Φιλανθρωπία

[kostas8888]

Φιλανθρωπία
Φίλος ασκητικών τάσεων επιθυμούσε νά κρατήσει για τις ατομικές του ανάγκες ένα μικρό χρηματικό ποσό και τα υπόλοιπα χρήματα, πού έβγαζε άπό τήν εργασία του, νά τά μοιράζει σε ελεημοσύνες, όμως δίσταζε νά μένει μέ τόσα λίγα χρήματα. Είπε το λογισμό του στο Γέροντα κι εκείνος τοϋ απάντησε: «Ευλογημένε, κάθεσαι καί ασχολείσαι μέ τέτοιες λεπτομέρειες! Κράτα γιά τον εαυτό σου όσα χρήματα θέλεις, καί δώσε όλη τήν προσπάθεια σου στο πώς νά αγαπήσεις περισσότερο τόν Χριστό κι όλα αυτά τά ζητήματα θά λυθούν μόνα τους». [Γ 349]

[paroikos]

φίλε μου αυτά που διαβαζουμε στα συναξάρια περιληπτικά ότι δηλ. πολλοί άγιοι τα δίναν όλα και κρατουσαν για τον εαυτό τους ενα μικρό μέρος ή και τίποτα, προηγήθηκε προηγουμένως αγώνας πολύς μέχρι να αγαπησουν το Χριστό οποτε "ντέφι" να γίνουν και τα φραγκα. Τα σκορπούσαν όλα. Είναι ζήτημα θέρμης που έρχεται σιγα σιγα κ με αγώνα. ¨οπως δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη να εφαρμόσει κάποιος τον κανόνα π.χ. που έβαζε ο γ. Ιωσήφ στα καλογέρια του.

Πάντως και μόνη η προαίρεση του φίλου σου είναι αξιέπαινη γιατι σε μας ούτε από το μυαλό μπορεί να μην περναει κάτι τέτοιο

[kostas8888]

[[color=blue]b]"Αγνωστος Μοναχός περιθάλπει ασθενή Γέρονταν εις Κατουνάκια.


Είς κάποιον έρημητήριον στα Κατουνάκια διήρχετο την έρημητικήν ζωήν κάποιος πρώην Διονυσιάτης Μοναχός. Ό Μοναχός αυτός ήσθένη-σε καί ητο εις τό κρεββάτι αρκετές μέρες προσευχόμενος γιά νά τοϋ δώση ό Θεός έάν ητο δυνατόν την ύγείαν του, διά πρεσβειών της Παναγίας τήν οποίαν έπεκαλεΐτο συχνά.
Έκεΐ πού ητο ξαπλωμένος στό κρεββάτι, εμφανίστηκε κάποιος άγνωστος Μοναχός, νέος τήν ήλικίαν, ό όποιος τοϋ παρέσχε βοήθειαν, τοϋ έκανε τσάϊ καί λίγη σούπα καί άφοϋ τόν περιποιήθηκε μερικές μέρες, μέχρι πού έγινε καλά, ό άγνωστος Μοναχός άνεχώρησε καί έξηφα-νίσθη[/b].[/color]

[kostas8888]

Ή φιλανθρωπία κατευνάζει ακόμη καί πάθη.

Μοναχός ό όποιος διέτριβε σέ κάποιο Μοναστήρι, είχε σαρκικόν πόλεμο. "Οσα χρόνια καί αν πέρασαν, όσον αγώνα κι' αν είχε κάνει δέν μπόρεσε νά κατευνάση αυτόν τόν πόλεμο. Μόλις όμως, πήγε καί γηρο-κόμησε καί περιέθαλψε κάποιον γέροντα Μοναχόν, αμέσως τό σαρκικόν πάθος έξηφανίσθη. "Ετσι είπεν κι' ό ίδιος: ""Εχω μερικά χρόνια πού γηροκομώ αυτόν τόν ασθενή Γέροντα καί δέν αισθάνομαι πλέον σαρκικόν φρόνημα επάνω μου άπό τόν καιρόν πού τόν γηροκομώ".