Οφειλή εις μνήμην Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

[dionysisgr]

Εις μνημη της προσφατης εορτης του μεγαλου και θεογνωστου, πατρος ημων,
Αγιου Διονυσιου του Αρεοπαγιτου, θα ηταν πρεπον και ευαρεστο προς την ιερα του μνημη, να παραθεσουμε λιγες γραμμες.

Το να τιμουμε τους αγιους μας, ειναι οχι μονο, καποια εστω ιερη υποχρεωση μας,
ουτε καποιο επιβαλλομενο εθιμοτυπικο καθηκον, ουτε καν, μια στενα βλεπομενη παγια τακτικη της Εκκλησιας.

Αλλα αυτοι οι ιδιοι οι αγιοι μας ειναι η Εκκλησια, την οποια ελαμπρυναν και εστολισαν ως ατιμητοι, πολυτιμοι λιθοι με τον αγωνα τους, και στερεωμενοι πλεον στο σωμα της αιωνια, φωτοβολουν το φως της Ακτιστου Χαρης,
επανω στο μαρτυρικο της διαδημα, με το οποιο καμαρωνει ως Νυμφη κεκαθαρμενη και καταστολιστη,
στεκομενη ως βασιλισσα πλαι στον Ηγαπημενο της Νυμφιο και Βασιλια του παντος, Σωτηρα και Λυτρωτη τον Κυριο Ιησου Χριστον.

Το να τιμουμε τους αγιους, ειναι αγαπη, ειναι σχεση και συμβιωση πνευματικη, μαζι τους,
ειναι παρηγορια και ελπιδα, ειναι δεηση και προσευχη,
ωστε να μας θυμουνται στις αεναες δεησεις τους εμπρος εις το ουρανιο θυσιαστηριο, οπου συμπασα η νοερα και αγγελικη κτισις, απευθυνει λατρεια υπερλογη και φωτοφορα προς την Ζωαρχικη και Υπερουσια Τριαδα.

Ο αγιος Διονυσιος ο Αρεοπαγιτης, αποτελει παραδειγμα,
πεπαιδευμενου ανθρωπου, κεκοσμημενου με τις θεοπρεπεις αρετες, λεπτης ψυχης,
αλλα και με μια καρδια ανοιχτη, και ταπεινη, θερμη και ζεστη,
και με εναν νουν, πραγματικο ουρανοφαντορα, ταχυτατο δρομεα,
και σεπτου ιερομυστη των απορρητων του Θεου μυστηριων.

Οταν ο μεγας σαγηνευτης των εθνων, ο πρωτος μετα τον Εναν, ο αγιος Αποστολος του Χριστου Παυλος,
το πνευμα αυτο το δυσθεορατο, η βαθυτατη σοφια,
ο φερων τα στιγματα του Χριστου επανω στο μαρτυρικο του σωμα,
εφτασε στην Πολη της Φιλοσοφιας, τον φαρο του κοσμου, την μητρα των πολιτισμων,
την δοξασμενη Αθηνα, την πολη του κοσμου, και παρεδωσε Λογον Ζωης,
Λογον Αληθειας, και κατεδειξε στους διψασμενους επι αιωνες, και σφοδρως αναζητουντες Ελληνες,
τον Μονον Ζωντανο Αληθινο και Οντως Υπαρκτο Θεο, Πατερα, Δημιουργο, και Παντοκρατορα, Χριστον τον Κυριον,
ο μεγας λοιπον, Διονυσιος, κατεχων την θυραθεν παιδεια, και το εγκοσμιο φως, πραγματικα τυφλωθηκε.

Τυφλωθηκε απο το Ακτιστον Φως, της Χαρης του Παναγιου Πνευματος,
με το οποιο ηταν καταφορτος, και απαστραπτων ο θειοτατος Παυλος.

Ανοιξε ο νους του, ολα τα αισθητηρια του, μα προπαντων ανοιξε η καρδια του, παλλομενη και κατακαιομενη για τον Σωτηρα Χριστο.

Γιατι δεν αρκει η γνωση, των πραγματων, η των εννοιων, ουτε η νοηματικη-διανοητικη διυσδειση σε αυτα,
αλλα χρειαζεται ανοιγμα και θερμη καρδιας, για να οικοδομηθει η αθανατη σχεση,
η αφθορη και συνεχως τελειουμενη απο δυναμη εις δυναμιν, με τον Υιο και Λογο του Θεου.

Ετσι λοιπον, ο αγιος Διονυσιος, εδωσε χωρο στον Χριστο, μεσα στην καρδια του, και αυτο το εκανε κοντρα σε μια κοσμοθεωρηση αιωνων, σε ενα περιβαλλον παρεδεδομενο, απο γενεα εις γενεαν, σε μια ζωη ξενη προς το Ευαγγελικο Μυνημα.

Ομως ο Θεος τον ειχε προγνωρισει, και προορισει να φανερωσει στην Εκκλησια τα ασυλληπτα μυστηρια της Ουρανιας Ιεραρχιας, της μηχανικης του Θεου, της υπερκοσμιου ταξεως, των θεαρχικοτατων εννοιων, που υπερβαινουν πασα αντιληπτικη ικανοτητα του ανθρωπου, και πασα κοσμικη σοφια και φιλοσοφια.

Απο την κατα ανθρωπον, φιλοσοφια, και αναζητηση της αληθειας και του νοηματος, ο θειος Διονυσιος, διαπερασε τον γνοφο της αγνωσιας και εφτασε στην μυστικη θεωρια, που ειναι συνωνυμο της αμεσης εμπειριας,
γιατι η θεωρια στην Ορθοδοξη θεολογια, ειναι αποτελεσμα της πραξης, και δεν προηγειται αυτης, σε αντιθεση με τον κοσμο.

Επαθε και εμαθε τα θεια, και με την καρδια και τον νου, με σωμα και ψυχη, ως γνησιος και αριστος μαθητης του Παυλου,
αξιωθηκε να τα ζησει αλλα και να τα περιγραψει, οσο αυτο ειναι εφικτο στην ανθρωπινη γλωσσα και ταξη και αντιληψη.

Γιατι τα μυστηρια του Θεου, δεν ειναι εννοιες που απλα μεταφερονται και κατανοουνται. Ακριβως επειδη υπαρχει διαφορα φυσικης ουσιας και ταξεως, μεταξυ κτιστου και ακτιστου, οντολογικη δηλαδη διαφορα, δεν αφομοιωνονται ως ανθρωπινη γνωση,
αλλα μετουσιωνονται ως βιωμα, αμεση ζωσα εμπειρια, κοινωνια φωτος και νοηματων, αισθηση θειας και αιωνιου ζωης.

Και οσο και εαν ισχυριζονται καποιοι ερευνητες πατρολογοι, ακομα και με καλη προαιρεση, οτι ο αγιος Διονυσιος ο Αρεοπαγιτης,
δεν ειναι ο αληθινος συγγραφεας των πνεματικων αυτων κειμενων, που επηρεασαν αποφασιστικα, την ανατολικη Ορθοδοξο θεολογια, στους αιωνες που ακολουθησαν, αλλα ειναι καποιος αλλος μυημενος στα θεια, περιπου τον 5ο αιωνα, και οχι τον 1ο οπου εζησε ο Διονυσιος,
ποιος στα αληθεια πιστευει οτι ενας αμεσος και αυτηκοος μαθητης του μεγιστου Παυλου, με την αγιοτητα και την μαρτυρια του αγιου Διονυσιου, την παιδεια του, και την μεχρις αιματος αφιερωση στην παναγαπη του Χριστου, δεν θα μπορουσε να γραψει οχι απλα ισα, αλλα και ανωτερα ακομα απο αυτα που μας παρεδωσε;

Kανεις λογικος. Αλλα απλως καποιοι, στο ονομα της ερευνας, στεκονται στο περιτυλιγμα, και χανουν το ουσιωδες περιεχομενο.

Και αυτο ειναι οτι καθε καλοπροαιρετος ανθρωπος, που θα ανοιξει την καρδια του στο Φως το Ενυποστατον το Ζωοποιο και Αγιαστικο, που ειναι ο Χριστος, και αυτα που κερδισε ο αγιος Διονυσιος θα εχει, και περισσον θα εχει.

Και θα περιπολει και θα εγκαταβιωνει, ως υψιπετης αετος του πνευματος, στα αβυσαλλεα υψη των νοερων σφαιρων,
και της θεολογιας μυστης θα γινει, θεατης των αγγελικων ταξεων και ενεργειων,
και τον Τριαδικο Θεο θα εχει ως αισθητη αναβλυζουσα πηγη, εμπνευση, βιωμα, θεωρια, και σχεση ως Προσωπο προς Προσωπο,
αλλα και την δυναμη, θα αξιωθει, να τα μεταφερει αυτα τα νοηματα, ιεραρχικα προς τους αρχαριους και πρωτομυουμενους στην Πιστη αδελφους του.

Και αυτα τα κατορθωσε με την ψυχη του, και το ιδιο του το αιμα, τα επισφραγισε ο Αγιος Διονυσιος ο Αρεοπαγιτης, ο Ιερομυστης και θεοκινητος νους, η καλλονη και το σεμνωμα των ακραιφνων θεολογων, και ενας απο τους στυλους της Εκκλησιας μας, της Αγιας Ανατολικης Ορθοδοξου Εκκλησιας, της Εκκλησιας της Αναστασεως οπως ορθα μας χαρακτηριζουν ακομα και ετεροδοξοι.

Γιατι ο Χριστος ειναι η Ανασταση, κατα ονομα και πραγμα.

Ανασταση νοος, Ανασταση καρδιας, Ανασταση νεκρωμενων δυναμεων, πνευματικων, Ανασταση αγαπης και ελπιδος, Ανασταση αρετων που εχουν νεκρωθει απο τα παθη, και ακριβως επειδη η Ανασταση αυτη προηγειται και απαιτειται, οπως κατα την επιγεια παρουσια Του, ετσι ερχεται και η δικη μας Ανασταση και Αναληψη στην εν Χριστω ζωη, και κατα μετρο δεκτικοτητος και μετοχης καθιερωση εκ δεξιων Του, ως τεκνα φωτιος και συγκληρονομοι της Βασιλειας Του, εν τοις Ουρανοις.

Δοξα λοιπον τω Θεω, που φωτιζει, και καταξιωνει ανθρωπους, στην αγιοτητα, που ειναι το συνολο των χαρισματων του Αγιου Πνευματος στην πραξη, και τους ικανωνει να μας μεταφερουν, λιγο, οσο βασταμε, οσο μπορουμε να δουμε, για να μην τυφλωθουμε και αφανιστουμε, απο το Υπερλαμπρο το Παμφαεστατο, το Υπερλογο και Υπερφυες, το Υπερδεδοξασμενο και Προαιωνιο Ενυποστατο Φως Του, και την Ζωαρχικη Παρουσια του, εν Τριαδι, οντας εν Μονας, κατ'ουσιαν, ο Πατηρ, δια του Υιου, εν Πνευματι Αγιω.

Αγιε Διονυσιε, Ουρανοφαντωρα, Κρυφιομυστη και Ιερουργε του Υψιστου, Σοφε Διδασκαλε της Οικουμενης, Ακαματε Πρωτεργατη του Ευαγγελιου του Χριστου, Μαρτυρα και μιμητη του Μεγαλομαρτυρα του Γολγοθα, με το τιμιο αιμα σου και εσυ,
δοξασες τον Χριστο, ωστε να σε αντιδοξαζει και Αυτος ο Κυριος, εις τον αιωνα, οπως αψευδως υπεσχεθη,
πρεσβευε υπερ ημων των αναξιων, ελαχιστων και τετυφλωμενων, να διανοιχθουν οι οφθαλμοι της ψυχης μας, και να ατενισουν το απειροελαχιστο, απο οσα αξιωθηκες εσυ να ζησεις και να δεις, ωστε να δικαιωθει το αμαρτωλο μας περασμα απο ετουτην την γη
της εξοριας μας.

Μικρο αφιερωμα και αντιδοσις, και προσωπικη οφειλη, στον Αγιο Διονυσιο τον μεγα και Αρεοπαγιτη,
που εν τω καιρω της ελεεινης αγνωσιας μου, και της τελειας τυφλας μου της πνευματικης,
τον ειχα απαξιωσει, και αμφισβητησει, χωρις μεν κακη προαιρεση και εμπαθεια,
αλλα αυτο δεν εχει σημασια, ουτε ειναι δικαιολογια,
καθως καθε λογος που εξερχεται απο το στομα μας,
θα μας καταδικασει εν ημερα Κρισεως.

Χαιροις, Διονυσιε Αρεοπαγιτη και Επισκοπε των Αθηνων,
εκπεσων εμπροσθεν σου,
ως αναξιως και σκανδαλωδως φερων το ονομα σου το αγιον,
ο φτωχος, και αθλιος, και κατ'επιφασιν ονομαζομενος Χριστιανος,
ταπεινα εκζητων την συγχωρεση σου,
σε επιρρωση της εξαγορευσεως κατα Θεον, συγγνωστης αμαρτιας,
και δημοσιως ως οφειλα,
οπως και σε διεβαλλα, κατα το ομοιον με το ομοιον θεραπευσας,
εις την μνημην σου την Ιεραν, δεομενος εξαιτουμαι,
ινα ευπροσδεκτον ποιησεις, την ικεσιαν ταυτην
και στο εφεξης, συγχωρεσον με, και δεξου με τον ασεβη.

Διο και μεγαλυνων σε ψαλλω και δοξαζω:

Άγγελος εξ ανθρώπων αρεταίς χρηματίσας, ο μέγας Διονύσιος πάσαν,
ως υπόπτερος, εμυήθη τόν νούν τήv ουράνιοv γνώσιv,
διό άσμασιv, ως Άγγελον τιμήσωμεν, βοώντες πρός αυτόν τοιαύτα.


· Χαίρε, ο γνούς Χριστόν διά Παύλου, χαίρε, πολλούς πρός Χριστόν επιστρέψας.

· Χαίρε, πολυθέου σκηνής ολετήριοv, χαίρε, θεογνώστου βουλής σκοπευτήριοv.

· Χαίρε, βίβλος θεοχάρακτος, μυστηρίωv θησαυρέ, χαίρε πίναξ θεομόρφωτε, καί διόπτρα ουρανού.

· Χαίρε, ότι τό Πάθος τού Κυρίου κατείδες, χαίρε, ότι προθύμως δι' αυτόν σφαγιάζη.

· Χαίρε, πηγή βλυστάνουσα άφεσιν, χαίρε, ρανίς κοιλαίνουσα άνοιαν.

· Χαίρε, οδός απλανής σωτηρίας, χαίρε, φραγμός ασεβών παροδίας.

· Χαίροις, Πάτερ παγκόσμιε.

Πρεσβευε Χριστω τω Θεω,
του σωθηναι τας ψυχας ημων,
και δωρησαι ημας το Μεγα Ελεος.

Αμην.