Οδεύοντας προς την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως

[HXOS]

ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ.

[HXOS]

Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Οἱ Χοροί κατέρχονται καί μεταβαίνουσι εἰς τήν Βόρειον Πύλην τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Εἰς τό· «Δόξα Πατρί...» τοῦ· «Ἅγιος ὁ Θεός...» τῆς Δοξολογίας, ὁ Ἱερεύς λαμβάνει τό θυμιατόν καί θυμιᾷ ἐννεάκις τόν ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης εὑρισκόμενον, ηὐτρεπισμένον δι’ ἀνθέων καί τριῶν κηρῶν δίσκου Τίμιον Σταυρόν καί θυμιάσας, ποιεῖ τρεῖς μετανοίας, ἀσπάζεται τήν Ἁγίαν Τράπεζαν καί αἴρει τόν δίσκον μετά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπί κεφαλῆς καί ἐξέρχεται ἀπό τῆς Βορείου Πύλης τοῦ Ἱ. Βήματος, τῶν Χορῶν ψαλλόντων τό ᾀσματικόν· «Ἅγιος ὁ Θεός», προπορευομένων τῶν Λαμπαδούχων μετά Ἑξαπτερύγων (πλήν τοῦ Σταυροῦ) καί τῶν Ἱεροψαλτῶν.

Ἡ πομπή, ὅταν φθάσῃ εἰς τό μέσον τοῦ Σολέα, περιφέρεται τρίς πέριξ τοῦ τρισκελίου. Ἀκολούθως ὁ Ἱερεύς βλέπων πρός ἀνατολάς, ὑψώνει τόν δίσκον καί ἐκφωνεῖ τό· «Σοφία· ὀρθοί» καί ἐν συνεχείᾳ τίθησι τόν δίσκον ἐπί τοῦ τρισκελίου καί λαβών τό θυμιατόν καί θυμιῶν κυκλοτερῶς τοῦ τρισκελίου τόν Τίμιον Σταυρόν ψάλλει τό· «Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου...», ὅπερ ἐπαναλαμβάνουσιν οἱ δύο χοροί.

Εἶτα ὁ Ἱερεύς ἤ ὁ Ἀρχιερεύς, (ὅστις ἄν ᾖ χοροστατῶν κατέρχεται τοῦ θρόνου), ποιεῖ τρεῖς μετανοίας μετά Σταυροῦ, ἀσπάζεται τόν Τίμιον Σταυρόν καί ψάλλει τό· «Τόν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα...», ὅπερ ἐπαναλαμβάνουσι καί οἱ δύο Χοροί καί γίνεται ὑπό τοῦ λαοῦ ἡ προσκύνησις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τῶν χορῶν ψαλλόντων τά Ἰδιόμελα· «Δεῦτε, πιστοί...», κτλ. Ὁ Ἀριστερός χορός ψάλλει τό Ἀπολυτίκιον· «Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου...».

Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ
ΕΝ Τῌ ΑΓΙᾼ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙᾼ

Οἱ Χοροί κατέρχονται καί μεταβαίνουσιν εἰς τήν Βόρειον Πύλην τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Εἰς τό· «Δόξα Πατρί...» τοῦ· «Ἅγιος ὁ Θεός...» τῆς Δοξολογίας, ὁ Ἀρχιγραμματεύς, ὅστις μετά τοῦ Ὑπογραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου εἶναι οἱ λειτουργοί τῆς ἡμέρας, λαμβάνει τό θυμιατόν καί θυμιᾷ ἐννεάκις τόν ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης εὑρισκόμενον, ηὐτρεπισμένον δι’ ἀνθέων καί τριῶν κηρῶν δίσκου Τίμιον Σταυρόν καί θυμιάσας δίδει τό θυμιατόν εἰς τόν Ὑπογραμματέα, ποιεῖ τρεῖς μετανοίας, ἀσπάζεται τήν Ἁγίαν Τράπεζαν καί αἴρει τόν δίσκον μετά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπί κεφαλῆς καί ἐξέρχεται ἀπό τῆς Βορείου Πύλης τοῦ Ἱ. Βήματος, τῶν Χορῶν ψαλλόντων τό ᾀσματικόν· «Ἅγιος ὁ Θεός», προπορευομένων τῶν Λαμπαδούχων μετά Ἑξαπτερύγων (πλήν τοῦ Σταυροῦ, τοῦ Πριμηκηρίου φέροντος τό Διβάμβουλον, τῶν Ἱεροψαλτῶν καί τῶν Διακόνων θυμιώντων καί κρατούντων λαμπάδας .

Ἐν τῷ Σολέᾳ ὁ Πατριάρχης κατέρχεται ἐκ τοῦ Θρόνου· ἡ πομπή διέρ­χεται πρό αὐτοῦ καί περιφέρεται τρίς πέριξ τοῦ τρισκελίου. Ἀκολούθως ὁ Ἀρχιγραμματεύς βλέπων πρός ἀνατολάς, ὑψώνει τόν δίσκον καί ἐκφωνεῖ τό· «Σοφία· ὀρθοί» καί ἐν συνεχείᾳ τίθησι τόν δίσκον ἐπί τοῦ τρισκελίου καί λαβών ἐκ τοῦ Ὑπογραμματέως τό θυμιατόν καί θυμιῶν κυκλοτερῶς τοῦ τρισκελίου τόν Τίμιον Σταυρόν, ψάλλει τό· «Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου», ὅπερ ἐπαναλαμβάνουσιν οἱ δύο χοροί.

Εἶτα προσέρχεται ἔμπροσθεν τοῦ τρισκελίου ὁ Πατριάρχης, ποιεῖ τρεῖς μετανοίας μετά Σταυροῦ, ἀσπάζεται τόν Τίμιον Σταυρόν καί ψάλλει τό· «Τόν Σταυρόν σου προσ­κυνοῦμεν...», ὅπερ ἐπαναλαμβάνουσι καί οἱ δύο Χοροί Ὁ Πατριάρχης εὐλογεῖ ἐν συνεχείᾳ διά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τόν λαόν, τῶν Χορῶν ψαλλόντων τό· «Εἰς πολλά ἔτη, Δέσποτα». Μετά τήν εὐλογίαν ἀΙοτίθησι τόν Τίμιον Σταυρόν ἐΙί τοῦ δίσκου καί ἐπανέρχεται εἰς τήν τελευταίαν βαθμίδα τοῦ Θρόνου.

Ὁ Ἀριστερός Χορός ψάλλει τό Ἰδιόμελον· «Δεῦτε, πιστοί...», ὁπότε οἱ συγχοροστατοῦντες, Ἅγιοι Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς, κατέρχονται ἐκ τῶν στασιδίων αὐτῶν κατά τήν τάξιν, ἔρχονται ἐνώπιον τοῦ Πατριάρχου, ποιοῦσιν εὐλαβῶς ὑπόκλισιν καί ἵστανται ἔμπροσθεν τοῦ τρισκελίου. Ποιοῦσι τρεῖς μετανοίας μετά Σταυροῦ, ἀσπάζονται τόν τίμιον Σταυρόν, ποιοῦσι καί αὖθις τρεῖς μετανοίας μετά Σταυροῦ καί λαμβάνουσιν ἐκ τῆς χειρός τοῦ Πατριάρχου ἄνθη.

Περατωθέντος τοῦ προσκυνήματος τῶν Ἁγίων Ἀρχιερέων, ὁ Μ. Ἐκκλησιάρχης λαμβάνει τόν Τίμιον Σταυρόν ἐκ τοῦ δίσκου καί φέρει τοῦτον εἰς τόν Πατριάρχην, ὅστις διανέμει ἄνθη εἰς τούς λοιπούς κληρικούς τῆς Π. Αὐλῆς, τούς Ὀφφικιάλους καί τούς Ἱεροψάλτας, οἵτινες ἀσπάζονται τόν Τίμιον Σταυρόν καί τήν δεξιάν τοῦ Πατριάρχου.

Μετά τήν προσκύνησιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ λαμβάνει τοῦτον ὁ Μ. Ἐκκλησιάρχης καί εἰσερχόμενος εἰς τό Ἱερόν Βῆμα ἐναποθέτει αὐτόν ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Ὁ Ἀριστερός Χορός ψάλλει τό Ἀπολυτίκιον· «Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου...».(ΑΠΟ ΤΟ ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ)

[HXOS]

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Πασσᾶ
Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως

26-3-2006
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ)
(Μρ. η΄34 – θ΄1)

Βρισκόμαστε ἤδη στὸ μέσο τῆς περιόδου τῆς μεγάλης Σαρακοστῆς. Σ᾿ αὐτὸ τὸ πνευματικὸ στάδιο, ἀγωνιστές! Στὸν χῶρο τῆς νηστείας, ὁδοιπόροι! Στὴν προσευχή, γρηγοροῦντες! Στὶς καλὲς καὶ φιλάνθρωπες πράξεις, ἐνεργοῦντες! Στὸ κακὸ καὶ ἁμαρτωλό, ἀπέχοντες...!

Ἐτούτη κυρίως ἡ περίοδος, εἶναι χῶρος ἀγώνων πνευματικῶν. Ὄχι βέβαια ὡς τόπος, μὰ ὡς τρόπος ἐνεργείας. Καὶ ἐπιβεβαιώνει τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι ὅπως στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀναφέρεται: «Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ γίνῃ ὀπαδός μου, ἂς ἀρνηθῇ τὸν ἑαυτόν του, ἂς σηκώσῃ τὸ σταυρό του κι ἂς μ᾿ ἀκολουθήσῃ...».

Συνεπῶς, γιὰ νὰ εἴμαστε μὲ τὸν Χριστό, μήτε εὔκολο πρᾶγμα εἶναι, μήτε σύντομο. Καὶ δὲν εἶναι εὔκολο, ἐπειδὴ ζητεῖται μιὰ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, μιὰ ἄρση τοῦ σταυροῦ μας καὶ μιὰ ἀκολουθία τοῦ Χριστοῦ. Ὅλ᾿ αὐτὰ ὅμως εἶναι καὶ δύσκολα, μὰ καὶ μακροχρόνια.

Ἀπαιτεῖται ἀγώνας καὶ προσπάθεια νὰ πείσουμε τὸν ἑαυτόν μας. Νὰ τὸν ἀρνηθοῦμε. Νὰ σηκώσουμε ὕστερα τὸ δικό μας σταυρό, ἀναζητώντας τὸν ἄλλον τὸν ἀδελφό. Καὶ μαζὶ μ᾿ αὐτὸν νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό.

Γιατὶ δὲν μποροῦμε νὰ διασωθοῦμε μόνον ἐμεῖς. Δηλαδὴ δὲν εἶναι ἐπιτρεπτὸ νὰ ἐπιδιώκουμε τὴ δική μας σωτηρία πέρα καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν σωτηρία τοῦ ἄλλου. Δὲν μποροῦμε νὰ ἀδιαφορῦμε γιὰ τὸ τί θὰ ἀπογίνουν οἱ ἄλλοι. Εἴμαστε μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀδελφοί Του κατὰ χάρη, γι᾿ αὐτὸ ἐργαζόμενοι τὸ καλὸ ἢ τὸ κακὸ ἔχει ἀντίκτυπο στοὺς ἄλλους. Δὲν εἴμαστε συνεπῶς μονάδα, ὡσὰν τὸν ἕνα κόκκο σιταριοῦ μέσα στοὺς χιλιάδους κόκκους στὸ σακί. Μὰ εἴμαστε πρόσωπο μὲ συνείδηση τῆς ὑπάρξεώς μας, ποὺ συνδεόμαστε μὲ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀδελφοὺς μὲ τὸ σύνδεσμο τῆς ἀγάπης. Δὲν εἴμαστε λοιπὸν ἄτομο, γιατὶ τὸ ἄτομο εἶναι καὶ μένει ἀνώνυμο καὶ ξεχωριστό. Εἴμαστε πρόσωπο ποὺ εἶναι καὶ ἀνώνυμο καὶ ἑνωμένο μὲ ἄλλο πρόσωπο.

Ὅταν δὲ ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ ν᾿ ἀρνηθοῦμε τὸν ἑαυτόν μας, δὲν μᾶς καλεῖ νὰ τὸν ἀπαξιώσουμε. Ἐννοεῖ νὰ ξεπεράσουμε τὶς ὅποιες ἀναστολὲς ἢ ἐμπόδια ποὺ μᾶς ἐγκλωβίζουν σ᾿ αὐτό. Ν᾿ ἀνοίξουμε τοὺς ὁρίζοντες τῆς ὑπάρξεώς μας γιὰ νὰ χωρέσουν μέσα ὅλοι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι - ἀδελφοί.

Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς μᾶς τονίζει πὼς πρέπει νὰ σηκώσουμε τὸ δικό μας σταυρό, θέλει νὰ τονίσει πὼς ὁ δρόμος μας, ὁ βίος μας, θὰ πορεύεται μέσα ἀπὸ ἀγῶνες ἐνάντια στὸ κακό. Στὸ κακό, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς τὴν πίστη. Καὶ ἐμεῖς θὰ κάνουμε τὸν ἀγώνα μας μὲ τὴ δική Του βοήθεια, γιὰ νὰ σηκωθοῦμε. Αὐτὴ δὲ ἡ προσπάθεια δὲν ἔχει ἀνάπαυλα μήτε διακοπή, ἐπειδὴ ὁ διάβολος δὲν κάνει ἀπεργία. Νυχθημερὸν ἐργάζεται καὶ συνεχῶς μᾶς παρενοχλεῖ καὶ μᾶς διαβάλλει.

Ἐὰν λοιπὸν ἀποφασίσουμε νὰ εἴμαστε μὲ τὸν Χριστό, ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε μαζί Του συνέχεια. Δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε μαζί Του καὶ κάπου ἀλλοῦ. Νὰ λέμε πὼς ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστό, καὶ ταυτόχρονα νὰ μὴν ἐγκαταλείπουμε τὸ διάβολο. Σὲ δύο κυρίους νὰ δουλεύουμε δὲν μποροῦμε, κατὰ τὸν λόγον Του.

Ἔχουμε στὴν ἱστορία πολλοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀπαρνιοῦνται τὸν ἑαυτόν τους θυσιάζοντάς τον, γιὰ τὴν πατρίδα, τὴν οἰκογένεια, τὰ ἀγαθά. Καὶ τοὺς θαυμάζουμε. Τοὺς θεωροῦμε ἥρωες. Τοὺς στεφανώνουμε καὶ τοὺς χαρίζουμε τὴν ὑστεροφημία.

Ὅλ᾿ αὐτὰ ὅμως δὲν εἶναι ἀρκετά. Ἐπειδὴ ὁ σκοπὸς ποὺ γίνονται δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ τὸ Εὐαγγέλιό Του. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Ἴδιος εἶπε πὼς ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, δὲν εἶναι ἀόριστη καὶ δίχως ἕνα πνευματικὸ σκοπό. Μήτε ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ μπορεῖ νὰ λογιστεῖ δίχως συγκεκριμένο πνευματικὸ στόχο. Ἀλλὰ ὅλ᾿ αὐτὰ ὀφείλουν νὰ γίνονται μὲ συγκεκριμένο σκοπό, ποὺ εἶναι ἡ ἀκολουθία Του. Νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ Χριστό.

Τελικὰ δὲ ὁ Χριστὸς μὲ τὴ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀποκλείει «κάθε συμβιβασμό, κάθε παρέκκλιση καὶ κάθε παρεξήγηση». Γιατὶ δὲν φτάνει ἡ ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, οὔτε ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ μας, «ποὺ μπορεῖ καὶ τὰ δύο νὰ γίνονται ἀπὸ ἐγωϊστικὲς ψυχικὲς παρορμήσεις, ἀλλ᾿ ἡ προσήλωση στὸν λόγο Του».

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μόνο ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀπαρνιέται τὸν ἑαυτό του γιὰ τὸν ἄλλον, τὸν ἀδελφό· μόνο ἐκεῖνος ποὺ θυσιάζεται προσφέροντας τὸ καλό, κινούμενος ὄχι ἀπὸ παρορμήσεις ἐγωϊστικές, ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη στὸν Χριστό· μονάχα αὐτὸς ἔχει ἐξασφαλίσει τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του.

Καὶ ἔχει τεράστια ἀξία. Ἔτσι, ὥστε ἀκόμη καὶ ὁλόκληρος ὁ κόσμος, ἂν ἦταν κατορθωτὸ νὰ κατακτηθεῖ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀντισταθμιστεῖ μὲ τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς. Ἂν βέβαια τὸ ἔχουμε καταλάβει, τότε δὲν μπορεῖ νὰ δικαιολογηθεῖ ἡ προσπάθεια ποὺ καταβάλουμε γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὸ ἔλαττον, ἐνῶ μᾶς διαφεύγει τὸ μεῖζον.

Γιατὶ τὸ μεῖζον εἶναι ἡ ψυχή μας καὶ τὸ ἔλαττον ἡ ἀπόκτηση τῶν ἀγαθῶν. Τί νὰ τὸ κάνεις ὅμως, ἐὰν ἀποκτήσεις τὰ ἀγαθά, δηλαδὴ τὸ ἔλαττον καὶ χάσεις τὴν ψυχή, δηλαδὴ τὸ μεῖζον; Ἔχει ἆρα γε κάποια ἀξία; Καμμία!

[eleimon]

estavr_02.jpg

estavr_07.jpg

[HXOS]

Κυριακή Σταυρολουλουδιά


Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως αύριο..

Κυριακή Σταυρολουλουδιά.. Ο Σταυρός στολίζεται με λουλούδια σήμερα και οι πιστοί τον φιλούν με ευλάβεια για να λάβουν τη χάρη και τη δύναμη να συνεχίσουν τον αγώνα της νηστείας και της περισυλλογής, καθώς φτάνουμε στη μέση της Σαρακοστής οδεύοντας προς τη Μεγάλη Εβδομάδα...

Τα λαογραφικά αποσπάσματα για τη μέρα τούτη, του Δ. Λουκάτου και του Γ.Μέγα:

Ανοιξιάτικη γιορτή των λουλουδιών, που συγκεντρώνονται άφθονα στην εκκλησία, ν'ανθοστολίσουν προκαταβολικά το Σταυρό, που σε τρεις πάλι βδομάδες θα δεχτεί πάνω του το σταυρωμένο Χριστό. Την έχει επίτηδες καθιερώσει η Εκκλησία, στη μέση της Σαρακοστής, για να τονώσει την παλιότερη νηστεία και προσήλωση των πιστών στη χρονική προσδοκία του Πάθους.

"Καθάπερ οι τραχείαν και μακράν οδόν διανύοντες, ει που δένδρον ευσκιόφυλλον εύρωσι, μικρόν καθήσαντες αναπαύονται... ούτω και νυν, εις τον Νηστείας καιρόν ενεφυτεύθη μέσον ο ζωηφόρος Σταυρός, άνεσιν και αναψυχήν ημίν χορηγών..."

Πραγματικά μοιάζει σαν ξαναφυτεμένο το ξύλο του σταυρού ανάμεσα στο σωρό τα λουλούδια (βιολέτες, ζουμπούλια, μενεξέδες, δεντρολίβανα), που φέρνουν κι αποθέτουν στα πόδια του οι πιστοί. Κι όλα στο τέλος μοιράζονται, ευλογημένα από τον παπά, στους πιστούς, που φεύγουν για τα σπίτια τους, "ανθοφόροι" σαν τους αρχαίους, όπως φεύγουν και στις δύο άλλες γιορτές της ανθοφορίας: του Σταυρού το Σεπτέμβρη με τους βασιλικούς και την Κυριακή των Βαϊων με τα βάγια.

Τούτην τη μέρα τη λένε "του Λουλουδιού", "του Σταυρολούλουδου", "του Γιοφυλλιού", ή "Κυριακή Σταυρολουλουδιά". Φυλάνε έπειτα τα λουλούδια πλάι στα εικονίσματα, στο σπίτι, και τά'χουν για λιβάνισμα, ξεμάτιασμα και ξόρκι, σε κάθε πιθανό κακό.

Λαογραφικά ονομάζουν "Μεσοσαράκοστο" την Κυριακή αυτή, κάτι σαν το καθολικό Mi-carem, όχι όμως με εκείνου την ελευθερία στα φαγώσιμα και στο γλέντι, αλλά αντίθετα, με πιο αυστηρή νηστεία, "σταυρώσιμη". (Οι νηστείες εβόλευαν πάντα τη φτωχή ανατολή πιο πολύ απ'τη δύση.)

Οπωσδήποτε, η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως είναι ένα πλησίασμα και μια προαγγελία στο Πάθος, όπως σε λίγο, το Σάββατο του Λαζάρου θα είναι μια προαγγελία της Ανάστασης. Παλιότερα γίνονταν την ημέρα τούτη (το απόγευμα), και αγερμοί των παιδιών, που γύριζαν στα σπίτια και ζητούσαν αυγά για το Πάσχα και ξύλα-παλιούρια, για τις φωτιές που θ'άναβαν αναγγελτικές, ή και για να κάψουν το ομοίωμα του Ιούδα. Έλεγαν τους στίχους:

Χαίρε, Τίμιε Σταυρέ,

η χαρά των Προφητών!

Να μου δώσεις εν'αυγό,

για να φύγω από δω!

Μεγάλη σημασία δίνουν στη Σταυροπροσκύνηση και οι ναυτικοί μας. Το "Μεσοσαράκοστο" τους θυμίζει (και από εκκλησιαστική επίδραση) το "εν μέσω πελάγει". Ιδιαίτερο προσκύνημα κάνουν στον Πανορμίτη της Σύμης οι οικογένειες των ναυτιλομένων (για να ανανεώσουν την εύνοια του Μεγαλόχαρου - Αρχάγγελου Μιχαήλ- στα ταξίδια τους), με καθιερωμένο φρούτο του νηστίσιμου γεύματος ένα φυλαγμένο επίτηδες καρπούζι."

(Δημήτρης Λουκάτος, "Πασχαλινά και της `Ανοιξης")



"Η γιορτή αυτή λέγεται και Μεσοσαράκοστο, της μάππας ή του πουλιού ή το Λουλούδι, επειδή τότε ο ιερέας μοιράζει στους εκκλησιαζόμενους μικρά κλαδιά δεντρολίβανο ή λουλούδια. Σ'αυτά οι πιστοί αποδίδουν θεραπευτική δύναμη και τα χρησιμοποιούν για εξορκισμούς και σταυρώματα και ιδιαίτερα για να ξεματιάσουν άνθρωπο ή ζώο βασκαμένο. Βουτούν το άνθος σε αγιασμό ή το καίνε στα κάρβουνα και καπνίζουν το βασκαμένο. Στη Χίο κ.α. γίνονται και αγυρμοί των παιδιών, τα οποία επισκέπτονται τα σπίτια και τραγουδούν ειδικά τραγούδια. Π.χ. στα Νένηντα Χίου τραγουδούν:

Χαίρε Πύλη, χαίρε Αγνή,

χαίρε Τίμιε Σταυρέ

ω χαρά των προφητών,

ψάλλω κι έρχομαι εδώ,

να μου δώσεις έν'αυγό,

να πά'να φύγω απ'εδώ."

(Γ.Α.Μέγας, "Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας")

[eleimon]

Μπραβο Γιαννη μου ευχαριστουμε πολυ!!!!

[eleimon]

helenbasil.jpg

Να κοιτάμε το Σταυρό και να βλέπουμε το Θεάνθρωπο επάνω στο Σταυρό και να ξέρουμε και να νοιώθουμε και να πιστεύουμε ότι Αυτός απέθανε για μένα και για σένα. Για να μην είμαι εγώ κι εσύ βυθισμένος μέσα στην αμαρτία. Για να μπορώ εγώ και να μπορείς κι εσύ, κι ο κάθε ένας αμαρτωλός από μας, να πάμε τώρα να κοι­νωνήσουμε και να πάρουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας, που είναι η βάση της σωτηρίας μας και της λυτρώσεώς μας.
Μην το ξεχνάμε, λοιπόν, αυτό. Αυτός πέθανε για μας. Αμήν.

[eleimon]

«Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου, καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος, καί τό σόν φυλλάτων, διά τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.»

Κοντάκιον Αυτόμελον ήχος βαρύς
Ουκέτι φλογίνη ρομφαία φυλάττει τήν πύλην τής Εδέμ, αυτή γάρ επήλθε παράδοξος σβέσις τό ξύλον τού Σταυρού, θανάτου τό κέντρον, καί Αδου τό νίκος ελήλαται, επέστης δέ Σωτήρ μου βοών τοίς εν Άδη, Εισάγεσθε πάλιν εις τόν Παράδεισον.

Μεγαλυνάριον
«Νυν εμφανιζόμενος ο Σταυρός, δύναμιν παρέχει εν τω μέσω των νηστειών, τοις το θείον σκάμμα, ανύουσι προθύμως΄ αυτόν μετ ' ευλαβείας , κατασπασώμεθα

[eleimon]

ΣΤΑΥΡΟΛΟΥΛΟΥΔΑ


Πρόκειται για συνηθισμένα άνθη πού προσφέρονται από τούς πιστούς στίς Ορθόδοξες Εκκλησίες δυο φορές το χρόνο, για την διακόσμηση του Σταυρού του Χριστού. Οι δυο αυτές ημερομηνίες είναι στις 14 Σεπτεμβρίου εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, καθώς και η Γ΄ Κυριακή των Νηστειών τής Μεγάλης Σαρακοστής τού Πάσχα, τής λεγομένης Κυριακής τής Σταυροπροσκυνήσεως.
Όσα λουλούδια, ( και μόνον αυτά ), τοποθετηθούν στον δίσκο τής Εκκλησίας και επάνω τους διαβασθούν οι ειδικές ευχές τού Σταυρού, αποκτούν μία ασυνήθιστη για την ανθρώπινη λογική ιδιότητα και δύναμη. Τα λουλούδια αυτά συνήθως είναι βιολέτες, βασιλικό, δεντρολίβανο, πανσέδες, γαρύφαλλα, και ότι άλλο άνθος έχουμε προσφέρει.
Αν στο τέλος τής Λειτουργίας ζητήσουμε από τον ιερέα λουλουδάκι από τον δίσκο (όχι όμως από αυτά, πού δίνουν έξω ), και το βάλουμε με πίστη επάνω σε ζυμάρι για να φτιάξουμε ψωμί, τότε θα δούμε ότι το ζυμάρι αυτό, (στο οποίο δεν έχουμε βάλει, ούτε προζύμι ούτε μαγιά όπως κανονικά γίνεται για να φτιαχτεί ψωμί ), ότι θα αρχίσει να φουσκώνει, να ζωντανεύει, και να κινείται προς τα επάνω διογκούμενο.
Αν όμως βάλουμε ένα λουλούδι αδιάβαστο τότε το ζυμάρι δεν κινείται παραμένοντας ουδέτερο.
Αυτό, είναι ένα ακόμη θαύμα τής ζωντανής παρουσίας και τής δυνάμεως τού Αγίου Πνεύματος, πού μόνο με πίστη και παρατηρητικότητα μπορούμε να αντιληφθούμε.
Οι Αγιορείτες μοναχοί, αλλά και πιστοί Χριστιανοί, χρησιμοποιούν τακτικά την μέθοδο αυτή για να φτιάξουν πρόσφορα για την Εκκλησία αλλά και ψωμί, όταν ξεμένουν από μαγιά ή προζύμι.

[pilotos]

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως - ύμνοι
( http://ierapostoli.wordpress.com/2009/0 ... roskinisi/ )

Να σημειώσουμε ότι η Εταιρία Σκοπιά και αρκετές αμερικανόφερτες αιρέσεις έχουν καταργήσει το Σταυρό, τον οποίο τρέμει ο πατέρας του ψεύδους και όλα τα πνεύματα πλάνης.Στο παραπάνω λινγκ θα ξαναδείτε τις ορθόδοξες απόψεις περί Σταυρού.

Για όσους δεν έχουν δει τη νέα αθλιότητα των πεντηκοστιανών
( http://ierapostoli.wordpress.com/2009/0 ... als_apati/ )

( http://ierapostoli.wordpress.com/2009/0 ... es_skopia/ )