Ειρήνη στις καρδιές μας

[NIKOSZ]

Η εκκλησία είναι το βασίλειο της ειρήνης

Ζούμε σε μια εποχή διαμάχης και εντόνων διαιρέσεων, εποχή εξάρσεως του εθνικισμού μεταξύ των διαφόρων εθνοτήτων. Λαοί οι οποίοι για πολλά χρόνια έζησαν μαζί, τώρα συγκρούονται, αποδεικνύοντας πόσο επιφανειακή ήταν η ενότητά τους και πείθοντας ότι η ενότητα και η ειρήνη δεν μπορούν να είναι αποτέλεσμα πιέσεως. Γιατί η πίεση, με τη σειρά της, δεν αμβλύνει τις διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους και τους λαούς· αντίθετα, μάλιστα, κάνει πιο βαθύ το χάσμα.

Την υπέρβαση όλων των διακρίσεων και διαιρέσεων ο απόστολος Παύλος έχει πολλές φορές τονίσει και τότε που διευκρινίζει ότι εν Χριστώ, «ούτε περιτομή ισχύει ούτε ακροβυστία, αλλά καινή κτίσις», αλλά και τότε που υπογραμμίζει ότι «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού».

Η Εκκλησία ως το σώμα του Χριστού, ως η καινή πολιτεία του Θεού, είναι υπερεθνικός οργανισμός από τη φύση της και οι άνθρωποι οι οποίοι πολιτογραφούνται δια του Βαπτίσματος ως μέλη της, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι η εμμονή σε στείρους εθνικισμούς σημαίνει κένωση του Σταυρού και αχρήστευση της σωτηρίας την οποία Εκείνος προσφέρει.

Οι αληθινά πιστοί, συνοικοδομούμενοι στο Χριστό, αγωνίζονται να μετατρέψουν τον κόσμο σε κατοικητήριο του Θεού. Η εκκλησιοποίηση του κόσμου θα τον οδηγήσει στην αληθινή ειρήνη. Ο τον μοναδικό χώρο της όντως ειρήνης. Η Θεία Λειτουργία είναι η μοναδική και αυθεντική πορεία ειρήνης, γιατί οδηγεί τον άνθρωπο στο να μετάσχει στη ζωή του Χριστού. Στην Εκκλησία υπερβαίνονται όλες οι εθνικές και φυλετικές διακρίσεις και είναι «τα πάντα και εν πάσι Χριστός».

Αγαπητοί αναγνώστες, ο πλούτος, η υγεία, τα σπίτια, τα διάφορα αγαθά κι όλα τα εφευρήματα της ηδονής δεν έχουν κανένα κέρδος, εάν απουσιάζει το αγαθό της ειρήνης. Και βέβαια, όταν λέμε ειρήνη, εννοούμε το πρόσωπο του Χριστού.

Η ειρήνη δεν είναι κάτι αφηρημένο. Ειρήνη είναι ο ίδιος ο Χριστός, γι΄ αυτό και ενσαρκώνεται στο πρόσωπό του: «αυτός γαρ εστιν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας», θα πει ο απόστολος. Μέσα στην Εκκλησία δεν έχουμε κοινωνία ιδεών, αλλά κοινωνία προσώπων. Οι άκτιστες ενέργειες του τριαδικού Θεού, «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία...», συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του Κυρίου. Όποιος ενωθεί με το Χριστό γεύεται και τους καρπούς της χάρης τους, ανάμεσα στους οποίους είναι και η ειρήνη.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας λέγουν πως ο Χριστός μας έφερε τρεις μορφές ειρήνης. Ειρήνη με το Θεό, ειρήνη με τον εαυτό μας, ειρήνη με τους ανθρώπους. Ειρήνη με το Θεό, όταν φυλάττουμε τις εντολές Του και εφαρμόζουμε τα θελήματά Του. Ειρήνη με τον εαυτό μας, όταν διώχνουμε τα πάθη και τους λογισμούς από την ψυχή μας· και ειρήνη με τους άλλους, όταν κάνουμε τα πάντα για να ειρηνεύσει ο αδελφός μας και δεν του προξενούμε σκάνδαλο.

Αδέλφια μου, η αναστάσιμη χαρά, συνδέεται οργανικά και αναπόσπαστα με την ειρήνη όπως άλλωστε και με όλες τις άλλες αρετές ως ενιαίος καρπός του Αγίου Πνεύματος. Η ειρήνη αποτελεί ουσιώδες γνώρισμα της χριστιανικής ζωής. Παράλληλα προς τον σύνδεσμο της αγάπης υπάρχει και ο σύνδεσμος της ειρήνης. Και ο πιστός ως πολίτης της βασιλείας του Θεού, οφείλει να διατηρεί τον σύνδεσμο αυτό.

Όταν ο άνθρωπος είναι ζωντανό μέλος της Εκκλησίας, δηλαδή ζωντανό μέλος του σώματος του Χριστού, τότε αυτή η πραγματικότητα είναι το πρωτεύον μέσα στη ζωή του, την προσδιορίζει ολοκληρωτικά και ακριβώς επειδή τα μέλη του σώματος του Χριστού είναι και αλλήλων μέλη, κάθε διάκριση και διαίρεση υπερβαίνεται και ο Χριστός είναι ο τόπος της συναντήσεως και της ειρήνης όλων. Αν αυτή η ειρήνη απουσιάζει, αν άλλα στοιχεία είναι τα πρωτεύοντα στη ζωή μας, τότε ας προβληματισθούμε αν είμεθα αληθινά ανακαινισμένοι εν Χριστώ, αν είμαστε ζωντανά μέλη της Εκκλησίας.

Αγαπητοί μου, στην εποχή μας χρειαζόμαστε την ειρήνη του Θεού. Ο Χριστός «ελθών ευηγγελίσατο ειρήνην υμίν τοις μακράν και ειρήνην τοις εγγύς». Συμφιλίωσε τα έθνη. Όλοι είμαστε από το γένος του Χριστού και της Εκκλησίας. Οι πόλεμοι, που μαστίζουν την εποχή μας, παρ΄ όλη την ανάπτυξη της ειρηνόφιλης φιλολογίας, θα εξαφανισθούν μόνον, όταν επικρατήσει η ειρήνη του Χριστού. Σε καμιά άλλη εποχή η λέξη ειρήνη δεν έχασε το νόημά της όσο στη δική μας.

Αδέλφια μου, η ειρήνη αποτελεί γνώρισμα της καινής κτίσεως, καθώς πηγή της είναι ο Χριστός. Το μήνυμά Του μετά την ανάσταση είναι «ειρήνη» προς τους αποστόλους. Η αναζήτησή της μακριά από τον Χριστό αποτελεί ματαιοπονία. Ο πόθος του ανθρώπου για ειρήνη παραμένει ανικανοποίητος, όταν ο κόσμος αδυνατεί να έρθει σε κοινωνία με τον αναστημένο Κύριο. Η Εκκλησία είναι το βασίλειο της ειρήνης. Ας γίνουμε συνειδητά μέλη της, ειρηνοποιοί. «Λοιπόν αδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλείσθε, το αυτό φρονείτε, ειρηνεύετε, και ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης έσται μεθ΄ υμών». Αμήν.


ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ, θεολόγος

http://www.imsamou.gr/mag.php?f=0&id=316

[NIKOSZ]

Και επί γης ειρήνη. Είδατε εσείς πουθενά καμιά ειρήνη;

Γιατί η «επί γης ειρήνη» (Λουκ. β΄ 14), που έψαλαν οι άγγελοι αποτελεί προσδοκία και όνειρο απραγματοποίητο; Γιατί; Μα γιατί η ειρήνη για να σταθεί, χρειάζεται προϋποθέσεις. Και αυτές είναι που λείπουν. Ζητάμε, δηλαδή, καρπούς, ενώ ξεριζώνουμε τα δέντρα. Έκαναν το παν, για να πολεμήσουν την αγάπη, που έφερε ο Χριστός στον κόσμο και μετά διερωτώνται, γιατί δεν έρχεται η ειρήνη. Μα δεν είναι αυτονόητο, πως χωρίς αγάπη δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς τους ανθρώπους της αγάπης η ειρήνη είναι ουτοπία;

Η ειρήνη βεβαίως προϋποθέτει τη δικαιοσύνη. Είναι όμως κατ’ εξοχήν καρπός αγάπης. Η αγάπη πάει πολύ πιο μακριά. Ξεπερνάει την απλή δικαιοσύνη. Δεν περιορίζεται να μην αδικήσει. Προχωρεί στο να ευεργετήσει. Από τη δικαιοσύνη φτάνει στην αδελφοσύνη. Αγαπάς αληθινά; Εμπνέεσαι από την αγάπη του Χριστού; Τότε δεν μπορεί να κάνεις κακό σε κανένα. «Η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον» (Ρωμ. ιγ΄ 10). Οι σχέσεις θα είναι αρμονικές. Η ειρήνη θα βασιλεύει ανάμεσα στους ανθρώπους, γιατί πρώτα θα βασιλεύει μέσα στις καρδιές. Οι λαοί της γης έχουν την ψευδαίσθηση πως με τον πυρετό των εξοπλισμών θα αποτρέψουν τον πόλεμο. Χωρίς πνευματικό εξοπλισμό μπορεί εξ ανάγκης να καταθέτει κανείς τα όπλα. Δεν καταθέτει όμως την αιτία που κινεί τα όπλα, που εξοπλίζει τις καρδιές. Και η αιτία είναι ο εγωισμός με όλα τα παρακλάδια του. Και όσο αυτός δε δαμάζεται, οι πορείες και τα συνέδρια και οι συμφωνίες θα είναι υποκριτικά ξεγελάσματα.

Γιατί χρειάζεται να πάμε στις ματωμένες εστίες των πολεμικών επιχειρήσεων, για να διαπιστώσουμε την αιτία που τις προκαλεί; Δίπλα μας, πολύ κοντά μας, μέσα μας, ζούμε καθημερινά τη θλιβερή πραγματικότητα. Πόσες φορές το σπίτι μας, η οικογένειά μας, η περιοχή μας, η γειτονιά μας, η σχολή μας… γίνονται πεδίο συγκρούσεων και μάχης! Πόσες φορές βρισκόμαστε σ’ ένα κηρυγμένο ή ακήρυκτο πόλεμο στις σχέσεις μας με τα αδέλφια μας, τους συμφοιτητές μας, τους συνανθρώπους μας! Τι μας λένε όλα αυτά; Αν κοιτάξουμε βαθιά, θα δούμε ζωντανό τον εγωισμό. Ο εγωισμός μάς κάνει να βλέπουμε μονάχα τον εαυτό μας, μονάχα το συμφέρον μας και τίποτε άλλο. Τα θέλουμε όλα δικά μας. Έτσι άλλοι πεθαίνουν από την πείνα και άλλοι από την πολυφαγία. Φυγαδεύεται η αγάπη και έρχονται οι συγκρούσεις.

«Από πού προκύπτουν οι πόλεμοι και οι μάχες ανάμεσά σας», ρωτάει ο αδελφόθεος Ιάκωβος. «Όχι απ’ αυτό, από τις ηδονές σας που στρατεύονται στα μέλη σας;» (δ΄ 1). Πριν από τις πολεμικές στρατιές, στρατεύονται οι αμαρτωλές επιθυμίες. Η επιθυμία της φιλαρχίας, της εξουσίας, της εκδίκησης, της ηδονής, του ακόρεστου πλούτου, προκαλούν τις φιλονικίες και προετοιμάζουν τις πολεμικές συγκρούσεις. Όλα αυτά βρίσκουν την απάντησή τους στην αγάπη που έφερε ο Χριστός στη γη μας.

Αυτή η τοποθέτηση, που είναι και η τοποθέτηση της Αγίας Γραφής, μας δίνει τις νέες διαστάσεις της ειρήνης. Πρόκειται για την ειρήνη που μεταφράζεται σε αρμονικές σχέσεις με τον εαυτό μας, με τους γύρω μας, με το Θεό. Είναι η ειρήνη που βασιλεύει στις καρδιές των αγίων, όλων εκείνων που αναγεννήθηκαν από τη χάρη του Θεού και εμπνέονται από τους Μακαρισμούς. Για έμβλημά του έχουν το «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, γιατί αυτοί θα κληθούν υιοί του Θεού» (Ματθ. ε΄ 9). Όσοι θα ήθελαν ειλικρινά να αγωνισθούν για την ειρήνη, στην Επί του Όρους Ομιλία θα έπρεπε να μαθητεύσουν. Οι Μακαρισμοί θα έπρεπε να γίνουν ο καταστατικός τους χάρτης. Πώς θα αγωνισθεί κανείς για την ειρήνη, αν δεν είναι ο ίδιος ειρηνικός, τακτοποιημένος με τον εαυτό του, με τους άλλους, με το Θεό; Δεν προσφέρει κανείς κάτι που ο ίδιος δεν έχει. Διαφορετικά δεν είναι ειρηνοποιός. Είναι ειρηνοκάπηλος. « Ειρηνοποιός είναι αυτός που δίνει την ειρήνη στον άλλο· και δε θα δώσει κανείς στον άλλο, αυτό που ο ίδιος δεν έχει » (Γρηγόριος Νύσσης).

Έτσι είναι. Δεν μπορεί να είναι κανείς ειρηνοποιός, αν η ζωή του δεν είναι καθαρή, τα κίνητρά του αγνά, μακριά από σκοπιμότητες. Του «μακάριοι οι ειρηνοποιοί» ο Κύριος προέταξε το «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία» ( Ματθ. ε΄ 8 ). Και οι δυο Μακαρισμοί βρίσκονται σε στενή σχέση. Την ίδια σύνδεση κάνει και ο απόστολος Παύλος: «Να επιδιώκετε την ειρήνη με όλους και τον αγιασμό» (Εβρ. ιβ΄ 14). Η ειρήνη, δηλαδή, δεν επιδιώκεται χωριστά από τη γενικότερη αρετή. Συμπορεύεται με τον αγιασμό, την αγιότητα, την καθαρότητα και αγνότητα της καρδιάς. Τότε η ειρήνη είναι διαρκής και, «μετά πάντων» . Ακόμη και «μ’ αυτούς που μισούσαν την ειρήνη ήμουν ειρηνικός» (Ψαλμος 119, 7), έλεγε ο άνθρωπος του Θεού, ο θεόπνευστος Ψαλμωδός.

Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει και η συνέπεια του μακαρισμού των ειρηνοποιών. Αυτοί «θα κληθούν υιοί του Θεού». Θα αναγνωρισθούν από το Θεό ως αληθινά παιδιά Του. Αφού σκοπό τους είχαν να ενώσουν τα διιστάμενα μέλη της οικογένειάς Του. Θα είναι πραγματικά παιδιά του Θεού, εφόσον μιμούνται το αιώνιο πρότυπό τους, που είναι ο «Άρχων της ειρήνης».+

[theodora]

Οι Πατέρες κρίνουν αναγκαίο να κάνουν τον απαραίτητο διαχωρισμό μεταξύ της ειρήνης εν Χριστώ και της κοσμικής ειρήνης.
Η πρώτη, η οποία περιέχει μέσα της το στοιχείο της μονιμότητας και της σταθερότητας αναπτύσσεται και δημιουργείται, όταν υπάρχει η ευλογία του Θεού. Απαραίτητη προϋπόθεση για την απόκτηση της ειρήνης είναι η εσωτερική ειρήνη.
Οι Πατέρες βέβαια, δεν παραθεωρούν την ειρήνη των κοινωνιών, αλλά θεωρούν την εσωτερική ηρεμία προϋπόθεση αυτής.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφερόμενος στο θέμα της ειρήνης και του πολέμου, παρατηρεί ότι υπάρχουν τρία είδη πολέμου.
Το πρώτο πραγματοποιείται, όταν μία πολιτεία απειλείται από εξωτερικό εχθρό,
το δεύτερο, όταν, ενώ επικρατεί εξωτερική ειρήνη, δημιουργείται εσωτερική διαμάχη,
ενώ το τρίτο είδος, όταν ο καθένας πολεμά τον εαυτό του, ο οποίος, σύμφωνα με τον ιερό πατέρα είναι ο φοβερότερος. Η διαμάχη αυτή με τον εαυτό μας δημιουργείται όταν το σώμα μάχεται την ψυχή, και οπλίζει τις σαρκικές ηδονές, την οργή και το φόβο.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ο μεν γαρ την παρά τω Θεώ χάριν έχων ουδένα δέδοικε, καν μυρία πάσχη δεινά ου λέγω άνθρωπον, αλλ' ουδέ αυτόν τον διάβολον».
Σε αντίθεση, ο άνθρωπος, που δεν έχει κοινωνία με το Θεό, ακόμη κι αν φαίνεται ότι βρίσκεται σε ασφάλεια, δεν μπορεί να ειρηνεύσει, διότι πλήττεται από το αίσθημα της καχυποψίας έναντι όλων.

Ειρηνεύοντας ο άνθρωπος με το Θεό και τον εαυτό του, αποκτά ηρεμία και αταραξία.
Ο Μέγας Βασίλειος παρατηρεί ότι ο άνθρωπος, που έχει ειρήνη, είναι φανερός από την ηπιότητα του χαρακτήρος του, ενώ εκείνος που πολεμάται απ' τα πάθη, δεν έχει απολαύσει την εν Χριστώ ειρήνη.
Ο ιερός πατήρ συνδέει άμεσα την ειρήνη με το Χριστό, ο Οποίος είναι ο χορηγός της, ενώ παράλληλα παρατηρεί ότι η εσωτερική ειρήνη, η απαλλαγή απ' τα πάθη, προστατεύει από την επιρροή και παραδοχή λανθασμένων αντιλήψεων. Συνιστά να αποζητούμε την ειρήνη που συνδέεται με την εξαφάνιση των θορύβων της κοσμικής ζωής.

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αναφερόμενος στον Μακαρισμό περί ειρηνοποιών, παρατηρεί ότι η ειρήνη αποτελεί την αγαπητική σχέση προς τους συνανθρώπους μας, την οποία καλούμαστέ να έχουμε πρωτίστως εμείς οι ίδιοι.
Η ειρήνη, σύμφωνα με τον ίδιο πατέρα, «αφανισμό ποιεί του κακού τη εαυτής παρουσία» και παρομοιάζεται με τη δύναμη που έχει η υγεία έναντι της ασθενείας και το φως έναντι του σκότους, ενώ ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αναφερόμενος στον ίδιο μακαρισμό, σημειώνει ότι απορρίπτεται η διχόνοια μεταξύ κάποιων προσώπων και επιζητείται η συμφιλίωση των ιδίων αλλά και των άλλων, όταν υπάρχει μεταξύ τους έχθρα.

από το περιοδικό "Θεοδρομία" Ιαν-Μαρτ. 2008

[theodora]

Γι' αυτή την ειρήνη, λέει ο απόστολος Παύλος: "η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν φρουρήσει τας καρδίας υμών και τα νοήματα υμών εν Χριστω Ιησού" (Φιλιππισίους 4/δ: 7).
Πρόκειται για μια ειρήνη ανώτερη από κάθε νου, γιατί είναι η ίδια η ειρήνη του Θεού.
Έχοντας αυτή την ειρήνη, ο άνθρωπος ακόμα και αν βρίσκεται εν μέσω πολέμου και δυστυχίας, εν μέσω δυσκολιών και διωγμών, πάντα έχει μια εσωτερική γαλήνη.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε: "Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία· πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε. 2 εν τη οικία του πατρός μου μοναί πολλαί εισιν· ει δε μη, είπον αν υμίν· πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν· 3 και εάν πορευθώ και ετοιμάσω υμίν τόπον, πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν, ίνα όπου ειμί εγώ, και υμείς ήτε. 4 και όπου εγώ υπάγω οίδατε, και την οδόν οίδατε" (Ιωάννης 14/ιδ).

Και ο Χριστιανός γνωρίζει, ότι αυτός ο κόσμος, αυτή η ζωή, δεν είναι όλα όσα υπάρχουν.
Γνωρίζει, ότι ΕΧΕΙ, (από τώρα), ένα σπίτι μαζί με τον Θεό.
Και δεν αφήνει τίποτα να του "ταράξει την καρδιά".
Ξέρει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να τον χωρίσει από την αγάπη του Θεού. "31 ...ει ο Θεός υπέρ ημών, τις καθ’ ημών;... Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; 36 καθώς γέγραπται ότι ένεκά σου θανατούμεθα όλην την ημέραν· ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. 37 αλλ’ εν τούτοις πάσιν υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς. 38 πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα 39 ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστω Ιησού τω Κυρίω ημών" (Ρωμαίους 8/η).

ΤΙΠΟΤΑ στον κόσμο αυτό, δεν είναι δυνατόν να αδικήσει τον Χριστιανό. Καμία δυστυχία, και καμία δύναμη. Και ο Χριστιανός που νιώθει τη συνείδησή του καθαρή ενώπιον του Θεού, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Όταν οι άλλοι πανικοβάλλονται και τρομάζουν, εκείνος ΠΙΣΤΕΥΕΙ. Όταν οι άλλοι δυστυχούν, εκείνος ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ. Όταν οι άλλοι απελπίζονται, εκείνος ΕΛΠΙΖΕΙ. Η εσωτερική του ειρήνη είναι ανεξάντλητη.

Ναι, λοιπόν. Ο Χριστός έφερε ειρήνη. Μα όχι σε όλους. Μόνο σε όσους ευλαβούνται το όνομά Του.
Σε όσους "εξέλεξε προ καταβολής κόσμου, να είναι άγιοι και ακηλίδωτοι μπροστά Του, με αγάπη, και τους προώρισε σε υιοθεσία, δια Ιησού Χριστού, κατά την ευδοκία του θελήματός Του" (Εφεσίους 1/α: 4, 5).

αποσπασματικά από http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/evdokia1.htm