαταλείπει· και

• στην δική της αναξιότητα και αμαρτωλότητα- στην ταπείνωση της· στο ότι ήταν για όλα ανάξια· για όλα μι­κρή.

Μόνο έτσι μπορεί άνθρωπος να αντέ­ξει τόσα, και να ξεπεράσει τους λογι­σμούς, πού τόσο απλόχερα σπέρνει πα­ντού ο διάβολος.

Γράφει ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος: «Τα διακριτικά χαρίσματα του ανθρώπου πού έχει ταπείνωση είναι:

• θεωρεί τον εαυτό του, τον πιο αμαρ­τωλό άνθρωπο επάνω στον κόσμο·

• δεν κακολογεί και δεν κρίνει ποτέ

κανέναν

• βρίσκει τον εαυτό του πιο βρωμερό, πιο αισχρό, πιο αδιάφορο από ό­λους΄

• δεν προβάλλει ποτέ για τίποτε και σε τίποτα σαν παράδειγμα και σαν υπόδειγμα τον εαυτό του·

• δεν γκρινιάξει· και δεν έρχεται ποτέ σε άντιλογία με κανέναν όχι για προσωπικά του θέματα· αλλά ούτε για την πίστη,... Και, αν του λένε κάτι σωστό, απαντάει: «Μπράβο, έτσι είναι»!... και αν του λένε κάτι στραβό, τους λέγει: «Συ ξέρεις, τί λες»!...

• σιχαίνεται το θέλημα του, σαν το πιο βρωμερό πράγμα στον κόσμο·

• αγαπάει και βαστάξει τις θλίψεις, τις προσβολές και τις στερήσεις με χα­ρά·

• δεν θέλει να λυπήσει και να στενο­χωρήσει ποτέ κανέναν» (Εφραίμ του Σύρου, Λόγος περί ταπεινώσεως). Δρόμος δύσκολος. Και σκληρός. Άλλα δρόμος γλυκύς· δρόμος θεϊκός· δρόμος-πορεία προς την Βασιλεία του Θεού.

Ναι. Ό δρόμος αυτός είναι γλυκύς. Γιατί έχει και κάτι πού τον φωτίζει- και τον κάνει και γλυκύν και ελαφρόν. Και αυτό το κάτι είναι, ότι τον δρόμο αυτό μας τον δείχνει ό Κύριος. Άλλα όχι με λό­για στεγνά: Αυτός είναι- βαδίστε τον! Ο ίδιος πάει μπροστά. Και το θέλημα Του απλά μας το υποδηλώνει, με τα λόγια Του: Αν θέλετε, ακολουθείτε με. Όποιος θέλει.

Ο Κύριος εκοπίασε. Εθλίβη. Επόνεσε. Εταλαιπωρήθη. Περισσότερο από όλους εμάς. Και εταπεινώθη, όσο ποτέ κανένας στον κόσμο. Και η ταπείνωση Του, στον Σταυρό και στον Τάφο, είναι και λέγεται Η ΑΚΡΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ.

Όποιος πιστεύει στον Κύριο, Τον αγαπάει. Και όποιος Τον αγαπάει, θέλει να ευρίσκεται πάντοτε κοντά Του. Και να Τον ακολουθεί, οπού και αν πηγαίνει.

«Μετά Σου Κύριε, έτοιμος ειμί και εις φυλακήν και εις θάνατον πορεύεσθαι» (Λουκ. 22,23).


(Μητροπολίτου Μελετίου,
Ή Αγία Ξένη της Πετρουπόλεως,
Πρέβεζα, 2004, σελ. 26-28)

[smarti]

Άγ. Εφραίμ ο Σύρος, Πατερικά

«…σημάδια και γνωρίσματα εκείνου που έχει
την αληθινή ταπείνωση είναι αυτά:



Το να θεωρεί τον εαυτό του ότι είναι
αμαρτωλότερος απ’ όλους τους αμαρτωλούς
και δεν έκανε κανένα καλό μπροστά στο Θεό.
Το να μέμφεται τον εαυτό του σε κάθε ευκαιρία
και σε κάθε τόπο και σε κάθε πράξη.
Το να μην κατηγορήσει κάποιον
ούτε να νομίζει ότι υπάρχει πάνω στη γη
κάποιος αισχρότερος απ’ αυτόν ή …αμελέστερος,
αλλά να τους επαινεί
και να τους δοξάζει όλους πάντοτε.
Το να μην κατακρίνει ή να εξευτελίσει
ή να κακολογήσει ποτέ κάποιον.
Το να σιωπά πάντοτε και να μη λέει κάτι
χωρίς εντολή ή επιτακτική ανάγκη
….να μιλά ή να απαντά ατάραχα και ήσυχα και σπάνια
σαν να εξαναγκάζεται και να ντρέπεται να μιλήσει.
Το να μη μετρά τον εαυτό του σε κάτι.
Το να μη φιλονικήσει με κάποιον
…αλλά αν λέει σωστά να λέει και ο ίδιος, ναι.
Αν όμως λέει λαθεμένα, να λέει εσύ ξέρεις!
Το να έχει υπακοή
και να απεχθάνεται το θέλημά του
σαν καταστρεπτικό πράγμα.
Το να έχει πάντοτε το βλέμμα του στραμμένο κάτω.
Το να έχει μπροστά στα μάτια του το θάνατο.
Το να μη λέει λόγια ανώφελα
ή να μιλά ανόητα ή να λέει ψέματα.
Το να μην αντιμιλά στον μεγαλύτερο.
Το να υπομένει με χαρά τις προσβολές,
τους εξευτελισμούς, τις τιμωρίες.
Το να μισήσει την ανάπαυση και να αγαπήσει τον κόπο.
Και το να μην παροργίσει κάποιον
ή να πληγώσει τη συνείδηση κάποιου.
…είναι μακάριος εκείνος που τα έχει,
διότι από εδώ έγινε σπίτι και ναός του Θεού!
Και ο Θεός κατοίκησε μέσα του
και έγινε κληρονόμος της βασιλείας των ουρανών!»

Aγ.Εφραίμ ο Σύρος

http://www.xfd.gr/