Γέροντος Εφραίμ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.

[silver]

============================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΣΤ΄
Περί Θεωρίας.


Τώρα έρχομαι ο αμαθής και ελεεινός να εξιστορήσω και δι’ ολίγων να εκθέσω την θέσιν και σημασίαν δια την γήϊνον κτήσιν, και ιδιαιτέρως δια τον άνθρωπον του ψαλμικού «Ανοίξαντός σου την χείρα τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος, αποστρέψαντος δε σου το πρόσωπον, ταραχθήσονται». Αφού λοιπόν ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπον με τόσην σοφίαν, χαρίζει εις αυτόν το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, τον προικίζει με το λογικόν και την ελευθερίαν. Εποίησε κατ’ ανατολάς το ανάκτορον του ωραιοτάτου παραδείσου με πλήθος απείρων ευωδεστάτων ανθέων, φυτών και δένδρων, ποικίλων εις είδος και καρπόν: «Εξανέτειλε, λέγει η Γραφή, ο Θεός εκ της γης, παν ξύλον ωραίον εις όρασιν και καλόν εις βρώσιν» (Γεν. 2,9 ). Ακόμη δε το επλούτισεν με πτηνά διαφόρων σχημάτων και χρωματισμών, να πετούν και άδουν γλυκύτατα.
Έθεσε προσέτι συγκατοίκους του Αδάμ τα θηρία και τα κτήνη των πεδιάδων και ποταμόν δια μέσου του παραδείσου να διέρχεται και να ποτίζη αυτόν με ρύακας και πηγάς διαυγεστάτου αφθόνου ύδατος, να ζωογονή και τρέφη τας ρίζας των δένδρων. Αέρα δροσερόν και ευωδεστάτας αύρας να περιλούουν το πρόσωπον του μικρού Θεού, του ανθρώπου. Με δύο λόγους μας πληροφορεί η Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός… πάντα τα θηρία της γης… και πάντα τα πετεινά του ουρανού… ποταμός δε εκπορεύεται εξ Εδέμ ποτίζειν τον παράδεισον» (Γεν. 2,10 ). Την παραδεισιακήν ταύτην και ηλιόλουστον ημέραν να μη την διαδέχεται η νύκτα. Και ιδού η χρηστότης του Αγίου Θεού εσκήνωσε και ανεπαύσατο εις το ανάκτορον του πρωτοπλάστου. Τις δύναται όμως κατ’ αλήθειαν να διηγηθή την χρηστότητα και μεγαλειότητα του Θεού, που η παντοδύναμος δεξιά Του πλουσιοδώρως εχάρισεν εις αυτόν τον άνθρωπον; Τον ετίμησε με το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του, τον έκανε αθάνατον, τον ηξίωσε της θείας Του ομιλίας, ώστε ευφραινόμενος εκ της γλυκείας Του επικοινωνίας με την άπειρον πηγήν της μακαριότητος να εξίσταται εκ του πλούτου της πνευματικής ηδονής. Εις το σώμα και εις την ψυχήν του εβασίλευσε η απάθεια, δεν τον ηνώχλει τίποτε, εκυριάρχει των πάντων, απλότης και ακακία επλούτιζον την όλην του κατάστασιν. Τα πάντα υπετάγησαν εις αυτόν, ως εις μικρόν Θεόν και βασιλέα των. Η ψυχή του εστολίσθη με την παρθενικήν αγνότητα, που αντανακλούσε εις το πάγκαλον σώμα του, δημιούργημα πρωτόκτιστον της παντοκρατορικής χειρός του Θεού. Τόσον εις τον επίγειον βασιλέα, όσον και εις το ανάκτορον και εις όλην την κτίσιν, εβασίλευεν η θεία επιστασία και αγαθότης. Τα πάντα είχον την θείαν χροιάν, διότι και ο άνθρωπος ήτο τηρητής της θείας εντολής.

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΣΤ΄
Περί Θεωρίας.

Αλλά οίμοι και ουαί μοι! Πως και πόθεν άρξομαι μετά θρήνων ο ταλαίπωρος διηγήσασθαι την τρομεράν καταιγίδα της θείας αποστροφής που εξέσπασε; Με ποίους λόγους και με πόσον πένθος να διεκτραγωδήσω το ταλαίπωρον κατάντημα και την τραγικήν έκπτωσιν της απολαύσεως του παραδείσου, του τόσον τετιμημένου, αλλά και τόσον αχαρίστου ανθρώπου; Ποίος μετ’ ειλικρινείας θα δυνηθή ποτέ να συλλάβη εις όλην την έκτασιν και τραγικότητα την αποστροφήν του προσώπου του Θεού, την εξορίαν του Αδάμ, την οδύνην της φύσεως; Ουδείς ασφαλώς! Και ποίος θα διεισδύση εις την άβυσσον του θρήνου και του απαρακλήτου κλαυθμού του δυστυχούς παραβάτου, καθημένου εις τον τόπον της καταδίκης και ατενίζοντος εκ του μακρόθεν το χαμένον ανάκτορόν του; Ο Αδάμ υπεσκελίσθη υπό του εωσφόρου, εκουσίως έδωκε την θέλησίν του, ισοθεϊαν και ούτος φαντασθείς! Ο Αδάμ παρέβη την εντολήν και η τιμωρία του Θεού ως φοβερά λαίλαψ επέπεσεν και μετέβαλεν την παραδεισιακήν μακαριότητα εις ζωήν γέμουσαν δυστυχίας και δακρύων. Υπερηφανεύθη ο δυστυχής βασιλεύς των επιγείων και ιδού εκδιώκεται του ωραιοτάτου και παντέρπνου παραδείσου, του λαμπροτάτου ανακτόρου του και έκπτωτος πλέον εξορίζεται εις την πικράν γην, την γέμουσαν ακανθών και τριβόλων, να εργάζεται μετά κόπου και να τρώγη μετά του ιδρώτος τον άρτον της οδύνης, με απεγνωσμένην και βαρυστένακτον ψυχήν.

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΣΤ΄
Περί Θεωρίας.


«Αποστρέψαντος δε σου το πρόσωπον ταραχθήσονται» (Ψαλμ. 103,29 ), όλα ταράσσονται, τα πάντα χάνουν την αρμονίαν και χάριν των, ξεφεύγουν από την ευταξίαν των, λησμονούν την χαράν του παραδείσου και περιπίπτουν εις την φθοράν, όλη η φύσις, αλλά περισσότερον ο άνθρωπος. Η απαισία όψις της κατηραμένης αμαρτίας, φανείσα το πρώτον εις τον παράδεισον, εξεδίωξε τον κυρίαρχον της απολαύσεως αυτού, αφού ο ίδιος πλησιάσας εγεύθη εξ αυτής. Από αθάνατος λοιπόν θνητός ο άνθρωπος, από απαθής εμπαθής! Τα στοιχεία της κτίσεως, τα οποία πρότερον τον υπήκουον και ήσαν αβλαβή, όλα ομού τώρα ευθύς εσαλεύθησαν και εξηγέρθησαν να τον αφανίσουν, να τον κατασπαράξουν, διότι και αυτά εξ αιτίας του συγκατεδικάζοντο εις την κατηραμένην γην, και αύτη η γη στενάζει υπό το βάρος των ανομιών που διαπράττονται επάνω της, αναμένουσα μετά σφοδράς επιθυμίας και ελπίδος την αποκάλυψιν των τέκνων του Θεού, ίνα ελευθερωθή και δοξασθή εκ της δουλείας, καθώς και ο θείος Παύλος γράφει εις τους Ρωμαίους (Ρωμ. 8,21 ). Αποστρέφει ο Θεός το πρόσωπόν Του και τα πάντα αλλάσουν. Αμέσως μετά την πρώτην πτώσιν ακολουθεί δευτέρα, ο φόνος του Άβελ υπό του Κάϊν, η ανοσία αύτη αδελφοκτονία και έκτοτε βασιλεύει η αμαρτία. Αποστρέφει ο Θεός το πρόσωπόν Του ένεκεν των ασεβειών των ανθρώπων και το υγρόν στοιχείον κατακλύζει την οικουμένην και γίνεται ο φρικτός τάφος του ανθρωπίνου γένους, πλην του ευσεβούς Νώε. Αποστρέφει ο Θεός την θείαν Του εμφάνειαν δια την ανθρωπίνην ασέλγειαν και το πυρ κατακαίει την γην Σοδόμων και Γομόρρων. Αποστρέφει ο Θεός το πρόσωπόν Του και την επιείκειάν Του και ο υπερήφανος Φαραώ πανστρατιά καταποντίζεται και το ύδωρ της θαλάσσης γίνεται αιώνιον μνήμα του.
Διηνεκώς το ηθικόν κακόν, η αμαρτία, ως παράβασις του θείου νόμου, γίνεται αιτία να αποστρέφη ο Θεός το πρόσωπόν Του εκ των ανθρώπων, δια να ακολουθή κατόπιν ως αναπόφευκτον αποτέλεσμα το φυσικόν κακόν, ως ασθένεια, ως ποικίλαι θλίψεις και τέλος ως θάνατος.

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΣΤ΄
Περί Θεωρίας.



Όταν όμως ο δωρεοδότης Θεός ανοίγη την χείρα της Αυτού χρηστότητος, τότε η καρδία του ανθρώπου γίνεται βασιλικόν ανάκτορον! Η πολυτέλεια της βασιλικής μεγαλοπρεπείας κατέχει την εξαιρετικωτέραν θέσιν εντός του. Οι ανακτορικοί υπηρέται διακονούν τον βασιλέα των, καθήμενον επί του ασυλλήπτου λαμπρότητος και εξαισίου κάλλους θρόνου της χάριτος και η βασιλική φρουρά τόσον του υψηλού θρόνου, όσον και των πυλών, φρουρεί μετά ανυστάκτου επιτηρήσεως τον βασιλέα! Τα πάντα μαρτυρούν τον πλούτον και το μέγεθος της βασιλικής παρουσίας και ευνοίας. Αλλά ποίος είναι ο βασιλεύς ούτος, ποίοι δε οι υπηρέται και η φρουρά του;
Βασιλεύς! Και ποίος άλλος από Εκείνον, ο Οποίος εποίησε την καρδίαν του ανθρώπου δια του αγίου βαπτίσματος, οίκον ιδικόν Του, βασιλείαν Ουρανών! Καθώς και ο Ίδιος εις το ευαγγέλιόν Του δηλώνει: «η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστι» (Λουκ. 17,21 ).
Ανακτορικοί υπηρέται; Είναι οι θεϊκοί λογισμοί, που διακονούν την χάριν του Θεού, δια να στολίζεται το βασιλικόν ανάκτορον και να λάμπη η δόξα και η ευπρέπεια του Θεού εις αυτό! Και η βασιλική φρουρά ποία; Είναι οι λογισμοί του θείου ζήλου, η νήψις, η προσοχή, δια των οποίων φρουρείται το ανάκτορον και ο βασιλεύς! Η χρηστότης και η εις Θεόν γλυκεία ανάπαυσις κυριαρχεί εις το σύμπαν πλέον της καρδίας. Όταν όμως οι της βασιλικής φρουράς, οι μεν αμελήσουν την φρούρησιν, οι δε επιδοθούν εις την πολυφαγίαν και την μέθην και άλλοι μεν εξ αυτών ορμήσουν εις την ασέλγειαν και έτεροι προδώσουν τον βασιλέα εις τους εχθρούς του, τότε Αυτός ο αγαθός Βασιλεύς, η χάρις του αγίου βαπτίσματος, κρύπτεται, φεύγει και δεν φαίνεται πλέον, αποστέφει το πρόσωπόν της από τους δούλους και το ανάκτορον, διότι η προδοσία την εμόλυνε.
Τότε, ω τότε, γίνονται τα έσχατα του ανθρώπου εκείνου χείρονα των πρώτων. Τότε ομοιούται με εκείνον, που κατέρχεται εις τον λάκκον του τάφου, του οποίου κληρονομία είναι η αφόρητος δυσοδία. Δια τούτο ηύχετο εκτενώς ο ψαλμωδός: «Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον» (Ψαλμ. 27,1 ).

===========================================================================================

[silver]

============================================================================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΣΤ΄
Περί Θεωρίας.

Όταν η νεότης είναι εις την δόξαν της ανθήσεώς της, ω, πόσην ωραιότητα έχει! Τόσον ώστε μερικά πλάσματά της δεν διαφέρουν από αγγέλους του ουρανού. Αλλ’ όταν όμως το δρέπανον του θανάτου ηκονημένον καταφθάση και τα θερίση, τότε οι άνθρωποι τα θάπτουν γρήγορα, επειδή υπάρχει άμεσος κίνδυνος μολυσμού και τα κρύπτουν εις τους παγερούς τάφους, διότι εντός ολίγου η δυσωδία δεινή θα αντικαταστήση την ωραίαν ευωδιάζουσαν νεότητα!
Ούτως πως γίνεται και εις την ψυχήν του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος είναι καθαρός από αμαρτίας και προσέχη τον εαυτόν του, η χάρις του Θεού βασιλεύει εις αυτόν και τον στολίζει η θεία χρηστότης και ο καθείς ευφραίνεται ακόμη και εις την θέαν του τοιούτου ανθρώπου. Δυστυχώς όμως! Όταν ο άνθρωπος αμαρτήση και δεν μετανοήση, τότε αποστρέφει ο Θεός το θείον Του βλέμμα και ευθύς καταλαμβάνει την ψυχήν του το ηθικόν σκότος, οπότε αρχίζει να εργάζεται τα έργα της πονηρίας και ο ακάθαρτος δαίμων ρυπαίνει ολοέν και περισσότερον την δόλιαν εκείνην ψυχήν και την καταβιβάζει από αμαρτίας εις αμαρτίαν και από πάθους εις πάθος και ούτω καθιστά την ψυχήν δυσωδεστάτην, ώστε και οι άγιοι άγγελοι να μην ανέχωνται εκ της δυσωδίας να παραμένουν εις βοήθειάν της, όθεν υποχωρεί η θεία χάρις και η σήψις εκ της αμαρτίας αρχίζει το καταστρεπτικόν έργον της. Τότε ομοιούται η ψυχή με τον νεκρόν, που τον ρίπτουν εις τον τάφον, και ο οποίος αν μετ’ ολίγον τυχόν ανοιχθή, εκ της θέας και της δυσωδίας των σκωλήκων και γενικώς εκ της απαισίου καταστάσεως που παρουσιάζει, προκαλεί την φρίκην. Ας είπωμεν, αγαπητά μου τέκνα, μετά του Αρχαγγέλου του Θεού, θέλοντος να συγκρατήση τυχόν ολισθήματα και άλλων ουρανίων αγγέλων εις την σκοτεινήν οδόν της ανυπακοής και της υπερηφανείας του εωσφόρου, ας είπωμεν: «Στώμεν καλώς», ας εγείρωμεν την εκάστοτε κύπτουσαν ψυχήν μας, ποθητά μου τέκνα, «στώμεν μετά φόβου», διότι ο ζοφερός και απαίσιος τάφος της αμαρτίας ανοίγει απειλητικώς το στόμα του, εάν δεν προσέχωμεν εις εκάστην στιγμήν.
Εάν λοιπόν προσέχωμεν, εάν γρηγορώμεν, εάν νήφωμεν, τότε ασφαλώς η ανοικτή χειρ του Παντοκράτορος θα γεμίζη την καρδίαν μας από την θείαν χρηστότητα και θα επισκέπτεται ο Ίδιος το επιμελημένον ανάκτορον της ψυχής μας, ίνα απ’ εντεύθεν γεύεται την θείαν αγαλλίασιν και ευφροσύνην, δια να ακολουθήση κατά την επαγγελίαν εν τη ατελευτήτω Αυτού βασιλεία, ως βραβείον, η απόδοσις εις όλην την πληρότητα των ητοιμασμένων προ καταβολής κόσμου αγαθών, δια τους αγαπώντας και ποιούντας τας εντολάς Αυτού. Αμήν, γένοιτο.

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.

Είθε να δώση υμίν Κύριος ο Θεός την ειρήνην και την αγάπην, διότι ο Θεός Αγάπη εστί. Μνημονεύετε αεί τους λόγους του Κυρίου, Ος είπε: «Ο τηρών τας εντολάς μου, εκείνός εστιν ο αγαπών με, ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του Πατρός μου… και ελευσόμεθα προς αυτόν και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν» (Ιωαν. 14,21 και 23 ). Αγαπήσωμεν τον Θεόν με όλην μας την ψυχήν, με όλην την καρδίαν μας και με όλην την δύναμίν μας και ας συμβαδίζουν και τα έργα μας, δηλαδή να είναι τα έργα μας απαυγάσματα της προς Αυτόν αγάπης. Και όταν τα έργα μας είναι νόμιμα ειργασμένα, ως αποτέλεσμα θα έχωμεν την αντίδοσιν της θείας αγάπης εις τας ψυχάς μας. Ο ευρών την αγάπην καθ’ εκάστην ημέραν τρώγει Χριστόν, και εκ τούτου αθάνατος γενήσεται, «Εάν τις φάγη εκ του άρτου… ον εγώ δώσω… ζήσεται εις τον αιώνα» (Ιωαν. 6,51 ), λέγει το ιερόν Ευαγγέλιον. Καρπώνεται πολλήν εν Χριστώ ζωήν ο τρώγων εκ της αγάπης του Χριστού, αι ψυχαί που αγαπούν τον Ιησούν, οσφραίνονται πνευματικόν αέρα του άλλου κόσμου, του κόσμου του πνεύματος, ος εστίν η βασιλεία των ουρανών, απ’ εντεύθεν γεύονται τα νάματα, που ρέουν από τον θρόνον της χάριτος του Θεού! Το πόμα της θεϊκής τραπέζης είναι η θεία αγάπη, από αυτό το πόμα έπιον οι ακόλαστοι και εγλυκάνθησαν τα τραύματα των αμαρτιών των, και οι μέθυσοι και έγιναν νηστευταί, οι πλούσιοι και επεθύμησαν την εν Χριστώ πτωχείαν, οι πένητες και επλούτισαν με τας ελπίδας του Θεού, οι αδύνατοι και έγιναν δυνατοί, οι ιδιώται και έγιναν σοφοί!

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.

Η αγάπη είναι ο θρίαμβος του Χριστιανού έναντι του διαβόλου, του μίσους και του φθόνου. Δια να φθάσωμεν εις τον θεϊκόν λιμένα της αγάπης του Θεού, πρέπει πρώτα να Τον φοβηθώμεν ως Θεόν, που παιδεύει την αμαρτίαν και την παράβασιν. Δεν είναι δυνατόν να περάσωμεν την θάλασσαν και να φθάσωμεν εις τον λιμένα χωρίς πλοίον, ούτως αδύνατον είναι να φθάσωμεν επίσης εις τον λιμένα της αγάπης άνευ μετανοίας. Ο φόβος του Θεού ως κυβερνήτης και καπετάνιος μας καθίζει εις το πλοίον της μετανοίας και μας περνά από την «βρωμισμένην» θάλασσαν του βίου και μας οδηγεί εις τον θεϊκόν λιμένα της θεϊκής αγάπης. Όπως δεν δυνάμεθα να ζήσωμεν άνευ αέρος, ούτως αδύνατον να ζήσωμεν εις την αιώνιον ζωήν με τον Θεόν, εάν δεν αναπνέωμεν τον γλυκύτατον και ευωδέστατον αέρα της του Θεού αγάπης. Ας αποτινάξωμεν το φορτίον των αμαρτιών μας με την δύναμιν της μετανοίας και ελαφροί πλέον και αδέσμευτοι ως αετοί, ας πετάξωμεν υψηλά, υψηλά, εκεί όπου έχει θησαυρίσει ο αιώνιος Θεός τους ακενώτους θησαυρούς της αρετής και της σοφίας δια να πίνωμεν νάματα αιωνίου ζωής, ίνα και ημείς θεωθώμεν, καθώς είπεν η Γραφή: «Θεοί εστε και υιοί υψίστου πάντες». Ας βιασθώμεν, παιδιά μου, διότι η αμέλεια και η νωθρότης δεν κερδίζουν την αγάπην του Θεού, αλλά την κερδίζουν η προθυμία, η υπακοή, η υπομονή, η ανεξικακία, η σιωπή, η προσευχή και η βία εις πάντα. Λοιπον θα αμελήσωμεν δια μίαν τοιαύτην αιώνιον δωρεάν; Ουχί. Ας κράξωμεν λοιπόν γοερώς: «Δέσποτα Χριστέ, μη μας κλείσης έξω της βασιλείας Σου, αλλά άνοιξον ημίν δια σπλάγχνα ελέους Σου. Αμήν».

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.

2α. Ο Θεός είναι αγάπη και όλος ευσπλαγχνία. Ας μη Τον λυπώμεν εις τίποτε! Σταυρόν δι’ ημάς υπέμεινε, η κεφαλή Του τρυπημένη από τον ακάνθινον στέφανον, η πλευρά από την λόγχην, οι πόδες από τους ήλους, τα νώτα από τας μαστιγώσεις, το πανάγιον στόμα Του από την χολήν και το όξος, η καρδία Του από τον πόνον των ύβρεων και την αχαριστίαν. Γυμνός επάνω εις τον Σταυρόν, εμπρός εις τόσον δαιμονισμένον όχλον. Αυτόν, παιδιά μου, τον Ιησούν μας ας μην Τον λυπώμεν με τας απροσεξίας μας, πονά χειρότερα, εκείνοι, οι Εβραίοι, ήσαν οι εχθροί Του, ενώ ημείς είμεθα οι βαπτισμένοι εις το άγιον Όνομά Του, οι μαθηταί Του, οι αφιερωμένοι εις την υπηρεσίαν Του! Οι μαθηταί Του τον εγκατέλειψαν από τον φόβον των Εβραίων, και πόσον επικράθη δεν λέγεται! Και τώρα όσοι Τον αρνούνται, όσοι Τον εγκαταλείπουν, όσοι άλλα Του υπόσχονται και άλλα πράττουν, πως θα ευρεθούν κοντά Του κατά την ώραν της κρίσεως; Τι θα είπουν, όταν αρχίση ο Χριστός μας να απαριθμή ένα ένα τα παθήματά Του και αυτοί θα έχουν να παρουσιάσουν άρνησιν και πλήθος κακών; Ας προσέχωμεν την ζωήν μας, παιδιά μου. Να έχωμεν αγάπην και υπομονήν εις όλα, να μη κατακρίνωμεν, να διώκωμεν τους κακούς λογισμούς, να ταπεινούμεθα, να ενθυμούμεθα την δύσκολον ώραν του θανάτου και της κρίσεως. Όταν όλα αυτά τα πράττετε, να ηξεύρετε πως με το Χριστό μας θα ζήσετε αιώνια! Ωσάν άγγελοι κοντά εις τον θρόνον Του, θα ψάλλετε άσματα αιώνια και πανευφρόσυνα! Τι ευτυχία τότε! Πως όλα τα εδώ θα ξεχασθούν! Μόνον χαρά και πάσχα χωρίς τέλος! Δόξα τω Θεώ, τω διδόντι ημίν την νίκην.

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.

3η. Η αγάπη του Θεού εύχομαι να δροσίζη την διψασμένην ψυχήν σου, καθώς ξεδιψά και η έλαφος εις τας πηγάς των υδάτων, «ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε ο Θεός, πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω του Θεού μου;» (Ψαλμ. 41,1 και 3 ). Δόξα σοι ο Θεός, δια το μέγα έλεος επ’ εμέ, χωρίς να ποιήσω τι αγαθόν επί της γης, μου παρηγορεί και παρακαλεί την ψυχήν. Επιδρά πότε-πότε εις την σκληράν μου ψυχήν η ευλογημένη δρόσος της αγάπης του Θεού, αχ, πόσον ανακουφίζει την δόλια την ψυχήν μου! Πόσον ξεκουράζεται η ψυχή μου και ελαφρώνει από το βάρος της ζωής και των πειρασμών! Αχ, να με ηξίωνε ο Θεός, δια των ευχών σας, να ξεκουρασθώ αιώνια εις την ποθεινήν μου δρόσον της αγάπης του Θεού! Μέγας κόπος η σωτηρία του ανθρώπου, ο πειράζων δαίμων έβαλεν εις ενέργειαν όλην την πείραν της επιστήμης του προς εξολόθρευσιν του ανθρώπου, αλλά ο Θεός μου, ο Θεός μου, μη μακρύνης αφ’ ημών, αλλά γενού ημίν ως ο χαλκούς όφις επί Μωσέως, ίνα εμβλέποντες εις Σε, ιατρευώμεθα από τα δήγματα των νοητών όφεων. «Όταν υψώσητε τον υιόν του ανθρώπου, τότε γνώσεσθε ότι (αυτός ) εγώ ειμί» (Ιωαν. 8,28 ). Ο Χριστός μου, το φως μου, η εσταυρωμένη μου αγάπη, που δια τας ημών αμαρτίας υψώθη επί Σταυρού, ο σωτήριος όφις δια τας λαβωμένας ψυχάς εκ των πονηρών όφεων, Αυτός ας ιατρεύση και ημάς πληγωμένους από τα κέντρα της αμαρτίας. Ο Θεός να ευλογήση ημάς και να ευδοκήση το πέλαγος των οικτιρμών Του, ίνα ευρεθώμεν ομού όλοι ηνωμένοι εις την αιωνίαν και μακαρίαν ζωήν, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος. «Εξαλείψει Κύριος ο Θεός παν δάκρυον εκ των οφθαλμών αυτών» (Αποκ. 7,17 ). Ω, τι χαρά αναφαίρετος! Ω, πληροφορία συνειδήσεως ότι πλέον έληξαν τα βάσανα της πολυμόχθου ταύτης ζωής! «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών»! Πατήρ ευσπλαγχνικώτατος, ο Οποίος ου λογίζεται αμαρτίαν, αρκεί μόνον, το τέκνον ίνα είπη: «Ήμαρτον, Πάτερ, εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου» (Λουκ. 15,21 ) και ευθύς ο Πατήρ εναγκαλίζεται και φιλεί αυτό και εξαλείφει από της καρδίας Του παν ίχνος δυσαρεσκείας, την οποίαν είχε τυχόν δημιουργήσει η φαυλότης του παιδιού! Χάνω τον λογισμόν μου, όταν θεωρήσω την άβυσσον της πατρικής ευσπλαγχνίας προς τον αμαρτωλόν!

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.

4η. Με ποίαν αγάπην θα τρέφωνται αι μακάριαι ψυχαί εις την βασιλείαν των ουρανών! Αυτός ο Χριστός μου, ο Ιησούς μου, η ψυχή μου, ο Λόγος ο ζων, Αυτός εχάρισεν ημίν την ύπαρξίν μας, τα μέσα που μας δίδουν την ζωήν, την αιώνιον απολύτρωσιν, την κατάπαυσιν εις τους κόλπους του ουρανίου Πατρός. «Αυτός είπε και εγενήθησαν, Αυτός ενετείλατο και εκτίσθησαν» (Ψαλμ.32,9 )!
Μας παιδεύει μικρόν, ίνα ως εν διαφράγματι μας διαφυλάξη εντός της ταπεινώσεως, διότι γνωρίζει το εύκολον της αλλοιώσεως της ανθρωπίνης ασθενείας, πως ευκόλως κλίνει προς το κακόν, με πατρικήν κηδεμονίαν φερόμενος μας παιδεύει στοργικώς, ίνα κτησώμεθα σοφίαν στερεάν. Αύτη η γνώσις είναι των τελείων αγίων, όχι όπως την εξηγούν μερικοί, αλλά έχει δύναμιν ιδιαιτέραν, δηλαδή με ένα λόγον, όταν ευρίσκεταί τις εις το ύψος του ουρανού της αρετής, δύναται, εάν τον αφήση ο Θεός, να κατενεχθή εις την άβυσσον της διαφθοράς και της ακολασίας! Όχι με λόγον να το λέγη κανείς, αλλά μετ’ αισθήσεως, δεν θα ημπορέση δε κανείς μετ’ αισθήσεως να το είπη, εάν δεν περάση πρώτον την βαβυλώνειον κάμινον των πειρασμών και εάν δεν ολισθήση η ανθρώπινη φύσις εν παραχωρήσει Θεού, ίνα γνωρίση την ασθενή φυσικήν κράσιν και ίδη προς ποίόν εστιν η πάλη και ποία η κακία και πονηρία του αντιπάλου διαβόλου, και πόσον δύσκολος η ανέγερσις, όταν πέση! Ταύτα εν ολίγοις επί το «γνώθι σαυτόν».

============================================================================================