Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

[angieholi]

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄
1. Η προς τον Θεον Αγαπη

Δεν φοβουμαι τον Θεον. ελεγε στους μαθητας του ο Καθηγητης της ερημου Μέγας Αντωνιος, διοτι τον αγαπω. Η τελεια αγαπη "εξω βαλλει τον φοβον".

*********************************************************************************************************

Ο Αββας Αμμουν ο Νιτριωτης επεσκεφτη καποτε τον Μεγαν Αντωνιο και επειδη ειχε μαζι του φιλικη οικειοτητα τον ερωτησε:
- Πως συμβαινει εγω μεν να κοπιαζω περισσοτερο απο σενα, συ δε να δοξαζεσαι περισσοτερο απο τους ανθρωπους;
- Φαινεται οτι θα αγαπω τον Θεον περισσοτερο απο σενα, του αποκριθηκε με καλοκαγαθο μειδιαμα ο φιλος του Θεου.


2. Η αγαπη προς τον πλησιον

Ερωτησαν τον Αββα Αγαθωνα πως εκδηλωνεται η ειλικρινης αγαπη προς τον πλησιον, κι εκεινος ο μακαριος που ειχε αποκτησει τη βασιλισσα των αρετων σε τελειο βαθμο, αποκριθηκε:
- Αγαπη ειναι να βρω ενα λεπρο και να του δωσω ευχαριστως το σωμα μου και, αν ειναι δυνατον, να παρω το δικο του.

*********************************************************************************************************

Γιατι, Αββα οι σημερινοι Μοναχοι, ενω κοπιαζουν, δε παιρνουν απο το Θεον τα χαρισματα που επαιρναν οι παλαιοι Πατερες; ερωτησε ενα Γεροντα καποιος Αδερφος.
- Τον παλαιο καιρο, τεκνον μου, αποκριθηκε ο σεβασμιος Γερων, υπηρχε αγαπη μεταξυ των Μοναχων και καθενας προθυμοποιειτο να βοηθηση τον αδερφον του να ανεβη προς τα επανω. Τωρα η αγαπη εψυχρανθη και ο ενας παρασυρει τον αλλον προς τα κατω και για τον λογον αυτον δεν χορηγει πλεον ο Θεος χαρισματα πνευματικα.

*********************************************************************************************************

Ο Οσιος Ποιμην ασκητευε μαζι με τους 4 αδερφους του στην Αιγυπτιακη ερημο. Ο Παϊσιος, ο νεωτερος αδερφος, δεν ειχε ακομη κατορθωσει να διορθωση τις αδυναμιες του κι εστενοχωρουσε με τις αταξιες του τους αλλους.
- Αυτος ο μικρος δεν μας αφηνει σε ησυχια, ειπε μια μερα στενοχωρημενος στον μεγαλυτερο αδερφο του ο Αββας Ποιμην. Ελα να φυγουμε απο το μερος αυτο, να ηρεμηση ο λογισμος μας.

Επηραν το δρομο κι εψαχναν να βρουν τοπο καταλληλο για να μεινουν. Ο Παϊσιος ομως καταλαβε πως τ'αδερφια του τον αφησαν κι εφυγαν κι εβγηκε να τους γυρευη.

Ο Αββας Ποιμην τον ειδε απο μακρια να ερχεται και ειπε στον Αββα Ανουβ, τον μεγαλυτερο:
- Ας περιμενουμε τον Αδερφο που κοπιαζει να μας φθαση.

Τελος επλησιασε εκεινος και τους παραπονεθηκε:
- Που πηγαινετε και με αφηνετε μονο;
- Φευγομε να βρουμε ησυχια. Εσυ διαρκως μας θλιβεις με τις απερισκεψιες σου, του ειπε ο Αββας Ποιμην.
- Ναι ναι, παμε ολοι μαζι οπου θελετε, ειπε με αφελεια ο νεος.

Βλεποντας την ακακια του ο Αββας Ποιμην, ειπε στο μεγαλο του αδερφο:
- Ας γυρισωμε πισω, Ανουβ. Νομιζω πως αθελα του ατακτει ο νεαρος αυτος ή ο Θεος επιτρεπει ετσι για να ιδη την υπομονη μας.

Επεστρεψαν λοιπον στο κελλι τους και εζησαν ολοι μαζι μεχρι τελους.

[angieholi]

Ο Αββας Ιωαννης με μερικους ακομη αδερφους επηγαιναν να επισκεφτουν καποια πολυ μακρινη σκητη. Περπατωντας νυχτωθηκανε κι ο Μοναχος που τους ειχαν δωσει για οδηγο εχασε το δρομο. Οι αδερφοι το καταλαβαν κι ερωτησαν το Γεροντα ιδιαιτερως.
- Τι πρεπει να καμωμε τωρα, Αββα; Αν εξακολουθησουμε να προχωρουμε, κινδυνευουμε να χαθουμε σ'αυτην εδω την απεραντη ερημο.
- Αν δειξωμε πως καταλαβαμε οτι εχασε το δρομο θα ντραπη και θα στεναχωρηθη ο αδερφος, ειπε ο αγαθος Γεροντας. Θα προφασιστω καλλιτερα πως ειμαι κουρασμενος και δεν μπορω να περπατησω αλλο και ας μεινουμε εδω να ξημερωση.
Ετσι κι εκανε για να μη λυπηση τον αφηρημενο οδηγο.

*********************************************************************************************************

Δυο συνασκηται αγρυπνουσαν μια νυχτα στο εργοχειρο. Εφτιαχναν κλωστη απο κανναβι για να πλεξουν υστερα σχοινι. Μα η κλωστη του ενος διαρκως κοβοταν. Αρχισε κι αυτος να χανη την υπομονη του και να θυμωνη με τον αλλο που η δουλεια του προχωρουσε ομαλα. Εκεινος ομως το καταλαβε και για να μη στεναχωρηται ο αδερφος του, καθε φορα που του εσπαζε η κλωστη, εκοβε με τροπο τη δικη του. Ετσι εμεναν στο ιδιο σημειο και οι δυο και η δουλεια τελειωσε χωρις να συμβη μεταξυ τους δυσαρεσκεια.

*********************************************************************************************************

Ενας αρχαριος Μοναχος επηγε σε καποιον Γεροντα, να παρη οδηγιες. Συνωμιλησαν πολυ ωρα για πολλα πραγματα γυρω απο τη ζωη τους. Ωφελημενος ο νεος και με ψυχικη ικανοποιηση σηκωθηκε να φυγη.
- Συγχωρεσε με, Αββα, ειπε, καθως εβαζε μετανοια στον Γεροντα, σ'εμποδισα απο την προσευχη σου με την επισκεψη μου σημερα.
- Δικη μου προσευχη, τεκνον, αποκριθηκε με καλωσυνη ο αγαθος Γεροντας, ειναι να σε αναπαυσω και να σε στειλω ωφελημενο ψυχικα πισω στο κελλι σου.

*********************************************************************************************************

Ενας Μοναχος πολυ απλος και απλαστος επηγαινε συχνα στον Αββα Ιωαννη τον Κολοβο για να ωφεληται απο τις σοφες συμβουλες του. Εκεινος τον δεχοταν με αγαπη και δεν επαυε αν τον διδασκη. Καθε φορα που πηγαινε και κατι καινουργιο ειχε να του ειπη γυρω απο την πνευματικη ζωη. Ο Μοναχος ομως πολυ λιγα καταλαβαινε απο οσα του ελεγε ο Γεροντας και απ'αυτα τα περισσοτερα τα λησμονουσε. Ετσι ρωτουσε και ξαναρωτουσε ολο για τα ιδια πραγματα.

Καποτε σταματησε τις επισκεψεις του. Ο Γεροντας απορησε γι'αυτο. Μια Κυριακη λοιπον που συναντηθηκαν στην Εκκλησια τον ρωτησε:
- Εχω πολυν καιρο να σε ιδω, Αδερφε. Τι σου συμβαινει; Μηπως αρρωστησες;
- Οχι, Αββα, αποκριθηκε με συστολη ο Μοναχος, αλλ' οπως βλεπεις, ο νους μου ειναι παχυς και δεν παιρνει ευκολα τις συμβουλες σου και ντρεπομαι να σ'ενοχλω διαρκως για τα ιδια πραγματα.
- Παρε αυτο, του ειπε τοτε ο Αββας Ιωαννης, και του εδειξε ενα λυχναρι, που βρισκοταν στη γωνια της Εκκλησιας και αναψε το.

Ο αδερφος το αναψε.
- Πηγαινε τωρα και φερε τα λυχναρια των αδερφων και αναψε τα ολα παιρνοντας φως απο τουτο εδω. Ο απλαστος μοναχος εκανε παρευθυς την προσταγη του Γεροντος.
- Μηπως λιγοστεψε το φως του λυχναριου, ρωτησε ο Γεροντας, επειδη αναψες μ'αυτο τοσα αλλα λυχναρια;
- Οχι, βεβαια, ειπε χαμογελωντας ο αδερφος.
- Ουτε κι ο Ιωαννης χανει τιποτε, εστω και αν συμβουλευη ολοκληρη τη σκητη. Να ερχεσαι λοιπον κι εσυ χωρις δισταγμο.
Απο τοτε ο αδερφος επηγαινε τακτικα στο Γεροντα και με την βοηθεια του εγινε αριστος Μοναχος.

[aposal]

Υπέροχα τα κείμενα. Συνέχισε Αγγελική.

[angieholi]

Ευχαριστω πολυ κ. Αποστολη για την ενθαρρυνση!

3. Ανεξικακια

Ο Αββας Ισιδωρος ο Πρεσβυτερος μιας σκητης στην Αιγυπτο ειχε τοση ανεξικακια, ωστε επαιρνε κοντα του κι εδιωρθωνε ολους τους κακους υποτακτικους. Οταν λογου χαρι συνεβαινε να εχη κανενας απο τους Γεροντας υποτακτικο αντιλογο ή ανυποτακτο και ηθελε να τον διωξη, ο Αββας Ισιδωρος προλαβαινε και του ελεγε:
- Φερε τον σε μενα, αδερφε.

Τον κρατουσε στο κελλι, και με την καλωσυνη και την υπομονη του τον διορθωνε και τον εστελνε σωφρονισμενο στο Γεροντα του.

Στην Εκκλησια παλι το πιο προσφιλες του κηρυγμα ητο το "εαν γαρ αφητε τοις ανρθωποις τα παραπτωματα αυτων..."
- Αδελφοι, συγχωρησατε, συγχωρησατε τους αδερφους σας, για να συγχωρεθουν αι αμαρτιαι σας, εφωναζε απο τον αμβωνα με ολη τη δυναμη της ψυχης του ο αγιος Γεροντας.

*********************************************************************************************************

Ενας απο τους Γεροντας ειδε μια μερα δυο αδερφους να μεταφερουν ενα λειψανο.
- Τους νεκρους βασταζετε; τους φωναξε. Δεν πηγαινετε καλυτερα να βασταζετε τους ζωντανους;

*********************************************************************************************************

Μερικοι ευλαβεις νεοι ανεβηκαν στη σκητη να επισκεφτουν ενα πνευματικο Γεροντα. Εξω απο την καλυβη του βρηκαν κατι τσομπανοπουλα, που εβοσκαν τα κοπαδια τους. Εκαναν ομως τοση φασαρια με τα παιχνιδια τους, που απορησαν οι επισκεπτες.
- Πως ανεχεσαι αυτα τα παλιοπαιδα, Πατερ, και δεν τα διωχνεις; ρωτησαν τον Γεροντα.
- Ειναι καιρος τωρα, τεκνα μου, απεκριθη ο αγαθος Γερων, που εχω αποφασισει να τα μαλωσω και να τα διωξω. Καθε φορα ομως αναβαλλω, λεγοντας στον ευατο μου: "αν τοσο μικρη ενοχληση δεν ανεχεσαι, πως θα σηκωσης ενα πιο μεγαλο πειρασμο;" Ετσι συνηθιζω να δεχωμαι ευχαριστως τις μικροδοκιμασιες, που μου στελνει ο Κυριος μου.

*********************************************************************************************************

Φλεγομαι απο τον ποθο να μαρτυρησω για την αγαπη του Χριστου, ειπε μια μερα ενας αρχαριος Μοναχος σ'ενα εμπειρο Γεροντα.
- Αν την ωρα του πειρασμου σηκωσης ευχαριστως το βαρος του αδερφου σου, του αποκριθηκε εκεινος, ειναι σαν να ριχτηκες στην καμινο των τριων Παιδων.

*********************************************************************************************************

Μας λεγει η παραδοσις οτι ο Αποστολος Ιακωβος, ο αδερφος του Ευαγγελιστου Ιωαννου, την ωρα που ωδηγειτο στο μαρτυριο, συνηντησε στο δρομο εκεινον που τον ειχε καταδωσει. Τον σταματησε και τον εφιλησε λεγοντας του:
- Ειρηνευε, αδερφε.
Βλεποντας εκεινος τοση ανεξικακια, εθαυμασε κι εφωναξε με ενθουσιασμο:
- Χριστιανος ειμαι απο σημερα κι εγω.
Υστερα απ'αυτη την ομολογια αποκεφαλιστηκε μαζι με τον Αποστολο.

[angieholi]

Καποιος σοφος Πατηρ λεγει:
" Εκεινος που αδικειται και συγχωρει, ομοιαζει με τον Ιησουν. Εκεινος που δεν αδικει μεν, αλλ' ουτε να αδικειται του αρεσει, ειναι στη θεση του Αδαμ. Ο αδικος ομως, ο κακεντρεχης κι ο συκοφαντης δεν διαφερει απο το διαβολο"

*********************************************************************************************************

Λεγουν και για τον Αββα Ιωαννη τον Περση οι Πατερες, πως καποτε πηγαν στην καλυβη του κακοποιοι με φανερη προθεσι να τον σκοτωσουν. Εκεινος ο μακαριος ετοιμασε νιπτηρα κι εσκυψε να τους πλυνει τα ποδια, οπως θα εκανε στους πιο καλους του φιλους. Τοτε οι κακοποιοι, ντροπιασμενοι, τον αφησαν κι εφυγαν.

*********************************************************************************************************

Με την κακια δεν μπορεις να διωξης την κακια, λεγει ο Οσιος Ποιμην. Αν σου κανη λοιπον κανενα κακο ο αδερφος σου προσπαθησε συ να του το ανταποδωσεις με καλο. Μονο η καλωσυνη μπορει να νικηση την κακια.

*********************************************************************************************************

Καποιος πιστος την εποχη των διωγμων της Εκκλησιας προδοθηκε απο μια δουλη του. Αφου βασανιστηκε σκληρα, ωδηγηθηκε εξω απο την πολη για ν'αποκεφαλιστη. Στο δρομο ετυχε να συναντηση την κακη εκεινη δουλη. Μολις την ειδε εβγαλε το χρυσο του δαχτυλιδι της το εδωσε και σφιγγοντας μ'ευγνωμοσυνη το χερι της της ειπε:
- Σ'ευχαριστω απο την ψυχη μου που εγινες αιτια ν'απολαυσω τετοια τιμη, να γινω Μαρτυς του Χριστου μου.

*********************************************************************************************************

Οσο φερνουμε διαρκως στο νου μας τα κακα που τυχον μας προξενησαν οι αδερφοι μας, ελεγε ο Οσιος Μακαριος, τοσο απομακρυνουμε τον Θεον απ'αυτον. Οταν τα λησμονουμε παρευθυς, δεν τολμουν οι δαιμονες να μας πειραξουν.

*********************************************************************************************************

Αν κανεις σε υβριση, λεγει καποιος Πατηρ, συ ευλογησε τον. Αν δεχθη την ευλογια ειναι καλο και για τους δυο. Αν ομως δεν την δεχθη, εσυ παιρνεις απο τον Θεο την ευλογια και μενει σ'αυτον η υβρις.

[angieholi]

4. Αυταπαρνησις

Ενας απο τους Γεροντας της σκητης αρρωστησε καποτε κι επεθυμησε, σαν ανθρωπος, να φαγη λιγο ζεστο ψωμι. Που να βρεθη ομως τετοιο πραγμα σ'εκεινη την ερημο;

Οταν το εμαθε ενας απο τους νεους Μοναχους εβαλε στο δισακι του ολα τα ξερα ψωμια που ειχε και ξεκινησε για την Αλεξανδρεια. Η πολις απειχε δυο ημερων δρομο απο την ερημο. Ο καλος νεος αψηφησε τον κοπο. Κατεβηκε, αλλαξε τα ψωμια, κι επεστρεψε οσο πιο γρηγορα μπορουσε στη σκητη.

- Που βρηκες φρεσκο ψωμι; τον ρωτουσαν με απορια οι αδερφοι.
- Στην Αλεξανδρεια, απαντουσε με πολλη φυσικοτητα εκεινος, σαν να επροκειτο για το γειτονικο χωριο.
Οταν το ακουσε ο Γεροντας δεν ηθελε με κανενα τροπο να το κρατησει.
- Πως να το φαγω; ελεγε. Αυτο ειναι το αιμα του αδερφου μου. Οι αλλοι ομως τον αναγκασαν να το φαη για να μην παη χαμενη η θυσια του αδερφου.

*********************************************************************************************************

Ενας Αγιος Ερημιτης βρηκε μια φορα στον δρομο ενα δυστυχισμενο επιληπτικο, που ουτε να νηστευη ουτε να προσευχηθη μπορουσε. Ο Αγιος τον συμπονεσε και παρακαλεσε τον Θεο να επιτρεψη να μπη σ'αυτον το δαιμονιο και να ελευθερωσει εκεινον τον δυστυχισμενο. Ο Θεος ακουσε την προσευχη του κι εκανε οπως του ζητησε. Οσο λοιπον το πονηρο πνευμα τον βασανιζε, τοσο ο Αγιος διπλασιαζε τη νηστεια και την προσευχη του. Και ο Θεος αμειβοντας την αυταπαρνησι του τον απαλλαξε, υστερα απο λιγο καιρο, απο την τυραννια του διαβολου.

[angieholi]

5. Ελεημοσυνη

Διηγουνται ακομη για τον Αγιο Μαρκιανο - γιατι αγιασε ο καλος εκεινος ιερευς της Αγιας Αναστασιας - οτι τις νυκτες γυριζε στις φτωχες συνοικιες της πολεως και περιμαζευε τους εγκαταλειμενους νεκρους. Τους επλενε με τα χερια του, τους σαβανωνε και τους πηγαινε στην εκκλησια για να τους διαβαση και να τους θαψη το αλλο πρωϊ. Κι ειχε αποκτησει τη συνηθεια να μην αφηνη μονο στην εκκλησια το νεκρο προτου τον ασπασθη.

Καποτε λοιπον εγινε αυτο το παραδοξο: Ο νεκρος ηταν ενας πολυβασανισμενος γερος, χτυπημενος απο τη ζωη. Εμοιαζε σαν ναχε αντικρυσει μ'ανακουφισι το θανατο. Ο Αγιος Μαρκιανος τον περιποιηθηκε μ'ολη του την καρδια, λες και το ενιωθε ο νεκρος. Τελος, τον τοποθετησε, οπως ολους, στο νεκροκρεββατο στο ναρθηκα της εκκλησιας. Ετοιμος να φυγη πια, γυριζει στο νεκρο και του λεει:
- Ελα, αδερφε μου, να φιληθουμε, σαν τα παιδια του Χριστου.

Κι ο νεκρος με ευγνωμοσυνη, υπακουοντας στην προσκλησι του ευεργετου του, ανακαθισε στο φερετρο, ανταλλαξε μαζι του αδερφικο ασπασμο κι εγειρε παλι για τον αιωνιο υπνο του. Ο Αγιος βγηκε αθορυβα απο την εκκλησια σαν να ειχε συμβη το πιο φυσικο πραγμα στον κοσμο.

Μα καποιος αλλος ιερευς που ετυχε να βρισκεται την ωρα εκεινη στην εκκλησια, παρακολουθησε αθεατος την εκπληκτικη σκηνη κι ετσι απο στομα σε στομα διαδοθηκε σ'ολοκληρη την πολι.

*********************************************************************************************************

Ο Αββας Θεοδωρος της Φερμης, παρακαλεσε τον Οσιο Παμβω να του ειπη εναν ωφελιμο λογο, που να τον θυμαται σ'ολη του τη ζωη.
- Αποκτησε ελεος για ολους τους συνανθρωπους σου, Αββα Θεοδωρε, για να'χης παρρησια στο Θεο, του ειπε ο αγιος Γερων.

*********************************************************************************************************

Οποιος ελεει τον αδερφον του, λεγει καποιος Πατηρ, πρεπει να το κανη σαν να ελεη τον ιδιο τον ευατο του. Αυτη η ελεημοσυνη πλησιαζει τον ανθρωπο προς τον Θεον.

[angieholi]

6. Φιλοξενια

Οταν σ'επισκεπτεται καποιος Αδερφος διωξε το πενθος απο το προσωπο σου, συμβουλευει ενας απο τους Γεροντας, και κρυψε το στην καρδια σου, εως οτου φυγει. Μετα φερε το παλι, γιατι, οταν σε βλεπουν με αυτο οι δαιμονες, φοβουνται να σε πλησιασουν.

*********************************************************************************************************

Ενας αρχαριος Μοναχος πηγε να συμβουλευτη τον Αββα Ποιμενα. Ητο το μεσον περιπου της Τεσσαροκοστης. Αφου εξωμολογηθηκε τους λογισμους του κι η ψυχη του αναπαυτηκε, ειπε στον Οσιο:
- Παρ'ολιγο δε θ'αποφασιζα να ελθω ως εδω σημερα και θα εχανα τοση ωφελεια.
- Γιατι, τεκνο μου; ερωτησε ο Οσιος.
- Μου ελεγε ο λογισμος μου πως δεν θα με δεχοσουν, Αββα επειδη ειναι Τεσσαρακοστη.
- Εμεις εδω, τεκνον, ειπε ο Αββας, δε συνηθιζομε την Τεσσαρακοστη να κλεινωμε εκεινη τη μικρη ξυλινη εξωπορτα, αλλα τουτη. Κι εβαλε το δαχτυλο στα χειλη.

*********************************************************************************************************

Δυο ξενοι Μοναχοι επεσκεφθηκαν καποιο Γεροντα, μια νηστησιμη μερα, Εκεινος τους υποδεχτηκε προθυμα και τηρωντας τον κανονα της φιλοξενιας, εφαγε μαζι τους στο τραπεζι. Κατοπιν τους εξηγησε πως η νηστεια εχει μεν το μισθο της, αλλ'εκεινος που καταλυει χαριν των φιλοξενουμενων του λαμβανει δυο μισθους. Ενα, γιατι κοβει το θελημα του και αλλον, γιατι αναπαυοντας τους αδερφους του τηρει την εντολη της αγαπης.

[angieholi]

Καποια επισημη γιορτη που οι Μοναχοι της σκητης καθισαν να φαγουν ολοι μαζι σε κοινο τραπεζι, ενας Αδερφος ειπε στον τραπεζαρι:
- Εγω δεν τρωγω ποτε μου μαγειρευμενο φαγητο, μονο ψωμι κι αλατι.

Εκεινος παλι φωναξε δυνατα για ν'ακουση ο βοηθος του:
- Ο Αδερφος δεν τρωγει μαγειρευμα. Φερε του αλατι.

Τοτε ενας απο τους μεγαλους Γεροντας ειπε αυστηρα στον Αδερφο:
- Πιο συμφερον ηταν για σενα σημερα να φας κρεας στο κελλι σου, παρα ν'ακουσης μπροστα σ'ολους τους Αδερφους τουτη τη φωνη.

*********************************************************************************************************

Αλλος αρχαριος Μοναχος που ειχε βαλει ορο στον ευατο του να μη τρωγη ψωμι, πηγε μια μερα να επισκεφτη ενα μεγαλο Γεροντα. Στο κελλι του βρηκε κι αλλους επισκεπτας. Ο Γεροντας μαγειρευσε φαγητο για τους ξενους του. Σαν καθησαν στην τραπεζα, ο αρχαριος εβγαλε τα βρεγμενα κουκια που ειχε φερει μαζι του και τα ετρωγε. Ο Γεροντας που τον ειδε, τον πηρε υστερα απο το φαγητο παραμερα και τον συμβουλεψε:
- Οταν τρωγης με αλλους Αδερφους, τεκνον μου, αποφευγε οσο μπορεις να δειχνης την εγκρατεια σου, γιατι παραμονευει η κενοδοξια να σου αφαιρεση το μισθο σου. Αν παλι εισαι αποφασισμενος να μη παραβαινης τους ορους σου, μενε στο κελλι σου κι αποφευγε τις επισκεψεις.

*********************************************************************************************************

Απο τη διδασκαλια σοφου Πατρος:
Οταν βρισκεσαι με αλλους, μη θελησεις να επιδειξης την ασκησι σου. Μην ειπης π.χ. πως δεν τρωγεις ποτε λαδι, ή ψαρι, ή μαγειρευμενο φαγητο. Μονο κρασι μη πινης για τον πολεμο της σαρκος. Αν βρεθη καποιος ανοητος να σε κατηγορηση γι'αυτο, μη λαβης καθολου υπ'οψι σου αυτη την κατηγορια.

[angieholi]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄
Η προς τον Θεον ελπις.

Η ακολουθη διηγησις ειναι παρμενη απο τη ζωη του Οσιου Θεοδοσιου του Κοινοβιαρχου.

Οταν πρωτοϊδρυθηκε το Κοινοβιο του Οσιου Θεοδοσιου στην Παλαιστινη, ηταν τοσο φτωχο που συχνα δεν υπηρχαν ουτε τα απολυτως αναγκαια για την συντηρησι των Μοναχων.

Ητο Μεγα Σαββατο απογευμα.

Περιμεναν να εορτασουν το Αγιο Πασχα. Οι Αδεφοι εψαχναν απελπισμενοι ολοκληρο το Μοναστηρι. Δεν ζητουσαν μεγαλα πραγματα. Για τιποτε φαγωσιμο, ουτε συζητησι πια δεν γινοταν. Μια μικρη προσφορα εκυτταζαν να βρουν, ξεχασμενη απο αλλη φορα, για να μη στερηθουν τη Θεια Κοινωνια. Αδυνατον ν'ανακαλυψουν. Κι εδω στερησις, συλλογιζονταν. Το ειπαν στο Γεροντα τους, στον Οσιο Θεοδοσιο. Τους ακουσε με απολυτη ηρεμια σαν να συνεβαιναν ολα αυτα σε ξενη περιοχη. Ουτε την ανησυχια τους φαινοταν να συμμεριζεται ο ουρανιος εκεινος ανθρωπος και διαταγη εδωσε να ειναι ετοιμο για τη νυκτερινη Λειτουργια το Αγιο Βημα, ακομη κι η τραπεζα για το πασχαλινο γευμα.
- Ματαιη παρηγορια, ψιθυρισαν μερικοι.
Ο Οσιος εκανε πως δεν ακουσε.
- Μηπως εγινε ασθενεστερος στη δυναμι ή ατονωτερος στο να χορηγη και σημερα Εκεινος που εθρεψε με το μαννα ολοκληρο λαο στην ερημο και χορτασε τοσο πληθος με πεντε ψωμια;
Εθαυμαζαν οι Μοναχοι την πεποιθηση του Ηγουμενου τους, μα δε κατωρθωσαν να τη συμμερισθουν.

Βασιλευε ο ηλιος οταν κτυπησε την πορτα του Μοναστηριου καποιος αγνωστος. Μαζι του εφερνε δυο καμηλες φορτωμενες.
- Πηγαινα μια μικρη δωρεα σε καποια σκητη λιγο πιο περα απο το Μοναστηρι σας, εξηγησε στους Αδερφους. Μα μολις εφτασα εδω, τα ζωα μου σταματησαν και με κανενα τροπο δεν μπορουσα να τα κανω να προχωρησουν βημα. Λεγω μηπως θελει ο Θεος ν'αφησω σε σας αυτα τα λιγα τροφιμα;
Λιγα τροφιμα! Αυτα εφθασαν ως την Πεντηκοστη και περα ακομη. Ουτε προσφορες ελειπαν για τη Θεια Λειτουργια απο την ανελπιστη δωρεα.

- Πολυ μεγαλη η ελπιδα! ελεγαν μεταξυ των οι καλογεροι του Οσιου Θεοδοσιου κι ευλαβουντο τον Αγιο Γεροντα τους που τον στολιζε κι αυτη.