Το Άγιο καλοκαίρι.

[dionysisgr]

Δεκαπενταυγουστος..

Τωρα το καλοκαιρι κατακοπο απο την πορεια,
ζητα πια να ξαποστασει, να αναπαυθει μεσα στην αγκαλια της ταπεινης,
της αληθινης λαϊκης ευσεβειας.

Εχει ερθει η ευλογημενη ωρα. Η εορτη της Κοιμησεως, μα και της μακαριας Μεταστασεως συναμα.

Περπατωντας σε αποτομες ανηφορες με κοντρα τον ανεμο, και τον ηλιο καταματα, να καιει,
σαν καντηλι αφιερωμενο, εις την παντων Ανασσα,
μεσα απο ημισκοτεινα στενα, κατω απο καμαρες, και παραθυρα,
σε καποια χωρα των νησιων,
γυρω απο πλατειες ευρυχωρες γεματες παιδικες φωνες,
και καθε λογης χρωματα,
στα αθανατα βουνα και τους χρυσους καμπους,
σε τοπια που καλουν σε προσευχη και δοξολογια.

Στα αρχαια Μοναστηρια και τους περιλαμπρους Ναους, οπου γης, οπου οι ψυχες ορθοδοξως, προσμετρουν το ζειν,
το ανθρωπινο ποταμι, των απλων και ευλαβων ψυχων, ξεκινα, και παλι και παλι,
μεσα απο τα βαθη των αιωνων,
ακουραστα, ελικρινα και τιμια, με οραμα και προσμονη, δεος και σεβασμο,
με την ελπιδα τεντωμενη πανω στο σχοινι των κοπων, των βασανων, της ζωης τους,
για να τιμησει, να προσκυνησει, να παρακαλεσει, να ευχαριστησει την ταπεινη κορη της Ναζαρετ.

Αυτην την μια των Αγιων. Την Παναγιά μας. Την Πανακηρατη και Παναμωμητη Κυρια των Αγγελων.

Την δευτερη Ευα, την Υπερευλογημενη, του γενους των ανθρωπων Ελευθερωτρια και Οδηγητρια,
την λυτρωσαμενην ημας εκ της καταρας, το τειχος το απροσμαχητον,
την Υπερμαχω Στρατηγω του γενους, την μονην ασφαλεστατην Μεσιτριαν,
την μεθοριο μεταξυ κτιστης και Ακτιστου φυσεως,
την αει πρεσβευουσα υπερ παντων των αναξιων και αμαρτωλων.

Την Βηματαρισσα, και την Εσφαγμενη, την Παναγια του Αξιον Εστιν, Την Κουκουζελισα και την Παραμυθια,
την Ιεροσολυμιτισσα, την Βηθλεεμιτισσα, και την Τριχερουσα του Ιερου Δαμασκηνου.

Την Πορταϊτισσα, την Γλυκοφιλουσα, την Αντιφωνητρια, και την Τρυπητη.
Την Παναγια των Χαιρετισμων, του Ακαθιστου, την Παλαιολογινα, την Φοβερα Προστασια, την Γεροντισσα, την Γοργοεπηκοο.

Εικονες ζωντανες, παναρχαιες, σεβασμιες, θαυματουργες, μυροβλυζουσες, ιαματικες.
Λιγη Πιστη και μια αφορμη ζητουν για να σωσουν ψυχες. Χιλιοχρονες υπομονετικες, αναμενουν τις δεησεις του κοσμου.

Την Μητερα των Μοναχων και παντων των αδερφων τους, εν τω κοσμω.

Την Παναγια της εντατικης μοναδας, του χειρουργειου, του γηροκομειου, των ιδρυματων,
των ανθρωπων του μοχθου, των ακριτων, των εγκαταλελειμενων, των ξεχασμενων, των απομονωμενων,
συμπαντος του βασανισμενου, αλλα ευλογημενου και ευσεβους λαου του Θεου..

Την Παναγια των θαλασσινων, των φτωχων, των αδικουμενων, των εν υπομονη καρτερουντων,
των εν θλιψη, εν αδικια, εν απογνωσει, εν πασει περιστασει, ευρισκομενων,
των ανθρωπων που δεν εχουν πια αλλη απαντοχη, δεν εχουν αλλο δακρυ και δυναμη.

Αυτην, την ενσαρκωση της ταπεινοτητος, που σηκωσε αποφασιστικα το βλεμμα προς τον ουρανο,
και πηρε την ατιμητη, την καθοριστικη, την σημαντικοτερη, την κοσμοϊστορικη, την λυτρωτικη,
την απ'άιωνων προσδοκομενη αποφαση, ελευθερα,
να πει το: "Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου",
στον ευαγγελιζοντα αυτην Αρχαγγελο Γαβριηλ.

Αυτην, παλι που εκεινο το ανειπωτο και προαιωνια θεοπρεπως οικονομειθεν, ξημερωμα αλλαξε την μοιρα της ανθρωποτητος,
εκει στην ερημο της Ιουδαιας, μεσα στο ταπεινο σπηλαιο, κυνηγημενη και καταφρονεμενη απο τους ανθρωπους,
τους αρχοντες του καιρου και της ωρας.

Αυτην, που μονη εβαστασε και εθηλασε τον Κτισαντα και Ποιητη και Δεσποτη και Κυριο των παντων, εμψυχων τε και αψυχων.

Βοηθεια μας, βοηθεια του κοσμου, βοηθεια και παντων των θλιβομενων η χαρα.

Σβηνοντας και το τελευταιο κερι, αγκαλιαζονται και φιλιουνται οι πιστοι, και ανταλλασουν ευχες και τον επομενο χρονο, να τους αξιωσει η Θεοτοκος και μητερα του Φωτος, παλι να ανταμωσουν στην Χαρη Της.

Δυει ο ηλιος μεσα στο πελαγο.

Περνα το καλοκαιρι, σβηνει, χανεται, και ερχεται παλι σε λιγο το φθινοπωρο.

Ομως δεν θα τελειωσει.

Καθε ψυχη, εχει μια επιλογη, που κανενας και τιποτα δεν μπορει να της την στερησει.

Να φτιαξει χωρις νερο και πετρα, χωρις ηλιο και ζεστη, ενα παντοτινο καλοκαιρι, ολοτελα δικο της.

Να κανει τον Χριστο και την αγαπη Του,
τον ηλιο της.
Να κανει την Παναγια και την προστασια της,
την θαλασσα της.
Να κανει τους αγιους,
τα αστερια των βραδιων της.
Να κανει τις προσευχες,
τα λιοδεντρα της.
Να κανει την υπομονη της,
καμπο απεραντο.
Να κανει την πιστη της,
βουνο δροσερο και καταφυτο.

Και ολα αυτα ευλαβικα, μεσα να τα κρατησει, στην γυμνη απο ελπιδες τουτου του κοσμου, παλαμη της.

Και με ολα αυτα τα νοηματα, αθανατα και αφθαρτα, να πλασει το δικο της αγιο καλοκαιρι..

Γιατι το καλοκαιρι δεν ειναι τοπος, ουτε καιρος. Ειναι τροπος να υπαρχεις και να ζεις, και κατα Θεον να φιλοσοφεις, και να προσδοκας.

Και τοτε θα ειναι στ'αληθεια Αγιο το καλοκαιρι.

και δοξα τω Θεω, νυν και αει..