Άγιον Πάσχα 2009

[HXOS]

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΑΣΧΑ 2009

ΠΑΥΛΟΣ
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

Προς τους Εντιμοτάτους Άρχοντας, Ενδοξοτάτους Στρατιωτικούς,
τον ευαγή και ευσεβή Κλήρον καί τόν αγιόλεκτον Λαόν της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως


ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΓΚΛΙΟΣ


Επί τη ζωηφόρω Αναστάσει του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού Τέκνα μου εν Κυρίω αγαπητά, Χριστός Ανέστη !
Ένας μεγάλος, Ρώσσος θεολόγος του περασμένου αιώνος, και όντως θεολόγος, ο πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν, Καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής, αναλύοντας την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής γράφει: «Όταν κάποιος ξεκινάει για ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει που πηγαίνει. Αυτό συμβαίνει και με την Μεγάλη Τεσσαρακοστή». Και συνεχίζει: «Πάνω απ’ όλα η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα, «η εορτή των Εορτών». Είναι η προετοιμασία για την «πλήρωση του Πάσχα, που είναι η πραγματική Αποκάλυψη»... «Άραγε είναι απαραίτητον να εξηγήσουμε ότι το Πάσχα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γιορτή, πολύ πέρα από μια ετήσια ανάμνηση ενός γεγονότος που πέρασε; Ο καθένας που, έστω και μια μόνο φορά, έζησε αυτή τη νύκτα «τη σωτήριο, τη φωταυγή και λαμπροφόρο» που γεύθηκε εκείνη την μοναδική χαρά, το ξεύρει αυτό». Και διερωτάται συνεχίζοντας: «Αλλά τι είναι αυτή η χαρά; Γιατί ψέλνουμε στην αναστάσιμη λειτουργία «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια»; Με ποιά έννοια «εορτάζομεν» καθώς ισχυριζόμαστε «θανάτου την νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν άλλης βιοτής της αυτού(;) απαρχήν;»
Και κλείνει ο πατήρ Σμέμαν: «Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις η απάντησις είναι: η νέα ζωή, η οποία πριν από δύο χιλιάδες χρόνια «ανέτειλεν εκ του τάφου», προσφέρθηκε σε μας, σε όλους εκείνους που πιστεύουν τον Χριστό. Μας δόθηκε την ημέρα που βαπτιστήκαμε, την ημέρα δηλαδή που, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, «...συνετάγημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6, 4).
Αδελφοί μου με αυτόν τον τρόπο και αυτές τις συμπεριφορές και εκδηλώσεις πρέπει να εορτάζουμε και να πανηγυρίζουμε την Ανάσταση του Χριστού, ως διαχρονικό δικό μας γεγονός. Και τούτο επιτυγχάνεται εν Χριστώ Ιησού και δια του καθημερινού πνευματικού μας αγώνα. Ο Αναστάς Κύριος θανάτωσε το θάνατο με τη δική Του θυσία και δι’ αυτής μας άνοιξε τον δρόμο προς τον Ουρανό για την θέωση, την τελειότητα και τον Αγιασμό! Σε μας ανήκει η επιλογή και στη δική μας ελευθέρα βούληση: η το φως της Ζωής η το σκότος! «Χαράς επλήρωσε τα πάντα» η Ανάσταση του Χριστού μας, Εντιμότατοι Άρχοντες, Ενδοξότατοι Στρατιωτικοί, της Δικαιοσύνης λειτουργοί, θεράποντες της Παιδείας˙ λαέ του Θεού λαμπροφορεμένε και πανηγυρίζοντα «Χριστού την Ανάστασιν»! Και όμως τα κατάμαυρα σύννεφα της οικονομικής υφέσεως έχουν σκεπάσει την γη, τον ουρανό και την οικουμένη!! Γιατί; Γιατί έφτασαν οι λαοί, φθάσαμε και εμείς σ αὐτήν την οικτρή κατάσταση; Την απάντηση την έδωσε ο Εξοχότατος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας την Κυριακή της Ορθοδοξίας: «…ζούμε σε εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης που οφείλεται στην ανθρώπινη απληστία».
Ναι, αδελφοί και τέκνα μου αγαπημένα, από την στιγμή κατά την οποία οι Χριστιανοί καθήρεσαν τον Χριστό από την καρδιά τους και απεκδύθηκαν του Βαπτίσματός τους! δημιούργησαν άλλους Θεούς: το «εγώ» τους και την ύλη! Η δε πορεία, πορεία άκρατου καταναλωτισμού «εν κραιπάλη και μέθη.....», όπως λέει η Αγία Γραφή.
Ο Χριστός μας όμως, όντας επάνω στη γη, στο θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, και όταν έφαγαν «οι πάντες και εχορτάσθησαν» κατά τον ιερό Ευαγγελιστή, παρήγγειλε στους μαθητές Του να συγκεντρώσουν το περίσευμα με την επιταγή: «ίνα μήτι απόλλυται».
Και το ερώτημα: ποιός ο δρόμος της σωτηρίας μας, και της εξόδου από τα αδιέξοδα; «Η Ορθοδοξία» είπε και πάλι με έμφαση ο Εξοχότατος Πρόεδρός μας. Επακριβώς είπε: «.......Η συμβολή της Ορθοδοξίας είναι αναγκαία στην προσπάθεια όλων μας να κάνουμε πραγματικότητα μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία ...».
Η Ορθοδοξία είναι αυτή, η οποία εγαλούχησε το γένος μας και το στήριξε και σε λαμπρές και δημιουργικές περιόδους και περισσότερο δε στους δύσκολους και σκοτεινούς καιρούς. Όποιος το αμφισβητεί αυτό η ανιστόρητος είναι η εχθρός η διώκτης και υποτιμητής της αξίας του!
Ο Σταυρωθείς, Ταφείς και Αναστάς υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας μας Χριστός, μόνον Αυτός μπορεί, γιατί είναι ο μόνος δυνατός και κραταιός. Και όποιος μπολιάζει τον εαυτό του σ’ Αυτόν «πολύ καρπόν φέρει».
Ο Χριστός μας περιμένει! Η Ανάσταση είναι δική μας!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, αδελφοί.
Μετά πατρικών ευχών και αγάπης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

[HXOS]

Πασχαλινό Μήνυμα Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλου Γ΄



Ελέω Θεού Πατριάρχης της Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης παντί τω πληρώματι της Εκκλησίας, χάριν και έλεος και ειρήνην από του Παναγίου
και Ζωδόχου Τάφου του Αναστάντος Χριστού.

«Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον.Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν Αυτόν». (Μαρκ. 16, 6).

Λίαν πρωΐ, όρθρου βαθέος, τη μια των Σαββάτων, επί των ημερών Ποντίου Πιλάτου του ηγεμόνος, γυναίκες μυροφόροι προσελθούσαι εις τον τάφον τούτον, επί του οποίου τελούμεν σήμερον την αναστάσιμον θ. Λειτουργίαν, ίνα δια μύρων αλείψωσι τον εν αυτώ ταφέντα Ιησούν τον Ναζωραίον τον εσταυρωμένον, εθεάσαντο θέαν υπερφυή και ηκροάσθησαν άκουσμα παράδοξον και όμως αληθινόν.
Τον λίθον της θύρας του εσφραγισμένου τάφου είδον μετηρμένον και αποκεκυλισμένον, την κουστωδίαν πεπληγμένην αορασία και άγγελον λαμπροφορούντα επί τον λίθον καθήμενον και διαλεγόμενον αυταίς και λέγοντα: «Μη εκθαμβείσθε· Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν, τον εσταυρωμένον· ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε· ίδε ο τόπος, όπου έθηκαν αυτόν». (Μαρκ. 16, 6-7 ). «Είπατε τοις μαθηταίς αυτού ότι ηγέρθη από των νεκρών». (Ματθ. 28, 7).
Όντως αι μυροφόροι αύται γυναίκες, αι τα μύρα πρότερον τοις δάκρυσι κιρνώσαι, ήκουσαν χαράς ευαγγέλια και εγένοντο από θέας ευαγγελίστριαι του αρρήτου μυστηρίου της αγάπης, της φιλανθρωπίας και της δυνάμεως του Θεού, του μυστηρίου δηλονότι της Αναστάσεως του Υιού Αυτού του Μονογενούς, του σάρκα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου προσλαβόντος και εν τη σαρκί Αυτού ταύτη θάνατον σταυρού υπομείναντος, εν τω καινώ μνημείω τούτω ταφέντος και εκ νεκρών αναστάντος.
Ο Υιός του Θεού ο Μονογενής κατήλθε δια του σταυρού εις τον Άιδην και δια της δυνάμεως του Πατρός Αυτού και της ιδίας θεϊκής Αυτού πανσθενούς δυνάμεως ενίκησε τον θάνατον, τας εναντίας δυνάμεις κατεπάτησε, διαφθοράν εν τω τάφω ουκ οίδε το άχραντον Αυτού σώμα, αλλά ανέστη εκ νεκρών μετά της σαρκός Αυτού και παγγενή τον Αδάμ συνανέστησε. Ημάς συνανέστησεν, ημάς ανώρθωσεν, ημάς εδόξασεν, ημάς ανύψωσεν, ημάς επανήγαγεν εις το αρχαίον, το πρωτόκτιστον κάλλος.
Εν τη δυνάμει ταύτη, την οποίαν εις την ανθρωπίνην ημών φύσιν ενεκέντρισεν ο ενανθρωπήσας και σταυρωθείς και αναστάς εκ νεκρών Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, εις το εξής φοβερός καθίσταται ο άνθρωπος τω διαβόλω και τω θανάτω.
Ζη ήδη ο άνθρωπος από του αιώνος τούτου ζωήν αναστημένην, την ζωήν της ογδόης ημέρας, ζωήν εν η πατά επάνω όφεων και σκορπίων, αντέχει και αψηφά τον δια βασάνων θάνατον, συσταυρούται τω σταυρωθέντι δι' αυτόν και εν χαρά και αγαλλιάσει πάντα υπομένει, αεί παραδίδεται εις θάνατον, ίνα την αιώνιον ζωήν κερδίση, ίνα τω αναστάντι Ιησού Χριστώ αιωνίως συζήση.
Η ζωή αύτη ζη την Ανάστασιν προ της αναστάσεως των νεκρών. Είναι η ζωή των αγίων μελών της Εκκλησίας, την οποίαν εθεμελίωσεν εν τω αίματι Αυτού τω τιμίω ο Θεός και Σωτήρ ημών Κύριος Ιησούς Χριστός επί του σταυρού.
Είναι η ζωή η νικώσα εν τω αγαθώ το κακόν, η αγαθοποιούσα και ευεργετούσα ως ο αρχηγός αυτής, η ειρηνεύουσα εν εαυτή και την ειρήνην ταύτην αβιάστως και αφθόνως μεταδίδουσα.
Ταύτην την ζωήν αναγγέλει η Εκκλησία τω κόσμω. Εις ταύτην καλεί αυτόν προς συμμετοχήν και απαλλαγήν εκ των επερχομένων τη ανθρωπότητι δεινών, συνεπεία των ιδίων αυτής αμαρτιών και ανομιών και τρόπων ζωής πεπλανημένης.
Ταύτην την ζωήν και Ημείς ως ταπεινοί διάδοχοι των πρώτων αυτοπτών και αυτηκόων μαρτύρων του Λόγου και ως φύλακες του ολβίου τούτου Τάφου, μετά του επ' αυτού Κουβουκλίου, του «κτήματος και αφιερώματος τω Χριστώ των Ορθοδόξων Ρωμαίων», κηρύσσομεν και διαλαλούμεν τοις εγγύς και τοις μακράν, τω αυτόχθονι εμπεπιστευμένω Ημίν ποιμνίω και τοις εκ περάτων της γης φιλοθέοις προσκυνηταίς προς ζωήν και δύναμιν, χαράν και αγαλλίασιν, βεβαιότητα και ελπίδα, οικοδομήν πνευματικήν, ζωήν αιώνιον και σωτηρίαν.


Εν τη Αγία Πόλει Ιερουσαλήμ, Πάσχα ‚βθ'

Μετά Πατρικών ευχών και Πατριαρχικών ευλογιών,

Διάπυρος προς Κύριον Ευχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ'
Πατριάρχης Ιεροσολύμων
(Romfea.gr)

[HXOS]

Αριθμ. Πρωτ. 77/2009
ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2009


ΘΕΟΔΩΡΟΣ Β'
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ



Αγαπητά μου πνευματικά τέκνα, Έλληνες απόδημοι, Αραβόφωνοι Χριστιανοί καί Ορθόδοξοι Αφρικανοί.

Καί εφέτος απ’ άκρη σ’ άκρη της οικουμένης θά ακουστει τό χαρμόσυνο μήνυμα από τόν Πανάγιο Τάφο του Χριστου μας καί από κάθε θυσιαστήριο, πού συμβολίζει τόν Πανάγιο Τάφο...ότι «Χριστός Ανέστη» καί οι υμνωδίες θά μας αναγγείλουν, όπως ο Άγγελος στίς Μυροφόρες : «Ον ζητείται, Ιησούν τόν Ναζαρινόν , τόν Εσταυρωμένον, ουκ έστιν ώδε, αλλ’ ηγέρθη καθώς είπε...».Καί τούτο τό μήνυμα θά πρέπει νά τό εγκολπωθούμε καί νά τό κάνουμε ζωή μας, νά τό μεταφέρουμε σάν γεγονός καί σάλπισμα Νίκης σέ κάθε ένα πού έχει τήν ευλογία, νά αισθάνεται ηττημένος καί ξεχασμένος σ’ αυτόν τόν κόσμο.
Περιοδεύοντας, εδώ καί χρόνια, στήν Μάνα Αφρική, βρίσκομαι καθημερινά μπροστά σέ αφάνταστες δυσκολίες καί προβλήματα τίς πιό πολλές φορές άλυτα καί πολύπλοκα καί πάντα στρέφομαι πρός τόν Κύριό μας μέ μιά βαθειά προσευχή: «Κύριε χάρισέ μας τήν Ανάστασή σου, βοήθησέ μας νά δούμε όλα αυτά τά πρόβλήματα καί τίς δυσκολίες μέσα από τό Φως Σου ... τό Φως της Αναστάσεώς Σου...».Καί τούτο τό κάνω αδελφοί μου, διότι η ζωή μέσα στούς κόλπους της Αγίας μας Εκκλησίας είναι η πίστις στήν Ανάσταση του Χριστού καί η Ανάσταση του Χριστού είναι ο μοναδικός πλέον τρόπος υπάρξεως κάθε πιστού.
Ανάσταση αδελφοί μου, σημαίνει: άφεση, συγχώρηση, μεταμόρφωση καί ανάπλαση της σχέσεως μας μέ τόν Θεό, τόν εαυτόν μας, τούς ανθρώπους καί τήν ευλογημένη καί ταλαιπωρημένη αυτή κτίση μέσα στήν οποία ζούμε, χωρίς δυστυχώς τίς περισσότερες φορές νά νοιαζόμαστε γι’αυτήν...
Ανάσταση σημαίνει ότι βρήκαμε τόν δρόμο πού οδηγεί στήν χαμένη μας πατρίδα... τήν Βασιλεία των Ουρανών. Ανάσταση σημαίνει ακόμα, ότι έχουμε τήν δυνατότητα νά προσεγγίσουμε πραγματικά τήν αλήθεια καί τό μυστήριο της υπάρξεώς μας...
Από τήν Ιερά Παράδοση της Αγίας μας Εκκλησίας έχουμε τήν εμπειρική γνώση ότι ο Χριστιανός όλων των εποχών κατορθώνει τήν σωτηρία του μέσα από τήν σύμπραξη τήν συνύπαρξη καί συμπλοκή τριών θεμελιωδών αρετών καί χαρισμάτων: της πίστεως, της αγάπης καί της ελπίδος. Καί τούτο τό διατρανώνουν τά Αιματα των τόσων χιλιάδων αγίων Μαρτύρων καί ομολογητών, πού πότισαν τό δένδρο της Πίστεως στήν αφρικανική γη,... η αγιότητα τόσων χιλιάδων οσίων ανδρών καί γυναικών, πού μέσω της ασκητικής των αγίασαν τήν αφρικανική ήπειρο....
Η πίστη, αδελφοί μου, είναι ο σύνδεσμος όλων μας μέ τό μακρινό μας παρελθόν... Ακούσαμε γιά τόν Χριστό καί πιστέψαμε σ’Αυτόν. Η αγάπη είναι η έκφραση αυτής της πίστεως στό εκάστοτε σήμερα κατά μίμησιν του Χριστού. Καί η ελπίδα είναι η επέκταση της πίστεως, της αγάπης του Χριστού μας στό μακρινό καί αναμενόμενο μέλλον της Βασιλείας των Ουρανών. Αν απομονώσουμε τήν πίστη από τήν αγάπη καί τήν ελπίδα ουσιαστικά τήν εξωστρακίζουμε από τό σήμερα καί τό αύριο της ζωής μας.
Πιστεύω ότι όλοι κάπου κάποιες στιγμές έχουμε δοκιμάσει τήν πικρή εμπειρία του τί σημαίνει ζωή χωρίς αγάπη καί χωρίς ελπίδα. Αυτην ακριβώς τήν αίσθηση εκφράζει καί ο αρχαίος όρος «τραγωδία» καί «τραγικό αδιέξοδο», τήν εμπειρία δηλαδή, μιάς ζωής χωρίς Ανάσταση .
Η ζωή όλων μας μέσα στούς κόλπους της Αγίας μας Εκκλησίας, όπως τήν ζείτε καθημερινά, είναι βασικά μιά συνεχής διδασκαλία, μιά συνεχής πάλη, ένας αδιάκοπος αγώνας αναβαπτισμού της υπάρξεώς μας μέσα στήν αστραπόμορφη πλημμυρίδα του Φωτός της Τρίτης Ημέρας, της ημέρας της Αναστάσεως.
Της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, της μοναδικής καί ανεπαναλήπτου Ενσαρκωμένης κοινωνίας Θεού καί ανθρώπων. Του Ιησού Χριστού, αυτού, πού ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει νά τόν ενδυθούμε ως «ιμάτιον σωτηρίου» ελπίδος καί χάριτος. Νά τόν ενδυθούμε όλοι εμείς τά Φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας καί τούτο όχι απλά καί συνηθισμένα γιά νά αλλάζουμε ποτέ-πότε τά σκοτεινά μοτίβα της άχρωμης ζωής πού μας περιτριγυρίζει, αλλά, «ως ένδυμα της μυστικής τραπέζης των Γάμων του από καταβολής κόσμου Εσφαγμένου Αρνίου». Μέ αυτά τά ενδύματα θά πρέπει νά εξέλθουμε στίς πλατείες, στίς διεξόδους των οδών καί στίς εσχατιές του κόσμου των ανθρώπων καί νά τούς προσκαλέσουμε, νά τούς φέρουμε εδώ μέσα στήν Αγία μας Εκκλησία, όπου υπάρχει καί πάντα θά υπάρχει ο χώρος καί ο τρόπος, ώστε νά χωρέσει καί νά συγχωρεθεί κάθε ταλαιπωρημένη καί κουρασμένη ύπαρξη, κάθε ανθρωπος πού ξαφνικά αργά ή γρήγορα ανακαλύπτει στήν ζωή του ότι γιά τό πνεύμα του κόσμου είναι μιά αμελητέα μαθηματική μοναδα ενεργείας καί παραγωγής καί τίποτε άλλο βαθύτερο υψηλότερο ή εκτενέστερο.
Αυτόν τόν αγώνα γιά τήν εκκλησιοποίηση ολοκλήρου της Αφρικής αγωνίζονται απ’ άκρη σ’ άκρη οι σύγχρονοι ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι, Επίσκοποι, Ιερείς, Ιερομόναχοι, Διάκονοι, Μοναχοί, Μοναχές καί Λαϊκοί συμπαραστάτες προς τους οποίους απονέμομεν τόν «δίκαιον της Εκκλησίας των Αλεξανδρέων έπαινον» καί διά τούς οποίους ζητάμε τίς προσευχές όλων σας.

Αδελφοί μου ηγαπημένοι καί περισπούδαστοι...

Μέσα σ’ αυτόν τόν κόσμο του συμφέροντος καί της αδικίας ηχεί καί πάλι τό ασύλληπτο γεγονός πού τώρα συνοψίζεται σέ δυό λέξεις τό «Χριστός Ανέστη». Μιά πραγματικότητα πού μπορεί όχι απλά νά μας εξιστορεί ένα γεγονός της πίστεώς μας αλλά μπορεί νά καλλιεργεί, νά μεταμορφώνει τήν πίστη, τήν κάθε αγάπη καί τήν κάθε ελπίδα μας καί νά δίνει νόημα σέ κάθε καθμερινό μας αγώνα.Έτσι ώστε μέσα από τήν κάθε πίστη τήν κάθε αγάπη καί τήν κάθε ελπίδα μας νά διαμηνύεται καί νά μεταφράζεται στήν ύπαρξή μας τό θέλημα του αγίου Θεού.Τό μοναδικό θέλημα πού μπορεί νά νοηματοδοτήσει τό χαμένο νόημα της ζωής του συγχρόνου κόσμου μας. Μιά εμπειρία πού δέν αφήνει κανέναν άγευστο…
Η ελπίδα μέσα στους κόλπους της Αγίας μας Εκκλησίας είναι η πίστη στήν Ανάσταση του Κυρίου μας καί η Ανάσταση του Κυρίου μας είναι η μοναδική ελπίδα μας σ’ αυτήν καί στήν άλλη ζωή.
Μέ αυτούς τούς προσανατολισμούς σάν οδηγούς γιά τήν ζωή μας, ανταλλάσσω καί εφέτος μαζί σας μέσα στήν μοναδική επικοινωνία της Θείας Λειτουργίας των Θυσιαστηρίων της Αναστάσεως τό «Χριστός Ανέστη» , «Αληθώς Ανέστη» ευχόμενος σέ όλους σας νά μήν μείνουμε μόνον στά όρια των τυπικών ευχών αλλά τούτη τήν ευχή νά τήν κάνουμε ζωή καί νά τήν μοιραστούμε μέ τούς πλησίον μας.
Από της Αποστολικής Καθέδρας του Αποστόλου καί Ευαγγελιστού Μάρκου απονέμομεν πάσιν υμίν ειρήνην καί έλεον εν Χριστώ Αναστάντι.


†Ο Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας καί πάσης Αφρικής

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄
Εν τη Μεγάλη Πόλει
της Αλεξανδρείας
Άγιον Πάσχα 2009

[HXOS]

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ



Ἐγκύκλιος Ἁγίου Πάσχα 2009
† Μ Α Κ Α Ρ Ι Ο Σ
ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΡΚΑΔΙΑΣ
Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί τόν εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας

Ἀγαπητοί μου,
Καθώς ὁ ὁρίζοντας τῆς οἰκουμένης κάθε μέρα συσκοτίζεται ὅλο καί περισσότερο, διαφαίνεται ἡ ἀνάγκη ἀναζήτησης καί τῆς δικῆς μας εὐθύνης ὡς Χριστιανῶν.
Διερωτούμαστε καί ἀμφιβάλουμε σάν τούς μαθητές τοῦ Κυρίου μετά τήν ἐκ νεκρῶν ἔγερσή Του, ὅπου τά μάτια τους ἦταν κλειστά καί δέν μποροῦσαν νά ἀναγνωρίζουν τόν Ἀναστημένο Χριστό. Μή ἔχοντες δέ ἐσωτερική πληροφόρηση, τό δικό μας ἀκοινώνητο στή σχέση μέ τό Χριστό, μᾶς κατέστησε χωρίς μετάβαση στήν Ἀνάστασή Του.
Αὐτό εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἔσω πνευματικῆς φτώχιας μας, τῆς τραγικῆς ἔκπτωσής μας ἀπό καθαρές διαθέσεις, ἐπαρκεῖς ἱκανότητες καί ἐπί πλέον ἔκπτωση ἀπό τήν προσβασιμότητα στό νέο περιβάλλον τῶν κοινωνιῶν, πού ὡς γνωστόν στήν εὐρωπαϊκή τους ἔκφραση δέν θέλουν καμιά ἀναφορά οὔτε σ᾿ αὐτό πού λέγεται χριστιανικός πολιτισμός. Μή σπεύσουμε ὅμως νά καταδικάσουμε, μά νά ψάξουμε ὅπως εἴπαμε τά δικά μας ἀτοπήματα καί λάθη.
Χάσαμε ἀκόμα καί τίς ἀπαρχές τοῦ χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ πού ὁδήγησε κοινωνίες καί λαούς. Ἀπολέσαμε τήν λεπτότητά μας.
Ὁ ὕμνος «Χριστός Ἀνέστη» δέν ἐκφέρεται πλέον, πλήν ἐλαχίστων περιπτώσεων, μέ τήν χροιά τῶν φθόγγων τῆς χαρμόσυνης ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς τοῦ ἤχου πού ψάλλεται. Ἀντικαταστάθηκε, μαζί μέ τόσα ἄλλα, ἀπό κλωνοποιημένες ἐξωστρεφεῖς μελωδίες καί πράγματα μή δυνάμενα νά φανερώσουν τά τῆς Ἐκκλησίας, τή δική μας ἰδιαίτερη παρουσία στό μωσαϊκό τῶν πολιτισμῶν.
Τό «Χριστός Ἀνέστη» ὑποχωρεῖ ὡς χαιρετισμός κατά τήν πασχάλιο περίοδο. Ἡ ἐπιστροφή στήν ὀρθόδοξη παράσταση τῆς εἰς Ἄδου καθόδου τοῦ Χριστοῦ, ἐμποδίζεται εἰσέτι ἀπό τό φρόνημα τῆς κοσμικῆς ἀναπαραστατικῆς ζωγραφικῆς τοῦ ξενόφερτου μπαρόκ. Ἡ ποικιλία τῶν ἠχοχρωμάτων, τῶν λιτῶν γραμμῶν τῆς ἁγίας ὀρθοδόξου παραδόσεως εἶναι δίψα τῶν ὁλίγων. Μήπως τελικά ἡ Ἐκκλησία στόν παρόντα αἰῶνα θά δοξασθεῖ ἀπό τό μικρό ποίμνιο πού λέγει τό Εὐαγγέλιο; Προτιμότερο νά μείνουμε στήν ἀλήθεια παρά στήν προσωρινή ἀποδοχή. Ὄχι βέβαια μέ ἀνατολικό πείσμα, μά ἀπό χρέος κινούμενοι γιά τούς ἐπερχόμενους.
Kατά τήν Ἀνάσταση ἄς θέσουμε σέ ἄμεση λειτουργία, στήν Θ. Λειτουργία, τό πρῶτο στάδιο γιά τήν ἀπαιτούμενη αὐτοκριτική καί ταπείνωσή μας: Νά συγχωρήσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. «Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει». Ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο τοῦ Χριστοῦ, ψάλλουμε αὐτές τίς ἡμέρες, ἀνέτειλε τό συγνώμην. Νά σπάσουμε τούς δεσμούς τῆς κακίας. Μόνο μετά ἀπ᾿ αὐτό μποροῦμε νά ψάξουμε κάθε ἄλλο πνευματικό ἀγαθό. Ἀκόμα δέ μήν ἐμποδίζουμε μέ τόν ἐγωκετρικό χριστιανισμό μας νά συναντήσουν τόν Ἀναστάντα λαοί, ἔθνη, κοινότητες καί ἄνθρωποι.
Οἱ κοινωνίες καί μάλιστα ἡ Εὐρωπαϊκή, ὅσο ποτέ ἄλλοτε, ἔχουν ἀνάγκη νά βροῦν φῶς, διαφάνεια. Ἀκούγεται, ἀλλά πράττεται; Ἡ Ὀρθόδοξη πάντως κοινότητα ἀπαντᾶ ὅτι κάθε Κυριακή δέν ἔχει κοσμική ἀργία, ἔχει κατάπαυση ἀναφορᾶς στή φωτοφόρο Ἀνάσταση. Κάθε Κυριακή γιά μᾶς δέν εἶναι μόνον ἕνας ἐκκλησιασμός ἐθίμων ἄδειας παραδοσιακῆς νοσταλγίας, ἀλλά ζωντανή μετοχή στό Ἀναστημένο φωτεινό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς ἀμετακίνητος Ἄγγελος φωτός ἐπί τοῦ Τάφου τοῦ Κυρίου δείχνει γιά μᾶς τήν αὐτομεμψία καί γιά τό Εὐρωπαϊκό σπίτι τή στέρηση τῶν ἀδυνάτων καί τήν δυστυχία τῶν ἐνδεῶν.
Ἔνας λοιπόν Ἅγιος τῆς μαρτυρικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ἔλεγε ἀντί καθημερινοῦ χαιρετισμοῦ: «Χριστός Ἀνέστη χαρά μου». Χωρίς μετοχή δέν ὑπάρχει χαρά παρά μόνο κόλαση. Νά βγοῦμε ἀπό τόν ἐγκλωβισμό τοῦ ἐγώ καί νά συγχωρήσουμε. Νά βγοῦμε στό ξέφωτο τῆς χαρᾶς τῆς Χριστοζωῆς γιά νά μπορέσουμε νά σταθοῦμε σωστά μέσα μας καί γύρω μας. Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί καί τέκνα.-
Εὐχέτης πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Μακάριος

[HXOS]

† ΕΥΓΕΝΙΟΣ
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΕΡΑΠΥΤΝΗΣ ΚΑΙ ΣΗΤΕΙΑΣ
ΤΩ ΙΕΡΩ ΚΛΗΡΩ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΟΦΡΟΥΡΗΤΩ ΛΑΩ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΑΠΥΤΝΗΣ ΚΑΙ ΣΗΤΕΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί και Συλλειτουργοί,
Τέκνα φωτόμορφα της Εκκλησίας,
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

«Δια θανάτου το θνητόν, δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλλεις·»
(Τροπάριο ε´ ωδής Κανόνος Μεγάλου Σαββάτου).
Μέσα στην εποχή της ανοίξεως εορτάζομε την άνοιξη της ζωής, που συνδέεται όχι μόνο με τη φύση, αλλά και με την ίδια τη ζωή μας. Η Ανάσταση του Χριστού, που γιορτάζουμε είναι η εορτή των εορτών και η πανήγυρη των πανηγύρεων, το κέντρο της πίστεως και της λειτουργικής ζωής μας. Είναι το προοίμιο, η αρχή και της προσωπικής μας ανάστασης, που αρχίζει από τούτη τη ζωή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ονομάζεται ακόμη και από ξένους μελετητές Εκκλησία της Αναστάσεως.
Ο άνθρωπος και ο κόσμος σήμερα επιλέγουν καθημερινά περισσότερο τον θάνατο παρά τη ζωή. Ο αιώνας μας με τις γενοκτονίες, τους πολέμους, τους λιμούς, τις ασθένειες και την πείνα που μαστίζει το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, αλλά και η απειλή της παγκόσμιας οικολογικής καταστροφής, έχουν σκορπίσει σ᾽ όλα τα μήκη και πλάτη την πίκρα και το πέπλο του θανάτου.
Ο καθένας απομονωμένος και αναδιπλωμένος στον εαυτό του, στην πρόσκαιρη μοίρα του, στα προβλήματα της οικονομίας και της ανασφάλειας, έχει πλέον παραδοθεί άνευ όρων όχι στον Χριστό, αλλά στις ολοκληρωμένες εμπορικοτεχνικές μορφές της «αυτοειδωλολατρίας» των ψευτοθρησκειών, των μυστικιστικών ιδεολογιών, της δήθεν υπερβατικής μυστικοπάθειας η ενδοστρέφειας. Εκφυλίζει τον εαυτό του και τη φύση, ώστε να κινδυνεύει όλη η δημιουργία από την αυτοκαταστροφή, αφού επεκτείνεται το φάσμα του θανάτου, πέραν απ᾽ τον εαυτό του και σ᾽ όλο τον κόσμο.
Ο άνθρωπος είναι πλασμένος για τη ζωή. Έχει μέσα του απ᾽ το Θεό δημιουργό το αίσθημα και τη γεύση για ζωή. Ζωή, όχι μόνο με τη βιολογική έννοια, πράγμα που τονίζουν οι αντίθεοι και οι άθεοι μηδενιστές, αλλά όντως ζωή ως συνέχεια της ζωής του ανθρώπου και ως κοινωνία μεταξύ του άλλου ανθρώπου και του Ζώντος Θεού. Ο άνθρωπος ως ζωντανή ύπαρξη και πρόσωπο ιερό είναι ζωντανή αρχή και συνισταμένη όλης της κτίσεως γύρω του. Εδώ, όμως, έγκειται και η ευθύνη μας.
Γιατί δυστυχώς, ο άνθρωπος μπορεί να γίνει και νεκρική αρχή και πρόξενος όχι της ζωής αλλά του θανάτου, αν επιλέξει στη ζωή του το δρόμο της αποστασίας από τον Θεό, της εγωπάθειας και της αυτονόμησης.
Εν τούτοις ο άνθρωπος όλων των εποχών, όλων των ηλικιών, όλων των φυλών απορρίπτει κατά βάθος το θάνατο με όλη του τη δύναμη και αναζητά τη ζωή στην αγάπη, στην ομορφιά, στον έρωτα η σε ψεύτικους παραδείσους όπως τα ναρκωτικά. Γυρεύει τη ζωή με κέντρο τον εαυτό του, τον οποίο θεοποιεί εξωστρακίζοντας τον Θεό. Τότε μισεί τον εαυτό του και τους άλλους. Μισεί την ύπαρξή του με τα αδιέξοδά του. Και τότε έρχεται ο πειρασμός που συχνά τον οδηγεί στο φόνο η στην αυτοχειρία, αφού του παρουσιάζει ως μόνη λύση, το τέρμα της ζωής, την αυτοκτονία, την υπέρτατη και παράλογη αυτή μορφή λατρείας του εαυτού μας. Η εκούσια παραίτηση από τη ζωή είναι αποτέλεσμα της απιστίας και της μηδενιστικής εποχής μας, γι᾽ αυτό αυξάνονται δυστυχώς και στην επαρχία τα κρούσματα αυτοκτονίας.
Ο άνθρωπος πρέπει να βγει από την απομόνωση, που είναι ο σωματικός αλλά και ο πνευματικός θάνατος. Πρέπει να δώσει μαρτυρία της ζωής, μαρτυρία του Αναστάντος Χριστού. Οι σχέσεις κοινωνίας, επικοινωνίας, θεοκοινωνίας, σχέσεις αγάπης με τον Θεό και τον συνάνθρωπο εξασφαλίζουν τη συμμετοχή των ζώντων στην κοινωνία με τον Ζώντα Θεόν. Αυτός ο Ζων Θεός είναι ο Ιησούς Χριστός. Είναι Θεός και άνθρωπος και γι᾽ αυτό είναι απαραίτητος για τον άνθρωπο και την κτίση.
Είναι «τα πάντα και εν πάσι Χριστός». Έχει την ανθρώπινη ιδιότητα, στοιχείο ζωής αναγκαίο και Αυτός μας χαρίζει από τη θεότητα, τον αγιασμό και τη θέωση.
Το Ευ-αγγέλιο, η ευχάριστη δηλ. αγγελία που διασώζει η Ορθοδοξία, λέει ο Ντοστογιέφσκι είναι ότι «η Ορθοδοξία διέσωσε το ακέραιο, το καθολικό, το σώον πρόσωπο του Χριστού». Αυτό υπάρχει ζωντανό μέχρι σήμερα στην Εκκλησία του Χριστού, στη νίκη κατά του θανάτου, στη θεία Λειτουργία. Γι᾽ αυτό και το Πανάχραντο Σώμα και Αίμα του Χριστού, όπως λέει ο άγιος Ιγνάτιος είναι πηγή ζωής, πηγή χαράς, «φάρμακο αθανασίας».
Ο Ι. Χριστός λέγεται Ζωοδότης και ο κενός Τάφος Του Ζωοδόχος Τάφος. Ο Θεός είναι ο Ων, το όντως Ον, ο υπάρχων παντού και πάντοτε, ενώ ο άνθρωπος είναι ον σχετικό και ύπαρξη εφήμερη. Γι᾽ αυτό σχετίζει, συσχετίζει, ενώνει, συνδέει και συνδέται χωρίς όμως να εξοντώνει το κακό και τον θάνατο.
Αγαπητοί μου Αδελφοί,
Οι Έλληνες φιλόσοφοι πίστευαν στην αθανασία της ψυχής. Οι Ιουδαίοι και οι Μωαμεθανοί πιστεύουν μεν στη μελλοντική ανάσταση των νεκρών αλλά μετά τη συντέλεια του κόσμου.
Η πρωτοτυπία του Χριστιανισμού έγκειται στο γεγονός της εν Χριστώ Ανάστασεώς μας, ήδη από αυτή τη ζωή. Η αιώνια ζωή αρχίζει από τούτο τον κόσμο, γιατί ο αναστάς εκ των νεκρών Κύριος νίκησε τον θάνατο. Η ζωηφόρος Ανάσταση του Χριστού αναζωογονεί πάντοτε και θα ανακαινίζει όλο τον άνθρωπο και όλη την κτίση με μια ριζική μεταμόρφωση του τρόπου υπάρξεώς τους. Ο Αναστημένος Χριστός ανέστησε τον υποδουλωμένο στη φθορά και στον θάνατο άνθρωπο. Από το πρώτο Πάσχα και μετά, έχουμε πάντα Πάσχα, δηλ. το πνεύμα, τη ζωή, το φως, τη δημιουργία. Μια ζωή ισχυρότερη από τον θάνατο γιατί νίκησε η ζωηφόρος Ανάσταση του Χριστού.
Ο Ντοστογιέφσκι χαρακτηρίζει τους πιστούς ανθρώπους «ζωοχαρείς», όχι για την απόλαυση της ζωής, αλλά για τη βεβαιότητα και την πληρότητα της αληθινής ζωής. Εκείνη τη ζωή, που έδειξε ο Κύριος λέγοντας: «Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσιν και περισσόν έχωσιν» (Ιω. 10,10) .
Το «περισσόν» δηλ. το περίσσευμα της ζωής, δεν είναι ούτε ο πολιτισμός, ούτε ο πλουτισμός της ζωής, ούτε η υπερκατανάλωση. Είναι ότι «Αναστάς ο Ιησούς από του Τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος». Ο πιστός άνθρωπος είναι γεμάτος από επιθυμία, δίψα και πόθο ζωής. Και παρά το γεγονός ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι κουρασμένος από την ίδια τη ζωή, μπροστά στο θάνατο και στα γηρατειά επιθυμεί να ζήσει και να μη διακοπεί η ζωή του. Ποθεί να ζήσει την αδιάκοπη, ατελεύτητη και αιώνια ζωή.
Η Ανάσταση του Χριστού είναι πραγματικότητα, είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο στην ιστορία του κόσμου. Είναι πλήρωμα ζωής, όπως ακριβώς ξεχύνεται και γεμίζει όλος ο Ναός το βράδυ της Αναστάσεως από το Άγιον Φως, που φωτίζει και νοηματοδοτεί την παρούσα ζωή και χαρίζει σε όλους μας πίστη, ελπίδα και γεύση ζωής από τώρα, από σήμερα μέχρι και τη μέλλουσα αιώνια ζωή, «Πάσχα κροτούντες αιώνιον».
Αδελφοί μου,
Χριστός Ανέστη!
Αληθώς Ανέστη!
Άγιον Πάσχα 2009



† Ο Ιεραπύτνης και Σητείας ΕΥΓΕΝΙΟΣ
Διάπυρος προς τον Αναστάντα Κύριον ευχέτης πάντων υμών