Αθωνικόν Γεροντικόν [αποσπάσματα]

[kostas8888]

ΛΟΓΟΣ
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ
ΤΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΛΟΓΙΜΩΝ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ


Εις; τήν Μικράν άγίαν' Ανναν έζησεν ένας φημισμένος Πνευματικός καί ήσυχαστής, παλαιότερος τοΰ παπα-Σάββα, ονόματι Γρηγόριος. Ήτο έν παντί καιρώ καί τόπω σιωπηλός καί προσευχόμενος καί μόνον όταν ύπηρχεν ανάγκη όμιλοΰσεν. Καί, όταν όμιλοΰσεν έθαύμαζες τό χάρισμα της ευχέρειας του λόγου καί τοϋ θείου φωτισμού. Ύπηρξε στήριγμα καί «κραταιά βοήθεια» δλων, κοινοβιατών καί ερημιτών καί λαϊκών προσκυνητών.

Αυτός 6 διακριτικώτατος καί σοφώτατος Πνευματικός μέ άξιοθαύμαστον τέχνην έφερεν εις μετάνοιαν καί μεταστρο-φήν τόν άρχιληστήν καπετάν Γιωργάκη. Ό Πνευματικός προσ-εποιήθη καί αυτός ότι είχε διαπράξει εγκλήματα καί ληστείας, οτι ήτο όμοιος καί χειρότερος τοΰ άρχιληστοϋ, απέσπασε τήν έμπιοτοσύνην του καί εις ολίγον διάστημα τό αγρίμι έδαμά-οθη, ημέρευσε, μετεποιήθη. Ύπεσχέθη μάλιστα εις τόν άρχι -ϊιηοτήν δα θά τόν μεταλαμβάνη τών 'Αχράντων Μυστηρίων καθημερινώς, εάν νηστεύσουν μαζί επί ένα τεσσαρακονθή-μερον. Ό καπετάν-Γιωργάκης εδέχθη καί ένήστευεν. Ό Πνευματικός τόν μετελάμβανε, όχι δμως τό "Αγιον Σώμα καί Αίμα του Κυρίου, αλλα απλούν άρτον καί απλούν οινον, έως ότου έτελείωσαν αί σαράντα ήμέραι νηστείας, δηλαδή ό κανών, καί τότε τόν έκοινώνησετών 'Αχράντων Μυστηρίων.
***

Μας διηγεϊτο ό Ηγούμενος της ί. Μονής Διονυσίου, ό σοφός γέρων Γαβριήλ:
Ήτο πρό 50 καί πλέον ετών κάποιος γέρων Πνευματικός κοντά είς τάς Καρυάς (Σκήτη τού Κουτλουμουσίου), απλός εις τους τρόπους καί μέ ολίγα γράμματα, πλην καθαρός εις τόν νουν καί επιμελής εις τήν μελέτην των θείων λόγων. Τό έργόχειρόν του ητο τό πλέξιμον καλτσοδετών, αυτών πού μετεχειρίζοντο οί εύζωνοι καί οί φουστανελοφορούντες τών ορεινών περιοχών της Ρούμελης καί της 'Ηπείρου. 'Ανερχόμενος κάθε Σάββατον εις τήν έβδομαδιαίαν άγοράν τών Καρυών διά τήν πώληση; τού εργόχειρου του, έστέκετο όρθιος εις τό ύπόστεγον τού Κοιμητηρίου κοντά εις τήν κεντρικήν όδόν, βαστών μέ τό δεξί χέρι τό κομβοσχοίνι καί μέ τό άριστερόν τό έργόχειρόν. Προσβλέπων δέ πάντοτε προς τά κάτω έλεγε διαρκώς καί εσωτερικώς τήν εύχήν: «Κύριε Ιησού Χριστέ κ.λ.π.» "Οταν δέ κάποιος, πειράζων, τού έλεγε «κοίταξε καί παρέκει Πνευματικέ γιά κανένα πελάτην», «αφού μέ βλέπουν αυτοί είναι περιττόν νά βλέπω εγώ», έλεγε.

Διά τόν διακριτικόν αυτόν άνδρα λέγουν οτι ητο τόσον βαθύς εις τήν διόρασιν, ώστε διέβλεπε καθαρώτερα τό βασικόν ελάττωμα τού έξομολογουμένου, καί μέ λακωνικότητα ασκητικην έδιδε άποφθεγματικώς τήν πρέπουσαν όδηγίαν προς διόρθωσιν. 'Ακούων δι' αυτόν ό τότε έφησυχάζων εις τό "Αγιον "Ορος πρώην Οικουμενικός Πατριάρχης 'Ιωακείμ ό Γ' καί εύρων αυτόν είς τάς Καρυάς, όπως προείπαμε, τόν έπλησίασε καί τού είπεν ότι προς τό εσπέρας θά κατέβαινεν εις τήν Σκήτην καί θά έπήγαινεν εις τήν Καλύβην του προς εξομολόγηση;Είναι μικρή ή Καλύβη μου, Παναγιώτατε, γιά νά δεχθη Πατριάρχη, άπήντησενό γέρων.
Ας είναι μικρή, δεν με πειράζει, του λέγει ό Πατριάρχης.
Μά είναι χαμηλή πολύ ή θύρα της, γιά νά περάση ή άγιωσύνηοας.
- Θά σκύψω ώστε νά μέ χωρέση, έπανέλαβεν ό μέγας εκείνος Ιεράρχης.
- Δυστυχώς δέν σκύβεις, άνταπήντησεν ό γέρων εάν έσκυβες, θά ήσουν από καιρό Πατριάρχης, εννοώντας μέ αυτό τό άγέρωχον καί τήν διοικητικήν άκαμψίαν τοΰ Πατριάρχου. "Ελεγε δέ πολλάς φοράς ό άοίδιμος 'Ιωακείμ ότι ή ουζήτησις αυτή μέ τόν απλούν, αλλά διακριτικώτατον αυτόν Πνευματικόν, «θά μού μείνη διά βίου αλησμόνητος».
***

Εις αυτόν τόν Πνευματικόν προσήλθε κάποτε άλλος γέρων, παραπονούμενος οτι ό νεαρός υποτακτικός του, παρ' δλας τάς ευκολίας του κελλίου του καί παρόλον ότι δέν τόν επιβαρύνει μέ υλικός εργασίας, αλλά μόνον μέ τήν άνάγνω-σιν της ακολουθίας τόν απασχολεί, αυτός ευρίσκεται εν πα-ραζάλη λογισμών καί αδημονεί, κινδυνεύων νά πέση εις άκα ταοτασίαν από τήν στενοχώριαν του, καί έζήτει επάνω εις αυτό τήν γνώμην καί όδηγίαν του Πνευματικού.
-Πάντρεψε τον, του λέγει ό γέρων.Όταν ήκουσεν αυτό, ο άλλος έμεινεν άναυδος, κοιτάζων έκθαμβος τόν Πνευματικόν, ωσάν νά μήν ήκουσε τό λεχθέν.
-Βάλτον σέ δουλειά, τού ξαναλέγει ό γέρων, οί νέοι μόνον μέ τόν ζυγόν της τακτικής εργασίας ταπεινώνονται καί ησυχάζουν. Προσευχή, χωρίς εργασία, διά τόν μοναχόν, είναι τό ιδιον: εργασία άνευ προσευχής. Πάντρεψε τον μέ τήν έργαοίαν.
Όπου υπάρχουν οί πειρασμοί καί οί ενοχλήσεις, εκεί υπάρχουν καί οί στέφανοι, έλεγεν ό ενάρετος αυτός Πνεύματικός, παπα-Γρηγόριος εις τόν άείμνηστον ίερομόναχον Ίωακείμ Σπετσιέρην. 'Εάν ητο δυνατόν, προσέθεσεν, νά ευρέθη μοναστήριον εξ αγγέλων καί σε έθετον ως άδελφόν εν αύτω, δεν θά έσώζεσο, διότι ουδείς θά σε ήνώχλει, ώστε θά διήγες έν αναπαύσει καί θά έπληρούτο τό: «άπέλαβες τά αγαθά σου έντηζωησου» (Λουκ. 16,25).
;Πνευματικέ μου, χάνομαι έκτου φοβερού σαρκικού πολέμου, τού είχε ειπεί κάποτε. Δέν δύναμαι νά ησυχάσω ούτε ήμέραν ούτε νύκτα.
Έχε θάρρος, τού άπήντησεν. Σημεΐον δτι ηλθεν ό καιρός των στεφάνων. Μή φοβοϋ, ό Χριστός μας δέν παραχωρεί νά πειραζώμεθα, παρά δσον δυνάμεθα.
Καί, όταν τόν ηύλόγησε, παρηλθεν αμέσως ό πειρασμός.

Είπε γέρων:Ό Χατζηγιώργης, επειδή είχε χρηματίσει ό ϊδιος ύποτακτικός, ημπορούσε νά καταλάβη τους υποτακτικούς. «Έκλάδευε μέ διάκριση; καί δέν κουτσούρευε αδιάκριτα».

[kostas8888]

Είπε γέρων:
-ΌΘεός δεν προορίζει αλλά προγνωρίζει.

***
Είπε γέρων:

-Τήν παρρησία σου προς τους ανθρώπους νά τήν κάνης καλή παρρησία. Καί τήν φλυαρία σου νά τήν στρέψης σέ φλυαρία μέ τόν Θεόν. Δέν κουράζεται ή ψυχή, δταν όμιλη μέ ιόν Θεό. Διότι ή προσευχή είναι ξεκούρασις. Πολλές φορές προσευχόμαστε γιά κάποιον άρρωστο. Προσεύχονται κι άλλοι πολλοί. Τελικά αυτός πεθαίνει καί αναρωτιούνται μερί -κοί γιατί ό Θεός δέν άκουσε τίς προσευχές. Δέν ξέρουν ότι ό Θεός άκουσε τίς προσευχές, αλλά Εκείνος κάτι ήξερε πάρα πάνω από εμάς. Δέν ξέρουμε, αν τόν άφηνε στή ζωή, τί θά γινόταν. Νά δοξολογούμε τόν Θεόν.

Ειπεν ένας γέρων μοναχός:
-
Τά βράχια είναι τά παλάτια των μοναχών. Ή στέγη τους ό ουρανός. Τό στρώμα τους ή γη. Φαγητά τους τά άκρόδρυα, τά βότανα τά άγρια. Γείτονες τά άγρια θηρία. 'Ανακτορικοί
θάλαμοι τά σπήλαια.
***
-Εϊναι βαρεία ή καλογερική Γέροντα; ήρωτήσαμεν κόποιον σοφόν μοναχόν.
-Δέν είναι βαρεία. Έρχεται καιρός, πού, δταν λησμονήσης τόν εαυτόν σου, βλέπεις ότι είναι τό πιό ανάλαφρο φορτίον, έϊπεν.

[kostas8888]

-Γέροντα, τί πρέπει νά κάνω; Αισθάνομαι πειρασμόν νά πηγαίνω στην Ντισκοτέκ.
-Τί εϊναι, παιδί μου, αυτή ή Ντισκοτέκ;
-Νά, είναι...
-"Α, ένεθυμήθην. Κάποτε είδα ένα τέτοιο μέρος. Έγραφε από έξω: «Φάρμα». Φαίνεται είναι ένας χώρος γιά ζώα!!! Ό αγαθός γέρων ομίλησε μέ απλότητα, διότι δέν εγνωριζε τί είναι «ντισκοτέκ».

***
Λέγουν οί άγιορεΐται Πατέρες:
«Τά δύο μάτια του μονάχου είναι ό κανόνας του (δηλαδή ή ιδιαιτέρα καθημερινή προσευχή) καί ή 'Ακολουθία του (δηλαδή ή προσευχή πού γίνεται στον ίερόν ναόν κοινώς μέ τους άλλους αδελφούς)».

***
Εϊπεν γέρων:
-Όποιος πιστεύει στον λογισμόν του, εάν είναι λαϊκός τρελλαίνεται, εάν είναι μοναχός πίπτει στην πλάνη.

***
- Τί ήλθατε νά δήτε στό "Αγιον Όρος; Κουρτίνες καί κουρηνόξυλα; Έπιπλα καί μάρμαρα; Πολυτέλεια καί άνεσι; Λάθος έκάνατε. Έδώ θά πρέπει νά δητε τενεκέδες καί λάμαρίνες, ράκη καί μπαλωμένα ρούχα, ανυπόδητους άσκητάς μέ ρυπαρά πόδια, μέ άκτένιστα μαλιά, μέ πόθον εσωτερικής ζωής, μέ άρωμα αρετής...
Αυιά έλεγεν ένας ερημίτης προς ώρισμένους προσκυνητάς, οί όποιοι ερχόμενοι από τόν κόσμον της ευδαιμονίας καί της άνέσεως, ήκουον αυτόν αποσβολωμένοι, μέ άνοικτόν,
τουτέστιν, τό στόμα...

***

[kostas8888]

ΑΠΟ ΑΘΩΝΙΚΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Ή ψυχή του αειμνήστου Ηγουμένου της ί. Μονής Γρη-γορίου Αθανασίου ήτο λιμήν αχείμαστος. Ό ' Αθανάσιος, μας διηγειτο ό μετέπειτα Ηγούμενος Βησσαρίων, ομοίαζε με τάς ασκητικός μορφάς της Θηβαίδος καί τής Αιγύπτου. Πολύ αγαπούσε τό πνεύμα τής άοργησίας καί πραότητος. Καί κατέβαλε ιδιαιτέρας προσπάθειας νά τό εμφύσηση καί εις τους υποτακτικούς του. 'Ακόμη καί ποιητής έγένετο καί τους έδινε νά διαβάσουν στίχους του, αφιερωμένους εις τήν άγίαν πραότητα. Κάποιος Γρηγοριάτης μοναχός εις τό μετόχι, εις τά Βούλτιστα, έλαβε τό έπόμενον ποίημα του:


Είναι γλυκύ γλυκύτατον πράος κανείς νά εϊναι. "Οταν κανείς με τυραννεϊ προς τί νά τόν υβρίσω; Μήπως θά παύση ή οργή τάς ύβρεις αν αρχίσω;


Εκείνος παραφέρεται, εγώ του απαντώ καί ως εκείνος βάρβαρος αμέσως καταντώ.

Τήν ώραν της παραφορας εγώ θά σιωπήσω καί τήν μανίαν ψύχραιμα νά λήξη θά αφήσω.


Κατόπιν ήρεμα, γλυκά τό άδικον κτυπώ καί ακούομαι καλύτερα παρά αν κτυπηθώ.

[kostas8888]

Ή φιλοξενία καί ή φιλαδελφία είναι διά τό Περιβόλι της Παναγίας μία από τάς θεμελιωδεοτέρας άρετάς, διότι έχει ώς βάσιν τήν άγάπην. Καί οί Άγιορεϊται μοναχοί είναι άνθρωποι πηγαίας, ευαγγελικής, ανυπόκριτου αγάπης.
Τοιούτος ύπίϊρξεν καί ό Νικόδημος ό Κύπριος από τήν κα-λύβην της 'Αναλήψεως της Σκήτης της αγίας "Αννης. Ή φιλοξενία του όμοίαζεν όντως με αυτήν τού Πατριάρχου 'Αβραάμ. Κάθε οδοιπόρος θά εύρισκε εις τήν καλύβην του στεγην. Κάθε πεινασμένος άρτον. Κάθε πτωχός έλεος καί εύεργεσίαν. Έχρημάτισε μάγειρος τού άρμοστού της Κύπρου. Ήξιώθη προορατικού χαρίσματος.
Eκοιμηθη εις ηλικιαν εκατον ετων.

[kostas8888]

Δεν έχω παράπονον από κανένα. Όλοι μέ αγαπούν.
Όλοι είναι καλοί. Τόσον πολύ ευχαριστημένος είμαι, δοξά
ζω τόν Θεόν καί μου έρχεται, νά, από τήν χαρά μου, νά κλαίω,
μου ελεγεν ένας πραότατος κοινοβιάτης γέρων.
***

Ό αείμνηστος Πνευματικός καί Προηγούμενος 'Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης εϊχε τόσην άκακίαν, ώστε, ενώ έγνώριζε τόν καταχραστήν μιας καταχρήσεως, δεν κατέδωσε αυτόν. Ερωτώμενος, άπήντα:
— Ερωτήσατε τόν άγιον Σίμωνα, εκείνος γνωρίζει....
***

Έλεγεν ό π. 'Ανδρέας της Νέας Σκήτης:
— Ή πραότης του Γέροντος μου Άβραμίου μονάχου μέ
κράτησε ατό "Αγιον "Ορος. Έγώ ήμουν ζωηρός, 16 χρονών
παιδί, παλαβός, ανισόρροπος. Ήθελα νά φύγω. Ό πατέρας
μου έβριζε τους καλογήρους. 'Αλλά εκείνη ή πραότης του Γέ
ροντος Άβραμίου ήταν γιά μένα ή πειστικώτερη διδασκαλία
οτι ό πατέρας μου ψεύδεται καί συκοφαντεί ασυστόλως. Ό
Γέροντας μου δέν επιβάρυνε ποτέ κανένα. Καί δταν ήσθένη-
σε, γιά νά μή μας κουράζη, ούτε ένα ποτήρι νερό δέν ζη
τούσε. Μόνος του αύτοεξυπηρετεΐτο.

[kostas8888]

ΛΟΓΟΣ
ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΝΥΞΕΩΣ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΩΝ
Διηγειτο ο αείμνηστος καθηνουμενος της ίερας Μονης Δονυσίου, αρχιμανδρίτης Γαβριήλ περί του κατανυκτικωτάτου Γερόντιου μονάχου, μονάσαντος εις την ίεράν Μονήν άνίου Παντελεήμονος, ό όποιος «τυπικάρης» ών καί ένδιατρίβων ήμέραν και νύκτα εις τόν ναόν, εϊχεν τήν κατανυξιν άχώριστον συντροφον της ζωής του. Εις τάς ελευθέρας ώρας σχολάζων έκάθητο εις τόν νάρθηκα του ναού. Με τό άριστερόν χέρι «έτραβοϋσε» κομβοσχοίνιον καί προσηυχετο, μέ τό δεξιόν έσκούπιζε τά δάκρυα, άτινα έτρε-χον ποταμηδόν, μέ ένα τεμάχιον πανίου, τό όποιον άπέπλε-νεν εις τήν θάλασσαν κατερχόμενος.
Κατήνετο από τάς Κυδωνιάς της Μικρας 'Ασίας καί υπερασπίζων κάποτε νεαράν Χρισπανήν, εναντίον της όποιας επετέθη μέ ανήθικους σκοπούς Τούρκος, έφόνευσεν αυτόν, εκουσίως ή ακουσίως, άννωστον, συμπλακείς εις πάλην μετ' αύτου. Πεντήκοντα έτη έζησεν εις τό Ρωσικόν μοναστήριον ήσυχως καί είρηνικώς, ως άρνίου άκακώτερος.

[kostas8888]

«Ταϊς των δακρύων σου ροαΐς της ερήμου τό άγονον (του Αγίου Βασιλείου καί της κορυφής του Καρμηλίου) έγεώρ γησας και γεγονας φωστηρ ...πάτερ ημών Γεράσιμε....»

Όντως, φωστήρ της νοερας προσευχής καί εργάτης δοκιμος των δακρύων ανεδείχθη ό ήσυχαστής γ. Γεράσιμος. Δεκαεπτά χρόνια ήσκήτευσεν επάνω εις τήν κορυφην του Καρμηλίου, τοΰ προφήτου Ήλιου, δυτικώς της Κερασιάς, κάτω άπό τήν κορυφήν τοϋ "Αθω. Ηρωική ζωή, με άδιάκοπον πά-θος προς τά στοιχεία της φύσεως, προς τους άνεμους, προς τους κεραυνούς καί τά αστροπελέκια, προς τήν βροχήν, προς τά χιόνια, προς τό ψύχος καί προς τους πονηρούς δαίμονας. Έκοιμήθη ενενήντα ετών.

***
Εϊπε γέρων:
- Ή καρδιά καθαρίζει μέ αναστεναγμό, μέ φιλότιμο. Νά βάλωμεν τήν ψυχή στό μούσκιο των δακρύων. 'Αλλά καί ένας αναστεναγμός μέ πόνον ψυχής ισοδυναμεί μέ δυό κουβάδες δάκρυα


***
Ύπηρχον μοναχοί κανδηλανάπται εις τήν Σκήτην της αγίας "Αννης καί εις τά Κοινόβια, οι όποιοι, κατά τήν ίεράν διάκονίαν των, έδάκρυζον ενώπιον τών ίερών εικόνων.

[kostas8888]

[b] Δέν εχω παράπονον από κανένα. Όλοι μέ αγαπούν.
Όλοι είναι καλοί. Τόσον πολύ ευχαριστημένος είμαι, δοξά
ζω τόν Θεόν καί μου έρχεται, νά, από τήν χαρά μου, νά κλαίω,
μου έλεγεν ένας πραότατος κοινοβιάτης γέρων.
***

Ό αείμνηστος Πνευματικός καί Προηγούμενος 'Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης εϊχε τόσην ακακίαν, ώστε, ένώ έγνώριζε τόν καταχραστήν μιας καταχρήσεως, δέν κατέδωσε αυτόν. Ερωτώμενος, άπήντα:
— Ερωτήσατε τόν άγιον Σίμωνα, εκείνος γνωρίζει....
***

Έλεγεν ό π. 'Ανδρέας της Νέας Σκήτης:
— Ή πραότης τοϋ Γέροντος μου Άβραμίου μοναχού μέ
κράτησε στό "Αγιον "Ορος. Έγώ ήμουν ζωηρός, 16 χρονών
παιδί, παλαβός, ανισόρροπος. "Ηθελα νά φύγω. Ό πατέρας
μου έβριζε τους καλογήρους. 'Αλλά εκείνη ή πραότης του Γέ
ροντος Άβραμίου ήταν γιά μένα ή πεισηκώτερη διδασκαλία
ότι ό πατέρας μου ψεύδεται καί συκοφαντεί ασυστόλως. Ό
Γέροντας μου δέν επιβάρυνε ποτέ κανένα. Καί όταν ήσθένη-
σε, γιά νά μή μας κουράζη, ούτε ένα ποτήρι νερό δέν ζη
τούσε. Μόνος του αύτοεξυπηρετεϊτο.[/b]

[kostas8888]

Ό άγιος Ίωάνννης ό Κουκουζέλης ήτο άγγελόφωνος αρχιμουσικός, καθηγητής καί πρωτοψάλτης εις τό παλάτι του βυζαντινού αύτοκράτορος Κομνηνού (12ος αιών). Έφυγε, λοι -πάν, λάθρα, χωρίς κανείς νά τό γνωρίζη, έγκαταλείψας τά πρόσκαιρα τού κόσμου τούτου με τάς ματαίας δόξας καί ήδο-νάς, καί ηλθεν εις τήν ί. Μονήν Μεγίστης Λαύρας, άποκρύ-ψας τήν ιδιότητα του, λέγων ότι εις τόν κόσμον έβοσκε πρόβατα. Ό Ηγούμενος τού ανέθεσε νά βόσκη τους τράγους της Μονής εις τό δάσος. Έν τφ μεταξύ ό βασιλεύς Κομνηνός τόν άνεζήτει παντού.
Ό 'Ιωάννης χαρούμενος έκανε τό διακόνημά του, άγια-ζόμενος έν τη πολλή ταπεινώσει καί ησυχία, οπότε μίαν ήμέ-ραν έπεθύμησε νά ψάλη τους ωραίους εκκλησιαστικούς ύμνους, πού έψαλλε εις τό Βυζάντιον. Ήτο τόσον γλυκεία, τόσον μελωδική ή φωνή του ώστε καί τά άλογα ζώα (τά τραγιά), πού έβοσκε, αιφνιδίως έσταμάτησαν νά τρώγουν, άκινητοποιή-θησαν, έσήκωσαν τά δύο πόδια των καί ήκροώντο μέ προ-σοχήν καί ευχαρίστηση/, ώς νά ήσαν λογικά όντα, τήν άγγε-λικήν έκείνην μελωδίαν.
Ήτο όντως έξαίσιον τό θέαμα συν τφ άκούσμαη. Οί έρημΐται από τάς διπλανάς καλύβας βλέποντες τούτο, χωρίς νά τους άντιληφθη ό Κουκουζέλης, έσπευσαν τήν έπομένην νά αναφέρουν τό γεγονός εις τόν Ήγούμενον. Με αυτόν τόν τρόπον απεκαλύφθη ό κρυπτόμενος, έκάρη μοναχός καί έψαλλεν ώς δεξιός ψάλτης εις τήν Μονήν.
Εις μίαν άγρυπνίαν του «'Ακάθιστου ύμνου» άπεκοιμήθη ελαφρώς εις τό στασίδι του, οπότε του έπαρουσιάσθη ή Κυρία Θεοτόκος ώς Βασίλισσα δεδοξασμένη καί του είπε:
— «Χαίροις, Ιωάννη, τέκνον μου, ψάλλε μοι καί ου μή σε εγκαταλείπω» καί του έβαλε εις τό δεξιόν του χέρι ένα φιλοδώρημα, ένα χρυσό νόμισμα! Αυτό τό νόμισμα τό έκρέμασεν κατόπιν εις τήν άγίαν εικόνα Της.
Άλλοτε του έθεράπευσε τό πόδι του λέγουσα: «'Από του νυν έσο υγιής».
Ό άγιος έκτισεν ένα Κάθισμα έπ' ονόματι των αγίων Αρχαγγέλων, εις τό όποιον έμενε τάς έξ ημέρας της εβδομάδος καί τάς Κυριακάς καί έορτάς επηγαινεν καί έψαλλεν εις τήν ί. Μονήν.