Το κάλεσμα του Κυρίου.

[smarti]

Σήμερα στην ΕΡΤ 1 έγινε μία χειροτονία ενός Διακόνου από τον σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Ήταν η πρώτη φορά που είδα μία χειροτονία και συγκινήθηκα πάρα πολύ. Η ομιλία που είχε γράψει ο Διάκονος Δημήτριος ήταν τόσο όμορφη και συγκινητική....και μετά στην ομιλία του ο Αρχιεπίσκοπος, αναφέρθηκε γι αυτό το κάλεσμα από τον Κύριο...και είπε τόσο ωραία και ωφέλιμα πράγματα..Ο Αρχιεπίσκοπος μας είναι τόσο γλυκός ήρεμος και καλός άνθρωπος και μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό που είπε για το κάλεσμα του Κυρίου...και γενικά όλα αυτά που είπε. Ακούγοντας αυτά μου δημιουργήθηκε αυτή η ερώτηση για το πως γίνεται αυτό το κάλεσμα και πως όταν κάποιος έχει οικογένεια ακούει αυτό το κάλεσμα για την Ιεροσύνη και ακολουθεί αυτό τον δρόμο , αφήνοντας πίσω του όλα ...είναι τόσο θαυμαστά τα έργα του Κυρίου. Πιστεύετε ότι για να ακολουθήσει κάποιος αυτόν τον δρόμο , το κάνει πιο εύκολα όταν υπάρχει προϊστορία Ιεροσύνης στην οικογένεια του?

[smarti]

Πιστεύετε ότι για να ακολουθήσει κάποιος αυτόν τον δρόμο , το κάνει πιο εύκολα όταν υπάρχει προϊστορία Ιεροσύνης στην οικογένεια του?

για να μην παρεξηγηθω! οταν λεω πιο ευκολα εννοω..πως όταν κάποιος μεγαλώνει μέσα σε μία οικογένεια οπου υπάρχει η ιεροσύνη,μεγαλώνει σε μια διαφορετικη ατμόσφαιρα π.χ σκέφτομαι τωρα τα παιδιά μου που ποτέ δεν είχαμε στην οικογένεια καποιον ιερέα η μοναχό...δεν ξέρω αν μπορεσα να σας δώσω να καταλάβετε αυτό που εννοω.

[filotas]

Όταν τ' αγόρια πηγαίνουν συχνά στην Εκκλησία και κοινωνούν, αν πηγαίνουν κατηχητικό κι ακόμη καλύτερα αν βοηθούν στο ιερό, τότε είναι βέβαιο ότι πιο εύκολα θα αποφασίσουν να γίνουν κληρικοί.

Πάντως να είσαι βέβαιη, ότι ο Κύριος όποιον θέλει βρίσκει τρόπο να τον καλέσει, αρκεί ο ίδιος και το περιβάλλον του να μην αντιστέκονται σ΄αυτή την κλίση.

[nikolaos-9]

"Ένας νέος ονειρεύεται να γίνει ιερέας σήμερα! Η αποθέωση του παραλογισμού! Ζώντας μέσα στο χαβαλέ του κόσμου, ζώντας μέσα στο κυνήγι των χρημάτων, ζώντας μέσα στο φθαρμένο πολιτικό μα και ενίοτε θρησκευτικό σύστημα, όπου πάλιν και πολλάκις ακούγονται σαρωτικές επικρίσεις εναντίον της Εκκλησίας, χρειάζεται αρετή και τόλμην για να μπορεί ένας νέος άνθρωπος να ονειρεύεται να γίνει ιερέας σήμερα. Γιατί άλλωστε θα πρέπει κανείς να ονειρεύεται να γίνει ιερέας; Τι θα μπορούσε ονειρικό να του προσφέρει η ιερατική ζωή; Τι απ' όλα αυτά που απολαμβάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι; ’ραγε, μήπως ο λόγος του Κυρίου για τον χρηστό ζυγό και το ελαφρύ φορτίο έχει σχέση με τον σύγχρονο ιερέα ή μήπως πελαγοδρομούμε;

Υπάρχει η κλίση, η ροπή του ανθρώπου προς κάποιον δρόμο, είτε προσωπικό, είτε επαγγελματικό. Η κλίση προς την ιερωσύνη είναι η ευχαρίστηση του ανθρώπου όταν έρχεται σε επαφή με τα του Θεού αλλά και τα συμπαρομαρτούντα της ιερωσύνης, τα εξωτερικά της σημεία. Τέτοια σημεία είναι το ότι ο ιερέας ξεχωρίζει και είναι ηγέτης του λαού μέσα στις ενοριακές κοινότητες, οι ιερατικές στολές, η ψαλμωδία, η μεγαλοπρέπεια και η ιεροπρέπεια στις ακολουθίες, η αντιφωνία και η θεατρικότητα του ρόλου του ιερέα, το γεγονός ότι ο ιερέας είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος για την ενδυμασία, τη κόμμωση, το σεβασμό που απολαμβάνει και την κάποια δόξα από τον κόσμο, το γεγονός ότι ασκεί εξουσία σε πολλούς ανθρώπους. Όταν αυτά τα στοιχεία εντάσσονται λειτουργικά στην ιερατική ζωή γίνονται ουσία, αν όμως η ιδέα που έχει για την ιερωσύνη ένας νέος με κλίση, είναι πως η ιερωσύνη περιορίζεται σ' αυτά ή ότι αυτά είναι που κάνουν τον ιερέα, τότε αυτά γίνονται μπομποφάνειες κι όχι ουσία. Εδώ να προσθέσουμε κάτι, Πολλοί νέοι με κλίση συχνά εντάσσονται από μικρή ηλικία στον κατώτερο κλήρο, Μιλούμε για τις χειροθεσίες των αναγνωστών. Εδώ υπάρχει ο κίνδυνος, εκτός από την εξοικείωση με το θυσιαστήριο, να σχηματίσει ο νέος για την ιερωσύνη την εικόνα που προδιαγράψαμε, με αποτέλεσμα να ελλοχεύει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί τελικά μια ψευδοκλήση του νέου στην ιερωσύνη κι αυτό είναι κάτι που χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή!

Να περάσουμε τώρα σε κάποια κριτήρια που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε αν το όνειρό μας για την ιερωσύνη μπορεί να γίνει πραγματικότητα, να δούμε τι συνιστά η πραγματική κλήση στην ιερωσύνη... Ο ιερέας, αγαπητοί μου, είναι ο συνεχιστής του έργου του Κυρίου. Στ' αυτιά του κάθε μελλοντικού ιερέα πρέπει να ηχεί η φράση του Κυρίου μας "εξελεξάμην ημάς, ίνα υπάγητε και καρπόν πολύν φέρετε"! Ο ιερέας πρέπει να έχει τη συναίσθηση ότι είναι ο απεσταλμένος του Θεού να φέρει το μήνυμα της σωτηρίας στους ανθρώπους. Ο ιερέας τρέφεται από την ιερωσύνη και τη Χάρη του Θεού που πηγάζει μέσα απ' αυτήν στη ζωή του και τρέφει με τη σειρά του τους αδελφούς του! Οι πνευματικές χάριτες που απολαμβάνει ο ιερέας δεν αντισταθμίζονται με την τρυφή του κόσμου, που είναι μάταιη, φθείρεται και παρέρχεται.. Ιερωσύνη, αγαπητοί μου, σημαίνει να γοητεύομαι από το όνειρο να αγαπώ και να θυσιάζομαι για τους ανθρώπους, να σταυρώνω τον εαυτό μου και τα πάθη μου για το Θεό, να λατρεύω έως υπάρχω τον Κύριό μου, να προστατεύω τους συνανθρώπους μου από τις αιρέσεις και να κηρύττω το λόγο του Θεού, να βοηθώ στη σωτηρία και την διαποίμανση του λαού του Θεού. Κυρίως όμως ιερωσύνη σημαίνει γοητεύομαι από το όνειρο να είμαι ένας τύπος, θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω τον όρο, outsider, δηλαδή άνθρωπος εκτός των δεδομένων ορίων του κόσμου, άνθρωπος out, σε σχέση με τον κόσμο αυτό και το φρόνημα του κόσμου, ένας περιθωριακός για τον κόσμο, αντικείμενο λοιδορίας και κοροϊδίας από τους περισσότερους ανθρώπους. Ιερωσύνη σημαίνει γοητεύομαι από το όνειρο να φέρω εν τω σώματί μου τα στίγματα του μαρτυρίου Ιησού Χριστού και να βιώνω καθημερινά το μαρτύριο της συνείδησής μου γι' αυτό που κάνω."


Απόσπασμα από την ομιλία του π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού σε Ημερίδα Υποψηφίων Κληρικών

[smarti]

Πολύ ωραία η ομιλία Νίκο...σε ευχαριστώ πολύ.
Νικόλα λες όταν τα παιδιά εκκλησιάζονται και συμμετέχουν είναι πιο εύκολο..να ακολουθήσει την Ιεροσύνη..Το κάλεσμα όμως αυτό του Κυρίου, δεν μιλάω μόνο για τους άντρες αλλα και για τις γυναίκες που αποφασίζουν να γίνουν μοναχές..δηλαδή ο Κύριος ξεχωρίζει κάποιους ανθρώπους γιατί βλέπει την προαίρεση τους ότι είναι καλοί άνθρωποι και αυτοί μετά καταλαβαίνουν ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος? Πως μπορεί κάποιος να νοιώσει αυτό ακριβώς ότι θέλει να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο? Εμείς οι υπόλοιποι που δεν το κάνουμε αυτό , πάει να πει ότι δεν αγαπάμε το Χριστό όσο πρέπει? Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος!!

[nikolaos-9]

Ο Κύριος κατ' αρχήν προγνωρίζει την πορεία κάποιου ανθρώπου, πριν ακόμη γεννηθεί.
Εαν τώρα κάποιος έχει μία φυσική κλίση προς τα πνευματικά και είναι κοντά στην εκκλησία από μικρό παιδί, αντιλαμβάνεται πιό έντονα την κλήση από το Θεό, εάν αυτή υπάρχει. Δεν είναι απόλυτο πως κάποιος που είναι από παιδί ευλαβής, να βιώσει αυτή την κλήση προς την ιερωσύνη ή το μοναχισμό.

Έχουμε αντιθέτως πολλά παραδείγματα από τους βίους των αγίων της Εκκλησίας μας, ανθρώπων που μέχρι και σε μεγάλη ηλικία δεν είχαν καμμία σχέση με την Εκκλησία και ζούσαν μέσα στην αμαρτία και κάποια δεδομένη στιγμή στη ζωή τους έκαναν τη μεγάλη στροφή και μέσα από μεγάλο αγώνα αξιώθηκαν της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Γεύτηκαν από αυτή τη ζωή τον Ουρανό, μέσα από τη θέωσή τους.

Και ο απλός κόσμος βέβαια μπορεί να βιώσει τη θεία χάρη και την αγάπη του Χριστού δίνοντας τον αγώνα του. Έχουμε κι εδώ παραδείγματα ανθρώπων που έζησαν εν Χριστώ ζωή με την οικογένειά τους, ακολουθώντας τη μία και μοναδική οδό, όπως και ανθρώπων που είχαν την ψευδαίσθηση της κλήσης από το Θεό και στον ενθουσιασμό τους άφησαν τον κόσμο για το μοναχισμό, δεν τα κατάφεραν όμως και γύρισαν πάλι πίσω. Γιαυτό και ένα τέτοιο ζήτημα χρειάζεται συζήτηση με έμπειρο πνευματικό που θα διακρίνει εάν πρόκειται για πραγματική κλήση και όχι ενθουσιασμό.

Η Βασιλεία των Ουρανών πάντως είναι ανοικτή για όλους, κληρικούς, μοναχούς ή λαϊκούς.

[smarti]

Νίκο σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου!!!