Απορίες σχετικά με το μυστήριο της Εξομολόγησης

[angieholi]

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
Τι είναι η Εξομολόγηση;
Η Εξομολόγηση είναι ενα από τα βασικά μυστήρια της Εκκλησίας. Μας δίνει τη δυνατότητα νά «συμφιλιωθούμε» με τον Θεό, νά εξετάσουμε την πίστη και τη ζωή μας και νά εξασφαλίσουμε πνευματική υγεία. Είναι πράξη μετανοίας. Και μετάνοια σημαίνει αλλαγή του εαυτού μας, στροφή, μεταμόρφωση. Όταν αμαρτάνουμε απομακρυνόμαστε από τον Θεό. Όταν όμως μετανοούμε, ομολογούμε τις αμαρτίες μας και ζητάμε συγχώρεση, επιστρέφουμε σ' Αυτόν.

Η Εξομολόγηση μας απαλλάσσει από το βάρος της αμαρτίας. Επιπλέον μας δίνει τήν ευκαιρία νά συζητήσουμε τους βαθύτερους προβληματισμούς μας, νά δεχτούμε συμβουλές και νά ενισχυθούμε πνευματικά.

Πώς καθιερώθηκε; Μήπως πρόκειται για πρόσφατη επινόηση τών κληρικών;
Το μυστήριο καθιερώθηκε από τόν ίδιο τον Χριστό. Αυτός έδωσε στους Αποστόλους τήν εξουσία νά συγχωρούν αμαρτίες (Ιω. 20,23). Στή συνέχεια οι Απόστολοι μετέδωσαν τό χάρισμα αυτό στους επισκόπους και τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας. Έτσι, μέσω της κανονικής χειροτονίας διαιωνίζεται.

Είναι απαραίτητη η Εξομολόγηση για όλους;
Μόνο ένας αναμάρτητος δέ χρειάζεται Εξομολόγηση. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει ότι όποιος θεωρεί τόν εαυτό του αναμάρτητο βρίσκεται σε πλάνη και μακριά από τήν αλήθεια (Α' Ιω. 1, 8 ). Αλλά και ο μόνος άναμάρτητος, ο Χριστός, δέχτηκε τό βάπτισμα της μετανοίας από τόν Πρόδρομο και έδειξε τήν αναγκαιότητα του μυστηρίου. Γι' αυτό η Εξομολόγηση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο τής ορθόδοξης χριστιανικής ζωής.

Ποιος μπορεί νά εξομολογεί;
Όπως προαναφέραμε, η Εξομολόγηση γίνεται σε έναν πνευματικό. Δηλαδή σε ιερέα ο οποίος έχει επιλεγεί ειδικά γι' αυτό τό έργο. Χρειάζεται βέβαια να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ορίσει τον χρόνο και τόν τόπο, εκτός και αν εξομολογεί σέ καθορισμένες τακτικές ημέρες και ώρες, οπότε δεν είναι απαραίτητη η προηγούμενη συνεννόηση.

Και ο πνευματικός έχει αμαρτίες!
Ο πνευματικός δέ συγχωρεί τις αμαρτίες μας με τή δική του αγιότητα ή δύναμη, αλλά με τή χάρη πού του δόθηκε από τόν Θεό· αυτός μεσολαβεί μόνο. ΤΙς δικές του αμαρτίες φροντίζει νά τις εξομολογείται και αυτός σέ κάποιον άλλον πνευματικό.


ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
Που γίνεται η Εξομολόγηση;
Συνήθως η Εξομολόγηση γίνεται στο ναό. Μπορεί όμως νά γίνει και σέ κάποιο παρεκκλήσι ή άλλον χώρο.

Πώς γίνεται;
Καθόμαστε αντικρίζοντας τις εικόνες και μέ τήν προτροπή του πνευματικού εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας. Μπορούμε επίσης νά συμβουλευτούμε τόν πνευματικό γιά κάποιο θέμα πού μας απασχολεί. Όταν ολοκληρώσουμε τήν εξομολόγηση γονατίζουμε και ο πνευματικός βάζοντας τό πετραχήλι (σύμβολο της ιερατικής λειτουργίας του) πάνω στό κεφάλι μας ζητά από τόν Θεό τήν άφεση των αμαρτιών μας. Φεύγοντας ασπαζόμαστε τό πετραχήλι και το χέρι του πνευματικού.

Τι πρέπει να πώ στην Εξομολόγηση;
Στην Εξομολόγηση εξετάζουμε τα αισθήματα, τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις, τη συμπεριφορά, τις συνήθειες, τις αξίες, τις προτεραιότητες, τους στόχους, την κατεύθυνση και τον τρόπο της ζωής μας. Δέν περιοριζόμαστε στην προσωπική μας πνευματική ζωή, αλλά συνεξετάζουμε τις οικογενειακές σχέσεις, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, ακόμα και τη διασκέδασή μας. Και αυτό επειδή όλη μας η ζωή πρέπει να φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα. Όχι για να καταδικάσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να εξασφαλίσουμε τήν πορεία μας προς τον Χριστό. Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε στην κρίση του πνευματικού ζητήματα που μας απασχολούν, ώστε νά πάρουμε αποφάσεις και νά κάνουμε επιλογές πού μας προάγουν πνευματικά αποφεύγοντας ταυτόχρονα άλλες που μπορούν να ζημιώσουν τήν ψυχή μας.

Δε σκότωσα, ούτε έκλεψα... τί νά εξομολογηθώ;
Όταν έχουμε τέτοια απορία, αποκαλύπτουμε ότι δε γνωρίζουμε τή διδασκαλία του Χρίστου. Επειδή ο Χριστός μας διδάσκει ότι και οί αμαρτωλοί λογισμοί ακόμα μας απομακρύνουν από τον Θεό. Επίσης, αμαρτάνουμε όχι μόνο όταν πράττουμε κάτι κακό, άλλα και όταν δέν εφαρμόζουμε τό καλό. Άραγε ποιος μπορεί νά ισχυριστεί ότι εκπληρώνει πραγματικά την εντολή της αγάπης και μάλιστα προς τους εχθρούς του;

Υπάρχει ένας εύκολος τρόπος εξέτασης του εαυτού μου σύμφωνα με τό νόμο του Θεού;
Υπάρχουν οι Δέκα Εντολές και η ερμηνεία τους κάτω από τό πρίσμα της Καινής Διαθήκης. Τό τελειότερο όμως και ακριβέστερο κριτήριο είναι η εντολή της αγάπης προς τον Θεό και προς τόν συνάνθρωπο. Σύμφωνα μέ τά λόγια του Χριστού, σ' αυτή τήν εντολή περιέχονται όλες οί άλλες εντολές (βλ. Ματθ. 22,40). Δε μπορούμε, για παράδειγμα, να αγαπάμε τόν Θεό και νά παραβαίνουμε τις εντολές Του. Ούτε γίνεται να αγαπάμε τους ανθρώπους και ταυτόχρονα να διαπράττουμε αδικίες σέ βάρος τους. Μάλιστα η γνησιότητα της αγάπης προς τον Θεό αποκαλύπτεται από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο (Α' Ιω. 4,20). Έτσι, όταν αδιαφορούμε για τους άλλους ή τους κακομεταχειριζόμαστε, δείχνουμε ότι δεν έχουμε αγάπη προς τον Θεό. Περιφρονούμε την εντολή Του για την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και δέ σεβόμαστε τά δημιουργήματα Του.

Μου φαίνεται δύσκολο νά μιλήσω για τόσο προσωπικά Θέματα. Αισθάνομαι ντροπή. Τί θα σκεφτεί ο πνευματικός;
Πρέπει νά βλέπουμε τό εξομολογητήριο σαν ιατρείο και τον πνευματικό σάν γιατρό. Για εμάς η Εξομολόγηση είναι θέμα ψυχικής -συχνά και σωματικής- υγείας. Για τον πνευματικό πάλι είναι κάτι τό συνηθισμένο. Δεν πρόκειται νά σοκαριστεί από τις δικές μας αμαρτίες. Σίγουρα έχει ακούσει χειρότερες. Εξάλλου, δεν είναι περίεργο η ντροπή, πού μας λείπει την ώρα της αμαρτίας, νά μας κυριεύει τήν ώρα της μετανοίας;

Φοβάμαι μήπως ο πνευματικός φανερώσει τις αμαρτίες μου.
Ο πνευματικός έχει ιερό καθήκον να τηρεί τό απόρρητο της Εξομολογήσεως, τό οποίο μάλιστα αναγνωρίζεται και από τόν νόμο. Σε περίπτωση παράβασης αυτού του καθήκοντος ελέγχεται από τόν Επίσκοπο του και τήν Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη. Όπως αναφέραμε πρωτύτερα, τόν πνευματικό θα πρέπει νά τόν αντιμετωπίζουμε ως θεραπευτή. Έτσι χρειάζεται νά τόν περιβάλλουμε και με ανάλογη εμπιστοσύνη. Γιά τον λόγο αυτόν επιλέγουμε ελεύθερα και με δική μας ευθύνη τον πνευματικό, ώστε νά είναι πρόσωπο μέ πίστη και αρετή και νά έχει τήν καλή μαρτυρία των πιστών. Μάλιστα η παράδοση τής Εκκλησίας μας συνιστά τήν τακτική εξομολόγηση στον ίδιο πνευματικό και τήν αποφυγή της εναλλαγής του. Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ότι συνήθως εμείς οί ίδιοι γινόμαστε αιτία κοινοποίησης τής προσωπικής μας ζωής, όταν τήν εμπιστευόμαστε σε ακατάλληλα πρόσωπα, τά οποία δεν έχουν καν τήν ιδιότητα του πνευματικού.

Πώς πρέπει νά λέγονται οι αμαρτίες στον πνευματικό;
Αρκεί μία απλή, σαφής και σύντομη αναφορά. Δε χρειάζονται ούτε λεπτομέρειες (ιδιαίτερα για τά σαρκικά θέματα), ούτε μακροσκελείς εισαγωγές ή δικαιολογίες. Αν είναι απαραίτητο, θα ζητήσει ο πνευματικός περισσότερες πληροφορίες. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι ταπείνωση και συναίσθηση των αμαρτιών μας.

Τι μπορεί να μου πει ο πνευματικός;
Νά εξηγήσει τή σπουδαιότητα μιας αμαρτίας. Να συμβουλεύσει για τήν αποφυγή της. Νά δώσει απάντηση σε κάποιο ερώτημα που του θέσαμε.


ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
Μετά τήν ευχή του πνευματικού έχουν συγχωρεθεί όλες οι αμαρτίες μου; Μήπως κάποιες θα πρέπει νά τις εξομολογηθώ πάλι;
Η ευχή του πνευματικού δίνει τήν άφεση όλων των αμαρτιών πού έξαγορεύσαμε. Συνεπώς τυχόν αμφιβολία μας για τό θέμα αυτό δείχνει έλλειψη πίστης στο μυστήριο και στή δύναμη του Θεού. Αν πάλι δέν αναφέραμε κάτι βασικό σε σχέση με κάποια αμαρτία, χρειάζεται τήν επόμενη φορά νά τό διευκρινίσουμε.

Αν ξεχάσω κάποια αμαρτία; Αν κρύψω κάποια από ντροπή;
Αν ξεχάσαμε κάτι και εφόσον δεν είναι σοβαρό, μπορούμε νά το αναφέρουμε στην επόμενη εξομολόγηση. Αν όμως παραλείψαμε κάποια αμαρτία εσκεμμένα, τότε δεν πρέπει να θεωρούμε ότι μας δόθηκε άφεση και δεν πρέπει νά κοινωνήσουμε, ακόμη και αν πήραμε την άδεια του πνευματικού.

Είναι απαραίτητη η Θεία Κοινωνία μετά την Εξομολόγηση;
Η μετάνοια δεν περιορίζεται στο μυστήριο της Εξομολογήσεως. Η «συμφιλίωση» και η ενωσή μας με τον Θεό δεν ολοκληρώνεται χωρίς τη Θεία Κοινωνία. Αύτη είναι ή μυστηριακή ένωση με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Το αποκορύφωμα των μυστηρίων. Η Εξομολόγηση μας προετοιμάζει για τη Θεία Κοινωνία.

Μπορώ νά κοινωνήσω λοιπόν αφού εξομολογήθηκα;
Μετά τήν εξομολόγηση θα πρέπει νά ζητήσουμε από τον πνευματικό τήν άδεια νά μεταλάβουμε. Αυτός θά ορίσει τον χρόνο, τή συχνότητα και τον τρόπο της προετοιμασίας μας (νηστεία, προσευχή, συγχώρεση - συμφιλίωση με τους άλλους).

Όμως, τί νόημα έχει νά εξομολογούμαι τακτικά, όταν γνωρίζω ότι θά επαναλάβω τις ίδιες αμαρτίες;
Όπως κάποιος πού πάσχει από χρόνια ασθένεια δεν παύει νά προσπαθεί για τήν απαλλαγή του, έτσι και εκείνος πού επιθυμεί πραγματικά τήν πνευματική υγεία φροντίζει αδιάκοπα νά τήν αποκτήσει. Αυτός είναι ο πνευματικός αγώνας του ανθρώπου· η διά βίου μετάνοια. Το μυστήριο της Εξομολόγησης εξασφαλίζει ότι καμμιά αμαρτία δε μπορεί νά μας απομακρύνει από τό έλεος του Θεού. Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί νά μας καταδικάσει στην αίώνια στέρηση Του.

http://1myblog.pblogs.gr/tags/afesi-amartion-gr.html

[irida]

Ολα οσα ανεφερες παραπανω αποτελουσαν αποριες μου οσον αφορα το μυστηριο της εξομολογησεως. Μου λυθηκαν αρκετες αποριες. Ευχαριστω πολυ!

[XRHSTOS]

αναφερες το εξης: Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί νά μας καταδικάσει στην αίώνια στέρηση Του.
αν και ακουγεται σωστο ειναι δυτικος σχολαστικισμος. αφηνει να εννοηθει πως η ελλειψη μετανοιας εχει συνεπεια τη τιμωρια και ομως στην Ορθοδοξη εκκλησια η μετανοια συνδεεται με την θεραπεια του τριμερους δηλαδη ο νους να ενωθει με το Θεο η επιθυμια να Τον ποθει και το θυμικο να ναι γεμοτο αγαπη αυτην την εννοια εχει η μετανοια =αλλαγη του νου και οχι απλα μια μεταλεια για τις κακες πραξεις... δηλαδη κατι πιο ουσιαστικο. αν φυγουμε αμετανοητοι δηλαδη αρρωστοι δυστυχως θα ειμαστε μεσα στον Θεο αλλα αντι η παρουσια του να μας ελκει θα μας κανει να μην Τον θελουμε. θα λαχταραμε τα γηινα που πλεον δεν θα υπαρχουν θα ναι μια τραγικη καταστση!! και το χειροτερο ειναι οτι θα ναι και παγιωμενη γιατι οι ανθρωποι δε θα θελουν να αλλαξουν! ο Αγιος Ιωαννης ο Δαμασκηνος λεει πως αν ο ανθρωπος μετανοουσε παλι θα τον δεχονταν αλλα πλεον σε εκεινη την κατασταση δεν υπαρχει πιθανοτητα αλλαγης για αυτο οτι γινει εδω και τωρα! η θεολογια μας ειναι νηπτικη κατι που δεν το βρισκουμε στους δυτικους για αυτο και υπαρχει μια ρηχοτητα στην θεολογια τους και βλεπουμε μια στροφη στον ορθολογισμο και την διανοηση.
η στερηση ουσιαστικα θα ναι λογω της δικης μας απεχθειας για Αυτον οσο και αν ακουγεται παραξενο!!!

[aposal]

Χρήστο δεν βλέπω να υπάρχει καμία διαφοροποίηση στη ρήση:
"Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί νά μας καταδικάσει στην αίώνια στέρηση Του"
και στο:
"η μετανοια συνδεεται με την θεραπεια του τριμερους δηλαδη ο νους να ενωθει με το Θεο η επιθυμια να Τον ποθει και το θυμικο να ναι γεμοτο αγαπη αυτην την εννοια εχει η μετανοια =αλλαγη του νου και οχι απλα μια μεταλεια για τις κακες πραξεις... δηλαδη κατι πιο ουσιαστικο", που επικαλείσαι εσύ.

[Domna]

Πρίν την Εξομολόγηση

Τι είναι η Εξομολόγηση;

Η Εξομολόγηση είναι ενα από τα βασικά μυστήρια της Εκκλησίας. Μας δίνει τη δυνατότητα νά «συμφιλιωθούμε» με τον Θεό, νά εξετάσουμε την πίστη και τη ζωή μας και νά εξασφαλίσουμε πνευματική υγεία. Είναι πράξη μετανοίας. Και μετάνοια σημαίνει αλλαγή του εαυτού μας, στροφή, μεταμόρφωση. Όταν αμαρτάνουμε απομακρυνόμαστε από τον Θεό. Όταν όμως μετανοούμε, ομολογούμε τις αμαρτίες μας και ζητάμε συγχώρεση, επιστρέφουμε σ’ Αυτόν.

Η Εξομολόγηση μας απαλλάσσει από το βάρος της αμαρτίας. Επιπλέον μας δίνει τήν ευκαιρία νά συζητήσουμε τους βαθύτερους προβληματισμούς μας, νά δεχτούμε συμβουλές και νά ενισχυθούμε πνευματικά.



Πώς καθιερώθηκε; Μήπως πρόκειται για πρόσφατη επινόηση τών κληρικών;

Το μυστήριο καθιερώθηκε από τόν ίδιο τον Χριστό. Αυτός έδωσε στους Αποστόλους τήν εξουσία νά συγχωρούν αμαρτίες (Ιω. 20,23). Στή συνέχεια οι Απόστολοι μετέδωσαν τό χάρισμα αυτό στους επισκόπους και τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας. Έτσι, μέσω της κανονικής χειροτονίας διαιωνίζεται.

Είναι απαραίτητη η Εξομολόγηση για όλους;

Μόνο ένας αναμάρτητος δέ χρειάζεται Εξομολόγηση. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει ότι όποιος θεωρεί τόν εαυτό του αναμάρτητο βρίσκεται σε πλάνη και μακριά από τήν αλήθεια (Α’ Ιω. 1, . Αλλά και ο μόνος άναμάρτητος, ο Χριστός, δέχτηκε τό βάπτισμα της μετανοίας από τόν Πρόδρομο και έδειξε τήν αναγκαιότητα του μυστηρίου. Γι’ αυτό η Εξομολόγηση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο τής ορθόδοξης χριστιανικής ζωής.

Ποιος μπορεί νά εξομολογεί;

Όπως προαναφέραμε, η Εξομολόγηση γίνεται σε έναν πνευματικό. Δηλαδή σε ιερέα ο οποίος έχει επιλεγεί ειδικά γι’ αυτό τό έργο. Χρειάζεται βέβαια να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ορίσει τον χρόνο και τόν τόπο, εκτός και αν εξομολογεί σέ καθορισμένες τακτικές ημέρες και ώρες, οπότε δεν είναι απαραίτητη η προηγούμενη συνεννόηση.

Και ο πνευματικός έχει αμαρτίες!

Ο πνευματικός δέ συγχωρεί τις αμαρτίες μας με τή δική του αγιότητα ή δύναμη, αλλά με τή χάρη πού του δόθηκε από τόν Θεό· αυτός μεσολαβεί μόνο. ΤΙς δικές του αμαρτίες φροντίζει νά τις εξομολογείται και αυτός σέ κάποιον άλλον πνευματικό.



ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Που γίνεται η Εξομολόγηση;

Συνήθως η Εξομολόγηση γίνεται στο ναό. Μπορεί όμως νά γίνει και σέ κάποιο παρεκκλήσι ή άλλον χώρο.

Πώς γίνεται;

Καθόμαστε αντικρίζοντας τις εικόνες και μέ τήν προτροπή του πνευματικού εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας. Μπορούμε επίσης νά συμβουλευτούμε τόν πνευματικό γιά κάποιο θέμα πού μας απασχολεί. Όταν ολοκληρώσουμε τήν εξομολόγηση γονατίζουμε και ο πνευματικός βάζοντας τό πετραχήλι (σύμβολο της ιερατικής λειτουργίας του) πάνω στό κεφάλι μας ζητά από τόν Θεό τήν άφεση των αμαρτιών μας. Φεύγοντας ασπαζόμαστε τό πετραχήλι και το χέρι του πνευματικού.

Τι πρέπει να πώ στην Εξομολόγηση;

Στην Εξομολόγηση εξετάζουμε τα αισθήματα, τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις, τη συμπεριφορά, τις συνήθειες, τις αξίες, τις προτεραιότητες, τους στόχους, την κατεύθυνση και τον τρόπο της ζωής μας. Δέν περιοριζόμαστε στην προσωπική μας πνευματική ζωή, αλλά συνεξετάζουμε τις οικογενειακές σχέσεις, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, ακόμα και τη διασκέδασή μας. Και αυτό επειδή όλη μας η ζωή πρέπει να φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα. Όχι για να καταδικάσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να εξασφαλίσουμε τήν πορεία μας προς τον Χριστό. Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε στην κρίση του πνευματικού ζητήματα που μας απασχολούν, ώστε νά πάρουμε αποφάσεις και νά κάνουμε επιλογές πού μας προάγουν πνευματικά αποφεύγοντας ταυτόχρονα άλλες που μπορούν να ζημιώσουν τήν ψυχή μας.

Δε σκότωσα, ούτε έκλεψα… τί νά εξομολογηθώ;

Όταν έχουμε τέτοια απορία, αποκαλύπτουμε ότι δε γνωρίζουμε τή διδασκαλία του Χρίστου. Επειδή ο Χριστός μας διδάσκει ότι και οί αμαρτωλοί λογισμοί ακόμα μας απομακρύνουν από τον Θεό. Επίσης, αμαρτάνουμε όχι μόνο όταν πράττουμε κάτι κακό, άλλα και όταν δέν εφαρμόζουμε τό καλό. Άραγε ποιος μπορεί νά ισχυριστεί ότι εκπληρώνει πραγματικά την εντολή της αγάπης και μάλιστα προς τους εχθρούς του;

Υπάρχει ένας εύκολος τρόπος εξέτασης του εαυτού μου σύμφωνα με τό νόμο του Θεού;

Υπάρχουν οι Δέκα Εντολές και η ερμηνεία τους κάτω από τό πρίσμα της Καινής Διαθήκης. Τό τελειότερο όμως και ακριβέστερο κριτήριο είναι η εντολή της αγάπης προς τον Θεό και προς τόν συνάνθρωπο. Σύμφωνα μέ τά λόγια του Χριστού, σ’ αυτή τήν εντολή περιέχονται όλες οί άλλες εντολές (βλ. Ματθ. 22,40). Δε μπορούμε, για παράδειγμα, να αγαπάμε τόν Θεό και νά παραβαίνουμε τις εντολές Του. Ούτε γίνεται να αγαπάμε τους ανθρώπους και ταυτόχρονα να διαπράττουμε αδικίες σέ βάρος τους. Μάλιστα η γνησιότητα της αγάπης προς τον Θεό αποκαλύπτεται από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο (Α’ Ιω. 4,20). Έτσι, όταν αδιαφορούμε για τους άλλους ή τους κακομεταχειριζόμαστε, δείχνουμε ότι δεν έχουμε αγάπη προς τον Θεό. Περιφρονούμε την εντολή Του για την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και δέ σεβόμαστε τά δημιουργήματα Του.

Μου φαίνεται δύσκολο νά μιλήσω για τόσο προσωπικά Θέματα. Αισθάνομαι ντροπή. Τί θα σκεφτεί ο πνευματικός;

Πρέπει νά βλέπουμε τό εξομολογητήριο σαν ιατρείο και τον πνευματικό σάν γιατρό. Για εμάς η Εξομολόγηση είναι θέμα ψυχικής -συχνά και σωματικής- υγείας. Για τον πνευματικό πάλι είναι κάτι τό συνηθισμένο. Δεν πρόκειται νά σοκαριστεί από τις δικές μας αμαρτίες. Σίγουρα έχει ακούσει χειρότερες. Εξάλλου, δεν είναι περίεργο η ντροπή, πού μας λείπει την ώρα της αμαρτίας, νά μας κυριεύει τήν ώρα της μετανοίας;

Φοβάμαι μήπως ο πνευματικός φανερώσει τις αμαρτίες μου.

Ο πνευματικός έχει ιερό καθήκον να τηρεί τό απόρρητο της Εξομολογήσεως, τό οποίο μάλιστα αναγνωρίζεται και από τόν νόμο. Σε περίπτωση παράβασης αυτού του καθήκοντος ελέγχεται από τόν Επίσκοπο του και τήν Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη. Όπως αναφέραμε πρωτύτερα, τόν πνευματικό θα πρέπει νά τόν αντιμετωπίζουμε ως θεραπευτή. Έτσι χρειάζεται νά τόν περιβάλλουμε και με ανάλογη εμπιστοσύνη. Γιά τον λόγο αυτόν επιλέγουμε ελεύθερα και με δική μας ευθύνη τον πνευματικό, ώστε νά είναι πρόσωπο μέ πίστη και αρετή και νά έχει τήν καλή μαρτυρία των πιστών. Μάλιστα η παράδοση τής Εκκλησίας μας συνιστά τήν τακτική εξομολόγηση στον ίδιο πνευματικό και τήν αποφυγή της εναλλαγής του. Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ότι συνήθως εμείς οί ίδιοι γινόμαστε αιτία κοινοποίησης τής προσωπικής μας ζωής, όταν τήν εμπιστευόμαστε σε ακατάλληλα πρόσωπα, τά οποία δεν έχουν καν τήν ιδιότητα του πνευματικού.

Πώς πρέπει νά λέγονται οι αμαρτίες στον πνευματικό;

Αρκεί μία απλή, σαφής και σύντομη αναφορά. Δε χρειάζονται ούτε λεπτομέρειες (ιδιαίτερα για τά σαρκικά θέματα), ούτε μακροσκελείς εισαγωγές ή δικαιολογίες. Αν είναι απαραίτητο, θα ζητήσει ο πνευματικός περισσότερες πληροφορίες. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι ταπείνωση και συναίσθηση των αμαρτιών μας.

Τι μπορεί να μου πει ο πνευματικός;

Νά εξηγήσει τή σπουδαιότητα μιας αμαρτίας. Να συμβουλεύσει για τήν αποφυγή της. Νά δώσει απάντηση σε κάποιο ερώτημα που του θέσαμε.



ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Μετά τήν ευχή του πνευματικού έχουν συγχωρεθεί όλες οι αμαρτίες μου; Μήπως κάποιες θα πρέπει νά τις εξομολογηθώ πάλι;

Η ευχή του πνευματικού δίνει τήν άφεση όλων των αμαρτιών πού έξαγορεύσαμε. Συνεπώς τυχόν αμφιβολία μας για τό θέμα αυτό δείχνει έλλειψη πίστης στο μυστήριο και στή δύναμη του Θεού. Αν πάλι δέν αναφέραμε κάτι βασικό σε σχέση με κάποια αμαρτία, χρειάζεται τήν επόμενη φορά νά τό διευκρινίσουμε.

Αν ξεχάσω κάποια αμαρτία; Αν κρύψω κάποια από ντροπή;

Αν ξεχάσαμε κάτι και εφόσον δεν είναι σοβαρό, μπορούμε νά το αναφέρουμε στην επόμενη εξομολόγηση. Αν όμως παραλείψαμε κάποια αμαρτία εσκεμμένα, τότε δεν πρέπει να θεωρούμε ότι μας δόθηκε άφεση και δεν πρέπει νά κοινωνήσουμε, ακόμη και αν πήραμε την άδεια του πνευματικού.

Είναι απαραίτητη η Θεία Κοινωνία μετά την Εξομολόγηση;

Η μετάνοια δεν περιορίζεται στο μυστήριο της Εξομολογήσεως. Η «συμφιλίωση» και η ενωσή μας με τον Θεό δεν ολοκληρώνεται χωρίς τη Θεία Κοινωνία. Αύτη είναι ή μυστηριακή ένωση με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Το αποκορύφωμα των μυστηρίων. Η Εξομολόγηση μας προετοιμάζει για τη Θεία Κοινωνία.

Μπορώ νά κοινωνήσω λοιπόν αφού εξομολογήθηκα;

Μετά τήν εξομολόγηση θα πρέπει νά ζητήσουμε από τον πνευματικό τήν άδεια νά μεταλάβουμε. Αυτός θά ορίσει τον χρόνο, τή συχνότητα και τον τρόπο της προετοιμασίας μας (νηστεία, προσευχή, συγχώρεση – συμφιλίωση με τους άλλους).

Όμως, τί νόημα έχει νά εξομολογούμαι τακτικά, όταν γνωρίζω ότι θά επαναλάβω τις ίδιες αμαρτίες;

Όπως κάποιος πού πάσχει από χρόνια ασθένεια δεν παύει νά προσπαθεί για τήν απαλλαγή του, έτσι και εκείνος πού επιθυμεί πραγματικά τήν πνευματική υγεία φροντίζει αδιάκοπα νά τήν αποκτήσει. Αυτός είναι ο πνευματικός αγώνας του ανθρώπου· η διά βίου μετάνοια. Το μυστήριο της Εξομολόγησης εξασφαλίζει ότι καμμιά αμαρτία δε μπορεί νά μας απομακρύνει από τό έλεος του Θεού. Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί νά μας καταδικάσει στην αίώνια στέρηση Του.

Τό παρόν αντιγράφηκε από έντυπο που εκδίδεται από την Ιερά Μονή Μαχαιρά στην Κύπρο, με τήν άδεια τής Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ


http://fosxristou.wordpress.com/2010/12 ... /#more-767

[theodorosuper]

αναφερες το εξης: Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί νά μας καταδικάσει στην αίώνια στέρηση Του.
αν και ακουγεται σωστο ειναι δυτικος σχολαστικισμος. αφηνει να εννοηθει πως η ελλειψη μετανοιας εχει συνεπεια τη τιμωρια και ομως στην Ορθοδοξη εκκλησια η μετανοια συνδεεται με την θεραπεια του τριμερους δηλαδη ο νους να ενωθει με το Θεο η επιθυμια να Τον ποθει και το θυμικο να ναι γεμοτο αγαπη αυτην την εννοια εχει η μετανοια =αλλαγη του νου και οχι απλα μια μεταλεια για τις κακες πραξεις... δηλαδη κατι πιο ουσιαστικο. αν φυγουμε αμετανοητοι δηλαδη αρρωστοι δυστυχως θα ειμαστε μεσα στον Θεο αλλα αντι η παρουσια του να μας ελκει θα μας κανει να μην Τον θελουμε. θα λαχταραμε τα γηινα που πλεον δεν θα υπαρχουν θα ναι μια τραγικη καταστση!!

Πολλοί από εμάς ξέρουμε ότι κάναμε κάτι λάθος, το εξομολογούμαστε, αλλά λόγω της μη σταθερής μετάνοιας, πέφτουμε και πάλι σε ίδια αμαρτήματα. Πολλοί εξομολογούνται, λίγοι μετανοούν όπως είπε ένας Αγιορείτης Πατέρας...
Και όπως είπε σε ομιλία του ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, διαβάζουμε βιβλία πνευματικά, αλλα λίγα πράτουμε από αυτά που διαβάζουμε.

Όμως, το ότι κάποιοι θα "λαχταράνε τα γήινα" μετά θάνατον.... Το λιγότερο, θέλει κάποια επεξήγηση ή διευκρίνηση.
Αν δεν κάνω λάθος, δεν είναι κάτι που περιλαμβάνουν σαν στοιχείο, ΟΛΟΙ οι πατέρες στην θεωρία του τελωνισμού.
Αν δεν κάνω λάθος, οι πατέρες αναφέρονται στο "δικαστήριο" που γίνεται, όπου οι δαίμονες αναφέρουν τα κακά έργα, οι άγγελοι τα καλά έργα, και ¨οπου κλίνει η ζυγαριά", αναλόγως, η ψυχή πηγαίνει στην πρόγευση του παραδείσου ή της κόλασης.

Ας πάρουμε παράδειγμα έναν παντρεμένο άνθρωπο. Επειδή "πυρώνεται" η σάρκα του, οπως συμβουλεύει ο Απόστολος Παύλος, παντρεύεται. Μέσα στον γάμο, όπως λέει πάλι ο Απόστολος Παύλος, "μη στερείτε ο ένας τον άλλον" δηλαδή, συνευρίσκεται σωματικά όπως επιθυμεί με την γυναίκα του. Εξομολογείται, κοινωνάει, εκκλησιάζεται. Και ποθεί σωματικά την γυναίκα του και συνευρίσκονται όπως τα περισσότερα χριστιανικά ζευγάρια. Μέσα στον γάμο ΔΕΝ είναι αμαρτία για τεκνογονία και κατά οικονομία.
Αυτό ο άνθρωπος πεθαίνει, έχοντας και γήινες επιθυμίες, όπως το να συνευρίσκεται με την σύζυγό του. Αυτός δηλαδη θα πάει στην κόλαση επειδή ποθεί την γυναίκα του παρόλο που έζησε χριστιανικά με εξομολόγηση και κοινωνία, και θα συνεχίσει να ποθεί να έρχεται σε επαφή με την γυναίκα του στην κόλαση;

Ένας νέος 15-20 χρονών ξαφνικά πεθαίνει. Ας πούμε ότι έπεφτε σε αυνανισμό (όπως γίνεται από αρκετούς νέους, αλλά και μερικές νέες), ενώ κάνει την προσπάθειά του να μην αυνανίζεται, πηγαίνει και εξομολογείται, ξαπαπέφτει στην αμαρτία... θα θέλει μετά θάνατον να αυνανίζεται;

Ένας άνθρωπος που εξομολογείται, εκκλησιάζεται, και κοινωνάει, αλλά είναι υπέρβαρος και έχει αδυναμία/πάθος στο φαγητό, αν πεθάνει, θα συνεχίσει να θέλει να τρώει αφού κάνει την προσπάθειά του μέσα στην εκκλησία να το αντιμετωπίσει;

ΚΑΝΕΙΣ μας δεν θα πεθάνει έχοντας εξαλείψει ΤΕΛΕΙΩΣ (100%) τις ανθρώπινες επιθυμίες. Και όποιος το πει αυτό, η υπερηφάνειά του δεν έχει μέτρο...
Αυτό το κατάφεραν Άγιοι.

Αυτό το οποίο περιγράφει ο Xrhstos, είναι το ιδανικό, δηλαδή "ο νους να ενωθει με το Θεο η επιθυμια να Τον ποθει και το θυμικο να ναι γεματο αγαπη", αλλά αυτό μου λέει ο λογισμός μου, είναι κυρίως γνώρισμα των Αγίων και αυτών που φτάνουν ψηλά πνευματικά μέτρα (Αυτό δεν είναι δικαιολογία βέβαια για να τεμπελιάζουμε οι υπόλοιποι).

"Ημάρτησες; Μετανόησον. Μυριάκις Ημάρτησες; Μυριάκις μετανόησον." Άγιος Χρυσόστομος
Πρέπει να προσπαθούμε να είναι σταθερή η μετάνοιά μας, χωρίς να δικαιολογούμε τουλάχιστον τον εαυτό μας όταν πέφτουμε.
Ο όσιος Μάρκος λέει, "το έργο της μετανοίας αποτελείται από τις ακόλουθες 3 αρετές: Το να διώχνει ο καθένας τους αμαρτωλούς λογισμούς, το να προσεύχεται αδιαλείπτως, και το να υπομένει τις θλίψεις με υπομονή".
Επίσης, να πράτουμε έργα μετανοίας όπως οι φιλανθρωπίες, Στην πράξη μετάνοια δηλαδή, όχι μόνο με λόγια. Έτσι είχε συστήσει και ο Γέροντας Νίκων της Νέας Σκήτης. Δείτε αν θέλετε την ομιλία του "Μετάνοια - Γέρων Νίκων" στο youtube.

[dionysisgr]

Αδερφε Θεοδωρε, εχεις δικαιο, τα παθη δεν εξαλειφονται γιατι ειναι θεμελιακες δυναμεις της ψυχης τοποθετημενες απο τον Πλαστη,
για να επιτελουν την λειτουργια της υπαρξεως, πλην ομως, ειναι δυναμεις διεστραμμενες, ως προς το αντικειμενο και την χρηση τους, απο την μεταπτωτικη μας, κατασταση.

Αυτο που εχει διεστραφει, ειναι η θεληση μας, οχι η φυση μας. Ου την φυσιν κατηγορησεις, αλλα την βουλησιν, λεει ο αγιος Μαξιμος Ομολογητης.

Εχει διεστραφει το "πως θελειν", οχι το απλως "θελειν". Το γνωμικο θελημα ειναι αρρωστο, οχι το φυσικο θελημα του ανθρωπου.

Σκοπος της ασκητικης και λειτουργικης-μυστηριακης ζωης του πιστου δεν ειναι να τα εξαλειψει παντελως, πραγμα φυσει αδυνατο,
αλλα να τα μεταποιησει επι το θετικον-χρηστον, απο την αρνητικη θεση στην οποια ενεργουν,
η, μαλλον να τα επαναφερει στην θεμελιακη τους κατασταση, οπως τα δωρησε ο Κυριος, και να κανει την καλη χρεια τους.

Π.χ. ο θυμος, που ειναι φυσικη ορμη, και ενταση, να στρεφεται κατα του εαυτου μας και των ατελειων του, και οχι εναντιον προσωπου του αδελφου.
Παλι ο φθονος, απο ασχημη κατασταση κατωτεροτητας και μειονεξιας εναντι του αλλου, ο οποιος εχει ταχα πιο "πολλα" και πιο "καλα",
να μεταποιηθει, συν Θεω, σε αγαθη αμιλλα, εναντι των αγιων και οσιων, που ευαρεστησαν τον Χριστο, και να παρακινησει τον πιστο να τους ακολουθησει αγαθως ομως, ζηλοφθονα, με την καλη ορμη της ζηλιας, την πνευματικη της δηλαδη διασταση.

Αυτη ειναι η καλη και αγαθη χρηση τους. Ενα-δυο παραδειγμα φεραμε..

Ο χειροτερος τροπος ειναι η απωθηση των παθων και των κακως κειμενων,
προς το εσωτερικο ασυνειδητο, που επιφερει την ανα πασα στιγμη βιαια επιστροφη τους, επι το πολλαπλασιο, με αποβλεπτα αποτελεσματα.

Γιατι οτι απωθεις βαθια μεσα σου, και νομιζεις οτι το "ελεγχεις", αυτο ειναι που σε εξουσιαζει, και σε εκθετει ανεπιγνωστα και αθελητα.

Αυτο κανει η συντριπτικη πλειοψηφια των ανθρωπων. Ειτε λογω αγνοιας, ειτε λογω βολεματος, το αποτελεσμα ειναι ιδιο.

Τα σκεπαζει οπως οπως, και σε ανυποπτη στιγμη, με την πρωτη ευκαιρια, αυτα ορμουν, καταπιεσμενα, και διαλυουν τα παντα, προσωπα, σχεσεις, κοινωνιες, κλπ κλπ.

Τιποτα απο οσα βλεπουμε δεν ειναι τυχαιο. Ολα εχουν αιτια, βαθος, αφορμη και σκεπασμενες διεργασιες πισω τους.

Γιαυτο το μυστηριο της εξαγορευσης και της εξομολογητικης συγχωρησεως, περα απο την συμφιλιωση με τον Κυριο, και την αγαθη δωρεα του Πνευματος, στον πιστο, παρεχει και την εσωτερικη ειρηνη, που καταλαγιαζει και μετριαζει την ενταση των παθων, και κανει τον ανθρωπο, να μπορει τουλαχιστον να υπομενει εσωτερικα τις εντασεις και αντιθεσεις του, και να μην τις περναει, να μην τις μετακυλαει στον πλησιον του.

Εαν ηξερε ο κοσμος, ποσα εχουν κακα αποφευχθει απο την εξομολογηση,
θα ειχε πολυ περισσοτερο σεβασμο και ορθη τοποθετηση απεναντι στο μυστηριο αυτο, της μακροθυμιας του Κυριου.

Μεταποιηση λοιπον των παθων, σε αρετες με την στηριξη και την δυναμη του Χριστου μας,
ανευ του Οποιου δεν δυναμεθα ουδεν εργο αγαθο, να ποιησουμε, ποσω μαλλον να μεταποιησουμε και να αγαθοποιησουμε.

[aposal]

Διονύση, παραδόξως σε βρίσκω σωστό σήμερα.

[aposal]

Ο Άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης αναφέρει σχετικά (αποσπάσματα από το βιβλίο : Λόγος περί μετανοίας του ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ):

Έτσι και η εξομολόγηση που θα γίνει καλά και όπως πρέπει, μολονότι εξαλείφει τις αμαρτίες, όμως δεν εξαλείφει και όλο το κακό που έκαναν στην ψυχή οι αμαρτίες, δηλαδή την τύφλωση και την σκότιση του νου, τις κακές κλίσεις και διαθέσεις της θέλησης, τις συνήθειες και έξεις της καρδιάς, τη φθορά και την αχρήστευση των δυνάμεων, την ασχήμια του κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. Και αυτό γιατί η εξομολόγηση δεν παίρνει από εμάς όλη την ποινή και τον κανόνα που πρέπει να δεχθούμε για τις αμαρτίες μας, ούτε σηκώνει όλη τη δύναμη των κακών έξεων και συνηθειών, τις οποίες δεχθήκαμε με την αμαρτία, αν και κάπως τις λιγοστεύει. Αλλά αυτά όλα μας τα αφήνει για να τα διορθώσουμε και να τα εξαλείψουμε εμείς με τον παντοτινό πόνο της καρδιάς μας και με τους κόπους και μόχθους και αγώνες της μετανοίας, που οφείλουμε να κάνουμε σε όλη μας τη ζωή μετά την αμαρτία.
Γνώριζε λοιπόν αδελφέ, ότι ύστερα από μια καλή και κατανυκτική εξομολόγηση που κάνεις, πρέπει:
1. να εκπληρώσεις τον κανόνα και την τιμωρία που θα σου δώσει ο πνευματικός για τις αμαρτίες σου, είτε νηστεία είναι, είτε γονυκλισίες, είτε προσευχή, είτε οτιδήποτε άλλο.
2. Πρέπει με ευχαριστία και με υπομονή αγόγγυστη να πληρώσεις τον κανόνα και την παιδεία που θα σου δώσει ο Θεός, για να γιατρέψεις τις αμαρτίες σου, είτε αρρώστια είναι, είτε αδικία, είτε στέρηση της περιουσίας σου, είτε πρόωρος θάνατος των συγγενών σου και των αγαπημένων σου, είτε ύβρεις και ατιμίες, είτε άλλοι πειρασμοί που συμβαίνουν από τους δαίμονες ή τους ανθρώπους, ή την διεφθαρμένη φύση. Γιατί, όλα αυτά, και μάλιστα οι ατιμίες και οι ύβρεις, γενούν στην καρδιά πόνο και κατάνυξη και γι’ αυτό επιτρέπει ο Θεός να σου συμβαίνουν. Γι’ αυτό είπε ένας πατέρας : Όταν πονέσεις πολύ για κάποια ύβρη ή ατιμία, να γνωρίζεις ότι πολύ ωφελήθηκες. Και άλλος πάλι έλεγε, όταν του ερχόταν κάποια θλίψη, «καυτήρας είναι του Ιησού αυτός». Γι’ αυτό και ο Θεός έδωσε παρόμοιες τιμωρίες στον Δαβίδ μετά την συγχώρεση της αμαρτίας του φόνου και της μοιχείας. Γιατί ο Θεός είναι ο σοφότερος πνευματικός από όλους και αυτός γνωρίζει να διορθώνει την τους αμαρτωλούς καλύτερα από όλους τους πνευματικούς με τον σωστό κανόνα.

[ΜΙΧΣ]

Προσευχή πριν την εξομολόγηση

Προαιώνιε Πατήρ των οικτιρμών, και Θεέ πάσης παρακλήσεως. Εγώ, ο ταλαίπωρος, θέλοντας να εξετάσω την Συνείδησίν μου επάνω εις ταις ανομίαις μου, φοβούμαι κατά πολλά και τρέμω• επειδή και σου είναι τόσον φανερή η κατάστασις της ζωής μου, όπου κανένα έργον, και κανένας συλλογισμός μου δεν ημπορεί να είναι κρυπτός εις τους οφθαλμούς σου. Όθεν σου ζητώ με όλην την ταπείνωσιν διά τους οικτιρμούς του Μονογενούς σου Υιού, να μου δώσης την χάριν να γνωρίσω καλά, να μισήσω, και να διορθώσω όλα μου τα αμαρτήματα. Δος μοι, ω Πατήρ των φώτων, το Πανάγιόν σου Πνεύμα, διά να μου φέρη εις την ενθύμησιν ταις αμαρτίαις, όπου αλησμόνητα, και διά να παρακινήση την καρδίαν μου εις συντριβήν, και μετάνοιαν επάνω εις αυταίς, διά να ταις μισήσω, και να απέχω από κάθε αμαρτίαν εις το ερχόμενον. Και Συ, Παρθένε Θεοτόκε, Μήτερ ελέους, και καταφυγή των αμαρτωλών, συντρόφευσόν με, σε παρακαλώ, με την βοήθειάν σου εις τούτο το Κριτήριον της ευσπλαχνίας και δικαιοσύνης του Θεού, διά να γνωρίσω, να μισήσω εκ καρδίας, και να εξομολογηθώ όλας μου τας αμαρτίας. Το όμοιον και συ, ω Άγιε Άγγελε, φύλαξ της ψυχής μου, σε παρακαλώ να μου βοηθήσης εις τούτο το έργον, οπού είναι τόσον αναγκαίον δια την αιώνιον σωτηρίαν μου.
Αμήν.

Άγιος Νικόδημος ο Αγειορείτης

http://agiosioannisprodromos.blogspot.g ... ost_4.html