ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΙΑΤΡΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
Περί δαιμόνων
Περί της θεραπείας του δαιμονισμένου στα Γεργεσά
Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας περιγράφει την θεραπεία από τον Κύριο Ιησού Χριστό του δαιμονισμένου στα Γέργεσα.
Αυτός ο άνθρωπος είχε μέσα του ολόκληρη λεγεώνα των δαιμόνων.
Τι σημαίνει λεγεώνα , Λεγεώνα λεγόταν μονάδα του ρωμαικού στρατού η οποία απαρτιζόταν απο τρείς έως έξη χιλιάδες στρατιώτες. Ολόκληρη λοιπόν στρατιά δαιμόνων μπήκε μέσα σε αυτόν τον δυστυχισμένο άνθρωπο,κάτοικο των Γεργεσών και τον έκανε πιο δυνατό απ'ο άλλους ανθρώπους.
Μπορεί κάποιος να ρωτήσει πως είναι δυνατόν να χωρέσει στρατιά ολόκληρη μέσα σε έναν άνθρωπο. Μπορεί , μπορεί διότι οι δαίμονες δεν έχουν υλική υπόσταση αλλά είναι άυλα πνεύματα και δεν παίρνουν χώρο. Για αυτό αμέτρητο πλήθος μπορεί να χωρέσει σε ένα πολύ μικρό χώρο όπως είναι η καρδιά του ανθρώπου.
Αυτόν τον δαιμονισμένο κανείς δεν μπορούσε να τον δέσει με αλυσίδες,τις έσχιζε σαν να ήταν κλωστές . Μέρα και νύχτα φώναζε και τραυμάτιζε τον εαυτό του με πέτρες. Αυτή η παραφροσύνη ήταν αποτέλεσμα της δαιμονικής ενέργειας μέσα του. Ομως οι δαίμονες δεν ενεργούν πάντα με αυτόν το τρόπο, ώστε να κάνουν τον άνθρωπο να χάσει τα φρένα του.
Τις περισσότερες φορές η παρουσία τους μέσα στον άνθρωπο φανερώνεται αλλιώς.
Εισέρχονται στην καρδιά του ανθρώπου και παραμένουν εκεί ,αλλά κάθονται πολύ ήρεμα,ώστε ο άνθρωπος δεν υποψιάζεται καν ότι μέσα στην καρδιά του κατοικούν οι δαίμονες.
Πιο πολύ όταν ο άνθρωπος αυτός είναι άπιστος ,αρνείται τον πνευματικό κόσμο και την ίδια την ύπαρξη των δαιμόνων τότε στερεί τον εαυτό του της δυνατότητας να αντιληφθεί την παρουσία τους. Πως μπορεί να δει αυτό που πιστεύει ότι δεν υπάρχει.
Και αυτό είναι πολύ βλαβερό. Αν ο άνθρωπος δεν πιστεύει στην ύπαρξη των δαιμόνων τους λύνει τα χέρια και τους δίνει την δυνατότητα μα απόλυτη ελευθερία να ενεργούν μέσα στην καρδιά του.
Δεν λαμβάνει μέτρα προστασίας και δεν αγωνίζεται εναντίον τους. Ολοι οι άγιοι του Θεού είχαν αυτή την πάλη με τα ακάθαρτα πνεύματα και απέκρουαν με γενναιότητα κάθε τους επίθεση μέσα στην καρδιά τους. Ηξεραν να ξεχωρίζουν την διαβολική ενέργεια από αυτή των δαιμόνων μέσα στην καρδιά και η επίγνωση των μέσω της καταπολέμησης τους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι,ακόμα και οι χριστιανοί που δεν αρνούνται την ύπαρξη των δαιμόνων δεν συνειδητοποιούν ότι δουλεύουν στους δαίμονες . Υπάρχουν πολλοί δαιμονισμένοι , όμως ο τρόπος που μέσα τους λειτουργούν οι δαίμονες δεν είναι τόσο απότομος και φανερός, όπως στην περίπτωση του δαιμονισμένου των Γέργεσών.
Εμείς οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει μία μέρα που οι δαίμονες δεν θα προσπαθούσαν να μας αποστρέψουν απο την οδό του καλού και να μας παρασύρουν στον δρόμο του ψεύδους. Κάθε μέρα και κάθε στιγμή μόνο αυτό επιδιώκουν ,πλέκοντας το δίχτυ της πανουργίας μέσα στην καρδιά μας .
Και στή δική μας καρδιά κατοικούν ,διότι και εμείς δουλεύουμε σε αυτούς . Χρειάζεται να γνωρίζουμε πως μπορούμε να καταλάβουμε την παρουσία των ακαθάρτων πνευμάτων μέσα στην καρδιά μας . Διότι αν δεν μπορούμε να τους εντοπίσουμε ,πώς μπορούμε να τους πολεμάμε.
Να ξέρουμε οτι κάθε φορά που μας βασανίζει η συνείδηση μας αυτό σημαίνει οτι μας προειδοποιεί πως οι δαίμονες μας απομακρύνουν απο τον δρόμο της αλήθειας.
Να ξέρουμε οτι κάθε φορά που οργιζόμαστε και μαλώνουμε τους συνανθρώπους μας , κάθε φορά που η καρδιά μας γεμίζει με αντιπάθεια και μίσος , να ξέρουμε οτι μέσα στην καρδιά μας ενεργόύν οι δαίμονες. Να κάνουμε αμέσως το σημείο του σταυρού και να αρχίσουμε την πάλη εναντίον τους.
Να ξέρουμε πως κάθε φορά που ψευδολογούμε ,συκοφαντούμε ,κάνουμε καταγγελίες εναντίον κάποιου η με οποιοδήποτε άλλο τρόπο προκαλούμε ζημιά στον πλησίον μας , να ξέρουν οτι στην καρδιά μας ενεργούν οι δαίμονες.
Ας σκεφτούμε αυτό τον δαιμονισμένο στα Γέργεσα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε οτι και εμείς βρισκόμαστε κάτω από την επήρεια των δαιμόνων. Κάθε φορά που η ψυχή μας είναι ταραγμένη , όταν αισθανόμαστε σαν να καίει μέσα μας στη καρδιά μας μια ακάθαρτη φλόγα και να μας αφήνει η ειρήνη, να ξέρουμε οτι οι δαίμονες κατοικούν μέσα στην καρδιά μας.
Να είμαστε ξύπνιοι, να προσέχουμε τον εαυτό μας ,έχοντας μπροστά μας το παράδειγμα των αγίων.
Αυτοί διαρκώς επαγρυπνούσαν, δοκιμάζοντας κάθε στιγμή την καρδιά τους και φυλάγοντας μέσα της την ειρήνη. Ο συνεχής αγώνας κατά των δαιμόνων ειναι απαραίτητος ,να το θυμόμαστε πάντα.
Στην πάλη μας με τα ακάθαρτα πνεύματα που διαρκώς αγωνίζονται εναντίον μας μία μόνο δύναμη υπάρχει Ο Κύριος και των κράτος της Δυνάμεως Αυτού, που μπροστά του λυγίζουν όλοι οι δαίμονες.
http://www.agiosloukas.org/article-1.html
Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά Αρχ. Κριμαίας
Συντονιστής: Συντονιστές
Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά Αρχ. Κριμαίας
Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει·
(’Ιωαννου 11, 25)
Re: Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά
ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΙΑΤΡΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
Περί δαιμόνων και πονηρών πνευμάτων
Περί της πάλης με τα πονηρά πνεύματα εις τους ουρανούς.
Η ζωή όλων των μακάριων εκείνων ανθρώπων, οι οποίοι με όλη την καρδιά τους αγάπησαν τον Κύριο Ιησού Χριστό και σταθερά ακολουθούν την τε θλιμμένη οδό, δια της στενής πύλης, όπως τους έδειξε Εκείνος, είναι γεμάτη αγώνα, πολύ δύσκολο αγώνα.
Τι αγώνα; Όχι με την σάρκα και το αίμα, όχι με τους ανθρώπους, αλλά με τα πνεύματα τα πονηρά εις τους ουρανούς. Η πάλη αυτή είναι πάρα πολύ δύσκολη και μακάριοι οι άνθρωποι εκείνοι, που είναι σταθεροί στον αγώνα τους.
Και πως να μην θρηνήσουμε εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι τίποτα απολύτως δεν θέλουν να γνωρίζουν για τον αγώνα αυτό, και είναι έτοιμοι να μας περιγελάσουν γι' αυτή την πίστη μας στα ακάθαρτα πνεύματα, πώς να μην τους θρηνήσουμε;
Ασφαλώς και τους δαίμονες και τον ίδιο τον διάβολο τους συμφέρει πάρα πολύ, οι άνθρωποι να μην πιστεύουν στην ύπαρξή τους, να μην τους σκέφτονται, να μην νιώθουν ποτέ την εγγύτητά τους, επειδή κάθε κρυφός και άγνωστος εχθρός είναι πιο επικίνδυνος από τον φανερό και ορατό εχθρό.
Ακούστε τι λέει ο απόστολος Παύλος για τα πονηρά πνεύματα εις τους ουρανούς και για τον αγώνα εναντίον τους: { Ουκ εστίν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας αξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις } (Εφ. 6, 12).
Ω, πόσο μεγάλη είναι αυτή η καταραμένη στρατιά των δαιμόνων, αμέτρητο αυτό το μαύρο πλήθος! Σταθερά και ακούραστα μέρα-νύχτα προσπαθούν όλους μας, που πιστεύουμε στο όνομα του θεού, να μας παρασύρουν στην οδό της απιστίας, στη οδό του κακού και της ατιμίας.
Σ' ένα μόνα δαιμονισμένο στα Γάδαρα υπήρχε ολόκληρη λεγεώνα δαιμόνων. Όλη αυτή η στρατιά των δαιμόνων είναι εχθροί του Χριστού, εχθροί του θεού. Οι αμέτρητοι αυτοί εχθροί του θεού μόνο ένα σκοπό έχουν.
Φροντίζουν μέρα-νύχτα να μας καταστρέψουν και να μας σπρώξουν στο δρόμο του κακού, στο δρόμο της ατιμίας.
Όπως υπάρχουν εννέα τάγματα αγίων αγγέλων, τα ανώτερα τάγματα: τα σεραφείμ, τα χερουβείμ, οι αρχές, οι εξουσίες, οι θρόνοι, οι κυριότητες, και κατώτερα: οι αρχάγγελοι και οι άγγελοι, το ίδιο και στην στρατιά των πονηρών πνευμάτων υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα τάγματα, υπάρχουν αρχές και εξουσίες.
Τα ανώτερα δαιμονικά τάγματα πολεμάνε τους πιο σταθερούς, τους πιο πιστούς υπηρέτες του Χριστού, τους αγίους και τους δικαίους. Πολύ δύσκολος για τους δαίμονες είναι ο αγώνας αυτός, διότι με το όνομα του Χριστού αποκρούουν οι άγιοι όλες τις επιθέσεις τους.
Υπάρχουν και οι δαίμονες που έχουν λιγότερη δύναμη, οι οποίοι αδιάλειπτα πολεμούν εμάς τους αδύναμους χριστιανούς. Η πάλη εναντίον τους είναι πολύ δύσκολη, έπειτα η διάνοια αυτών των αγγέλων του κακού, των υπηρετών του σατανά είναι ασύγκριτα ανώτερη από τη δική μας.
Αυτοί δεν κοιμούνται, δεν τρώνε και όλο το χρόνο τους τον αφιερώνουν στο πως να αφανίσουν και να αποπλανήσουν τους ανθρώπους του Θεού. Υπάρχουν και κατώτεροι δαίμονες.
Το έργο που κάνουν αυτοί δεν είναι και τόσο δύσκολο, επειδή αυτοί ασχολούνται στο να ωθούν ακόμα πιο πολύ στο σκότος εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι αγάπησαν το σκότος πιο πολύ από το φως και το ψεύδος παρά την αλήθεια.
Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, όταν από παντού μας περικυκλώνει αυτή η στρατιά των δαιμόνων, πως μπορούμε να τους πολεμήσουμε; Από που να αντλήσουμε την δύναμη για την πάλη αυτή;
Την απάντηση σ΄ αυτή την ερώτηση την δίνει ο απόστολος Παύλος ακούστε τον: { Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος αυτού. Ενδύσασθε την πανοπλίαν του θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου... δια τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του θεού, ίνα δυνηθήτε αντιστήναι εν τη ημέρα τη πονηρά και απαντά κατεργασάμενοι στήναι } (Εφ. 6, 10-11, 13).
Ούτε με τις δικές μας δυνάμεις, ούτε με το δικό μας νου και το ζήλο μας μπορούμε να πολεμήσουμε και να νικήσουμε αυτή την καταραμένη σκοτεινή στρατιά, αλλά μόνο με τη δύναμη του θεού, με τη βοήθειά Του.
Μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Για να το κατανοήσουμε καλά αυτό το πράγμα ο άγιος απόστολος Παύλος παρομοιάζει την πάλη μας με την στρατιά των πονηρών ασωμάτων δυνάμεων με τον αγώνα των αρχαίων πολεμιστών.
Ο απόστολος λέει, ότι πρέπει να ζωνόμαστε, όπως το έκαναν παλαιά οι πολεμιστές, όταν ετοιμάζονταν για τη μάχη με τον εχθρό. Το ίδιο έκανα και εκείνοι που ετοιμάζονταν για ένα μακρινό και επικίνδυνο ταξίδι.
Φορούσαν και αυτοί μία δερμάτινη ζώνη στη μέση τους. Για μας όμως δεν χρειάζεται να φοράμε δερμάτινη ζώνη, αλλά αντί αυτής εμείς πρέπει να ζωστούμε την αλήθεια σαν ζώνη στη θέση μας , την αλήθεια του θεού. Μόνο με την αλήθεια μπορούμε να νικήσουμε την πονηρία των δαιμόνων, διότι το μοναδικό όπλο που χρησιμοποιούν οι δαίμονες στις επιθέσεις τους εναντίον μας είναι το ψέμα, το οποίο αποτελεί και την πνευματική τους υπόσταση.
Μόνο τότε, όταν στη μέση μας θα έχουμε τη ζώνη μας θείας αλήθειας, της αλήθειας του Χριστού, μόνο τότε, όταν θα θυμόμαστε ότι δεν πρέπει να ξεκουραζόμαστε και δεν πρέπει να σταματάμε στην πορεία μας, μόνο τότε θα νικήσουμε τους εχθρούς του θεού και τους δικούς μας.
Και συμπληρώνει ο απόστολος Παύλος, ότι αυτό πρέπει ιδιαίτερα να το θυμόμαστε
{ εν τη ημέρα τη πονηρά }(Εφ. 6, 13), όταν το κακό μέρα με τη μέρα θα μεγαλώνει γύρω μας. Παρακάτω ο απόστολος λέει ότι πρέπει να φορέσουμε τον θώρακα, όπως παλαιά οι πολεμιστές φορούσαν θώρακα χάλκινο ή σιδερένιο για να μην πληγώνονται.
Μήπως χρειαζόμαστε και εμείς έναν τέτοιο σιδερένιο θώρακα; Ασφαλώς όχι, εμείς πρέπει να φορέσουμε ένα άλλο θώρακα. Ένας θώρακας χάλκινος ή σιδερένιος δεν τρομάζει τα πονηρά πνεύματα.
Έναν άλλο θώρακα χρειαζόμαστε, τον θώρακα της δικαιοσύνης. Το σώμα μας πρέπει να ντυθεί με την θεία αλήθεια και όχι με το σιδερένιο θώρακα. Την αλήθεια αυτή μπορούμε να την αποκτήσουμε μόνο με την ακούραστη τήρηση των εντολών του Χριστού και την αδιάκοπη προσευχή.
Αν μ΄ αυτό τον τρόπο θα εργαζόμαστε σταθερά για τον θεό, μόνο σ΄ αυτή την περίπτωση θα λάβουμε το θώρακα της δικαιοσύνης.
Οι πολεμιστές των παλαιότερων εποχών για να προστατέψουν τα πόδια τους φορούσαν περικνημίδες. Χρειαζόμαστε και εμείς τέτοιες περικνηνίδες χάλκινες ή σιδερένιες για να προστατέψουμε τα πόδια μας από τις ραδιουργίες του πολεμίου; Όχι, καθόλου δεν τις χρειαζόμαστε αν τα πόδια μας πάντοτε θα κατευθύνονται στην οδό της ειρήνης, αν θα τα χρησιμοποιούμε για να ευαγγελιζόμαστε παντού την ειρήνη, όπως και ο απόστολος Παύλος λέει: { Ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά! } (Ρωμ. 10,15).
Ω, αν τόσο ωραία θα είναι τα πόδια μας! Όταν θα σπεύδουμε να βοηθήσουμε αυτούς που χρειάζονται την βοήθεια μας, τους δυστυχισμένους, τους ασθενείς, τους αναπήρους και τους αδυνάτους, αν θα πορευόμαστε εν βουλή των ασεβών, τότε δεν θα μας χρειάζονται καθόλου οι περικνημίδες, διότι τα πόδια μας θα προστατεύονται από τη δύναμη του Θεού και κανένα κακό δεν θα μπορέσει να τα πλησιάσει.
Παρακάτω ο απόστολος λέει ότι το κυρίως αμυντικό όπλο των πολεμιστών των παλαιοτέρων εποχών ήταν η ασπίδα, η μεγάλη και βαριά χάλκινη ασπίδα. Εμείς όμως χρειαζόμαστε μια τέτοια ασπίδα. Μπορεί αυτή να μας προστατέψει από τα φλογισμένα με τη φλόγα της κολάσεως βέλη των εχθρών μας και εχθρών του θεού; Ασφαλώς όχι!
Η χάλκινη ασπίδα καθόλου δεν θα μας βοηθήσει στον αγώνα μας. Εμείς έχουμε μία άλλη ασπίδα, την ασπίδα της πίστεως μας, της πίστεως στον Κύριο Ιησού Χριστό, διότι αν με όλη την καρδιά μας πιστέψουμε σ΄ Αυτόν και ακλόνητα εκτελούμε τις εντολές Του, τότε η πίστη μας σ΄ Αυτόν θα μας προστατέψει χίλιε ς φορές καλύτερα από την οποιαδήποτε ασπίδα.
Και λέει παρακάτω ο απόστολος ότι πρέπει το κεφάλι μας να το προστατεύουμε
με την περικεφαλαία, όπως το έκαναν παλαιά οι πολεμιστές, που σκέπαζαν το κεφάλι τους με σιδερένια περικεφαλαία. Εμείς όμως τι περικεφαλαία χρειαζόμαστε; Ασφαλώς όχι χάλκινη ή σιδερένια αλλά κάποια άλλη, εντελώς άλλη περικεφαλαία. Με ποια περικεφαλαία θα προστατεύσουμε το κεφάλι μας; Με την περικεφαλαία της βαθειάς πίστεως στον Κύριο μας Ιησού χριστό και της βαθειάς αγάπης προς Αυτόν. Ο Ιησούς με το πανάγιο στόμα Του, είπε: { Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν ευτώ }. (Ιω. 6, 56).
Ω, Κύριε, ποια άλλη προστασία χρειαζόμαστε, αν Εσύ μένεις μαζί μας (στο νου και την καρδιά μας), αν Εσύ φωτίζεις την διάνοιά μας με το φως της διαρκούς παρουσίας σου στο νου και την καρδιά μας; Μας φτάνει αυτό και είναι ότι μας χρειάζεται!
Αν θα φορέσουμε μαι τέτοια πανοπλία θα μείνει μόνο να πάρουμε στα χέρια μας ένα δίκοπο σπαθί, όπως το έκαναν και οι πολεμιστές των παλαιότερων εποχών. Ακούστε τώρα τι λέει για το δίκοπο αυτό σπαθί ο μέγας απόστολος: { Ζων γαρ ο λόγος του θεού και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας } (Εβρ. 4,12).
Να τι σπαθί χρειαζόμαστε. Το σπαθί του λόγου του θεού, το οποίο φοβούνται όλοι οι δαίμονες αλλά και ο ίδιος ο Διάβολος διότι με το λόγο του θεού φυγαδεύονται και νικούνται. Αν πάρουμε στα χέρια μας το φοβερό αυτό όπλο, το όπλο του λόγου του Θεού, τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν εχθρό. Διότι όλοι τους έχουν ήδη νικηθεί από παλαιά από το σταυρό του Χριστού. Συντρίφτηκε η κεφαλή του αρχαίου
όφεως, του Διαβόλου, κάτω από το υποπόδιο του παντοδύναμου σταυρού του Χριστού.
Να θυμάστε πάντα ότι με τις δικές μας δυνάμεις δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τα πονηρά πνεύματα. Να θυμάστε ότι όλη την ελπίδα μας πρέπει να την στηρίζουμε στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, στον Οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος μαζί με το συνάναρχο αυτού Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
http://www.agiosloukas.org/article-2.html
Περί δαιμόνων και πονηρών πνευμάτων
Περί της πάλης με τα πονηρά πνεύματα εις τους ουρανούς.
Η ζωή όλων των μακάριων εκείνων ανθρώπων, οι οποίοι με όλη την καρδιά τους αγάπησαν τον Κύριο Ιησού Χριστό και σταθερά ακολουθούν την τε θλιμμένη οδό, δια της στενής πύλης, όπως τους έδειξε Εκείνος, είναι γεμάτη αγώνα, πολύ δύσκολο αγώνα.
Τι αγώνα; Όχι με την σάρκα και το αίμα, όχι με τους ανθρώπους, αλλά με τα πνεύματα τα πονηρά εις τους ουρανούς. Η πάλη αυτή είναι πάρα πολύ δύσκολη και μακάριοι οι άνθρωποι εκείνοι, που είναι σταθεροί στον αγώνα τους.
Και πως να μην θρηνήσουμε εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι τίποτα απολύτως δεν θέλουν να γνωρίζουν για τον αγώνα αυτό, και είναι έτοιμοι να μας περιγελάσουν γι' αυτή την πίστη μας στα ακάθαρτα πνεύματα, πώς να μην τους θρηνήσουμε;
Ασφαλώς και τους δαίμονες και τον ίδιο τον διάβολο τους συμφέρει πάρα πολύ, οι άνθρωποι να μην πιστεύουν στην ύπαρξή τους, να μην τους σκέφτονται, να μην νιώθουν ποτέ την εγγύτητά τους, επειδή κάθε κρυφός και άγνωστος εχθρός είναι πιο επικίνδυνος από τον φανερό και ορατό εχθρό.
Ακούστε τι λέει ο απόστολος Παύλος για τα πονηρά πνεύματα εις τους ουρανούς και για τον αγώνα εναντίον τους: { Ουκ εστίν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας αξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις } (Εφ. 6, 12).
Ω, πόσο μεγάλη είναι αυτή η καταραμένη στρατιά των δαιμόνων, αμέτρητο αυτό το μαύρο πλήθος! Σταθερά και ακούραστα μέρα-νύχτα προσπαθούν όλους μας, που πιστεύουμε στο όνομα του θεού, να μας παρασύρουν στην οδό της απιστίας, στη οδό του κακού και της ατιμίας.
Σ' ένα μόνα δαιμονισμένο στα Γάδαρα υπήρχε ολόκληρη λεγεώνα δαιμόνων. Όλη αυτή η στρατιά των δαιμόνων είναι εχθροί του Χριστού, εχθροί του θεού. Οι αμέτρητοι αυτοί εχθροί του θεού μόνο ένα σκοπό έχουν.
Φροντίζουν μέρα-νύχτα να μας καταστρέψουν και να μας σπρώξουν στο δρόμο του κακού, στο δρόμο της ατιμίας.
Όπως υπάρχουν εννέα τάγματα αγίων αγγέλων, τα ανώτερα τάγματα: τα σεραφείμ, τα χερουβείμ, οι αρχές, οι εξουσίες, οι θρόνοι, οι κυριότητες, και κατώτερα: οι αρχάγγελοι και οι άγγελοι, το ίδιο και στην στρατιά των πονηρών πνευμάτων υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα τάγματα, υπάρχουν αρχές και εξουσίες.
Τα ανώτερα δαιμονικά τάγματα πολεμάνε τους πιο σταθερούς, τους πιο πιστούς υπηρέτες του Χριστού, τους αγίους και τους δικαίους. Πολύ δύσκολος για τους δαίμονες είναι ο αγώνας αυτός, διότι με το όνομα του Χριστού αποκρούουν οι άγιοι όλες τις επιθέσεις τους.
Υπάρχουν και οι δαίμονες που έχουν λιγότερη δύναμη, οι οποίοι αδιάλειπτα πολεμούν εμάς τους αδύναμους χριστιανούς. Η πάλη εναντίον τους είναι πολύ δύσκολη, έπειτα η διάνοια αυτών των αγγέλων του κακού, των υπηρετών του σατανά είναι ασύγκριτα ανώτερη από τη δική μας.
Αυτοί δεν κοιμούνται, δεν τρώνε και όλο το χρόνο τους τον αφιερώνουν στο πως να αφανίσουν και να αποπλανήσουν τους ανθρώπους του Θεού. Υπάρχουν και κατώτεροι δαίμονες.
Το έργο που κάνουν αυτοί δεν είναι και τόσο δύσκολο, επειδή αυτοί ασχολούνται στο να ωθούν ακόμα πιο πολύ στο σκότος εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι αγάπησαν το σκότος πιο πολύ από το φως και το ψεύδος παρά την αλήθεια.
Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, όταν από παντού μας περικυκλώνει αυτή η στρατιά των δαιμόνων, πως μπορούμε να τους πολεμήσουμε; Από που να αντλήσουμε την δύναμη για την πάλη αυτή;
Την απάντηση σ΄ αυτή την ερώτηση την δίνει ο απόστολος Παύλος ακούστε τον: { Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος αυτού. Ενδύσασθε την πανοπλίαν του θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου... δια τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του θεού, ίνα δυνηθήτε αντιστήναι εν τη ημέρα τη πονηρά και απαντά κατεργασάμενοι στήναι } (Εφ. 6, 10-11, 13).
Ούτε με τις δικές μας δυνάμεις, ούτε με το δικό μας νου και το ζήλο μας μπορούμε να πολεμήσουμε και να νικήσουμε αυτή την καταραμένη σκοτεινή στρατιά, αλλά μόνο με τη δύναμη του θεού, με τη βοήθειά Του.
Μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Για να το κατανοήσουμε καλά αυτό το πράγμα ο άγιος απόστολος Παύλος παρομοιάζει την πάλη μας με την στρατιά των πονηρών ασωμάτων δυνάμεων με τον αγώνα των αρχαίων πολεμιστών.
Ο απόστολος λέει, ότι πρέπει να ζωνόμαστε, όπως το έκαναν παλαιά οι πολεμιστές, όταν ετοιμάζονταν για τη μάχη με τον εχθρό. Το ίδιο έκανα και εκείνοι που ετοιμάζονταν για ένα μακρινό και επικίνδυνο ταξίδι.
Φορούσαν και αυτοί μία δερμάτινη ζώνη στη μέση τους. Για μας όμως δεν χρειάζεται να φοράμε δερμάτινη ζώνη, αλλά αντί αυτής εμείς πρέπει να ζωστούμε την αλήθεια σαν ζώνη στη θέση μας , την αλήθεια του θεού. Μόνο με την αλήθεια μπορούμε να νικήσουμε την πονηρία των δαιμόνων, διότι το μοναδικό όπλο που χρησιμοποιούν οι δαίμονες στις επιθέσεις τους εναντίον μας είναι το ψέμα, το οποίο αποτελεί και την πνευματική τους υπόσταση.
Μόνο τότε, όταν στη μέση μας θα έχουμε τη ζώνη μας θείας αλήθειας, της αλήθειας του Χριστού, μόνο τότε, όταν θα θυμόμαστε ότι δεν πρέπει να ξεκουραζόμαστε και δεν πρέπει να σταματάμε στην πορεία μας, μόνο τότε θα νικήσουμε τους εχθρούς του θεού και τους δικούς μας.
Και συμπληρώνει ο απόστολος Παύλος, ότι αυτό πρέπει ιδιαίτερα να το θυμόμαστε
{ εν τη ημέρα τη πονηρά }(Εφ. 6, 13), όταν το κακό μέρα με τη μέρα θα μεγαλώνει γύρω μας. Παρακάτω ο απόστολος λέει ότι πρέπει να φορέσουμε τον θώρακα, όπως παλαιά οι πολεμιστές φορούσαν θώρακα χάλκινο ή σιδερένιο για να μην πληγώνονται.
Μήπως χρειαζόμαστε και εμείς έναν τέτοιο σιδερένιο θώρακα; Ασφαλώς όχι, εμείς πρέπει να φορέσουμε ένα άλλο θώρακα. Ένας θώρακας χάλκινος ή σιδερένιος δεν τρομάζει τα πονηρά πνεύματα.
Έναν άλλο θώρακα χρειαζόμαστε, τον θώρακα της δικαιοσύνης. Το σώμα μας πρέπει να ντυθεί με την θεία αλήθεια και όχι με το σιδερένιο θώρακα. Την αλήθεια αυτή μπορούμε να την αποκτήσουμε μόνο με την ακούραστη τήρηση των εντολών του Χριστού και την αδιάκοπη προσευχή.
Αν μ΄ αυτό τον τρόπο θα εργαζόμαστε σταθερά για τον θεό, μόνο σ΄ αυτή την περίπτωση θα λάβουμε το θώρακα της δικαιοσύνης.
Οι πολεμιστές των παλαιότερων εποχών για να προστατέψουν τα πόδια τους φορούσαν περικνημίδες. Χρειαζόμαστε και εμείς τέτοιες περικνηνίδες χάλκινες ή σιδερένιες για να προστατέψουμε τα πόδια μας από τις ραδιουργίες του πολεμίου; Όχι, καθόλου δεν τις χρειαζόμαστε αν τα πόδια μας πάντοτε θα κατευθύνονται στην οδό της ειρήνης, αν θα τα χρησιμοποιούμε για να ευαγγελιζόμαστε παντού την ειρήνη, όπως και ο απόστολος Παύλος λέει: { Ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά! } (Ρωμ. 10,15).
Ω, αν τόσο ωραία θα είναι τα πόδια μας! Όταν θα σπεύδουμε να βοηθήσουμε αυτούς που χρειάζονται την βοήθεια μας, τους δυστυχισμένους, τους ασθενείς, τους αναπήρους και τους αδυνάτους, αν θα πορευόμαστε εν βουλή των ασεβών, τότε δεν θα μας χρειάζονται καθόλου οι περικνημίδες, διότι τα πόδια μας θα προστατεύονται από τη δύναμη του Θεού και κανένα κακό δεν θα μπορέσει να τα πλησιάσει.
Παρακάτω ο απόστολος λέει ότι το κυρίως αμυντικό όπλο των πολεμιστών των παλαιοτέρων εποχών ήταν η ασπίδα, η μεγάλη και βαριά χάλκινη ασπίδα. Εμείς όμως χρειαζόμαστε μια τέτοια ασπίδα. Μπορεί αυτή να μας προστατέψει από τα φλογισμένα με τη φλόγα της κολάσεως βέλη των εχθρών μας και εχθρών του θεού; Ασφαλώς όχι!
Η χάλκινη ασπίδα καθόλου δεν θα μας βοηθήσει στον αγώνα μας. Εμείς έχουμε μία άλλη ασπίδα, την ασπίδα της πίστεως μας, της πίστεως στον Κύριο Ιησού Χριστό, διότι αν με όλη την καρδιά μας πιστέψουμε σ΄ Αυτόν και ακλόνητα εκτελούμε τις εντολές Του, τότε η πίστη μας σ΄ Αυτόν θα μας προστατέψει χίλιε ς φορές καλύτερα από την οποιαδήποτε ασπίδα.
Και λέει παρακάτω ο απόστολος ότι πρέπει το κεφάλι μας να το προστατεύουμε
με την περικεφαλαία, όπως το έκαναν παλαιά οι πολεμιστές, που σκέπαζαν το κεφάλι τους με σιδερένια περικεφαλαία. Εμείς όμως τι περικεφαλαία χρειαζόμαστε; Ασφαλώς όχι χάλκινη ή σιδερένια αλλά κάποια άλλη, εντελώς άλλη περικεφαλαία. Με ποια περικεφαλαία θα προστατεύσουμε το κεφάλι μας; Με την περικεφαλαία της βαθειάς πίστεως στον Κύριο μας Ιησού χριστό και της βαθειάς αγάπης προς Αυτόν. Ο Ιησούς με το πανάγιο στόμα Του, είπε: { Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν ευτώ }. (Ιω. 6, 56).
Ω, Κύριε, ποια άλλη προστασία χρειαζόμαστε, αν Εσύ μένεις μαζί μας (στο νου και την καρδιά μας), αν Εσύ φωτίζεις την διάνοιά μας με το φως της διαρκούς παρουσίας σου στο νου και την καρδιά μας; Μας φτάνει αυτό και είναι ότι μας χρειάζεται!
Αν θα φορέσουμε μαι τέτοια πανοπλία θα μείνει μόνο να πάρουμε στα χέρια μας ένα δίκοπο σπαθί, όπως το έκαναν και οι πολεμιστές των παλαιότερων εποχών. Ακούστε τώρα τι λέει για το δίκοπο αυτό σπαθί ο μέγας απόστολος: { Ζων γαρ ο λόγος του θεού και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας } (Εβρ. 4,12).
Να τι σπαθί χρειαζόμαστε. Το σπαθί του λόγου του θεού, το οποίο φοβούνται όλοι οι δαίμονες αλλά και ο ίδιος ο Διάβολος διότι με το λόγο του θεού φυγαδεύονται και νικούνται. Αν πάρουμε στα χέρια μας το φοβερό αυτό όπλο, το όπλο του λόγου του Θεού, τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν εχθρό. Διότι όλοι τους έχουν ήδη νικηθεί από παλαιά από το σταυρό του Χριστού. Συντρίφτηκε η κεφαλή του αρχαίου
όφεως, του Διαβόλου, κάτω από το υποπόδιο του παντοδύναμου σταυρού του Χριστού.
Να θυμάστε πάντα ότι με τις δικές μας δυνάμεις δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τα πονηρά πνεύματα. Να θυμάστε ότι όλη την ελπίδα μας πρέπει να την στηρίζουμε στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, στον Οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος μαζί με το συνάναρχο αυτού Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
http://www.agiosloukas.org/article-2.html
Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει·
(’Ιωαννου 11, 25)
Re: Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά
ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΙΑΤΡΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
http://www.agiosloukas.org/index.html
ΕΙΚΟΝΑ : Μπορείτε να κάνετε "download" ειδικά επεξεργασμένης εικόνας Του Αγίου που αγιογραφήθηκε στο Αγιο Όρος με ευθύνη Αρχιμ. Νεκταρίου Πέττα το 2009 (3ΜΒ) . Φέρει τεμάχιον της καρδίας Του.
http://www.box.net/shared/tlv0bguolt
http://www.agiosloukas.org/index.html
ΕΙΚΟΝΑ : Μπορείτε να κάνετε "download" ειδικά επεξεργασμένης εικόνας Του Αγίου που αγιογραφήθηκε στο Αγιο Όρος με ευθύνη Αρχιμ. Νεκταρίου Πέττα το 2009 (3ΜΒ) . Φέρει τεμάχιον της καρδίας Του.
http://www.box.net/shared/tlv0bguolt
Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει·
(’Ιωαννου 11, 25)
Re: Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά
Τελευταία λόγια του Αγίου Λουκά ( μαγνητοφωνήθηκαν σε video και παρουσιάζουμε την ακριβή μετάφραση τους )
Παιδιά μου πολύ σας παρακαλώ,
Ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο θεός
για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πονηρός είναι.
Δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες
δηλαδή με τα πονηρά πνεύματα.
Προσέξτε!
"Τον διάβολο δεν τον συμφέρει να δέχθεί κανείς την ύπαρξη του
να σκέφτεται και να αισθάνεται οτι είναι κοντά στον άνθρωπο.
Ενας κρυφός και άγνωστος εχθρός είναι πιό επικίνδυνος από έναν ορατό εχθρό.
Ο πόσο μεγάλος και τρομερός είναι ο στρατός των δαιμόνων.
Πόσο αμέτρητο είναι το μαύρο τους πλήθος!
Αμετάβλητα,ακούραστα,μέρα και νύχτα,επιδιώκουν να σπρώξουν όλους εμάς
που πιστεύουμε στο όνομα του Χρηστού,να μας παρασύρουν στό δρόμο της απιστίας της κακίας και της ασέβειας.
Αυτοί οι αόρατοι εχθροί του Θεού,εχουν βάλει ως μοναδικό τους σκοπό μέρα και νύχτα να επιδιώκουν την καταστροφή μας.
Όμως μη φοβάστε,πάρτε δύναμη απο το όνομα του Ιησού"
Παιδιά μου πολύ σας παρακαλώ,
Ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο θεός
για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πονηρός είναι.
Δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες
δηλαδή με τα πονηρά πνεύματα.
Προσέξτε!
"Τον διάβολο δεν τον συμφέρει να δέχθεί κανείς την ύπαρξη του
να σκέφτεται και να αισθάνεται οτι είναι κοντά στον άνθρωπο.
Ενας κρυφός και άγνωστος εχθρός είναι πιό επικίνδυνος από έναν ορατό εχθρό.
Ο πόσο μεγάλος και τρομερός είναι ο στρατός των δαιμόνων.
Πόσο αμέτρητο είναι το μαύρο τους πλήθος!
Αμετάβλητα,ακούραστα,μέρα και νύχτα,επιδιώκουν να σπρώξουν όλους εμάς
που πιστεύουμε στο όνομα του Χρηστού,να μας παρασύρουν στό δρόμο της απιστίας της κακίας και της ασέβειας.
Αυτοί οι αόρατοι εχθροί του Θεού,εχουν βάλει ως μοναδικό τους σκοπό μέρα και νύχτα να επιδιώκουν την καταστροφή μας.
Όμως μη φοβάστε,πάρτε δύναμη απο το όνομα του Ιησού"
Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει·
(’Ιωαννου 11, 25)
-
aposal
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 25439
- Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)
Re: Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά
Θανάση ευχαριστούμε για τα ψυχωφελή κείμενα που μας παραθέτεις.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Re: Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά
Περί πίστεως
Ο Κύριος πριν θεραπεύσει τους δύο τυφλούς, οι οποίοι τον παρακαλούσαν, τους ρώτησε: «Πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;» (Ματθ. 9, 28). «Ναι, Κύριε», - Του απάντησαν. «Τότε ήψατο των οφθαλμών αυτών λέγων· κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν» (Ματθ. 9, 28-29).
Κάθε φορά πριν θεραπεύσει κάποιον ο Χριστός ρωτούσε τον άνθρωπο αν πιστεύει. Και μόνο αν εκείνος πίστευε, έκανε το θαύμα.
Το Ευαγγέλιο λέει ότι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ναζαρέτ, ο Χριστός δεν μπορούσε να κάνει θαύματα, γιατί οι κάτοικοι εκεί Τον γνώριζαν από μικρό παιδί και δεν Τον πίστευαν. «Και εθάυμαζε διά την απιστίαν αυτών» (Μαρκ. 6, 6).
Βλέπετε λοιπόν ότι η απαραίτητη προϋπόθεση για να λάβει κανείς τη χάρη και να απαλλαχθεί από την ασθένεια ήταν η πίστη. Γιατί; Γιατί κάθε φορά που γίνεται θαύμα ενεργεί το Άγιο Πνεύμα και το να λάβει κανείς το Άγιο Πνεύμα χρειάζεται καρδιά ανοιχτή και ανοιχτή την κάνει η πίστη. Όπως για τη λήψη των ραδιοκυμάτων χρειάζεται οπωσδήποτε κεραία, το ίδιο και για τη λήψη της θείας χάριτος χρειάζεται καθαρή και γεμάτη πίστη καρδιά. Τότε το Άγιο Πνεύμα μιλάει στον άνθρωπο και τελείται μεγάλο μυστήριο.
Πώς γίνεται αυτή η επικοινωνία; Αν από την πλευρά του ανθρώπου δεν υπάρχει η θέληση και ικανότητα να δεχθεί το Άγιο Πνεύμα, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Σε κανέναν ο Κύριος δεν επιβάλλει τη χάρη του. Ο Κύριος ζητάει την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, και μόνο τότε δίνει τη χάρη Του, όταν η καρδιά του ανθρώπου, με την πίστη, ανοίγεται μπροστά Του. Αυτό το πράγμα είναι μυστήριο μέγα και το μυστήριο αυτό γινόταν κάθε φορά που ο Χριστός έκανε θαύματα.
Μια φορά ο Χριστός περπατούσε μέσα στο πλήθος και Τον ακολουθούσε μια γυναίκα που δώδεκα χρόνια υπέφερε από αιμορραγία. Στην καρδιά της αυτή έλεγε: «Εάν μόνον άψομαι του ιματίου αυτού, σωθήσομαι» (Μτ. 9, 21). Χωρίς να πει τίποτα αλλά με καρδιά ανοιχτή στον Θεό, άγγιξε την άκρη του ενδύματός Του. Και αμέσως σταμάτησε ο Χριστός και ρώτησε: «Τίς μου ήψατο των ιματίων;» (Μαρκ. 2, 30). Κατάπληκτοι οι μαθητές Του είπαν· «Όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι, και λέγεις τίς ο αψάμενός μου;» (Λουκ. 8, 46).
Βλέπετε, ο Κύριος αισθάνθηκε πως βγήκε απ’ Αυτόν δύναμη. Και αυτό γινόταν κάθε φορά που ο Χριστός έκανε θαύματα. Αυτή η δύναμη θεράπευε τους ανθρώπους. Όταν έγινε καλά αυτή η γυναίκα, ο Κύριος είπε: «Θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε» (Λουκ. 8, 48). Βλέπετε, και πάλι ο Χριστός αναφέρει την πίστη και λέει ότι αυτή η γυναίκα έγινε καλά επειδή είχε πίστη.
Γνωρίζετε τη διήγηση για τη θεραπεία του δούλου του εκατόνταρχου. Ο ειδωλολάτρης αυτός παρακαλούσε ταπεινά τον Χριστό να θεραπεύσει τον δούλο του. Ο Κύριος συμφώνησε και του είπε: «Εγώ ελθών θεραπεύσω αυτόν» (Ματθ. 8, 7). Αλλά ο εκατόνταρχος τού απάντησε: «Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθεις· αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσετε ο παις μου» (Ματθ. 8, 8. Θαύμασε ο Χριστός την απάντησή του και είπε στους άλλους· «Ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστην εύρον» (Ματθ. (8, 10). Επειδή πίστευε ο εκατόνταρχος ο Χριστός χάρισε υγεία στον δούλο του. Τόσο μεγάλη είναι η σημασία της πίστεως.
Αλλά όχι μόνο για θεραπεία και θαύματα χρειάζεται η πίστη. Ο Κύριος έλεγε στους μαθητές του: «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσετε, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (Μαρκ. 16, 16). Πολύ σημαντικό είναι αυτό. Βλέπετε, μόνο αυτός που πιστεύει θα σωθεί ενώ αυτός που δεν έχει πίστη θα καταδικαστεί.
Ο απόστολος Παύλος λέει ότι όλη ή ουσία του ευαγγελικού μηνύματος βρίσκεται στην ελπίδα, την πίστη και την αγάπη. Συνεπώς χρειάζεται να έχουμε ισχυρή και ακράδαντη πίστη για να είμαστε χριστιανοί και κληρονόμοι της θείας χάριτος.
Και τι είναι η πίστη; «Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος, ου βλεπομένων (Εβρ.11, 1), - λέει ο απόστολος Παύλος. Η πίστη λοιπόν, είναι η βεβαιότητα ότι πραγματικά υπάρχουν αυτά που δεν βλέπουμε. Είναι η «ελπιζομένων υπόστασις», η πεποίθηση δηλαδή ότι θα γίνουν πραγματικότητα αυτά που ελπίζουμε.
Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει ότι για τα πνευματικά μυστήρια τα οποία είναι πάνω από την γνώση και τα οποία δεν αντιλαμβάνονται ούτε οι δικές μας αισθήσεις ούτε η γνωστική δύναμη της διάνοιας, ο Θεός μας έδωσε την πίστη.
Ένα παράδειγμα της δυνατής και ακλόνητης πίστης είναι ο πολύαθλος Ιώβ. Αν και υπέφερε φοβερά και ανέκφραστα βάσανα, δεν έχασε όμως την πίστη και την υπακοή στο θέλημα του Θεού…
Εκτός από τον κόσμο που υπόκειται στις δικές μας πέντε αισθήσεις και το ορατό αυτό σύμπαν, υπάρχει απέραντος αόρατος κόσμος, που είναι πολύ πιο μεγάλος. Και τον κόσμο αυτό δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε με τις πέντε αισθήσεις. Αν όμως είναι απρόσιτος στις σωματικές μας αισθήσεις, μπορούμε να λέμε ότι αυτός δεν υπάρχει; Μπορούμε όλο τον κόσμο να περιορίσουμε μόνο σ’ αυτά που βλέπουν τα μάτια;
Ο βάτραχος όλη τη ζωή του ζει μέσα στον βάλτο και δεν γνωρίζει τίποτα εκτός από αυτό. Δεν γνωρίζει ότι αλλού στον πλανήτη υπάρχουν μεγάλα βουνά. Δεν έχει ιδέα πως κάπου αλλού υπάρχουν θάλασσες, ωκεανοί που περικλείουν τεράστιες μάζες νερού, δεν ξέρει τίποτα για τη ζωή των ανθρώπων, τον πολιτισμό, την τέχνη και την επιστήμη, ούτε γνωρίζει ότι υπάρχουν πόλεις, δεν ξέρει τίποτα για την ιστορία και τα γεγονότα που έχουν συμβεί. Δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν οι γαλαξίες και ότι οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο. Η γνώση που έχει αυτός ο βάτραχος για τη φύση είναι πολύ φτωχή.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι ο βάτραχος μπορεί να σκεφτεί λογικά. Θα έλεγε τότε: «Στ’ αλήθεια, υπάρχουν μόνο αυτά που εγώ ακούω και βλέπω, μόνο ο δικός μου βάλτος, ο κόσμος αυτός όπου ζω, έντομα και σκουλήκια που τρώω. Εκτός απ’ αυτά τίποτα δεν μπορεί να υπάρχει στον κόσμο». Όταν ισχυριζόμαστε πως υπάρχει μόνο ο κόσμος που εμείς μπορούμε να προσεγγίσουμε με τις δικές μας πέντε αισθήσεις, μοιάζουμε πού με εκείνο τον βάτραχο. Είναι δυνατόν, πείτε μου, να είναι αρκετές οι δικές μας πέντε αισθήσεις για να αντιλαμβανόμαστε όλο τον ορατό και αόρατο κόσμο;
Γνωρίζουμε πως κάποια ζώα έχουν αισθήσεις που εμείς δεν έχουμε. Τα περιστέρια, παραδείγματος χάριν, έχουν την αίσθηση της κατεύθυνσης. Πάντα κατευθύνονται σωστά προς τον προορισμό τους, χωρίς να χάνουν τον δρόμο. Εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε, δεν έχουμε τέτοια αίσθηση. Γνωρίζουμε επίσης ότι μερικά από τα ζώα έχουν αισθήσεις πολύ πιο λεπτές από τις δικές μας, για παράδειγμα, η όραση του αετού ή η όσφρηση του σκύλου. Τότε γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι για να γνωρίζουμε καλά τον ορατό αυτό κόσμο χρειάζονται εκτός από τις πέντε και άλλες αισθήσεις που οι άνθρωποι δεν έχουν; Πολύ περισσότερο, χρειάζονται άλλες αισθήσεις για να γνωρίζουμε τον αόρατο κόσμο. Γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι χρειάζεται καθαρή καρδιά, ταπεινή και ανοιχτή στα μυστικά της υπάρξεως για να μπορούμε να προσεγγίσουμε τον αόρατο κόσμο;
Ξέρουμε ότι οι μεγάλοι άγιοι που είχαν μια τέτοια καρδιά γνώριζαν τον κόσμο πολύ πιο καλά από μας. Είχαν προφητικό χάρισμα και γνώριζαν καλά το παρόν και το μέλλον. Η δική μας όμως πνευματική γνώση είναι πολύ πιο φτωχή. Φτάνει η γνώση μας για να γνωρίσουμε τον αόρατο κόσμο, είναι η δύναμη του νοός μας ίδια με τους αγγέλους; Ασφαλώς όχι. Ας μην αφήσουμε τον εαυτό μας να αμφιβάλλει για την ύπαρξη του πνευματικού κόσμου και με όλη την καρδιά να πιστεύουμε ότι πάνω απ’ όλο τον κόσμο, ορατό και αόρατο, είναι Κύριος ο Θεός, Ποιητής και Κυβερνήτης πάντων.
Μερικοί άθεοι επιστήμονες περιφρονούν τη θρησκεία. Λένε πως δεν πρέπει να συζητάμε για κάτι που δεν μπορούμε να ερευνήσουμε και ότι ανόητοι είναι αυτοί που μιλάνε για άλλη ζωή και άλλον αόρατο κόσμο.
Εφόσον όμως αρνούνται την πίστη, μπορούν να πουν ότι η επιστήμη, με την οποία ερευνούν και εξετάζουν τη φύση και τον ορατό αυτό κόσμο, προχωρούν χωρίς πίστη; Μπορούν να πουν ότι η πίστη αφορά μόνο τους θρησκευόμενους; Όχι δεν μπορούν να πουν αυτό, γιατί και στην επιστήμη, στη λογική εξέταση των πραγμάτων του κόσμου, αναπόφευκτα επιτρέπουν την πίστη. Έχουν δική τους πίστη, όχι θρησκευτική, αλλά είναι πίστη, γιατί πιστεύουν πολλά που πρακτικά δεν μπορούν να τα αποδείξουν. Και πάντα, σε όλες τις περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας, σημαντική θέση στην επιστήμη είχε η επιστημονική πίστη.
Μέχρι πρόσφατα κανείς από τους επιστήμονες δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τα άτομα, τα οποία απαρτίζουν την ύλη, μπορούν να διαμεριστούν σε πιο μικρά στοιχεία. Υπήρχε μια καθολική πίστη σε όλο τον επιστημονικό κόσμο ότι το άτομο είναι ένα ακατάτμητο στοιχείο. Όμως η πίστη τους ξεγελάστηκε πριν 40 – 50 χρόνια, επειδή η ανακάλυψη της ραδιενέργειας έδειξε σε όλους ότι τα άτομα διασπώνται. Τέτοια ναυάγια της επιστημονικής θεωρίας και πίστεως υπήρχαν πολλά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μετά όταν αποδείχτηκε ότι τα άτομα διαμερίζονται, εμφανίστηκε η πίστη στα ηλεκτρόνια, τα οποία θεωρήθηκαν τώρα η μικρότερη αδιάσπαστη ποσότητα ύλης. Τώρα όλος ο επιστημονικός κόσμος πιστεύει στο ηλεκτρόνιο. Θέλω όμως να ρωτήσω· «Έχει δει κανείς απ’ αυτούς το ηλεκτρόνιο;» Όχι, κανείς. Μήπως κανείς το ψηλάφησε; Πάλι κανείς. Κάποιος το ζύγισε; Όχι. Τότε γιατί το πιστεύουν; Μου απαντούν: «Το πιστεύουμε γιατί βλέπουμε τις εκδηλώσεις του». Συμφωνώ γιατί ξέρω την αξία της γνώσης του αόρατου από τις εκδηλώσεις του.
Αν εσείς πιστεύετε στο ηλεκτρόνιο χωρίς να το βλέπετε, τότε με ποιο δικαίωμα λέτε ότι η πίστη μας στον Θεό, που και Αυτόν κανείς δεν τον είδε, είναι παράλογη;
Θα σας πω ότι και εμείς γνωρίζουμε τον Θεό από τις ενέργειές Του. Από τις εκδηλώσεις της δύναμής Του. Από το πώς Αυτός ενεργεί στην καρδιά μας, από τη χάρη που αισθανόμαστε. Πολλοί προσπαθούν να αποδείξουν πως υπάρχει Θεός και πολλοί πως δεν υπάρχει. Αλλά κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αποδείξει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μόνο με καθαρή καρδιά μπορεί να δει κανείς τον Θεό.
Λοιπόν, να μην ταράζεται η καρδιά σας απ’ αυτά που λένε οι επιστήμονες κατά της πίστεως. Ας ακολουθήσει η επιστήμη τον δρόμο της ερευνώντας τη φύση. Εμείς ακολουθούμε άλλη οδό, την οδό της πίστεως με την οποία γνωρίζουμε τον αόρατο κόσμο. Αυτή η πίστη γεμίζει την καρδιά μας όταν μεταλαμβάνουμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Πιστεύουμε πως δεν κοινωνούμε απλώς άρτο και οίνο αλλά Σώμα και Αίμα Χριστού. Επίσης κανείς από μας δεν είδε τον δικό του άγγελο φύλακα και όμως όλοι πιστεύουμε ότι υπάρχει.
Η πίστη είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός στη γη και πρέπει να τη φυλάγουμε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Ο σοφός Σολομών είπε: «Πάση τη φυλακή τήρη σην καρδίαν· εκ γαρ τούτων έξοδοι ζωής» (Παροιμ. 4, 23). Πρέπει λοιπόν να φυλάγουμε την καρδιά μας γιατί αυτή είναι το όργανο που εμείς πιστεύουμε και λαμβάνουμε τη θεία χάρη.
Λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Αλλ’ ίδωμεν ποίαν φρόνησιν ενταύθα απαιτεί. Την του όφεως, φησί. Καθάπερ γαρ εκείνος τα πάντα προΐεται, καν αυτό δέη το σώμα αποτμηθήναι, ου σφόδρα αντέχεται αυτού, ώστε την κεφαλήν διατηρήσαι· ούτω και συ φησί, πλην της πίστεως πάντα εκδίδου, καν χρήματα, καν το σώμα, καν αυτήν την ψυχήν εκδούναι δέη. Εκέινο γαρ η κεφαλή και η ρίζα· κακείνης διατηρουμένης, καν πάντα απολέσης, άπαντα ανακτήση πάλιν μετά πλείονος της περιφανείας». (Ιωάννου Χρυσοστόμου. Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον. Ομιλία ΛΓ’ . ΕΠΕ, τα 10, σ. 424.)
Δηλαδή «Ας εξετάσουμε σ’ αυτή την περίπτωση ποια φρόνηση απαιτεί. Την φρόνηση του φιδιού, θα έλεγε κάποιος. Διότι όπως αυτό αφήνει τα πάντα, και το ίδιο ακόμα το σώμα, όταν υπάρχει ανάγκη, αφήνει να διαμελιστεί και δεν προβάλλει μεγάλη αντίσταση, προκειμένου να σώσει την κεφαλή του. Έτσι λέει, και συ, εκτός από την πίστη όλα να τα παραδώσεις, είτε αυτά είναι χρήματα, είτε το ίδιο το σώμα. Και αν χρειαστεί να δώσεις και την ψυχή σου ακόμα. Διότι η πίστη είναι η κεφαλή και η ρίζα. Αν διαφυλάξεις αυτή, ακόμα και στην περίπτωση που θα χάσεις τα πάντα, θα μπορέσεις ξανά να τα αποκτήσεις και μάλιστα με μεγαλύτερη δόξα».
Λοιπόν, πιο πολύ απ’ όλα να φυλάγουμε την πίστη μας.
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Γ’»
Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ».
Ο Κύριος πριν θεραπεύσει τους δύο τυφλούς, οι οποίοι τον παρακαλούσαν, τους ρώτησε: «Πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;» (Ματθ. 9, 28). «Ναι, Κύριε», - Του απάντησαν. «Τότε ήψατο των οφθαλμών αυτών λέγων· κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν» (Ματθ. 9, 28-29).
Κάθε φορά πριν θεραπεύσει κάποιον ο Χριστός ρωτούσε τον άνθρωπο αν πιστεύει. Και μόνο αν εκείνος πίστευε, έκανε το θαύμα.
Το Ευαγγέλιο λέει ότι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ναζαρέτ, ο Χριστός δεν μπορούσε να κάνει θαύματα, γιατί οι κάτοικοι εκεί Τον γνώριζαν από μικρό παιδί και δεν Τον πίστευαν. «Και εθάυμαζε διά την απιστίαν αυτών» (Μαρκ. 6, 6).
Βλέπετε λοιπόν ότι η απαραίτητη προϋπόθεση για να λάβει κανείς τη χάρη και να απαλλαχθεί από την ασθένεια ήταν η πίστη. Γιατί; Γιατί κάθε φορά που γίνεται θαύμα ενεργεί το Άγιο Πνεύμα και το να λάβει κανείς το Άγιο Πνεύμα χρειάζεται καρδιά ανοιχτή και ανοιχτή την κάνει η πίστη. Όπως για τη λήψη των ραδιοκυμάτων χρειάζεται οπωσδήποτε κεραία, το ίδιο και για τη λήψη της θείας χάριτος χρειάζεται καθαρή και γεμάτη πίστη καρδιά. Τότε το Άγιο Πνεύμα μιλάει στον άνθρωπο και τελείται μεγάλο μυστήριο.
Πώς γίνεται αυτή η επικοινωνία; Αν από την πλευρά του ανθρώπου δεν υπάρχει η θέληση και ικανότητα να δεχθεί το Άγιο Πνεύμα, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Σε κανέναν ο Κύριος δεν επιβάλλει τη χάρη του. Ο Κύριος ζητάει την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, και μόνο τότε δίνει τη χάρη Του, όταν η καρδιά του ανθρώπου, με την πίστη, ανοίγεται μπροστά Του. Αυτό το πράγμα είναι μυστήριο μέγα και το μυστήριο αυτό γινόταν κάθε φορά που ο Χριστός έκανε θαύματα.
Μια φορά ο Χριστός περπατούσε μέσα στο πλήθος και Τον ακολουθούσε μια γυναίκα που δώδεκα χρόνια υπέφερε από αιμορραγία. Στην καρδιά της αυτή έλεγε: «Εάν μόνον άψομαι του ιματίου αυτού, σωθήσομαι» (Μτ. 9, 21). Χωρίς να πει τίποτα αλλά με καρδιά ανοιχτή στον Θεό, άγγιξε την άκρη του ενδύματός Του. Και αμέσως σταμάτησε ο Χριστός και ρώτησε: «Τίς μου ήψατο των ιματίων;» (Μαρκ. 2, 30). Κατάπληκτοι οι μαθητές Του είπαν· «Όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι, και λέγεις τίς ο αψάμενός μου;» (Λουκ. 8, 46).
Βλέπετε, ο Κύριος αισθάνθηκε πως βγήκε απ’ Αυτόν δύναμη. Και αυτό γινόταν κάθε φορά που ο Χριστός έκανε θαύματα. Αυτή η δύναμη θεράπευε τους ανθρώπους. Όταν έγινε καλά αυτή η γυναίκα, ο Κύριος είπε: «Θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε» (Λουκ. 8, 48). Βλέπετε, και πάλι ο Χριστός αναφέρει την πίστη και λέει ότι αυτή η γυναίκα έγινε καλά επειδή είχε πίστη.
Γνωρίζετε τη διήγηση για τη θεραπεία του δούλου του εκατόνταρχου. Ο ειδωλολάτρης αυτός παρακαλούσε ταπεινά τον Χριστό να θεραπεύσει τον δούλο του. Ο Κύριος συμφώνησε και του είπε: «Εγώ ελθών θεραπεύσω αυτόν» (Ματθ. 8, 7). Αλλά ο εκατόνταρχος τού απάντησε: «Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθεις· αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσετε ο παις μου» (Ματθ. 8, 8. Θαύμασε ο Χριστός την απάντησή του και είπε στους άλλους· «Ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστην εύρον» (Ματθ. (8, 10). Επειδή πίστευε ο εκατόνταρχος ο Χριστός χάρισε υγεία στον δούλο του. Τόσο μεγάλη είναι η σημασία της πίστεως.
Αλλά όχι μόνο για θεραπεία και θαύματα χρειάζεται η πίστη. Ο Κύριος έλεγε στους μαθητές του: «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσετε, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (Μαρκ. 16, 16). Πολύ σημαντικό είναι αυτό. Βλέπετε, μόνο αυτός που πιστεύει θα σωθεί ενώ αυτός που δεν έχει πίστη θα καταδικαστεί.
Ο απόστολος Παύλος λέει ότι όλη ή ουσία του ευαγγελικού μηνύματος βρίσκεται στην ελπίδα, την πίστη και την αγάπη. Συνεπώς χρειάζεται να έχουμε ισχυρή και ακράδαντη πίστη για να είμαστε χριστιανοί και κληρονόμοι της θείας χάριτος.
Και τι είναι η πίστη; «Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος, ου βλεπομένων (Εβρ.11, 1), - λέει ο απόστολος Παύλος. Η πίστη λοιπόν, είναι η βεβαιότητα ότι πραγματικά υπάρχουν αυτά που δεν βλέπουμε. Είναι η «ελπιζομένων υπόστασις», η πεποίθηση δηλαδή ότι θα γίνουν πραγματικότητα αυτά που ελπίζουμε.
Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει ότι για τα πνευματικά μυστήρια τα οποία είναι πάνω από την γνώση και τα οποία δεν αντιλαμβάνονται ούτε οι δικές μας αισθήσεις ούτε η γνωστική δύναμη της διάνοιας, ο Θεός μας έδωσε την πίστη.
Ένα παράδειγμα της δυνατής και ακλόνητης πίστης είναι ο πολύαθλος Ιώβ. Αν και υπέφερε φοβερά και ανέκφραστα βάσανα, δεν έχασε όμως την πίστη και την υπακοή στο θέλημα του Θεού…
Εκτός από τον κόσμο που υπόκειται στις δικές μας πέντε αισθήσεις και το ορατό αυτό σύμπαν, υπάρχει απέραντος αόρατος κόσμος, που είναι πολύ πιο μεγάλος. Και τον κόσμο αυτό δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε με τις πέντε αισθήσεις. Αν όμως είναι απρόσιτος στις σωματικές μας αισθήσεις, μπορούμε να λέμε ότι αυτός δεν υπάρχει; Μπορούμε όλο τον κόσμο να περιορίσουμε μόνο σ’ αυτά που βλέπουν τα μάτια;
Ο βάτραχος όλη τη ζωή του ζει μέσα στον βάλτο και δεν γνωρίζει τίποτα εκτός από αυτό. Δεν γνωρίζει ότι αλλού στον πλανήτη υπάρχουν μεγάλα βουνά. Δεν έχει ιδέα πως κάπου αλλού υπάρχουν θάλασσες, ωκεανοί που περικλείουν τεράστιες μάζες νερού, δεν ξέρει τίποτα για τη ζωή των ανθρώπων, τον πολιτισμό, την τέχνη και την επιστήμη, ούτε γνωρίζει ότι υπάρχουν πόλεις, δεν ξέρει τίποτα για την ιστορία και τα γεγονότα που έχουν συμβεί. Δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν οι γαλαξίες και ότι οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο. Η γνώση που έχει αυτός ο βάτραχος για τη φύση είναι πολύ φτωχή.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι ο βάτραχος μπορεί να σκεφτεί λογικά. Θα έλεγε τότε: «Στ’ αλήθεια, υπάρχουν μόνο αυτά που εγώ ακούω και βλέπω, μόνο ο δικός μου βάλτος, ο κόσμος αυτός όπου ζω, έντομα και σκουλήκια που τρώω. Εκτός απ’ αυτά τίποτα δεν μπορεί να υπάρχει στον κόσμο». Όταν ισχυριζόμαστε πως υπάρχει μόνο ο κόσμος που εμείς μπορούμε να προσεγγίσουμε με τις δικές μας πέντε αισθήσεις, μοιάζουμε πού με εκείνο τον βάτραχο. Είναι δυνατόν, πείτε μου, να είναι αρκετές οι δικές μας πέντε αισθήσεις για να αντιλαμβανόμαστε όλο τον ορατό και αόρατο κόσμο;
Γνωρίζουμε πως κάποια ζώα έχουν αισθήσεις που εμείς δεν έχουμε. Τα περιστέρια, παραδείγματος χάριν, έχουν την αίσθηση της κατεύθυνσης. Πάντα κατευθύνονται σωστά προς τον προορισμό τους, χωρίς να χάνουν τον δρόμο. Εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε, δεν έχουμε τέτοια αίσθηση. Γνωρίζουμε επίσης ότι μερικά από τα ζώα έχουν αισθήσεις πολύ πιο λεπτές από τις δικές μας, για παράδειγμα, η όραση του αετού ή η όσφρηση του σκύλου. Τότε γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι για να γνωρίζουμε καλά τον ορατό αυτό κόσμο χρειάζονται εκτός από τις πέντε και άλλες αισθήσεις που οι άνθρωποι δεν έχουν; Πολύ περισσότερο, χρειάζονται άλλες αισθήσεις για να γνωρίζουμε τον αόρατο κόσμο. Γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι χρειάζεται καθαρή καρδιά, ταπεινή και ανοιχτή στα μυστικά της υπάρξεως για να μπορούμε να προσεγγίσουμε τον αόρατο κόσμο;
Ξέρουμε ότι οι μεγάλοι άγιοι που είχαν μια τέτοια καρδιά γνώριζαν τον κόσμο πολύ πιο καλά από μας. Είχαν προφητικό χάρισμα και γνώριζαν καλά το παρόν και το μέλλον. Η δική μας όμως πνευματική γνώση είναι πολύ πιο φτωχή. Φτάνει η γνώση μας για να γνωρίσουμε τον αόρατο κόσμο, είναι η δύναμη του νοός μας ίδια με τους αγγέλους; Ασφαλώς όχι. Ας μην αφήσουμε τον εαυτό μας να αμφιβάλλει για την ύπαρξη του πνευματικού κόσμου και με όλη την καρδιά να πιστεύουμε ότι πάνω απ’ όλο τον κόσμο, ορατό και αόρατο, είναι Κύριος ο Θεός, Ποιητής και Κυβερνήτης πάντων.
Μερικοί άθεοι επιστήμονες περιφρονούν τη θρησκεία. Λένε πως δεν πρέπει να συζητάμε για κάτι που δεν μπορούμε να ερευνήσουμε και ότι ανόητοι είναι αυτοί που μιλάνε για άλλη ζωή και άλλον αόρατο κόσμο.
Εφόσον όμως αρνούνται την πίστη, μπορούν να πουν ότι η επιστήμη, με την οποία ερευνούν και εξετάζουν τη φύση και τον ορατό αυτό κόσμο, προχωρούν χωρίς πίστη; Μπορούν να πουν ότι η πίστη αφορά μόνο τους θρησκευόμενους; Όχι δεν μπορούν να πουν αυτό, γιατί και στην επιστήμη, στη λογική εξέταση των πραγμάτων του κόσμου, αναπόφευκτα επιτρέπουν την πίστη. Έχουν δική τους πίστη, όχι θρησκευτική, αλλά είναι πίστη, γιατί πιστεύουν πολλά που πρακτικά δεν μπορούν να τα αποδείξουν. Και πάντα, σε όλες τις περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας, σημαντική θέση στην επιστήμη είχε η επιστημονική πίστη.
Μέχρι πρόσφατα κανείς από τους επιστήμονες δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τα άτομα, τα οποία απαρτίζουν την ύλη, μπορούν να διαμεριστούν σε πιο μικρά στοιχεία. Υπήρχε μια καθολική πίστη σε όλο τον επιστημονικό κόσμο ότι το άτομο είναι ένα ακατάτμητο στοιχείο. Όμως η πίστη τους ξεγελάστηκε πριν 40 – 50 χρόνια, επειδή η ανακάλυψη της ραδιενέργειας έδειξε σε όλους ότι τα άτομα διασπώνται. Τέτοια ναυάγια της επιστημονικής θεωρίας και πίστεως υπήρχαν πολλά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μετά όταν αποδείχτηκε ότι τα άτομα διαμερίζονται, εμφανίστηκε η πίστη στα ηλεκτρόνια, τα οποία θεωρήθηκαν τώρα η μικρότερη αδιάσπαστη ποσότητα ύλης. Τώρα όλος ο επιστημονικός κόσμος πιστεύει στο ηλεκτρόνιο. Θέλω όμως να ρωτήσω· «Έχει δει κανείς απ’ αυτούς το ηλεκτρόνιο;» Όχι, κανείς. Μήπως κανείς το ψηλάφησε; Πάλι κανείς. Κάποιος το ζύγισε; Όχι. Τότε γιατί το πιστεύουν; Μου απαντούν: «Το πιστεύουμε γιατί βλέπουμε τις εκδηλώσεις του». Συμφωνώ γιατί ξέρω την αξία της γνώσης του αόρατου από τις εκδηλώσεις του.
Αν εσείς πιστεύετε στο ηλεκτρόνιο χωρίς να το βλέπετε, τότε με ποιο δικαίωμα λέτε ότι η πίστη μας στον Θεό, που και Αυτόν κανείς δεν τον είδε, είναι παράλογη;
Θα σας πω ότι και εμείς γνωρίζουμε τον Θεό από τις ενέργειές Του. Από τις εκδηλώσεις της δύναμής Του. Από το πώς Αυτός ενεργεί στην καρδιά μας, από τη χάρη που αισθανόμαστε. Πολλοί προσπαθούν να αποδείξουν πως υπάρχει Θεός και πολλοί πως δεν υπάρχει. Αλλά κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αποδείξει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μόνο με καθαρή καρδιά μπορεί να δει κανείς τον Θεό.
Λοιπόν, να μην ταράζεται η καρδιά σας απ’ αυτά που λένε οι επιστήμονες κατά της πίστεως. Ας ακολουθήσει η επιστήμη τον δρόμο της ερευνώντας τη φύση. Εμείς ακολουθούμε άλλη οδό, την οδό της πίστεως με την οποία γνωρίζουμε τον αόρατο κόσμο. Αυτή η πίστη γεμίζει την καρδιά μας όταν μεταλαμβάνουμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Πιστεύουμε πως δεν κοινωνούμε απλώς άρτο και οίνο αλλά Σώμα και Αίμα Χριστού. Επίσης κανείς από μας δεν είδε τον δικό του άγγελο φύλακα και όμως όλοι πιστεύουμε ότι υπάρχει.
Η πίστη είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός στη γη και πρέπει να τη φυλάγουμε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Ο σοφός Σολομών είπε: «Πάση τη φυλακή τήρη σην καρδίαν· εκ γαρ τούτων έξοδοι ζωής» (Παροιμ. 4, 23). Πρέπει λοιπόν να φυλάγουμε την καρδιά μας γιατί αυτή είναι το όργανο που εμείς πιστεύουμε και λαμβάνουμε τη θεία χάρη.
Λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Αλλ’ ίδωμεν ποίαν φρόνησιν ενταύθα απαιτεί. Την του όφεως, φησί. Καθάπερ γαρ εκείνος τα πάντα προΐεται, καν αυτό δέη το σώμα αποτμηθήναι, ου σφόδρα αντέχεται αυτού, ώστε την κεφαλήν διατηρήσαι· ούτω και συ φησί, πλην της πίστεως πάντα εκδίδου, καν χρήματα, καν το σώμα, καν αυτήν την ψυχήν εκδούναι δέη. Εκέινο γαρ η κεφαλή και η ρίζα· κακείνης διατηρουμένης, καν πάντα απολέσης, άπαντα ανακτήση πάλιν μετά πλείονος της περιφανείας». (Ιωάννου Χρυσοστόμου. Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον. Ομιλία ΛΓ’ . ΕΠΕ, τα 10, σ. 424.)
Δηλαδή «Ας εξετάσουμε σ’ αυτή την περίπτωση ποια φρόνηση απαιτεί. Την φρόνηση του φιδιού, θα έλεγε κάποιος. Διότι όπως αυτό αφήνει τα πάντα, και το ίδιο ακόμα το σώμα, όταν υπάρχει ανάγκη, αφήνει να διαμελιστεί και δεν προβάλλει μεγάλη αντίσταση, προκειμένου να σώσει την κεφαλή του. Έτσι λέει, και συ, εκτός από την πίστη όλα να τα παραδώσεις, είτε αυτά είναι χρήματα, είτε το ίδιο το σώμα. Και αν χρειαστεί να δώσεις και την ψυχή σου ακόμα. Διότι η πίστη είναι η κεφαλή και η ρίζα. Αν διαφυλάξεις αυτή, ακόμα και στην περίπτωση που θα χάσεις τα πάντα, θα μπορέσεις ξανά να τα αποκτήσεις και μάλιστα με μεγαλύτερη δόξα».
Λοιπόν, πιο πολύ απ’ όλα να φυλάγουμε την πίστη μας.
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Γ’»
Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ».
Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει·
(’Ιωαννου 11, 25)
Re: Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά
Νηστεία
Τι κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο
«Και προσκαλεσάμενος τον όχλον είπεν αυτοίς· ακούετε και συνίετε· ου το εισερχόμενον εις το στόμα κοινοί τον άνθρωπον, αλλά το εκπορευόμενον εκ του στόματος τούτο κοινοί τον άνθρωπον· τότε προσελθόντες οι μαθηταί αυτού είπον αυτώ· οίδας ότι οι Φαρισαίοι εσκανδαλίσθησαν ακούσαντες τον λόγον; Ο δε αποκριθείς είπε· πάσα φυτεία ην ουκ εφύτευσεν ο πατήρ μου ο ουράνιος εκριζωθήσετε· άφετε αυτούς· οδηγοί εισί τυφλοί τυφλών· τυφλός δεν τυφλόν εάν οδηγεί, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται» (Ματθ. 15, 10-14).
Οι Φαρισαίοι σκανδαλίσθηκαν απ’ αυτά τα λόγια του Κυρίου. Δεν περίμεναν να ακούσουν κάτι τέτοιο, γι’ αυτό και παραξενεύτηκαν πολύ όταν το άκουσαν. Γνώριζαν πολύ καλά ότι ο Μωυσής έχει απαγορεύσει στους Ισραηλίτες να τρώνε κάποια από τα φαγητά, τα οποία θεωρούνταν ακάθαρτα: π.χ. το χοιρινό κρέας. Και τώρα ο Χριστός τούς λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα ακάθαρτο, ότι τίποτα απ’ αυτά που μπαίνουν στο στόμα του ανθρώπου δεν μπορούν να τον κάνουν ακάθαρτο. Πώς μπορούσαν να μην σκανδαλιστούν απ’ αυτό που άκουσαν; Αλλά δεν έλεγαν τίποτα. Σιωπούσαν. Σιωπούσαν γιατί λίγο πριν ο Χριστός τους έλεγξε για την υποκρισία τους και ότι ακύρωσαν τον νόμο του θεού με την παράδοσή τους.
Στέκονταν μπροστά Του χωρίς να αρθρώσουν λέξη. Τότε οι μαθητές είπαν στον Κύριο: «Κύριε, δεν βλέπεις ότι αυτοί σκανδαλίστηκαν;» Και τι τους απάντησε ο Χριστός; «Πάσα φυτεία ην ουκ εφύτευσεν ο πατήρ μου ο ουράνιος εκριζωθήσεται». Αυτό μόνο έχει ισχύ, δύναμη και είναι αιώνιο, που φυτεύει ο επουράνιος Πατέρας. Έχουν ευλογία του Θεού μόνον εκείνα τα λόγια και οι πράξεις μας που είναι σύμφωνα με το νόμο Του. Μόνο αυτό που βρίσκεται σε απόλυτη συμφωνία με τις εντολές του Χριστού είναι ισχυρό, είναι αιώνιο, και δεν μπορεί να κλονιστεί. Όλα τα άλλα που δεν τα φύτεψε ο Θεός, αλλά είναι ανθρώπινα προϊόντα και δεν θεμελιώνονται στις εντολές του Χριστού, αυτά θα ξεριζωθούν.
«Άφετε αυτοίς· οδηγοί εισί τυφλοί τυφλών». Να μην τους δίνετε προσοχή και να μην τους ακούτε. Αυτό το έλεγε για εκείνους που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ηγέτες του Ισραηλιτικού λαού και ο ίδιος ο λαός τούς θεωρούσε δασκάλους του. «Πάσα φυτεία ην ουκ εφύτευσε ο πατήρ μου ο ουράνιος εκριζωθήσετε».
Τι συμβαίνει λοιπόν; Ο Κύριος Ιησούς Χριστός καταργεί τον νόμο του Μωυσή, κατά τον οποίο μερικά φαγητά και ζώα θεωρούνταν ακάθαρτα; Γιατί λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα ακάθαρτο και ότι τίποτα απ’ αυτό που εισέρχεται στο στόμα του ανθρώπου δεν τον κάνει ακάθαρτο; Διότι όλα τα δημιουργήματα του Θεού είναι καθαρά. Για να καταλάβουμε γιατί ο Κύριος καταργεί την εντολή του νόμου για τα ακάθαρτα πρέπει να εξετάσουμε για ποιο λόγο δόθηκε αυτή η εντολή. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Κύριος ξεχώρισε τον εκλεκτό λαό Του από τους εθνικούς, οι οποίοι δεν έκαναν διαφορά μεταξύ των καθαρών και ακαθάρτων. Στη συνείδηση των Ισραηλιτών έπρεπε να υπάρχει η πεποίθηση ότι είναι εκλεκτός λαός και ότι ξεχωρίζουν από τους άλλους λαούς που δεν γνωρίζουν τον Θεό. Γι’ αυτό τον λόγο δεν τους είναι επιτρεπτό να κάνουν αυτά που έκαναν οι άλλοι γύρω τους λαοί. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος.
Δεύτερος: Στην παλαιά εκείνη εποχή δεν υπήρχε νηστεία για όλο τον λαό όπως την έχουμε σήμερα εμείς οι χριστιανοί. Νήστευαν μόνο οι άνθρωποι που αφιέρωναν τον εαυτό τους στον Θεό· όπως παραδείγματος χάριν οι και οι μαθητές τους ή οι μαθητές του Προδρόμου, οι οποίοι μια φορά ρώτησαν τον Κύριο, γιατί οι δικοί του μαθητές δεν νηστεύουν. Η εντολή λοιπόν περί καθαρών και ακαθάρτων τροφίμων ήταν ένα είδος νηστείας για όλο τον λαό. Όλη τη ζωή του ο Ισραηλίτης δεν έπρεπε να τρώει από τα ακάθαρτα φαγητά όπως εμείς κατά την περίοδο της νηστείας δεν τρώμε τα αρτύσιμα.
Ο Κύριος καταργεί αυτό τον νόμο και λέει στους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει τίποτα το ακάθαρτο. Τους λέει να ξεχάσουν εκείνα που τους δίδασκαν οι και να ξέρουν ότι όλα τα δημιουργήματα του Θεού είναι καθαρά, ότι αυτό που μπαίνει στο στόμα δεν κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο. Ο Κύριος καταργεί αυτή την εντολή του νόμου όπως και πολλές άλλες εντολές. Με το βάπτισμα, για παράδειγμα, καταργείται η σπουδαιότερη για τους Ιουδαίους εντολή της περιτομής.
Σταμάτησαν οι θυσίες, έπαψαν να ισχύουν και πολλές άλλες διατάξεις του νόμου, γιατί αυτές είχαν παροδικό χαρακτήρα. «Ο νόμος παιδαγωγός ημών γέγονεν εις Χρισόν» (Γαλ. 3, 24). Τα παιδιά για να πειθαρχούν χρειάζονται αυστηρούς κανόνες συμπεριφοράς. Όταν όμως μεγαλώσουν, οι κανόνες αυτοί χάνουν τη σημασία τους. Το ίδιο και στον χριστιανισμό· πολλές διατάξεις του νόμου χάνουν το νόημα και τη σημασία τους. Ο νόμος δόθηκε στον λαό που ήταν σαν νήπιο, δεν ήταν ικανός να καταλάβει την αλήθεια και τη θεία αποκάλυψη. Αυτός ήταν ο ρόλος του νόμου, να προετοιμάζει βαθμηδόν τους ανθρώπους για την αποδοχή του Ευαγγελίου.
Κάποιοι αιρετικοί, οι λεγόμενοι σαββατιανοί, θεωρούν υποχρεωτική την τήρηση της αργίας του Σαββάτου. Δεν καταλαβαίνουν και δεν αποδέχονται ότι μετά την ανάσταση του Χριστού το Σάββατο έδωσε τη θέση του στην αναστάσιμη ημέρα της Κυριακής. Υπήρχαν επίσης κάποτε οι αιρετικοί που θεωρούσαν αναγκαίο να τηρούν όλο τον νόμο και τον τοποθετούσαν πιο πάνω ακόμα και από την Καινή Διαθήκη. Αυτό όμως σημαίνει άρνηση του Χριστού και προσχώρηση στον Ιουδαϊσμό! Εκείνοι δεν το κατανοούσαν, εσείς όμως πρέπει να το καταλαβαίνετε.
Ο απόστολος Πέτρος παρακάλεσε τον Κύριο να εξηγήσει στους μαθητές τον λόγο Του για τα ακάθαρτα τρόφιμα· «Φράσον ημίν την παραβολήν ταύτην. Ο δεν Ιησούς είπεν· ακμήν και υμείς ασύνετοι εστέ; Ούπω νοείτε ότι παν το εκπορευόμενον εις το στόμα εις την κοιλίαν χωρεί και εις αφεδρώνα εκβάλλεται; τα δε εκπορευόμενα εκ του στόματος εκ της καρδίας εξέρχεται, κακείνα κοινοί τον άνθρωπον· εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτηρίαι, βλασφημίαι· ταύτα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον· το δε ανίπτοις χερσί φαγείν ου κοινοί τον άνθρωπον» (Ματθ. 15, 15-20).
Δεν το κατανοούσαν οι Φαρισαίοι. Δεν έβλεπαν τη ρυπαρότητα της καρδιάς τους. Δεν κατανοούσαν ότι τίποτα απ’ αυτά που δημιούργησε ο Θεός δεν είναι ακάθαρτο. Αυτά που βγαίνουν από την καρδιά του ανθρώπου τον κάνουν ακάθαρτο. Και αυτό γιατί η καρδιά του ανθρώπου όταν δεν λειτουργεί ως ναός του Αγίου Πνεύματος γίνεται καταφύγιο των δαιμόνων. Αυτοί οι δαίμονες βάζουν στον νου των ανθρώπων τους κακούς και πονηρούς λογισμούς και τους ωθούν στις κακές πράξεις: φόνους, μοιχείες, πορνείες, κλοπές, ψευδομαρτυρίες και βλασφημίες. Αυτό δεν το κατανοούσαν οι Φαρισαίοι, γι’ αυτό αδυνατούσαν να προσφέρουν στους ανθρώπους κάποια διδασκαλία περί της καθαρότητας της καρδιάς, της πάλης με τα ακάθαρτα δαιμόνια και τη μεταμόρφωση της καρδιάς σε ναό του Παναγίου Πνεύματος. Ήταν τυφλοί, οδηγοί τυφλών. Ο Κύριος είπε: «Άφετε αυτούς».
Εμείς έχουμε άλλον οδηγό, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον οποίο ακολουθούμε και θα ακολουθούμε ως το τέλος.
Σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσα να τελειώσω τον λόγο μου. Θα προσθέσω όμως ακόμα κάτι. Άνθρωποι, οι οποίοι αρνούνται τη νηστεία, θεμελιώνουν τη θέση τους στον λόγο του Χριστού ότι αυτό που μπαίνει στο στόμα δεν κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο. Για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους αναφέρουν ακόμα και τον λόγο του αποστόλου Παύλου: «Τον δε ασθενούντα τη πίστει προσλαμβάνεσθαι, μη εις διακρίσεις διαλογισμών. Ος μεν πιστεύει φαγείν πάντα, ο δε ασθενών λάχανα εσθίει. Ο εσθίων τον εσθίοντα μη κρινέτω· ο Θεός γαρ αυτόν προσελάβετο» (Ρωμ. 14, 1-3).
Γι’ αυτό λένε «Δεν πρέπει να ξεχωρίζουμε τα φαγητά, διότι μόνο αδύναμος στην πίστη νομίζει ότι πρέπει να τρώει τα λάχανα και όχι κρέας και γάλα. Δεν είμαστε αδύναμοι, τα καταλαβαίνουμε όλα πολύ καλά γι’ αυτό η νηστεία δεν μας είναι χρήσιμη». Υπάρχει καμία δόση αλήθειας στα λόγια τους; Όχι, καθόλου δεν υπάρχει. Ο Χριστός τι έλεγε; Ότι το φαγητό δεν κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο. Και εμείς γιατί νηστεύουμε, επειδή θέλουμε να αποφύγουμε ακάθαρτα φαγητά; Οι κανόνες της Εκκλησίας μας περί νηστείας δεν έχουν σκοπό να μας προφυλάξουν από ακάθαρτα φαγητά, αλλά έχουν άλλη έννοια. Η νηστεία ορίστηκε από την Αγία μας Εκκλησία με σκοπό να μάθουμε να εγκρατευόμαστε. Να μάθουμε, αρχίζοντας από τη χαλιναγώγηση της γαστέρας μας που ζητάει νόστιμα και πλούσια φαγητά, να χαλιναγωγούμε την καρδιά μας. Να τη φυλάμε από τα πάθη και τις επιθυμίες, που μόνο αυτά στην πραγματικότητα μας κάνουν ακάθαρτους. Διότι αυτός είναι ο βασικός σκοπός της χριστιανικής μας ζωής, να ελευθερωθούμε από τα πάθη και τις επιθυμίες.
Πρέπει συνεχώς να εξασκούμαστε στην εγκράτεια. Όταν μαθαίνουμε να συγκρατούμε το στομάχι μας ταυτόχρονα δαμάζουμε και τα άλλα πάθη μας. Οι αντίπαλοι της νηστείας δεν το κατανοούν και, παρερμηνεύοντας τα λόγια του Χριστού και του αποστόλου Παύλου, προσπαθούν μ’ αυτά να δικαιολογήσουν την απροθυμία τους για άσκηση.
Να εγκρατευόμαστε, και πρώτα απ’ όλα να εγκρατευόμαστε απ’ αυτά που εξέρχονται από το στόμα μας και μας κάνουν ακαθάρτους: από ψέμα, κακολογίες, κατακρίσεις, καυγάδες και συκοφαντίες. Αν εγκρατευόμαστε από αυτά η καρδία μας γίνεται σταδιακά όλο και πιο καθαρή, και από καταφύγιο δαιμόνων μεταμορφώνεται σε ναό του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Β’»
Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Τι κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο
«Και προσκαλεσάμενος τον όχλον είπεν αυτοίς· ακούετε και συνίετε· ου το εισερχόμενον εις το στόμα κοινοί τον άνθρωπον, αλλά το εκπορευόμενον εκ του στόματος τούτο κοινοί τον άνθρωπον· τότε προσελθόντες οι μαθηταί αυτού είπον αυτώ· οίδας ότι οι Φαρισαίοι εσκανδαλίσθησαν ακούσαντες τον λόγον; Ο δε αποκριθείς είπε· πάσα φυτεία ην ουκ εφύτευσεν ο πατήρ μου ο ουράνιος εκριζωθήσετε· άφετε αυτούς· οδηγοί εισί τυφλοί τυφλών· τυφλός δεν τυφλόν εάν οδηγεί, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται» (Ματθ. 15, 10-14).
Οι Φαρισαίοι σκανδαλίσθηκαν απ’ αυτά τα λόγια του Κυρίου. Δεν περίμεναν να ακούσουν κάτι τέτοιο, γι’ αυτό και παραξενεύτηκαν πολύ όταν το άκουσαν. Γνώριζαν πολύ καλά ότι ο Μωυσής έχει απαγορεύσει στους Ισραηλίτες να τρώνε κάποια από τα φαγητά, τα οποία θεωρούνταν ακάθαρτα: π.χ. το χοιρινό κρέας. Και τώρα ο Χριστός τούς λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα ακάθαρτο, ότι τίποτα απ’ αυτά που μπαίνουν στο στόμα του ανθρώπου δεν μπορούν να τον κάνουν ακάθαρτο. Πώς μπορούσαν να μην σκανδαλιστούν απ’ αυτό που άκουσαν; Αλλά δεν έλεγαν τίποτα. Σιωπούσαν. Σιωπούσαν γιατί λίγο πριν ο Χριστός τους έλεγξε για την υποκρισία τους και ότι ακύρωσαν τον νόμο του θεού με την παράδοσή τους.
Στέκονταν μπροστά Του χωρίς να αρθρώσουν λέξη. Τότε οι μαθητές είπαν στον Κύριο: «Κύριε, δεν βλέπεις ότι αυτοί σκανδαλίστηκαν;» Και τι τους απάντησε ο Χριστός; «Πάσα φυτεία ην ουκ εφύτευσεν ο πατήρ μου ο ουράνιος εκριζωθήσεται». Αυτό μόνο έχει ισχύ, δύναμη και είναι αιώνιο, που φυτεύει ο επουράνιος Πατέρας. Έχουν ευλογία του Θεού μόνον εκείνα τα λόγια και οι πράξεις μας που είναι σύμφωνα με το νόμο Του. Μόνο αυτό που βρίσκεται σε απόλυτη συμφωνία με τις εντολές του Χριστού είναι ισχυρό, είναι αιώνιο, και δεν μπορεί να κλονιστεί. Όλα τα άλλα που δεν τα φύτεψε ο Θεός, αλλά είναι ανθρώπινα προϊόντα και δεν θεμελιώνονται στις εντολές του Χριστού, αυτά θα ξεριζωθούν.
«Άφετε αυτοίς· οδηγοί εισί τυφλοί τυφλών». Να μην τους δίνετε προσοχή και να μην τους ακούτε. Αυτό το έλεγε για εκείνους που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ηγέτες του Ισραηλιτικού λαού και ο ίδιος ο λαός τούς θεωρούσε δασκάλους του. «Πάσα φυτεία ην ουκ εφύτευσε ο πατήρ μου ο ουράνιος εκριζωθήσετε».
Τι συμβαίνει λοιπόν; Ο Κύριος Ιησούς Χριστός καταργεί τον νόμο του Μωυσή, κατά τον οποίο μερικά φαγητά και ζώα θεωρούνταν ακάθαρτα; Γιατί λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα ακάθαρτο και ότι τίποτα απ’ αυτό που εισέρχεται στο στόμα του ανθρώπου δεν τον κάνει ακάθαρτο; Διότι όλα τα δημιουργήματα του Θεού είναι καθαρά. Για να καταλάβουμε γιατί ο Κύριος καταργεί την εντολή του νόμου για τα ακάθαρτα πρέπει να εξετάσουμε για ποιο λόγο δόθηκε αυτή η εντολή. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Κύριος ξεχώρισε τον εκλεκτό λαό Του από τους εθνικούς, οι οποίοι δεν έκαναν διαφορά μεταξύ των καθαρών και ακαθάρτων. Στη συνείδηση των Ισραηλιτών έπρεπε να υπάρχει η πεποίθηση ότι είναι εκλεκτός λαός και ότι ξεχωρίζουν από τους άλλους λαούς που δεν γνωρίζουν τον Θεό. Γι’ αυτό τον λόγο δεν τους είναι επιτρεπτό να κάνουν αυτά που έκαναν οι άλλοι γύρω τους λαοί. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος.
Δεύτερος: Στην παλαιά εκείνη εποχή δεν υπήρχε νηστεία για όλο τον λαό όπως την έχουμε σήμερα εμείς οι χριστιανοί. Νήστευαν μόνο οι άνθρωποι που αφιέρωναν τον εαυτό τους στον Θεό· όπως παραδείγματος χάριν οι και οι μαθητές τους ή οι μαθητές του Προδρόμου, οι οποίοι μια φορά ρώτησαν τον Κύριο, γιατί οι δικοί του μαθητές δεν νηστεύουν. Η εντολή λοιπόν περί καθαρών και ακαθάρτων τροφίμων ήταν ένα είδος νηστείας για όλο τον λαό. Όλη τη ζωή του ο Ισραηλίτης δεν έπρεπε να τρώει από τα ακάθαρτα φαγητά όπως εμείς κατά την περίοδο της νηστείας δεν τρώμε τα αρτύσιμα.
Ο Κύριος καταργεί αυτό τον νόμο και λέει στους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει τίποτα το ακάθαρτο. Τους λέει να ξεχάσουν εκείνα που τους δίδασκαν οι και να ξέρουν ότι όλα τα δημιουργήματα του Θεού είναι καθαρά, ότι αυτό που μπαίνει στο στόμα δεν κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο. Ο Κύριος καταργεί αυτή την εντολή του νόμου όπως και πολλές άλλες εντολές. Με το βάπτισμα, για παράδειγμα, καταργείται η σπουδαιότερη για τους Ιουδαίους εντολή της περιτομής.
Σταμάτησαν οι θυσίες, έπαψαν να ισχύουν και πολλές άλλες διατάξεις του νόμου, γιατί αυτές είχαν παροδικό χαρακτήρα. «Ο νόμος παιδαγωγός ημών γέγονεν εις Χρισόν» (Γαλ. 3, 24). Τα παιδιά για να πειθαρχούν χρειάζονται αυστηρούς κανόνες συμπεριφοράς. Όταν όμως μεγαλώσουν, οι κανόνες αυτοί χάνουν τη σημασία τους. Το ίδιο και στον χριστιανισμό· πολλές διατάξεις του νόμου χάνουν το νόημα και τη σημασία τους. Ο νόμος δόθηκε στον λαό που ήταν σαν νήπιο, δεν ήταν ικανός να καταλάβει την αλήθεια και τη θεία αποκάλυψη. Αυτός ήταν ο ρόλος του νόμου, να προετοιμάζει βαθμηδόν τους ανθρώπους για την αποδοχή του Ευαγγελίου.
Κάποιοι αιρετικοί, οι λεγόμενοι σαββατιανοί, θεωρούν υποχρεωτική την τήρηση της αργίας του Σαββάτου. Δεν καταλαβαίνουν και δεν αποδέχονται ότι μετά την ανάσταση του Χριστού το Σάββατο έδωσε τη θέση του στην αναστάσιμη ημέρα της Κυριακής. Υπήρχαν επίσης κάποτε οι αιρετικοί που θεωρούσαν αναγκαίο να τηρούν όλο τον νόμο και τον τοποθετούσαν πιο πάνω ακόμα και από την Καινή Διαθήκη. Αυτό όμως σημαίνει άρνηση του Χριστού και προσχώρηση στον Ιουδαϊσμό! Εκείνοι δεν το κατανοούσαν, εσείς όμως πρέπει να το καταλαβαίνετε.
Ο απόστολος Πέτρος παρακάλεσε τον Κύριο να εξηγήσει στους μαθητές τον λόγο Του για τα ακάθαρτα τρόφιμα· «Φράσον ημίν την παραβολήν ταύτην. Ο δεν Ιησούς είπεν· ακμήν και υμείς ασύνετοι εστέ; Ούπω νοείτε ότι παν το εκπορευόμενον εις το στόμα εις την κοιλίαν χωρεί και εις αφεδρώνα εκβάλλεται; τα δε εκπορευόμενα εκ του στόματος εκ της καρδίας εξέρχεται, κακείνα κοινοί τον άνθρωπον· εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτηρίαι, βλασφημίαι· ταύτα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον· το δε ανίπτοις χερσί φαγείν ου κοινοί τον άνθρωπον» (Ματθ. 15, 15-20).
Δεν το κατανοούσαν οι Φαρισαίοι. Δεν έβλεπαν τη ρυπαρότητα της καρδιάς τους. Δεν κατανοούσαν ότι τίποτα απ’ αυτά που δημιούργησε ο Θεός δεν είναι ακάθαρτο. Αυτά που βγαίνουν από την καρδιά του ανθρώπου τον κάνουν ακάθαρτο. Και αυτό γιατί η καρδιά του ανθρώπου όταν δεν λειτουργεί ως ναός του Αγίου Πνεύματος γίνεται καταφύγιο των δαιμόνων. Αυτοί οι δαίμονες βάζουν στον νου των ανθρώπων τους κακούς και πονηρούς λογισμούς και τους ωθούν στις κακές πράξεις: φόνους, μοιχείες, πορνείες, κλοπές, ψευδομαρτυρίες και βλασφημίες. Αυτό δεν το κατανοούσαν οι Φαρισαίοι, γι’ αυτό αδυνατούσαν να προσφέρουν στους ανθρώπους κάποια διδασκαλία περί της καθαρότητας της καρδιάς, της πάλης με τα ακάθαρτα δαιμόνια και τη μεταμόρφωση της καρδιάς σε ναό του Παναγίου Πνεύματος. Ήταν τυφλοί, οδηγοί τυφλών. Ο Κύριος είπε: «Άφετε αυτούς».
Εμείς έχουμε άλλον οδηγό, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον οποίο ακολουθούμε και θα ακολουθούμε ως το τέλος.
Σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσα να τελειώσω τον λόγο μου. Θα προσθέσω όμως ακόμα κάτι. Άνθρωποι, οι οποίοι αρνούνται τη νηστεία, θεμελιώνουν τη θέση τους στον λόγο του Χριστού ότι αυτό που μπαίνει στο στόμα δεν κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο. Για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους αναφέρουν ακόμα και τον λόγο του αποστόλου Παύλου: «Τον δε ασθενούντα τη πίστει προσλαμβάνεσθαι, μη εις διακρίσεις διαλογισμών. Ος μεν πιστεύει φαγείν πάντα, ο δε ασθενών λάχανα εσθίει. Ο εσθίων τον εσθίοντα μη κρινέτω· ο Θεός γαρ αυτόν προσελάβετο» (Ρωμ. 14, 1-3).
Γι’ αυτό λένε «Δεν πρέπει να ξεχωρίζουμε τα φαγητά, διότι μόνο αδύναμος στην πίστη νομίζει ότι πρέπει να τρώει τα λάχανα και όχι κρέας και γάλα. Δεν είμαστε αδύναμοι, τα καταλαβαίνουμε όλα πολύ καλά γι’ αυτό η νηστεία δεν μας είναι χρήσιμη». Υπάρχει καμία δόση αλήθειας στα λόγια τους; Όχι, καθόλου δεν υπάρχει. Ο Χριστός τι έλεγε; Ότι το φαγητό δεν κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο. Και εμείς γιατί νηστεύουμε, επειδή θέλουμε να αποφύγουμε ακάθαρτα φαγητά; Οι κανόνες της Εκκλησίας μας περί νηστείας δεν έχουν σκοπό να μας προφυλάξουν από ακάθαρτα φαγητά, αλλά έχουν άλλη έννοια. Η νηστεία ορίστηκε από την Αγία μας Εκκλησία με σκοπό να μάθουμε να εγκρατευόμαστε. Να μάθουμε, αρχίζοντας από τη χαλιναγώγηση της γαστέρας μας που ζητάει νόστιμα και πλούσια φαγητά, να χαλιναγωγούμε την καρδιά μας. Να τη φυλάμε από τα πάθη και τις επιθυμίες, που μόνο αυτά στην πραγματικότητα μας κάνουν ακάθαρτους. Διότι αυτός είναι ο βασικός σκοπός της χριστιανικής μας ζωής, να ελευθερωθούμε από τα πάθη και τις επιθυμίες.
Πρέπει συνεχώς να εξασκούμαστε στην εγκράτεια. Όταν μαθαίνουμε να συγκρατούμε το στομάχι μας ταυτόχρονα δαμάζουμε και τα άλλα πάθη μας. Οι αντίπαλοι της νηστείας δεν το κατανοούν και, παρερμηνεύοντας τα λόγια του Χριστού και του αποστόλου Παύλου, προσπαθούν μ’ αυτά να δικαιολογήσουν την απροθυμία τους για άσκηση.
Να εγκρατευόμαστε, και πρώτα απ’ όλα να εγκρατευόμαστε απ’ αυτά που εξέρχονται από το στόμα μας και μας κάνουν ακαθάρτους: από ψέμα, κακολογίες, κατακρίσεις, καυγάδες και συκοφαντίες. Αν εγκρατευόμαστε από αυτά η καρδία μας γίνεται σταδιακά όλο και πιο καθαρή, και από καταφύγιο δαιμόνων μεταμορφώνεται σε ναό του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Β’»
Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει·
(’Ιωαννου 11, 25)
Re: Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά
Υπερηφάνειας
Μετά το μυστικό δείπνο ο Κύριος πήρε τους μαθητές του και πήγε μαζί τους στον τόπο που λεγόταν Γεσθημανή. Τους είπε ότι έρχεται αυτός που θα Τον προδώσει και ότι αυτή τη νύχτα όλοι τους θα Τον αφήσουν και θα διασκορπιστούν. «Ο δε Πέτρος έφη αυτώ˙ και ει πάντες σκανδαλισθήσονται, αλλ’ ουκ εγώ. Και λέγει αυτώ ο Ιησούς αμήν λέγω σοι ότι συ σήμερον εν τη νυκτί ταύτη πριν ή δις αλέκτορα φωνήσαι τρις απαρνήση με» (Μαρκ. 14, 29-30). Έτσι και έγινε, ο απόστολος Πέτρος αρνήθηκε τον Κύριο.
Γιατί οι απόστολοι αρνήθηκαν τον Κύριο και τι μας διδάσκει αυτό το γεγονός ; Αρνήθηκαν γιατί είχαν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Απ’ αυτό και εμείς διδασκόμαστε να μην εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. Οι απόστολοι εμπιστεύονταν τον εαυτό τους και νόμιζαν ότι η πίστη τους και η αγάπη προς τον Χριστό, είναι τόσο δυνατή που μπορεί να νικήσει τα πάντα. Αλλά Τον αρνήθηκαν και διασκορπίστηκαν όταν οι απεσταλμένοι του αρχιερέα ήρθαν να Τον συλλάβουν.
Αυτό το γεγονός έδειξε στους αποστόλους την αδυναμία τους και τους έμαθε να μην εμπιστεύονται τον εαυτό τους. Αυτό διδάσκει και εμάς να μην έχουμε υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αλλά να αφήνουμε τα πάντα στα χέρια του Κυρίου. Ο Κύριος έλεγε: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15.5). Εδώ βρίσκεται όλη η διδασκαλία Του. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς τον Κύριο.
Γιατί τίποτα; Γνωρίζουμε ανθρώπους και ολόκληρους λαούς που δεν ομολογούσαν το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού και όμως έκαναν έργα μεγάλα και ένδοξα.
Ναι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ποιο ήταν το τέλος αυτών των έργων; Τα έργα αυτά καταστράφηκαν. Υπήρχε κάποτε πολύ μεγάλο και ισχυρό Ασσυρο-Βαβυλωνιακό κράτος που κυριαρχούσε σ’ όλη την οικουμένη. Πού είναι αυτό το κράτος; Αφανίστηκε και ούτε ίχνος του δεν υπάρχει σήμερα. Η δόξα του έσβησε και τα έργα του ξεχάστηκαν.
Υπήρχε τεράστια και ισχυρή Ρωμαïκή αυτοκρατορία που καθυπέταξε όλους τους λαούς και κυριαρχούσε σ’ όλο τον τότε κόσμο. Και πού είναι τώρα το περίφημο αυτό κράτος; Υπάρχει σήμερα; Όχι, αλλά καταστράφηκε και ακολούθησε τη μοίρα του Ασσυρο-Βαβυλωνιακού βασιλείου.
Και σήμερα μπροστά στα μάτια μας γκρεμίστηκε και μια άλλη μεγάλη αυτοκρατορία που δεν ήταν χτισμένη πάνω στο απαρασάλευτο θεμέλιο της πίστεως στον Θεό. Το κράτος αυτό ήταν σκληρό και απάνθρωπο και είχε μοναδικό σκοπό να κυριαρχήσει σ’ όλο τον κόσμο. Αυτό ήταν το γερμανικό κράτος του Χίτλερ. Αλλά αφανίστηκε και αυτό πνιγμένο στο αίμα. Βλέπετε πως καταστρέφονται τα έργα των ανθρώπων που δεν οικοδομούνται πάνω στον ακρογωνιαίο λίθο, τον Κύριο Ιησού Χριστό; Πολύ εύκολα χαλάνε.
Το ίδιο γίνεται και στη ζωή του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Πολλοί άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Κύριο Ιησού Χριστό και δεν γνωρίζουν το όνομά Του· εθνικοί, μουσουλμάνοι, Εβραίοι μπορεί να προκόβουν στα έργα τους. Αλλά η προκοπή αυτή έχει παροδικό χαρακτήρα και στο τέλος τα έργα τους καταστρέφονται. Χωρίς τον Κύριο Ιησού Χριστό, σύμφωνα με τον λόγο Του, δεν είναι δυνατόν να κάνουμε τίποτα. Αυτό ισχύει για τα έργα μας που κάνουμε, αλλά πρώτα απ’ όλα για την πίστη μας. Πάντα πρέπει να θυμόμαστε ότι ούτε ένα αγαθό και καλό έργο δεν γίνεται με τις δικές μας δυνάμεις, αλλά με τη δύναμη του Κυρίου και ότι όλα τα καλά προέρχονται από τον Θεό. Τον Κύριο πρέπει να θυμόμαστε, Αυτόν να ευλογούμε και να ευχαριστούμε. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει πάντα να έχουμε στον νου μας.
Τα καλά έργα δεν είναι δικά μας και γι’ αυτό δεν πρέπει να περηφανευόμαστε όταν τα κάνουμε. Ούτε πρέπει να τα θυμόμαστε, αλλά να τα ξεχνούμε αμέσως. Πρέπει να βλέπουμε τον εαυτό μας σαν δούλο που είναι υποχρεωμένος να κάνει το θέλημα του κυρίου του. Ο Κύριός μας είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Όταν κάνουμε καλό, εκτελούμε το θέλημά Του και πρέπει να το ξεχνάμε λέγοντας: «Δούλοι αχρείοι εσμέν, ότι ο ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ, 17, 10). Ποτέ δεν πρέπει να μετράμε πόσα καλά έργα κάναμε και να τα θυμόμαστε. Αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε ότι κάναμε λιγότερα απ’ αυτά που έπρεπε να κάνουμε.
Σας διάβασα χθες έναν λόγο του οσίου Εφραίμ του Σύρου, που λέει ότι πρέπει να καλούμε πάντα στο τραπέζι μας τους φτωχούς και να τρώνε μαζί με τους πένητες. Εμείς ποτέ δεν το κάνουμε. Πολύ σπάνια μοιραζόμαστε το φαγητό μας με ξένο, και αν φιλοξενούμε κάποιον στο σπίτι μας μετά το θυμόμαστε πολύ καιρό.
Όμως δεν πρέπει να το θυμόμαστε και να το σκεφτόμαστε. Πρέπει να σκεφτόμαστε ότι δεν τηρούμε την εντολή του Χριστού. Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολύ περισσότερα, αλλά και τότε θα έπρεπε να λέμε ότι είμαστε αχρείοι δούλοι και κάναμε μόνο αυτό, που έπρεπε να κάνουμε.
Να μας φυλάξει ο Κύριος από υπερηφάνεια. Να μη θεωρούμε τα καλά έργα δικά μας. Το καλό μόνο με τη δύναμη του Κυρίου Ιησού Χριστού μπορούμε να κάνουμε. Σ’ Αυτόν δόξα και κράτος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας --ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ
Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» ΤΟΜΟΣ Β’
Μετά το μυστικό δείπνο ο Κύριος πήρε τους μαθητές του και πήγε μαζί τους στον τόπο που λεγόταν Γεσθημανή. Τους είπε ότι έρχεται αυτός που θα Τον προδώσει και ότι αυτή τη νύχτα όλοι τους θα Τον αφήσουν και θα διασκορπιστούν. «Ο δε Πέτρος έφη αυτώ˙ και ει πάντες σκανδαλισθήσονται, αλλ’ ουκ εγώ. Και λέγει αυτώ ο Ιησούς αμήν λέγω σοι ότι συ σήμερον εν τη νυκτί ταύτη πριν ή δις αλέκτορα φωνήσαι τρις απαρνήση με» (Μαρκ. 14, 29-30). Έτσι και έγινε, ο απόστολος Πέτρος αρνήθηκε τον Κύριο.
Γιατί οι απόστολοι αρνήθηκαν τον Κύριο και τι μας διδάσκει αυτό το γεγονός ; Αρνήθηκαν γιατί είχαν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Απ’ αυτό και εμείς διδασκόμαστε να μην εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. Οι απόστολοι εμπιστεύονταν τον εαυτό τους και νόμιζαν ότι η πίστη τους και η αγάπη προς τον Χριστό, είναι τόσο δυνατή που μπορεί να νικήσει τα πάντα. Αλλά Τον αρνήθηκαν και διασκορπίστηκαν όταν οι απεσταλμένοι του αρχιερέα ήρθαν να Τον συλλάβουν.
Αυτό το γεγονός έδειξε στους αποστόλους την αδυναμία τους και τους έμαθε να μην εμπιστεύονται τον εαυτό τους. Αυτό διδάσκει και εμάς να μην έχουμε υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αλλά να αφήνουμε τα πάντα στα χέρια του Κυρίου. Ο Κύριος έλεγε: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15.5). Εδώ βρίσκεται όλη η διδασκαλία Του. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς τον Κύριο.
Γιατί τίποτα; Γνωρίζουμε ανθρώπους και ολόκληρους λαούς που δεν ομολογούσαν το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού και όμως έκαναν έργα μεγάλα και ένδοξα.
Ναι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ποιο ήταν το τέλος αυτών των έργων; Τα έργα αυτά καταστράφηκαν. Υπήρχε κάποτε πολύ μεγάλο και ισχυρό Ασσυρο-Βαβυλωνιακό κράτος που κυριαρχούσε σ’ όλη την οικουμένη. Πού είναι αυτό το κράτος; Αφανίστηκε και ούτε ίχνος του δεν υπάρχει σήμερα. Η δόξα του έσβησε και τα έργα του ξεχάστηκαν.
Υπήρχε τεράστια και ισχυρή Ρωμαïκή αυτοκρατορία που καθυπέταξε όλους τους λαούς και κυριαρχούσε σ’ όλο τον τότε κόσμο. Και πού είναι τώρα το περίφημο αυτό κράτος; Υπάρχει σήμερα; Όχι, αλλά καταστράφηκε και ακολούθησε τη μοίρα του Ασσυρο-Βαβυλωνιακού βασιλείου.
Και σήμερα μπροστά στα μάτια μας γκρεμίστηκε και μια άλλη μεγάλη αυτοκρατορία που δεν ήταν χτισμένη πάνω στο απαρασάλευτο θεμέλιο της πίστεως στον Θεό. Το κράτος αυτό ήταν σκληρό και απάνθρωπο και είχε μοναδικό σκοπό να κυριαρχήσει σ’ όλο τον κόσμο. Αυτό ήταν το γερμανικό κράτος του Χίτλερ. Αλλά αφανίστηκε και αυτό πνιγμένο στο αίμα. Βλέπετε πως καταστρέφονται τα έργα των ανθρώπων που δεν οικοδομούνται πάνω στον ακρογωνιαίο λίθο, τον Κύριο Ιησού Χριστό; Πολύ εύκολα χαλάνε.
Το ίδιο γίνεται και στη ζωή του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Πολλοί άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Κύριο Ιησού Χριστό και δεν γνωρίζουν το όνομά Του· εθνικοί, μουσουλμάνοι, Εβραίοι μπορεί να προκόβουν στα έργα τους. Αλλά η προκοπή αυτή έχει παροδικό χαρακτήρα και στο τέλος τα έργα τους καταστρέφονται. Χωρίς τον Κύριο Ιησού Χριστό, σύμφωνα με τον λόγο Του, δεν είναι δυνατόν να κάνουμε τίποτα. Αυτό ισχύει για τα έργα μας που κάνουμε, αλλά πρώτα απ’ όλα για την πίστη μας. Πάντα πρέπει να θυμόμαστε ότι ούτε ένα αγαθό και καλό έργο δεν γίνεται με τις δικές μας δυνάμεις, αλλά με τη δύναμη του Κυρίου και ότι όλα τα καλά προέρχονται από τον Θεό. Τον Κύριο πρέπει να θυμόμαστε, Αυτόν να ευλογούμε και να ευχαριστούμε. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει πάντα να έχουμε στον νου μας.
Τα καλά έργα δεν είναι δικά μας και γι’ αυτό δεν πρέπει να περηφανευόμαστε όταν τα κάνουμε. Ούτε πρέπει να τα θυμόμαστε, αλλά να τα ξεχνούμε αμέσως. Πρέπει να βλέπουμε τον εαυτό μας σαν δούλο που είναι υποχρεωμένος να κάνει το θέλημα του κυρίου του. Ο Κύριός μας είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Όταν κάνουμε καλό, εκτελούμε το θέλημά Του και πρέπει να το ξεχνάμε λέγοντας: «Δούλοι αχρείοι εσμέν, ότι ο ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ, 17, 10). Ποτέ δεν πρέπει να μετράμε πόσα καλά έργα κάναμε και να τα θυμόμαστε. Αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε ότι κάναμε λιγότερα απ’ αυτά που έπρεπε να κάνουμε.
Σας διάβασα χθες έναν λόγο του οσίου Εφραίμ του Σύρου, που λέει ότι πρέπει να καλούμε πάντα στο τραπέζι μας τους φτωχούς και να τρώνε μαζί με τους πένητες. Εμείς ποτέ δεν το κάνουμε. Πολύ σπάνια μοιραζόμαστε το φαγητό μας με ξένο, και αν φιλοξενούμε κάποιον στο σπίτι μας μετά το θυμόμαστε πολύ καιρό.
Όμως δεν πρέπει να το θυμόμαστε και να το σκεφτόμαστε. Πρέπει να σκεφτόμαστε ότι δεν τηρούμε την εντολή του Χριστού. Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολύ περισσότερα, αλλά και τότε θα έπρεπε να λέμε ότι είμαστε αχρείοι δούλοι και κάναμε μόνο αυτό, που έπρεπε να κάνουμε.
Να μας φυλάξει ο Κύριος από υπερηφάνεια. Να μη θεωρούμε τα καλά έργα δικά μας. Το καλό μόνο με τη δύναμη του Κυρίου Ιησού Χριστού μπορούμε να κάνουμε. Σ’ Αυτόν δόξα και κράτος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας --ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ
Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» ΤΟΜΟΣ Β’
Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει·
(’Ιωαννου 11, 25)
Re: Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά
Περί Προσευχής
Αναφερόμενοι στη Θεραπεία του παραλύτου οι Ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς λένε ότι οι άνθρωποι που τον έφεραν δεν μπόρεσαν να μπουν στο σπίτι όπου βρισκόταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός εξαιτίας του όχλου. Γι’ αυτό άνοιξαν τη στέγη και κατέβασαν τον παράλυτο μαζί με το κρεβάτι του στη μέση μπροστά στον Ιησού.
Σίγουρα όταν αυτοί έβγαζαν τη στέγη, λάσπη και σκόνη έπεφτε πάνω σ’ αυτούς που βρίσκονταν μέσα στο σπίτι, και στον Κύριο Ιησού Χριστό. Άλλος στη θέση του θα αγανακτούσε, θα έλεγε να σταματήσουν, θα έβριζε. Εκείνος όμως δεν είπε ούτε μία λέξη. Αντί να τους επιτιμήσει, τους έκανε μεγάλη ευεργεσία, θεράπευσε τον ασθενή, είπε ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες του και τον πρόσταξε να πάρει το κρεβάτι του και να πάει σπίτι.
Προσέξτε λοιπόν πώς ενεργούσαν εκείνοι οι άνθρωποι. Χωρίς να λογαριάζουν κανένα και τίποτα, με παρρησία και τόλμη πλησίαζαν τον Χριστό. Η σκέψη ότι κάνουν ένα πράγμα ανήκουστο δεν τους σταμάτησε και δεν τους εμπόδισε να χαλάσουν τη στέγη. Με πόθο καρδιάς ζητούσαν τον Κύριο, γιατί είχαν μέσα τους τη φλόγα της πίστεως και γνώριζαν ότι Αυτός μπορεί να κάνει το θαύμα, ότι θα λάβουν αυτό που πιστεύουν. Έτσι και έγινε. Ο Κύριος είπε πως για την πίστη τους ο παράλυτος θα γίνει καλά.
Πολλούς ασθενείς που Τον πλησίασαν με πίστη θεράπευσε ο Χριστός και πάντα επαινούσε την παρρησία με την οποία Τον πλησίαζαν οι δυστυχισμένοι άνθρωποι. Θυμηθείτε τη Χαναναία, την ειδωλολάτρισσα γυναίκα, η οποία όταν είδε τον Χριστό έπεσε στα πόδια του και Τον ικέτευε: «Ελέησόν με, Κύριε… η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται» (Ματθ. 15, 22). Αλλά ο Κύριος δεν της απάντησε ούτε λέξη και προχωρούσε μπροστά. Εκείνη όμως Τον ακολουθούσε και Τον παρακαλούσε φωνάζοντας όλο και πιο δυνατά. Και τόσο επίμονα τον παρακαλούσε που τελικά οι απόστολοι έχασαν κάθε υπομονή και Του είπαν: «Απόλυσον αυτήν». Και τι είπε τότε ο Χριστός σ’ αυτή τη γυναίκα; Της είπε: «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις» (Ματθ. 15, 26). Και αυτή Του απάντησε κάτι που έκανε τον Κύριο να θαυμάσει το απίστευτο βάθος της πίστεως αυτής της γυναίκας, την ελπίδα και την αγάπη που είχε.
«Ναι, Κύριε, στ΄αλήθεια είμαι σαν ένα σκυλί γιατί λατρεύω τα είδωλα αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων αυτών». Όταν το άκουσε ο Κύριος της απάντησε: «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης» (Ματθ. 15, 28).
Τόσο μεγάλη ήταν η πίστη και η παρρησία αυτής της δυστυχισμένης γυναίκας, η οποία δεν γνώριζε τον αληθινό Θεό. Και την παρρησία αυτή την εκτίμησε πολύ ο Χριστός.
Πάντα με πολλή παρρησία πρέπει να πλησιάζουμε τον Θεό. Να τον ικετεύουμε σαν τα μικρά παιδιά που περιμένουν βοήθεια από τη μητέρα τους και απλώνουν προς αυτήν τα μικρά τους χεράκια. Να Τον ικετεύουμε σαν ένας φτωχός που πεθαίνει της πείνας και ήρθε να παρακαλέσει τον άνθρωπο που είναι γνωστός για την ευσπλαχνία του να τον βοηθήσει. Να Τον ικετεύουμε σαν τη Χαναναία γυναίκα που με επιμονή παρακαλά τον Χριστό και σηκώνει σ’ Αυτόν τα χέρια της. Τον ικετεύει με παρρησία γιατί πιστεύει και ξέρει ότι θα λάβει αυτό που ζητά, πιστεύει και γι’ αυτό παίρνει βοήθεια.
Βλέπουμε λοιπόν ότι δύο προϋποθέσεις υπάρχουν για να γίνει δεκτή η προσευχή μας από τον Θεό. Πρώτ’ απ’ όλα χρειάζεται βαθιά και μεγάλη πίστη στον Κύριο, με όλη μας την καρδιά να πιστεύουμε σ’ Αυτόν που ικετεύουμε. Και το δεύτερο, να μην υπάρχει ούτε ίχνος αμφιβολίας, κανένας δισταγμός στην καρδιά αλλά μόνο η πίστη, η πίστη στο άπειρο έλεος του Θεού. Μόνο η προσευχή που βγαίνει από καρδιά που είναι γεμάτη ελπίδα και πίστη ακούγεται από τον Θεό.
Εκτός απ’ αυτό η προσευχή θέλει επιμονή.Πρέπει να ξέρουμε ότι δεν θα λάβουμε αμέσως αυτό που ζητούμε. Πρέπει να δείξουμε ότι είναι σταθερή η ελπίδα που έχουμε στον Θεό και η επιμονή σ’ αυτά που ζητούμε.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε μια φορά στους μαθητές του την εξής παραβολή: «Τις εξ υμών έξει φίλον και πορεύεται προς αυτόν μεσονυκτίου και ερεί αυτώ· φίλε, χρήσόν μοι τρεις άρτους, επειδή φίλος μου παρεγένετο εξ οδού προς με και ουκ έχω ο παραθήσω αυτώ· κακείνος έσωθεν αποκριθείς είπη· μη μοι κόπους μετ’ εμού εις την κοίτην εισίν· ου δύναμαι αναστάς δούναι σοι; λέγω υμίν, ει και ου δώσει αυτώ αναστάς δια το είναι αυτού φίλον, δια γε την αναίδειαν αυτού εγερθείς δώσει αυτώ όσων χρήζει» (Λουκ. 11, 5-8).
Είπε κα μια άλλη παραβολή για τη χήρα που την κατέτρεχε ο αντίδικός της, η οποία κάθε μέρα ερχόταν στον δικαστή και τον ζητούσε να την προστατέψει. Ο δικαστής αυτός ούτε τον Θεό φοβόταν, ούτε άνθρωπο ντρεπόταν. Κάθε φορά που ερχόταν την έδιωχνε από κοντά του αλλά εκείνη επέμενε. Στο τέλος τον είχε κουράσει πολύ και είπε μέσα του: «Ει και τον Θεόν ου φοβούμαι και άνθρωπον ουκ εντρέπομαι, δια γε το παρέχειν μοι κόπον την χήραν ταύτην εκδικήσω αυτήν, ίνα μη εις τέλος ερχομένη υπωπιάζη με. είπε δε ο Κύριος· ακούσατε τι ο κριτής της αδικίας λέγει· ο δε Θεός ου μη ποιήσει την εκδίκησιν των εκλεκτών αυτού των βοώντων προς αυτόν ημέρας και νυκτός, και μακροθυμών επ’ αυτοίς;» (Λουκ. 18, 4-7).
Ο Κύριος είπε ότι αν ο άδικος κριτής υπάκουσε στο τέλος στην παράκληση της δυστυχισμένης χήρας, είναι δυνατόν να μην ακούσει ο Επουράνιος Πατέρας την προσευχή μας αν Τον παρακαλούμε με την ίδια επιμονή που αυτή παρακαλούσε τον δικαστή; Με την ίδια βαθιά πίστη και επιμονή που είχε η χήρα πρέπει εμείς πάντα να προσευχόμαστε στον Θεό. Να προσευχόμαστε πάντα διότι έτσι μας παραγγέλλει ο απόστολος Παύλος, λέγοντας: «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α’ Θεσσαλ. 5, 17).
Αναφερόμενοι στη Θεραπεία του παραλύτου οι Ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς λένε ότι οι άνθρωποι που τον έφεραν δεν μπόρεσαν να μπουν στο σπίτι όπου βρισκόταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός εξαιτίας του όχλου. Γι’ αυτό άνοιξαν τη στέγη και κατέβασαν τον παράλυτο μαζί με το κρεβάτι του στη μέση μπροστά στον Ιησού.
Σίγουρα όταν αυτοί έβγαζαν τη στέγη, λάσπη και σκόνη έπεφτε πάνω σ’ αυτούς που βρίσκονταν μέσα στο σπίτι, και στον Κύριο Ιησού Χριστό. Άλλος στη θέση του θα αγανακτούσε, θα έλεγε να σταματήσουν, θα έβριζε. Εκείνος όμως δεν είπε ούτε μία λέξη. Αντί να τους επιτιμήσει, τους έκανε μεγάλη ευεργεσία, θεράπευσε τον ασθενή, είπε ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες του και τον πρόσταξε να πάρει το κρεβάτι του και να πάει σπίτι.
Προσέξτε λοιπόν πώς ενεργούσαν εκείνοι οι άνθρωποι. Χωρίς να λογαριάζουν κανένα και τίποτα, με παρρησία και τόλμη πλησίαζαν τον Χριστό. Η σκέψη ότι κάνουν ένα πράγμα ανήκουστο δεν τους σταμάτησε και δεν τους εμπόδισε να χαλάσουν τη στέγη. Με πόθο καρδιάς ζητούσαν τον Κύριο, γιατί είχαν μέσα τους τη φλόγα της πίστεως και γνώριζαν ότι Αυτός μπορεί να κάνει το θαύμα, ότι θα λάβουν αυτό που πιστεύουν. Έτσι και έγινε. Ο Κύριος είπε πως για την πίστη τους ο παράλυτος θα γίνει καλά.
Πολλούς ασθενείς που Τον πλησίασαν με πίστη θεράπευσε ο Χριστός και πάντα επαινούσε την παρρησία με την οποία Τον πλησίαζαν οι δυστυχισμένοι άνθρωποι. Θυμηθείτε τη Χαναναία, την ειδωλολάτρισσα γυναίκα, η οποία όταν είδε τον Χριστό έπεσε στα πόδια του και Τον ικέτευε: «Ελέησόν με, Κύριε… η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται» (Ματθ. 15, 22). Αλλά ο Κύριος δεν της απάντησε ούτε λέξη και προχωρούσε μπροστά. Εκείνη όμως Τον ακολουθούσε και Τον παρακαλούσε φωνάζοντας όλο και πιο δυνατά. Και τόσο επίμονα τον παρακαλούσε που τελικά οι απόστολοι έχασαν κάθε υπομονή και Του είπαν: «Απόλυσον αυτήν». Και τι είπε τότε ο Χριστός σ’ αυτή τη γυναίκα; Της είπε: «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις» (Ματθ. 15, 26). Και αυτή Του απάντησε κάτι που έκανε τον Κύριο να θαυμάσει το απίστευτο βάθος της πίστεως αυτής της γυναίκας, την ελπίδα και την αγάπη που είχε.
«Ναι, Κύριε, στ΄αλήθεια είμαι σαν ένα σκυλί γιατί λατρεύω τα είδωλα αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων αυτών». Όταν το άκουσε ο Κύριος της απάντησε: «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης» (Ματθ. 15, 28).
Τόσο μεγάλη ήταν η πίστη και η παρρησία αυτής της δυστυχισμένης γυναίκας, η οποία δεν γνώριζε τον αληθινό Θεό. Και την παρρησία αυτή την εκτίμησε πολύ ο Χριστός.
Πάντα με πολλή παρρησία πρέπει να πλησιάζουμε τον Θεό. Να τον ικετεύουμε σαν τα μικρά παιδιά που περιμένουν βοήθεια από τη μητέρα τους και απλώνουν προς αυτήν τα μικρά τους χεράκια. Να Τον ικετεύουμε σαν ένας φτωχός που πεθαίνει της πείνας και ήρθε να παρακαλέσει τον άνθρωπο που είναι γνωστός για την ευσπλαχνία του να τον βοηθήσει. Να Τον ικετεύουμε σαν τη Χαναναία γυναίκα που με επιμονή παρακαλά τον Χριστό και σηκώνει σ’ Αυτόν τα χέρια της. Τον ικετεύει με παρρησία γιατί πιστεύει και ξέρει ότι θα λάβει αυτό που ζητά, πιστεύει και γι’ αυτό παίρνει βοήθεια.
Βλέπουμε λοιπόν ότι δύο προϋποθέσεις υπάρχουν για να γίνει δεκτή η προσευχή μας από τον Θεό. Πρώτ’ απ’ όλα χρειάζεται βαθιά και μεγάλη πίστη στον Κύριο, με όλη μας την καρδιά να πιστεύουμε σ’ Αυτόν που ικετεύουμε. Και το δεύτερο, να μην υπάρχει ούτε ίχνος αμφιβολίας, κανένας δισταγμός στην καρδιά αλλά μόνο η πίστη, η πίστη στο άπειρο έλεος του Θεού. Μόνο η προσευχή που βγαίνει από καρδιά που είναι γεμάτη ελπίδα και πίστη ακούγεται από τον Θεό.
Εκτός απ’ αυτό η προσευχή θέλει επιμονή.Πρέπει να ξέρουμε ότι δεν θα λάβουμε αμέσως αυτό που ζητούμε. Πρέπει να δείξουμε ότι είναι σταθερή η ελπίδα που έχουμε στον Θεό και η επιμονή σ’ αυτά που ζητούμε.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε μια φορά στους μαθητές του την εξής παραβολή: «Τις εξ υμών έξει φίλον και πορεύεται προς αυτόν μεσονυκτίου και ερεί αυτώ· φίλε, χρήσόν μοι τρεις άρτους, επειδή φίλος μου παρεγένετο εξ οδού προς με και ουκ έχω ο παραθήσω αυτώ· κακείνος έσωθεν αποκριθείς είπη· μη μοι κόπους μετ’ εμού εις την κοίτην εισίν· ου δύναμαι αναστάς δούναι σοι; λέγω υμίν, ει και ου δώσει αυτώ αναστάς δια το είναι αυτού φίλον, δια γε την αναίδειαν αυτού εγερθείς δώσει αυτώ όσων χρήζει» (Λουκ. 11, 5-8).
Είπε κα μια άλλη παραβολή για τη χήρα που την κατέτρεχε ο αντίδικός της, η οποία κάθε μέρα ερχόταν στον δικαστή και τον ζητούσε να την προστατέψει. Ο δικαστής αυτός ούτε τον Θεό φοβόταν, ούτε άνθρωπο ντρεπόταν. Κάθε φορά που ερχόταν την έδιωχνε από κοντά του αλλά εκείνη επέμενε. Στο τέλος τον είχε κουράσει πολύ και είπε μέσα του: «Ει και τον Θεόν ου φοβούμαι και άνθρωπον ουκ εντρέπομαι, δια γε το παρέχειν μοι κόπον την χήραν ταύτην εκδικήσω αυτήν, ίνα μη εις τέλος ερχομένη υπωπιάζη με. είπε δε ο Κύριος· ακούσατε τι ο κριτής της αδικίας λέγει· ο δε Θεός ου μη ποιήσει την εκδίκησιν των εκλεκτών αυτού των βοώντων προς αυτόν ημέρας και νυκτός, και μακροθυμών επ’ αυτοίς;» (Λουκ. 18, 4-7).
Ο Κύριος είπε ότι αν ο άδικος κριτής υπάκουσε στο τέλος στην παράκληση της δυστυχισμένης χήρας, είναι δυνατόν να μην ακούσει ο Επουράνιος Πατέρας την προσευχή μας αν Τον παρακαλούμε με την ίδια επιμονή που αυτή παρακαλούσε τον δικαστή; Με την ίδια βαθιά πίστη και επιμονή που είχε η χήρα πρέπει εμείς πάντα να προσευχόμαστε στον Θεό. Να προσευχόμαστε πάντα διότι έτσι μας παραγγέλλει ο απόστολος Παύλος, λέγοντας: «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α’ Θεσσαλ. 5, 17).
Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει·
(’Ιωαννου 11, 25)
Re: Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά
Περί Προσευχής
Τι σημαίνει να προσευχόμαστε αδιάκοπα;
Δεν έχουμε και εμείς τις δικές μας βιοτικές φροντίδες, είναι δυνατόν να ασχολούμαστε μόνο με προσευχή; Η εντολή αυτή φαίνεται απραγματοποίητη. Και όμως είναι εφικτή και εφαρμόσιμη, διότι, τίποτα το ανέφικτο δεν ζητά από μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Πώς όμως μπορούμε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας αυτή την εντολή που ισχύει για όλους τους χριστιανούς; Το να προσευχόμαστε αδιάκοπα δεν σημαίνει μόνο να διαβάζουμε τις ευχές, να κάνουμε γονυκλισίες και να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Να προσευχόμαστε αδιάκοπα μπορούμε πάντα και όπου και να βρισκόμαστε. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να έχει η καρδιά μας διάθεση για προσευχή. Να είναι ταπεινή και να θρηνεί αδιάκοπα την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά της. Γεμάτη φόβο μπροστά στην μεγαλοσύνη του Θεού, τον Οποίον προσβάλλουμε με τις αμαρτίες μας. Αν τέτοια θα είναι η καρδιά μας, τότε πάντα θα είμαστε προσευχόμενοι και στη δουλειά και στο σπίτι. Θα είμαστε προσευχόμενοι ακόμα και τότε, όταν κληθούμε να δώσουμε λόγο σ’ αυτούς που έχουν στα χέρια τους εξουσία. Και στεκόμενοι μπροστά στην πόρτα τους θα στέλνουμε τις σιωπηλές μας κραυγές στον Θεό, παρακαλώντας Τον να μας προστατέψει.
Σε κάθε μας έργο μπορούμε να προσευχόμαστε, μόνο να υπάρχει διάθεση για προσευχή, να ποθεί η καρδιά μας τον Κύριο και τότε η εντολή που μας έδωσε ο απόστολος μπορεί εύκολα να πραγματοποιηθεί.
Εμεί δεν είμαστε και τόσο πολύ απασχολημένοι σε σύγκριση με τον προφήτη Δαβίδ. Αυτός ήταν βασιλιάς του Ισραήλ και από το πρωί έως το βράδυ ασχολιόταν με κρατικές υποθέσεις φροντίζοντας τον δικό του λαό. Άραγε είχε χρόνο για προσευχή; Θα ρωτούσε κανείς με απορία. Και όμως κοιτάξτε πώς προσευχόταν: «Εγενήθη τα δάκρυά μου εμοί άρτος ημέρας και νυκτός» (ψαλ. 41, 4). Ο προφήτης πάντα έχυνε δάκρυα, τα οποία ήταν γι’ αυτόν σαν το ψωμί. Μέρα νύχτα ικέτευε τον Θεό με προσευχές και δεήσεις, έγραψε πλήθος ψαλμών που όλοι τους είναι προσευχές στον Θεό. «Εκοπίασα εν τω στεναγμώ μου, λούσω καθ’ εκάστην νύκτα την κλίνην μου» (ψαλ. 6, 7). Τέτοια ήταν η προσευχή του, ακόμα και ξαπλωμένος στο κρεβάτι έβρεχε το προσκέφαλο με ποτάμια δακρύων…
Είναι δυνατόν εμείς που είμαστε λιγότερο απασχολημένοι να μην βρίσκουμε χρόνο να φέρουμε με την προσευχή τις θλίψεις μας στον Θεό και να χύσουμε ενώπιόν Του τα δάκρυά μας; Δεν πρέπει να προσευχόμαστε μόνο με προκαθορισμένες ευχές, αλλά από το περίσσευμα της καρδιάς πρέπει να μιλάει το στόμα. Πρέπει σιωπηλά, μέσα από την καρδιά να απευθύνουμε στον Θεό τις ευχές μας, όπως το έκανε η Άννα η μητέρα του προφήτη Σαμουήλ. Αυτή ήταν στείρα και το πράγμα αυτό της προκαλούσε μεγάλη θλίψη και πόνο, ήθελε πάρα πολύ να έχει παιδί. Και πήγε μια μέρα στην Ιερουσαλήμ να προσευχηθεί στον ναό. Στεκόταν γονατισμένη και παρακαλούσε τον Θεό να της χαρίσει παιδί. Και έδωσε όρκο να το αφιερώσει στον Κύριο. Προσευχόταν χωρίς να ανοίγει το στόμα, μόνο ελαφρά κουνούσε τα χείλη. Η καρδιά της βοούσε στον Θεό και Τον παρακαλούσε με πόνο. Δεν προσευχόταν με λέξεις αλλά με στεναγμούς της καρδιάς.
Έτσι προσευχόταν και ο προφήτης του Θεού Μωυσής όταν παρακαλούσε τον Κύριο να μην τιμωρεί τον λαό του. Το στόμα του ήταν κλειστό και αυτός προσευχόταν με την καρδιά στον Θεό. Αλλά και τα χείλη του ακόμα ήταν ακίνητα, και όμως ο Θεός του είπε: «Τι βοάς προς με;» (Εξοδ. 14, 15). Ο Μωυσής δεν μιλούσε, αλλά η προσευχή του ανέβαινε στον Θεό και ήταν σαν μια κραυγή γεμάτη θλίψη και πόνο που έβγαινε από τα βάθη της δικής του καρδιάς.
Βλέπετε πώς μπορεί ο άνθρωπος να προσεύχεται; Η ουσία της προσευχής είναι, να παραδιδόμαστε ολοκληρωτικά, με όλη την καρδιά μας, να ικετεύουμε τον Θεό, και η προσευχή να είναι γεμάτη πίστη και ακράδαντη ελπίδα. Έτσι όμως προσεύχεται η πλειοψηφία των ανθρώπων; Ασφαλώς όχι. Η δική μας προσευχή είναι μόνο επανάληψη κάποιων λέξεων, που έχουμε αποστηθίσει, και ενώ τα διαβάζουμε, το πνεύμα μας δεν προσεύχεται, αλλά τα επαναλαμβάνουμε μηχανικά, χωρίς να σκεφτόμαστε αυτά που ζητούμε. Εμείς οι ίδιοι δεν ακούμε τις προσευχές μας, και αν δεν τις ακούμε εμείς τότε πώς θέλουμε ο Θεός να ακούσει αυτά που ζητούμε;
Δεν ακούει ο Θεός και εκείνες τις προσευχές που δεν Του είναι ευάρεστες. Δεν δέχεται τις παρακλήσεις που στρέφονται κατά των ανθρώπων. Όταν, παραδείγματος χάριν, του ζητούμε να τιμωρήσει τους δικούς μας εχθρούς. Πολλές φορές ασυνείδητα ζητούμε στις προσευχές μας κάτι βλαβερό για τον πλησίον, τέτοιες ευχές ο Θεός δεν εισακούει. Και όταν ο θείος απόστολος Παύλος προσευχόταν να απαλλαχθεί από τις διώξεις και προσβολές του χαλκευτή Αλέξανδρου, δεν τον άκουσε ο Θεός. Αρνήθηκε την παράκλησή του αυτή. «Αρκεί σοι η χάρις μου· η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται», του είπε ο Κύριος (Β’ Κορ. 12, 9)
Όταν δεν έχουμε δύναμη, τότε είμαστε δυνατοί και έχουμε παρρησία στον Κύριο. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, μόνο πνευματικά αγαθά να ζητούμε από τον Θεό, και όχι αυτά που στην αφροσύνη μας εμείς τα θεωρούμε καλά. Ο Θεός καλύτερα από μας γνωρίζει τι χρειαζόμαστε και τι μας είναι ωφέλιμο. Μας δίνει πάντα αυτά που μας χρειάζονται. Υπάρχουν περιπτώσεις, και το είδαμε σήμερα, όταν τιμωρούνται όχι ένας ή περισσότεροι άνθρωποι αλλά ολόκληρος ο λαός.
Προσευχόμαστε κάθε μέρα και με ζήλο παρακαλούμε τον Κύριο να σταματήσουν οι βροχές που καταστρέφουν τους δικούς μας αγρούς. Και όμως δεν σταματούν. Τι σημαίνει αυτό; Δεν ακούει τις παρακλήσεις μας ο Θεός και δεν υπάρχει πλέον ανάγκη να τον ικετεύουμε; Όχι. Πρέπει να ξέρουμε ότι όταν ο Θεός στέλνει συμφορά που πλήττει ολόκληρο τον λαό, τότε όλος ο λαός πρέπει να Τον ικετεύει για σωτηρία. Πρέπει όλοι να κάνουν αυτό που έκαναν κάποτε οι κάτοικοι της Νηνευί, όταν έμαθαν από τον προφήτη πως αποφάσισε ο Θεός να καταστρέψει την πόλη. Τι έκαναν τότε λοιπόν; Όλος ο λαός τρεις μέρες και τρεις νύχτες προσευχόταν ολόψυχα. Και επειδή προσεύχονταν όλοι, ο Θεός τους λυπήθηκε. Και τώρα που μας απειλούν οι βροχές, είναι πολλοί αυτοί που προσεύχονται και ικετεύουν τον Κύριο;
Είστε πολύ λίγοι εδώ. Και αν υπολογίσουμε πόσους κατοίκους έχει η πόλη και η περιοχή που υποφέρει από τις νεροποντές, θα καταλάβουμε ότι λίγοι προσεύχονται, στην πλειοψηφία του ο λαός δεν προσεύχεται.
Όταν ήθελε ο Κύριος να τιμωρήσει τον Ισραήλ, με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία, επειδή άφησαν τον Γιαχβέ και άρχισαν να λατρεύουν τον Βάαλ, τότε είπε με το στόμα του μεγάλου προφήτη, του Ιερεμία: «Περιδράμετε εν’ ταις οδοίς Ιερουσαλήμ και ίδετε και γνώτε και ζητήσατε εν ταις πλατείαις αυτής, εάν εύρητε άνδρα, ει ποιών κρίμα και ζητών πίστιν και ίλεως έσομαι αυτοίς… Εμαστίγωσας αυτούς και ουκ επόνεσαν· συνετέλεσας αυτούς, και ουκ ηθέλησαν δέξασθαι παιδείαν· εστερέωσαν τα πρόσωπα αυτών υπέρ πέτραν και ουκ ηθέλησαν επιστραφήναι… Οι υιοί σου εγκατέλειπόν με και ώμνυον εν τοις ουκ ούσιν θεοίς· και εχόρτασα αυτούς και εμοιχώντο… Μη επί τούτοις ουκ επισκέψομαι; λέγει κύριος· ή εν έθνει τοιούτω ουκ εκδικήσει η ψυχή μου;» (Ιερ. 5, 1-9).
Βλέπετε λοιπόν πού βρίσκεται η απάντηση; Βλέπετε γιατί δεν σταματούν οι βροχές παρ’ όλο που εμείς προσευχόμαστε; Και όμως δεν πρέπει να πέφτουμε στην απόγνωση. Γνωρίζουμε εκείνη την ιστορία, όταν αποφάσισε ο Θεός να καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορα και το έμαθε ο προπάτορας Αβραάμ. Τότε άρχισε να παρακαλεί τον Κύριο να τους ελεήσει. Έλεγε το εξής στον Θεό: «Ουκ ανήσεις πάντα τον τόπον ένεκεν των πεντήκοντα δικαίων, εάν ώσιν εν αυτή;» (Γεν. 18, 24). Και ο Κύριος είπε ότι θα δείξει το έλεος για χάρη αυτών των πενήντα. Ο Αβραάμ συνέχισε να τον ικετεύει: «Και αν βρεις σαράντα, είκοσι, δέκα δικαίους δεν θα ελεήσεις την πόλη χάρη αυτών;» Και ο Θεός ήταν πρόθυμος να ελεήσει τις πόλεις ακόμη και χάρη των δέκα δικαίων. Αλλά δεν βρέθηκαν ούτε αυτοί.
Μήπως εμείς, το μικρό ποίμνιο του Χριστού, πρέπει να είμαστε εκείνοι οι δίκαιοι, που για χάρη τους ο Θεός συγχωρεί τον λαό; Ας προσευχόμαστε, για να ακούσει ο Κύριος, αυτούς που δεν προσεύχονται σ΄Αυτόν. Να προσευχόμαστε πάντα, ακούραστα, ακόμα και αν αργεί ο Θεός να μας εισακούσει.
Ακόμα και άγιοι, πολλές φορές προσεύχονταν μήνες ολόκληρους, πριν γίνει δεκτή η ευχή τους από τον Θεό. Ιδίως όταν αυτό που ζητούσαν, αφορούσε τον κόσμο που ζούσε μέσα στην αμαρτία.
Πρέπει να προσευχόμαστε πάντα και να παρακαλούμε ακούραστα, έχοντας στο νου μας τα λόγια αυτά του Κυρίου: «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσετε υμίν· πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται» (Ματθ. 7, 7-8).
Λοιπόν, να προσευχόμαστε αδιάκοπα και να χτυπάμε ακούραστα την θύρα της θείας ευσπλαχνίας. Να τον ικετεύουμε, όχι μόνο για μας, αλλά και γι’ αυτούς που δεν προσεύχονται σ΄Αυτόν. Θα ακουστούν οι ευχές μας και θα μας αποδώσει ο Κύριος κατά το μέγα Του έλεος.
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Γ’».
Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Τι σημαίνει να προσευχόμαστε αδιάκοπα;
Δεν έχουμε και εμείς τις δικές μας βιοτικές φροντίδες, είναι δυνατόν να ασχολούμαστε μόνο με προσευχή; Η εντολή αυτή φαίνεται απραγματοποίητη. Και όμως είναι εφικτή και εφαρμόσιμη, διότι, τίποτα το ανέφικτο δεν ζητά από μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Πώς όμως μπορούμε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας αυτή την εντολή που ισχύει για όλους τους χριστιανούς; Το να προσευχόμαστε αδιάκοπα δεν σημαίνει μόνο να διαβάζουμε τις ευχές, να κάνουμε γονυκλισίες και να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Να προσευχόμαστε αδιάκοπα μπορούμε πάντα και όπου και να βρισκόμαστε. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να έχει η καρδιά μας διάθεση για προσευχή. Να είναι ταπεινή και να θρηνεί αδιάκοπα την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά της. Γεμάτη φόβο μπροστά στην μεγαλοσύνη του Θεού, τον Οποίον προσβάλλουμε με τις αμαρτίες μας. Αν τέτοια θα είναι η καρδιά μας, τότε πάντα θα είμαστε προσευχόμενοι και στη δουλειά και στο σπίτι. Θα είμαστε προσευχόμενοι ακόμα και τότε, όταν κληθούμε να δώσουμε λόγο σ’ αυτούς που έχουν στα χέρια τους εξουσία. Και στεκόμενοι μπροστά στην πόρτα τους θα στέλνουμε τις σιωπηλές μας κραυγές στον Θεό, παρακαλώντας Τον να μας προστατέψει.
Σε κάθε μας έργο μπορούμε να προσευχόμαστε, μόνο να υπάρχει διάθεση για προσευχή, να ποθεί η καρδιά μας τον Κύριο και τότε η εντολή που μας έδωσε ο απόστολος μπορεί εύκολα να πραγματοποιηθεί.
Εμεί δεν είμαστε και τόσο πολύ απασχολημένοι σε σύγκριση με τον προφήτη Δαβίδ. Αυτός ήταν βασιλιάς του Ισραήλ και από το πρωί έως το βράδυ ασχολιόταν με κρατικές υποθέσεις φροντίζοντας τον δικό του λαό. Άραγε είχε χρόνο για προσευχή; Θα ρωτούσε κανείς με απορία. Και όμως κοιτάξτε πώς προσευχόταν: «Εγενήθη τα δάκρυά μου εμοί άρτος ημέρας και νυκτός» (ψαλ. 41, 4). Ο προφήτης πάντα έχυνε δάκρυα, τα οποία ήταν γι’ αυτόν σαν το ψωμί. Μέρα νύχτα ικέτευε τον Θεό με προσευχές και δεήσεις, έγραψε πλήθος ψαλμών που όλοι τους είναι προσευχές στον Θεό. «Εκοπίασα εν τω στεναγμώ μου, λούσω καθ’ εκάστην νύκτα την κλίνην μου» (ψαλ. 6, 7). Τέτοια ήταν η προσευχή του, ακόμα και ξαπλωμένος στο κρεβάτι έβρεχε το προσκέφαλο με ποτάμια δακρύων…
Είναι δυνατόν εμείς που είμαστε λιγότερο απασχολημένοι να μην βρίσκουμε χρόνο να φέρουμε με την προσευχή τις θλίψεις μας στον Θεό και να χύσουμε ενώπιόν Του τα δάκρυά μας; Δεν πρέπει να προσευχόμαστε μόνο με προκαθορισμένες ευχές, αλλά από το περίσσευμα της καρδιάς πρέπει να μιλάει το στόμα. Πρέπει σιωπηλά, μέσα από την καρδιά να απευθύνουμε στον Θεό τις ευχές μας, όπως το έκανε η Άννα η μητέρα του προφήτη Σαμουήλ. Αυτή ήταν στείρα και το πράγμα αυτό της προκαλούσε μεγάλη θλίψη και πόνο, ήθελε πάρα πολύ να έχει παιδί. Και πήγε μια μέρα στην Ιερουσαλήμ να προσευχηθεί στον ναό. Στεκόταν γονατισμένη και παρακαλούσε τον Θεό να της χαρίσει παιδί. Και έδωσε όρκο να το αφιερώσει στον Κύριο. Προσευχόταν χωρίς να ανοίγει το στόμα, μόνο ελαφρά κουνούσε τα χείλη. Η καρδιά της βοούσε στον Θεό και Τον παρακαλούσε με πόνο. Δεν προσευχόταν με λέξεις αλλά με στεναγμούς της καρδιάς.
Έτσι προσευχόταν και ο προφήτης του Θεού Μωυσής όταν παρακαλούσε τον Κύριο να μην τιμωρεί τον λαό του. Το στόμα του ήταν κλειστό και αυτός προσευχόταν με την καρδιά στον Θεό. Αλλά και τα χείλη του ακόμα ήταν ακίνητα, και όμως ο Θεός του είπε: «Τι βοάς προς με;» (Εξοδ. 14, 15). Ο Μωυσής δεν μιλούσε, αλλά η προσευχή του ανέβαινε στον Θεό και ήταν σαν μια κραυγή γεμάτη θλίψη και πόνο που έβγαινε από τα βάθη της δικής του καρδιάς.
Βλέπετε πώς μπορεί ο άνθρωπος να προσεύχεται; Η ουσία της προσευχής είναι, να παραδιδόμαστε ολοκληρωτικά, με όλη την καρδιά μας, να ικετεύουμε τον Θεό, και η προσευχή να είναι γεμάτη πίστη και ακράδαντη ελπίδα. Έτσι όμως προσεύχεται η πλειοψηφία των ανθρώπων; Ασφαλώς όχι. Η δική μας προσευχή είναι μόνο επανάληψη κάποιων λέξεων, που έχουμε αποστηθίσει, και ενώ τα διαβάζουμε, το πνεύμα μας δεν προσεύχεται, αλλά τα επαναλαμβάνουμε μηχανικά, χωρίς να σκεφτόμαστε αυτά που ζητούμε. Εμείς οι ίδιοι δεν ακούμε τις προσευχές μας, και αν δεν τις ακούμε εμείς τότε πώς θέλουμε ο Θεός να ακούσει αυτά που ζητούμε;
Δεν ακούει ο Θεός και εκείνες τις προσευχές που δεν Του είναι ευάρεστες. Δεν δέχεται τις παρακλήσεις που στρέφονται κατά των ανθρώπων. Όταν, παραδείγματος χάριν, του ζητούμε να τιμωρήσει τους δικούς μας εχθρούς. Πολλές φορές ασυνείδητα ζητούμε στις προσευχές μας κάτι βλαβερό για τον πλησίον, τέτοιες ευχές ο Θεός δεν εισακούει. Και όταν ο θείος απόστολος Παύλος προσευχόταν να απαλλαχθεί από τις διώξεις και προσβολές του χαλκευτή Αλέξανδρου, δεν τον άκουσε ο Θεός. Αρνήθηκε την παράκλησή του αυτή. «Αρκεί σοι η χάρις μου· η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται», του είπε ο Κύριος (Β’ Κορ. 12, 9)
Όταν δεν έχουμε δύναμη, τότε είμαστε δυνατοί και έχουμε παρρησία στον Κύριο. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, μόνο πνευματικά αγαθά να ζητούμε από τον Θεό, και όχι αυτά που στην αφροσύνη μας εμείς τα θεωρούμε καλά. Ο Θεός καλύτερα από μας γνωρίζει τι χρειαζόμαστε και τι μας είναι ωφέλιμο. Μας δίνει πάντα αυτά που μας χρειάζονται. Υπάρχουν περιπτώσεις, και το είδαμε σήμερα, όταν τιμωρούνται όχι ένας ή περισσότεροι άνθρωποι αλλά ολόκληρος ο λαός.
Προσευχόμαστε κάθε μέρα και με ζήλο παρακαλούμε τον Κύριο να σταματήσουν οι βροχές που καταστρέφουν τους δικούς μας αγρούς. Και όμως δεν σταματούν. Τι σημαίνει αυτό; Δεν ακούει τις παρακλήσεις μας ο Θεός και δεν υπάρχει πλέον ανάγκη να τον ικετεύουμε; Όχι. Πρέπει να ξέρουμε ότι όταν ο Θεός στέλνει συμφορά που πλήττει ολόκληρο τον λαό, τότε όλος ο λαός πρέπει να Τον ικετεύει για σωτηρία. Πρέπει όλοι να κάνουν αυτό που έκαναν κάποτε οι κάτοικοι της Νηνευί, όταν έμαθαν από τον προφήτη πως αποφάσισε ο Θεός να καταστρέψει την πόλη. Τι έκαναν τότε λοιπόν; Όλος ο λαός τρεις μέρες και τρεις νύχτες προσευχόταν ολόψυχα. Και επειδή προσεύχονταν όλοι, ο Θεός τους λυπήθηκε. Και τώρα που μας απειλούν οι βροχές, είναι πολλοί αυτοί που προσεύχονται και ικετεύουν τον Κύριο;
Είστε πολύ λίγοι εδώ. Και αν υπολογίσουμε πόσους κατοίκους έχει η πόλη και η περιοχή που υποφέρει από τις νεροποντές, θα καταλάβουμε ότι λίγοι προσεύχονται, στην πλειοψηφία του ο λαός δεν προσεύχεται.
Όταν ήθελε ο Κύριος να τιμωρήσει τον Ισραήλ, με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία, επειδή άφησαν τον Γιαχβέ και άρχισαν να λατρεύουν τον Βάαλ, τότε είπε με το στόμα του μεγάλου προφήτη, του Ιερεμία: «Περιδράμετε εν’ ταις οδοίς Ιερουσαλήμ και ίδετε και γνώτε και ζητήσατε εν ταις πλατείαις αυτής, εάν εύρητε άνδρα, ει ποιών κρίμα και ζητών πίστιν και ίλεως έσομαι αυτοίς… Εμαστίγωσας αυτούς και ουκ επόνεσαν· συνετέλεσας αυτούς, και ουκ ηθέλησαν δέξασθαι παιδείαν· εστερέωσαν τα πρόσωπα αυτών υπέρ πέτραν και ουκ ηθέλησαν επιστραφήναι… Οι υιοί σου εγκατέλειπόν με και ώμνυον εν τοις ουκ ούσιν θεοίς· και εχόρτασα αυτούς και εμοιχώντο… Μη επί τούτοις ουκ επισκέψομαι; λέγει κύριος· ή εν έθνει τοιούτω ουκ εκδικήσει η ψυχή μου;» (Ιερ. 5, 1-9).
Βλέπετε λοιπόν πού βρίσκεται η απάντηση; Βλέπετε γιατί δεν σταματούν οι βροχές παρ’ όλο που εμείς προσευχόμαστε; Και όμως δεν πρέπει να πέφτουμε στην απόγνωση. Γνωρίζουμε εκείνη την ιστορία, όταν αποφάσισε ο Θεός να καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορα και το έμαθε ο προπάτορας Αβραάμ. Τότε άρχισε να παρακαλεί τον Κύριο να τους ελεήσει. Έλεγε το εξής στον Θεό: «Ουκ ανήσεις πάντα τον τόπον ένεκεν των πεντήκοντα δικαίων, εάν ώσιν εν αυτή;» (Γεν. 18, 24). Και ο Κύριος είπε ότι θα δείξει το έλεος για χάρη αυτών των πενήντα. Ο Αβραάμ συνέχισε να τον ικετεύει: «Και αν βρεις σαράντα, είκοσι, δέκα δικαίους δεν θα ελεήσεις την πόλη χάρη αυτών;» Και ο Θεός ήταν πρόθυμος να ελεήσει τις πόλεις ακόμη και χάρη των δέκα δικαίων. Αλλά δεν βρέθηκαν ούτε αυτοί.
Μήπως εμείς, το μικρό ποίμνιο του Χριστού, πρέπει να είμαστε εκείνοι οι δίκαιοι, που για χάρη τους ο Θεός συγχωρεί τον λαό; Ας προσευχόμαστε, για να ακούσει ο Κύριος, αυτούς που δεν προσεύχονται σ΄Αυτόν. Να προσευχόμαστε πάντα, ακούραστα, ακόμα και αν αργεί ο Θεός να μας εισακούσει.
Ακόμα και άγιοι, πολλές φορές προσεύχονταν μήνες ολόκληρους, πριν γίνει δεκτή η ευχή τους από τον Θεό. Ιδίως όταν αυτό που ζητούσαν, αφορούσε τον κόσμο που ζούσε μέσα στην αμαρτία.
Πρέπει να προσευχόμαστε πάντα και να παρακαλούμε ακούραστα, έχοντας στο νου μας τα λόγια αυτά του Κυρίου: «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσετε υμίν· πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται» (Ματθ. 7, 7-8).
Λοιπόν, να προσευχόμαστε αδιάκοπα και να χτυπάμε ακούραστα την θύρα της θείας ευσπλαχνίας. Να τον ικετεύουμε, όχι μόνο για μας, αλλά και γι’ αυτούς που δεν προσεύχονται σ΄Αυτόν. Θα ακουστούν οι ευχές μας και θα μας αποδώσει ο Κύριος κατά το μέγα Του έλεος.
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Γ’».
Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει·
(’Ιωαννου 11, 25)