Πέρασα σήμερα δίπλα σου

[NIKOSZ]

http://agiooros.net/forum/viewtopic.php ... 2&start=20

[xenia]

Και μια ωραία ιστορία στο ιστολόγιο:

Η Ντάνη πήγε στο σπίτι μιας φίλης της και έμεινε περισσότερο από ότι σχεδίαζε. Έτσι θα επέστρεφε αργά στο σπίτι μόνη και με τα πόδια. Δε φοβάτανε γιατί ήταν μια μικρή κοινότητα και έμενε λίγα τετράγωνα παρακάτω. Καθώς περπατούσε στην διάβαση ποδηλάτων η Ντάνη ζήτησε από το Θεό να την κρατήσει ασφαλή από το τυχόν κακό και κίνδυνο. Όταν έφτασε στο στενό δρομάκι, που ήταν πολύ κοντά στο σπίτι της, αποφάσισε να το διασχύσει.

Όμως, στο μέσο της διαδρομής, αντιλήφθηκε έναν άντρα να στέκεται στο τέρμα λες και την
περίμενε. Ανησύχησε προς στιγμή και άρχισε να προσεύχεται, ζητώντας προστασία από το Θεό. Αμέσως τότε ένα χαλαρό αίσθημα γαλήνης και ασφάλειας την τύλιξε και ένιωθε λες και κάποιος περπατούσε μαζί της. Όταν έφτασε στο τέλος του μικρού αυτού δρόμου, πέρασε ακριβώς δίπλα από τον άντρα εκείνον και έφτασε στο σπίτι ασφαλής.

Την επόμενη μέρα, διάβασε στην εφημερίδα ότι ένα νεαρό κορίτσι έπεσε θύμα βιασμού στο ίδιο ακριβώς δρομάκι, μόλις 20 λεπτά μετά από τη στιγμή που έφυγε. Συγκλονισμένη από την τραγωδία και το γεγονός ότι μπορούσε να ήταν η ίδια σε αυτή τη κακή στιγμή, άρχισε να κλαίει ευχαριστώντας συνάμα τον Κύριο για την ασφάλεια που της παρέσχε.

Κατόπιν για να βοηθήσει αυτή τη νεαρή κοπέλα αποφάσισε να πάει στην αστυνομία. Ένιωθε πως μπορούσε να αναγνωρίσει τον άντρα αυτόν και έτσι τους είπε την ιστορία. Ο αστυνόμος την ρώτησε αν ήταν πρόθυμη να κοιτάξει στον κατάλογο και να δει αν μπορούσε να αναγνωρίσει τον άνδρα. Εκείνη συμφώνησε και σε λίγο προσδιόρισε τον άντρα που είχε δει στο δρομάκι την προηγούμενη νύχτα. Τελικά με τη βοήθειά της, βρέθηκε ο υπαίτιος εκείνος άντρας ο οποίος και παραδέχτηκε τη πράξη του.

Ο αστυνόμος τότε ευχαρίστησε την Ντάνη για την γενναιότητά της και την ρώτησε αν μπορούσε να κάνει κάτι γι’ αυτήν. Τότε αυτή ζήτησε σα χάρι να ρωτήσουν τον άντρα ένα πράγμα: Η Ντάνη ήτανε περίεργη να μάθει γιατί δεν είχε επιτεθεί πρώτα στην ίδια. Όταν τον ρώτησε ο αστυνομικός, αυτός απάντησε: “Επειδή δεν ήταν μόνη. Είχε δύο ψηλούς άντρες που περπατούσανε πλάι της”.

Απίστευτη ιστορία!!! Ευχαριστούμε για την παράθεση! Πάντως αωράτως σίγουρα έχουμε δίπλα μας αγγέλους να μας προστατεύουν, άλλο που δεν είμαστε άξιοι να τους δούμε με τα μάτια του σώματος. Τουλάχιστον να αγωνιζόμαστε, ώστε να τους έχουμε δίπλα μας να μας προστατεύουν και να τους νιώθουμε κοντά μας με της ψυχής τα μάτια... Αλλά ποιος ξέρει τί επιτρέπει ο Θεός πολλές φορές για το καλό μιας ψυχής...

[NIKOSZ]

Καθημερινά

Τον συνάντησα πάλι σήμερα.

Πηγαινοερχόταν ανάμεσα στα αυτοκίνητα.

Στο ανηφοράκι.

Οχτώ αυτοκίνητα τη φορά, και μέχρι να κατέβει είχε κοκκινίσει το φανάρι και ξεκινούσε πάλι για το ανηφοράκι ζητώντας την ελεημοσύνη μας

Ντυμένος πάντα με τα ίδια ρούχα.

Τα ίδια παπούτσια.

Οι σόλες του σαν αυτές των αυτοκινήτων. Σχεδόν άλιωτες.

Μου θυμίζει τα παπούτσια των μοναχών, φτιαγμένα από ρόδες αυτοκινήτου. Για να μην λιώνουν ποτέ!

Τα ρούχα του σκονισμένα με τη γκρι σκόνη της πόλης.

Σε όλα τα αυτοκίνητα, σε όλους τους ανθρώπους τα ίδια λόγια.

Οι ίδιες κινήσεις.

Σαν την εξειδίκευση που με μάθανε στο σχολείο.

Μόνο που στη δουλειά του είναι υποχρεωμένος για πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα.

Για να μαζέψει μερικές πενταροδεκάρες.

Και εμείς μέσα στα αμάξια μας. Με τη θέρμανση και τη μουσική στο ράδιο.

Και τα ζεστά μας ξεκούραστα πόδια μέσα στα καινούργια παπούτσια μας.

Πως να είναι το σπίτι του;

Ποιά να είναι η χώρα του;

Τι πέρασε για να έρθει τελικά και να εγκατασταθεί στο φανάρι;

Οι δικοί του; Να ζούνε άραγε;

Η μητέρα του; Να ζει;

Η μητέρα του...

Τον κράτησε κάποτε στα χέρια της μωρό. Είπε στο σύζυγο της όλο χαρά για το σπουδαίο γεγονός.

Τον είχε μαζί της στην κοιλιά της.

Και τον γέμιζε στοργικά φιλιά αφού τον γέννησε με κόπο.

Κάποτε ήταν ένα πεντακάθαρο μυρωδάτο μωρό.

Τουλάχιστον αύριο το πρωί που θα τον ξανασυναντήσω, αν με αξιώσει ο Κύριος να ξημερωθώ, ας του δώσω.

Ας γεμίσω την φοβισμένη μου από τις ειδήσεις των καναλιών καρδιά, με το χαμόγελο του.

Μακάρι να με αξιώσει ο Κύριος να αναπαύσω την καρδιά μου, αναπαύοντας τον συνάνθρωπο μου.

Αμήν

http://kirie-ihsou-xriste-eleison-me.bl ... st_27.html

[NIKOSZ]

Ένας βιολιστής στο Μετρό
Ένας άντρας μπήκε στο σταθμό μετρό L’Enfant Plaza της Washington DC και άρχισε να παίζει βιολί. Ήταν ένα ψυχρό πρωινό του Ιανουαρίου. Έπαιξε έξι κομμάτια Bach για περίπου 45 λεπτά. Καθώς ήταν ώρα αιχμής, υπολόγιζε ότι χιλιάδες άνθρωποι θα περνούσαν από μπροστά του κατά τη διάρκεια της «συναυλίας».

Μετά από τα πρώτα τρία λεπτά, ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι υπήρχε ένας μουσικός στο σταθμό που έπαιζε βιολί. Επιβράδυνε για λίγο το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά επιτάχυνε πάλι για τη δουλειά του.

Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής έλαβε το πρώτο του δολάριο, καθώς μία κυρία έριξε τα χρήματα μπροστά του χωρίς να σταματήσει το περπάτημα.

Λίγα λεπτά αργότερα, κάποιος ακούμπησε για λίγο στον τοίχο για να ακούσει πιο προσεκτικά, αλλά σε λίγο κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατάει. Προφανώς είχε αργήσει για τη δουλειά του.

Ο μόνος που έδωσε τη μεγαλύτερη σημασία ήταν ένα 3-χρονο παιδί. Η μητέρα του έκανε νόημα για να συνεχίσουν, αλλά το παιδί είχε σταματήσει μπροστά από το βιολιστή και παρακολουθούσε προσεκτικά. Τελικά η μητέρα τράβηξε το παιδί και αυτό έφυγε, γυρνώντας πίσω συνεχώς το κεφάλι του.

Κατά τη διάρκεια των 45 λεπτών που έπαιζε ο μουσικός, μόνο έξι άτομα σταμάτησαν και άκουσαν για λίγο. Περίπου είκοσι άτομα έδωσαν βιαστικά λεφτά, καθώς συνέχισαν να περπατάνε. Όταν ο μουσικός σταμάτησε, και η σιωπή έπεσε στο σταθμό, κανείς δεν το παρατήρησε. Κανείς δεν χειροκρότησε και προφανώς κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Κανείς δεν το ήξερε, ότι ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Έπαιζε έξι από τα πιο δύσκολα και έντονα κομμάτια με ένα χειροποίητο βιολί Antonio Stradivari του 1713, αξίας $3,5 εκατομυρίων.

Δύο μέρες πριν την «παράστασή» του στο μετρό, ο Joshua Bell είχε κάνει sold-out σε ένα θέατρο της Βοστόνης όπου η μέση τιμή εισιτηρίου ήταν $100.

Το όλο εγχείρημα της παράστασης στο μετρό, διοργανώθηκε από την εφημερίδα «Washington Post» στα πλαίσια ενός κοινωνικού πειράματος σχετικά με την αντίληψη, τα γούστα και τις προτεραιότητες των ανθρώπων, πριν από περίπου δύο χρόνια.

Το τελικό συμπέρασμα: Ο κόσμος προτίθεται να ξοδέψει πολλά περισσότερα χρήματα, εφόσον δίνει αξία στον τόπο και χρόνο ενός γεγονότος, ενώ δεν δίνει καθόλου προσοχή στo ίδιο γεγονός εφόσον αυτό συμβαίνει σε «ακατάλληλα» μέρη ή ώρες, σύμφωνα με τα γούστα του κόσμου. Κοινώς, η υπεραξία ενός προϊόντος ή μίας υπηρεσίας, δεν εξαρτώνται μόνο από αυτόν που τα πουλάει. Επίσης η αντίληψη που έχουμε για τα πράγματα, καθορίζεται κυρίως από εμάς τους ίδιους και όχι την αντικειμενική τους υπόσταση. Περισσότερα για το συμβάν, μαζί με σχετικά βίντεο, στο άρθρο της Washington Post.

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/co ... 01721.html

[andreastsa]

Ένας βιολιστής στο Μετρό
Ένας άντρας μπήκε στο σταθμό μετρό L’Enfant Plaza της Washington DC και άρχισε να παίζει βιολί. Ήταν ένα ψυχρό πρωινό του Ιανουαρίου. Έπαιξε έξι κομμάτια Bach για περίπου 45 λεπτά. Καθώς ήταν ώρα αιχμής, υπολόγιζε ότι χιλιάδες άνθρωποι θα περνούσαν από μπροστά του κατά τη διάρκεια της «συναυλίας».

Μετά από τα πρώτα τρία λεπτά, ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι υπήρχε ένας μουσικός στο σταθμό που έπαιζε βιολί. Επιβράδυνε για λίγο το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά επιτάχυνε πάλι για τη δουλειά του.

Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής έλαβε το πρώτο του δολάριο, καθώς μία κυρία έριξε τα χρήματα μπροστά του χωρίς να σταματήσει το περπάτημα.

Λίγα λεπτά αργότερα, κάποιος ακούμπησε για λίγο στον τοίχο για να ακούσει πιο προσεκτικά, αλλά σε λίγο κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατάει. Προφανώς είχε αργήσει για τη δουλειά του.

Ο μόνος που έδωσε τη μεγαλύτερη σημασία ήταν ένα 3-χρονο παιδί. Η μητέρα του έκανε νόημα για να συνεχίσουν, αλλά το παιδί είχε σταματήσει μπροστά από το βιολιστή και παρακολουθούσε προσεκτικά. Τελικά η μητέρα τράβηξε το παιδί και αυτό έφυγε, γυρνώντας πίσω συνεχώς το κεφάλι του.

Κατά τη διάρκεια των 45 λεπτών που έπαιζε ο μουσικός, μόνο έξι άτομα σταμάτησαν και άκουσαν για λίγο. Περίπου είκοσι άτομα έδωσαν βιαστικά λεφτά, καθώς συνέχισαν να περπατάνε. Όταν ο μουσικός σταμάτησε, και η σιωπή έπεσε στο σταθμό, κανείς δεν το παρατήρησε. Κανείς δεν χειροκρότησε και προφανώς κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Κανείς δεν το ήξερε, ότι ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Έπαιζε έξι από τα πιο δύσκολα και έντονα κομμάτια με ένα χειροποίητο βιολί Antonio Stradivari του 1713, αξίας $3,5 εκατομυρίων.

Δύο μέρες πριν την «παράστασή» του στο μετρό, ο Joshua Bell είχε κάνει sold-out σε ένα θέατρο της Βοστόνης όπου η μέση τιμή εισιτηρίου ήταν $100.

Το όλο εγχείρημα της παράστασης στο μετρό, διοργανώθηκε από την εφημερίδα «Washington Post» στα πλαίσια ενός κοινωνικού πειράματος σχετικά με την αντίληψη, τα γούστα και τις προτεραιότητες των ανθρώπων, πριν από περίπου δύο χρόνια.

Το τελικό συμπέρασμα: Ο κόσμος προτίθεται να ξοδέψει πολλά περισσότερα χρήματα, εφόσον δίνει αξία στον τόπο και χρόνο ενός γεγονότος, ενώ δεν δίνει καθόλου προσοχή στo ίδιο γεγονός εφόσον αυτό συμβαίνει σε «ακατάλληλα» μέρη ή ώρες, σύμφωνα με τα γούστα του κόσμου. Κοινώς, η υπεραξία ενός προϊόντος ή μίας υπηρεσίας, δεν εξαρτώνται μόνο από αυτόν που τα πουλάει. Επίσης η αντίληψη που έχουμε για τα πράγματα, καθορίζεται κυρίως από εμάς τους ίδιους και όχι την αντικειμενική τους υπόσταση. Περισσότερα για το συμβάν, μαζί με σχετικά βίντεο, στο άρθρο της Washington Post.

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/co ... 01721.html

Ξαναδείτε το!

[vasilisalt]

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΔΩΣΩ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ;
ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ Η ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΔΙΑΜΑΝΤΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ;
ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΝΙΩΘΩ ΠΟΛΥ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ.

[andreastsa]

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΔΩΣΩ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ;
ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ Η ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΔΙΑΜΑΝΤΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ;
ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΝΙΩΘΩ ΠΟΛΥ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ.

Βασίλη νά'σαι καλά, αλοίμονο, απλά το πείραμα καταδεικνύει τα κριτήρια που έχουμε για να κρίνουμε ή να επιλέξουμε κάτι!

[christmas08]

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΣΟ ΤΥΦΛΟΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ?
ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΖΕΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΡΩΜΕ ΣΤΑ ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΡΟΧΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ ΓΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΚΑΘΑΡΟ ΝΕΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΟΥΝ.. ΠΟΣΟ ΕΓΩΙΣΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΕΛΙΚΑ
ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ