Αληθινό περιστατικό για την ωφέλεια των μημοσύνων&τρισαγίων

[efthumhs]

Αληθινό περιστατικό που το διηγείται ο ευλαβέστατος πατήρ Στέφανος Αναγνωστόπουλος στο http://agia-varvara.blogspot.com/2009/1 ... _6284.html (Στο agia-varvara.blogspot.com όπως εχουμε πει στο παρελθόν θα βρείτε ανεπανάληπτες (απομαγνητοφωνημένες) ομιλίες του εν λόγω Πατέρα)

"...Προ ετών, ένας νεαρός Ιερεύς μου διηγήθηκε τα έξης τρομερά:
"Η μητέρα μου, πού δεν ήθελε ο γιος της να γίνει παπάς, στον τρίτο χρόνο από τη χειροτονία μου, πέθανε. Στον θάνατο της, ως ιερεύς εγώ ο γιος της, δεν είχα δώσει μεγάλη σημασία. Έκανα όσα Είναι απαραίτητα και τίποτα περισσότερο απ' αυτό.
Ένα απογευματάκι, προς το σούρουπο, περνούσα έξω από το Κοιμητήριο. Σκέφθηκα λοιπόν: Δεν πάω να της ανάψω το καντηλάκι;" Πράγματι το άναψα και κάθισα σε μια πέτρα. Δεν είχα μαζί μου όμως πετραχήλι κι έτσι δεν της διάβασα Τρισάγιο.
Σαν να ζαλίστηκα όμως λίγο και ξαφνικά νόμισα ότι άρχισαν να ανοίγουν οι τάφοι, να σηκώνονται τα νεκρά σώματα των ανθρώπων και να φωνάζουν!...
- ΒΟΗΘΕΙΑ! ΒΟΗΘΕΙΑ, Ιερείς του Υψίστου, βοήθεια..., Ορθό δοξοι χριστιανοί, βοήθεια!... Λειτουργίες, προσευχές, Μνημόσυνα,Τρισάγια... ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ, χριστιανοί!!!
Σε λίγο τρομαγμένος βλέπω και την μάνα μου:
- ΒΟΗΘΕΙΑ, γυιέ μου, μου είπε, βοήθεια! Βοήθεια, τώρα πού είσαι παπάς, βοήθεια για όλους, βοήθεια, βοήθεια!!!...
και έπεσε επάνω μου σπαράζοντας από κραυγές απελπισίας, ζη τώντας βοήθεια για την ψυχή της.
Τότε συνήλθα τρομαγμένος... Είχε πλέον βραδιάσει... Έφυγα τρέ χοντας... σχίσθηκαν και τα ράσα μου... και από την τρομάρα μου όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα.
Την άλλη ήμερα το πρωί είπα στην πρεσβυτέρα μου: "Κοίταξε να δεις. Για τρία χρόνια θα λειτουργώ κάθε μέρα, ακόμα και τις Σαρακοστές, για τη μάνα μου, για όλους τους πεθαμένους, για όσους είναι γραμμένοι εκεί, στο Κοιμητήριο, και για όσα ονόματα κεκοιμημένων θα μου δίνουν από δω και πέρα".
Έκανα χίλιες εκατό Λειτουργίες συνεχώς, χωρίς διακοπή! Χίλια εκατό Μνημόσυνα με κόλλυβα, με Τρισάγια, με ό,τι έπρεπε' κάθε μέρα!
Πολλές φορές τις νύχτες έβλεπα τις ψυχές να μου λένε "ευχαρι στώ", άλλες γιατί ξεδίψασαν, άλλες γιατί δροσίστηκαν, άλλες γιατί χόρτασαν, άλλες γιατί ζεστάθηκαν μέσα στις παγωνιές! "Ευχαριστώ, ζεστάθηκα, παπά μου", μου έλεγαν, "κρύωνα, ζεστάθηκα, σ' ευχαριστώ". Άλλες με ευχαριστούσαν, γιατί είδαν λίγο φως και άλλες κρα τούσαν ψωμάκια στα χέρια..."

[aposal]

Ευχαριστούμε Ευθύμη που μας υπενθυμίζεις την σπουδαιότητα κάποιων γεγονότων. Αυτό που με πληγώνει είναι που αρκετές γυναίκες πηγαίνουν στα μνήματα και κοπιάζουν για να τα καθαρίσουν, κάποιες μάλιστα ανάβουν και το καντήλι, αλλά σταματούν εκεί νομίζοντας ότι έκαναν το χρεός τους και με το παραπάνω! Κι όμως, οι ψυχούλες παρακαλάνε για κάποιο τρισάγιο!

[andreastsa]

Αληθινό περιστατικό που το διηγείται ο ευλαβέστατος πατήρ Στέφανος Αναγνωστόπουλος στο http://agia-varvara.blogspot.com/2009/1 ... _6284.html (Στο agia-varvara.blogspot.com όπως εχουμε πει στο παρελθόν θα βρείτε ανεπανάληπτες (απομαγνητοφωνημένες) ομιλίες του εν λόγω Πατέρα)

"...Προ ετών, ένας νεαρός Ιερεύς μου διηγήθηκε τα έξης τρομερά:
"Η μητέρα μου, πού δεν ήθελε ο γιος της να γίνει παπάς, στον τρίτο χρόνο από τη χειροτονία μου, πέθανε. Στον θάνατο της, ως ιερεύς εγώ ο γιος της, δεν είχα δώσει μεγάλη σημασία. Έκανα όσα Είναι απαραίτητα και τίποτα περισσότερο απ' αυτό.
Ένα απογευματάκι, προς το σούρουπο, περνούσα έξω από το Κοιμητήριο. Σκέφθηκα λοιπόν: Δεν πάω να της ανάψω το καντηλάκι;" Πράγματι το άναψα και κάθισα σε μια πέτρα. Δεν είχα μαζί μου όμως πετραχήλι κι έτσι δεν της διάβασα Τρισάγιο.
Σαν να ζαλίστηκα όμως λίγο και ξαφνικά νόμισα ότι άρχισαν να ανοίγουν οι τάφοι, να σηκώνονται τα νεκρά σώματα των ανθρώπων και να φωνάζουν!...
- ΒΟΗΘΕΙΑ! ΒΟΗΘΕΙΑ, Ιερείς του Υψίστου, βοήθεια..., Ορθό δοξοι χριστιανοί, βοήθεια!... Λειτουργίες, προσευχές, Μνημόσυνα,Τρισάγια... ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ, χριστιανοί!!!
Σε λίγο τρομαγμένος βλέπω και την μάνα μου:
- ΒΟΗΘΕΙΑ, γυιέ μου, μου είπε, βοήθεια! Βοήθεια, τώρα πού είσαι παπάς, βοήθεια για όλους, βοήθεια, βοήθεια!!!...
και έπεσε επάνω μου σπαράζοντας από κραυγές απελπισίας, ζη τώντας βοήθεια για την ψυχή της.
Τότε συνήλθα τρομαγμένος... Είχε πλέον βραδιάσει... Έφυγα τρέ χοντας... σχίσθηκαν και τα ράσα μου... και από την τρομάρα μου όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα.
Την άλλη ήμερα το πρωί είπα στην πρεσβυτέρα μου: "Κοίταξε να δεις. Για τρία χρόνια θα λειτουργώ κάθε μέρα, ακόμα και τις Σαρακοστές, για τη μάνα μου, για όλους τους πεθαμένους, για όσους είναι γραμμένοι εκεί, στο Κοιμητήριο, και για όσα ονόματα κεκοιμημένων θα μου δίνουν από δω και πέρα".
Έκανα χίλιες εκατό Λειτουργίες συνεχώς, χωρίς διακοπή! Χίλια εκατό Μνημόσυνα με κόλλυβα, με Τρισάγια, με ό,τι έπρεπε' κάθε μέρα!
Πολλές φορές τις νύχτες έβλεπα τις ψυχές να μου λένε "ευχαρι στώ", άλλες γιατί ξεδίψασαν, άλλες γιατί δροσίστηκαν, άλλες γιατί χόρτασαν, άλλες γιατί ζεστάθηκαν μέσα στις παγωνιές! "Ευχαριστώ, ζεστάθηκα, παπά μου", μου έλεγαν, "κρύωνα, ζεστάθηκα, σ' ευχαριστώ". Άλλες με ευχαριστούσαν, γιατί είδαν λίγο φως και άλλες κρα τούσαν ψωμάκια στα χέρια..."

Δείτε το!