Με τέσσερα καρφιά στο Σταυρό

[Harrys1934]

+ ΜΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΑΡΦΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ
Ζωή Χριστού 5ον σελις 291
ο εσταυρωμένος έπρεπε να είναι γυμνός κατά αρχαία κατά αρχαία παραδοσιν, όπως είναι γυμνός εκείνος ο οποιος εισέρχεται εις το λουτρόν του. Δεν αποκλείεται όμως λόγω της αποστροφής των Ιουδαίων προς κάθε γυμνόν ¨η λόγο της παρουσίας εκεί των γυναικών να ενέδυσαν τον Ιησούν με το ιμάτιο της οσφύος.

Μετά την γύμνωσιν άρχισε η σταύρωσης. Τρόποι σταυρώσεως ήσαν δύο. Έστηναν όρθιον τον σταυρόν και κατόπιν εσταύρωναν επ’ αυτού τον κατάδικον ¨η άπλωναν τον σταυρόν κατά γης και εσταύρωναν κατόπιν επ’ αυτού τον μελλοθανατον.

Οιοσδήποτε τρόπος εχρησιμοποιήθη δια την σταύρωσιν του Κυρίου, ο σωματικός πόνος ήτο οδυνηρότατος. Και συγκεκριμένως. Εάν εχρησιμοποιήθη ο πρώτος τρόπος, η πορεία του πόνου της σταυρώσεεως είναι η εξής.
Επέρασαν ένα σχοινί κάτω από τας δύο μασχάλας του Ιησού και δια του σχοινίου αυτού ύψωσαν Αυτόν επί του στημένου σταυρού. Εις το μέσον του σταυρού μία σφήνα εχρησίμευεν ως έδρα του σώματος, διότι ανευ της εδρας αυτής θα έπεφτε το σώμα τους,.

Αφού λοιπόν υψώθη υπό του ενός στρατιώτου δια των σχοινίων αυτών το σώμα του Ιησού επί του σταυρού και εκάθησε το σώμα Του εις την σφήνα αυτήν, άλλος στρατιώτης τοποθετεί επί του σταυρού μίαν σκάλα και λαβών ένα σφυρί με δύο μεγάλα καρφιά ανέρχεται επί της σκάλας αυτής.

Κατόπιν παίρνει με τα χέρια του το χέρι εκείνο, το οποίον εθεράπευε τους ασθενείς και εχάϊδευε τα μαλλιά των μικρών παιδιών, το εφαρμόζει επί του ξύλου του σταυρού και καρφώνει το ένα καρφί εις το μέσον της παλάμης. Τα καρφιά των εσταυρωμένων ήσαν πολύ μεγάλα και είχαν και μεγάλο κεφάλι δια να κτυπώνται εύκολα.
Ο σταυρωτής δίδει μία σφυροκοπιά και τρυπά την χείρα , δεύτερον , τρίτον σφυροκόπημα και το καρφί στερεώνεται καλά. Ποσόν αίματος εκ της τρυπημένης χειρός αναπηδά και ματώνει το σφυροκοπούν χέρι του δημίου.
Ο επιμελής όμως εις το έργον του ούτος εργάτης ουδεμίαν δίδει προσοχή εις το γεγονός τούτο και εξακολουθείς τα σφυροκοπήματα του μέχρις ότου πειστεί περί της ασφαλείας της σταυρώσεως. Μετ’ ολίγον κατέρχεται από την σκάλα του και αρχίζει το ίδιον έργον και διά την άλλην χείρα του Κυρίου. Μετά ταύτα έρχεται η σειρά των ποδιών του εσταυρωμένου.

Και διά τους πόδας υπήρχεν άλλη έδρα, για να πατά ο εσταυρωμένος. Ο διά την σταύρωσιν του Ιησού εντεταλμένος κρατεί και καρφώνει επ’ αυτής τους πόδας του Ιησού. Η σταύρωσης των δύο ποδών εγένετο ξεχωρισμένος Ο σταυρωτής πριν αφήσει το σφυρί του, δίδει μια γενική ματιά εις το όλον του έργον, για να βεβαιωθεί, ότι είναι εν τάξει.

Φρικτό να στο διηγούνται φρικτό να το βλέπεις. Φρικτότερο να το ζεις εσύ ο ίδιος
Χάρης

[Teri]

Φρικτότερο όλων, να αναλογιστείς ΤΙ υπέμεινε ο Θεός για μένα, και τι κάνω εγώ για Κείνον...

[eleimon]

Ήταν μια οδύνη και ένας πόνος βαθύς που αυλάκωνε όλη του την ύπαρξη. Δεν πονούσε μόνο• σωματικά και υλικά από τις πληγές των καρφιών. Πονούσε και εσωτερικά περισσότερο, πονούσε για την αγνωμοσύνη των ανθρώπων, για την επιμονή τους στην πλάνη, για την άρνησή τους να δεχθούν τη δική του λύτρωση. Και αυτού του είδους ο πόνος, αληθινό μαρτύριο για το Θεό της αγάπης, προεκτείνεται μέσα στους αιώνες, είναι διαρκής και παρατεινόμενος, καθώς κάθε μέρα οι άνθρωποι αυτού του κόσμου παίρνουν στα χέρια τους το σφυρί και τα καρφιά και ξανασταυρώνουν τον Χριστό με τη ζωή και τη συμπεριφορά τους.

[aposal]

Το μαρτύριο του Εσταυρωμένου Χριστού μας δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό των αγίων μας, γιατί Εκείνος έπρεπε να μην έχει ΚΑΜΙΑ βοήθεια από την Θεϊκή του φύση, διότι διαφορετικά δεν θα είχε νόημα η θυσία Του! Έπρεπε λοιπόν να υποφέρει όσο κανένας άλλος, για να έχει το δικαίωμα να απαιτήσει την άφεση αμαρτιών ΟΛΩΝ των ανθρώπων!
Οι άγιοι όταν έφταναν στο μαρτύριο, αρνούμενοι να αλλαξοπιστήσουν, είχαν την Θεία Χάρη μαζί τους. Εκείνος που τους την έδινε άφθονη (και εξακολουθεί να μας την δίνει εις τον αιώνα του αιώνος) την αποχωρίστηκε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ! Η ίδια η Πηγή της Χάριτος ζήτησε εκείνες τις στιγμές του μαρτυρίου να είναι ο Έσχατος όλων, Αυτός που θα υποφέρει περισσότερο από όλους!
Για δική μας χάρη, ημών των αμαρωλών και αναξίων, υπέστη τα πάνδεινα Εκείνος που μόνο καλό έκανε!
Αυτή είναι η έννοια της Χριστιανικής αγάπης!
Αυτής, που ως ανάξιοι και αμαρτωλοί, δεν θα γευτούμε! Μόνο αν γίνουμε άγιοι θα "πάρουμε" κάποιο κομάτι της.