Όχι απομόνωση...

[eleimon]

Ο Θωμάς δυστυχώς απουσίαζε από τη σύναξη αυτή της Κυριακής. Κι όταν τον είδαν κάποια άλλη στιγμή οι μαθητές και γεμάτοι ενθουσιασμό του είπαν: «τον είδαμε τον Κύριο!», αυτός έλεγε: Εάν δεν Τον δω με τα μάτια μου και δεν βάλω το δάκτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, δεν πρόκειται να πιστεύσω. Οκτώ μέρες μαρτυρικές πέρασε ο Θωμάς. Μέχρι την επόμενη Κυριακή· όταν ήταν και πάλι συναγμένοι οι μαθητές, μαζί τώρα με τον Θωμά. Οι θύρες του σπιτιού και πάλι κλειστές και ξαφνικά ήλθε και πάλι ο Ιησούς ανάμεσά τους λέγοντας: «Ειρήνη υμιν». Κι έπειτα στράφηκε στον Θωμά και του είπε: Έλα, Θωμά, φέρε το δάχτυλό σου εδώ στα σημάδια των πληγών μου, δες τα χέρια μου, βάλε το χέρι σου στην πλευρά μου, και μην αφήνεις τον εαυτό σου να κυριευθεί από απιστία, αλλά γίνε πιστός. Τότε ο Θωμάς σε μία έκρηξη χαράς αναφώνησε: Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Και ο Κύριος του απαντά: Πιστεύεις επειδή με είδες! Είναι μακάριοι αυτοί που θα πιστεύσουν σε μένα χωρίς να με έχουν δει.

Γιατί όμως ο Θωμάς έδειξε τέτοια δυσπιστία; Πώς δεν θυμήθηκε τις προρρήσεις του Κυρίου για την Ανάστασή του; Πώς δεν θυμήθηκε την ανάσταση του υιού της χήρας της Ναΐν και του Λαζάρου που τις είχε δει με τα μάτια του; Και τώρα γιατί, ενώ οι άλλοι μαθητές τον διαβεβαίωναν, παρέμεινε δύσπιστος;

Ο Θωμάς βέβαια είχε κάποια δυσκολία. Ήταν ένας χαρακτήρας συναισθηματικός, ευαίσθητος και μελαγχολικός. Ο θάνατος του λατρευτού του Κυρίου ασφαλώς τον είχε βυθίσει σε κατάσταση απογοητεύσεως και μελαγχολίας. Εδώ όμως ακριβώς έκανε ένα τραγικό λάθος, απομονώθηκε από τους άλλους μαθητές. Γι’ αυτό και ταλανίστηκε πολύ τόσες μέρες. Οι άλλοι πανηγύριζαν κι αυτός υπέφερε. Δεν ήταν βέβαια άπιστος, αλλά βρισκόταν σε κατάσταση κρίσιμη. Κινδύνευε πολύ.

Και ο Κύριος συγκαταβαίνει στην ολιγοπιστία του Θωμά. Κι έρχεται την ίδια μέρα και ώρα, στον ίδιο τόπο, με τον ίδιο τρόπο, λέγοντας τα ίδια λόγια, για να επαναφέρει το Θωμά στην πίστη. Και με μία τρυφερότητα μοναδική του δείχνει ότι γνωρίζει το δράμα που πέρασε και θέλει να τον οδηγήσει σε πίστη και μετάνοια. Διδάσκει όμως ταυτόχρονα κι αυτόν και όλους μας να μην απομονωνόμαστε ποτέ όταν μας ζώνουν λογισμοί αμφιβολιών και απογοητεύσεων. Διότι έτσι κινδυνεύουμε. Αλλά να προστρέχουμε στο έλεος του Κυρίου, μέσα στην κοινωνία των πιστών, στην αγία μας Εκκλησία, για να λάβουμε πίστη και δύναμη, χαρά κι ελπίδα. Και να αναφωνούμε μαζί με τον Θωμά: «ο Κύριός μου καί ο Θεός μου»!

http://www.xfd.gr/%ce%ba%cf%85%cf%81%ce ... bc%ce%ac/2

[yiorgos31]

Καμιά φορά η απομόνωση μας κάνει να νιώσουμε την έλλειψη... και τότε η χαρά είναι ακόμα μεγαλύτερη...

[fotios]

Χριστός Ανέστη χαρές μου!

Να σας πω, προσωπικά εμένα δεν μου αρέσουν τέτοιες αναλύσεις ψυχολογικές, κάποιων Ιεροψυχιατροδιδακτορικών μεταφυσικών, θεολόγων....
Αυτή η εξήγηση που με αναπαύει είναι ενός πολύ πατερικού ανθρώπου Ιερέα που γνωρίζω, δηλαδή ότι η απιστία του Θωμά ήταν καλή απιστία (αυτό λένε και οι Πατέρες), δεν ήταν ο Θωμάς μελαγχολικός, ευαίσθητος, αγαθούλης.........(που το ξέρει αυτός ο κύριος που τον ψυχολόγησε) Αλλά ο Θωμάς ήθελε προσωπική σχέση, άμεση σχέση με τον Θεό, με τον Κύριο, ήθελε να είναι και αυτό Θεόπτης, μάρτυρας της Ανάστασης σε προσωπικό επίπεσο, διότι το έργο που θα αναλάμβανε θα ήταν πολύ μεγάλο, και θα μαρτυρούσε!!!
Μη ξεχνάμε πως και οι μαθητές όλοι ολιγοπίστησαν στην μαρτυρία των γυναικών,μυροφόρων! Άρα όλοι ήταν
ευαισθητούληδες, απομονωμένοι και περιφρονούσαν το γυναικείο φύλο ως χαμηλής αξίας, διότι δε δέχτηκαν τα λόγια τους, δικαιώνονται κατά συνέπεια οι φεμινίστριες όλου του κόσμου!!! Εντάξει το παρατράβηξα! συγνώμη...
Λοιπόν όπως λέει και ο Ιερός Χρυσόστομος αν θυμάμαι καλά, με ερμηνεία "Ω πόσο ευλογημένη είναι η απιστία σου Θωμά, διότι μέσω αυτής εμείς όλοι πιστεύουμε." Όλα μέσα στο σχέδιο του Θεού!
Ο Θωμάς ήθελε να αγγίζει τον Κύριο, να τον νιώθει δίπλα του και όχι να του μιλάνε άλλοι για τον Κύριο, το ίδιο πρέπει να θέλουμε όλοι μας, την άμεση, προσωπική σχέση με τον Θεό!

[aposal]

Νομίζω ότι το κείμενο της Ελπίδας συσχετίζει την ολιγοπιστία με την έλλειψη επικοινωνίας με τον Θεό. Με την απομάκρυνσή μας από Αυτόν. Το οποίο βέβαια είναι απόλυτα λογικό, αλλά παραμένει μία ερμηνεία (άποψη), το κατά πόσον δηλαδή η ολιγοπιστία του Θωμά οφείλεται στην απουσία του.
Ο Απόστολος Θωμάς είναι μάλλον ο κανόνας ημών των - ολιγόπιστων - ανθρώπων και όχι η εξαίρεση. Ο Χριστός είπε αυτήν την μαγική κουβέντα που αναγράφεται στο κείμενο της Ελπίδας : "Πιστεύεις επειδή με είδες! Είναι μακάριοι αυτοί που θα πιστεύσουν σε μένα χωρίς να με έχουν δει".
Ο Φώτιος πολύ σωστά λέει ότι και οι υπόλοιποι μαθητές το ίδιο ολιγόπιστοι ήσαν. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο πρωτοκορυφαίος Πέτρος αρνήθηκε τον Δάσκαλό του τρις!
Η μεταμόρφωση των Αποστόλων έγινε κατά την Πεντηκοστή όταν δέχθηκαν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Τότε έγινε η βαθιά αλλαγή τους από απλούς, αμόρφωτους και φοβισμένους σε ισχυρές προσωπικότητες, πλήρως μορφωμένες και ακλόνητα πιστές στον Κύριο! Φυσιολογική συνέπεια, βέβαια, της μετάδοσης της Θείας Χάριτος. Της οποίας όλοι είμαστε εν δυνάμει αποδέκτες. Εναπόκειται όμως στην θέλησή μας, εάν θα την δεχθούμε.

[vasilikirimp]

Το στάδιο της αμφισβήτησης οδηγεί τους περισσότερους στη πιο ένθερμη αποδοχή -

[dionysisgr]

Συμφωνω και εγω με τους προλαλησαντες, οτι αυτου του τυπου οι "ψυχαναλυτικες" κλινικες ερμηνειες, εκτος του οτι ειναι αθεολογητες φυσικα, δινουν και ενα εντελως κοσμικο νοημα στα γεγονοτα που διαδραματιστηκαν, και ηταν ενταγμενα στο προαιωνιο σχεδιο της Θειας Οικονομιας για την σωτηρια του ανθρωπινου γενους.

Ειναι δηλαδη σαν να καιγεται ενα δασος ολοκληρο και εμεις ασχολουμαστε με ενα.. σπιρτο που καιει διπλα μας.

Αποπροσανατολιζουν αυτες οι ερμηνειες και χαμηλωνουν τον νου, μη επιτρεποντας του, να δει την γενικη εικονα και να βγαλει τα πνευματικα συμπερασματα που θα τον ωφελησουν.

Αυτο συμβαινει ποτε ομως;

Αυτο συμβαινει με την προυποθεση να μεινει καποιος ΜΟΝΟ εκει. Να σταθει στις ερμηνειες αυτες και να μην παει παραπερα, στην Πατερικη δηλαδη θεωρηση των πραγματων. Γιατι ανθρωπινως, δεν μπορεις να τις αγνοησεις τελειως για τον παρακατω πολυ απλο λογο.

Υπαρχει και ο αντιλογος, που θα πει: Ναι ξερετε, Ο Θεος ευδοκησε να πραγματοποιηθει το σχεδιο της Σωτηριας μας, αλλα και αυτοι που "συμμετειχαν" στα γεγονοτα, δεν ηταν προγραμματισμενα ρομποτ, ουτε κουτσουρα απελεκητα..

Ανθρωποι ηταν σαν εμας με οικογενειες, επαγγελμα ζωη, κοινωνικες αντιληψεις, θεσεις, παιδεια, παραδοσεις, με σαρκα, οστα, ψυχολογια, αισθηματα, ειχαν πολλα να χασουν και λιγα να κερδισουν, μεχρι τουλαχιστον να ερθει η Δυναμις εξ'υψους και να μεταβληθουν σε Αποστολους.

Φοβοντουσαν, κινδυνευαν, απιστουσαν, ειχαν ταση δειλιας, αρνησης, σκεφτοντουσαν τι αφηναν πισω, και το μελλον, ολα αυτα δηλαδη που θα καναμε και εμεις στην θεση τους, και καθε φυσιολογικος ανθρωπος.

Και αυτα δεν μπορουμε να τα παραβλεψουμε, γιατι διαφορετικα χανει η Πιστη τον ανθρωπινο χαρακτηρα της, και γινεται σκληρο και παγωμενο γραμμα.

Ο Ιδιος ο Κυριος λαμβανε και λαμβανει φυσικα παντοτε τον ανθρωπινο παραγοντα και την ευαισθητη και τρεπτη φυση μας, αυτην την εκπεσουσα εστω, την οποια δεν την εκβιαζει, την αγαπα, την περιθαλπει την ισχυροποιει, και την ετοιμαζει με την συνεργεια της ελευθερας θελησεως της, για τα υψηλα και τα μεγαλα που εχει ετοιμασει προ καταβολης κοσμου.

Ετσι πρεπει και εμεις και η Εκκλησια γενικοτερα, να λαμβανει παντα τον ανθρωπινο παραγοντα υπ'οψιν, ομως να μην μενουμε μονο στα ανθρωπινα, αλλα δια μεσου αυτων να προχωρουμε και στα πνευματικα και υψηλα.

[Teri]

Μακάρι να έχουμε έστω και λίγη από την πίστη του Απόστολου Θωμά! Ναι, για μας λέω τους χλιαρούς!
Ούτε άπιστος ήταν ο Θωμάς, ούτε ολιγόπιστος! Δύσπιστος; Χμμ, ίσως... Αλλά μόλις είδε τον Αναστάντα Κύριο εμπρός του, ούτε σημάδια άγγιξε, ούτε έβαλε -ως προέλεγε- τα χέρια του στον τύπον των ήλων. Μόνο ευθύς γονάτισε και ομολόγησε "ο Κύριός μου και Θεός μου"!!!

[aposal]

Περνώντας χθες το απόγευμα από τον Ι.Ν.Α.Δ. (Ι. Ναός Αγ Δημητρίου) άκουσα τον πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Ματθαίο να κάνει την καθιερωμένη ερμηνεία του Ευαγγελίου. Μεταξύ άλλων ανέφερε ότι ο Απόστολος Θωμάς όχι μόνο άπιστος δεν ήταν, αλλά μάλλον ο πιο πιστός και ο πιο θαραλλέος ανάμεσα στους 12 Αποστόλους! Είναι χαρακτηριστικό ότι (όπως έγραψε σε άλλη ενότητα η Θεοδώρα) :
1. Όταν οι άλλοι μαθητές προσπαθούσαν να αποτρέψουν το Χριστό να μεταβεί στη Βηθανία να αναστήσει το Λάζαρο, για το φόβο κακοποιήσεώς τους από τους φανατικούς Ιουδαίους, ο Θωμάς αψηφώντας τον κίνδυνο τους είπε: “άγωμεν και ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ’ αυτού” (Ιωάν.11,16). Και
2. Στο Μυστικό Δείπνο δε δίστασε να ρωτήσει τον Κύριο: “Κύριε, ουκ οίδαμεν που υπάγεις και πως δυνάμεθα την οδόν ειδέναι;” (Ιωάν.14,5).

Το ότι ζήτησε να δει τον Χριστό και να ψηλάφήσει τις πληγές του δεν οφείλεται στην ολιγοπιστία του, αλλά στην μεγάλη επιθυμία του να δει από κοντά τον Δάσκαλό του και να τον νιώσει (να τον "γευτεί") μέσω της ψηλάφησης! Ουσιαστικά ο Απόστολος Θωμάς ΑΠΑΙΤΗΣΕ από τον Χριστό να του παρουσιαστεί. Ο ιερέας είπε πως ο Θεός αρέσκεται σε τέτοιους ανθρώπους που έχουν το "καλό" θράσος να απαιτούν από τον Θεό να Τον γευτούν και παρομοίωσε την επιθυμία του Απ. Θωμά για επαφή με τον Κύριο με την Θεία μετάληψη, όπου ο πραγματικά πιστός δεν αρκείται μόνο στην παρακολούθηση του μυστηρίου αλλά επιθυμεί διακαώς την ενεργό συμμετοχή του σ' αυτό. Κάτι σαν (για εμάς τους απλούς λαϊκούς) τη θέα ενός ωραίου φαγητού, το οποίο όμως δεν μας αρκεί να το βλέπουμε αλλά θέλουμε και να το γευτούμε!