Συναξάριον

[aposal]

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009. Η Εκκλησία μας τιμά τους παρακάτω αγίους :

Ο Άγιος Ευτυχής Ιερομάρτυρας μαθητής του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, θέλοντας να δείξει τον άνθρωπο που έχει αληθινά πνεύμα Θεού, είπε: "Παν πνεύμα ο ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού εστί". Δηλαδή, κάθε άνθρωπος που παρουσιάζεται με χάρισμα Πνεύματος, αν ομολογεί όχι μόνο με λόγια αλλά και με έργα ότι ο Ιησούς Χριστός πράγματι σαρκώθηκε και έζησε σαν άνθρωπος φέροντας την ανθρώπινη φύση, αυτός ο άνθρωπος είναι από το Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Άγιος Ευτυχής. Σαν γνήσιος μαθητής του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή, απέδειξε περίτρανα στη ζωή του ότι είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού. Κήρυξε με ανδρεία το Ευαγγέλιο, γκρέμισε πολλούς ναούς ειδώλων, υπέμεινε δαρμούς και κακοπάθησε πολλά χρόνια δέσμιος μέσα στη φυλακή. Κατόπιν τον έριξαν στη φωτιά και μετά στα πεινασμένα θηρία. Επειδή, όμως, ένα από τα θηρία μίλησε με ανθρώπινη φωνή, αλλά και επειδή στη συνέχεια έμεινε αβλαβής από τα υπόλοιπα μαρτύρια, όλοι εξεπλάγησαν. Εξ’ αιτίας, λοιπόν, αυτών των θαυμάτων, τον άφησαν ελεύθερο να γυρίσει στην πατρίδα του Σεβαστή, όπου ειρηνικά παρέδωσε στον Κύριο το πνεύμα του.

Ο Άγιος Τατίων

Καταγόταν από το Μαντίναιο της Μητροπόλεως Κλαυδιουπόλεως στην Ερδελία, της επαρχίας Ονωριάδος. Συνελήφθηκε διότι ήταν χριστιανός και οδηγήθηκε στον ηγεμόνα Ουρβανό. Αυτός τον ρώτησε αν επιμένει να ομολογεί τον Χριστό και ο Τατίων με τόλμη απάντησε ότι θα τον ομολογεί μέχρι τελευταίας του πνοής. Αμέσως τότε τον έδειραν σκληρά και τον ξέσχισαν με σιδερένια νύχια. Κατόπιν τον έσυραν μέχρι θανάτου μέσα στην Κλαυδιούπολη, αφού πρώτα έκανε το σημείο του σταυρού.


Ο Όσιος Γεώργιος ο Λιμνιώτης, ο Ομολογητής

Ο Όσιος αυτός, από μικρό παιδί αγάπησε τη μοναχική ζωή και όταν ενηλικιώθηκε έγινε μοναχός και ασκήτευε στον Όλυμπο (της Βιθυνίας). Στα χρόνια του εικονομάχου βασιλιά Λέοντα του Ισαύρου (716), ο Γεώργιος αγωνίστηκε για την Ορθοδοξία και έκανε δριμύτατες παρατηρήσεις στον ασεβή βασιλιά. Τότε υπέστη απ' αυτόν πολλά βάσανα και μάλιστα σε ηλικία 95 χρονών. Στο τέλος του έκοψαν τη μύτη, έκαψαν το κεφάλι του και έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό.

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, γεννήθηκε στο Μονοδένδρι της Αιτωλοακαρνανίας, από γονείς ευσεβείς, πού του έμαθαν τα πάντα γύρω από τον Χριστιανισμό. Σε ηλικία 20 χρονών πήγε στο Άγιο Όρος, για να σπουδάσει στο σχολείο της Μονής Βατοπεδίου. Στην συνέχεια πήγε στη Μονή του Φιλοθέου, όπου εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε και ιερέας. Ο Κοσμάς όμως, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Ήθελε να διδάξει όλους τούς σκλαβωμένους Έλληνες για τον Χριστό. Θεωρούσε όμως τον εαυτό του αδύνατο για να το κάνει. Με Θεία όμως φώτιση πήγε στην Κωνσταντινούπολη και συνάντησε τον αδελφό του, Χρύσανθο, ο οποίος ήταν δάσκαλος. Αυτός τον βοήθησε στην ρητορική, ώστε να μπορεί να διδάξει. Στην συνέχεια, αφού πήρε την άδεια του πατριάρχη, γύρισε στην Ελλάδα και κυριολεκτικά την όργωσε από άκρη σε άκρη. Απ' όπου πέρναγε πλήθος πιστών «ραγιάδων», τον άκουγε με πολλή προσοχή. Είναι χαρακτηριστικό αυτό πού είπε κάποτε στην ομιλία του σ' ένα χωριό : « Ήρθα στο χωριό σας να σας κηρύξω τον λόγο του Θεού. Δίκαιο λοιπόν είναι να με πληρώσετε για τον κόπο μου. Όχι όμως με χρήματα, γιατί τι να τα κάνω; Η πληρωμή μου είναι να βάλετε τα λόγια του Θεού στην καρδιά σας για να κερδίσετε την αιώνια ζωή». Απ' όπου πέρασε εκτός από τις διδασκαλίες πού έκανε, έκτιζε σχολεία, βοηθούσε τούς απόρους και γενικώς έκανε πολλά καλά. Τελικά επειδή έκανε κακό στους Τούρκους, συνελήφθη και απαγχονίστηκε το 1779.

Ανακομιδή Λειψάνου Αγίου Διονυσίου του Ζακυνθινού

Βλέπε Βιογραφικό του σημείωμα την 17η Δεκεμβρίου και εκτενές υπόμνημα για την ανακομιδή του λειψάνου στον Συναξαριστή του Ματθαίου Λαγγή (24 Αυγούστου).

Ο Όσιος Αρσένιος ο θαυματουργός (Ρώσος + 1550)

Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.

Πηγή : synaxarion.gr (Η ιστοσελίδα του «δικού» μας Άγγελου)

[aposal]

Ο Άγιος Ανδριανός και Αγία Ναταλία (εορτή Ανδριανός, Ναταλία)

Ο Άγιος Ανδριανός, ο οποίος έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, ήταν παντρεμένος με την Ναταλία. μία μέρα λοιπόν είδε 23 χριστιανούς, να είναι έτοιμοι να μαρτυρήσουν για την πίστη τους. Ο Ανδριανός εντυπωσιάστηκε από αυτά πού άκουσε και δήλωσε στους ειδωλολάτρες ότι είναι κι' αυτός χριστιανός. Αμέσως τον έπιασαν και τον έκλεισαν στην φυλακή. Εκεί πήγε η Ναταλία να του συμπαρασταθεί και να του πει να μην λυγίσει. Στην συνέχεια, αφού υπέμεινε πολλά και φρικτά βασανιστήρια παρέδωσε το πνεύμα του. Αξιοσημείωτο είναι, ότι όταν οι ειδωλολάτρες επιχείρησαν να του κάψουν το σώμα, ξέσπασε μία δυνατή νεροποντή η οποία έσβησε τη φωτιά. το σώμα του ενταφιάστηκε από την γυναίκα του την Ναταλία, η οποία μετά από λίγο καιρό θάφτηκε δίπλα του, αφού μαρτύρησε και αυτή για τον Χριστό.

Οι Άγιοι 23 Μάρτυρες

Οι Άγιοι αυτοί μαρτύρησαν δια ξίφους μαζί με τον Άγιο Αδριανό. Τα ονόματα τους είναι: Ανατόλιος, Άνθιμος, Αντίοχος, Γεντήλιος, Ελευθέριος, Ερμογένης, Ευήθιος, Ευρετός, Ευτύχιος, Θεαγώνης, Θεόδωρος, Θύρσος, Ιωάννης, Καρτεράς, Κλαύδιος, Κυριάκος, Μαρίνος, Μαρδώνιος, Μηνώδιος, Πλάτων, Συνετός, Τρωάδιος και Φαρέτριος (+ 4ος αι).

Οι Άγιοι Αττικός και Σισίνιος

Μαρτύρησαν δια ξίφους. Ίσως συνελήφθησαν μαζί με τον Άγιο Αδριανό στη Νικομήδεια.

Ο Όσιος Ιβιστίων

Απεβίωσε ειρηνικά.

Ο Άγιος Ανδριανός

Ο Άγιος Ανδριανός, διαφορετικός από τον προηγούμενο, έζησε τα χρόνια του βασιλιά Λικίνιου. Καταγόταν από την Ρώμη και ήταν γιος του Βασιλιά της Ρώμης Πρόβου, ο οποίος βασίλευε το 276. Ο Ανδριανός διέμεινε, μαζί με τον αδελφό του Δομέτιο, ο οποίος αργότερα έγινε επίσκοπος μετά τον Τίτο, στο Βυζάντιο. Ποθώντας να μαρτυρήσει για τον Χριστό , πήγε στην Νικομήδεια και καταφέρθηκε εναντίον του Λικινίου πού ταλαιπωρούσε τον ρωμαϊκό στρατό, εναντίον των χριστιανών. Ο Λικίνιος τον συνέλαβε και τον βασάνισε άγρια και στο τέλος τον αποκεφάλισε.

Ο Όσιος Τιθόης

Απεβίωσε ειρηνικά. (Για τον Όσιο αυτό, γίνεται λόγος στον Ευεργετινό).

Ο Όσιος Ιωάσαφ γιος του βασιλιά της Ινδίας Άβενίρ

Για τη ζωή του οσίου Ιωάσαφ βρίσκουμε σε κάποιο διήγημα, που επιγράφεται "Βαρλαάμ", και αποδίδεται στον Ιωάννη το Δαμασκηνό. Το περιεχόμενο συνοπτικά έχει ως έξης: Επί μεγάλου Κωνσταντίνου υπήρχε στις Ινδίες κάποιος βασιλιάς, που τον έλεγαν Αθενίρ. Σ' αυτόν λοιπόν, είπαν κάποιοι αστρολόγοι ότι ο νεογέννητος γιος του Ιωάσαφ, κάποτε θα ασπασθεί τη χριστιανική θρησκεία. Για να ματαιώσει αυτή την "προφητεία" ο Αβενίρ, έκλεισε το βασιλοπαίδι σ' ένα απομακρυσμένο παλάτι μαζί με υπηρέτες και δασκάλους, και τους συνέστησε να μη πουν τίποτα στο παιδί για την πίστη των χριστιανών. Εκεί ο Ιωάσαφ μεγάλωσε και του δόθηκε μεγάλη μόρφωση. Αλλά του έκανε εντύπωση ο περιορισμός μέσα στον όποιο ζούσε, και απαίτησε να μάθει την αιτία. Κανείς όμως δεν του έλεγε τίποτα. Αυτός όμως, μετά από πολλές παρακλήσεις προς τον πατέρα του, κατάφερε και τον έπεισε να βγαίνει έξω από το παλάτι αλλά υπό αυστηρή επιτήρηση. Σε κάποιο περίπατο του όμως, συνάντησε δύο φτωχούς γέρους, που τους έδωσε γενναία ελεημοσύνη και αυτοί συγκινημένοι του αποκάλυψαν το μυστικό του περιορισμού του. Από τότε ο Ιωάσαφ διψούσε να μάθει για τη χριστιανική θρησκεία. Και ο Θεός ευλόγησε και έμαθε, από κάποιο χριστιανό Ιερέα τον Βαρλαάμ, που κατάφερε να μπει στο παλάτι με την ιδιότητα του πραγματευτή. Τελικά ο Ιωάσαφ βαπτίστηκε, έκανε χριστιανό και τον πατέρα του, αργότερα έγινε μοναχός και δίδαξε στη χώρα του το Ευαγγέλιο.

Ο Άγιος Γελάσιος

Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.

ΠΗΓΗ : synaxarion.gr

[aposal]

Σήμερα 27 Αυγούστου η Εκκλησία μας τιμάει τους παρακάτω :

Ο Όσιος Ποιμήν

Μαζί με τα άλλα αδέλφια του έκαναν μικρή μοναχική αδελφότητα σε μια μικρή σκήτη στην Αίγυπτο. Ηγούμενος αυτής της αδελφότητας ήταν ο Ποιμήν, που είχε όλα τα προσόντα πραγματικού ποιμένας ψυχών. Η φήμη του είχε φθάσει σε μακρινές περιοχές και πολύς κόσμος ερχόταν να τον δει και να τον συμβουλευθεί. Αυτός, όμως, δεχόταν μόνο τους μικρούς και ταπεινούς. Όσοι έρχονταν από περιέργεια, δεν τους δεχόταν, έστω και αν ήταν άρχοντες. Κάποτε ένας απ' αυτούς θύμωσε που δεν τον δέχθηκε. Και επειδή ήταν δικαστής, συνέλαβε το μοναχογιό της αδελφής του οσίου, με την ιδέα ότι τώρα θα ερχόταν ο ίδιος ο Ποιμήν σ' αυτόν. Ο όσιος, όμως, έγραψε προς αυτόν: "Εξέτασον τον ανεψιόν μου κατά τους νόμους. Είναι ένοχος; Τιμώρησε τον. Εάν όμως δεν είναι, κάμε όπως θέλεις". Ο δικαστής θαύμασε τα γραφόμενα του οσίου και αμέσως απέλυσε τον ανεψιό του. Όλα αυτά, βέβαια, τα κατάφερνε ο Ποιμήν, διότι καλλιεργούσε το θεμέλιο των αρετών, την ταπεινοφροσύνη. Συχνά μάλιστα έλεγε: "Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την ταπείνωσιν, όσην από τον αέρα τον οποίον εισπνέει. Η ταπεινοφροσύνη του πνεύματος είναι η ζωή της ψυχής". Ο όσιος Ποιμήν πέθανε ειρηνικά, προκύπτοντας σε όλες τις χριστιανικές αρετές.

Ο Άγιος Λιβέριος ο Ομολογητής, Πάπας Ρώμης

Ο Άγιος Λιβέριος ο ομολογητής διαδέχθηκε στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης, τον Πάπα Ιούλιο. Ο Λιβέριος ήταν συνήγορος του Μεγάλου Αθανασίου κατά του Αρειανισμού. Επίσης προστάτεψε τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Παύλο Α', όταν ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος τον καταδίωξε για την ορθόδοξη συμπεριφορά του. και όταν ο Πάπας Λιβέριος ήρθε στην Κωνσταντινούπολη και διαφώνησε σε εκκλησιαστικά ζητήματα με τον προστάτη του Αρειανισμού Κωνστάντιο, αυτός τον εξόρισε στην Θεσσαλονίκη. Κατόπιν όμως επανήλθε στον θρόνο του και πέθανε σε βαθύ γήρας.

Ο Άγιος Όσιος επίσκοπος Κορδούης της Ισπανίας

Έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου και διακρίθηκε για την αρετή και τη γενναία συμμετοχή του στους αγώνες υπέρ της Ορθοδοξίας. Πήρε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια, καθώς και σ' αυτή της Σαρδικής το έτος 347. Επίσης συνέπραξε στο να αθωωθεί ο Μέγας Αθανάσιος από τις εναντίον του κατηγορίες εκ μέρους των Αρειανών. Αλλά επειδή ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος καταδίωκε αμείλικτα τον Αθανάσιο, το ίδιο έκανε και στον Ιεράρχη της Κορδούης Όσιο, που υπέβαλε σε πολλές εξορίες και κακοπάθειες. Ο Όσιος όμως, κράτησε όρθιο το ορθόδοξο φρόνημα του μέχρι τέλους. Δίκαια λοιπόν τον εγκωμιάζει γι' αυτά ο Θεοδώρητος, ο δε Μέγας Αθανάσιος τον τιτλοφορεί πατέρα των Επισκόπων.


Βάπτιση του Αιθίοπα Ευνούχου, από τον Άγιο Φίλιππο

Βλέπε Η' Κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, στίχοι 5 έως 12.

Η Αγία Ανθούσα η νέα

Μαρτύρησε, αφού της έβαλαν τρίχινο κουρέλι και μια μεγάλη πέτρα στο λαιμό και την έριξαν μέσα σ' ένα πηγάδι.

Ο Άγιος Φανούριος ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας (εορτή Φανούριος)

Άγνωστος στους αρχαίους Συναξαριστές. Έγινε γνωστός από τυχαία εύρεση της εικόνας του τον 14ο αιώνα στη Ρόδο, όταν έσκαβαν παλιά σπίτια στο νότιο μέρος του παλιού τείχους. Εκεί βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών και η καλά διατηρημένη εικόνα επί της οποίας ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β' ο Διασπωρινός (1355-1369) διάβασε το όνομα του Αγίου "ο άγιος Φανώ". Ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο ήταν λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του. Τον αρχαίο αυτό ναό ανοικοδόμησε ο Νείλος και τον αφιέρωσε στο όνομα του αγίου Φανουρίου, που όπως φαίνεται συνέταξε και την Ακολουθία του. (Η αναφορά στο Νέο Λειμωνάριο ότι η εικόνα του Αγίου βρέθηκε το 1500, είναι λανθασμένη. Διότι ο επίσκοπος Ρόδου Νείλος υπήρξε τον 14ο αιώνα).

Ο Άγιος Αρκάδιος ο βασιλιάς

Κανείς από τους Συναξαριστές δεν αναφέρει τον βασιλιά Αρκάδιο (395-408) σαν Άγιο. Συναντάται η μνήμη του μόνο στο Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο (σελ. 105 εκδ. Καλλίστου αρχιμ.) μαζί με τον άγιο Μαρτύριο. Ίσως η Εκκλησία των Ιεροσολύμων να είχε κάποιους σημαντικούς λόγους να τον κατατάξει μεταξύ των Αγίων της.

Ο Όσιος Θεόκλητος

Άγνωστος στους Συναξαριστές. Συναντάται στον Πατμιακό Κώδικα 266 ως εξής: "Τη αύτη ήμερα του οσίου Θεοκλήτου. Ούτος ην από Κωνσταντινουπόλεως, αξίαν έχων μαγίστρου, και καταλιπών τον κόσμον ανήλθεν εν τω όρει του Ολύμπου, κακείσε αποταξάμενος και ασκήσας έτεσι πλείστοις εκοιμήθη".

[aposal]

28 Φεβρουαρίου. Η Εκκλησία μας τιμά τους παρακάτω αγίους.


Ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας

Ο όσιος Μωυσής έζησε στην Αίγυπτο και στην αρχή ήταν ληστής. Αλλά το φως της γνώσης και της μετάνοιας δεν άργησε να φωτίσει το δρόμο του. Η μεγάλη επιείκεια που έδειξε προς αυτόν κάποιος χριστιανός, ενώ αυτός τον είχε βλάψει, επέφερε στον Μωυσή ψυχική ανακαίνιση. Πίστεψε, έγινε χριστιανός και κατόπιν μοναχός. Αγωνίστηκε σκληρά μέσα στην έρημο και απέκτησε μεγάλη πνευματική σύνεση και αρετή. Η φήμη του έφερνε στο ερημητήριό του πολλούς χριστιανούς, που άκουγαν με δέος τη διδασκαλία του κατά της υπερηφάνειας και της κατάκρισης. "Είμαι, έλεγε, ο χειρότερος των αμαρτωλών. Τα περασμένα μας αμαρτήματα πρέπει να τα έχουμε πάντα μπροστά μας και να λυπούμαστε γι’ αυτά. Αυτό είναι η καλύτερη μέθοδος για να φυλάξουμε τον εαυτό μας με τη βοήθεια του Θεού ασφαλή. Αν νομίσουμε ότι είμαστε πνευματικά όρθιοι, τότε ακριβώς είναι ο μεγάλος κίνδυνος μήπως πέσουμε. Για να μη φοβόμαστε το Θεό, οφείλουμε να φοβόμαστε πολύ τον εαυτό μας, δηλαδή τις αδυναμίες και τα πάθη μας". Με τέτοια αγία ζωή, ο Μωυσής έφθασε στο 75ο έτος της ηλικίας του. Ώσπου ξαφνικά, ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο του και τον σκότωσαν με μαχαίρια. (Σύμφωνα όμως με την Συναξαριακή πηγή του Άγιου Νικόδημου, ο Άγιος Μωυσής απεβίωσε ειρηνικά).

Οι Άγιοι Διομήδης και Λαυρέντιος

Μαρτύρησαν, αφού τους θανάτωσαν με βέλη, δεμένους σ' ένα πλάτανο.

Ο Δίκαιος Βασιλιά Εζεκίας

Ο Δίκαιος Βασιλιά Εζεκίας, ήταν γιος του αποστάτη βασιλιά του Ιούδα Αχαζ, πού υποστήριζε με μεγάλη θέρμη τα είδωλα. Ο Εζεκίας όμως, ακολούθησε εντελώς διαφορετικό δρόμο από τον πατέρα του. Καταπολέμησε την ειδωλολατρία, έδωσε στην γιορτή του Ιουδαϊκού Πάσχα περισσότερη μεγαλοπρέπεια, και υποστήριξε με το προσωπικό του παράδειγμα αλλά και το βασιλικό του κύρος, τον αληθινό Θεό. Αλλά και ο Θεός τον υποστήριξε ανάλογα. Ο Εζεκίας λοιπόν όχι μόνο κατόρθωσε να νικήσει τούς Φιλισταίους, αλλά κατόρθωσε να ξεφύγει και από τον ζυγό των Ασσυρίων, κατατροπώνοντας τον Βασιλιά τους, Σεναριχείμ. Οι σύμβουλοι του Εζεκία ήταν οι προφήτες Ησαΐας και Μιχαίας. Ακόμα υποστήριξε πολύ την γεωργία και το εμπόριο, οχύρωσε την Ιερουσαλήμ και στόλισε τον ναό της Ιερουσαλήμ. Πέθανε το 696 π.Χ και τάφηκε με μεγάλη πομπή, στον υψηλότερο τάφο των υιών του Δαυίδ. υπήρξε δε ένας από τούς καλύτερους βασιλείς του Ιούδα.

Η Αγία Άννα θυγατέρα του Φανουήλ

Βλέπε βιογραφικό της σημείωμα στις 3 Φεβρουαρίου, όπου και η κυρίως μνήμη της.

Οι Άγιοι 33 Μάρτυρες από την Ηράκλεια

Μαρτύρησαν δια πυρός.

Ο Άγιος Δάμων ο Ιερομάρτυρας

Άγνωστος στους Συναξαριστές και τα Μηναία. Η μνήμη του αναγράφεται στο Σιναϊτικό Κώδικα 631, όπου υπάρχουν και δύο Στιχηρά (τροπάρια) στον Άγιο Δάμωνα.

Πηγή : www.synaxarion.gr

[Ermite]

Ο Δίκαιος Βασιλιά Εζεκίας, ήταν γιος του αποστάτη βασιλιά του Ιούδα Αχαζ, πού υποστήριζε με μεγάλη θέρμη τα είδωλα. Ο Εζεκίας όμως, ακολούθησε εντελώς διαφορετικό δρόμο από τον πατέρα του. Καταπολέμησε την ειδωλολατρία, έδωσε στην γιορτή του Ιουδαϊκού Πάσχα περισσότερη μεγαλοπρέπεια, και υποστήριξε με το προσωπικό του παράδειγμα αλλά και το βασιλικό του κύρος, τον αληθινό Θεό. Αλλά και ο Θεός τον υποστήριξε ανάλογα. Ο Εζεκίας λοιπόν όχι μόνο κατόρθωσε να νικήσει τούς Φιλισταίους, αλλά κατόρθωσε να ξεφύγει και από τον ζυγό των Ασσυρίων, κατατροπώνοντας τον Βασιλιά τους, Σεναριχείμ. Οι σύμβουλοι του Εζεκία ήταν οι προφήτες Ησαΐας και Μιχαίας. Ακόμα υποστήριξε πολύ την γεωργία και το εμπόριο, οχύρωσε την Ιερουσαλήμ και στόλισε τον ναό της Ιερουσαλήμ. Πέθανε το 696 π.Χ και τάφηκε με μεγάλη πομπή, στον υψηλότερο τάφο των υιών του Δαυίδ. υπήρξε δε ένας από τούς καλύτερους βασιλείς του Ιούδα.

Κατασκεύασε μιά υπόγεια σήραγγα, γιά να περνάει το νερό προς ύδρευση της Ιερουσαλήμ, αυτή που έβγαινε στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ξεκινούσε από την Πηγή της Παρθένου ή Πηγή Γιών στην Κοιλάδα του Ιωσαφάτ και έφτανε εντός των τειχών στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, διανύοντας απόσταση 525 μέτρων. Σιλωάμ ερμηνεύεται απεσταλμένος, δηλαδή το νερό που έρχεται από μακρυά. Γιά τη διάνοιξη της σήραγγας, που είχε ύψος 1,80 μ εργάσθηκαν (όπως και επί Ευπαλίνου στη Σάμο, αλλά και μέχρι σήμερα) εργάτες και από τις δύο πλευρές συγχρόνως και συναντήθηκαν στο μέσον. Γι'αυτό το λόγο ο Δίκαιος Εζεκίας είναι και Προστάτης των Υδραυλικών Έργων.

Η Αγία Άννα θυγατέρα του Φανουήλ

Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Δίκαιη Άννα, πάνω από 80 ετών γερόντισσα, ήταν παρούσα στην Υπαπαντή του Κυρίου μας μαζί με τον Θεοδόχο Συμεών. Αλλά ο μεν Συμεών ευχήθηκε το "νυν απολύεις" και εκοιμήθη, γι'αυτό και την επομένη, δηλ. 3 Φεβρουαρίου, γιορτάζουμε όχι τη Σϋναξη, όπως θα ήταν φυσικό, αλλά τη Μνήμη του. Η δε Άννα μετά από 6 μήνες εκοιμήθη. 28 Αυγούστου.

[Ermite]

30 Αυγούστου 2009

Είναι απόδοση της Εορτής της Αποτομής της Ιεράς Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου.
Αλλά και Σύναξη πάντων των Ευρυτάνων Αγίων (τελευταία Κυριακή του Αυγούστου) οι οποίοι ιδιαιτέρως τιμώνται στη Μονή Τατάρνας.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τελευταίᾳ Κυριακῇ τοῦ Μηνὸς Αὐγούστου Σύναξιν ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν Εὐρυτάνων Ἁγίων, ἤτοι τῶν ἀθλήσει καὶ ἀσκήσει διαλαμψάντων Ἐνδόξων Νεομαρτύρων ὡς καὶ Ὁσίων Ἀνδρέου, Μιχαήλ, Δαμιανοῦ, Σεραφεὶμ Ἐπισκόπου Φαναρίου, Νικολάου, Κυπριανοῦ, Εὐγενίου, Ῥωμανοῦ, Γερασίμου, Κοσμᾶ τοῦ Ἰσαποστόλου, Ἰωάννου τοῦ ἐξ Ἀγαρηνῶν καὶ Ἀκακίου τοῦ Νέου.
Στίχοι.
Εὐρυτανία γέραιρε σοὺς υἱέας
Χριστὸν μεγαλύνοντας οἰκείοις πόνοις.
Ὁμήγυριν θεουδῆ Εὐρυτάνων ὑμνέω Ἁγίων.

Ἀπολυτίκιον τῶν Εὐρυτάνων Ἁγίων
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Εὐρυτάνων φωστῆρες, καὶ προστάται ἐδείχθητε, καὶ Μονῆς τῆς Τατάρνης ἀρωγοὶ ἑτοιμότατοι. Ἑλλάδος ἀπροσμάχητοι φρουροί, καὶ κόσμου παντὸς οἱ πρεσβευταί, Μαρτύρων καὶ ὁσίων ὁ χορός, Αἰτωλίας καὶ Ἀγράφων οἱ βλαστοί. Δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι δι᾿ ὑμῶν, ἡμῖν πᾶσι τὰ κρείττονα.

Επίσης
Ἀπολυτίκιον τοῦ Προδρόμου, ἐὶτῇἀοτομῇτῆ Ἱερᾶς αὑτοῦ Κεφαλῆς.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς πάντων ὑπέρτερος, τῶν Προφητῶν ἀληθῶς, αὐτόπτης καὶ Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Προφῆτα γεγένησαι· ὅθεν καὶ παρ᾿ Ἡρώδου, ἐκτμηθείς σου τὴν Κάραν, ἔδραμες τοῖς ἐν Ἅδῃ, προκηρῦξαι τὸ λύτρον· διό σε Ἰωάννη Βαπτιστά, πόθῳ γεραίρομεν.

[aposal]

9 Σεπτεμβρίου Μνήμη :
1. Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης,
2. Σεβηριανού Μεγαλομάρτυρα,
3. Θεοφάνη Ομολογητού,
4. Γ’ Οικουμενικής Συνόδου,
5. Χαρίτωνος,
6. Ιωσήφ Θαυματουργού,
7. Kiaran


1. Μνήμη των Δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης (εορτή Ιωακείμ)

Η σύναξη των δικαίων γονέων της Υπεραγίας Θεοτόκου, σύμφωνα με την αρχαία εκκλησιαστική , παράδοση, ορίστηκε την επομένη του γεννεσίου της Θεοτόκου, για τον λόγο ότι αυτοί έγιναν πρόξενοι της παγκόσμιας σωτηρίας με την γέννηση της αγίας θυγατέρας της. «Τελείται δε η σύναξις αυτών εν τω εξαέρω οίκω της Θεοτόκου, πλησίον της μεγάλης εκκλησίας εν τοις Χαλκοπρατείοις».
Να αναφέρουμε, λοιπόν, ότι ο Ιωακείμ ήταν γιος του Ελιακείμ από τη φυλή του Ιούδα και απόγονος του Δαβίδ. Έκπτωτος του θρόνου, ιδιώτευε στην Ιουδαία και το περισσότερο χρονικό διάστημα στην Ιερουσαλήμ, όπου είχε μέγαρο με βασιλικό κήπο. Παντρεύτηκε την Άννα, θυγατέρα του Ματθάν Ιερέως από τη φυλή του Λευί και της Μαρίας, γυναικός αυτού, από τη φυλή του Ιούδα. Επειδή οι φυλές, Βασιλική και Ιερατική, συγγένευαν μεταξύ της, διότι η Βασιλεία εθεωρείτο ίση με την Ιεροσύνη, δεν έδιναν ούτε έπαιρναν θυγατέρες από της φυλές που θεωρούνταν κοινές. Έτσι λοιπόν, αφού θεάρεστα πέρασε τη ζωή του το άγιο αυτό ζευγάρι, όπως μας πληροφορούν τα βιογραφικά σημειώματα των εορτών της 25ης Ιουλίου, 8ης Σεπτεμβρίου και 9ης Δεκεμβρίου, ο μεν Ιωακείμ πέθανε οκτώ χρόνια από τα Εισόδια της κόρης του Θεοτόκου σε ηλικία 92 ετών, η δε Άννα 11 μήνες μετά τον θάνατο του Ιωακείμ, σε ηλικία 83 ετών.


2. Ο Άγιος Σεβηριανός ο Μεγαλομάρτυρας

Μαρτύρησε στα χρόνια του βασιλιά Λικινίου. Καταγόταν από τη Σεθάστεια και τον διέκρινε θερμός ζήλος, με τον οποίο υπηρετούσε το Ευαγγέλιο. Χρησιμοποιούσε τα πλούτη του για τους φτωχούς και για τους φυλακισμένους χριστιανούς. Είχε φέρει πολλούς στη χριστιανική πίστη και αρκετούς είχε ενθαρρύνει να υποστούν καρτερικά και νικηφόρα το μαρτύριο. Όλα αυτά έκαναν τον αιμοβόρο ηγεμόνα Λυσία να καλέσει το Σεβηριανό στην Καισαρεία. Εκεί, αφού απέτυχε στην προσπάθεια του να κάμψει το φρόνημα του Αγίου, διέταξε να τον μαστιγώσουν με νεύρα βοδιού. Κατόπιν, ξέσχισαν τις σάρκες του με σιδερένια νύχια, έτσι ώστε το αίμα να τρέχει σαν χείμαρρος. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι και οι πληγές μεγάλες και βαριές. Η υπομονή, όμως, του Σεβηριανού ήταν ισχυρότερη και αναφώνησε προς τον Κύριο θερμή προσευχή, την οποία πρέπει να χρησιμοποιεί κάθε αγωνιζόμενος χριστιανός, σε καιρό δοκιμασιών: "Κύριε Ιησού, ο ποιών θαυμάσια, ο επί του σταυρού κρεμασθείς και τον υπερήφανον τοιουτοτρόπως καταβολών, ο μέχρι και σήμερον δι' υπερθαυμάτων έργων μεγαλυνόμενος, ελθέ να με σώσης, και τον μεν βραχίονα του πονηρού αμαρτωλού σύντριψαν, τας δε ιδικός μου δυνάμεις σύσφιγξον, αγαθέ, και δος μοι τον αγώνα τούτον να διανύσω του μαρτυρίου". Και η βοήθεια ήλθε. Η ψυχή του έμεινε σταθερή και νικήτρια, το δε σώμα του έμεινε κρεμασμένο στο τείχος της Καισαρείας.

3. Ο Όσιος Θεοφάνης ο Ομολογητής

Οι γονείς ήταν φανατικοί ειδωλολάτρες, αλλά ο γιος τους, άκουσε κηρύγματα χριστιανών και ελκύστηκε από τη ζωή της αλήθειας και της αγάπης. Αυτός ήταν ο Θεοφάνης, που γεννήθηκε το 283 μ.Χ. επί βασιλέων Κάρου και Καρίνου. Κάποια μέρα λοιπόν ο Θεοφάνης, πριν βαπτιστεί, νέος ακόμα, συνάντησε μέσα στον παγωμένο καιρό ένα παιδί, υπερβολικά φτωχό που κινδύνευε να πεθάνει από το κρύο. Το θέαμα σπάραξε την καρδιά του Θεοφάνη, και χωρίς να χάσει καιρό έντυσε τον φτωχό με το δικό του πανωφόρι. Όταν επέστρεψε στο σπίτι και τον είδαν οι γονείς του θορυβήθηκαν. Τον ρώτησαν τι έγινε το ρούχο του, και αυτός απάντησε ότι το έδωσε στον Χριστό. Οι φανατικοί ειδωλολάτρες γονείς, δεν άργησαν να καταλάβουν ότι ο γιος τους ελκύστηκε από τον χριστιανισμό, και τον ανάγκασαν να φύγει από το σπίτι. Τότε ο Θεοφάνης βαπτίστηκε και πήγαινε σε διάφορες πόλεις και κήρυττε. Κατόπιν αποσύρθηκε στο όρος Διαβηνό, κοντά σ' ένα γέροντα ασκητή, όπου διδάχτηκε πολλά από την πείρα και τη σοφία του. Όταν πέθανε ο γέροντας, ο Θεοφάνης έμεινε μόνος στο όρος με προσευχή και ακατάπαυστη μελέτη και προσπάθεια για ανώτερη ηθική και πνευματική τελειοποίηση. Έπειτα, κατέβηκε πάλι στον κόσμο, όπου επανέλαβε τα κηρύγματα του, σοφότερα τώρα, πνευματικότερα και εποικοδομητικότερα. Στο διάστημα αυτό συνελήφθη, απειλήθηκε και βασανίστηκε. Έμεινε όμως αμετακίνητος στην ομολογία του. Πέθανε 75 ετών στο ασκητήριό του.


4. Μνήμη της Γ’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου

Συγκροτήθηκε στα χρόνια του Θεοδοσίου του Μικρού το 413 εναντίον του Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου. Ο όποιος έλεγε ότι ο Χριστός δεν είναι σαρκωμένος Θεός, αλλά τέλειο ανθρώπινο δημιούργημα του Θεού. Η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος έγινε στην Έφεσο και την αποτελούσαν 200 Πατέρες της Εκκλησίας.


5. Ο Άγιος Χαρίτων

Μαρτύρησε δια ξίφους και "η σύναξις αυτού τελείται εν τω Δευτέρω".


6. Ο Όσιος Ιωσήφ ο θαυματουργός ο εν Βελόνη (Ρώσος)

Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.


7. Ο Άγιος Kiaran (Ιρλανδός)

Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.

Πηγή : www.synaxarion.gr

[aposal]

15 Σεπτεμβρίου, μνήμη :
1. Νικήτα του Γότθου και οι μαρτυρήσαντες μετ’ αυτού,
2. Πορφυρίου Μίμου,
3. Φιλοθέου Οσίου,
4. Εύρεσις Λειψάνου Αγίου Ακακίου,
5. Μαξίμου, των Αγίων Δύο Κορών,
6. Εύρεσις Λειψάνου Πρωτομάρτυρα Στεφάνου,
7. Μελετίου Οσίου,
8. Συμεών Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης,
9. Βησσαρίωνος Α΄ και Βησσαρίωνος Β΄,
10. Γερασίμου Οσίου,
11. Ιωάννου Νεομάρτυρα,
12. Νικήτα Οσίου

1.Ο Άγιος Νικήτας ο Γότθος (Εορτή Νικήτας)
Ήταν από το έθνος των Γότθων, που είχαν εγκατασταθεί πέραν του Ίστρου ποταμού, στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου. Από παιδί ο Νικήτας διδάχθηκε την αγία πίστη από το Γότθο επίσκοπο Θεόφιλο, ο όποιος συχνά υπενθύμιζε στο Νικήτα τα λόγια του Απ. Παύλου: "Μένε εν οις έμαθες... από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας, τα δυνάμενα σε σοφίσαι εις σωτηρίαν δια πίστεως της εν Χριστώ Ιησού". Δηλαδή, μένε ακλόνητος σ' εκείνα που έμαθες. Από μικρό παιδί γνωρίζεις τις Άγιες Γραφές, που μπορούν να σου μεταδώσουν την αληθινή σοφία, που οδηγεί στη σωτηρία δια μέσου της πίστεως στον Ιησού Χριστό. Και έτσι έγινε. Όταν ο ηγεμόνας Αθανάριχος συνέλαβε το Νικήτα και τον απείλησε για να αρνηθεί το Χριστό, αυτός έμεινε αμετακίνητος σ' αυτά που έμαθε από παιδί. Ομολόγησε με θάρρος το Χριστό μπροστά στον ηγεμόνα, ο όποιος όταν τον άκουσε εξαγριώθηκε πολύ. Διέταξε αμέσως και του έσπασαν τα κόκαλα με τον πιο φρικτό τρόπο. Άλλα το μίσος των Βαρβάρων ήταν τόσο, ώστε μετά τον έριξαν στη φωτιά, όπου βρήκε το θάνατο. Η φωτιά, όμως, με τη θεία θέληση σεβάστηκε το λείψανο του. Το πήρε κάποιος ευσεβής χριστιανός και το διαφύλαξε σε θήκη.


Οι Άγιοι Μάρτυρες
Αυτοί μαρτύρησαν μαζί με τον Άγιο Νικήτα.

2. Ο Άγιος Πορφύριος ο μίμος

Γεννήθηκε από μίμο και έκανε και αυτός το επάγγελμα του μίμου (ηθοποιού). Υπήρξε στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη (361) και όταν κάποτε ο βασιλιάς αυτός γιόρταζε τα γενέθλια του, ο Άγιος αυτός προστάχθηκε να μιμηθεί και να περιπαίξει τα Μυστήρια των Χριστιανών. Όποτε ο Άγιος μπήκε στην κολυμβήθρα και φώναξε: "Βαπτίζεται Πορφύριος, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος". Και όταν βγήκε από το νερό, φόρεσε λευκά ενδύματα και ομολόγησε μπροστά σ' όλο το κοινό που τον παρακολουθούσε, ότι είναι χριστιανός και είναι έτοιμος να πεθάνει για την αγάπη του Χριστού. Όποτε ο βασιλιάς, εξαγριωμένος, διέταξε και τον αποκεφάλισαν.

3.Ο Όσιος Φιλόθεος ο Πρεσβύτερος και θαυματουργός
Άοκνος αγωνιστής της αρετής σ' όλη του τη ζωή, η οποία τελικά τον έκανε Άγιο. Ήταν από το χωριό Μύρμηξ της επαρχίας Οψικίου. Παντρεύτηκε γυναίκα, που προίκα είχε τη μεγάλη και αθάνατη ευσέβεια. Απόκτησε παιδιά, τα όποια ανατράφηκαν κάτω από την άγρυπνη επιμέλεια των γονιών τους εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Έτσι, υπόδειγμα από την όλη του διαγωγή και από τη χριστιανικότατη ανατροφή των παιδιών του, χειροτονήθηκε Ιερέας μετά από επίμονη παράκληση των συγχωριανών του. Απέναντι στο ποίμνιό του, φέρθηκε όπως και απέναντι της οικογενείας του. Δηλαδή με ευσέβεια, με αγάπη, με αγρυπνία και διδαχή. Πολλές φορές μάλιστα, μέσα στη βροχή και το κρύο, άφηνε το ίδιο του το σπίτι, για να πάει στα σπίτια των ενοριτών του για να τους ευεργετήσει με υλική βοήθεια ή με ηθική ενίσχυση και παρηγοριά. Ο Θεός, που έβλεπε την πνευματική προκοπή του Φιλόθεου, τον αξίωσε και να θαυματουργεί. Έτσι αυτός, ακόμα περισσότερο ευεργετούσε το ποίμνιο του και έτσι συνέχισε μέχρι που παρέδωσε στον Θεό την δίκαια ψυχή του.

4.Η Εύρεσις του Λειψάνου του Αγίου Ακακίου, επισκόπου Μελιτινής
Εορτάζει την 31η Μαρτίου, όπου και πληροφορίες για τον Βίο του. Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες για το γεγονός.

5.Ο Άγιος Μάξιμος
Μαρτύρησε δια ξίφους.

Οι Αγίες Δύο Κόρες
Μαρτύρησαν δια ξίφους.

6.Η Εύρεσις του Λειψάνου του Αγίου Πρωτομάρτυρα Στεφάνου

Το γεγονός αυτό συνέβη στα χρόνια που οι μεγάλοι διωγμοί των πρώτων χριστιανών είχαν κοπάσει και αυτοκράτωρ ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος. Τότε, ο Άγιος Στέφανος φανερώθηκε τρεις φορές σε κάποιον ευσεβή γέροντα Ιερέα, το Λουκιανό, και του αποκάλυψε τον τόπο, όπου ήταν κρυμμένο το λείψανό του. Αυτός αμέσως το ανέφερε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωάννη, που με τη σειρά του πήγε στον υποδεικνυόμενο τόπο και πράγματι βρήκε το Ιερό λείψανο του Αγίου Στεφάνου. Κατά την εύρεση έγινε μεγάλος σεισμός, και το λείψανο του Αγίου πλημμύρισε ευωδιά τους παρευρισκόμενους στον τόπο εκείνο. Λέγεται ότι από τον ουρανό ακούστηκαν αγγελικές φωνές, που έλεγαν "Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία". Δηλαδή, δόξα ας είναι στο Θεό, στα ύψιστα μέρη του ουρανού και στην ταραγμένη από την αμαρτία γη ας βασιλεύσει η θεία ειρήνη, διότι ο Θεός φανέρωσε την ευαρέσκεια Του στους ανθρώπους, με την ενανθρώπιση του Υιού Του. Φανέρωναν, έτσι, οι άγγελοι περίτρανα ότι ο πρωτομάρτυρας Στέφανος μαρτύρησε για την αγάπη και τη δόξα του Θεού. Αργότερα, τα λείψανα του Αγίου μεταφέρθηκαν από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και εναποτέθηκαν στον επ' ονόματι αυτού - ανεγερθέντα Ναό υπό του Μ. Κωνσταντίνου.

7.Ο Όσιος Μελέτιος

Η μνήμη του αναφέρεται μόνο στο Σιναϊτικό Τυπικό υπ' αριθ. 1094 φ. 35 ως εξής: "Μηνί Σεπτεμβρίω ιε’, εκοιμήθη ο όσιος πατήρ ημών Μελέτιος και κτήτωρ της Μονής του Σεργίου" (βλ. Δημητριεύσκυι Τυπικό Β’ σελ. 30).

8.Ο Άγιος Συμεών Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης

Έζησε τον 15ο αιώνα και για τη ζωή του δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία. Πρέπει να ήταν Ιερομόναχος και Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης πρέπει να έγινε μετά το 1410. Έκτος από το σπουδαίο ποιμαντικό του έργο, ανέπτυξε και πλούσια συγγραφική εργασία. Έγραψε επιστολές, ερμηνείες, εγκώμια, διάλογους και υμνογραφικά κείμενα. Πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1429. Αγιοποιήθηκε στις 14 Απριλίου 1981.

9.Ο Άγιος Βησσαρίων Αρχιεπίσκοπος Λαρίσης

Ο Άγιος Βησσαρίων γεννήθηκε στην Πόρτα Παναγιά Τρικάλων το 1490, ήτοι λίγα χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους. Αν και οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες, γαλουχήθηκε και ανατράφηκε από τους ευλαβείς γονείς του με τα ιερά νάματα της αγίας πίστεώς μας και τα ιδεώδη του Γένους μας σε ένα γεμάτο θεοσέβεια οικογενειακό περιβάλλον.
Από την νεανική του ηλικία διακρινόταν για την ευφυΐα και τη σύνεσή του αλλά και για την ευθύτητα του χαρακτήρος του, την αγνότητα και σωφροσύνη του, την ταπεινοφροσύνη και την βαθειά πίστη του, την απέραντη αγάπη του.
Νεότατος γίνεται μοναχός και χειροτονείται διαδοχικά διάκονος και πρεσβύτερος. Το 1517 εκλέγεται επίσκοπος Ελασσώνος και το 1521 αναλαμβάνει την διοίκηση της επισκοπής Σταγών. Το 1527 αναβιβάζεται στον θρόνο της Μητροπόλεως Λαρίσης και ακτινοβολεί με την αγιότητα της ζωής του και την καταπληκτική αγαθοεργό δράση του, ενώ συγχρόνως υπομένει με θαυμαστή ανεξικακία συκοφαντίες και σκληρές δοκιμασίες στις οποίες έλαμψε «ως χρυσός εν χωνευτηρίω».
Το περίφημο μοναστήρι του Δουσίκου, οι γέφυρες του Κοράκου στον Αχελώο, του Πορταϊκού και της Σαρακίνας στον Πηνειό και πλήθος άλλων κοινωφελών έργων, που έγιναν με αφάνταστες δυσκολίες στα ζοφερά χρόνια της τουρκοκρατίας, αποδεικνύουν την πολλήν του αγάπη προς τον Θεόν και την ανύστακτο μέριμνά του για τον πονεμένο λαό του.
Στις 15 Σεπτεμβρίου 1540 παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού, υμνούμενος από τότε ως Άγιος και θαυματουργός. Η ευωδιάζουσα Τιμία Κάρα Του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Του.


10.Ο Όσιος Γεράσιμος κτήτορας της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Σουρβίας

Χωρίς βιογραφικό υπόμνημα στους Συναξαριστές. Από τη Β’ έκδοση όμως της Ακολουθίας του στην Αθήνα το 1901, μαθαίνουμε ότι ήταν από το χωριό Λεοντάρι της Πελοποννήσου και περί το 1740 έκτισε την Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Σουρβίας, της Κωμοπόλεως Μακαριωτίσσης ή Μακρηνίτσης. Εκεί με οσιότητα και πνευματική άσκηση αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά, κάνοντας πολλά θαύματα.

11.Ο Άγιος Ιωάννης ο Νεομάρτυρας από την Κρήτη

Τα Σφακιά της Κρήτης ήταν η πατρίδα του και εργαζόταν σαν γεωργός στη Νέα Έφεσο. Σ' ένα πανηγύρι προς τιμήν του Τιμίου Προδρόμου (29 Αυγούστου 1811) έξω από τη Ν. Έφεσο, ο Ιωάννης με δύο πατριώτες του διασκέδαζαν. Σε κάποια στιγμή ήλθαν απεσταλμένοι του αγά και τους ζήτησαν τον κεφαλικό φόρο. Οι τρεις Σφακιανοί αρνήθηκαν να τον πληρώσουν και συνεπλάκησαν με τους φοροεισπράκτορες. Αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθεί, από τους συντρόφους του Ιωάννη, ένας Τούρκος και οι άλλοι να τραυματιστούν. Οι δύο πατριώτες του Ιωάννη απομακρύνθηκαν, ενώ ο ίδιος επειδή ήταν αθώος έμεινε. Αλλά οι Τούρκοι, που ζητούσαν εκδίκηση συνέλαβαν τον Ιωάννη και αφού τον βασάνισαν τον έριξαν στη φυλακή, όπου έμεινε χωρίς τροφή για 16 ήμερες. Στις προτάσεις των Τούρκων να εξισλαμιστεί για να γλιτώσει το θάνατο, ο Ιωάννης απάντησε: "Χριστιανός γεννήθηκα χριστιανός θέλω να πεθάνω, Ιωάννης ονομάζομαι, δεν αλλάζω την πίστη μου ούτε τ' όνομα μου". Τότε οι Τούρκοι τον απαγχόνισαν στις 15-9-1811. Κατόπιν αδείας οι Χριστιανοί τον έθαψαν στην αυλή του ναού του Αγίου Γεωργίου, στην Έφεσο. Μαρτύριο του Άγιου συνέγραψε ο Αθανάσιος Πάριος, τη δε Ακολουθία του ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.


12.Ο Όσιος Νικήτας επίσκοπος Χυτρών Κύπρου

Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου. Μνημονεύεται από τον Χάκκετ (Ιστορία της ορθοδόξου Εκκλησίας της Κύπρου, τ. Β’, σελ. 202, μετάφραση Χ. Παπαϊωάννου).

Πηγή : www.synaxarion.gr

[aposal]

16 Σεπτεμβρίου, μνήμη :

1. Ευφημίας Μεγαλομάρτυρος,
2. Μελιτίνης,
3. Λουντμίλας,
4. Δωροθέου του εν Αιγύπτω,
5. Κυπριανού Οσίου,
6. Νινιάν,
7. Editha

Η Αγία Ευφημία(εορτή Ευφημία)
Έζησε και μαρτύρησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Γεννήθηκε στη Χαλκηδόνα από οικογένεια θεοσεβή και ευγενική. Οι γονείς της Ψιλόφρων και Θεοδωριανή φρόντισαν ώστε η Θυγατέρα τους να αναπτύξει κάθε χριστιανική αρετή. Η Ευφημία εξελίχθηκε σε άνθρωπο με σπάνια χαρίσματα και δυνατό χριστιανικό φρόνημα, το οποίο επέδειξε όταν ο ειδωλολάτρης ανθύπατος της Μικράς Ασίας Πρίσκος διέταξε να παρευρεθούν όλοι οι κάτοικοι της Χαλκηδόνας σε γιορτή, την οποία οργάνωνε προς τιμή του θεού των ειδωλολατρών Άρη. Τότε η Ευφημία αποφάσισε μαζί με άλλους χριστιανούς να απέχει από τη γιορτή των ειδωλολατρών και για το λόγο αυτό συνελήφθη και φυλακίσθηκε. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της οι εχθροί του Χριστού προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πείσουν την Αγία να αρνηθεί την πίστη της και να ασπασθεί τα είδωλα. Όταν συνειδητοποίησαν πως η Ευφημία δεν επρόκειτο να αλλάξει την πίστη της με τους λόγους, τη βασάνισαν φριχτά. Όμως με τη θεία χάρη, η Αγία δεν έπαθε τίποτα από τα βασανιστήρια. Τελικά οι δήμιοι, την έριξαν σε άγρια θηρία και η Ευφημία βρήκε το θάνατο από μία αρκούδα.

Η Αγία Μελιτίνη
Η Αγία Μελιτίνη έζησε το έτος 160 μ.Χ., επί βασιλείας Αντωνίνου, ο οποίος ήταν πολύ ευσεβής. Ο τότε ηγεμόνας τής Θράκης, ονόματι Αντίοχος από τους πιο σκληρούς πολέμιους των χριστιανών, διέταξε να συλλάβουν την Μελιτίνη, με το αιτιολογικό ότι διέδιδε το Ευαγγέλιο και τον Χριστό. Προσπάθησε να την κάνει να αλλάξει πίστη αλλά μάταια. Ανέλαβε τότε η γυναίκα του, η οποία με διάφορα ύπουλα γυναικεία μέσα προσπάθησε να κάνει το ίδιο. Αλλά δυστυχώς έπεσε στην παγίδα πού ετοίμαζα η ίδια. Έγινε κι αυτή χριστιανή και μαζί με την Μελιτίνη, κρυφά από τον Αντίοχο έκαναν πολλούς ειδωλολάτρες χριστιανούς. Όταν το έμαθε ο Αντίοχος τις αποκεφάλισε και τις δύο.

Αγία Λουντμίλα
Η Αγία Λουντμίλα γεννήθηκε πιθανώς το 856 μ.Χ., από γονείς ευγενείς, αλλά ειδωλολάτρες. 16 χρονών παντρεύτηκε με τον ηγεμόνα των Τσέχων Μποριβόια. Με την παρουσία των ιεραποστόλων Μεθοδίου και Κυρίλλου στην χώρα τους έγιναν χριστιανοί. Έκτισαν πολλές εκκλησίες, κάλεσαν ιερείς και έκαναν πάρα πολλά για τον εκχριστιανισμό της χώρας. Ο άντρας της όμως σε ηλικία 36 χρονών πέθανε και η Λουντμίλα αφιέρωσε όλη την υπόλοιπη ζωή της στον Χριστό και την Εκκλησία. Αργότερα την ηγεμονία ανέλαβε ο εγγονός της Βιατσεσλάβος και η νύφη της Δραγομίρα, προσπάθησε να φέρει πάλι την ειδωλολατρία. Εμποδίστηκε όμως με πολλούς τρόπους από τη Λουντμίλα, η οποία απειλήθηκε ακόμα και με θάνατο από την Δραγομίρα. Για να γλιτώσει, πήγε και κρύφτηκε σε ένα πύργο. Εκεί την βρήκαν οι απεσταλμένοι τής Δραγομίρας και την θανάτωσαν. Αργότερα ο εγγονός της μετέφερε το λείψανό της στην Πράγα, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.

Ο Όσιος Δωρόθεος ο εν Αιγύπτω Ερημίτης (+ 4ος αι.)
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.

Ο Όσιος Κυπριανός Μητροπολίτης Κιέβου, Ρώσος (+ 1406)
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.

Ο Άγιος Νινιάν (Βρετανός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.

Η Αγία Edithac (Αγγλίδα)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτής της αγίας της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985. 828

Πηγή : www.synaxarion.gr

[aposal]

18 Σεπτεμβρίου :
1. Ευμενίου Οσίου,
2. Σοφίας και Ειρήνης,
3. Αριάδνης,
4. Κάστωρ,
5. Ρωμύλου Οσίου

Ο Όσιος Ευμένιος ο θαυματουργός, επίσκοπος Γορτύνης
Από νεαρή ηλικία ο Ευμένιος υπέβαλλε τον εαυτό του σε πολλές σκληραγωγίες και ασκήσεις. Η εγκράτεια ήταν εκείνη που τον διέκρινε περισσότερο. Διότι στο μυαλό του, είχε πάντα τη συμβουλή του Αποστόλου Παύλου, "πας ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται". Καθένας, δηλαδή, που αγωνίζεται, εγκρατεύεται σε όλα, ακόμα και στην τροφή και στο ποτό, προκειμένου να πετύχει τον πνευματικό του σκοπό. Και ο Ευμένιος, ακολουθώντας τα λόγια του θεόπνευστου Αποστόλου, πέτυχε. Αξιώθηκε να ιερωθεί και να γίνει επίσκοπος Γορτύνης στην Κρήτη. Από τη νέα του θέση, η αρετή του έλαμψε ακόμα περισσότερο και ο Θεός του έδωσε τη χάρη και τη δύναμη να θαυματουργεί. Και όπως αναφέρει η παράδοση, μια φορά με αναμμένες λαμπάδες κατέκαυσε έναν δράκοντα, που όρμησε εναντίον του. Έπειτα ο Ευμένιος πήγε στη Ρώμη, όπου με τη θεία του διδασκαλία και με θαύματα στερέωσε τους πιστούς. Ποθώντας, όμως, περισσότερη σκληραγωγία και άσκηση, πήγε στη Θηβαΐδα της Άνω Αιγύπτου, κοντά στους μεγάλους ασκητές. Εκεί παρέδωσε και το πνεύμα του στο Θεό. Το δε λείψανο του μεταφέρθηκε και θάφτηκε με τιμές στην έδρα της επισκοπής του, στην Κρήτη.

Οι Αγίες Σοφία και Ειρήνη
Μαρτύρησαν δια ξίφους.

Η Αγία Αριάδνη (Εορτή Αριάδνη)
Αν και δούλα, ήταν ανώτερη και λαμπρότερη από πολλές κυρίες, δούλες των κοσμικών ματαιοτήτων και των γήινων μολυσμών. Η αγία Αριάδνη έζησε στα χρόνια των βασιλέων Αδριανού και Αντωνίνου (117-139 μ.Χ.), και έγινε χριστιανή στη Φρυγία πόλη των Προμισέων. Όταν το πληροφορήθηκε ο αφέντης της Τέρτυλος, ένας από τους ισχυρότερους πρόκριτους της πόλης, την πίεζε να επανέλθει στην ειδωλολατρία. Εκείνη όμως επέμενε στην χριστιανική ομολογία της, και στάθηκε αδύνατο να την πείσουν να θυσιάσει στα είδωλα, κατά την ήμερα μάλιστα που γιόρταζε τα γενέθλιά του ο γιος του κυρίου της. Τότε την έδειραν σκληρά και τη βασάνισαν για πολύ, αφού έγδαραν τις σάρκες της με σιδερένια νύχια. Για να αποφύγει περισσότερες πιέσεις, εγκατέλειψε το σπίτι του κυρίου της. Και ενώ την καταδίωκαν, έπεσε σε γκρεμό όπου και βρήκε τον θάνατο.

Ο Άγιος Κάστωρ
Στο Αγιολόγιο του Σ. Ευστρατιάδη, μαζί με τον Κάστορα, προβάλλεται και μία Αγία με το όνομα Θεοδώρα.

Ο Όσιος Ρωμύλος
Στους Συναξαριστές δεν αναφέρεται κανένα υπόμνημα για τον όσιο αυτό, βιογραφία του υπάρχει στο υπ' αριθμ. 154 χειρόγραφο της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων, που συνέγραψε ο μαθητής του εν λόγω Οσίου, Γρηγόριος. Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία αυτά, ο Όσιος Ρωμύλος γεννήθηκε το 1300 περίπου στην παραδουνάβια πόλη Βιδίνιο, από γονείς ευσεβείς. Ο πατέρας του ήταν Έλληνας και η μητέρα του Βουλγάρα. Το πρώτο του όνομα ήταν Ράικος και σε κατάλληλη ηλικία οι γονείς του τον εμπιστεύθηκαν σε σπουδαίο δάσκαλο, από τον όποιο ο νεαρός Ράικος έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Στη συνέχεια, επειδή είχε κλίση στη μοναχική ζωή, κατέφυγε στη Μονή της Θεοτόκου της Οδηγήτριας, κοντά στο Τίρνοβο (Βουλγαρίας). Εκεί έγινε μοναχός με το όνομα Ρωμανός και ασκήτευσε ευδοκίμως για τρία συνεχή χρόνια. Κατόπιν έκανε κοντά στον όσιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη και έπειτα, αφού έγινε μεγαλόσχημος με το όνομα Ρωμύλος, πήγε στο Άγιο Όρος, έξω από τη Μονή Μεγίστης Λαύρας, όπου μαζί με τον μαθητή του Γρηγόριο ασκήτευε στην ησυχία. Πολλοί Αγιορείτες έρχονταν κοντά του για ν' ακούσουν τα σοφά λόγια του και να πάρουν τις ορθές πνευματικές συμβουλές του. Κατά τον πόλεμο όμως Τούρκων κατά Σέρβων και Βουλγάρων, πολλοί Σερβοβούλγαροι μοναχοί, λόγω φόβου, μετακινήθηκαν. Το ίδιο έπραξε και ο Ρωμύλος, πηγαίνοντας στην Αυλώνα (ίσως της Αλβανίας). Κατόπιν ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στη Ραβένιτσα της Σερβίας, όπου στην εκεί Ιερά Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου απεβίωσε ειρηνικά. Μετά τον θάνατο του, ο τάφος ευωδίαζε και επιτέλεσε πολλά θαύματα.

Πηγή : www.synaxarion.gr