Ο ΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ..
Βρήκε κάποιο μοναστήρι και μπήκε μέσα να ξεκουραστεί. Ήταν ένα θαυμάσιο καταφύγιο στην κατάλληλη ώρα. Καθώς κάθισε να ξεκουραστεί δεν άργησε να τον πάρει ο ύπνος.
Κάποια στιγμή, ο Βασίλειος ένοιωσε κάποιο χέρι να ακουμπάει στον ώμο του και ξύπνησε απότομα. Έκανε να ανασηκωθεί κι’ αντίκρισε μια μαύρη σιλουέτα που έστεκε από πάνω του.
Τι θέλεις άνθρωπε του Θεού; Ρώτησε ξαφνιασμένος. Ο Θεός να σε προστατεύει τέκνον μου.
Καλώς ήλθες. Πέρασε μέσα. Χωρίς να ζητήσει καμιά εξήγηση, ο Βασίλειος ακολούθησε τον καλόγερο.
Εκείνος τον οδήγησε από ένα μακρύ διάδρομο σε μια στοά, όπου υπήρχαν μερικά θρανία κι΄ένα τραπέζι, και του είπε: Θα είσαι κουρασμένος και θα πεινάς, τέκνον μου.
Φάγε και αναπαύσου.
Και τον περιποιήθηκε, όσο μπορούσε, καλύτερα. Του έφερε παστό ψάρι, κολοκύθια τηγανητά, φρέσκα σύκα, ένα μπουκάλι κρασί και μισό καρπούζι.
Ο Βασίλειος, ευχαριστημένος πολύ από τη φιλοξενία, έφαγε με όρεξη. Τέλος, σκούπισε τα χείλη του και είπε στον γέροντα.
Το μοναστήρι σου, γέροντα, είναι πολύ φιλόξενο.
Δεν ξέρω αλλού να συνηθίζουν να φιλεύουν τους φτωχούς σαν βασιλόπουλα. Δεν είσαι βασιλόπουλο, μα βασιλέας!
Απάντησε με σεβασμό ο καλόγερος. Και πρόσθεσε. Βασιλέα Αύγουστε Καίσαρα! Καταδέξου να σε χαιρετήσω πρώτος στην πόλη σου, εγώ ο ταπεινός υπηρέτης του Θεού.
Και λέγοντας αυτά γονάτισε και προσκύνησε τον άγνωστο ξένο σαν αυτοκράτορα. Ο Βασίλειος το βρήκε πολύ αστείο. Ξεκαρδίστηκε στα γέλια.
Ο Βασίλειος είχε τώρα σοβαρευτεί. Όση ώρα του μιλούσε ο καλόγηρος είχε πέσει σε συλλογή. Ναι είπε.
Και η μητέρα μου, μου έχει μιλήσει πολλές φορές για κάτι παράξενο που συνέβηκε, όταν ήμουνα πολύ μικρός. Κάποτε, λέει με έβαλε να πλαγιάσω σε ένα αυλάκι για να βοηθήσει τον πατέρα μου να σπείρει το χωράφι.
Ο Ήλιος ήταν καυτερός και δεν υπήρχε τριγύρω ούτε χαμόδεντρο, για να με προφυλάξει.
Ξαφνικά, ένας αετός όρμησε καταπάνω μου κι’ η μητέρα, τρομοκρατημένη, έβαλε τις φωνές.
Ο Αετός περιορίστηκε να πετάει πάνω από το κεφάλι μου σαν να με προστατεύσει από τον ήλιο με τα πλατειά φτερά του.
Το ίδιο βράδυ η μητέρα μου είδε όνειρο πως μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μας φύτρωσε ένα δένδρο φορτωμένο με χρυσούς καρπούς. Αυτό είναι παρατήρησε ο καλόγερος. Ο Αετός τέκνον μου, είναι το έμβλημα της αυτοκρατορίας μας.
Οι χρυσοί καρποί, τα σύμβολα της μελλοντικής ευτυχίας σου. Όπως βλέπεις, το λαμπρό πεπρωμένο σου φανερώθηκε από πολύ ενωρίς.
Πίστευε λοιπόν στους οιωνούς και θα ιδείς τελικά πως κάποτε θα πραγματοποιηθούν. Ο Κύριος απαιτεί πίστη για να βοηθεί τα πλάσματα Του.
Το σπουδαίο είναι ότι ο Βασίλειος, ενώ μπήκε στο Παλάτι σαν απλός ιπποκόμος στους βασιλικούς στάβλους, σιγά, σιγά, με την ευφυΐα, την τόλμη και την φιλοδοξία του, κατόρθωσεν’ ανεβεί στο θρόνο και να γίνει ο ιδρυτής της περίφημης Μακεδονικής δυναστείας.
Ο λεγόμενος Βασίλειος ο Μακεδών Να μια ευκαιρία για να πω το ιστορικό ότι αυτός είναι εκείνος που δημιούργησε τα ΣΥΝΑΞΑΡΙΑ.
Και κάτι πολύ σπουδαίο πάλι που το συναντάμε κάθε Κυριακή στην Θ. Λειτουργία. Τα εωθινά Ευαγγέλια που ακούμε είναι του Υιού του Λέων ο Σοφός Μεταξύ 9ου και 10ου αιώνα
Αλλού πάλι διαβάζω ο αετός το έμβλημα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας με τα δύο κεφάλια που κοιτούν αντίθετα το ένα από το άλλο. Συμβολίζει την Βυζαντινή αυτοκρατορία σε ανατολή και Δύση.
Υπάρχουν κι’ άλλες διηγήσεις αλλά όλλες καταλήγουν στο ίδιο σημείο
Το σίγουρο είναι ότι βρίσκουμε το Σύμβολο αυτό σε επίσημα βιβλία της Εκκλησίας μας, αλλά και σε μαρμαρένια πλάκα που γράφει εδώ στην Εκκλησία και αναφέρει την Ιερά Αρχιεπισκοπή, στο πάνω μέρος είναι το σύμβολο του βυζαντινού πουλιού
Στο μικρό ποίμνιο που από την αρχή της χριστιανοσύνης είναι μικρό προσπαθώ κι εγώ να βρίσκομε ανάμεσα σας για τα πνευματικά ψυχωφελή διαμάντια που θα μας βοηθήσουν να ανέβουμε τον ανηφορικό στενό δρομάκι της σωτηρίας.
Λέει ο άγιος αν περνούσαν πολλοί θα ήταν ποιο φαρδύ, αλλά για να περνούν λίγοι, είναι στενό. Φανερό σε κάθε βήμα της ζωής μας
Χάρης
