Εγώ πήγα στο Χριστούλη και στην Παναγίτσα ψηλά στον ουρανό

[Domna]

Αφηγούνται ο Ηλίας και ή Θεοφανώ Τσιραμπίδη, από το Δροσάτο Ν. Κιλκίς, γονείς τριών παιδιών.
Στις 30 Μαρτίου του 2001 πήγαμε το Μιχαλάκη μας, ηλικίας 4,5 χρονών, επειγόντως στο Νοσοκομείο Γεννηματάς Θεσσαλονίκης με ανυπόφορο κοιλόπονο. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και διάγνωση αποφρακτικό ειλεό, χειρουργήθηκε επί 3,5 ώρες, και του αφαιρέθηκε μισό μέτρο σάπιο έντερο. Οι γιατροί μας είπαν ό,τι το παιδί πέρασε πολύ μεγάλη μπόρα, αλλά δεν ξεπέρασε τον κίνδυνο. Το βράδυ της Δευτέρας ως το επόμενο πρωί είχε 40 πυρετό. Την Τρίτη μεταφέρθηκε επειγόντως στη μονάδα εντατικής θεραπείας με σηψαιμία και οξύ αναπνευστικό σοκ. Οι ελπίδες να ζήσει ήταν το πολύ-πολύ, μόλις 10%.
Στο μεταξύ, χωρίς να γνωρίζει τίποτα, μια γειτόνισσα, βλέπει σε όνειρο τον άγιο Ραφαήλ και της λέει: «Αντωνία, εγώ θα φύγω, εσύ δεν με χρειάζεσαι άλλο. Θα πάω στον Ηλία, εκείνος με έχει ανάγκη τώρα!»
Ή γυναίκα ύστερα έμαθε για το γιο μας. Μια γνωστή μας οικογένεια από τη Γουμένισσα, του κ. Πολυβίου Σαμαρά, πήγαν στον Άγιο Ραφαήλ στη Γρίβα και γονατιστοί με τον Ιερέα διάβασαν παράκληση για τη σωτηρία του παιδιού μας. Ό αδελφός μας Αβραάμ το απόγευμα ήρθε στο άδειο σπίτι μας να κάνει Παράκληση στον άγιο Γεώργιο για την υγεία του Μιχάλη. Κάποια στιγμή έλαμψε το δωμάτιο, τόσο πού τρόμαξε. Από πού ήρθε τόσο φως; Ίσως ή Χάρη του Αγίου.
Μετά απο αυτά, ή κατάσταση του παιδιού άρχισε συνέχεια να βελτιώνεται, μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου πού άνοιξε τα ματάκια του. Την Μεγάλη Δευτέρα ήταν εντελώς καλά και βγήκε από τη Μ.Ε.Θ. Μετά από είκοσι τρεις ήμερες νοσηλείας φύγαμε από το Νοσοκομείο.
Όταν συνήλθε, άρχισε να μας λέει διάφορα: «Εγώ πήγα στο Χριστούλη και στην Παναγίτσα ψηλά στον ουρανό, οπού έχει πολλά σύννεφα. Με το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου. Είδα το θειο Φάνη (γείτονα μας πού πέθανε πριν 8 μήνες) και τη Δεσπούλα (ένα κοριτσάκι πού πέθανε πριν 3 χρόνια), ήταν πολλοί άγνωστοι άνθρωποι εκεί και φορούσαν χρυσά άγγελουδίστικα και όλοι τραγουδούσαν.. Ο Χριστούλης και ή Παναγίτσα με ρώτησαν αν έχω αδέλφια, πώς τα λένε, και μου είπαν, μη φοβάσαι θα πας πάλι στη μαμά και τα αδέλφια σου... Δεν ξέρω πώς να πάω πάλι εκεί... Με το άλογο μου, είπε ο άγιος Γεώργιος... Φοβάμαι, δεν ξέρω να οδηγήσω το άλογο... Μη φοβάσαι, θα το οδηγήσω εγώ!».
Ό Μιχάλης είναι κοντά μας, γερό παιδί όπως και πριν, κάθε μέρα δοξάζουμε τον Θεό την Παναγία και όλους τους Αγίους πού μας τον χάρισαν πάλι κοντά μας!

[heart]

δεν εχω λογια.

[Captain Yiannis]

Δόξα τω Θεώ , Πάντων Ένεκεν