Χριστιανός και αγάπη στα ζώα

[stratos]

αυτην την εβγαλα εγω
ο γεροντας ειναι ο Π θεοδωρος απο Κωνσταμονιτου

ο γεροντας αυτος ειναι σαν παιδι πραγματικα
βγαινει και ταιζει μεχρι και τα γερικα μουλαρια που γυρνανε ελευθερα στο δασος [τα αφησαν μιας και δεν μπορουν να δουλεψουν]

[stratos]

ελεγε ο γεροντας Παισιος

<<τα αγρια ζωα ειναι πολυ φιλοτιμα.
Συναντησα φιλοτιμο περισσοτερο στα αγρια ζωα παρα σε ανθρωπους.
Καλυτερα να εχουμε φιλια με αυτα παρα με τους κοσμικους ανθρωπους.
Αν θελεις φιλο αληθινο μετα τον Θεο πιασε φιλια με τους Αγιους αλλιως με τα αγρια ζωα>>

[stratos]

[vfilip]

εντάξει να φροντίζεις και να αγαπάς ζώα που ζούν στη φύση είναι όμορφο αλλά πως να εξηγήσεις την συμπεριφορά κάποιων οι οποίοι εχουν οικόσιτα 2-3 ζώα στο διαμέρισμα και δίνουν πιο πολλή φροντίδα σε αυτά , παρά σε ανθρώπους ?

[stratos]

καμια σχεση..
εχεις δικαιο για αυτο

[Harrys1934]

καμια σχεση..
εχεις δικαιο για αυτο

ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΑ ΖΩΑ

[tigris]

ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΑ ΖΩΑ

ΣΥΜΦΩΝΩ ΣΥΜΦΩΝΩ ΣΥΜΦΩΝΩ

Τίγρις :D

[Harrys1934]

Αυτά είναι τα μυσά από το DOG Φέμελη γιατι τα άλλα τρια λείπουν και άμα τα βρώ θα σας τα στείλω Λέω τα άλλα τρια γιατί είναι δύο ακόμη σκυλάκια και μία γάτα και κάνουν ωραίο παιχνίδι με τα πουλιά μέχρι το ένα από το πολύ κυνιγητό έπεσε κάτω αλλά ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα. Το πιο αστείο είναι όταν τα παίρνω (έπερνα) βόλτα γύρω στο μπλοκ 4 σκυλιά και μία γάτα ανάμεσα τους ο κόσμος στεκόταν και τα χάζεβε. ¨ομως είχα και παράπονα από τους γειτόνους μου γιατί τα βράδια όταν γινόταν κάποια λίγη φασαρία στον δρόμο επειδή η πόρτα ήταν κλειστή άνεβεναν στο ρούφ του σπιτιού και μαζί με την φασαρία την έξω ο κόσμος δεν μπορούσε να κοιμηθεί Λοιπόν ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΑ ΖΩΑ. 'Εχουν και αυτά την γλύκα τους
Αυτήν την φορά με σκυλίσια αγάπη σας χαιρετώ Χάρης


[/img]

[stratos]

καμια σχεση..
εχεις δικαιο για αυτο

ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΑ ΖΩΑ

σε εμενα το λες :)
εγω για ενα σκυλο [ακομα ζει] εχω καταστρεψει τη ζωη μου

κυριολεκτικα..

[Misha]

Πρόσωπα φανερά ευτυχισμένα. Ακτινοβολία χαράς. Ανεπιτήδευτη συμπεριφορά, φυσικότητα.
Ήταν τόσο κοντά μας – δικές μας – και συγχρόνως – το ένιωθα – εστραμμένες αλλού.
«Όπου ο θησαυρός τους…»
Δεν ήτανε «παράξενες», «απρόσιτες». Δεν σου προξενούσαν δυσκολία. Δεν αναγκαζόσουν, έστω κι ασυνείδητα, να εκδηλωθείς αλλιώτικα, απʼ ό,τι είσαι και νιώθεις.
Αυτός δεν είναι ο άγιος;
Σε εμπνέει χωρίς να σε φοβίζει.
Σε ανεβάζει μʼ αυτό που είναι. Δεν χρειάζεται να πει «πολλά».
Στα παιδιά δεν έκαναν καμιά υπόδειξη. Καμιά παρατήρηση. Δεν είπαν καμία συμβουλή. Ό,τι είπαν ήταν άγιο και στα μέτρα τους και στη γλώσσα τους.
Μας «διακόνησαν» με αγάπη πηγαία. Λουκούμι, νερό, τραπέζι.
Ξεκούρασαν τη μάνα παίρνοντας τη θέση της.

Έδωσαν στα παιδιά χαρά και ωφέλεια.


Το πιο δυνατό «κήρυγμα», χωρίς κήρυγμα, έγινε στη Μάνδρα. Η αδελφή Ευεργετινή – η βοσκοπούλα – ένας άγγελος ανάμεσα στʼ αρνάκια της. Τους μιλάει, τα φωνάζει με τʼ όνομά τους, τα χαϊδεύει, τα φιλάει. Όταν είναι άρρωστα κοιμάται κι αυτή κοντά τους με την κάπα της. Διαφορετικά, δίπλα, στο κελλάκι της. Στενό, σανιδένιο κρεβάτι με μια κουβέρτα και το εικονοστάσι της. Ο Δαβίδ με τʼ αρνάκια του και τη λύρα του. Ο Άγιος Μόδεστος μʼ ένα μικρό τεμάχιο ιερού λειψάνου. Της χρειάζεται, λέει, γιατί έχει συχνά «θέματα». Άλλο, είναι άρρωστο, άλλο ετοιμόγεννο…




Με τη φλογέρα της παίζει στʼ αρνάκια της «Αγνή Παρθένε Δέσποινα», «Τη Υπερμάχω» κι όταν τους ψάλλει τον «Πολυέλεο», όλα μαζί χοροπηδούν.

Διαβάζει το ψαλτήρι – ένα μικρό, πολύ φθαρμένο ψαλτηράκι – και το αρνάκι στον ώμο της με το ποδαράκι του της γυρίζει τις σελίδες. Όταν κάνει τις μετάνοιές της, όλα στέκονται σούζα κι όταν χάνει το κομποσκοίνι της, φωνάζει τη Βλαχούλα – το σκυλί – κι αυτή το βρίσκει και το φέρνει.

Τα νεογέννητα πήραν τα ονόματα των παιδιών. Ελπίδα, Απόστολος. Το μοσχαράκι, Δημήτρης.

Η Γερόντισσα εμπνέει. Γλυκιά σοβαρότητα. Ήρεμη επιβολή. Κάθησε λίγο μαζί μας. Πολύ λίγα και απλά αλλά προσωπικά πράγματα, έφθασαν για να αισθανθώ ότι «επικοινώνησα».

Πήγαμε μετά στο Απόδειπνο. Ψάλλουν υπέροχα. Η όλη ακολουθία, έτσι όπως τις ένιωσα να τη ζουν αυτές, έδρασε μέσα μου σαν φάρμακο. Κι άφησε κάτι βαθύ. Κι αξέχαστο: Η ατμόσφαιρα της ψυχής μας αξίζει να κανονίζεται όχι τόσο από το ποιοι είμαστε εμείς, όσο από το Ποιος είναι ο Θεός.

Και ότι, αν η αφιέρωση της ψυχής μας σε Κείνον είναι ζωντανή, μπορεί να γίνεται πηγή συνεχούς ανανεώσεως, παρʼ όλες τις καθημερινές φθορές, γιατί αντλεί απʼ το «ύδωρ το ζων».

Φύγαμε φορτωμένοι δώρα. Στα παιδιά καραμέλες, σοκολάτες, σταυρουδάκια κλπ.

Φεύγοντας άκουγα τις φωνούλες τους:

«Τέτοια αγάπη δεν τη φανταζόμουν»

«Χίλια φιλιά στη Γερόντισσα!»

«Πάντως η βοσκοπούλα ήταν το κάτι άλλο!»

«Αγία!»

«Εκ στόματος νηπίων…» η αλήθεια!



Ι.

Θεσσαλονίκη