Πίστις και διδασκαλία
«Kαι μεϊς" πιστεύουμε γι' αυτό και μιλάμε» (Β' Κορ. 4,13).
Τί λες; Άν δέν πιστεΰης, δεν ομιλείς, άλλα μένεις άφωνος; ναί, λέγει. Χωρίς πίστι δέν μπορώ οΰτε το στόμα μου να ανοίξω, οΰτε να κινήσω την γλώσσα μου, οΰτε να ανοίξω τα χείλη· εγώ ό λογικός στέκομαι άφωνος χωρίς την διδασκαλία της πίστεως. Όπως, δηλαδή δένδρο χωρίς ρίζα δέν δίνει καρπό, έτσι, άν δέν προηγηθή ή βαθειά πίστις δέν μπορεί να προέλθη ό λόγος της διδασκαλίας. Γι' αυτό και λέγει σέ άλλο σημείο:
«Εάν ομολόγησες με το στόμα σου δτι ό Χριστός είναι Κύριος κα\ πιστέψης με την καρδιά σου δτι ό Θεός τον άνέσττισε εκ νεκρών, τότε θα σωθης. Διότι με την κάρδια ο άνθρωπος πιστεύει ό,τι τον όδηγεϊ σε δικαίωσι, με το στόμα δμως ομολογεί δ,τι τον όδτιγεϊ σέ σωτήρια» (Ρωμ. 10,9-10). Τί καλλίτερο θα μπορούσε να ύπαρξη από αυτό το δένδρο, άφοϋ όχι μόνο τα κλαδιά του, αλλά και αύτη ή ρίζα δίνει καρπό· ή ρίζα την δικαίωσι και εκείνα την σωτηρία;
Γι' αύτο λέγει· «πιστευομεν διό και λαλοϋμεν». Διότι όπως τά μέλη πού τρέμουν και είναι παραλυμένα από τά γηρατειά ή βακτηρία, τά στηρίζει μέ ασφάλεια και δεν τά αφήνει νά πέσουν, έτσι και την ψυχή μας πού κλονίζεται και ταλαντεύεται από αδύνατους λογισμούς, την συγκρατεί ή πίστις με μεγαλύτερη ασφάλεια από την βακτηρία.
Και άφοϋ την τόνωση με την δύναμι της δικής της ισχύος, την στηρίζει μέ ακρίβεια και δεν την αφήνει πότε νά άνατραπή. Δέν την αφήνει, διότι διορθώνει τους ασθενείς λογισμούς μέ την σταθερότητα της δικής της αρετής και απομακρύνει το σκοτάδι πού προέρχεται από αυτούς. Την ψυχή, πάλι, πού είναι σάν νά κάθεται σε σπίτι σκοτεινό από τον θόρυβο των λογισμών, την φωτίζει μέ το δικό της φως.
Γι' αυτό, όσοι δέν έχουν πίστι, δέν βρίσκονται σε καλύτερη κατάστασι από αυτούς πού ζουν στο σκοτάδι. Και όπως εκείνοι και σέ τοίχους χτυπούν και συγκρούονται μέ αυτούς πού συναντούν και πέφτουν σέ βάραθρα και γκρεμούς και δέν έχουν καμμιά ωφέλεια άπό τά μάτια, γιατί δέν υπάρχει το φως πού τους οδηγεί νά βλέπουν έτσι και αύτοι πού δέν έχουν πίστι, και μεταξύ τους συγκρούστηκαν και έπεσαν πάνω σέ τοίχους και τέλος καταγκρεμίστηκαν στο βάραθρο τής απώλειας.
Και μάρτυρες των λόγων αυτών είναι όσοι καυχώνται γιά την ελληνική τους σοφία, αύτοι πού καμαρώνουν για τη γενειάδα και τον τρίβωνα και τη βακτηρία. Διότι ύστερα άπό μακρούς και πολλούς αγώνες λόγων δέν είδαν τις πέτρες πού βρίσκονταν μπροστά στα μάτια τους· γιατί αν τις έβλεπαν σάν πέτρες, δέν θά νόμιζαν πώς είναι θεοί. Και μεταξύ τους συγκρούσθηκαν και ώδηγήθηκαν και έπεσαν σε αυτόν τον βαθύτατο γκρεμό της ασεβείας, όχι από άλλη αιτία, άλλα επειδή άνέθεσαν όλα τα δικά τους στους λογισμούς τους. Και αυτό για να δήλωση ό Παύλος έλεγε:
«Με τις σπείρεις τους παρεδόθηκαν σε μάταια πράγματα και σκοτίσθηκε ή ανόητη καρδιά τους. 'Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν ανόητοι» (Ρωμ. 1,21-22).
"Υστερα αναφέροντας την άπόδειξι για το σκοτάδι και την ανοησία τους πρόσθεσε: «Αντάλλαξαν την λαμπρότητα τοϋ άφθαρτου
Θεοϋ με το ομοίωμα της μορφής φθαρτού άνθρωπου και πτηνών και ερπετών καϊ τετραπόδων» (Ρωμ. 1,23).
Περί πίστεως
Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές
-
kostas8888
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 373
- Εγγραφή: Τετ Σεπ 20, 2006 5:00 am
- Τοποθεσία: AΘΗΝΑ
- Επικοινωνία:
-
kostas8888
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 373
- Εγγραφή: Τετ Σεπ 20, 2006 5:00 am
- Τοποθεσία: AΘΗΝΑ
- Επικοινωνία:
ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
'Έννοια τοϋ ονόματος πίστις
Άλλα ποια πίστι εννοεί εδώ ό Παΰλος; Διότι το όνομα της πίστεως έχει διπλή σημασία.
Και πραγματικά, πίστις λέγεται ή δΰναμις με την όποια οι απόστολοι έκαναν τα θαύματα, γιά την οποία ό Χρίστος έλεγε: «Έάν έχετε πίστι όπως ό σπόρος τοϋ σιναπιον, θα πΐιτε στο βουνό αυτό 'Μετατοπιοον από έδω εκεΐ καϊ δεν θα σας είναι αδύνατο» (Ματθ. 17,20).
Και πάλι όταν δεν μπόρεσαν οι μαθηται του να ά-παλλά-ξουν τον σεληνιαζόμενο άπο τα δαιμόνια καϊ ήθελαν να μάθουν την αιτία, ό Ίησους υπαινίχθηκε αυτήν ακριβώς την έλλειψι της πίστεως όταν τους έλεγε: «Γιά την απιστία σας» (Ματθ. 17, 20). Και ό Παύλος έλεγε γι' αύτη: «Έάν εχω πίστι ώστε να μετακινώ καϊ ό-ρη» (Α' Κορ. 13,2). Καϊ όταν ό Πέτρος φοβόταν μήπως βυθισθή, όταν βάδιζε πεζή πάνω στην θάλασσα, πάλι γι' αυτό τον κατηγόρησε ό Χριστός, όταν είπε: «Όλιγόπιστέ! Γιατί δίστασες»; (Ματθ. 14,31).
Πίστις, λοιπόν, λέγεται ή ικανότητα να κάμνουν θαύματα και σημεία.
Λέγεται επίσης πίστις και ή δΰναμις που μας προετοιμάζει καΊ μας οδηγεί στη γνώσι τοΰ Θεού, και συμφωνά μέ την οποία ό καθένας μας ονομάζεται πιστός. Όπως όταν λέγη γράφοντας στους 'Ρωμαίους: «Ευχαριστώ τον Θεό μου δια Ίησοϋ Χρίστου, γιατί ή πίστις σας διαλαλεϊται σε όλο τον κόσμο» (Ρωμ. 1,8). Και στους Θεσσαλονικείς πάλι: «Από σας αντήχησε ό λόγος Θεον όχι μόνο στην Μακεδονία, άλλα καϊ στην Αχαΐα καϊ σε κάθε τόπο έγινε γνωστή ή πίστις σας προς τονΘεόν» (Α' Θεσ. 1,8). Λοιπόν, ποια πίστι εννοεί εδώ; Είναι φανερό Οτι εννοεί την πίστι της γνώσεως. Και το φανερώνουν τα έξης. «Πιστεΰομεν» λέγει, «δι' δ και λα-λούμεν». Τι πιστεΰομεν; «'Ότι αυτός πού άνέστησε τον Ίησοϋ, θά άναστηση κα\ μας δια τον Ιησοϋ» (Β' Κορ.
4,14).
Άλλα γιατί αύτη την ονομάζει «πνεύμα πίστεως» και την κατατάσσει στή χορεία τών χαρισμάτων; Διότι, εάν ή πίστις είναι χάρισμα και δώρο του Πνεύματος μόνο, και δχι δικό μας κατόρθωμα, τότε δεν θα τιμωρηθούν και δσοι δεν πιστεύουν, ούτε πάλι θα επαινεθούν όσοι πιστεύουν.
Πραγματικά, αύτος είναι ό χαρακτήρας τών χαρισμάτων, δεν έχει στεφάνους και αμοιβές. Διότι το δώρο δεν είναι κατόρθωμα αυτών πού το δέχθηκαν, αλλά είναι χάρισμα της φιλοφροσύνης αυτού πού το παρέχει. Γι' αυτό διέταξε τους μαθητές του νά μη χαίρωνται πού έκβάλλουν δαιμόνια, και αυτούς πού προφήτευσαν εξ ονόματος του και έκαναν πολλά κατορθώματα, τους έ-ξεδίωξε από την βασιλεία τών ουρανών, διότι δεν είχαν καμμία παρρησία πού νά στηρίζεται στά δικά τους κατορθώματα, αλλά ήθελαν νά σωθούν άπλα μόνο με τα χαρίσματα (Ματθ.7,21-23).
'Εάν, λοιπόν, και ή πίστις είναι κάτι τέτοιο, και μείς δέν εισφέραμε τίποτε, αλλά το πάν είναι καρπός της χάριτος τού Πνεύματος και εκείνη την έσπειρε στις ψυχές μας, και δέν πρόκειται γι' αυτό νά έχουμε κανένα μισθό, τότε πώς έλεγε: «Με την καρδιά πιστεύει ό άνθρωπος δ,τι οδηγεί στην δικαίωσι, με το στόμα δμως ομολογεί ο,τι οδηγεί σε σωτηρία;» (Ρωμ. 10,10). Διότι ή
πίστις είναι κατόρθωμα και της αρετής αυτού ό οποίος πίστεψε. Πώς, λοιπόν, αλλού υποδηλώνει το 'ίδιο λέγοντας: «Σ εκείνον δμως που δεν εργάζεται, πιστεύει δμως στον Θεό πού δικαιώνει τον άσεβη, λογαριάζεται η πί-στις τον προς δικαίωσι» (Ρωμ. 4,5) αν ανήκουν τα πάντα στη χάρι του άγιου Πνεύματος; Πώς στεφάνωσε μέ άπειρα εγκώμια τον Πατριάρχη Αβραάμ, διότι παρέβλεψε δλα τα παρόντα και πίστεψε στην ελπίδα, έκεΐ που δεν υπήρχε ελπίδα;
Άλλα ποια πίστι εννοεί εδώ ό Παΰλος; Διότι το όνομα της πίστεως έχει διπλή σημασία.
Και πραγματικά, πίστις λέγεται ή δΰναμις με την όποια οι απόστολοι έκαναν τα θαύματα, γιά την οποία ό Χρίστος έλεγε: «Έάν έχετε πίστι όπως ό σπόρος τοϋ σιναπιον, θα πΐιτε στο βουνό αυτό 'Μετατοπιοον από έδω εκεΐ καϊ δεν θα σας είναι αδύνατο» (Ματθ. 17,20).
Και πάλι όταν δεν μπόρεσαν οι μαθηται του να ά-παλλά-ξουν τον σεληνιαζόμενο άπο τα δαιμόνια καϊ ήθελαν να μάθουν την αιτία, ό Ίησους υπαινίχθηκε αυτήν ακριβώς την έλλειψι της πίστεως όταν τους έλεγε: «Γιά την απιστία σας» (Ματθ. 17, 20). Και ό Παύλος έλεγε γι' αύτη: «Έάν εχω πίστι ώστε να μετακινώ καϊ ό-ρη» (Α' Κορ. 13,2). Καϊ όταν ό Πέτρος φοβόταν μήπως βυθισθή, όταν βάδιζε πεζή πάνω στην θάλασσα, πάλι γι' αυτό τον κατηγόρησε ό Χριστός, όταν είπε: «Όλιγόπιστέ! Γιατί δίστασες»; (Ματθ. 14,31).
Πίστις, λοιπόν, λέγεται ή ικανότητα να κάμνουν θαύματα και σημεία.
Λέγεται επίσης πίστις και ή δΰναμις που μας προετοιμάζει καΊ μας οδηγεί στη γνώσι τοΰ Θεού, και συμφωνά μέ την οποία ό καθένας μας ονομάζεται πιστός. Όπως όταν λέγη γράφοντας στους 'Ρωμαίους: «Ευχαριστώ τον Θεό μου δια Ίησοϋ Χρίστου, γιατί ή πίστις σας διαλαλεϊται σε όλο τον κόσμο» (Ρωμ. 1,8). Και στους Θεσσαλονικείς πάλι: «Από σας αντήχησε ό λόγος Θεον όχι μόνο στην Μακεδονία, άλλα καϊ στην Αχαΐα καϊ σε κάθε τόπο έγινε γνωστή ή πίστις σας προς τονΘεόν» (Α' Θεσ. 1,8). Λοιπόν, ποια πίστι εννοεί εδώ; Είναι φανερό Οτι εννοεί την πίστι της γνώσεως. Και το φανερώνουν τα έξης. «Πιστεΰομεν» λέγει, «δι' δ και λα-λούμεν». Τι πιστεΰομεν; «'Ότι αυτός πού άνέστησε τον Ίησοϋ, θά άναστηση κα\ μας δια τον Ιησοϋ» (Β' Κορ.
4,14).
Άλλα γιατί αύτη την ονομάζει «πνεύμα πίστεως» και την κατατάσσει στή χορεία τών χαρισμάτων; Διότι, εάν ή πίστις είναι χάρισμα και δώρο του Πνεύματος μόνο, και δχι δικό μας κατόρθωμα, τότε δεν θα τιμωρηθούν και δσοι δεν πιστεύουν, ούτε πάλι θα επαινεθούν όσοι πιστεύουν.
Πραγματικά, αύτος είναι ό χαρακτήρας τών χαρισμάτων, δεν έχει στεφάνους και αμοιβές. Διότι το δώρο δεν είναι κατόρθωμα αυτών πού το δέχθηκαν, αλλά είναι χάρισμα της φιλοφροσύνης αυτού πού το παρέχει. Γι' αυτό διέταξε τους μαθητές του νά μη χαίρωνται πού έκβάλλουν δαιμόνια, και αυτούς πού προφήτευσαν εξ ονόματος του και έκαναν πολλά κατορθώματα, τους έ-ξεδίωξε από την βασιλεία τών ουρανών, διότι δεν είχαν καμμία παρρησία πού νά στηρίζεται στά δικά τους κατορθώματα, αλλά ήθελαν νά σωθούν άπλα μόνο με τα χαρίσματα (Ματθ.7,21-23).
'Εάν, λοιπόν, και ή πίστις είναι κάτι τέτοιο, και μείς δέν εισφέραμε τίποτε, αλλά το πάν είναι καρπός της χάριτος τού Πνεύματος και εκείνη την έσπειρε στις ψυχές μας, και δέν πρόκειται γι' αυτό νά έχουμε κανένα μισθό, τότε πώς έλεγε: «Με την καρδιά πιστεύει ό άνθρωπος δ,τι οδηγεί στην δικαίωσι, με το στόμα δμως ομολογεί ο,τι οδηγεί σε σωτηρία;» (Ρωμ. 10,10). Διότι ή
πίστις είναι κατόρθωμα και της αρετής αυτού ό οποίος πίστεψε. Πώς, λοιπόν, αλλού υποδηλώνει το 'ίδιο λέγοντας: «Σ εκείνον δμως που δεν εργάζεται, πιστεύει δμως στον Θεό πού δικαιώνει τον άσεβη, λογαριάζεται η πί-στις τον προς δικαίωσι» (Ρωμ. 4,5) αν ανήκουν τα πάντα στη χάρι του άγιου Πνεύματος; Πώς στεφάνωσε μέ άπειρα εγκώμια τον Πατριάρχη Αβραάμ, διότι παρέβλεψε δλα τα παρόντα και πίστεψε στην ελπίδα, έκεΐ που δεν υπήρχε ελπίδα;