Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία

[angieholi]

Να τι συμβουλευει τους Μοναχους ο μεγαλος τους διδασκαλος, ο Οσιος Εφραιμ ο Συρος:
"Αδερφε, αν συμβη ν'αρρωστησης, μη γραφης ποτε στους συγγενεις ή στους γνωστους και φιλους σου να σου στειλουν φαρμακα ή τροφιμα. Γιατι μαθαινεις ετσι να καταφευγης στη ανθρωπινη προστασια, σε νεκρη με αλλα λογια βοηθεια. Στηριξε στον Θεον τις ελπιδες σου. Υπομενε περιμενοντας το ελεος του να σε κυβερνηση σε ολα. Εκεινος που επετρεψε, για ψυχικη σου ωφελεια, να αρρωστησης να εισαι βεβαιος, πως θα προνοηση για σενα. Δε θα επιτρεψη ποτε, το λεγει η Γραφη, να δοκιμασης πιο μεγαλο πειρασμο απο οσο εχεις δυναμι να σηκωσης. Φροντισε λοιπον ν'αρεσης σ'Αυτον που μεριμνα για σενα".

*********************************************************************************************************

Οι Αγιοι, λεγει καποιους απο τους Γεροντες, επειδη εχουν παντοτε στην καρδια τους τον Θεον, και τα εδω κερδιζουν με την απαθεια και τα εκει κληρονομουν, διοτι κι εκεινα και αυτα στον Θεον ανηκουν. Αφου λοιπον κατεχουν τον Θεον, εχουν και ολα τα ιδικα Του.
Εκεινοι παλι που εχουν στην καρδια τους τον κοσμο, δηλαδη τα αμαρτωλα παθη, και αν ακομα κατορθωσουν να κερδισουν τον κοσμο ολοκληρο, τιποτε δεν εχουν στην πραγματικοτητα, εκτος απο τα παθη που τους εξουσιαζουν.

*********************************************************************************************************

Αν οντως πιστευης πως ο Θεος ειναι Παντοδυναμος και αληθινος, λεγει ο Αββας Ευπρεπιος, στηριζε σ'αυτον μονον την ελπιδα σου και να εισαι βεβαιος πως θα κληρονομησης τα αγαθα Του.

[angieholi]

Ο Αββας Μωϋσης καποτε αποφασισε να κατοικηση σε μια απροσιτη σπηλια, στη ριζα μιας αποτομης προεξοχης του βουνου. Ανεβαινε και συλλογιζοταν:
- Καλα ολα τ'αλλα, μα που θα βρισκω νερο σε τουτο τον ξεροτοπο;
Τολεγε και το ξαναλεγε κι αρχισε να κλονιζεται. Τοτε ακουσε φωνη να του λεγη;
- Προχωρει αμεριμνος και αφησε αυτη τη φροντιδα σε μενα.

Πηρε θαρρος κι εκανε κατοικια του το σπηλαιο. Υστερα απο λιγο καιρο πηγαν να τον ιδουν δυο συνασκηται του απο τη σκητη. Δεν του βρισκοταν παρα ενα μικρο σταμνι νερο που το ξοδεψε να βραση λιγες φακες για να τους φιλοξενηση. Αρχισε τοτε να στεναχωριεται και με φανερη αδημονια εμπαινε κι εβγαινε στο σπηλαιο και παρακαλουσε τον Θεο για νερο.

Ξαφνικα εκει που δεν το περιμενε κανεις, ενα συννεφο παρασυρμενο απο τον ανεμο πηγε κι εσταθηκε πανω απο τη σπηλια κι ερριξε τοση βροχη, οση χρειαστηκε να γεμιση ολα του τα σταμνια ο Μωϋσης.
Οι Γεροντες, που δεν τους διεφυγε η αδημονια του, τον ρωτησαν υστερα απο το φαγητο:
- Τι ειχες παθει το πρωϊ και πηγαινοερχοσουν με τοση ανησυχια;
- Εκανα δικαστηριο με τον Θεον, αποκριθηκε με αφελεια ο Αιθιοψ. Του υπενθυμιζα πως ειχε αναλαβει τη φροντιδα μου και επρεπε οπωσδηποτε να μου εβρισκε νερο να πιουν οι δουλοι Του. Και να που ο Αγαθος Δεσποτης αναγκαστηκε να στειλη.

*********************************************************************************************************

Καποιος φιλομοναχος χριστιανος επισκεπτοταν τακτικα τους Γεροντας στην ερημο για να ωφεληται απο τη διδασκαλια των. Καποτε ανακαλυψε ενα πολυ γερο και αρρωστο Ερημιτη. Τον λυπηθηκε και θελησε να του αφηση οσα χρηματα ειχε μαζι του, για τις αναγκες του.
- Κρατησε τα, Αββα, του ελεγε παρακαλεστικα. Εισαι γερος κι αρρωστος. Δεν μπορεις πια να εργαζεσαι.
- Εξηντα ολοκληρα χρονια υποφερω απο τουτη την αρρωστια και με του Θεου τη βοηθεια δε μου ελειψε ποτε τιποτε. Εκεινος που εχει τη φροντιδα μου αδιακοπα μου στελνει παντα τα αναγκαια. Θελεις λοιπον τωρα εσυ, Αδερφε, να διωξης τον Τροφεα μου; ειπε ο γερων Ερημιτης και με κανενα τροπο δε δεχτηκε τα χρηματα.

[aposal]

Να τι συμβουλευει τους Μοναχους ο μεγαλος τους διδασκαλος, ο Οσιος Εφραιμ ο Συρος:
"Αδερφε, αν συμβη ν'αρρωστησης, μη γραφης ποτε στους συγγενεις ή στους γνωστους και φιλους σου να σου στειλουν φαρμακα ή τροφιμα. Γιατι μαθαινεις ετσι να καταφευγης στη ανθρωπινη προστασια, σε νεκρη με αλλα λογια βοηθεια. Στηριξε στον Θεον τις ελπιδες σου. Υπομενε περιμενοντας το ελεος του να σε κυβερνηση σε ολα. Εκεινος που επετρεψε, για ψυχικη σου ωφελεια, να αρρωστησης να εισαι βεβαιος, πως θα προνοηση για σενα. Δε θα επιτρεψη ποτε, το λεγει η Γραφη, να δοκιμασης πιο μεγαλο πειρασμο απο οσο εχεις δυναμι να σηκωσης. Φροντισε λοιπον ν'αρεσης σ'Αυτον που μεριμνα για σενα".

Να μην μπερδευτούμε και πράξουμε κι εμείς οι λαϊκοί, το ίδιο. Εμείς οφείλουμε να επισκεπτόμαστε τον γιατρό. Μόνο με εντολή πνευματικού επιτρέπεται να παραβούμε τον κανόνα αυτό.

[angieholi]

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄
1. Πίστις

Ενας αρχαριος Μοναχος που πηγε να εξομολογηθη σε καποιον Γεροντα, αναμεσα στ'αλλα του εκανε κι αυτη την ερωτησι:
- Γιατι, Αββα μου, πεφτω τοσο συχνα σε αμελεια;
- Σου λειπει η πιστις που θα σε εκανε να βλεπης παντου τον Θεον, γι αυτο μπορεις ν'αμεριμνας και ν'αμελης τη σωτηρια σου, εξηγησε πολυ σοφα ο διακριτικος Γερων.

*********************************************************************************************************

Οι Αδερφοι καποιας σκητης περικυκλωσαν εναν απο τους εκει Πατερας, για ν'ακουσουν λογο πνευματικο απο το στομα του.
- Γιατι η ψυχη δεν προσελκυεται απο τας υποσχεσεις του Θεου, αλλ'ευκολοτερα παρασυρεται απο τις απατηλες του κοσμου; ερωτησε καποιος.
- Γιατι δεν εχει πιστι, αποκριθηκε ο Γερων. Οταν δια της πιστεως γευθη η ψυχη τα ουρανια αγαθα, ειναι αδυνατον πια να παρασυρθη απο τη ματαιοτητα του κοσμου.

*********************************************************************************************************

Ο πιστος Χριστιανος, ελεγε καποιος Πατηρ, βαδιζει το δρομο του Θεου, βιαζοντας διαρκως τον ευατο του ν'αποφευγη το κακο και να πραττη το αγαθο. Αυτος κατεχει θεσι ομολογητου.


2. Υπομονη

Σε καποιο νεο Μοναχο που ξεκινησε με πολυ ζηλο για πνευματικους αγωνες, συνεβαινε αυτος ο πειρασμος: μολις αρχιζε να κανη προσευχη τον επιανε ριγος, δυνατος πονοκεφαλος, πυρετος.
- Ειμαι αρρωστος και δεν αποκλειεται να πεθανω, ελεγε στον ευατο του. Ας βαλω λοιπον τα δυνατα μου να τελειωσω την προσευχη μου για να ειμαι ετοιμος, οταν με καλεση ο Κυριος μου.

Μ'αυτες τις σκεψεις βιαζε τον ευατο του και τελειωνε την καθημερινη Ακολουθια του. Υστερα ομως απο την προσευχη του περνουσαν ολα. Αισθανοτανε περιφημα. Αρρωσταινε παλι σαν πλησιαζε η ωρα της προσευχης. Εφερνε κι αυτος με μιας στη σκεψι του το θανατο, εβιαζε τον ευατο του και δεν παραμελουσε τα καθηκοντα του. Κι ο Θεος βλεποντας τη μεγαλη του υπομονη, τον απαλλαξε γρηγορα απο το βασανιστικο πειρασμο.

[angieholi]

Ενας Ερημιτης πεινασε καποιο πρωϊνο.
- Δεν τρωνε το πρωϊ οι Μοναχοι, ειπε στον ευατο του. Ας περιμενω τουλαχιστον ως την τριτη ωρα.
Σαν εφθασε η τριτη ανεβαλε ως την εκτη. Οταν κι η εκτη πλησιαζε, εβρεξε τα παξιμαδια του κι ειπε στο λογισμο του:
- Κανε λιγο υπομονη, δε θ'αργηση κι η εννατη.

Οταν πια εφθασε η δυσι του ηλιου, σηκωθηκε να προσευχηθη για να καθιση στο τραπεζι. Ειδε τοτε την ενεργεια του σατανα, που απο το πρωϊ του ειχε φερει πεινα, σαν βρωμερος καπνος, απο το στομα του. Παρευθυς ελευθερωθηκε απο την επιθυμια. Και φυσικα δεν εφαγε.

*********************************************************************************************************

Το δεντρο που συχνα μεταφυτευεται δεν καρποφορει, λεγει καποιος εμπειρος Γερων. Κι ο μοναχος, που χανει την υπομονη του κι αλλαζει διαρκως τοπο διαμονης, δεν προοδευει στην αρετη.

*********************************************************************************************************

Ενας Μοναχος εννια χρονια βασανιζοταν απο το λογισμο του να φυγη απο το Μοναστηρι του. Καθε βραδυ μαζευε τα ρουχα του κι ελεγε στον ευατο του:
- Αυριο χωρις αναβολη φευγω.

Οταν ξημερωνε, σκεπτοταν:
- Ας κανω και σημερα υπομονη για την αγαπη του Χριστου κι αυριο φευγω.
Αφου αγωνιστηκε σκληρα εννια ολοκληρα χρονια και δε νικηθηκε απο το λογισμο του, ο Κυριος του πηρε τον πειρασμο.

*********************************************************************************************************

Ενας Γεροντας διηγειται πως καποτε συνηντησε ενα Μοναχο τοσο φτωχο, που ελειπαν και τα πιο στοιχειωδη μεσα για την συντηρησι του, η τροφη δηλαδη και τα σκεπασματα. Ητο χειμωνας και το κρυο ανυποφορο. Ο φτωχος Καλογερος ειχε ενα τριμμενο ψαθι. Εστρωνε το μισο στις παγωμενες πλακες του κελλιου του για να πλαγιαση και με το αλλο μισο προσπαθουσε να σκεπαστη. Το αποτελεσμα ηταν να βασανιζεται ολοκληρες νυχτες αγρυπνος, τρεμοντας απο το κρυο.

Μια φορα ο Γεροντας τον ακουσε να μονολογη δινοντας θαρρος στον ευατο του:
- Σ'ευχαριστω, Θεε μου, για τ'αγαθα που μου εχεις δωσει. Ποσοι συνανθρωποι μου αυτη τη στιγμη δε βρισκονται στις φυλακες αλυσοδεμενοι ή με τα ποδια περασμενα στο τιμωρητικο ξυλο και δεν μπορουν να κανουν την παραμικρη κινησι; Ενω εγω ξαπλωνω τα ποδια μου και ξεκουραζομαι σαν βασιλιας.

[angieholi]

Οταν ο Μεγας Αντωνιος ητο ακομη πολυ νεος στην ηλικια κι αρχαριος στην ασκηση, επεσε σε ακηδια. Αγωνιζοταν ολομοναχος βαθεια στην ερημο, δεν ειχε οδηγο κι οι λογισμοι αρχισαν να του φερνουν συγχυσι. Δεν εχασε ομως την εμπιστοσυνη του στο Θεο. Γονατισε και προσευχηθηκε μ'αυτα τα λογια:
- Κυριε, θελω να σωθω, αλλα δε μ'αφηνουν ουτε στιγμη ησυχο οι λογισμοι μου. Δεν εχω αλλον απο Σε, Κυριε μου, να με διδαξη τι να κανω. Μη θελησης ποτε να με αφησης.

Η προσευχη τον ανακουφισε. Αμεσως πηρε και την απαντησι που ζητουσε. Μολις σηκωθηκε ειδε στην αλλη ακρη του κελλιου του εναν αλλο Αντωνιο, καθισμενο σε σκαμνι να πλεκη ψαθι. Σταθηκε σαστισμενος και τον παρακολουθουσε. Σε λιγο τον ειδε ν'αφηνη το εργοχειρο και να προσευχεται με τα χερια υψωμενα στον ουρανο. Υστερα ξανακαθισε στο εργοχειρο και παλι σηκωθηκε για προσευχη. Στο τελος στραφηκε στον ιδιο τον Αντωνιο και του υπεδειξε:
- Κανε κι εσυ το ιδιο και θα σωθης. Κ'εγινε αφαντος!

Τοτε καταλαβε ο Αντωνιος πως ο Θεος του εστειλε τον Αγγελο του να τον διδαξη. Πηρε θαρρος και δοθηκε στην ασκησι με μεγαλη υπομονη και προθυμια.

*********************************************************************************************************

Οι μαθηται του καποτε ερωτησαν ενα μεγαλο Γεροντα πως ειχε κατορθωσει να μη χαση ποτε την υπομονη του, ουτε στους πιο δυνατους πειρασμους.
- Καθε μερα που περνα, τεκνα μου, αποκριθηκε εκεινος, περιμενω με βεβαιοτητα το θανατο.

*********************************************************************************************************

Αρρωστησε κι ο Αββας Λογγινος καποτε και θαυμασαν οι αδερφοι την υπομονη του και τον τροπο με τον οποιο παιδαγωγουσε τον ευατο του.
- Βασανισου και πεθανε, Λογγινε, ελεγε, αλλα μη τολμησεις να ζητησης φαγητο πριν απο την ωρισμενη ωρα, γιατι δε θα σου δωσω να φας ολη την ημερα.

[angieholi]

Ενας πολυ γερος Ερημιτης δοκιμαζοτανε συχνα απο βασανιστικες αρρωστιες. Καποτε ομως περασε ενας χρονος ολοκληρος, χωρις ουτε μια μερα ν'αρρωστηση. Αρχισε τοτε να θλιβεται ο Γεροντας και να λεη με δακρυα στον Κυριο:
- Γιατι μ'εγκατελειψες, Θεε μου, κι επαυσες να μ'επισκεπτεσαι πια τον αμαρτωλο με την αρρωστια;

*********************************************************************************************************

Ελεγε ο Μαθητης του Αββα Δωροθεου, για τον Γεροντα του, πως ζουσε με υπερβολικη σκληραγωγια. Ολη μερα μαζευε πετρες στον ηλιο κι εκτιζε κελλια για τους Μοναχους που δεν μπορουσαν να φτιαξουν μονοι τους.
- Σκοτωνεις το σωμα σου, Αββα, του ελεγε συχνα στεναχωρημενος ο υποτακτικος του.
-Αν δεν το σκοτωσω εγω, θα προλαβη εκεινο να με σκοτωση, απαντουσε ο αγαθος Γεροντας.

Ετρωγε υστερα απο την δυσι του ηλιου λιγο ψωμι και ωμα λαχανα και επινε μονο ενα μικρο ποτηρι νερο. Τις νυχτες προσευχοταν κι επλεκε ψαθι, για να συντηρη τον ευατο του. Ελαχιστος υπνος, καθισμενος στο σκαμνι του αρκουσε για ξεκουρασι. Πολλες φορες, καθως ετρωγε, του επεφτε το ψωμι απο το στομα απο την υπερβολικη νυστα.

Καποτε που αρρωστησε απο τη μεγαλη σκληραγωγια, ο υποτακτικος του τον παρακαλουσε να πλαγιαση λιγο στο ψαθι.
-Αν πεισης τους Αγγελους να κοιμηθουν, τοτε θα πεισης και τον Δωροθεο, του απαντουσε.

*********************************************************************************************************

Πηγε μια μερα να ιδη τον Οσιο Ποιμενα ο φιλος του Αββας Ιωσηφ και τον βρηκε με τα ποδια μεσα στο νερο για λιγη ξεκουρασι, υστερα απο ημερων ορθοστασια. Του φανηκε παραξενο για ενα τοσο αυστηρο ασκητη.
-Πως κατωρθωσαν μερικοι να μεταχειριζονται το σωμα τους με σκληροτητα; τον ρωτησε.
- Εμεις, Αδερφε, του αποκριθηκε ο διακριτικος Γερων, δεν εμαθαμε να ειμεθα σωματοκτονοι, αλλα παθοκτονοι.

*********************************************************************************************************

Αν η μακροθυμια του Θεου μας ανεχεται, οταν δουλευωμε στην αμαρτια, ελεγε ενας σοφος Γεροντας, ποσο μαλλον η ευσπλαχνια του θα μας δυναμωση, οταν αγωνιζωμεθα για το καλο.

*********************************************************************************************************

Ο Θεος δεν επιτρεπει, ελεγε ο Μεγας Αντωνιος, μεγαλους πειρασμους στους σημερινους ανθρωπους, γιατι ειναι ασθενεστεροι απο τους παλαιοτερους και δεν κανουν υπομονη.

*********************************************************************************************************

Ενας ερημιτης εμενε σε μια καλυβα, δωδεκα μιλια μακρυα απο την πηγη που ολη η σκητη επαιρνε νερο. Ετσι ηταν αναγκασμενος να καμη πολυ συχνα ολη εκεινη την πεζοπορια. Μια μερα, που η ζεστη ηταν αφορητη, εχασε την υπομονη του.
- Ειναι ταχα αναγκη να κοπιαζω τοσο; ειπε με το λογισμο του. Δεν ερχομαι να κατοικησω πιο κοντα στην πηγη;

Καθως εκανε αυτες τις σκεψεις, ενοιωσε καποιον να βαδιζη πισω του. Γυρισε και ειδε ενα νεο αστραπομορφο.
- Ποιος εισαι εσυ; τον ρωτησε με θαυμασμο και απορια.
- Απεσταλμενος του Κυριου να μετρω τα βηματα που κανεις για να σου δοθη ακεραιος της υπομονης ο μισθος αποκριθηκε εκεινος κι εγινε αφαντος.

Τοση δυναμι εδωσαν στον ερημιτη μας τα λογια του Αγγελου που οχι μονον κοντα στη πηγη δεν πηγε να κατοικηση, μα αλλη καλυβα εφτιαξε βαθυτερα στην ερημο, για να βαδιζη αλλα τοσα μιλια.

[angieholi]

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ'
1. Μετάνοια

Ένας νέος αξιωματικός που πριν από λίγο είχε οδηγηθή στο δρόμο του Θεού κι ακόμα πάλευε με τη συνειδησί του, ρώτησε τον εξομολόγο του, αν πραγματικά, όπως του έλεγαν, δεχόταν ο Θεός τόσο εύκολα την μετάνοια του ανθρώπου.
- Άν κατά τύχη σκιστή κάπου ο μανδύας σου, παιδί μου, του είπε εκείνος, τον βγάζεις αμέσως και τον πετάς, σαν άχρηστο;
- Όχι, δα, έκανε εκείνος. Τον ράβω και τον επιδιορθώνω, όσο βέβαια δέχεται επιδιόρθωσι.
- Αν λοιπόν εσύ λυπάσαι το φόρεμά σου κι εύκολα δεν το πετάς, πως δεν θα λυπηθή ο Θεός το πλάσμα Του και δε θα κάνη ό,τι είναι δυνατόν για να το διορθώση; είπε ο καλός Γέροντας κι ανάπαυσε το νέο.

*********************************************************************************************************

Κάποιος άλλος πάλι ζήτησε από τον Όσιο Ποιμένα, να του εξηγήση τι ακριβώς είναι μετάνοια.
- Η μη επανάληψις της ίδιας αμαρτίας, αποκρίθηκε ο Γέροντας.

*********************************************************************************************************

Αν θέλη ο άνθρωπος, μπορεί από την ανατολή ως τη δύσι του ηλίου να φθάση στην αγιότητα, έλεγε ο Μέγας Αντώνιος, διδάσκοντας τους μαθητάς του την δύναμι της μετάνοιας.

*********************************************************************************************************

Οι τωρινοί άνθρωποι δε ζητούν το σήμερον, αλλά το αύριον για να μετανοήσουν, έλεγε άλλος Γέρων.

*********************************************************************************************************
Λένε πως ένας Αδερφός, κάθε φορά που οι λογισμοί του τον ξεγελούσαν και του έλεγαν, άφησε σήμερα και αύριο μετανοείς, εκείνος ο σοφός αποκρινόταν "Σήμερα θα δείξω με έργα τη μετάνοιά μου, όσο για αύριο, ας γίνη του Θεού το θέλημα".

*********************************************************************************************************

Ένας επισκέπτης του έβαλε αυτό το δίλημμα στον Αββά Ποιμένα, βέβαιος πώς ο Όσιος δε θα μπορούσε να βρή τη λύσι:
-Ήταν δύο άνθρωποι, του είπε, ένας Μοναχός κι ένας κοσμικός. Ο Μοναχός πολεμήθηκε από το διάβολο και σε μια νύχτα πήρε την απόφασι, μόλις ξημέρωνε ο Θεός την ημέρα, να πετάξη το ένδυμα του Μοναχού και να γυρίση στον κόσμο. Ο κοσμικός πάλι σκεπτόταν να πραγματοποιήση μια παλιά του επιθυμία, ν'αφήση τον κόσμο και να ξεκινήση το πρωΐ για την έρημο να γίνη καλόγερος. Συνέβη όμως να πεθάνουν κι οι δύο την ίδια νύκτα, πριν προλάβουν να πραγματοποιήσουν τις αποφάσεις των. Τί να καταλογήστηκε άραγε στον καθένα;
- Ο Μοναχός πέθανε Μοναχός, απήντησε χωρίς δισταγμό ο Όσιος, κι ο κοσμικός, κοσμικός. Δεν πρόλαβαν βλέπεις ν'αλλάξουν κατάστασι.

[angieholi]

Δύο Αδερφοί, που ασκήτευαν μαζί, έπεσαν σε αμέλεια. Αντί ν'αγωνιστούν για τη διόρθωσί τους, άφησαν την έρημο και γύρισαν στον κόσμον. Εκεί δεν άργησαν να παρασυρθούν σε κάθε είδος ασωτίες. Με τον καιρό όμως, κουράστηκαν από την ακατάστατη ζωή τους, αηδίασαν την αμαρτία κι έλεγαν μεταξύ τους πικρά μετανοημένοι:

- Τι κερδίσαμε που περιφρονήσαμε βίο αγγελικό και κυλιστήκαμε σ'αυτό το βόρβορο; Την ψυχή και το σώμα βλάψαμε και θα ζημιωθούμε την αιώνιο ζωή. Ας γυρίσωμε πίσω στην έρημο να βάλωμε αρχή καλής μετανοίας.

Το είπαν και το έκαναν. Εξωμολογήθηκαν με συντριβή τις αμαρτίες τους και δέχτηκαν με ταπεινοσύνη το επιτίμιο που τους έδωσαν οι Γέροντες. Τιμωρήθηκαν να μείνουν για ένα χρόνο κλεισμένοι στα κελλιά τους, χωρίς να μιλήσουν με άνθρωπο, και να τρώγουν λίγο ξερό ψωμί ύστερα από τη δύσι του ηλίου.

Σαν πέρασε ο χρόνος, πήγαν οι Πατέρες να τους λύσουν το επιτίμιο. Οι Αδερφοί που είχαν σχεδόν την ίδια ηλικία και κάποια ομοιότητα στην εμφάνισί τους, βρέθηκαν εντελώς διαφορετικοί. Ο ένας είχε γίνει σωστός σκελετός από την αδυναμία, ωχρός και κατηφής. Ο άλλος δε είχε χάσει τις δυνάμεις του κι έδειχνε χαρούμενος στην όψι.

Απόρησαν οι Γέροντες. Πώς είχαν τόση διαφορά μεταξύ τους, αφού η τιμωρία ήταν η ίδια και για τους δυό; Ρώτησαν τον καθένα πως πέρασε εκείνο το διάστημα.

-Μέρα-νύχτα, είπε ο πρώτος, συλλογιζόμουν τις αμαρτίες μου και την αιώνια τιμωρία που γι'αυτές με περιμένει. Αγωνία και φόβος κατάτρωγε τα σωθικά μου. Το σώμα μου μαράθηκε και το πετσί κόλλησε στα κόκκαλά μου.

- Έγω, αποκρίθηκε ταπεινά ο άλλος, ευχαριστούσα μ'όλη μου την ψυχή, κάθε μέρα που περνούσε, τον Πανάγαθο Θεό που δε μ'άφησε να πεθάνω αμετανόητος, για να κολάζομαι αιωνίως, αλλά με δέχτηκε στην πατρική αγκαλιά του σαν τον Άσωτο. Αυτή η σκέψι γέμιζε ευγνωμοσύνη την ψυχή μου και πλημμύριζε την καρδιά μου με χαρά.

Ύστερα απ'αυτά που άκουσαν οι Πατέρες, είπαν πως και των δύο η μετάνοια ήταν αρεστή στο Θεό.

[angieholi]

2. Μνήμη θανάτου

Αν ο Χριστιανός, έλεγε ο Αββάς Αγάθων, έφερνε κάθε στιγμή στο νού του την κρίσι που ακολουθεί τον θάνατο,δε θ'αμάρτανε με τόση ευκολία.

*********************************************************************************************************

Όταν πρόκειται ν'αρχίσης ένα οποιοδήποτε έργο, συμβουλεύει κάποιος Γέροντας, κάνε ευσυνείδητα αυτή την ερώτησι στον ευατό σου:
- Αν αυτή τη στιγμή μ'επισκεφθή ο Κύριος μου, τι γίνεται;
Πρόσεχε ν'ακούσης καλά τι θα σου αποκριθή η συνείδησις σου. Αν σε αποδοκιμάζη, παράτησε ευθύς εκείνο, που είχες αποφασίσει να κάνης, και άρχισε κάποιο άλλο, που θα το επιδοκιμάζη, για να το τελειώσης θαρρετά.

Ο εργάτης της αρετής πρέπει να είναι κάθε στιγμή έτοιμος να αντικρύση ήρεμα το θάνατο.
Όταν πέφτης στο στρώμα για να κοιμηθής, ή σηκώνεσαι από τον ύπνο, όταν τρώς ή εργάζεσαι, όταν στέκεσαι ή βαδίζης, να λες διαρκώς στο λογισμό σου:
-Αν αυτή τη στιγμή με καλέση ο Κύριος μου, είμαι άραγε έτοιμος;
Άκουε πάλι με προσοχή τι θα σε πληροφορήση η συνείδησις σου και μη πάψης να συμμορφώνεσαι με τις οδηγίες της. Η καρδιά σου θα σε βεβαιώση ακόμη ότι ο Θεός έκανε έλεος για σε.

*********************************************************************************************************

Τρία πράγματα, δυσκολεύεται πολύ ν'αποκτήση ο χριστιανός, γράφει ο αββάς Ησαΐας ο Αναχωρητής, το πένθος, τα δάκρυα και τη διαρκή μνήμη του θανάτου. Κι όμως, αυτά συγκρατούν όλες τις άλλες αρετές.
Ειδικώτερα για την ενθύμησι του θανάτου γράφει:
Όποιος κατορθώνει να λέγη κάθε μέρα στον ευατό του: σήμερα είναι η τελευταία ημέρα της ζωής μου, ουδέποτε θ'αμαρτήση θεληματικά πρός τον Θεό.
Εκείνος όμως που περιμένει πως έχει πολλά ακόμη χρόνια να ζήση, δίχως άλλο θα περιπλεχθή στα βρόχια της αμαρτίας. Ο Θεός αγιάζει την ψυχή, που διαρκώς προετοιμάζεται να λογοδοτήση για τις πράξεις της. Όποιος λησμονεί την κρίσι μένει στη δουλεία της αμαρτίας.

*********************************************************************************************************

Λένε για κάποιον ερημίτη στην Ραϊθώ πως δεν έβγαινε ποτέ έξω από την καλύβα του. Πολλές φορές τον είχαν δεί να σταματά το πλέξιμο του και να κυττάζη περίλυπος τη γή. Κινούσε αργά-αργά, θλιμμένα το κεφάλι, στέναζε βαθειά με πόνο και σιγομουρμούριζε:
-Άραγε τι να γίνεται;
Έμενε αρκετή ώρα σιωπηλός, σκούπιζε τα δάκρυα , που σαν ποτάμι έτρεχαν από τα βαθουλωμένα μάτια του και πάλι άρχιζε τα ίδια.
- Τι συλλογίζεσαι, Αββά, και είσαι τόσο πικραμένος; τον ρωτούσαν συχνά οι αδερφοί, που του πήγαιναν λίγο φαγητό.
-Πώς σήμερα είανι η τελευταία ημέρα μου κι αλλοίμονο δε φρόντισα να ετοιμάσω την έξοδό μου, απαντούσε ο Γέροντας.