Αθωνικόν Γεροντικόν [αποσπάσματα]

[kostas8888]

ΛΟΓΟΣ
ΠΕΡΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ ΚΑΙ
ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΟΣ

Mας διηγείται ό ευλαβέστατος ιερομόναχος Συμεών ό Σιμωνοπετριτης:
— Έγνώρισα γέροντας, όπως ήσαν ό Άνθιμος καί ό Δαμιανός, πού, όταν αρρώσταιναν, ποτέ δεν επηγαιναν εις τόν ιατρόν.


Ό Ηγούμενος ιερομόναχος Χαράλαμπος Σιμωνοπετρίτης πάντα έκοιματο εις ένα κάθισμα. Στύλος ακλόνητος εις τάς ιεράς ακολουθίας της Μονής.


***

Eλεγαν οί γέροντες:
— Ό αρχάριος μοναχός πρέπει νά εχη ζηλον καί ένθου-
σιασμόν όσον ό Άθως, διά νά του μείνη εις τό τέλος Ίσια μέ
ένα αυγό η μέ ένα ρεβίθι.

***

Ένας νέος μοναχός έπηγε εις τόν άββάν Ζωσιμά ν τόν Κα-ρουλιώτην καί του εϊπεν: -Γέροντα, έχω πειρασμό ν. 82
— Παιδί μου, τού απήντησε εκείνος, ό πειρασμός υπάρχει παντού. Εις τό ψαγητόν πειρασμός, εις τόν ϋπνον πειρασμός. Θυμήσου τί λέγει τό Γεροντικον: «"Επαρον τους πειρασμούς καί ουδείς ό σωζόμενος». Καί παρηγορήθη ό αγωνιστής.
***

Ένας ασκητής 17 χρόνια έκάθισε εις μίαν κορυφή νά τόν κτυπά ό ήλιος καί οί κεραυνοί.
"Αλλος 40 χρόνια δεν εξάπλωσε εις κλίνην. Εις τό σκαμνί η εις τήν καρέκλα έκοιματο, καί δι' ολίγον. Περιοσότερον πετρέλαιον διά τήν λάμπαν των αναγνώσεων του, παρά νερό εϊχε πιει. Έφθασε νά βλέπη τάς καρδίας ωσάν άνοικτόν βι-βλίον.
***
"
Ο Σέρβος ασκητής Γεώργιος, ό όποιος έκοιμήθη από δηλητηρίαση/, πού του προεξένησε ενα μανιτάρι, υπήρξε μία αξιοζήλευτος ήσυχασπκή προσωηικότης των τελευταίων ετών εις τό "Αγιον "Ορος.
'Ακτήμων, εσωστρεφής, βαθύς, νηπτικός πατήρ, μέ θεω-ρητικήν κατοχύρωση/ της μοναχικής ασκητικής πολιτείας. Είχε γνωριμίαν μέ τόν Γέροντα μου καί τακτικώς είχαμε συναντήσεις μαζί του. Ζούσε εις τό Παλαιομονάστηρον, εις μίαν ήσυ-χαστικήν τοποθεσίαν, άνωθεν της ί. Μονής αγίου Παντελεήμονος (Ρωσικού). Διεκρίνετο διά τήν άσύγκριτον άγάπην του προς τόν Θεόν καί τήν νοεράν προσευχήν.

[kostas8888]

Ειπεν ενας γερων

—Ή πνευματική ζωή χρήζει υπομονής, σταθεράς υπομονής. Ό άνθρωπος παθαίνει μεταβολές, αλλοιώσεις. 'Από τήν μίαν ήμέραν εις τήν άλλη ν.
Εις τήν έρημον του αγίου Βασιλείου ζούσε ένας ερημίτης απλούστατος καί ασκητικός, ονόματι Χερουβείμ. Τόν πρόλαβε ό προηγούμενος της ί. Μονής 'Αγίου Παύλου ιερομόναχος 'Ανδρέας, ό όποιος μας ομίλησε περί αυτού.

— Του πήγα 1 οκά παξιμάδι, διηγείται ό π. 'Ανδρέας.
Δεν ήθελε τίποτε άλλο.
—"Οσα βήματα έκανες, τόσοι άγγελοι νά σέ παρασταθούν. Θεός σχωρέσ', μου εϊπεν.
Μίαν φοράν ισχυρός νοτιάς ξεκάρφωσε δλην τήν στέγην από τό καλύβι του καί τήν έπηγε μέχρι τό Κυριάκον. Έκάθητο εις μίαν γωνίαν μέ υπομονήν καί παιδικήν απλότητα καί μοΰ έλεγεν:
— Μου πήρε ό αγέρας τήν στέγην καί δέν ξέρω πού τήν
έπηγε.
Τελικώς τήν έκάρφωσε πάλιν. Έμεθοδεύετο τήν τέχνην του μαραγκού. Ήτο ψηλός, άλλα επεριπάτει πάντα κύπτων καί προσευχόμενος.
***

Έζούσε εις τήν σπηλιάν τού Όσιου Πέτρου τοΰ Άθωνίτου ό γέρων Χρυσόστομος καί ό μοναχός Σέργιος.
Τόν Σέργιον τόν έπολεμούσε ό σατανάς νά φύγη άπό τόν ασκητικόν στϊβον καί νά εγκατάλειψη τόν αγώνα. Κάποτε έπεσκέφθη ένα γέροντα εις τάς Καρυάς, πού μέ άφθαστον αύταπάρνησιν καί υπομονήν είχε γηροκομήσει καί θάψει τέσ-σαρις γεροντάδες.
"Πώς μένεις τώρα μόνος σου έδω χάμω;", τόν ήρώτησε
ό Σέργιος.

Μέ πολεμάει κι έμενα ό διάβολος νά φύγω, αλλά ξέρεις τί μέ κρατάει; απήντησε ό ηρωικός γέρων. Έλα νά σου δείξω τους θησαυρούς μου.
— Ποιοι είναι οί θησαυροί σου; Δέν βλέπω τίποτε.
Τόν επήρε, τόν επήγε εις ένα δωμάτιον, πού είχε παλαιά υποδήματα, τρύπια, πόσων ετών..., παλαιά ζωστικά καί παλαιούς σκούφους των γεροντάδων του, αλλά καί του εαυτού του, δείγματα αμέτρητων αγώνων καί θυσιών....
Νά οί θησαυροί μου. Πές μου, πώς νά τους εγκαταλείψω?

Έδιδάχθη ό π. Σέργιος, περισσότερον από κάθε άλλην διδασκαλίαν, από αυτούς τους σιωπηλούς θησαυρούς καί διδασκάλους....

[kostas8888]

[b]ΛΟΓΟΣ
ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΩΣ ΨΥΧΟΣΩΤΗΡΙΟΥ ΚΡΙΤΗΡΙΟΥ
ΕΝ ΤΗ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ


Κάποτε έπεσκέφθημεν τό πτωχόν άσκητήριον του έρημίτου Φιλάρετου εις τά φρικαλέα Καρούλια με τόν ίερομόναχον Παντελεήμονα Κάρτσωναν μέ μίαν συντροφιάν από ευλαβείς προσκυνητάς, διερχόμενοι από την Σκήτην της αγίας 'Άννης. Ό ερημίτης μας εδέχθη μέ έξαιρετικήν εύπροσηγορίαν, προσήνειαν καί χαράν. Μας έκέρασε μέ νερόν βροχινον από τήν στέρναν του. Ήτο θέρος καί ό ήλιος έκαιεν ωσάν καμίνι.
— Γιατί δέν παίρνεις μίαν στάμναν, γέροντα, τόν ήρωτήσαμεν νά πίνης κρύο νεράκι;
— Άν ήθελα εγώ, παιδιά μου, κρύο νερό θά πήγαινα νά μείνω στή Σκήτη της άγιας 'Αννης μέ τά πολλά της νερά.
'Επέμενε νά μείνουμε νά μας φιλοξενήση.
— Μά που θά μείνουμε; Έού δέν έχεις κελλιά νά μας φι
λοξενήσης νά κοιμηθούμε.
-
Έχω, έχω, απήντησε σοβαρως. Έχω τό «άρχονταρίκι» *. Ελάτε νά τό δήτε. Άρχονταρίκι εις τά Καρούλια! Έφάνη άστεϊον. Εκείνοςόμως ομιλούσε με τήν γλώσσαν της φιλόξενου ψυχής του. "Ανοιξε τήν πόρταν του δευτέρου κελλίου, πού ώνόμαζε άρχονταρίκι καί εισήλθομεν. «Αυτό είναι», εϊπεν.
Έρρίψαμε ένα βλέμμα εις τήν σκεπήν. Λαμαρίναι σκέται μέ αρκετός τρύπας. Εις τους τοίχους ό σοβάς ήτο έτοιμος νά καταπέση. Εις μίαν γωνιαν του δαπέδου πατάται σκορπισμέναι.
— Θά μείνετε εδώ. Θά στρώσουμε καί τραπέζι νά σας φιλέψω.
— Καί τί θά φάμε, γέροντα.
— Νά, έχω ωραία ραδίκια!...
Τέλος τόν ευχαριστήσαμε θερμώς καί έλάβαμε τήν εύχήν του, θαυμάζοντες τήν άγίαν απλότητα, τήν εύλογημένην φιλοξενίαν, τήν πτωχείαν, τήν χριστομίμητον αγάπην, τήν παιδικήν καρδίαν, ολα δσα συνεθεσεν εν αύτη ένα σύνολον εν Χριστώ φιλοσοφίας καί μακαρίου βιώματος.
— Δέν τό αλλάζω εγώ, παιδί μου, τό καλύβι μου, εϊπεν εις
ένα προσκυνητήν, ό όποιος τόν προέτρεψε νά μείνη εις τήν
Σκήτην. Τό καλύβι μου γιά μένα είναι τό πιό λαμπρόν παλάτι
.
***
Ή φιλοξενία καί ή φιλαδελφία είναι διά τό Περιβόλι της Παναγίας μία από τάς θεμελιωδεστέρας άρετάς, διότι έχει ώς βάσιν τήν αγάπην. Καί οί Άγιορεϊται μοναχοί είναι άνθρωποι πηγαίας, ευαγγελικής, ανυπόκριτου αγάπης.

Τοιούτος ύπήρξεν καί ό Νικόδημος ό Κύπριος από τήν καλύβην της 'Αναλήψεως της Σκήτης της αγίας Άννης. Ή φιλοξενία του όμοίαζεν όντως μέ αυτήν του Πατριάρχου 'Αβραάμ. Κάθε οδοιπόρος θά εύρισκε εις τήν καλύβην του στέγην. Κάθε πεινασμένος άρτον. Κάθε πτωχός έλεος καί εύεργεσίαν. Έχρημάτισε μάγειρος του άρμοστού της Κύπρου. Ήξιώθη προορατικού χαρίσματος.
Eκοιμηθη εις ηλικιαν εκατον ετων[/b]

[kostas8888]

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ


Προφητεία αποδιδομένη εις τόν άγιον Νεΐλον άσκιί-σαντα έν άγιω Όρει του "Αθωνος πρό 600 ετών περί της έλεύσεως τοΰ 'Αντίχριστου καί των έν τέλει του αιώνος ανθρώπων: «Κατά τό 1900 έτος, βαδίζοντες προς τόν μεσασμόν τοΰ 8ου αιώνος, άρχεται ό κόσμος τοΰ καιροΰ εκείνου νά γίνεται αγνώριστος. "Οταν πλησίαση ό καιρός της έλεύσεως τοΰ 'Αντίχριστου, θά σκοτισθη ή διάνοια των ανθρώπων άπό τά πάθη τά της σαρκός καί θά πληθυνθη σφόδρα ή ασέβεια καί ή ανομία· τότε άρχεται ό κόσμος νά γίνεται αγνώριστος. Μετάσχηματίζονται αί μορφαί τών ανθρώπων καί δέν θά γνωρίζωνται οί άνδρες άπό τάς γυναίκας διά της αναίσχυντου ενδυμασίας καί τών τριχών της κεφαλής* οί τότε άνθρωποι θά αγριέψουν καί θά γένουν ωσάν θηρία άπό τήν πλάνην τοΰ 'Αντίχριστου.

Δέν θά ύπάρχη σεβασμός εις τους γονείς καί γεροντότερους, ή αγάπη θά έκλειψη, οί Ποιμένες τών Χριστιανών, αρχιερείς καί ιερείς, θά είναι άνδρες κενόδοξοι, (έκτος εξαιρέσεων), παντελώς μή γνωρίζοντες τήν δεξιάν όδόν άπό τήν άριστεράν. Τότε θά αλλάξουν τά ηθη καί αί παραδόσεις τών Χριστιανών καί της 'Εκκλησίας. Ή σωφροσυ -νη θά άπολεσθη άπό τους ανθρώπους καί θά βασιλεύση ή άσωτεία. Τό ψευδός καί ή φιλαργυρία θά φθάσουν εις τόν μεγιστον βαθμόν καί ούαί εις τους θησαυρίζοντας αργύρια. Αί πορνέϊαι, μοιχεΐαι, άρσενοκοιτίαι, κλοπαί καί φόνοι θά πολι τεύωνται εν τω καιρώ έκείνω καί διά τήν ένέργειαν της μεγίστης αμαρτίας καί ασέλγειας oi άνθρωποι θέλουν στερηθη τήν χάριν του 'Αγίου Πνεύματος, όπου έλαβον εις τό "Αγιον Βάπτισμα, ως καί τήν τύψιν της συνειδήσεως.

»Αί Έκκλησίαι δε του Θεού θά στερηθούν ευλαβών καί ευσεβών Ποιμένων καί άλλοίμονον τότε εις τους εν τφ κοσμώ ευρισκομένους Χριστιανούς, οί όποιοι θά στερηθούν τελείως τήν πίστιν, διότι δέν θά βλέπουν από κανένα φως έπιγνώσεως* τότε θά αναχωρούν από τόν κόσμον εις τά ιερά Κα -ταφύγια διά νά εύρουν ψυχικήν ανακουφιοιν των θλίψεων των καί παντού θά ευρίσκουν εμπόδια καί στενοχώριας. Καί πάντα ταύτα γενήσονται διά τό ότι ό 'Αντίχριστος θέλει κυριεύσει τά πάντα καί γενήσεται εξουσιαστής πάσης της Οικουμένης καί θά nom τέρατα καί σημεία κατά φαντασίαν, θέλει δέ δώσει πονηράν σοφίαν εις τόν ταλαίπωρον άνθρωπον νά έφεύρη, νά όμιλη ό εις προς τόν άλλον, άπό τήν μίαν άκραν της γης έως τήν άλλην, τότε θά πέτανται εις τόν αέρα ώς πτηνά καί διασχίζοντες τόν βυθόν της θαλάσσης ώς ίχθύες.

»Καί ταύτα πάντα ποιοΰντες οί δυστυχείς άνθρωποι, θά ζουν εν άνέσει, μή γνωρίζοντες οί ταλαίπωροι ότι ταύτα εστί πλάνη τού 'Αντίχριστου. Καί τόσον θά προοδεύση τήν έπιστήμην κατά φαντασίαν ό πονηρός, ώστε νά αποπλάνηση τους ανθρώπους νά μή πιστεύουν εις τήν ύπαρξιν τού Τρισυπόστατου Θεού.

»Τότε, βλέπων ό Πανάγαθος Θεός τήν άπώλειαν τού ανθρωπίνου γένους, θέλει κολοβώσει τάς ημέρας διά τους ολίγους σωζόμενους, διότι ό 'Αντίχριστος θέλει πλανήσαι ει δυνατόν καί τους εκλεκτούς. Τότε αιφνιδίως θέλει έλθει ή δίστομος ρομφαία καί θά θανάτωση τόν πλάνον καί τους οπαδούς αυτού». Είπε γέρων ασκητής περί των εσχάτων καί του 'Αντίχριστου:

—"Αρχισε τήν δουλειά ό 'Αντίχριστος. Νά, τώρα, μας ήρθε τό 666. Θά τό κάνουν άπό εδω, θά τό κάνουν άπό εκεί καί θά καταλήγουν όλοι οτι πρέπει νά σφραγισθούν, ότι δέν γίνεται αλλιώς. Σιγά- σιγά όλα αυτά.

[kostas8888]

Ό γερο Θεόφιλος ό Λαυριώτης ήταν ένας από τους μεγάλους καί ανυποχώρητους νηστευτάς. "Οταν ήοθένησε καί τόν επήγαν εις τήν κλινικήν δεν ήθελε νά κατάλυση τίποτε, οϋτε γιαούρτι τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή. Αναγκάσθηκαν, τόν έγύρισαν πίσω στό μοναστήρι. Έκαναν εύχέλαιο! "Εγινε καλά καί έζησε ακόμη 10 ολόκληρα χρόνια.

Περί του Ένώχ του Ρουμάνου έγινε πάλιν λόγος. Ήτο πάντοτε χαρούμενος καί απλός. Μέσα στό τσουβάλι του είχε τενεκέδια καί όταν περνούσε από τά μοναστήρια «νά πάρη ευχή» ζητούσε λίγο φαγητό, πού τό άδειαζε μέσα σ' αυτά, σάν σέ πιάτο.
- Έ, γέροντα - έλεγε! Έχει φαγητό; "Αμα έχει, καλά είναι, άμα δεν έχει ακόμα καλύτερα!

***
Ο άγιος Πνευματικός παπα Παντελεήμων από τό κελλί της 'Υπαπαντής στίς Καρυές ποτέ του δεν κοιμήθηκε από βραδύς όταν επρόκειτο νά λειτουργήση.

***
Ό παπα Ευθύμιος ό Εσταυρωμένος ήταν άριστος Πνευματικός, αλλά καί ζωντανή, κινητή βιβλιοθήκη. Έγνώριζεάπό στήθους λόγους πατέρων. Πτωχός, ρακένδυτος, εργαζόταν στον κήπο του όλη τήν ημέρα καί έλεγε: «Εργάζεσθε μή τήν βρώσιν τήν άπολλυμένπν, αλλά τήν
μένουσαν εις ζωήν αιώνιον».

[kostas8888]

Εις τήν ίεράν Μονήν Βατοπεδίου, επί της εποχής της δράσεως των πειρατών, εζησεν ένας άγιώτατος ηγούμενος, ό όποιος ήκουσε φωνήν από τήν εικόνα της Θεοτόκου νά μήν άνοιξη τήν Πύλην, άλλα νά σημάνη ουναγερμόν καί όλοι οί μοναχοί νά ανεβούν εις τά τείχη νά διώξουν τους εχθρούς.

***

Εις τήν ιδίαν Μονήν εζησεν ό ευλογημένος εκείνος ιεροδιάκονος ό Βηματάρης, ό όποιος εκρυψεν τήν εικόνα της Παναγίας της Βηματαρίσσης εις τό πηγάδι, οπού ευρέθη μετά τήν αίχμαλωσίαν του από τους βαρβάρους, μετά πολλά έτη, όρθία επί τού ύδατος με άναμμένην τήν λαμπάδα.

***

Εις τήν ίεράν Μονήν Βατοπεδίου εζησεν όσιακώς καί θεαρέστως ό όσιος Γεννάδιος ό Δοχειάρης2, ό όποιος ήξιώθη νάίδη τό θαύμα της Ύπεραγίας Θεοτόκου. Εϊδε, δηλαδή, τό πρώην άδειανόν πιθάρι τού ελαίου γεμάτον άπό έλαιον τόσον, ώστε έτρεχεν έξω άπό τήν θύραν τού Δοχείου (της 'Αποθήκης).

[kostas8888]

Διηγούντο οί πατέρες τής ί. Μονής Διονυσίου περί του γέροντος Ισαάκ: Εις τήν ταπείνωσιν καί απλότητα του ύπετάσ-σοντο καί τά θηρία. 'Ως αρτοποιός τής μονής ό γέρων Ισαάκ ειχεν εις τό άρτοποιεϊον του ένα φίδι Ι1/2 μέτρου περίπου, όνομαζόμενον «έλαφιάτης». Του ετοίμαζε χυλόν μέ αλεύρι, έτρωγεν καί έκοιμάτο εις τήν στρωμνήν του γέροντος, προσφέρον καί αυτό τήν ύπηρεσίαν του, διότι έκυνηγοϋσεν άγρίως τους ποντικούς. Όσον καιρόν παρέμεινεν εις τό άρτοποιεϊον, ό γέρων Ισαάκ εμενεν καί ό όφις. Μόλις άνέλαβεν άλλος αδελφός τό δϊακόνημα, έξηφανίσθη.

***
Μίαν φοράν ό γέρων Θεοφύλακτος άπό τήν Νέαν Σκήτην εϊδεν τά πονηρά πνεύματα νά γυαλίζουν τά υποδήματα ενός μονάχου, ό όποιος ήρνήθη τό μοναχικόν σχήμα καί έπέστρεψεν εις τόν κόσμον.
"Αλλοτε ό ϊδιος ελεγεν δτι εϊδεν τους δαίμονας νά κοροϊδεύουν τους μοναχούς, διότι άφησαν τά πνευματικά των καθήκοντα καί ήσχολοϋντο μέ τήν ϋλην καί τά υλικά αγαθά. Ένας επιζών ασκητής ελεγεν δτι μερικοί μοναχοί έπεσαν εις τόν πειρασμον του εμπορίου καί έλησμόνησαν τήν ψυχήν των.

***
' Διηγήθη εις ημάς ή Γερόντισσα Τιμοθέα, ηγουμένη τής ιεράς μονής Μακρυμάλλης Ψαχνών Ευβοίας, διά τόν άσκητήν γέροντα 'Αβιμέλεχ:
— 'Εμένα μου εϊπεν: Έχε υπ' όψιν σου δτι εις τό μέλλον κάποιος ιερεύς θά σου κάνη πρότασιν νά γίνης Ηγουμένη εις ένα μοναστήρι. Νά μή δεχθής. Δέν συμφέρει. Πράγματι έπραγματοποιήθη ή πρόρρησίς του. "Αλλην φοράν μου έϊπεν: Ή τάδε μοναχή σου έχει λογισμούς νά φύγη άπό τήν Μονην.
Προσεξε την μη φυγη και καταστραφη.Η ιδια αδελφη ομολογησε τους
λογισμους της φυγης.

[kostas8888]

Ό πάμπτωχος καί ρακένδυτος Ρουμάνος ασκητής Ε., δεν εϊχε «πού τήν κεφαλήν κλϊναι». Έβοήθει εις τήν τράπεζαν του Ρωσικού μοναστηρίου καί δ,τι έπαιρνε τό έδιδεν έλεημοσύνην εις απομεμακρυσμένους άσκητάς.
— Είναι ή μόνη ευκαιρία νά σωθώ, έλεγεν. Νά ζητιανεύω ταπεινούμενος, νά κοπιάζω, νά διαμοιράζω...

***
Όταν ύπηρετούσεν ό γέρων Αρτέμιος εις ένα Γρηγοριάτικον μετόχι εις τήν "Αρταν καί έπήγαινε νά ψωνίση εις τήν άγοράν, επέστρεφε μέ άδεια χέρια. Ό, τι εϊχε τά διεμοίραζεν εις πτωχούς καί γεροντάκια.

***
Όλας τάς «ευλογίας», πού του έδιδαν πολλοί θεραπευμένοι μέ τήν προσευχή ν του, ό Χατζή γεωργης τάς έδιδε έλεη-μοσύνην εις τους πτωχούς, μοναχούς καί λαϊκούς. Τόση ήτο ή ελεημοσύνη του ώστε επεκράτησε νά λέγουν δι' όποιονδή -ποτέ ελεήμονα:
«Δίνει σάν Χατζή γεώργης».
***

[kostas8888]

Εις τήν ήσυχαστικήν τοποθεσίαν τού παλαιού Ρωσικού έζησεν ό ειρηνικός μοναχός γέρων 'Ονησιφόρος. Ήτο τόσον ταπεινός ώστε προσείλκυε καί μόνον μέ τήν παρουσίαν του τους ανθρώπους.

***
Ό ιατρός μοναχός Σπυρίδων Καμπανάος ό Λαυριώτης, βοηθός καί συμπαραστάτης τών πονεμένων καί αοθενουντων πατέρων, ασκητών καί κοινοβιατών, όάφιλάργυρος, όπραΰς, διεκρίνετο διά τήν άνεξικακίαν καί συγχωρητικότητά του.
"Οταν κάποιοι τόν έκακολόγησαν καί τόν έλιθοβόλησαν, διά τών λόγων, εκείνος συνεχώρησε, ήνέχθη, είπε τό Δεσποτικόν λόγιον: «Ει κακώς έλάλησα, μαρτύρησαν...ει δέ καλώς, τίμε δέρεις;» (Ίω. 18,23).
Ταύτα ημάς έπληροφόρησεν ό καλός μαθητής του μοναχός Παύλος Λαυριώτης, ό ιατρός.

***
Συκοφαντηθείς ό σεβαστός γέρων Αθανάσιος, βιβλιοφύλαξ της ιεράς Σκήτης της αγίας "Αννης τό έτος 1935 διά κλο -πήν χειρογράφου, έφυλακίσθη επί τριετίαν. Ό αθώος καί ανεύθυνος γέρων υπέστη τήν δοκιμασίαν εν άπολύτω ει ρήνη, άνοχη καί ανεξικακία. Δέν εδέχθη νά δίωξη ποινικώς τους μηνυτάς του, άφίνων εις τόν Δίκαιον Κριτήν τήν ανταπόδοση. Ό πραγματικός δράστης, όταν ήλθεν ή τελευταία ώρα του, ψυχορραγών, όμολόγησεν ότι είχε κρύψει τό βιβλίον εις τό όστεοφυλάκιον της Σκήτης.