============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.
Όταν αυτήν την γνώσιν αποκτήση κανείς, τότε η Αγία Τριάς κατοικεί εις την καρδίαν του, τότε βρύει η μακαριότης αενάως και καταλήγει εις αποκαλύψεις! Ταύτα τα λόγια γράφει ο αββάς Ισαάκ, το μεγάλο καύχημα των ησυχαστών. Ένας όσιος πατήρ εσηκώθη δια την εσπερινήν προσευχήν και εξέτεινε τας χείρας, και επελθούσα η χάρις του Θεού—έχοντας τον ήλιον όπισθεν προς βασίλευμα—τόσον τον εκυρίευσε, ώστε όταν ανέτειλεν ο ήλιος το πρωϊ και εθέρμανε το πρόσωπόν του, τότε ήλθεν εις τον εαυτόν του και είδεν ότι άλλη ημέρα εστί και εδόξασε τον Θεόν, που αξιώνει τον χουν εν τοιούτοις μυστηρίοις. Αχ! Παρήλθον εκείνοι οι καιροί της χάριτος, τώρα πλέον παγωνιές και εις αυτάς ακόμη τας θερμάς χώρας, δηλαδή εις τα σκηνώματα των μοναχών, των ερημιτών, έλειψε το καλόν παράδειγμα και η αρετή!
Πόσον οι όσιοι πατέρες θα ησθάνοντο την χάριν εις την προσευχήν! Αμυδρώς πως μας επισκέπτεται ο Θεός εις την προσευχήν και αισθανόμεθα μικράν χάριν, αυτοί που όλη την νύκτα ήσαν απορροφημένοι εις την θεωρίαν, οποίαν βασιλείαν των ουρανών θα ησθάνοντο! «Η βασιλεία των ουρανών εντός ημών εστι» (Λουκ. 17:21 ). Αχ, πόσον ήθελα να ζούσα εις τους καιρούς εκείνους, όπου έβρυεν η οσιότης και το καλόν παράδειγμα, τώρα ξέρα και δυστυχία. Ας ευχαριστώμεν και πάλιν τον Θεόν απείρως που εις το τοιούτον ηθικόν σκότος μας εχάρισε μικρόν φως, ίνα ημπορέσωμεν έστω και σκοντάπτοντες να φθάσωμεν εις τα προπύλαια της άνω Ιερουσαλήμ και να μη κλεισθώμεν εις το αιώνιον σκότος. Μη γένοιτο, Χριστέ μου, εις κανένα Χριστιανόν το τοιούτον, αλλά όλοι ηνωμένοι ας αξιωθώμεν να φθάσωμεν εκεί χαίροντες, αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον! Αμήν.
============================================================================================
Γέροντος Εφραίμ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.
Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές
-
silver
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3145
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
- Επικοινωνία:
Re: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.
============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.
5η. Στόμα που ευχαριστεί πάντοτε τον Θεόν, ου μη στερηθή των ευλογιών του Θεού, και στόμα που γογγύζει και πληγώνει τον μέγαν Ευεργέτην Του, είναι αδύνατον να μη τον παιδεύση ο Θεός. Αυτός μας έδωσε το είναι μας. Αυτός μας χορηγεί την ζωήν. Αυτός μας την διατηρεί με την ποικίλην θείαν Του πρόνοιαν. Αυτός, εχθρούς όντας πρότερον, δια του θανάτου του Υιού Αυτού μας κατήλλαξε και μας έκανε υιούς και κληρονόμους της βασιλείας Του! Αυτός μας καθαρίζει και αγιάζει δια μέσου των αγίων Του Μυστηρίων! Αυτός μας δίδει την ουράνιον και αγιωτάτην βρώσιν και πόσιν, δηλαδή το Πανάγιόν Του Σώμα και το Τίμιον Αίμα Του! Αυτός άγγελον επέστησε φύλακα εις όλην την ζωήν μας! Αυτός θα παραλάβη και την ψυχήν μας και θα την οδηγήση εις την αιώνιον κληρονομίαν! Αλλά τι ποιώ; Επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον, θα ευρεθώ ματαιοπονών, θέλοντας να μετρήσω την άμμον της θαλάσσης, τας απείρους ευεργεσίας του καλού μας Θεού! Κατόπιν λοιπόν τόσων αμετρήτων αγαθών να έχωμεν και γογγυσμόν! Ω Θεέ μου, πάριδε την ημών αγνωμοσύνην και διάνοιξον ημών τον νουν, ίνα εννοήσωμεν το τι μας εχάρισεν η πατρική Σου καρδία και αποδώσωμεν μικράν ευχαριστίαν, όπως εύρωμεν συγγνώμην και έλεος.
===========================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.
5η. Στόμα που ευχαριστεί πάντοτε τον Θεόν, ου μη στερηθή των ευλογιών του Θεού, και στόμα που γογγύζει και πληγώνει τον μέγαν Ευεργέτην Του, είναι αδύνατον να μη τον παιδεύση ο Θεός. Αυτός μας έδωσε το είναι μας. Αυτός μας χορηγεί την ζωήν. Αυτός μας την διατηρεί με την ποικίλην θείαν Του πρόνοιαν. Αυτός, εχθρούς όντας πρότερον, δια του θανάτου του Υιού Αυτού μας κατήλλαξε και μας έκανε υιούς και κληρονόμους της βασιλείας Του! Αυτός μας καθαρίζει και αγιάζει δια μέσου των αγίων Του Μυστηρίων! Αυτός μας δίδει την ουράνιον και αγιωτάτην βρώσιν και πόσιν, δηλαδή το Πανάγιόν Του Σώμα και το Τίμιον Αίμα Του! Αυτός άγγελον επέστησε φύλακα εις όλην την ζωήν μας! Αυτός θα παραλάβη και την ψυχήν μας και θα την οδηγήση εις την αιώνιον κληρονομίαν! Αλλά τι ποιώ; Επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον, θα ευρεθώ ματαιοπονών, θέλοντας να μετρήσω την άμμον της θαλάσσης, τας απείρους ευεργεσίας του καλού μας Θεού! Κατόπιν λοιπόν τόσων αμετρήτων αγαθών να έχωμεν και γογγυσμόν! Ω Θεέ μου, πάριδε την ημών αγνωμοσύνην και διάνοιξον ημών τον νουν, ίνα εννοήσωμεν το τι μας εχάρισεν η πατρική Σου καρδία και αποδώσωμεν μικράν ευχαριστίαν, όπως εύρωμεν συγγνώμην και έλεος.
===========================================================================================
-
silver
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3145
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
- Επικοινωνία:
Re: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.
============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.
6η. Όσον δια τον άγιον άγγελον που μου γράφεις, μάθε ότι ναι μεν, όταν λάβη απόφασιν από τον Κύριον,ούτε προσθέτει ούτε αφαιρεί, πλην όμως, παραμένοντας πλησίον του ανθρώπου, τον φωτίζει, τον προσέχει, τον απαλλάσει από κινδύνους και υπερασπίζεται αυτόν κατέναντι του διαβόλου, καθώς βλέπομεν εις τον βίον του αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού, που άγγελος εμάχετο εναντίον του διαβόλου, προκειμένου να υπερασπίση έναν υπεύθυνον μοναχόν κ.λ.π., διάβασε και θα ίδης. Ο άγγελος τοποθετείται εις τον άνθρωπον, ως μεγαλύτερος αδελφός, που είναι πλησιέστερον του Θεού και ως έχων παρρησίαν εύχεται υπέρ του μικροτέρου αδελφού του, και ο άνθρωπος τον παρακαλεί σαν μεγαλύτερόν του αδελφόν, να τον προστατεύη και να εύχεται δι’ αυτόν, ως έχων παρρησίαν προς τον Θεόν. Πόσας φοράς μας ψιθυρίζει εις το αυτί της ψυχής «μη το κάνης αυτό» «ή κάνε το, ή πρόσεχε εδώ». Τέτοια είναι πολλά εις τους έχοντας τα μάτια της ψυχής ανοικτά. Μη ξεχνάς την παραβολήν του Ιερού Ευαγγελίου, με τον κηπουρόν και την άκαρπον συκήν. «Άφες, Κύριε, και τούτο το έτος, έως ότου σκάψω περί αυτήν, και βάλω κόπρια καν μεν ποιήση καρπόν, ει δε μήγε, εις το μέλλον εκκόψεις αυτήν» (Λουκ.13,8 ). Λοιπόν ο κηπουρός εικονίζει τον άγιον άγγελον, που επιμελείται τον άνθρωπον, έως ότου καρποφορήση και σωθή. Εις το Γεροντικόν πολλά είναι γραμμένα περί της προνοίας του αγγέλου, δια τον άνθρωπον, πως τους είδαν να κλαίουν καθ’ ον χρόνον ημάρτανον οι άνθρωποι που επροστάτευαν, σκέψου πόσον προσηύχοντο δι’ αυτούς! Τα δάκρυά των χαρακτηρίζουν αγάπην και συμπάθειαν προς τον άνθρωπον.
============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.
6η. Όσον δια τον άγιον άγγελον που μου γράφεις, μάθε ότι ναι μεν, όταν λάβη απόφασιν από τον Κύριον,ούτε προσθέτει ούτε αφαιρεί, πλην όμως, παραμένοντας πλησίον του ανθρώπου, τον φωτίζει, τον προσέχει, τον απαλλάσει από κινδύνους και υπερασπίζεται αυτόν κατέναντι του διαβόλου, καθώς βλέπομεν εις τον βίον του αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού, που άγγελος εμάχετο εναντίον του διαβόλου, προκειμένου να υπερασπίση έναν υπεύθυνον μοναχόν κ.λ.π., διάβασε και θα ίδης. Ο άγγελος τοποθετείται εις τον άνθρωπον, ως μεγαλύτερος αδελφός, που είναι πλησιέστερον του Θεού και ως έχων παρρησίαν εύχεται υπέρ του μικροτέρου αδελφού του, και ο άνθρωπος τον παρακαλεί σαν μεγαλύτερόν του αδελφόν, να τον προστατεύη και να εύχεται δι’ αυτόν, ως έχων παρρησίαν προς τον Θεόν. Πόσας φοράς μας ψιθυρίζει εις το αυτί της ψυχής «μη το κάνης αυτό» «ή κάνε το, ή πρόσεχε εδώ». Τέτοια είναι πολλά εις τους έχοντας τα μάτια της ψυχής ανοικτά. Μη ξεχνάς την παραβολήν του Ιερού Ευαγγελίου, με τον κηπουρόν και την άκαρπον συκήν. «Άφες, Κύριε, και τούτο το έτος, έως ότου σκάψω περί αυτήν, και βάλω κόπρια καν μεν ποιήση καρπόν, ει δε μήγε, εις το μέλλον εκκόψεις αυτήν» (Λουκ.13,8 ). Λοιπόν ο κηπουρός εικονίζει τον άγιον άγγελον, που επιμελείται τον άνθρωπον, έως ότου καρποφορήση και σωθή. Εις το Γεροντικόν πολλά είναι γραμμένα περί της προνοίας του αγγέλου, δια τον άνθρωπον, πως τους είδαν να κλαίουν καθ’ ον χρόνον ημάρτανον οι άνθρωποι που επροστάτευαν, σκέψου πόσον προσηύχοντο δι’ αυτούς! Τα δάκρυά των χαρακτηρίζουν αγάπην και συμπάθειαν προς τον άνθρωπον.
============================================================================================
-
silver
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3145
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
- Επικοινωνία:
Re: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.
============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.
7η. Τέκνα μου εν Κυρίω ευλογημένα, η αγάπη του Κυρίου μας να σας διατηρή εν ψυχική και σωματική υγεία. Ω, αλήθεια, πόσον άξιον λύπης το να ζη το παιδί εντός του πατρικού οίκου, να απολαμβάνη όλας τας ανέσεις, να έχη πάσας τας απολαύσεις της ζωής και να μην αναγνωρίζη τον εαυτού πατέρα ή έστω και αν ακόμη ολίγην σημασίαν και προσοχήν δίδη, να μην αισθάνεται τον πλούτον της αγάπης και της στοργής Αυτού, αλλά τουναντίον η ενθύμησις του πατρός να έρχεται ως κάτι το ανάξιον σκέψεως και απασχολήσεως! Ποίαν κρίσιν δύναται κανείς να κάνη δι’ εν τοιούτον αχάριστον και υπερήφανον τέκνον; Βεβαίως όλοι θα το χαρακτηρίζουν ως ανάξιον κληρονόμον της πατρικής αγάπης και περιουσίας. Δυστυχώς όμως εις τούτο το παράδειγμα και το πρόσωπον του αναξίου αυτού τέκνου, βλέπομεν σήμερον τον αντίθεον άνθρωπον εις την σχέσιν του προς τον πατέρα Θεόν, και το λυπηρόν, τους σημερινούς χριστιανούς, εκτός εκλεκτής μερίδος εξ αυτών. Ζώμεν εις τον κόσμον τούτον, τον οποίον διώρισεν ο Θεός ως προσωρινήν μας κατοικίαν. Μας έδωσε την ελευθερίαν του να απολαμβάνωμεν τα αγαθά της γης, χωρίς να αφήση αμάρτυρον τον εαυτόν Του εις παν ό,τι βλέπομεν και νοούμεν, ώστε δια του λογικού μας να αποδίδωμεν δόξαν και τιμήν, με υπερτάτην προσφοράν την προς Αυτόν ολόψυχον αγάπην μας. Ας ανατρέξωμεν δι’ ολίγον εις τα κοσμοσωτήρια ουσιωδέστερα γεγονότα, αρχίζοντες από την παρακοήν των πρωτοπλάστων, ώστε να αισθανθώμεν καθαρώτερον τον θησαυρόν της θεϊκής αγάπης. Δια την υπερηφάνειαν και την παρακοήν εξορίζονται οι πρωτόπλαστοι από του παραδείσου της τρυφής και κατοικούν εις την γην των ακανθών και των τριβόλων. Η άπειρος όμως αγάπη του λησμονημένου υπό του πλάσματος Ουρανίου Πατρός, εξαποστέλλει τον μονογενή και αγαπητόν Υιόν εις τον κόσμον, ίνα άρη την έχθραν του ανθρώπου προς Αυτόν. Βλέπομεν να τον οδηγή η υπερτάτη αγάπη Του να θυσιάση τον γλυκύτατον υιόν Του, δια τραγικού σταυρικού θανάτου, αφού τούτο απήτησε η βαρεία πτώσις του ενόχου ανθρώπου! Ο Απόστολος Παύλος παρουσιάζει αυτήν την θυσίαν με τους εξής λόγους: «Ος (ο πατήρ ) γε του ιδίου Υιού ουκ εφείσατο, αλλ’ υπέρ ημών πάντων παρέδωκεν Αυτόν» (Ρωμ. 8,32 ), πάλιν λέγει: «Εγένετο υπήκοος (εις τον εαυτού πατέρα ) μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού» (Φιλιπ. 2,8 ). Μετά δε τρεις ημέρας, ανίσταται αυτεξουσίως και θεοπρεπώς, γενόμενος απαρχή των κεκοιμημένων εις αληθεστάτην πιστοποίησιν, ότι και όλον το ανθρώπινον γένος θα αναστηθή δια κοινής αναστάσεως. Προτού δε αναληφθή, διέταξε τους αγίους αποστόλους να βαπτίζουν εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος πάντα πιστεύοντα εις το όνομα Αυτού, δίδων συγχρόνως την εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι αυτούς δια της πίστεως.
Μας παρέδωκεν ακόμη τα άγια μυστήρια, ίνα δι’ αυτών ενούμεθα μετ’ Αυτού, ώστε να ζώμεν πάντοτε πλησίον Του ηνωμένοι με πραγματικήν ευτυχίαν, την οποίαν χαρίζει μόνον η ένωσις με τον Θεόν. Μας έδωκε και άγρυπνον φύλακα της ψυχής και του σώματος, τον άγιον άγγελον, τον οποίον αποστέλλει κατά το άγιον βάπτισμα, οδηγόν και προστάτην, διότι δια του μυστηρίου του αγίου βαπτίσματος ο Χριστιανός γίνεται κατά χάριν τέκνον Θεού, κληρονόμος μεν Θεού συγκληρονόμος δε Χριστού. Αλλά ας μη προχωρήσω να εξιστορώ δια γεγονότων και δωρεών τον άπειρον πλούτον της ανερμηνεύτου αγάπης του ουρανίου Πατρός προς ημάς, διότι, όσον περισσότερον φωτίζεται ο νους του ανθρώπου να κατανοή την αγάπην του Πλάστου προς το πλάσμα Του, τόσον περισσότερον φανερούται η αχαριστία μας και η παραγνώρισις ενός φιλοστόργου και γνησίου Πατρός.
============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.
7η. Τέκνα μου εν Κυρίω ευλογημένα, η αγάπη του Κυρίου μας να σας διατηρή εν ψυχική και σωματική υγεία. Ω, αλήθεια, πόσον άξιον λύπης το να ζη το παιδί εντός του πατρικού οίκου, να απολαμβάνη όλας τας ανέσεις, να έχη πάσας τας απολαύσεις της ζωής και να μην αναγνωρίζη τον εαυτού πατέρα ή έστω και αν ακόμη ολίγην σημασίαν και προσοχήν δίδη, να μην αισθάνεται τον πλούτον της αγάπης και της στοργής Αυτού, αλλά τουναντίον η ενθύμησις του πατρός να έρχεται ως κάτι το ανάξιον σκέψεως και απασχολήσεως! Ποίαν κρίσιν δύναται κανείς να κάνη δι’ εν τοιούτον αχάριστον και υπερήφανον τέκνον; Βεβαίως όλοι θα το χαρακτηρίζουν ως ανάξιον κληρονόμον της πατρικής αγάπης και περιουσίας. Δυστυχώς όμως εις τούτο το παράδειγμα και το πρόσωπον του αναξίου αυτού τέκνου, βλέπομεν σήμερον τον αντίθεον άνθρωπον εις την σχέσιν του προς τον πατέρα Θεόν, και το λυπηρόν, τους σημερινούς χριστιανούς, εκτός εκλεκτής μερίδος εξ αυτών. Ζώμεν εις τον κόσμον τούτον, τον οποίον διώρισεν ο Θεός ως προσωρινήν μας κατοικίαν. Μας έδωσε την ελευθερίαν του να απολαμβάνωμεν τα αγαθά της γης, χωρίς να αφήση αμάρτυρον τον εαυτόν Του εις παν ό,τι βλέπομεν και νοούμεν, ώστε δια του λογικού μας να αποδίδωμεν δόξαν και τιμήν, με υπερτάτην προσφοράν την προς Αυτόν ολόψυχον αγάπην μας. Ας ανατρέξωμεν δι’ ολίγον εις τα κοσμοσωτήρια ουσιωδέστερα γεγονότα, αρχίζοντες από την παρακοήν των πρωτοπλάστων, ώστε να αισθανθώμεν καθαρώτερον τον θησαυρόν της θεϊκής αγάπης. Δια την υπερηφάνειαν και την παρακοήν εξορίζονται οι πρωτόπλαστοι από του παραδείσου της τρυφής και κατοικούν εις την γην των ακανθών και των τριβόλων. Η άπειρος όμως αγάπη του λησμονημένου υπό του πλάσματος Ουρανίου Πατρός, εξαποστέλλει τον μονογενή και αγαπητόν Υιόν εις τον κόσμον, ίνα άρη την έχθραν του ανθρώπου προς Αυτόν. Βλέπομεν να τον οδηγή η υπερτάτη αγάπη Του να θυσιάση τον γλυκύτατον υιόν Του, δια τραγικού σταυρικού θανάτου, αφού τούτο απήτησε η βαρεία πτώσις του ενόχου ανθρώπου! Ο Απόστολος Παύλος παρουσιάζει αυτήν την θυσίαν με τους εξής λόγους: «Ος (ο πατήρ ) γε του ιδίου Υιού ουκ εφείσατο, αλλ’ υπέρ ημών πάντων παρέδωκεν Αυτόν» (Ρωμ. 8,32 ), πάλιν λέγει: «Εγένετο υπήκοος (εις τον εαυτού πατέρα ) μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού» (Φιλιπ. 2,8 ). Μετά δε τρεις ημέρας, ανίσταται αυτεξουσίως και θεοπρεπώς, γενόμενος απαρχή των κεκοιμημένων εις αληθεστάτην πιστοποίησιν, ότι και όλον το ανθρώπινον γένος θα αναστηθή δια κοινής αναστάσεως. Προτού δε αναληφθή, διέταξε τους αγίους αποστόλους να βαπτίζουν εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος πάντα πιστεύοντα εις το όνομα Αυτού, δίδων συγχρόνως την εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι αυτούς δια της πίστεως.
Μας παρέδωκεν ακόμη τα άγια μυστήρια, ίνα δι’ αυτών ενούμεθα μετ’ Αυτού, ώστε να ζώμεν πάντοτε πλησίον Του ηνωμένοι με πραγματικήν ευτυχίαν, την οποίαν χαρίζει μόνον η ένωσις με τον Θεόν. Μας έδωκε και άγρυπνον φύλακα της ψυχής και του σώματος, τον άγιον άγγελον, τον οποίον αποστέλλει κατά το άγιον βάπτισμα, οδηγόν και προστάτην, διότι δια του μυστηρίου του αγίου βαπτίσματος ο Χριστιανός γίνεται κατά χάριν τέκνον Θεού, κληρονόμος μεν Θεού συγκληρονόμος δε Χριστού. Αλλά ας μη προχωρήσω να εξιστορώ δια γεγονότων και δωρεών τον άπειρον πλούτον της ανερμηνεύτου αγάπης του ουρανίου Πατρός προς ημάς, διότι, όσον περισσότερον φωτίζεται ο νους του ανθρώπου να κατανοή την αγάπην του Πλάστου προς το πλάσμα Του, τόσον περισσότερον φανερούται η αχαριστία μας και η παραγνώρισις ενός φιλοστόργου και γνησίου Πατρός.
============================================================================================
-
silver
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3145
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
- Επικοινωνία:
Re: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.
============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.
Ζώμεν εις τον μάταιον τούτον κόσμον και πραγματικώς αγνοούμεν ή μάλλον δεν έχομεν καταλάβει ακόμη, διατί ζώμεν, ποίον σκοπόν έχει αυτή η ζωή μας, ποίον προορισμόν έχει ο άνθρωπος επί της γης! Δυστυχώς σχεδόν έχομεν ομοιωθή με τα άλογα ζώα, ζώμεν χωρίς να σκεπτώμεθα ότι ο χρόνος της εδώ ζωής μας είναι το πολυτιμότερον πράγμα δια την μέλλουσαν αποκατάστασίν μας και τον χρόνον αυτόν τον χρησιμοποιούμεν, τον σπαταλούμεν χωρίς λύπην και εν καιρώ ανανήψεως αδυνατούμεν να τον ανακαλέσωμεν. Δια τούτο πόσον σοφός άνθρωπος είναι εκείνος, ο οποίος αφού εννοήση το πολύτιμον του χρόνου της προσκαίρου ζωής, θα τον εκμεταλλευθή αναλόγως πλουτίζων αυτήν δια καλών έργων, ώστε, όταν έλθη η ώρα του οδυνηρού θανάτου, να εύρη παρρησίαν η συνείδησίς του και να απολογήται εις τους νοερούς κατηγόρους δαίμονας, ότι «ο ώφειλον ποιήσαι πεποίηκα, τι έτι μαίνεσθε;»! Ο Ιησούς ομιλών εις το ιερόν Ευαγγέλιον περί του προορισμού του ανθρώπου λέγει: «Εξήλθον εκ του Πατρός μου και ελήλυθα εις τον κόσμον. Πάλιν αφίημι τον κόσμον και πορεύομαι προς τον Πατέρα μου» (Ιωαν. 6,28 ). Εδώ ομιλεί ο Σωτήρ ημών κατά το ανθρώπινον, διότι ως Θεός ομοούσιος τω Πατρί, ουδέποτε εχωρίσθη απ’ Αυτού. Το ότι δε ο προορισμός του ανθρώπου είναι εις τον ωρισμένον υπό του Θεού καιρόν να αφήση τον κόσμον και να υπάγη εις τον Θεόν, όθεν εξήλθεν, το λέγει η Θεία Γραφή εις την Γένεσιν: «Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον χουν από γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γεν. 2,7 ). Εξήλθεν η θεϊκή πνοή από τον τρισυπόστατον Θεόν, όχι όμως ότι η ιδία πνοή γέγονε ψυχή εν τω ανθρώπω, αλλ’ ότι η ψυχή του ανθρώπου εδημιουργήθη δια θείου εμφυσήματος, δι’ ο και οφείλει να επιστρέψη πάλιν εις τον Θεόν της. Εδώ είναι το αξιοπρόσεκτον. Εξήλθεν η πνοή του Θεού και εδημιούργησε την ψυχήν του ανθρώπου, την έκαμεν αγίαν, καθαράν, άκακον, αγαθήν, κ.λ.π. Όταν λοιπόν έλθη η φρικτή ώρα του θανάτου δια την ψυχήν, άραγε θα έχη την πρώτην αγιότητα και καθαρότητα; Δυστυχώς όχι, διότι πάντες ημάρτομεν ως απόγονοι του Αδάμ. Ο Θεός όμως, ο γινώσκων την ασθένειάν μας και ότι η διάνοια του ανθρώπου εκ νεότητος ρέπει επί τα πονηρά, δεν ζητεί βεβαίως το άπτωτον της πρωτογόνου καθαρότητος, αλλά τι θέλει; Θέλει την αληθινήν, την ειλικρινή μετάνοιαν, την αποχήν από την αμαρτίαν, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, θέλει το πένθος και τα δάκρυα, δια να χαρίση αμβροσίαν παρηγορίας, «ην ο αμετανόητος κόσμος ουκ έγνω». Όταν λοιπόν ο άνθρωπος μετανοήση ειλικρινώς, ο Θεός τότε τον δέχεται με ανοικτάς τας αγκάλας, δίδων συγχρόνως και τους θείους χαρακτήρας, δι’ ων θα δυνηθή να ανέλθη ακωλύτως εις το απέραντον βασίλειον του Θεού, ίνα ζήση, πλέον μετά του Ουρανίου Πατρός. Ιδού ο προορισμός του ανθρώπου! Εν εκπλήξει ίσταται ο νους, όταν κατανοήση τον μεγαλειώδη και ύψιστον θείον προορισμόν! Και όμως πόση η αναισθησία του ανθρώπου και πόσον βαθύ σκότος καλύπτει τους οφθαλμούς της ψυχής του, να μη σκέπτεται το διατί ευρίσκεται εδώ εις την γην και τι ζητεί από αυτόν ο Θεός. Δυστυχώς εβλάβη η όρασις του νοός του από την ασθένειαν της αμαρτίας και ιδία από την φιλαυτίαν. Έως, πότε, Θεέ μου, θα μένωμεν αδρανείς και αναίσθητοι εις την υπόθεσιν του μεγίστου τούτου προορισμού μας; Στείλε εις ημάς ολίγον φωτισμόν. Μα μήπως εσταμάτησε ποτέ ο ήλιος να στέλλη το άπλετον φως του; Πόσον μάλλον Συ, ο άπειρος Ήλιος της αγάπης! Αλλοίμονον, Κύριέ μου, εκουσίως πάντα τα κακά πράττομεν. Αλλά ο έχων την αγάπην εις απεράντους ωκεανούς, κένωσον έτι και έτι αγάπην και στοργήν, συμπάθειαν και μακροθυμίαν, ίσως σωθούν μερικαί ψυχαί ακόμη, προτού εκσπάση η δικαία Σου κρίσις εις ημάς! Ναι, εμέ τον δυστυχή άνθρωπον, που λέγω και δεν πράττω, λυπήσου, Κύριε, και δώσε μου μετάνοιαν, προτού εξέλθω του κόσμου τούτου! Φώτισον τον κόσμον σου, δι’ ον εξέχεας το φρικτόν και πανάγιον Αίμα Σου και δώσε του μετάνοιαν.
============================================================================================
Περί Αγάπης και Ταπεινώσεως Θεού,
και περί Χάριτος και Φόβου Θεού.
Ζώμεν εις τον μάταιον τούτον κόσμον και πραγματικώς αγνοούμεν ή μάλλον δεν έχομεν καταλάβει ακόμη, διατί ζώμεν, ποίον σκοπόν έχει αυτή η ζωή μας, ποίον προορισμόν έχει ο άνθρωπος επί της γης! Δυστυχώς σχεδόν έχομεν ομοιωθή με τα άλογα ζώα, ζώμεν χωρίς να σκεπτώμεθα ότι ο χρόνος της εδώ ζωής μας είναι το πολυτιμότερον πράγμα δια την μέλλουσαν αποκατάστασίν μας και τον χρόνον αυτόν τον χρησιμοποιούμεν, τον σπαταλούμεν χωρίς λύπην και εν καιρώ ανανήψεως αδυνατούμεν να τον ανακαλέσωμεν. Δια τούτο πόσον σοφός άνθρωπος είναι εκείνος, ο οποίος αφού εννοήση το πολύτιμον του χρόνου της προσκαίρου ζωής, θα τον εκμεταλλευθή αναλόγως πλουτίζων αυτήν δια καλών έργων, ώστε, όταν έλθη η ώρα του οδυνηρού θανάτου, να εύρη παρρησίαν η συνείδησίς του και να απολογήται εις τους νοερούς κατηγόρους δαίμονας, ότι «ο ώφειλον ποιήσαι πεποίηκα, τι έτι μαίνεσθε;»! Ο Ιησούς ομιλών εις το ιερόν Ευαγγέλιον περί του προορισμού του ανθρώπου λέγει: «Εξήλθον εκ του Πατρός μου και ελήλυθα εις τον κόσμον. Πάλιν αφίημι τον κόσμον και πορεύομαι προς τον Πατέρα μου» (Ιωαν. 6,28 ). Εδώ ομιλεί ο Σωτήρ ημών κατά το ανθρώπινον, διότι ως Θεός ομοούσιος τω Πατρί, ουδέποτε εχωρίσθη απ’ Αυτού. Το ότι δε ο προορισμός του ανθρώπου είναι εις τον ωρισμένον υπό του Θεού καιρόν να αφήση τον κόσμον και να υπάγη εις τον Θεόν, όθεν εξήλθεν, το λέγει η Θεία Γραφή εις την Γένεσιν: «Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον χουν από γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γεν. 2,7 ). Εξήλθεν η θεϊκή πνοή από τον τρισυπόστατον Θεόν, όχι όμως ότι η ιδία πνοή γέγονε ψυχή εν τω ανθρώπω, αλλ’ ότι η ψυχή του ανθρώπου εδημιουργήθη δια θείου εμφυσήματος, δι’ ο και οφείλει να επιστρέψη πάλιν εις τον Θεόν της. Εδώ είναι το αξιοπρόσεκτον. Εξήλθεν η πνοή του Θεού και εδημιούργησε την ψυχήν του ανθρώπου, την έκαμεν αγίαν, καθαράν, άκακον, αγαθήν, κ.λ.π. Όταν λοιπόν έλθη η φρικτή ώρα του θανάτου δια την ψυχήν, άραγε θα έχη την πρώτην αγιότητα και καθαρότητα; Δυστυχώς όχι, διότι πάντες ημάρτομεν ως απόγονοι του Αδάμ. Ο Θεός όμως, ο γινώσκων την ασθένειάν μας και ότι η διάνοια του ανθρώπου εκ νεότητος ρέπει επί τα πονηρά, δεν ζητεί βεβαίως το άπτωτον της πρωτογόνου καθαρότητος, αλλά τι θέλει; Θέλει την αληθινήν, την ειλικρινή μετάνοιαν, την αποχήν από την αμαρτίαν, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, θέλει το πένθος και τα δάκρυα, δια να χαρίση αμβροσίαν παρηγορίας, «ην ο αμετανόητος κόσμος ουκ έγνω». Όταν λοιπόν ο άνθρωπος μετανοήση ειλικρινώς, ο Θεός τότε τον δέχεται με ανοικτάς τας αγκάλας, δίδων συγχρόνως και τους θείους χαρακτήρας, δι’ ων θα δυνηθή να ανέλθη ακωλύτως εις το απέραντον βασίλειον του Θεού, ίνα ζήση, πλέον μετά του Ουρανίου Πατρός. Ιδού ο προορισμός του ανθρώπου! Εν εκπλήξει ίσταται ο νους, όταν κατανοήση τον μεγαλειώδη και ύψιστον θείον προορισμόν! Και όμως πόση η αναισθησία του ανθρώπου και πόσον βαθύ σκότος καλύπτει τους οφθαλμούς της ψυχής του, να μη σκέπτεται το διατί ευρίσκεται εδώ εις την γην και τι ζητεί από αυτόν ο Θεός. Δυστυχώς εβλάβη η όρασις του νοός του από την ασθένειαν της αμαρτίας και ιδία από την φιλαυτίαν. Έως, πότε, Θεέ μου, θα μένωμεν αδρανείς και αναίσθητοι εις την υπόθεσιν του μεγίστου τούτου προορισμού μας; Στείλε εις ημάς ολίγον φωτισμόν. Μα μήπως εσταμάτησε ποτέ ο ήλιος να στέλλη το άπλετον φως του; Πόσον μάλλον Συ, ο άπειρος Ήλιος της αγάπης! Αλλοίμονον, Κύριέ μου, εκουσίως πάντα τα κακά πράττομεν. Αλλά ο έχων την αγάπην εις απεράντους ωκεανούς, κένωσον έτι και έτι αγάπην και στοργήν, συμπάθειαν και μακροθυμίαν, ίσως σωθούν μερικαί ψυχαί ακόμη, προτού εκσπάση η δικαία Σου κρίσις εις ημάς! Ναι, εμέ τον δυστυχή άνθρωπον, που λέγω και δεν πράττω, λυπήσου, Κύριε, και δώσε μου μετάνοιαν, προτού εξέλθω του κόσμου τούτου! Φώτισον τον κόσμον σου, δι’ ον εξέχεας το φρικτόν και πανάγιον Αίμα Σου και δώσε του μετάνοιαν.
============================================================================================
-
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Ανέκδοτες επιστολές του Γέροντα Εφραίμ της Αμερικής
"Επιστολή 1"
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
-
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Re: Ανέκδοτες επιστολές του Γέροντα Εφραίμ της Αμερικής
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
-
aposal
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 25439
- Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)
Re: Γέροντος Εφραίμ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.
Μπράβο Αγγελική! Άξια συνεχιστής του Κωνσταντίνου.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
-
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Re: Γέροντος Εφραίμ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
-
angieholi
- Συντονιστής
- Δημοσιεύσεις: 3227
- Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
- Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα
Re: Γέροντος Εφραίμ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...