Οικουμενισμός και παράδοση κατά τον γέροντα Παϊσιο

[Misha]

Σεβασμός στην παράδοση

Πολλοί άγιοι Μάρτυρες, όταν δεν ήξεραν το δόγμα, έλεγαν: «Πιστεύω ό,τι θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες». Αν κάποιος το έλεγε αυτό, μαρτυρούσε. Δεν ήξερε δηλαδή να φέρει αποδείξεις στους διώκτες για την πίστη του και να τους πείσει, αλλά είχε εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες.

Σκεφτόταν: «Πως να μην έχω εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες; Αυτοί ήταν και οι πιο έμπειροι και ενάρετοι και άγιοι. Πως εγώ να δεχθώ μια ανοησία; Πως να ανεχθώ να Βρίζει ένας τους Αγίους Πατέρες;»

Να έχουμε εμπιστοσύνη στην παράδοση. Σήμερα, δυστυχώς, μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό.

Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα.


«Μια θρησκεία, σου λένε, να υπάρχει» και τα ισοπεδώνουν όλα. Ήρθαν και σʼ εμένα μερικοί και μου είπαν: «Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό, να κάνουμε μια θρησκεία».


«Τώρα είναι σαν να μου λέτε, τους είπα, χρυσό και μπακίρι, χρυσό τόσα καράτια και τόσα που τα ξεχώρισαν, να τα μαζέψουμε πάλι και να τα κάνουμε ένα. Είναι σωστό να τα ανακατέψουμε πάλι; Ρωτήστε έναν χρυσοχόο: ʽʼΚάνει να ανακατέψουμε την σαβούρα με το χρυσό;ʼʼ


Έγινε τόσος αγώνας, για να λαμπικάρει το δόγμα». Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευαν τις σχέσεις με αιρετικό.

Σήμερα λένε: «Όχι μόνο με αιρετικό αλλά και με Βουδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκονται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μια παρουσία».

Τι παρουσία;

Τα λύνουν όλα με την λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά.

Μερικοί από τους Ορθοδόξους που έχουν ελαφρότητα και θέλουν να κάνουν προβολή «Ιεραποστολή», συγκαλούν συνέδρια με ετεροδόξους, για να γίνεται ντόρος και νομίζουν ότι θα προβάλουν έτσι την Ορθοδοξία, με το να γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα με τους κακόδοξους.

Αρχίζουν μετά οι υπέρ-ζηλωτές και πιάνουν το άλλο άκρο· λένε και βλασφημίες για τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών κ.λπ και κατασκανδαλίζουν ψυχές που έχουν ευλάβεια και ορθόδοξη ευαισθησία.
Οι ετερόδοξοι από την άλλη έρχονται στα συνέδρια, κάνουν τον δάσκαλο, παίρνουν ό,τι καλό υλικό πνευματικό βρίσκουν στους Ορθοδόξους, το περνάνε από το δικό τους εργαστήρι, βάζουν δικό τους χρώμα και φίρμα και το παρουσιάζουν σαν πρωτότυπο.
Και ο παράξενος σημερινός κόσμος από κάτι τέτοια παράξενα συγκινείται, και καταστρέφεται μετά πνευματικά. Ο Κύριος όμως, όταν θα πρέπει, θα παρουσιάσει τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, που θα συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, για να ομολογήσουν την ορθόδοξη πίστη και να στερεώσουν την παράδοση και να δώσουν χαρά μεγάλη στην Μητέρα μας Εκκλησία.


Εάν ζούσαμε Πατερικά, θα είχαμε όλοι πνευματική υγεία, την οποία θα ζήλευαν και όλοι οι ετερόδοξοι, και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα.
Τώρα δεν συγκινούνται από την αγίας μας Πατερική παράδοση, γιατί θέλουν να δουν και την Πατερική μας συνέχεια, την πραγματική μας συγγένεια με τους Αγίους μας.
Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζει την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους, και στερηθούν και σʼ αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή της περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού.
Έρχονται εκεί στο Καλύβι μερικά παιδιά Καθολικά με πολύ καλή διάθεση, έτοιμα να γνωρίσουν την Ορθοδοξία. «Θέλουμε κάτι να μας πεις, για να βοηθηθούμε πνευματικά», μου λένε. «Κοιτάξτε, του λέω· πάρτε την Εκκλησιαστική Ιστορία και θα δείτε ότι κάποτε ήμασταν μαζί και μετά που φθάσατε. Αυτό πολύ θα σας βοηθήσει. Κάντε αυτό, και άλλη φορά θα συζητήσουμε πολλά».


Παλιότερα σεβόταν κανείς κάτι, γιατί ήταν του παππού του, και το φύλαγε σαν κειμήλιο. Είχα γνωρίσει έναν πολύ καλό δικηγόρο. Το σπίτι του ήταν απλό και ξεκούραζε όχι μόνον αυτόν αλλά και τους επισκέπτες. Μου έλεγε κάποτε: «Πριν από λίγα χρόνια, Πάτερ, με κορόιδευαν οι γνωστοί μου για τα παλιά έπιπλα που έχω. Τώρα έρχονται και τα θαυμάζουν για αντίκες. Ενώ εγώ τα χρησιμοποιώ και τα χαίρομαι, γιατί μου θυμίζουν τον πατέρα μου, την μάνα μου, τους παππούδες, και συγκινούμαι, εκείνοι μαζεύουν διάφορα παλιά, κάνουν σαλόνια σαν παλιατζίδικα, για να ξεχνιούνται με αυτά και να ξεχνούν το κοσμικό τους άγχος».

Παλιά ένα τόσο δα φλουράκι το κρατούσε κανείς σαν μεγάλη περιουσία από την μάνα του, από τον παππού του. Σήμερα, αν έχη κάποιος από τον παππού του μια λίρα Γεωργίου λ.χ., και έχει εκατό δραχμές διαφορά με την λίρα Βικτωρίας, θα την δώσει να την αλλάξει. Δεν εκτιμά, δεν υπολογίζει ούτε μάνα ούτε πατέρα. Μπαίνει αυτό το ευρωπαϊκό πνεύμα και σιγά-σιγά μας παίρνει όλους σβάρνα.


Θυμάμαι, όταν πρωτοπήγα στο Άγιο Όρος, σε μια συνοδεία Γέροντας ήταν ένα γεροντάκι που είχε πολλή ευλάβεια. Κρατούσε «πάππον προς πάππον» από ευλάβεια όχι μόνον τα καλυμμαύχια από τους πνευματικούς «παππούδες» του, τους προκατόχους του, αλλά και τα καλούπια με τα οποία φτιάχνουν τα καλυμμαύχια. Είχε και βιβλία παλιά και διάφορα χειρόγραφα και τα φύλαγε τυλιγμένα όμορφα στην βιβλιοθήκη, που την είχε κλεισμένη καλά, για να μη σκονίζονται.

Εκείνα τα βιβλία δεν τα χρησιμοποιούσε· τα κρατούσε κλεισμένα. «Εγώ δεν είμαι άξιος να διαβάσω τέτοια βιβλία, έλεγε. Θα διαβάσω αυτά τα απλά, το Γεροντικό, την Κλίμακα». Ήρθε μετά ένας νέος μοναχός – τελικά δεν έμεινε στο Όρος – και του λέει: «Τι μαζεύεις εδώ σαβούρα;» Πήρε τα καλούπια να τα πετάξει, να τα κάψει. Έκλαιγε το καημένο το γεροντάκι: «Αυτό είναι από τον παππού μου, έλεγε τι σε πειράζει; Έχουμε τόσα δωμάτια· άσʼ τα σε μια ακρούλα». Από την ευλάβεια που είχε, κρατούσε όχι μόνον τα βιβλία, τα κειμήλια, τα καλυμμαύχια, αλλά ακόμη και εκείνα τα καλούπια!

Όταν υπάρχει σεβασμός στα μικρά, υπάρχει πολύς σεβασμός και στα μεγάλα. Όταν υπάρχει σεβασμός στα μικρά, υπάρχει πολύς σεβασμός και στα μεγάλα. Όταν δεν υπάρχει σεβασμός στα μικρά, ούτε και στα μεγάλα υπάρχει. Έτσι διατηρούσαν την παράδοση οι Πατέρες.


Μεταγραφή – Επιμέλεια: Θωμάς Φ. Δρίτσας (απο την ΟΟΔΕ)

[Misha]

Ας τα διαβάσουν καλά ,τα όσα γράφει ο παππούλης μας π.Παίσιος,οι λατινοφρονες και οικουμενιστές που πλημμύρισαν τον τελευταίο καιρό με την παρουσία τους τον ορθόδοξο αυτό ιστοχώρο γιατί δεν τα ελεγε από το ανθρώπινο μυαλό του.

Οπως μου θυμισε χθες σε κουβέντα μας ο Παροικος ο π.Παίσιος καποιες φορές έλεγε:
"δεν τα λέω από το μυαλό μου όσα σας λέω.από αλλού σας φέρνω τις ειδήσεις"


άλλο η πνευματική αναζήτηση που είναι δικαίωμα και υποχρέωση ολων όσων συλλογούνται ελεύθερα κι άλλο το μασκαρεμα της λατινοφροσύνης και του ουνιτισμού ,σε δηθεν εννοια για το καλό της Εκκλησίας και τον μη σκανδαλισμό των πιστών.


οπως έγραψα και σε καποιον από τους λατινίζοντες :

ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΧΕΙ ΚΟΝΤΑ ΠΟΔΑΡΙΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΠΑΤΕΡΑ.

[Misha]

παμε και λίγο παρακάτω με μερικους κανόνες οικουμενικών Συνόδων ,που ενοχλουν τοσο πολυ τους λατινόφρονες και ουνιτίζοντες.

παλι απο το site της ΟΟΔΕ:


"Τόσες σημαντικές Σύνοδοι, όπως η Η΄ επί Μ. Φωτίου (879 - 880), οι Ησυχαστικές Σύνοδοι τού 1341, 1347, 1451 (Θ΄ Οικουμενική), οι νεότερες πατριαρχικές Σύνοδοι τής ΚΠόλεως (1722, 1727, 1838 κ.ά), αλλά και οι θεοφώτιστοι άγιοι Πατέρες άγιος Μάρκος Εφέσου, άγιος Αθανάσιος Πάριος, άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως με ευαγγελική, πατερική και αγιοσυνοδική θεολογική τεκμηρίωση καταδικάζουν απερίφραστα ως αιρετικούς τους Λατίνους ή τους Λατινόφρονες. Κατά κανόνα μάλιστα οι Σύνοδοι και οι Πατριαρχικές Εγκύκλιοι από ποιμαντική επιταγή περιφρουρήσεως τού λαού από τις προπαγάνδες τών Φραγκολατίνων, χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς εντονότατα οξείς, όχι όμως αναληθείς ή εμπαθείς. Το αυτό παρατηρούμε και στο “Συνοδικό τής Ορθοδοξίας”, το οποίο περιελήφθη στο Τριώδιο και αναγινώσκεται στα Μοναστήρια. Βάσει τέτοιων Ορθοδόξων Συνοδικών και Πατερικών κριτηρίων, σε άρθρο του ο Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, τονίζει ότι δεν υπάρχει απόστολική διαδοχή (παράδοσις Χάριτος και αληθείας) ούτε Μυστήρια ούτε κυριολεκτουμένη Εκκλησία στον Παπισμό. Διαφορετικά, αν η ιστορική διαδοχή απότελούσε το εχέγγυο τής απόστολικότητος ερήμην τής αληθείας (ορθοδοξίας), τότε θα έπρεπε να την αναγνωρίζουμε και στους λοιπούς αιρετικούς και αιρεσιάρχες, πράγμα ανυπόστατο.

Λέει ο Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός:


«Την μεν αιτίαν του σχίσματος εκείνοι δεδώκασι, την προσθήκην εξενεγκόντες αναφανδόν, ήν υπʼ οδόντα πρότερον έλεγον· ημείς δε αυτοίς εσχίσθημεν πρότεροι, μάλλον δε εσχίσαμεν αυτούς και απεκόψαμεν του κοινού της Εκκλησίας σώματος. Διότι ειπέ μοι: Πότερον, ως ορθήν έχοντας δόξαν ή ορθώς την προσθήκην εξενεγκόντας; Και τις αν τούτο είποι, μη σφόδρα τον εγκέφαλον διασεσεισμένος; αλλά ως άτοπα και δυσσεβή φρονούντας και παραλόγως την προσθήκην ποθήσαντας. Ουκούν ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και δια τούτο αυτοίς εχωρίσθημεν... αιρετικοί εισιν άρα και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν»


Απόστολικοί κανόνες 45ος και 65ος:

«Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρήσθω» και «Ει τις κληρικός ή λαϊκός εισέλθοι, εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω».


















Οι παπικοί, είναι αιρετικοι, όπως ερμηνευει και ο Αγιος Νικόδημος ο Αγιορίτης:


«Ο δε ξε΄ Απόστολικός λέγει, ότι όποιος έμβη εις συναγωγήν αιρετικών δια να προσευχηθή, Κληρικός μεν ων, ας καθαίρηται, Λαϊκός δε, ας άφορίζηται. Η δε εν Λαοδικεία, κατά μεν τον ς΄ αυτής, δεν συγχωρεί να εμβαίνουν οι αιρετικοί εις την έκκλησίαν, κατά δε τον λβ΄ δεν πρέπει, λέγει να λαμβάνη τινάς τας παρά των αιρετικών ευλογίας, ή οποίαις είναι αλογίαις, και όχι εύλογίαις, αλλ' ουδέ πρέπει να συμπροσεύχηταί τινας με αιρετικούς ή σχισματικούς κατά τον λγ΄ τής αυτής. Ο δε λδ΄ αναθεματίζει τους αφήνοντας τους μάρτυρας του Χριστού και πορευομένους εις τους ψευδομάρτυρας των αιρετικών. Ο δε Ο΄ Τιμοθέου δεν συγχωρεί να στέκωνται παρόντες αιρετικοί εν τω καιρώ της θείας λειτουργίας, ΕΞΩ ΜΟΝΟΝ ΑΝ ΥΠΟΣΧΩΝΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ, ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΙΝ. Αλλά και ο Ο΄ τής εν Λαοδικεία αφορίζει τους Χριστιανούς όπου πηγαίνουν εις τα κοιμητήρια, ή μαρτύρια των αιρετικών δια να προσευχηθούν, ή χάριν ιατρείας των ασθενών αυτών. αλλ ούτε πρέπει να συνεορτάζη κανείς Χριστιανός με αιρετικούς, ούτε να δέχηται τα παρ αυτών πεμπόμενα εις αυτόν δώρα της εορτής των, κατά τον λζ΄ τής αυτής εν Λαοδικεία».

Όπως καταλαβαίνετε, όλοι οι άγιοι των παπικών, υπόκεινται στον παραπάνω κανόνα... άρα ΔΕΝ είναι άγιοι...

«Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να αποστρέφωνται τους αιρετικούς, και τας τών αιρετικών τελετάς. Μάλλον δε αυτοί, οι αιρετικοί δηλ. πρέπει να ελέγχωνται και να νουθετώνται από τους Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, μήπως ήθελαν καταλάβουν και επιστρέφουν από την πλάνην των. Δια τούτο ο παρών Κανών διορίζει ότι, όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος ήθελεν άποδεχθεί ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών ή την παρ' αυτών προσαγομένην θυσίαν, ο τοιούτος, προστάζομεν να καθαιρεθή. Επειδή ποίαν συμφωνίαν έχει ο Χριστός με τον διάβολον; ή ποίαν μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστον; Διότι εκείνοι όπου δέχονται τα παρά των αιρετικών, ή τα όμοια φρονήματα εκείνων έχουσι και αυτοί, ή το ολιγώτερον δεν έχουσι προθυμίαν να ελευθερώνουν αυτούς από την κακοδοξίαν των. ΟΙ ΓΑΡ ΣΥΝΕΥΔΟΚΟΥΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΧΕΙΝΩΝ ΤΕΛΕΤΑΣ, ΠΩΣ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΣΙΝ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΟΞΟΝ ΚΑΙ ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΗΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΗΝ;» (Πηδάλιο σελ.50-54).


Αβάπτιστοι, λοιπόν, οι αιρετικοί...

Άρα πώς κάποιος αβάπτιστος είναι Χριστιανός;;;;;

Άρα οι παπικοί ΔΕΝ είναι καν Χριστιανοί.

Οι θείοι Πατέρες της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου επίσης αναθεμάτισαν "τους προστιθέντας τι ή αφαιρούντας εκ της Καθολικής" (δηλ. της Ορθοδόξου) "Εκκλησίας" και όλα όσα εφεύρον οι νεωτεριστές μετά την Αγία αυτή Οικουμενική Σύνοδο και είναι "παρά την διδασκαλίαν και υποτύπωσιν των Αγίων Πατέρων", δηλαδή παρά την Εκκλησιαστική Παράδοση. Επομένως αναθεμάτισαν και τις καινοτομίες των παπικών :

"Νήφοντες εν πάσιν απόστολικώς, το ισόρροπον κρίνομεν, ίνα πάσαν καινοφωνίαν, ύφεσίν τε και πλεονασμόν, ως ζιζάνια τω καθαρώ σίτω επισπαρέντα, αναβολής πάσης εκτός, εκτίλλωμεν ως της αληθείας αντίθετα και της Εκκλησίας αντίμαχα. Τα γαρ εν αυτή παραδοθέντα ουκ εισί ναι και ου, αλλά ναι εισίν εν αλήθεια και μένουσιν αρραγή και ακράδαντα εις του αιώνος χρόνον..." (Πρακτικά Ζ' Οικ. Συνόδου, Mansi, Τόμος 12, σελ. 1002)... Πατέρες κηρύττουσι τέκνα υπακοής εσμέν και εγκαυχώμεθα εν προσώπω μητρός τη παραδόσει της Καθολικής Εκκλησίας" (δηλ. τής 'Ορθοδόξου)...

"Ημείς τους θεσμούς των Πατέρων φυλάττομεν. Ημείς τους προστιθέντας τι ή αφαιρούντας εκ της Καθολικής Εκκλησίας αναθεματίζομεν... Ημείς κατά πάντα των αυτών θεοφόρων Πατέρων ημών τα δόγματα και πράγματα κρατούντες κηρύσσομεν εν ενί στόματι και μια καρδία. μηδέν προστιθέντες, μηδέν αφαιρούντες, των εξ αυτών παραδοθέντων ημίν. Αλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα... Ει τις πάσαν παράδοσιν Εκκλησιαστικήν έγγραφόν τε ή άγραφον αθετεί ανάθεμα έστω..." (Mansi. Τόμος 23ος, σελ. 128 έπ.).


Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επίσης διδάσκει:

"Πώς ουν Παύλος φησίν, πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε τι ουν; φησίν, όταν πονηρός ή και μη πειθώμεθα; Πονηρός πώς λέγεις; Ει μέν πίστεως ένεκεν φεύγε και παραίτησαι: μη μόνον αν άνθρωπος ή, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών. Ει δε βίου ένεκεν, μη περιεργάζου. "(36η ομιλία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου προς Εβραίους).

Ο Μέγας Βασίλειος στην "προς Μονάζοντας επιστολή" του λέει: Με όσους προσποιούνται ότι ομολογούν την υγιή πίστιν, «κοινωνούσι» δε με τους αλλοδόξους, εάν κατόπιν συμβουλής δεν διακόψουν την επικοινωνίαν των αυτήν με αυτούς, όχι μόνον να μη έχεις σχέσεις, «αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν».

Έχουμε και τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό που δίνει ολοκληρωμένα την άποψη της Ορθοδόξου Εκκλησίας:

«ΑΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ, ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΘΕΙΑΙ ΓΡΑΦΑΙ, ΦΕΥΓΕΙΝ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΦΡΟΝΑΣ ΠΑΡΑΙΝΟΥΣΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΔΙΙΣΤΑΣΘΑΙ»
(PG 160. 105 C).

Σύμφωνα τώρα προς τους κανόνες α' και β' τής Γ' Οικουμενικής συνόδου, όσοι προσχωρούν στους αιρετικούς εκπίπτουν της εκκλησιαστικής κοινωνίας και της ιερωσύνης.

Έχουμε και το παράδειγμα με τις ενώσεις με τους αμετανοήτους Λατίνους τα έτη 1274 και 1439. Οι Πατέρες δηλαδή διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με όσους απεδέχοντο την ένωση της
Λυών (1274). Προετίμησαν μάλιστα τα βασανιστήρια και τον θάνατο, ως οι αγιορείτες οσιομάρτυρες και οι όσιοι Μελέτιος και Γαλακτίων. Ο άγιος Μαρκος ο Ευγενικός επίσης συνιστούσε στούς Ορθοδόξους να μη επικοινωνούν με όσους απεδέχοντο την ψευδένωση της Φλωρεντίας (1439) και έλεγε: «Φευκτέον αυτούς, ως φεύγει τις από όφεως». Όμως, ΔΕΝ δημιούργησε νέα ιεραρχία και δεν προέτρεπε σε σχίσμα. Άλλο διακοπή κοινωνίας και άλλο σχίσμα.

Ο όσιος Νικόδημος κατέκρινε τους «λατινόφρονες» της εποχής του η «αμίσθους δεφένσορες του Λατινικού ψευδοβαπτίσματος», όπως τους ονόμαζε. Το 1755 οι ανατολικοί πατριάρχες είχαν απόφασίσει συνοδικώς να αναβαπτίζονται οι εκ των Λατίνων προσερχόμενοι στην Ορθοδοξία, διότι μέχρι τότε οι Λατίνοι εγίνοντο δεκτοί στην Ορθοδοξία κυρίως με αναμύρωση.

Λέει ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, για τον παπισμό:

«Το ορθόδοξο δόγμα, μάλλον το πανδόγμα περί της Εκκλησίας, απερρίφθη και αντικατεστάθη δια του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα, δηλαδή του ανθρώπου. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως εγεννήθησαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: το filloque, η απόβολή της Έπικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων, η μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της σωτηρίας και ως εκ τούτου μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της ζωής, ο παπόκαισαρισμός, η Ιερά Έξέτασις, τα συγχωροχάρτια, ο φόνος του αμαρτωλού δια την αμαρτίαν, ο Ιησουητισμός, η σχολαστική, η καζουϊστική, ο μοναρχισμός, ο κοινωνικός ατομικισμός διαφόρων ειδών».


Τα μυστήρια των αιρετικών δεν έχουν Χάρη. Ο αγιασμός τους δεν είναι αγιασμός, το βάπτισμά τους είναι άκυρο. Αυτό ισχύει για όλους τους αιρετικούς, χωρίς διακρίσεις. Εκκλησία και αίρεση, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Ο Παπισμός, άρα, δεν είναι Εκκλησία. Αυτό, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να αγαπάμε και να προσευχόμαστε και για τους αιρετικούς. Αλλά το ότι τους αγαπάμε, φαίνεται από το γεγονός πως θα θέλαμε όχι να παραμείνουν στην πλάνη του παπισμού, αλλά να γνωρίσουν το φως της αλήθειας του Χριστού: Την Ορθόδοξη πίστη.


“Λέξιν μεν ενδέχεται μέσην δύο δοξών ευρεθήναι, τας αμφοτέρας σημαίνουσαν ομωνύμως, Δόξα δε μέση εναντίον δοξών περί του αυτού πράγματος, αδύνατον... Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Ορθοδόξου πίστεως”.

(Μάρκος Ευγενικός)"

Μεταγραφή: Θωμάς Δρίτσας.


YΓ.Οι φωτογραφίες αφιερωμένες εξαιρετικά στους ΨΕΥΤΕΣ που ισχυρίζονται πως δεν εγιναν συμπροσευχες του Πατριαρχη με το Πάπα και μάλιστα έχουν και το θράσος να το γράφουν σε γνωστό σαιτ , παραπλανωντας τους απλους ορθοδοξους.

[sotirio]

Ναι Misha σωστά οσα λές ! Πλην όμως 17 - 11 - 06 σήμερα . Μέτρα μέρες ....

Τι θα έλεγε ο γέροντας αν διάβαζε τα παρακάτω ?

Διαβάζω και δεν σχολιάζω :
http://www.orthodox.net.gr/modules.php?ένα νέο επίτευγμα του οικουμενισμού: τα εγκαίνια στην πόλη Ντούμμαρ, έξω από τη συριακή πρωτεύουσα Δαμασκό, ενός ναού που θα τον χρησιμοποιούν από κοινού Ορθόδοξοι του Πατριαρχείου Αντιοχείας και ουνίτες της Συρίας (αυτοαποκαλούνται «Ελληνοκαθολική Μελχιτική Εκκλησία» ......Τα εγκαίνια έγιναν στις 4 Φεβρουαρίου 2005 από τον Ορθόδοξο Πατριάρχη Αντιοχείας Ιγνάτιο Δ΄ και τον Μελχίτη (ουνίτη) Πατριάρχη Γρηγόριο Γ΄. Ο ναός είναι αφιερωμένος στους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Οι δύο κοινότητες (Ορθόδοξοι και Παπικοί) είναι συνιδιοκτήτες και του ναού αλλά και όλων των χώρων (αίθουσες, γραφεία κλπ.) του συγκροτήματος. ....
.....Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας είχε πει ότι πριν από την πλήρη ένωση (κοινό ποτήριο) θα περάσουμε από μία φάση κατά την οποία «θα είμαστε στο ίδιο τραπέζι αλλά ο καθένας θα τρώγει από τη δική του σούπα» [και όχι από κοινή σούπα-κοινό ποτήριο!] Η περίπτωση του κοινού ναού στή Συρία φαίνεται να είναι επιβεβαίωση της προρρήσεως Αθηναγόρα..."

Διαβάζω και δεν σχολιάζω :

http://news.athos.gr/gr/index.php?optio ... &Itemid=12
Ο αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας στους Ευρωπαικούς Οργανισμούς, Επίσκοπος Ιλαρίων Βιέννης και πάσης Αυστρίας ζήτησε από τους Καθολικούς να μην επιβάλουν το μοντέλο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Ορθόδοξη.

«Το αν τα δυο μοντέλα, δηλαδή το Καθολικό το οποίο επικεντρώνεται γύρω από την Ρώμη και το Ορθόδοξο το οποίο δεν επικεντρώνεται σε καμία κεντρική δομή είναι συμβατά, μόνο ένας πλήρης διάλογος πάνω στο πρωτείο μεταξύ Καθολικής και Ορθοδόξων Εκκλησιών θα μπορούσε να αποκαλύψει,» είπε ο Επίσκοπος Ιλαρίων στην δήλωσή του.

Όμως αυτός ο διάλογος θα μπορούσε να είναι εφικτός μόνο εάν «ένα εκκλησιολογικό μοντέλο στο οποίο ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καταλαμβάνει την θέση ενός «Ανατολικού Πάπα» δεν επιβληθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία», υπογράμμισε ο Επίσκοπος.

Σύμφωνα με αυτόν, δεν υπάρχει τέτοιο μοντέλο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, και για να γίνει μια τέτοια μετατροπή χρειάζεται τουλάχιστον μια παν-ορθόδοξη Σύνοδος και η έγκριση όλων των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.
«Μέχρι να συγκληθεί μια τέτοια Σύνοδος, και για όσο η Ορθόδοξη διδασκαλία πάνω στην δομή της Εκκλησίας παραμένει όπως ήταν εδώ και αιώνες, κανένας αντιπρόσωπος δεν δύναται να κάνει αλλαγές. ...........
«Τα προβλήματα της Ορθόδοξης εκκλησιολογίας (η διδασκαλία της Εκκλησίας), οι δογματικές διδασκαλίες και η κανονική τάξη δεν μπορούν να επιλυθούν με ψήφισμα. Ο μόνος τρόπος είναι να αναζητηθεί ομοφωνία μέσα στην Ορθοδοξία πρώτα και μετά, εάν είναι δυνατό, μεταξύ Ορθοδοξίας και Καθολικισμού», είπε ο αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει οικουμενικό πρωκαθήμενο ή «υπέρτατο ποντίφικα» (pontifex maximus). Υπάρχει ένας επίσκοπος πρώτος μεταξύ ίσων, την θέση του την κατείχε πριν το σχίσμα του 1054 ο Επίσκοπος Ρώμης, και μετά de facto ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Αλλά οι Ορθόδοξες Εκκλησίες έχουν πληθώρα απόψεων πάνω στην κατανόηση του ρόλου του Οικουμενικού Πατριάρχη και του πρωτείου του. «Μερικοί θεωρούν το πρωτείο σαν καθαρά Πρωτείο Τιμής, ενώ άλλοι θεωρούν ότι προσδίδει λειτουργίες στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τον βλέπουν σαν μια ύψιστη αρχή», είπε ο Επίσκοπος. ......

Διαβάζω και δεν σχολιάζω


Αφιερώνω ομως το τελευταιο " Διαβάζω και δεν σχολιάζω " στους Διάκους που στην γιορτη του Αϊ Αντρέα θα συνλειτουργίσουν στην Πόλη

http://noiazomai.agrino.org/Rafailagioi.html

Φτάνουμε στο 1452 μ.Χ., όπου έρχεται άλλη μια μεγάλη δοκιμασία για όλους. Η "Ψευδοένωση" των Εκκλησιών . Μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη, στις 12 Δεκεμβρίου 1452, γίνεται "ενωτική λειτουργία", παρόντος του απεσταλμένου του Πάπα, Καρδινάλιου Ισιδώρου.
Όμως - έτσι έρχεται η Θεία Χάρις - ο Πρωτοσύγκελος Ραφαήλ, αν και προσωπικός φίλος του Αυτοκράτορα Κ. Παλαιολόγου, αποφασίζει να πειθαρχεί στο Θεό και όχι στους ανθρώπους και αρνείται να παραστεί!!! Κάτι που εξόργισε βέβαια τον Παλαιολόγο, ο οποίος είχε την απατηλή εντύπωση ότι έτσι εξυπηρετούσε το Έθνος . Ξεχνώντας ότι μοναδικός φίλος και ανίκητος σύμμαχος είναι ο ίδιος ο Χριστός, που τις πρεσβείες της Υπερμάχου Στρατηγού, αμέτρητες φορές είχε διασώσει τη Θεοφύλακτη στο παρελθόν [σ.σ. Ο Αυτοκράτορας τις τελευταίες ημέρες της Πολιορκίας, λίγο πριν την άλωση, όταν δεν ήρθε η "δυτική βοήθεια", κατάλαβε το τραγικό του λάθος, και μέσα στην Αγία Σοφία, την τελευταία νύχτα, ζήτησε συγχώρεση από Θεό και ανθρώπους και ήσυχος την επομένη, έπεσε ως ήρως και εθνομάρτυς]
Αυτό ήταν το δεύτερο μαρτύριο συνείδησης που περνούσε ο Αγιος Ραφαήλ. Μαζί με τον Διάκονο Νικόλαο δεν παρέστη στην απαράδεκτη σκηνή, στο απαράδεκτο συλλείτουργο, καταματωμένος στην ψυχή, εκεντημένος λόγχες αόρατες και τρομερές, που του σακάτευαν ότι αγαπούσε περισσότερο. Την Πίστη του και την Πατρίδα του! Που όμως όχι, δεν τα παρέδωσε!

Ο θυμός όμως του Παλαιολόγου ήταν ασυγκράτητος και τιμώρησε με εξορία τους δύο Αγίους!!! Έτσι όταν άρχισε η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, οι Αγιοι δεν ήταν στην Πόλη. Το τρομερό νέο τους βρίσκει στη Μακεδονία, απ΄ όπου αργότερα με πλοίο, καταφεύγουν μαζί με άλλους πρόσφυγες στη Λέσβο. Φτάνουν στις Καρυές, όπου και τους δέχονται πολύ φιλικά. Μάλιστα ο Προεστός του χωριού, τους οδηγεί στο Μοναστηράκι του Λόφου των Καρυών, όπου και μονάζουν επί εννέα έτη.
Ο Προεστός του χωριού Βασίλειος, με τη γυναίκα και την κορούλα του Ειρήνη και ο Δάσκαλος Θεόδωρος, θα βρεθούν και αυτοί τις τρομερές εκείνες μέρες του Απριλίου 1463 στο Μοναστήρι των Καρυών, όπου οι Τούρκοι θα κάνουν τα πιο βάρβαρα και απάνθρωπα εγκλήματά τους! Ανήμερα της Λαμπροτρίτης, 9 Απριλίου 1463μ.Χ. ..... "

Διαβάζω και σκεφτομαι ....
Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού του Θεού,
Ραφαήλ θεοφόρε, άμα συν Νικολάω και παρθένω Ειρήνη,
ως θείους ημών προστάτας και πρέσβεις προς Κύριον
να ευλογήσει το ΝΥΝ ΣΥΝΛΕΙΤΟΥΡΓΟ κατά την Ορθοδοξία και Ορθοπραξία τους ......

[paroikos]

Ναι Misha σωστά οσα λές ! Πλην όμως 17 - 11 - 06 σήμερα . Μέτρα μέρες ....

Τι θα έλεγε ο γέροντας αν διάβαζε τα παρακάτω ?

Διαβάζω και δεν σχολιάζω :
http://www.orthodox.net.gr/modules.php?ένα νέο επίτευγμα του οικουμενισμού: τα εγκαίνια στην πόλη Ντούμμαρ, έξω από τη συριακή πρωτεύουσα Δαμασκό, ενός ναού που θα τον χρησιμοποιούν από κοινού Ορθόδοξοι του Πατριαρχείου Αντιοχείας και ουνίτες της Συρίας (αυτοαποκαλούνται «Ελληνοκαθολική Μελχιτική Εκκλησία» ......Τα εγκαίνια έγιναν στις 4 Φεβρουαρίου 2005 από τον Ορθόδοξο Πατριάρχη Αντιοχείας Ιγνάτιο Δ΄ και τον Μελχίτη (ουνίτη) Πατριάρχη Γρηγόριο Γ΄. Ο ναός είναι αφιερωμένος στους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Οι δύο κοινότητες (Ορθόδοξοι και Παπικοί) είναι συνιδιοκτήτες και του ναού αλλά και όλων των χώρων (αίθουσες, γραφεία κλπ.) του συγκροτήματος. ....
.....Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας είχε πει ότι πριν από την πλήρη ένωση (κοινό ποτήριο) θα περάσουμε από μία φάση κατά την οποία «θα είμαστε στο ίδιο τραπέζι αλλά ο καθένας θα τρώγει από τη δική του σούπα» [και όχι από κοινή σούπα-κοινό ποτήριο!] Η περίπτωση του κοινού ναού στή Συρία φαίνεται να είναι επιβεβαίωση της προρρήσεως Αθηναγόρα..."

Διαβάζω και δεν σχολιάζω :

http://news.athos.gr/gr/index.php?optio ... &Itemid=12
Ο αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας στους Ευρωπαικούς Οργανισμούς, Επίσκοπος Ιλαρίων Βιέννης και πάσης Αυστρίας ζήτησε από τους Καθολικούς να μην επιβάλουν το μοντέλο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Ορθόδοξη.

«Το αν τα δυο μοντέλα, δηλαδή το Καθολικό το οποίο επικεντρώνεται γύρω από την Ρώμη και το Ορθόδοξο το οποίο δεν επικεντρώνεται σε καμία κεντρική δομή είναι συμβατά, μόνο ένας πλήρης διάλογος πάνω στο πρωτείο μεταξύ Καθολικής και Ορθοδόξων Εκκλησιών θα μπορούσε να αποκαλύψει,» είπε ο Επίσκοπος Ιλαρίων στην δήλωσή του.

Όμως αυτός ο διάλογος θα μπορούσε να είναι εφικτός μόνο εάν «ένα εκκλησιολογικό μοντέλο στο οποίο ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καταλαμβάνει την θέση ενός «Ανατολικού Πάπα» δεν επιβληθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία», υπογράμμισε ο Επίσκοπος.

Σύμφωνα με αυτόν, δεν υπάρχει τέτοιο μοντέλο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, και για να γίνει μια τέτοια μετατροπή χρειάζεται τουλάχιστον μια παν-ορθόδοξη Σύνοδος και η έγκριση όλων των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.
«Μέχρι να συγκληθεί μια τέτοια Σύνοδος, και για όσο η Ορθόδοξη διδασκαλία πάνω στην δομή της Εκκλησίας παραμένει όπως ήταν εδώ και αιώνες, κανένας αντιπρόσωπος δεν δύναται να κάνει αλλαγές. ...........
«Τα προβλήματα της Ορθόδοξης εκκλησιολογίας (η διδασκαλία της Εκκλησίας), οι δογματικές διδασκαλίες και η κανονική τάξη δεν μπορούν να επιλυθούν με ψήφισμα. Ο μόνος τρόπος είναι να αναζητηθεί ομοφωνία μέσα στην Ορθοδοξία πρώτα και μετά, εάν είναι δυνατό, μεταξύ Ορθοδοξίας και Καθολικισμού», είπε ο αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει οικουμενικό πρωκαθήμενο ή «υπέρτατο ποντίφικα» (pontifex maximus). Υπάρχει ένας επίσκοπος πρώτος μεταξύ ίσων, την θέση του την κατείχε πριν το σχίσμα του 1054 ο Επίσκοπος Ρώμης, και μετά de facto ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Αλλά οι Ορθόδοξες Εκκλησίες έχουν πληθώρα απόψεων πάνω στην κατανόηση του ρόλου του Οικουμενικού Πατριάρχη και του πρωτείου του. «Μερικοί θεωρούν το πρωτείο σαν καθαρά Πρωτείο Τιμής, ενώ άλλοι θεωρούν ότι προσδίδει λειτουργίες στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τον βλέπουν σαν μια ύψιστη αρχή», είπε ο Επίσκοπος. ......

Διαβάζω και δεν σχολιάζω


Αφιερώνω ομως το τελευταιο " Διαβάζω και δεν σχολιάζω " στους Διάκους που στην γιορτη του Αϊ Αντρέα θα συνλειτουργίσουν στην Πόλη

http://noiazomai.agrino.org/Rafailagioi.html

Φτάνουμε στο 1452 μ.Χ., όπου έρχεται άλλη μια μεγάλη δοκιμασία για όλους. Η "Ψευδοένωση" των Εκκλησιών . Μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη, στις 12 Δεκεμβρίου 1452, γίνεται "ενωτική λειτουργία", παρόντος του απεσταλμένου του Πάπα, Καρδινάλιου Ισιδώρου.
Όμως - έτσι έρχεται η Θεία Χάρις - ο Πρωτοσύγκελος Ραφαήλ, αν και προσωπικός φίλος του Αυτοκράτορα Κ. Παλαιολόγου, αποφασίζει να πειθαρχεί στο Θεό και όχι στους ανθρώπους και αρνείται να παραστεί!!! Κάτι που εξόργισε βέβαια τον Παλαιολόγο, ο οποίος είχε την απατηλή εντύπωση ότι έτσι εξυπηρετούσε το Έθνος . Ξεχνώντας ότι μοναδικός φίλος και ανίκητος σύμμαχος είναι ο ίδιος ο Χριστός, που τις πρεσβείες της Υπερμάχου Στρατηγού, αμέτρητες φορές είχε διασώσει τη Θεοφύλακτη στο παρελθόν [σ.σ. Ο Αυτοκράτορας τις τελευταίες ημέρες της Πολιορκίας, λίγο πριν την άλωση, όταν δεν ήρθε η "δυτική βοήθεια", κατάλαβε το τραγικό του λάθος, και μέσα στην Αγία Σοφία, την τελευταία νύχτα, ζήτησε συγχώρεση από Θεό και ανθρώπους και ήσυχος την επομένη, έπεσε ως ήρως και εθνομάρτυς]
Αυτό ήταν το δεύτερο μαρτύριο συνείδησης που περνούσε ο Αγιος Ραφαήλ. Μαζί με τον Διάκονο Νικόλαο δεν παρέστη στην απαράδεκτη σκηνή, στο απαράδεκτο συλλείτουργο, καταματωμένος στην ψυχή, εκεντημένος λόγχες αόρατες και τρομερές, που του σακάτευαν ότι αγαπούσε περισσότερο. Την Πίστη του και την Πατρίδα του! Που όμως όχι, δεν τα παρέδωσε!

Ο θυμός όμως του Παλαιολόγου ήταν ασυγκράτητος και τιμώρησε με εξορία τους δύο Αγίους!!! Έτσι όταν άρχισε η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, οι Αγιοι δεν ήταν στην Πόλη. Το τρομερό νέο τους βρίσκει στη Μακεδονία, απ΄ όπου αργότερα με πλοίο, καταφεύγουν μαζί με άλλους πρόσφυγες στη Λέσβο. Φτάνουν στις Καρυές, όπου και τους δέχονται πολύ φιλικά. Μάλιστα ο Προεστός του χωριού, τους οδηγεί στο Μοναστηράκι του Λόφου των Καρυών, όπου και μονάζουν επί εννέα έτη.
Ο Προεστός του χωριού Βασίλειος, με τη γυναίκα και την κορούλα του Ειρήνη και ο Δάσκαλος Θεόδωρος, θα βρεθούν και αυτοί τις τρομερές εκείνες μέρες του Απριλίου 1463 στο Μοναστήρι των Καρυών, όπου οι Τούρκοι θα κάνουν τα πιο βάρβαρα και απάνθρωπα εγκλήματά τους! Ανήμερα της Λαμπροτρίτης, 9 Απριλίου 1463μ.Χ. ..... "

Διαβάζω και σκεφτομαι ....
Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού του Θεού,
Ραφαήλ θεοφόρε, άμα συν Νικολάω και παρθένω Ειρήνη,
ως θείους ημών προστάτας και πρέσβεις προς Κύριον
να ευλογήσει το ΝΥΝ ΣΥΝΛΕΙΤΟΥΡΓΟ κατά την Ορθοδοξία και Ορθοπραξία τους ......

Σωτήριε νομίζω ότι πρέπει να αποβληθείς από τη συζήτηση διότι οι θέσεις σου δεν συνάδουν με το πνεύμα αγάπης του ευαγγελίου

[Misha]

τα γεγονότα είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ για να μη τα λαμβανουμε υποψη και να υποκρινόμαστε στρουθοκαμηλιζοντες πως δεν τρέχει τιποτε...


Προσευχη φιλοι μου να βγαλει ο καλος Θεός νεους Γρηγοριους Παλαμάδες,Μαρκους Ευγενικους και Νικοδημους Αγιορείτες...


αυτο που συμβαινει μοιαζει σαν μια μακρια νυχτα 27 προς 28 οκτωβριου 1940....και περιμενουμε αυτους που θα πουν τα μεγαλα ΟΧΙ...

μεχρι στιγμη ο Ναυπακτου π.Ιεροθεος Βλάχος,ο π.Γεωργιος Μεταλληνός,ο π.Θεόδωρος Ζήσης είναι μπροσταρηδες στην ενημέρωση και στον αγωνα παρα το σημαντικό προσωπικο κοστος που έχουν...

ο καλός Θεός να τους δίνει δύναμη κι υγεία σωματος και λογισμών να μιλουν ορθόδόξως και ανθενωτικώς..

[sotirio]

Ναι Misha σωστά οσα λές ! Πλην όμως 17 - 11 - 06 σήμερα . Μέτρα μέρες ....

Τι θα έλεγε ο γέροντας αν διάβαζε τα παρακάτω ?

Διαβάζω και δεν σχολιάζω :
http://www.orthodox.net.gr/modules.php?ένα νέο επίτευγμα του οικουμενισμού: τα εγκαίνια στην πόλη Ντούμμαρ, έξω από τη συριακή πρωτεύουσα Δαμασκό, ενός ναού που θα τον χρησιμοποιούν από κοινού Ορθόδοξοι του Πατριαρχείου Αντιοχείας και ουνίτες της Συρίας (αυτοαποκαλούνται «Ελληνοκαθολική Μελχιτική Εκκλησία» ......Τα εγκαίνια έγιναν στις 4 Φεβρουαρίου 2005 από τον Ορθόδοξο Πατριάρχη Αντιοχείας Ιγνάτιο Δ΄ και τον Μελχίτη (ουνίτη) Πατριάρχη Γρηγόριο Γ΄. Ο ναός είναι αφιερωμένος στους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Οι δύο κοινότητες (Ορθόδοξοι και Παπικοί) είναι συνιδιοκτήτες και του ναού αλλά και όλων των χώρων (αίθουσες, γραφεία κλπ.) του συγκροτήματος. ....
.....Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας είχε πει ότι πριν από την πλήρη ένωση (κοινό ποτήριο) θα περάσουμε από μία φάση κατά την οποία «θα είμαστε στο ίδιο τραπέζι αλλά ο καθένας θα τρώγει από τη δική του σούπα» [και όχι από κοινή σούπα-κοινό ποτήριο!] Η περίπτωση του κοινού ναού στή Συρία φαίνεται να είναι επιβεβαίωση της προρρήσεως Αθηναγόρα..."

Διαβάζω και δεν σχολιάζω :

http://news.athos.gr/gr/index.php?optio ... &Itemid=12
Ο αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας στους Ευρωπαικούς Οργανισμούς, Επίσκοπος Ιλαρίων Βιέννης και πάσης Αυστρίας ζήτησε από τους Καθολικούς να μην επιβάλουν το μοντέλο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Ορθόδοξη.

«Το αν τα δυο μοντέλα, δηλαδή το Καθολικό το οποίο επικεντρώνεται γύρω από την Ρώμη και το Ορθόδοξο το οποίο δεν επικεντρώνεται σε καμία κεντρική δομή είναι συμβατά, μόνο ένας πλήρης διάλογος πάνω στο πρωτείο μεταξύ Καθολικής και Ορθοδόξων Εκκλησιών θα μπορούσε να αποκαλύψει,» είπε ο Επίσκοπος Ιλαρίων στην δήλωσή του.

Όμως αυτός ο διάλογος θα μπορούσε να είναι εφικτός μόνο εάν «ένα εκκλησιολογικό μοντέλο στο οποίο ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καταλαμβάνει την θέση ενός «Ανατολικού Πάπα» δεν επιβληθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία», υπογράμμισε ο Επίσκοπος.

Σύμφωνα με αυτόν, δεν υπάρχει τέτοιο μοντέλο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, και για να γίνει μια τέτοια μετατροπή χρειάζεται τουλάχιστον μια παν-ορθόδοξη Σύνοδος και η έγκριση όλων των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.
«Μέχρι να συγκληθεί μια τέτοια Σύνοδος, και για όσο η Ορθόδοξη διδασκαλία πάνω στην δομή της Εκκλησίας παραμένει όπως ήταν εδώ και αιώνες, κανένας αντιπρόσωπος δεν δύναται να κάνει αλλαγές. ...........
«Τα προβλήματα της Ορθόδοξης εκκλησιολογίας (η διδασκαλία της Εκκλησίας), οι δογματικές διδασκαλίες και η κανονική τάξη δεν μπορούν να επιλυθούν με ψήφισμα. Ο μόνος τρόπος είναι να αναζητηθεί ομοφωνία μέσα στην Ορθοδοξία πρώτα και μετά, εάν είναι δυνατό, μεταξύ Ορθοδοξίας και Καθολικισμού», είπε ο αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει οικουμενικό πρωκαθήμενο ή «υπέρτατο ποντίφικα» (pontifex maximus). Υπάρχει ένας επίσκοπος πρώτος μεταξύ ίσων, την θέση του την κατείχε πριν το σχίσμα του 1054 ο Επίσκοπος Ρώμης, και μετά de facto ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Αλλά οι Ορθόδοξες Εκκλησίες έχουν πληθώρα απόψεων πάνω στην κατανόηση του ρόλου του Οικουμενικού Πατριάρχη και του πρωτείου του. «Μερικοί θεωρούν το πρωτείο σαν καθαρά Πρωτείο Τιμής, ενώ άλλοι θεωρούν ότι προσδίδει λειτουργίες στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τον βλέπουν σαν μια ύψιστη αρχή», είπε ο Επίσκοπος. ......

Διαβάζω και δεν σχολιάζω


Αφιερώνω ομως το τελευταιο " Διαβάζω και δεν σχολιάζω " στους Διάκους που στην γιορτη του Αϊ Αντρέα θα συνλειτουργίσουν στην Πόλη

http://noiazomai.agrino.org/Rafailagioi.html

Φτάνουμε στο 1452 μ.Χ., όπου έρχεται άλλη μια μεγάλη δοκιμασία για όλους. Η "Ψευδοένωση" των Εκκλησιών . Μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη, στις 12 Δεκεμβρίου 1452, γίνεται "ενωτική λειτουργία", παρόντος του απεσταλμένου του Πάπα, Καρδινάλιου Ισιδώρου.
Όμως - έτσι έρχεται η Θεία Χάρις - ο Πρωτοσύγκελος Ραφαήλ, αν και προσωπικός φίλος του Αυτοκράτορα Κ. Παλαιολόγου, αποφασίζει να πειθαρχεί στο Θεό και όχι στους ανθρώπους και αρνείται να παραστεί!!! Κάτι που εξόργισε βέβαια τον Παλαιολόγο, ο οποίος είχε την απατηλή εντύπωση ότι έτσι εξυπηρετούσε το Έθνος . Ξεχνώντας ότι μοναδικός φίλος και ανίκητος σύμμαχος είναι ο ίδιος ο Χριστός, που τις πρεσβείες της Υπερμάχου Στρατηγού, αμέτρητες φορές είχε διασώσει τη Θεοφύλακτη στο παρελθόν [σ.σ. Ο Αυτοκράτορας τις τελευταίες ημέρες της Πολιορκίας, λίγο πριν την άλωση, όταν δεν ήρθε η "δυτική βοήθεια", κατάλαβε το τραγικό του λάθος, και μέσα στην Αγία Σοφία, την τελευταία νύχτα, ζήτησε συγχώρεση από Θεό και ανθρώπους και ήσυχος την επομένη, έπεσε ως ήρως και εθνομάρτυς]
Αυτό ήταν το δεύτερο μαρτύριο συνείδησης που περνούσε ο Αγιος Ραφαήλ. Μαζί με τον Διάκονο Νικόλαο δεν παρέστη στην απαράδεκτη σκηνή, στο απαράδεκτο συλλείτουργο, καταματωμένος στην ψυχή, εκεντημένος λόγχες αόρατες και τρομερές, που του σακάτευαν ότι αγαπούσε περισσότερο. Την Πίστη του και την Πατρίδα του! Που όμως όχι, δεν τα παρέδωσε!

Ο θυμός όμως του Παλαιολόγου ήταν ασυγκράτητος και τιμώρησε με εξορία τους δύο Αγίους!!! Έτσι όταν άρχισε η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, οι Αγιοι δεν ήταν στην Πόλη. Το τρομερό νέο τους βρίσκει στη Μακεδονία, απ΄ όπου αργότερα με πλοίο, καταφεύγουν μαζί με άλλους πρόσφυγες στη Λέσβο. Φτάνουν στις Καρυές, όπου και τους δέχονται πολύ φιλικά. Μάλιστα ο Προεστός του χωριού, τους οδηγεί στο Μοναστηράκι του Λόφου των Καρυών, όπου και μονάζουν επί εννέα έτη.
Ο Προεστός του χωριού Βασίλειος, με τη γυναίκα και την κορούλα του Ειρήνη και ο Δάσκαλος Θεόδωρος, θα βρεθούν και αυτοί τις τρομερές εκείνες μέρες του Απριλίου 1463 στο Μοναστήρι των Καρυών, όπου οι Τούρκοι θα κάνουν τα πιο βάρβαρα και απάνθρωπα εγκλήματά τους! Ανήμερα της Λαμπροτρίτης, 9 Απριλίου 1463μ.Χ. ..... "

Διαβάζω και σκεφτομαι ....
Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού του Θεού,
Ραφαήλ θεοφόρε, άμα συν Νικολάω και παρθένω Ειρήνη,
ως θείους ημών προστάτας και πρέσβεις προς Κύριον
να ευλογήσει το ΝΥΝ ΣΥΝΛΕΙΤΟΥΡΓΟ κατά την Ορθοδοξία και Ορθοπραξία τους ......

Σωτήριε νομίζω ότι πρέπει να αποβληθείς από τη συζήτηση διότι οι θέσεις σου δεν συνάδουν με το πνεύμα αγάπης του ευαγγελίου

Σκέψου και να σχολίαζα πχ Τις πράξεις του Αγ. Ραφαήλ η του αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας στους Ευρωπαικούς Οργανισμούς, Επίσκοπος Ιλαρίων Βιέννης και πάσης Αυστρίας !

ΤΟΣΟ ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ?
ΤΙ ΣΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΣΥΝΓΕΚΡΙΜΕΝΑ ?

[Misha]

ο Πάροικος αστειεύεται Σωτηριε...τουλαχιστον ετσι καταλαβα....

[paroikos]

Ενώ φίλε Μχάλη έγιναν κι άλλες συναντήσεις του πάπα με δικούς μας, σ' αυτήν δίνεις ιδιαίτερη έμφαση. Τι σε ανησυχεί; Μπορεί να πει κάποιος ότι θα κουβεντιάσουνε θα ανταλλάξουν συνήθεις φιλοφρονήσεις και όλα ok!

[Misha]

Ενώ φίλε Μχάλη έγιναν κι άλλες συναντήσεις του πάπα με δικούς μας, σ' αυτήν δίνεις ιδιαίτερη έμφαση. Τι σε ανησυχεί; Μπορεί να πει κάποιος ότι θα κουβεντιάσουνε θα ανταλλάξουν συνήθεις φιλοφρονήσεις και όλα ok!

Παναγιώτη ,τις φωτο παραπανω τις είδες?σου μοιάζουν για τυπικές συζητησεις???

Ευλογιες ,Ευαγγέλια,Αρχιερατικη αμφιεση.....ετσι πανε στις συνηθεις συναντησεις???

χεχεχεχεχε