"Υπάρχει ζωή ΠΡΙΝ το θάνατο???"

[inaf]

Οι θεωρητικές γνώσεις μου για την ζωή του Χριστιανού είναι περιορισμένες οι δε πρακτικές ανύπαρκτες. Όμως το παρακάτω, άγνωστο για μένα πριν ένα μήνα, ποίημα του Δροσίνη το μελοποίησαν κάποιοι φίλοι με αφορμή τις μέρες της Ανάστασης. Μου έκανε εντύπωση και σας το παραθέτω. Οι δύο στροφές του τέλους θαρρώ απαντούν στην ερώτηση. Ευτυχώς που μου θυμίζετε όσα γρήγορα και εύκολα ξεχνώ.

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε , αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;
................................................
Ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμομε μήπως το χάσωμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
..............................................
Σ' ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπομε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;
..............................................
Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει,
κι ό,τι μεσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως περ' απ' το θάνατο αρχίζει;
.............................................
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα
κι αντί νάρθει μια νυχτ' αξημέρωτη
ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα;
...........................................
Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει τη πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

[filotas]

Η πορεία μας να τον συναντήσουμε περνά μέσα απ' την αγάπη προς Αυτόν και τους συνανθρώπους μας. Η αγάπη προς τους συνανθρώπους μας μπορεί να μας προσφέρει εσωτερική γαλήνη και πνευματική ευτυχία, που είναι πολύ ανώτερη απ' οποιαδήποτε άλλη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν και στιγμές λύπης και αγωνίας, όμως τίποτε δεν είναι αξεπέραστο με τη βοήθεια της Χάριτος του Θεού και το ξεπέρασμα μιας δοκιμασίας αφήνει μια γλυκιά αίσθηση νίκης.

Πολλοί εκτός Εκκλησίας κατηγορούν τους Χριστιανούς, ότι αρνούνται την επίγεια ζωή για χάρη της επουράνιας. Αυτό είναι λάθος. Κι αν την εντύπωση αυτή τους τη δίνουμε εμείς, είναι δικό μας λάθος.

Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να μας δώσει μόνο τον τρόπο να κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών, αλλά και τον τρόπο να ζήσουμε αυτή τη ζωή. Μάλιστα, αν δεν ζήσουμε σωστά αυτή τη ζωή, δεν θα κερδίσουμε ούτε την άλλη.

Ο Χριστιανός δεν είναι ένα αποτραβηγμένο αδιάφορο όν, που περιμένει το θάνατο, αλλά ένας εξαιρετικά δραστήριος άνθρωπος, που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε στιγμή της ζωής του για να προσφέρει στους συνανθρώπους του. Όμως η προσφορά στους συνανθρώπους μας, είναι αυτή που μας γεμίζει αληθινή ευτυχία. Άρα ο Χριστιανός, που ζει κατά το θέλημα του Θεού αυτή τη ζωή, είναι ευτυχισμένος και σ' αυτή. Μάλιστα όσο πιο πολύ γεμίζει η καρδιά του από Αγάπη, τόσο πιο πολύ προγεύεται την Βασιλεία των Ουρανών, απ' αυτή τη ζωή.

Κι αν ο Χριστιανός αρνείται κάποιες ηδονές αυτής της ζωής, είναι γιατί κάνει πράξη αυτό που είπε ο Απόστολος Παύλος: "Όλα τα μπορώ, αλλά δεν με συμφέρουν όλα" (Κορινθ. Α 6, 12). Αρνείται τις αμαρτωλές ηδονές, που προσφέρουν προσωρινή ευχαρίστηση, αλλά αποτελούν εμπόδιο για τη Βασιλεία των Ουρανών, για χάρη των πολύ ανώτερων και διαρκέστερων πνευματικών ηδονών, που και ευτυχία σ' αυτή τη ζωή προσφέρουν και τη Βασιλεία των Ουρανών εξασφαλίζουν.

[nikolaos-9]

Η Εκκλησία μας σαφώς και ενδιαφέρεται και γι αυτή τη ζωή. Γι αυτό και χρησιμοποιεί το "νυν και αεί" σε πάρα πολλές ευχές.

Δώρο του Θεού είναι η ζωή και η Εκκλησία μας καλεί να ζήσουμε το "νυν". Να χαιρόμαστε τη ζωή στην οποία μας έφερε ο Δημιουργός, υπό το πρίσμα και την προοπτική της αιωνιότητας. Οι νόμοι της Εκκλησίας και οι κατευθύνσεις της δίνουν τη δυνατότητα στον άνθρωπο να διαχειριστεί τη ζωή του μέσα στη χαρά και την αγάπη του Χριστού και να προετοιμαστεί για την αιώνια Βασιλεία.

Είναι πέρα για πέρα λανθασμένη η αντίληψη πως η Εκκλησία αντιμετωπίζει με περιφρόνηση τη ζωή σ' αυτό τον κόσμο και προσπαθεί να απαξιώσει τα πράγματα αυτού του κόσμου, παρουσιάζοντας τα ως μάταια. Μέσα από τους ύμνους ο άνθρωπος δοξολογεί και υμνεί τον Κύριο για όλη τη δημιουργία.
Βλέπουμε ειδικές ευχές, στις οποίες η Εκκλησία παρακαλά τον Θεό για πολλές βιοτικές μέριμνες: Για την υγεία, για την καρποφορία και την καλή σοδειά κλπ. κλπ. Αυτό δείχνει την αγάπη και τη στοργή που η Εκκλησία περιβάλλει τον άνθρωπο προκειμένου να ζεί ευτυχισμένος σε μία εν Χριστώ ζωή.

Οι Πατέρες δεν ενδιαφέρονται για το τι θα συμβεί μετά θάνατον αποκλειστικά, αλλά εκείνο κυρίως που τους ενδιαφέρει είναι το τι θα γίνει ο άνθρωπος σ' αυτήν τη ζωή.
Μετά θάνατον δεν υπάρχει θεραπεία του νοός, οπότε πρέπει σ'αυτή την ζωή ν' αρχίση η θεραπεία, διότι "εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια". Γι' αυτό η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι υπερκοσμική ούτε μελλοντολογική ούτε εσχατολογική αλλά είναι καθαρά ενδοκοσμική.
Διότι το ενδιαφέρον της Ορθοδοξίας είναι για τον άνθρωπο σ' αυτόν τον κόσμο, σ' αυτήν την ζωή, όχι μετά θάνατον.


(Απόσπ. "Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία" - Πατερική Θεολογία π. Ιωάννη Ρωμανίδη)

[vasilikirimp]

Οι Πατέρες δεν ενδιαφέρονται για το τι θα συμβεί μετά θάνατον αποκλειστικά, αλλά εκείνο κυρίως που τους ενδιαφέρει είναι το τι θα γίνει ο άνθρωπος σ' αυτήν τη ζωή.
Μετά θάνατον δεν υπάρχει θεραπεία του νοός, οπότε πρέπει σ'αυτή την ζωή ν' αρχίση η θεραπεία, διότι "εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια". Γι' αυτό η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι υπερκοσμική ούτε μελλοντολογική ούτε εσχατολογική αλλά είναι καθαρά ενδοκοσμική.
Διότι το ενδιαφέρον της Ορθοδοξίας είναι για τον άνθρωπο σ' αυτόν τον κόσμο, σ' αυτήν την ζωή, όχι μετά θάνατον.


(Απόσπ. "Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία" - Πατερική Θεολογία π. Ιωάννη Ρωμανίδη)

Νικόλα θα κάνω μια ερώτηση που μπορει να θεωρηθεί οτι είμαι συνήγορος του .......

αλλά κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής μας όλη μας η προσοχή δεν είναι να κάνουμε τα σωστά ώστε να κριθούμε ικανή για την είσοδό μας στην αιώνιο ζωή

οπότε μας ...αφήνει το περιθώριο να ζούμε ....θα μου πεις ...ναι σε αφήνει να ζεις με τα οποια λάθοι σου.....

[nikolaos-9]

Σαφέστατα και από αυτή τη ζωή προετοιμαζόμαστε γιά την άλλη, καθότι "εν τω Άδη ούκ έστι μετάνοια", δηλαδή δεν υπάρχουν τα περιθώρια για μετάνοια στην άλλη ζωη. Ότι γίνεται, γίνεται σε αυτή τη ζωή. Γι αυτό και η Εκκλησία ασχολείται με την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου σ' αυτή τη ζωή. Εδώ δίνεται η ευκαιρία στον άνθρωπο μέσα από τη μετάνοια και την προσευχή να λάβει τα δώρα του Αγίου Πνεύματος και στην άλλη ζωή να γίνει "κατά χάρι θεός" όπως τονίζουν οι Πατέρες.

Οπότε σ' αυτή τη ζωή ο άνθρωπος που ζεί εν Χριστώ, βιώνει την ειρήνη και τη χαρά που απλόχερα του προσφέρει η χάρη του Κυρίου. Και ως ανταμοιβή αυτού του πνευματικού αγώνα, ο Δίκαιος Θεός τον κατατάσσει στην αιώνια Μακαριότητά Του.

[filotas]

Νικόλα θα κάνω μια ερώτηση που μπορει να θεωρηθεί οτι είμαι συνήγορος του .......

αλλά κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής μας όλη μας η προσοχή δεν είναι να κάνουμε τα σωστά ώστε να κριθούμε ικανή για την είσοδό μας στην αιώνιο ζωή

οπότε μας ...αφήνει το περιθώριο να ζούμε ....θα μου πεις ...ναι σε αφήνει να ζεις με τα οποια λάθοι σου.....

Για να κερδίσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, πρέπει να προσπαθήσουμε να ζήσουμε κατά το θέλημα του Θεού. Το θέλημα του Θεού όμως είναι να προσπαθήσουμε να ζήσουμε απ' αυτή τη ζωή την Αγάπη, Αγάπη στο Θεό, που εκφράζεται με την αγάπη στους ανθρώπους. Ζώντας όμως την Αγάπη αποκτούμε ότι καλύτερο έχει να μας προσφέρει αυτή η ζωή. Επομένως αν ζήσουμε κατά το θέλημα του Θεού και αυτή τη ζωή κερδίζουμε και την άλλη.

Όμως το μυαλό μας, όταν ζούμε την Αγάπη, δεν το έχουμε κολλημένο στο ότι αυτό που κάνουμε είναι για να κερδίσουμε την άλλη ζωή, αλλά ότι το κάνουμε για την Αγάπη, για ν' αναπαύσουμε τον αδελφό μας. Όπως λέει και ο π. Αθανάσιος Λεμεσού, ο άνθρωπος δεν πρέπει απλά ν' αγαπά, αλλά να είναι Αγάπη, να ζει μέσα σ' αυτή και γι αυτή. Και η Αγάπη προσφέρει στον άνθρωπο Ειρήνη και αγαλλίαση και τον βοηθά να συνεχίσει να ζει την Αγάπη και μετά τη μετάστασή του απ' αυτή τη ζωή.

[pAntonios]

Νικόλα θα κάνω μια ερώτηση που μπορει να θεωρηθεί οτι είμαι συνήγορος του .......

αλλά κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής μας όλη μας η προσοχή δεν είναι να κάνουμε τα σωστά ώστε να κριθούμε ικανή για την είσοδό μας στην αιώνιο ζωή

οπότε μας ...αφήνει το περιθώριο να ζούμε ....θα μου πεις ...ναι σε αφήνει να ζεις με τα οποια λάθοι σου.....

Ο άνθρωπος καταξιώνεται στη ζωή του όταν τα έργα του έχουν αιώνια πνοή και προοπτική και τότε είναι ελεύθερος εν Κυρίω! Διότι αυτή είναι η πραγματική ελευθερία. Να λειτουργήσεις σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Δημιουργού σου...

Διαφορετικά όχι μόνον δεν είναι ελεύθερος κανείς αλλά δέσμιος του σαρκικού φρονήματος και των πονηρών πνευμάτων. Αυτό πρέπει να το έχουμε πάντοτε μέσα μας για να μην ξεφεύγουμε από το στόχο μας και ξεγελιόμαστε σε μάταια πράγματα με το πρόσχημα ότι πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας. Δεν υπάρχει περίπτωση η κοσμική ζωή να γεμίσει το κενό της ψυχής, εκεί που δεν υπάρχει Θεός...

Και αυτό δεν αφορά μόνον τους μοναχούς αλλά όλους τους χριστιανούς. Άσχετα αν δεν μπορούν όλοι να το πετύχουν στον τέλειο βαθμό. Υπάρχουν όμως και "κοσμοκαλόγεροι" και σαλοί που πέτυχαν περισσότερα από πολλούς μοναχούς. Και δόξα τρω Θεώ αυτοί δεν είναι και τόσο λίγοι όσο νομίζουμε... Απλώς δεν τους γνωρίζουμε διότι κρύβονται επιμελώς!