Οι τύψεις

[efraim21]

Oι τύψεις είναι λογισμοί που θέλουν να μας ρίξουν στην απόγνωση και είναι αυτό που λέμε αριστεροί λογισμοί
(δεν αναφερόμαστε σε ιδεολογία).Άλλο πράγμα η συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητας μας που έτσι και αλλιώς είναι γεγονός γιά όλους μας και άλλο οι τύψεις.Αν πάλι κάποιος ενοχλείτε φοβερά που πέφτει και σε κάθε πτώση αδυνατεί να αποδεχτεί ότι έπεσε και δεν ακολουθεί τον σωστό δρόμο της μετάνοιας αλλά νιώθει απόγνωση και προσπαθεί μόνος του να λύσει αυτά τα ζητήματα είναι μάλον εγωιστής και ο Θεός τον δοκιμάζει.Ποιά είναι η γνώμη σας?

[Teri]

Με το φτωχό μου το μυαλό, οι τύψεις είναι μια απόλυτα υγιής αντίδραση απόρροια συνειδήσεως!!! Μια ναρκωμένη συνείδηση δεν μπορεί να ελέγξει τον άνθρωπο. Αντίθετα μια συνείδηση ενεργή ελέγχει και με τις τύψεις κάνει τον άνθρωπο να αποζητά τη λύτρωση η οποία μόνο μέσα από τη μετάνοια έρχεται!

[efraim21]

• Οι τύψεις για τις αμαρτίες, το αίσθημα ενοχής και αηδίας ακόμα και αποστροφής μερικές φορές των πράξεων που έγιναν, μπορεί να φέρει λύπη και πένθος. Όμως μερικές φορές οι τύψεις φέρνουν λύπη κατά κόσμο, μια λύπη που εμφανίζεται μόνο εξαιτίας των άσχημων συνεπειών της αμαρτίας χωρίς να αναγνωριστεί ποτέ η ασχήμια της ίδιας της αμαρτίας. «Και η λύπη του κόσμου γεννά θάνατον.» (Β' Κορ. 7/ζ':10). Η μετάνοια δεν είναι μόνο τύψεις!
  «Ποτέ μην συγχέεις τις τύψεις με τη μετάνοια. Οι τύψεις θέτουν απλά τον άνθρωπο στην κόλαση ενώ είναι ακόμα στη γη. Δεν φέρνει μαζί της καμία ποιοτική διόρθωση και αποκατάσταση, τίποτα που να κάνει τον άνθρωπο καλύτερο.
  Η μετάνοια δεν είναι αντίδραση, ενώ οι τύψεις είναι. Οι τύψεις είναι αυτό που λέμε, δεν θα το ξανακάνω (αλλά είναι μόνο ένα προσωρινό συναίσθημα χωρίς καμία δύναμη αλλαγής). Η μετάνοια είναι ότι γίνομαι συνειδητοποιημένα το αντίθετο απ' αυτό που ήμουν. . Η φύση του Υιού του Θεού μπορεί να εισέλθει στη ζωή μου μόνο δια της οδού της μετάνοιας.

[GEORGIOS GIANNOUMIS]

kai ego paidia 8a po tin gnomi mou sifona me tinpira pou exo i typseis nomizo eine o lexos tis psixis kai giafto yparxi kai i ejomologisi kai ston pnematiko otan tis poume nio8ome kalitera kai min parasiromaste polas fores eine kai i amarties pou mas elexoun kai nio8ome enoxoi..

[avvas]

και είπε Κύριος ο Θεός τω Κάϊν· ίνα τί περίλυπος εγένου, και ίνα τί συνέπεσε το πρόσωπόν σου; ουκ εαν ορθώς προσενέγκης, ορθώς δε μή διέλης, ήμαρτες; ησύχασον. προς σε η αποστροφή αυτού, και ου άρξεις αυτού. Γέννεσις 4, 6-7

Μετάφραση (όχι δικιά μου)
Ηρώτησε Κυριος ο Θεός τον Καιν· “διατί έγινες περίλυπος και κατέβασες οργισμένος τα μούτρα σου;
Δεν γνωρίζεις ότι εάν προσφέρης δώρα ως θυσίαν στον αληθινόν Θεόν, δεν εκλέξης όμως τα καλά δώρα εις ένδειξιν ευλαβείας, αμαρτάνεις ενώπιον του Θεού; Αλλά ησύχασε· το κακόν είναι εις την εξουσίαν σου και δύνασαι αν θέλης να το νικήσης”.

Λέει ο Θεός δηλαδή στον Κάϊν: αμάρτησες αλλά ησύχασε. στο χέρι σου είναι να επανορθώσεις.

Οι τύψεις και οι ενοχές είναι παγίδα του διαβόλου για να ξαναρίξει τον άνθρωπο στην ίδια αμαρτία και να τον ωθήσει στην απελπισία. Ο άνθρωπος αμαρτάνει και μετανοεί. Δεν εννοώ ότι εκ προθέσεως να αμαρτάνει αλλά αμαρτάνει. «Το αμαρτάνειν ανθρώπινον, το εμμένειν - στην αμαρτία - δαιμονικόν» λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Άρα μετά την αμαρτία ενοχή και τύψεις δεν χρειάζονται.
Εξομολόγηση, μετάνοια. Και ξεχνάμε το γεγονός της πτώσεως.

Θάχετε διαβάσει οι περισσότεροι την ιστορία του μοναχού που πήγε να πάρει νερό στην βρύση και βρήκε μια ομορφονιά, παρασύρθηκε μαζί της και έκανε αυτά που ως μοναχός δεν έπρεπε να κάνει. Μετά γύρισε στον γέροντά του και του εξομολογήθηκε την αμαρτία του. Ο γέροντας τον συγχώρεσε χωρίς να τον επιπλήξη κάν, απλά του είπε να ξεχάσει εντελώς το γεγονός και να συνεχίσει κανονικά τα μοναχικά του καθήκοντα. Ο μοναχός πράγματι ξέχασε εντελώς το γεγονός και συνέχισε την μοναχική του ζωή κανονικά σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Έφτασε σε μεγάλα μέτρα αρετής αυτός ο μοναχός.

Η δική μου γνώμη είναι πως οι ενοχές και οι τύψεις είναι απόδειξη μεγάλου εγωϊσμού.
Πώς να το πάθω εγώ αυτό;
Δεν επιτρέπεται εγώ να πέφτω τόσο χαμηλά
.. και άλλες παρόμοιες εκφράσεις που δείχνουν ξεκάθαρο εγωϊσμό.
Ποιός είσαι εσύ ρε μεγάλε που δεν θα πέσεις;
Άγιοι έπεσαν και σύ ένα ανθρωπάκι να θεωρείς εαυτόν αναμάρτητον;
Μην πω πως για να επιτρέψει μία πτώση ο Θεός σίγουρα κάπου υπήρχε υπερηφάνεια
Η προσωπική μου εμπειρία και βλέποντας εκ των υστέρων τις πτώσεις μου με καθαρό νού
με βεβαιώνει πως πάντα για μία πτώση υπεύθυνος ήταν ένας υπερήφανος λογισμός μου.

Γι αυτό εντάξει .. πέσαμε.. αμαρτήσαμε .. ανθρώπινο.
Εξομολογηθήκαμε, μετανοήσαμε και τέλος!
Μην μας βάζει ο διάβολος τιον νού δια των ενοχών και των τύψεων να ασχολούμαστε με την αμαρτία.
Ο νούς μας και η καρδιά μας οφείλουν να είναι συνέχεια στον Κύριό μας και Θεό μας, τον Ιησου Χριστό.

Χριστός Ανέστη!

[dionysisgr]

Επειδη καθε νομισμα εχει διπλη την οψη, και επειδη επισης, ολες οι Ενεργειες-Λογοι του Κυριου, ενεργουν σε πολλαπλα επιπεδα της υπαρξεως μας θα πρεπει να εχουμε κατα νουν και τα παρακατω.

Να προσπαθουμε να μην τα βλεπουμε μονοδιαστατα τα πραγματα.

Η συνειδηση μεσω των τυψεων, αφενος οπως προαναφερθηκε, μας προτρεπει σε μετανοια, την οποια θα ολοκληρωσουμε μεσω του σωτηριου Μυστηριου της εξομολογησεως, και εν συνεχεια με το να μην διαπραττουμε ξανα τα ιδια σφαλματα, γιατι αυτο ειναι η μετανοια, αλλα συνεχιζει να κανει και το εργο της προφυλαξεως, μεσω των λογισμων, που μας ελεγχουν, και δεν αφηνουν τον νου να απαλλαγει εντελως απο την ιδεα οτι ειναι αμαρτωλος και ετσι θα παραμεινει εως θανατου.

Γιατι οποιος απαλλαγει εντελως απο τον ελεγχο και τις τυψεις με την καλη, την σωστικη τους εννοια, οχι την απογνωση και την αρρωστημενη και δαιμονικη καταθλιψη, τοτε ειναι αρκετα κοντα στο να ξανακανει, ιδια και χειροτερα σφαλματα.

Γιατι οποιος κερδισε μια μικρη μαχη, και αφησε εν συνεχεια το οχυρο και το εριξε στο γλεντι της αμεριμνιας θα ξαναδεχθει επιθεση χειροτερη απο την πρωτη, απο τον εχθρο που αγρυπνει παντοτε.

Ετσι λοιπον οι τυψεις και ο ελεγχος δεν ειναι καλο να απορριπτονται εντελως απο τον νουν, αλλα καλο ειναι να κρατουνται σαν λεπτη αισθηση της αμαρτωλης εκπεσουσης φυσεως μας, που εχει εμφυτη την ροπη προς το αμαρτανειν, προς το αστοχειν απο την συνεχη εποπτια του νοος μας προς τον Θεο και το Θελημα Του.

Συνηθως οι τυψεις και ο ελεγχος, μας οδηγουν σε μια επιφανειακη ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑ, και οχι σε πραγματικη ΜΕΤΑΝΟΙΑ.

Δηλαδη εχουμε μια εξωτερικη, επιφανειακη, συναισθηματικου τυπου μεταμελεια, που ομως ειναι μακραν της πραγματικης ματανοιας, που ειναι ουσιαστικα η αλλαγη τροπου του νοειν και υπαρχει ως προς την αμαρτια.

Δεν φτανει να στηλιτευει κανεις το οτι κανει κατι που τον φερνει μακρια απο το Θεο, αλλα πρεπει να προχωρα και στην εκριζωση των αιτιων που τον οδηγουν να το κανει, και εκει ειναι το μυστικο της μετανοιας που ειναι κατα πολυ ανωτερη και τελειοτερη απο την συνηθη και ατελη μεταμελεια που μαστιζει την πλειοψηφια του πληρωματος της Εκκλησιας, γιατι για αυτους που δεν εχουν ουτε μετανοια αλλα ουτε και μεταμελεια, ε, αυτους ας τους λυπηθει ο Ελεημων και Φιλανθρωπος Θεος.

[avvas]

Η συνειδηση μεσω των τυψεων, αφενος οπως προαναφερθηκε, μας προτρεπει σε μετανοια, την οποια θα ολοκληρωσουμε μεσω του σωτηριου Μυστηριου της εξομολογησεως, και εν συνεχεια με το να μην διαπραττουμε ξανα τα ιδια σφαλματα, γιατι αυτο ειναι η μετανοια, αλλα συνεχιζει να κανει και το εργο της προφυλαξεως, μεσω των λογισμων, που μας ελεγχουν, και δεν αφηνουν τον νου να απαλλαγει εντελως απο την ιδεα οτι ειναι αμαρτωλος και ετσι θα παραμεινει εως θανατου.

Γιατι οποιος απαλλαγει εντελως απο τον ελεγχο και τις τυψεις με την καλη, την σωστικη τους εννοια, οχι την απογνωση και την αρρωστημενη και δαιμονικη καταθλιψη, τοτε ειναι αρκετα κοντα στο να ξανακανει, ιδια και χειροτερα σφαλματα.

Γιατι οποιος κερδισε μια μικρη μαχη, και αφησε εν συνεχεια το οχυρο και το εριξε στο γλεντι της αμεριμνιας θα ξαναδεχθει επιθεση χειροτερη απο την πρωτη, απο τον εχθρο που αγρυπνει παντοτε.

Ετσι λοιπον οι τυψεις και ο ελεγχος δεν ειναι καλο να απορριπτονται εντελως απο τον νουν, αλλα καλο ειναι να κρατουνται σαν λεπτη αισθηση της αμαρτωλης εκπεσουσης φυσεως μας, που εχει εμφυτη την ροπη προς το αμαρτανειν, προς το αστοχειν απο την συνεχη εποπτια του νοος μας προς τον Θεο και το Θελημα Του..

Συμφωνώ πως μέχρι την εξομολόγηση και μέχρι την μετάνοια υπάρχει έλεγχος της
συνειδήσειως, υπάρχει ενοχή, υπάρχουν τύψεις. Διαφορετικά προς τι η εξομολόγηση;

Μετά όμως απ την εξομολόγηση η προσωπική μου γνώμη - και του πνευματικού μου - είναι πως δεν χρειάζεται καμμία ενοχή και καμμία τύψη και κανένας έλεγχος. Αλλοιώς πως θα ισχύει το «αμαρτία εξομολογουμένη δεν είναι αμαρτία»; Η εξομολόγηση πέραν της αφέσεως των αμαρτιών μας απελευθερώνει και απ τις ενοχές και απ τις τύψεις και απ τον έλεγχο της συνειδήσεως. Αν είναι να εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου και να έχω πάλι τύψεις και ενοχές τότε γιατί να εξομολογούμαι;
Σίγουρα το τίμημα της αμαρτίας μας με κάποιον τρόπο θα το ξεπληρώσουμε.
Δηλαδή εάν ένας κάνει φόνο για παράδειγμα και εξομολογηθεί και μετανοήσει πραγματικά όχι μεταμέλειες και ψεύτικα πράγματα, και συναισθανθεί το τι έκανε, και στραφεί προς τον Θεό, και σώσει και την ψυχή του, όλα αυτά δεν θα τον γλυτώσουν απ την φυλάκιση. Φυλακή θα πάει.
Η αμαρτίες του θα έχουν συγχωρεθεί, ενοχές και τύψεις μπορεί να μην έχει αφού μετανόησε πραγματικά, αλλά την ποινή για την αμαρτία του δεν θα την γλυτώσει.

Σίγουρα τα αμαρτήματα του ανθρώπου ειδικά εάν αυτά είναι μεγάλα ποτέ δεν διαγράφονται εντελώς απ την συνείδηση, πάντα αφήνουνα έστω και μια μικρή σκιά. Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ αυτό το θέμα στον εαυτό μου.
Άλλο όμως η ενθύμηση των αμαρτιών μου εν καιρώ προς τι μή αμαρτάνειν και πάλιν και άλλο οι τύψεις, οι ενοχές και ο έλεγχος της συνειδήσεως. Άλλο δηλαδή την ώρα που ο πειρασμός με σπρώχνει στο να επαναλάβω το ίδιο αμάρτημα το να θυμηθώ τις προηγούμενες πτώσεις μου για να απομακρυνθώ απ την πιθανότητα του να ξαναπέσω στην αμαρτία και άλλο το να ζω μια ζωή με ενοχές, τύψεις και έλεγχο της συνειδήσεώς μου για ένα αμάρτημα που έκανα πριν 20 χρόνια για παράδειγμα. Η εξομολόγηση ελαφρύνει την ψυχή του ανθρώπου απ τις τύψεις και τις ενοχές.
Πώς γίνεται να εξομολογούμαι και μετά να έχω πάλι τύψεις και ενοχές και έλεγχο συνείδησης;
Αυτό σημαίνει για μένα ότι δεν εξομολογήθηκα όπως έπρεπε με ειλικρίνεια και συναίσθηση των αμαρτιών μου και ότι δεν μετανόησα πραγματικά. Αν ειλικρινώς εξομολογήθηκα και πραγματικά μετανόησα και δεχτώ πως και μετά απ την μετάνοια συνεχίζουν να υπάρχουν τύψεις, ενοχές και έλεγχος συνείδησης αυτό σημαίνει πως το μυστήριο δεν έχει νόημα.
Πράγμα που και σαφώς δεν υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει!
Και η δύναμις του μυστηρίου της εξομολογήσεως υπάρχει αποδεδειγμένα
και οι αμαρτίες μας εξομολογούμενες συγχωρούνται
εννοείται με την πραγματική μετάνοια που επιδεικνύουμε (και όχι την μεταμέλεια)
και απ τις ενοχές, τις τύψεις και τον έλεγχο της συνειδήσεως μας ελευθερώνουν.

[dionysisgr]

Αδελφε, κανεις ενα λογικο λαθος στην σκεψη σου.

Βαζεις στο ιδιο επιπεδο το Μυστηριο της Εξομολογησεως, με τον συνεχη πολεμο που εχουμε και το πως θα σταθουμε ορθιοι σε αυτον μεχρι το τελος.

Αλλο το Μυστηριο, που ειναι σωστικο, και αλλο τι πρεπει να κανουμε συνεχως μεχρι τελεταιας αναπνοης, εμεις τουλαχιστον που θεωρουμε τους εαυτους μας, ως αγωνιζομενους Χριστιανους.

Εαν καποιος θεωρει οτι επειδη εξομολογηθηκε, τελειωσε και η αμαρτωλοτητα του, και δεν πρεπει να κοιταει καπου καπου προς τα πισω, να βλεπει τι ηταν, και που ειναι ακομα, και ποσο δρομο θελει, και οτι μεχρι τελος θα ειναι ενα καρο φορτωμενο με αμαρτια, ε, τουλαχιστον στην δικη μου νηπιακη σκεψη, δεν παει καλα.

Τι λενε οι Πατερες; Αυτομεμψια, κατακριση του εαυτου μας, οχι των αλλων, συνεχης ελεγχος, αυστηρη επιτηρηση, επιγνωση των αμαρτιων μας, και των εξομολογημενων γιατι ομως;

Οχι γιατι, συμφωνα με τα λογια σου, που εγω δεν ειπα, δεν εχουμε, εμπιστοσυνη στο Μυστηριο (απαγε της βλασφημιας), αλλα για να ειμαστε προσγειωμενοι, ταπεινοι, ωριμοι, να μην πεταμε, και θεωρουμε οτι εχουμε δηθεν καμμια.. πνευματικη κατασταση, και για πολλους αλλους πνευματικους λογους.

Οταν ο Σαγηνευτης των Εθνων Μεγας Παυλος διεκυρηττε σε ολους τους τονους, οτι ειμαστε τα "καθαρματα" και οι πλεον αμαρτωλοι ενωπιον του Θεου, οταν ο Γ.Παϊσιος ελεγε οτι ηταν "τενεκες", και σε καποιο πνευματικοπαιδι του να τον πεταξει οταν "κοιμηθει" στα σκυλια..

Ε, τι να πουμε εμεις. Ο ενας Αποστολος Κλητος του Χριστου, ο αλλος βγαλμενος απο το Γεροντικο, και δεν ειχαν εξομολογηθει, δεν ηταν Αγιοι, δεν ειχαν βιοτη θεαρεστη με τις αρετες τους, και το Πνευμα το Αγιον;

Λοιπον αλλο εξαγορευση αμαρτιων, που ειναι υποχρεωτικο εαν καποιος θελει πραγματικα να σωθει, και αλλο να τις εχουμε κατα νουν, επαναλαμβανω οχι με την εννοια της ενοχης καταθλιψης, αλλα με την επιφυλακη και την συνεχη επαγρύπνηση της τρεπτης και ερωτευμενης με την αμαρτια ψυχης μας.

[avvas]

Αδελφε, κανεις ενα λογικο λαθος στην σκεψη σου.

Βαζεις στο ιδιο επιπεδο το Μυστηριο της Εξομολογησεως, με τον συνεχη πολεμο που εχουμε και το πως θα σταθουμε ορθιοι σε αυτον μεχρι το τελος.

Δεν το έκανα αυτό.
Από που προκύπτει αυτό;

Αλλο το Μυστηριο, που ειναι σωστικο, και αλλο τι πρεπει να κανουμε συνεχως μεχρι τελεταιας αναπνοης, εμεις τουλαχιστον που θεωρουμε τους εαυτους μας, ως αγωνιζομενους Χριστιανους..

Σαφώς. Δεν είπα κάτι αντίθετο.

Εαν καποιος θεωρει οτι επειδη εξομολογηθηκε, τελειωσε και η αμαρτωλοτητα του, και δεν πρεπει να κοιταει καπου καπου προς τα πισω, να βλεπει τι ηταν, και που ειναι ακομα, και ποσο δρομο θελει, και οτι μεχρι τελος θα ειναι ενα καρο φορτωμενο με αμαρτια, ε, τουλαχιστον στην δικη μου νηπιακη σκεψη, δεν παει καλα.

Ούτε αυτό είπα.
Μίλησα για την συγκεκριμένη αμαρτία που εξομολογήθηκε.
Μίλησα για ενοχές, τύψεις και έλεγχο συνείδησης για την συγκεκριμένη εξομολογηθείσα αμαρτία
Όχι ότι ο άνθρωπος τελείωσε με την αμαρτωλότητά του
Άλλο τέλειωσα με μία συγκεκριμένη αμαρτία και άλλο απώλεσα την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μου στην ζωή μου και στον πνευματικό μου αγώνα. Είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα .. μην τα συγχέουμε

Τι λενε οι Πατερες; Αυτομεμψια, κατακριση του εαυτου μας, οχι των αλλων, συνεχης ελεγχος, αυστηρη επιτηρηση, επιγνωση των αμαρτιων μας, και των εξομολογημενων γιατι ομως;

Άλλο επίγνωση άλλο υπενθύμιση άλλο ενοχή άλλο τύψεις άλλο βεβαρυμένη συνείδηση
Και νομίζω πως το διευκρίνησα επακριβώς και επαρκώς αυτό

Οχι γιατι, συμφωνα με τα λογια σου, που εγω δεν ειπα, δεν εχουμε, εμπιστοσυνη στο Μυστηριο (απαγε της βλασφημιας),

Αυτό ούτε το έγραψα ούτε το εννόησα.
Από που προέκυψε ότι εγώ αναφερόμουν σε σένα κατ' αρχήν;
Είπα ότι αν αυτό συμβαίνει τότε δεν ισχύει το μυστήριο
και επιπλέον συμπλήρωσα από κάτω ότι αυτό δεν γίνεται να είναι έτσι.
Σαφώς και το μυστήριο ισχύει! Κύριε ελέησον!

Παρακαλώ μην προσωποποιείς τα γραφόμενά μου
Γενικές τοποθετήσεις κάνω και όχι επί προσωπικού.

αλλα για να ειμαστε προσγειωμενοι, ταπεινοι, ωριμοι, να μην πεταμε, και θεωρουμε οτι εχουμε δηθεν καμμια.. πνευματικη κατασταση, και για πολλους αλλους πνευματικους λογους.

Οταν ο Σαγηνευτης των Εθνων Μεγας Παυλος διεκυρηττε σε ολους τους τονους, οτι ειμαστε τα "καθαρματα" και οι πλεον αμαρτωλοι ενωπιον του Θεου, οταν ο Γ.Παϊσιος ελεγε οτι ηταν "τενεκες", και σε καποιο πνευματικοπαιδι του να τον πεταξει οταν "κοιμηθει" στα σκυλια..

Ε, τι να πουμε εμεις. Ο ενας Αποστολος Κλητος του Χριστου, ο αλλος βγαλμενος απο το Γεροντικο, και δεν ειχαν εξομολογηθει, δεν ηταν Αγιοι, δεν ειχαν βιοτη θεαρεστη με τις αρετες τους, και το Πνευμα το Αγιον;.

Η απουσία ενοχών, τύψεων και ελέγχου της συνείδησης για τις εξομολογημένες αμαρτίες μας σε καμμία περίπτωση δεν μας απαγορεύει ούτε να είμαστε ταπεινοί, ούτε να έχουμε επίγνωση διαρκή της αμαρτωλότητάς μας (άλλο μία συγκεκριμένη αμαρτία άλλο η συναίσθηση της αμαρτωλότητά μας) ούτε να κατανοούμε ότι είμαστε τα καθάρματα του κόσμου ούτε να αισθανόμαστε χώμα και στάχτη ούτε να έχουμε επίγνωση και να ζούμε σαν αν είμαστε οι χειρότεροι αμαρτωλοί που πέρασαν ποτέ απ τον κόσμο.

Οι ενοχές και οι τύψεις είναι εκ του πονηρού και βάζουν τον νού του ανθρώπου να ασχολείται συνέχεια με την αμαρτία. Ο γέροντας Πορφύριος έλεγε πως αντί ο νούς να ασχολείται με την αμαρτία τουτέστιν με τον διάβολο να ασχολείται με τον Χριστό.
Όπου ο νους γυροφέρνει συνέχεια εκει και προσκολλάτε
Αν σκέφτομαι ενοχικά τις αμαρτίες μου σε αυτές θα ξαναπέσω
Αν εξομολογηθώ και μετανοήσω αφήνω τόπο στον νού και στην καρδιά μου για τον Χριστό.

Λοιπον αλλο εξαγορευση αμαρτιων, που ειναι υποχρεωτικο εαν καποιος θελει πραγματικα να σωθει, και αλλο να τις εχουμε κατα νουν, επαναλαμβανω οχι με την εννοια της ενοχης καταθλιψης, αλλα με την επιφυλακη και την συνεχη επαγρύπνηση της τρεπτης και ερωτευμενης με την αμαρτια ψυχης μας.

Σε αυτό σαφώς και συμφωνούμε
Ως ένοχη κατάθλιψη εγώ εννοώ και αυτό που λέμε ενοχή, τύψη
Γιατί αυτή η ενοχή και η τύψη της συνείδησης δεν είναι σωτηριώδης
Είναι εγωϊστιή και οδηγεί στην απόγνωση και στην απομάκρυνση απ τον Χριστό

Καταλήγω ..
Έχω στον νού μου διαρκή συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μου
Έχω συναίσθηση πως είμαι όντως ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του κόσμου
Θεωρώ πως είμαι τρεπτός στην αμαρτία και ανά πάσα στιγμή κινδυνεύω με πτώση
Δεν έχω ενοχές και τύψεις για αμαρτίες που εξομολογήθηκα, μετανόησα και πλήρωσα γι αυτές
Κάποτε και οι αμαρτίες μας ξεχρεώνονται και αυτό πρέπει να γίνει πριν φύγουμε απ τον κόσμο
Γιατί μετά είναι αργά.. εν τω άδη ουκ έστιν μετάνοια

[dionysisgr]

Καλα πως ξερεις εχεις πληρωσει για τις αμαρτιες σου, μηπως εισαι σε θεση να ερμηνευεις τοσο απολυτα τις βουλες και ενεργειες του Θεου μεσα στην ζωη σου;

Δηλαδη εκανες εκεινο και επαθες το αλλο με τετοια ακριβεια;

Μην με παρεξηγησεις, δεν σε ελεγχω, ουτε ειμαι αδιακριτος, αλλα εκφραζω απορια, γιατι εγω ειλικρινα δεν ειμαι σε θεση να ξερω εαν εχω πληρωσει για τις αμαρτιες μου..

Ναι μεν τις εξομολογουμαι, ναι μεν παιρνω και κανονα απο τον Πνευματικο, αλλα πως θα κινηθει ο Θεος απο εκει και περα, δεν γνωριζω ειλικρινα, εως τελος.