Βλέμμα μοναχικό.

[dionysisgr]

Ταξιδευε ηδη αρκετες ωρες. Νυχτα.
Βιαστικα σαν δραπετης. Σαν απελπισμενος.

Γυρω παντου, οι πολεις κοιμουνται, τα αιωνια βουνα μαυρα και απειλητικα,
συννεφιασμενος ο ουρανος,
με ελαχιστη κατα διαστηματα λαμψη φεγγαριου,
ο δρομος μπροστα αδειος, αφιλοξενος,
κλεισμενος και αυτος στον εαυτο του,
χλωμο φως απο τις κολωνες, στην αποχρωση σχεδον ενος γραφειου ανακρισης,
λιγα πολυχρωμα φωτα, απο φορτηγα-ψυγεια που ανεβοκατεβαιναν, βαριεστημενα την Εθνικη,
μοιαζουν σαν μετακινουμενα σκυλαδικα,
αποκοσμα κεντρα διασκεδασης των αδιεξοδων.

Αγωνια για το αναθεματισμενο μεροκαματο, στο προσωπο του οδηγου,
ιερη αγανακτηση που το τρωνε αλλοι, πριν μπει στην τσεπη.

Βλαστημιες, διαλογοι χωρις νοημα, ετσι για να σπασει η ησυχια,
συννενοησεις, αναθεματα και καταρες στην ρουτινα,
και την αδικια της "κακιας" κοινωνιας. Καμμια προσπαθεια φυγης. Συμβιβασμος.

Φθηνα εστιατορια, μοναχικοι ταξιδιωτες απο σχεδον ολη την Βαλκανικη,
καπνοι, μυρωδια προχειρου φαγητου,
μυνηματα αστικων λεωφορειων που αναχωρουν, πλαστικα φωτα νεον,
και επιγραφες σε αντιπροσωπειες αγροτικων μηχανηματων,
οι απαισιες τουαλεττες, η αχλυ της νυχτας, ανακατεμενη με καυσαεριο,
η υγρασια που του τρυπαγε τα κοκκαλα ως το μεδουλι,
η εγκαταλειψη της πολης,
το γραφειο που ειχε μεινει πισω.

Ξημερωματα..

Βαρεθηκε, και αηδιασε. Μια αλαζονικη σκεψη, οτι αυτος ηταν "ξεχωριστος", τον εκαιγε,
μια τυχοδιωκτικη διαθεση περιπετειας, ψευτικη και εφημερη, σαν αυτη που χαριζει μια ολιγοημερη αποδραση,
απο την ψυχοκτονα μεγαλουπολη, μια καθημερινη, στα "καλα καθουμενα", τον κερδιζε σταδιακα.

Συγγενεις και φιλοι, συναδελφοι,
ρωτουσαν επιμονα, σχεδον ειρωνικα,
που πας, τι πας να κανεις εκει πανω, εσυ δεν εχεις "σχεση", με αυτα. Τους αγνοησε.

Ναι. Εχω φυγει, απο ολους και ολα σκεφτηκε αυθαδεστατα.
Ειμαι εγω, τα χιλιομετρα, ο δρομος, η αναζητηση, η ανατροπη του προγραμματος, το στημενο απροβλεπτο.

Αμεσως μετα προσγειωθηκε αποτοτομα.

Απο τον εαυτο μου, σκεφθηκε, δεν μπορω να ξεφυγω. Οι "αλλοι" τους οποιους κατηγορω, και απορριπτω ενδομυχα,
δεν ειναι παρα, κινουμενοι ζωντανοι καθρεπτες,
πανω στους οποιους προβαλω συνεχως τα προσωπικα μου,
αδιεξοδα, καθε λογης ποθους, απογοητευσεις, προσδοκιες..

Ξανα μετα την τελευταια σταση, μυριαδες σκεψεις,
μεσα στο Λεωφορειο των ΚΤΕΛ, Αθηνα-Θεσσαλονικη,
να, φανηκε η Νυμφη του Θερμαϊκου, η περιποθητη πολη των αγιων και των ηρωων,
ξαπλωμενη νωχελικα, πλαι στην παραλια,
ατενιζει με ναζι και με την ακατανικητη γυναικεια αυτοπεποιθηση, τα παρελθοντα, τα παροντα και τα μελλοντα.

Σαν σφηνα μπηκαν, στο μυαλο, σκεψεις κατα ριπας, ανοσιες και πονηρες.
Σταματα εδω μωρε. Κανε την ζωη σου στην Σαλονικη, με την καρδια σου, δωσε στον εαυτο σου μια ανασα.

Μπερδεμα. Θολουρα. Ναι, οχι, να τα μοιρασω, να αφησω το αρχικο σκοπο, να...

Μια στιγμιαια προδοσια εξυφαινεται στην ψυχη, και αυτοκλητα ανομα μυστικοσυμβουλια,
αποφαινονται ομοφωνα το ναι, στην νυχτερινη ζωη της μαγισσας των αισθησεων,
της πανεμορφης Πολης του Βορρα.

Ευτυχως το Λεωφορειο προσπερνα βιαστικα την μισοκοιμισμενη πολη,
και φτανει στον σταθμο αναχωρησης για τον τελικο προορισμο.

Μαζι με τις πρωτες εικονες των ρασοφορων μοναχων, των υπολοιπων προσκυνητων, σβηνουν οι λογισμοι, για "γλυκεια" ζωη, και
επανερχεται ο ασιγαστος ποθος για το προσκυνημα στο βουνο των αγιων.

Χρειαζομαι οξυγονο, σκεφτηκε, οχι καπνο. Γιαυτο εφυγα.
Το παλιο λεωφορειο ξεκινησε, και στο τελος της ατελειωτης διαδρομης,
μεσα απο ορεινους ογκους και καταπρασινες πλαγιες, εφτασε στο λιμανι, αναχωρησεως απο τον κοσμο.

Πρωϊνο πλεον, στο καραβακι, το ταξιδι ολοκληρωνεται, με αργο σεργιανι, πανω στο αρχεγονο πελαγο,
με ολα τα χρωματα και τις ανασες της κτισεως, ζωντανη λιτανεια, περιφορα εικονων και δοξασμο του Κτιστου,
να συνοδευουν τον καταπλου στο κεντρικο λιμανακι της ουρανοπολιτειας των αγιων.

Βιαστικα, πετωντας τις λιγες αποσκευες, επιβιβαστηκε στο μικρο καταφορτο, πουλμανακι,
αναμεσα σε αγνωστα βλεμματα,
και ξεκινησε για το Μοναστηρι, οπου θα περναγε,
την επομενη εβδομαδα της ζωης του, μια εβδομαδα που δεν μπορουσε να φανταστει τι θα του επιφυλαξει,
και τι θα του χαρισει,
τι θα του αφαιρεσει, και τι θα του στερησει...

[Μ.Δ.Κ.]

Ήταν για μια εβδομάδα....αν ήταν για όλη την υπόλοιπη ζωή;

[Andreasmas]

Ξέρεις κάτι ,Διονύση;
Αρχίζεις να γίνεσαι επικίνδυνος ,πολύ επικίνδυνος ,
Μας έχεις καλομάθει με τα πανέμορφα ομολογουμένως πρωτόλεια.
Λοιπόν δεν κάνω πλάκα.
Έχεις ένα ταλέντο και επέτρεψέ μου να πω πως αξίζει να ασχοληθείς με τη περιγραφική και αφηγηματική βιογραφία .Νομίζω πως πολλά μπορείς να προσφέρεις .
Χαίρομαι καλέ μου φίλε.

[Captain Yiannis]

[dionysisgr]

Τελος του ταξιδιου.

Με την ολονυχτια διαδρομη και την κουραση,
να του παιδευει εντονα το μυαλο και το σωμα,
εφτασε κατακοπος, και αϋπνος στο επιβλητικο υπερχιλιοχρονο Μοναστηρι.

Στην πυλη της Μονης, κοιταζει με δεος το αποκοσμο περιβαλλον, τις τοιχογραφιες με τους Κτιτορες.

Η απειραχτη φυση, γυρω, τον ζαλιζε, η ησυχια τον σαγηνευε,
και το οργιωδες μα συναμα ιερο τοπιο, που ειχε δει τοσα και τοσα στο διαβα των αιωνων,
του πληρωνε τωρα, μετρητοις, τον υπερδωδεκαωρο κοπο του, να φτασει εως εδω.

Ηταν πια μεσημερι, και οι λιγοι προσκυνητες, συνεχισαν για τα επομενα Μοναστηρια.

"Ειμαι μονος μου, σκεφτηκε, μονο εγω ηρθα εδω. Δεν μπορει θα ειναι και αλλοι ηδη μεσα,
απο προηγουμενες φουρνιες, απελπισμενων δραπετων σαν εμενα."

Ντραπηκε, αλλα και φοβηθηκε λιγο. "Κι αν ειμαι μονος μου; Πως θα κινηθω, πως θα μιλησω, πως;"

Πριν κοπασει ο καταιγισμος των ενδιαθετων ερωτησεων, ενας νεος δοκιμος τον πλησιασε, ο οποιος,
θα επρεπε να διακονουσε τον Αρχονταρη, που ελειπε μαλλον εκεινη την στιγμη.

"Ελα, καλως ορισες ανθρωπε του Θεου, ελα μεσα, να ξεκουραστεις να σε τακτοποιησουμε." του φωναξε.

Του σηκωσε τον σακκο, και μια σακκουλα με διαφορα ειδη, και τον βοηθησε να μπει και να καθισει στο
μικρο ημισκοτεινο δωματιο της υποδοχης, των προσκυνητων.

Κερασμα, λιγες κουβεντες, κρυο νερο, μια ανασα, τυπικες ερωτησεις διαδεχτηκαν την επομενη μιση ωρα.

"Απο που μας ερχεσαι;"
Ρωτησε ο δοκιμος, νεος, που δεν ηταν και πολυ νεος στην ηλικια.

"Απο την πολη των τρελλων", απαντησε ο κουρασμενος, προσκυνητης. Ναι τωρα ειχε ηδη τον τιτλο του προσκυνητη, επαξια αποδωσει στον εαυτο του, λιγο προωρα, αλλα μετα απο τοσο κοπο, το ειχε αναγκη.

Κοιταζε τους τοιχους με τις φωτογραφιες των παλαιων μοναχων, των μονων, των Ιεραρχων.

Κοιταξε τον δοκιμο, ο οποιος πρεπει να τον περναγε καμμια δεκαρια χρονια, και τον εξετασε, στα ματια,
προσπαθωντας να καταλαβει κατι, που και ο ιδιος δεν ηξερε. Απλα τον περιεργαζοταν.

Καταλαβε ο δοκιμος, μπηκε στο νοημα.
Αμεσως απαντησε με απαλη φωνη, και ανεπαυσε τον λογισμο του νεοφερμενου επισκεπτη.

"Απορεις, που φοραω σκουφο και παντελονι, και δεν φερω ρασο και τα λοιπα ενδυματα των μοναχων ε;

Δεν εχω ακομα λαβει το αγιον και αγγελικο Σχημα, αγαπητε, ειμαι σε δοκιμη,
παλευω και ελπιζω οτι ειναι κοντα ο καιρος μου,
πρωτα ο Θεος και η Παναγια μας, να καρω Μοναχος, απο τον Γεροντα μας.

Γιαυτο ηρθα αλλωστε. Γιαυτο με εφερε Εκεινη, η Κυρα μας."

Απορησε ο αυτοανακυρηγμενος προσκυνητης μας,
και πριν προλαβει να αντιπει,
δεχτηκε και αλλο ξαφνιασμα απο αυτον τον μαυροφορεμενο ανδρα,
που του μιλουσε και στα ματια του, φαινοταν,
σαν να ειχε μπροστα του καποιον αλλον,
και οχι αυτον, μιας και ηταν οι δυο τους μονοι τους στο δωματιο.

"Ξερεις, αδερφε", συνεχισε ο Δοκιμος μοναχος,
"στελνει προσκλησεις, η Κυρα μας,
ατομικες, ανυπογραφες, αλλα ξεκαθαρα προσωπικες, στην πορτα μας,
με την σφραγιδα Της, και την μεγαλοπρεπεια Της,
και γλυκα μεν, αλλα αποφασιστικα μας "προσταζει"
καλωντας κατευθειαν το ονομα μας,
και μας καλει εδω πανω, να επανδρωσουμε το Περιβολι Της. Αιωνες τωρα."

Σκεφτηκε.. Τι λεει αυτος εδω, πρεπει να εχει ζαλιστει απο το διαβασμα και την μονοτονια,
και την κουραση σαν εμενα,
και να νομιζει οτι ειναι ο εκλεκτος της Παναγιας.. Αστον τωρα.

Θελω μονο να κοιμηθω. Σε παρακαλω, θελω να ξεκουραστω, και να τα πουμε μετα.

Παρα την αποτομη, αποστροφη του, παρατηρησε οτι ο δοκιμος μοναχος,
οχι μονο, δεν ταραχθηκε,
αλλα γλυκανε ακομα παραπανω το βλεμμα του, και τον λογο του,
και του ειπε:
" Συγχωρεσε αγιε αδερφε, ειμαι ακομα αδαης και πολυλογας, ανοητος και δεν εχω καταλαβει που βρισκομαι,
που πατω, και κουραζω τον κοσμο με την τρελλα μου..
Θα σε παω αμεσως στο δωματιο σου, καθησε κανα τριωρο εκει, μετα εχει Εσπερινο, εαν θες κατεβα,
και μετα εχει τραπεζα, να φας,
εαν ομως πεινας πολυ τωρα, να σου δωσω κατι προχειρο να φας."

"Οχι", απαντησε ο προσκυνητης, "θελω μονο να ξεκουραστω, σ'ευχαριστω πολυ, δεν με κουρασες",
του ειπε, νιωθοντας καποια ενοχη, που τον διεκοψε αποτομα νωριτερα.

Αφου τον τακτοποιησε σε ενα απο τα κελλια της φιλοξενιας, εφυγε ο δοκιμος για το διακονημα του.

Εμεινε μονος, στο αδειο δωματιο, με τις εικονες των Αγιων, τον Σταυρο,
το αραχνιασμενο παραθυρο, το πελαγος να φαινεται αφρισμενο και σκουρο περα στον οριζοντα,
τα πυκνα δαση τριγυρω, την μυρωδια του παλιου κτιριου,
και των κουβερτων, το φαγωμενο ξυλινο πατωμα, το παλαιο πολυχρωμο ταβανι με το καρο μοτιβο,
την Αγια Γραφη και καποια πνευματικα βιβλια στο τραπεζακι.

Το δωματιο ηταν λιγο κρυο, αλλα ο καιρος ακομα δεν ηταν εντελως χειμωνιατικος.

Απολυτη ησυχια. Πλησιαζε το απογευμα. Διαπιστωσε οτι δεν υπηρχαν αλλοι προσκυνητες. Παραξενο.

Ουτε ειχε δει αλλον Μοναχο, κανονικο αυτην την φορα, να περιδιαβαινει τους διαδρομους.

Θα ειναι στα κελλια τους, σκεφθηκε, και θα προσευχονται, μεχρι τον Εσπερινο, αλλωστε Μοναχοι ειναι..

Τον εζωσε η μοναξια, αλλα δεν προλαβε να τον εγκλωβισει γιατι αποκοιμηθηκε αμεσως σαν στρατιωτης,
που γυρισε απο το μετωπο, κατακοπος και βρωμικος αναζητωντας μονο λιγη ξεκουραση και θαλπωρη.

Απεμενε να περασει η ωρα, και να κατεβει για τον Εσπερινο..

[dionysisgr]

Χωρις να καταλαβει ποση ωρα περασε,
αλλα και πως αυτη ειχε περασει,
σηκωθηκε μεσα στο απολυτο σκοταδι.

Το σκοταδι στο Ορος δεν αστειευεται, ειναι πηχτο σχεδον, ψηλαφητο. Σε τρομαζει.
Σε αφηνει μονο, με τον εσωτερο βαθυ εαυτο σου, απεναντι σε εναν αρχεγονο και παραξενο φοβο.

Ποσο κοιμοταν; Πως τον αφησαν και δεν τον ενοχλησε κανεις; Τι ωρα ηταν;
Ψηλαφησε τον διακοπτη, αναψε το φως, που ηταν λιγοστο, και ειδε οτι
ηταν σχεδον περασμενα μεσανυχτα.

Απελπιστηκε, και ντραπηκε.

"Πω, πω, πω!" αναφωνησε..
" Ρεζιλι εγινα ο ηλιθιος! Μονος μου ειμαι εδω, και θα λενε, οτι αυτος ηρθε σε.. ξενοδοχειο, για διακοπες!".

Ντυθηκε, και ανακαθησε στο κρεβατι, πηρε ενα βιβλιο στο χερι, και αρχισε να το ξεφυλλιζει με
νυσταγμενο ακομα το νου.

"Αγιου Ιωαννου Δαμασκηνου: Εκδοσις Ακριβης της Ορθοδοξου Πιστεως.. "

Βαρυ φαινεται. Οχι στο χερι. Αλλα στα νοηματα. Εκει και εαν ειναι, ασηκωτο..

...Υποστατικα ιδιωματα, Κοινωνητα και Ακοινωνητα,
Αγεννησια Πατρος, Γεννητον Υιου, Εκπορευση Πνευματος Αγιου,
Διακρισις Θεϊκης Ουσιας και Ενεργειας,
Ενδοτριαδικη, αϊδια μακαριοτητα και υπερουσιοτητα,
της κρυφιομυστου υπερλογης σιγης.
Γνοφος αγνωσιας,
Θεια Οικονομια και απειρες Ακτιστες ενεργειες επι των κτιστων,
Οντα δυναμει θεουμενα και υποστατικα ενεργουμενα,
Οντολογικη διαφορα ταξεως και φυσεως...

...Χριστολογικες ερμηνειες και Θεανθρωποκεντρικοτητα, Ιεραρχια των Οντων, Μυσταγωγια των λογων τους...

Απολογητικη, ερμηνευτικη, βιωματικη θεολογια,
κρουνος ιερης σοφιας ορμητικης και ανωθεν δυναμεως πνευματικης,
εμπλεος Χαριτος, ασκητης εμπειρος και υμνογραφος αφθαστος,
ο ιερος και ενθεος Δαμασκηνος,
ο ανατολιτης θεουμενος, ο κατα Θεον μεγας εμπειρικος φιλοσοφος των θειων και ιερων μυστηριων,

τον επανεφερε απο την ατμοσφαιρα ενος πανδοχειου, στην οποια ειχε περιελθει, με ευθυνη του,
ξανα πισω στην μυσταγωγικη πανδαισια μιας ανδρωας και δη Αθωνικης Μονης.

Τι νους ηταν αυτος; Σκεφθηκε εκστασιαμενος. Τι ανθρωποι ηταν αυτοι;
Τι δυναμη εκφρασης, ποταμος θεολογιας, πυρινη ρομφαια κοφτερης αιωνιας αληθειας.

Απο που αναβλυζαν, ολα αυτα τα υπερβατικα νοηματα, που θελω για την καθε φραση του, μονο,
καμμια δεκαρια χρονια, μελετης, για να αρχισω να παιρνω χαμπαρι τι γινεται;

Ηταν διαβασμενος, ο προσκυνητης μας, δεν ηρθε ως ετυχε στον Αθωνα.
Προετοιμασθηκε φιλοτιμα. Ηταν και βιβλιοφαγος.

Προσπαθησε για καιρο, να διαβασει, ειλικρινα, με κοπο, να αφουγκρασθει,
να μαθει οσο γινεται, σε κοσμικο, ανθρωπο, κρυφα απο τους αλλους, τους "ασχετους",
που τον κοροϊδευαν συνεχως με υπονοουμενα, για τα παραξενα, παλαια ακατανοητα, "καλογερικα" βιβλια που διαβαζε,
το γνωστικο υποβαθρο των μαυροφορεμενων κατοικων του Αγιου Ορους.

Ειχε διαβασει Γεροντικο, Φιλοκαλια, Βιους Αγιων Μοναχων, συγχρονους Γεροντες Πνευματικους.
Κατι ειχε παρει, ως εφοδιο.

Θεωρουσε μαλιστα εαυτον, λιγο αλαζονικα, και επιπολαια, "μυημενο"..
"Ταλαιπωρε", σκεφθηκε αυτοσυγκρατουμενος,
"απο εκει που ηθελες να πας για ποτα και ξενυχτια, στο παλιο Λιμανι της Θεσσαλονικης, αντι για τον Αθωνα,
θες να το παιξεις και θεολογος της ωρας.. Τρομαρα σου..".

Η συνειδηση εχει μεγαλο και δυνατο κεντρι,
και καποιες φορες χτυπαει ασχημα τον υπεροπτη νου.

Ξαφνου, χτυπησε η πορτα απαλα, ακουστηκε πρωτα,
ενα ιεροπρεπες: "δι'ευχων των αγιων πατερων ημων",
και μπηκε μεσα, αθορυβα πλην διακριτικα, ο λεπτος στο σωμα και τους τροπους,
δοκιμος μοναχος, διακοπτοντας τις σκεψεις του.

"Με συγχωρεις αδερφε, επεσα σαν το κουτσουρο,
ουτε Εσπερινο καταλαβα,
ουτε αυτο το ξυλο που χτυπατε, ουτε χτυπηματα στην πορτα.."
προλαβε να ψελλισει ο προσκυνητης,
απολογητικα και γρηγορα στον δοκιμο,
που δεν ηξερε καν ουτε το ονομα του ακομα,
για να ελαφρυνθει λιγο απο την ενοχη της αποχης του,
απο την απογευματινη ακολουθια.

Χαμογελασε με συγκαταβαση ο δοκιμος..

"Δεν πειραζει αγαπητε αδερφε μου,
το ξερουμε, εισαι κουρασμενος, γιαυτο δεν επιμειναμε,
ξεκουρασου λιγο ακομη, εχεις καιρο για τις ακολουθιες.
Εαν δεν κανω λαθος ειναι να μεινεις καμμια εβδομαδα, οποτε μην ανησυχεις, θα Λειτουργηθεις επαρκως",
του απαντησε με χαρη, ο εν δυναμει μοναχος,
ο ταπεινα και ακαματα, διακονων τους επισκεπτες και τις αναγκες τους.

"Πως ειναι εαν μου επιτρεπεις το ονομα σου;" Tον ρωτησε, ο προσκυνητης.
Και παρατηρησε οτι ειχε αποκτησει μια ξαφνικη λεπτοτητα
που μαλλον την υπαγορευε η ιεροτητα του τοπου και της στιγμης.

"Νικοδημος". του απαντησε ο δοκιμος. "Νικοδημος", ειναι το ονομα μου.

"Ειμαι εδω τρια χρονια". Και συνεχισε..

"Ξερεις, σε δυο ωρες αρχιζει η Λειτουργια,
θα κατεβεις, λιγο πριν,
για να σε κατευθυνω, προς το Καθολικο,
αλλα πρωτα, ελα σε λιγο στο αρχονταρικι, να σου βαλω να φας, κατι,
γιατι εχασες την τραπεζα, και θα πεινας.."

"Οχι, ευχαριστω"
απαντησε ο προσκυνητης και συνεχισε,
"παραδοξως δεν πεινω, Νικοδημε, καθησε εαν θελεις να μιλησουμε λιγο,
νιωθω μονος εδω, και εχω ξεκουραστει αρκετα,
θελω απλως να μιλησω λιγο, με καποιον".

"Εχω αφησει λιγο κατα μερος ενα διακονημα εκτακτο, αλλα δεν πειραζει για λιγο,
θα καθησω να τα πουμε αγιε αδελφε",
του ειπε ο ΝΙκοδημος, κανοντας μαλλον υπακοη, στο ανθρωπινο κελευσμα του,
παρα κανοντας το δικο του προσωπιπκο θελημα,
κατι που ειναι αιωνιος και απαραβατος νομος, και οδος σωτηριας, για καθε Μοναχο, δοκιμο και μη.

Σκεφθηκε, οτι "μια ψυχη, εδω, ζητα λογο, ασε την δουλεια,
θα τρεξω να την τελειωσω γρηγοροτερα, μετα, τωρα, προεχει αυτο".

"Πες μου τι θελεις να πουμε, θελεις κατι να ρωτησεις, μην περιμενεις πολλα απο εμενα, παντως,
λιγα ψιχουλα, εχω να σου προσφερω".

"Νικοδημε.. Ειμαι μπερδεμενος, παρα πολυ μπερδεμενος, δεν ξερω καν γιατι εχω ερθει εδω,
θα μπορουσα να σου πω, οτι δεν ξερω πια και γιατι, και για ποιον ζω",
ειπε μπαινοντας κατευθειαν στην ουσια, των πραγματων, και χωρις περιστροφες,
ο προσκυνητης.

"Ολοι ειμαστε μπερδεμενοι, αδελφε μου",
του απαντησε ξαφνιαζοντας τον, απολυτα, ο δοκιμος μοναχος.

"Μα πως ειστε μπερδεμενοι εσεις, αφου με τον Θεο ειστε ολη μερα,
εχετε φυγει απο ολους και ολα, και εχετε ξεκαθαρισει την ζωη σας".
αντεδρασε ο προσκυνητης, με εκπληξη.

"Αμα εσεις ειστε μπερδεμενοι, εμεις θεωρουμαστε.. τελειωμενοι".
Δεν καταλαβαινω, πως ειστε εσεις εδω, μπερδεμενοι..

"Δεν χρειαζεται παντα να τα 'καταλαβαινουμε' ολα αγιε αδελφε μου,
καλο ειναι εχουμε και λιγη ωφελιμη αγνοια.."
ειπε με πνευμα ταπεινο και ησυχο ο Νικοδημος.

Συνεχισε ο προσκυνητης να ανοιγει την καρδια του:
"Ξερεις εχω διαβασει, για τον μοναχισμο, δεν ειμαι ασχετος,
εκανα μελετη, πριν ερθω,
αλλα, ερχομενος εδω, ολη αυτη η εγκυκλοπαιδικη γνωση,
εστω αυτη, η επιπολαια και επιδερμικη, που εχω ως τωρα αποκτησει,
με αφησε μονο μου, στην πυλη της Μονης,
και τωρα νιωθω ενα κενο, μια απορια, και ενα παραξενο φοβο.."

Τωρα ερχοταν ενα δευτερο κυμα εκπληξης να τον ταραξει.

"Ολοι φοβομαστε, αγαπητε μου αγιε αδελφε", αντετεινε εκ νεου ο δοκιμος μοναχος ο Νικοδημος,
με το αδυνατο προσωπο, και τα σκουρα μαυρα σχεδον ματια, που εκπεμπανε μια λαμψη,
η οποια ανεπαυε και ηρεμουσε τον συνομιλητη του.

"Γιατι, με λες 'αγιο αδελφο', συνεχεια Νικοδημε;
δεν εχω καμμια σχεση με αγιοτητα, ειμαι ενας ανθρωπος του κοσμου,
της πολης, της φθορας και της αμαρτιας, με μεριμνες και παθη,
οπως ακριβως περιγραφουν τα βιβλια των ασκητων,
ειμαι το παραδειγμα προς αποφυγην.."

Αμεσως ηρθε η απαντηση του Νικοδημου, σαν βαλσαμο για την ψυχη:
"Ολοι ειμαστε κεκλημενοι, προσκαλεσμενοι, και πλασμενοι,
για την αγιοτητα, αγαπητε μου,
δεν μας εφερε ως ετυχε ο Θεος, εδω,
να περπατησουμε τον σκληρο δρομο αυτον του βιου,
αλλα με σκοπο, να γινουμε αγιοι,
ειμαστε φερμενοι στην υπαρξη, καθως τιποτα δεν δημιουργει τυχαια ο Θεος.

Ετσι για μενα, εισαι αγιος αδερφος, οπως και καθε ψυχη εχει μεσα της κρυμμενη μια πτυχη αγιοτητος."

Κλονιστηκε με τα λογια του δοκιμου μοναχου Νικοδημου, ο προσκυνητης,
και ενιωσε να τον διαπερνα η αυτοπεποιθηση και η σιγουρια των λογων αυτων,
με αποτελεσμα να του υποχωρησει εσωτερικα λιγο η ενταση,
που ειχε για να εξωτερικευσει βιαστικα τις σκεψεις του..

Η συζητηση ειχε μπει στον δρομο της, σκεφτηκε, και θα προσπαθουσε να την κρατησει,
μεχρι την εναρξη των νυχτερινων ακολουθιων...

[Μ.Δ.Κ.]

Καλό κείμενο αδελφέ, ολοκληρωμένη γνώμη και τα πιθανά συγχαρητήρια στο τέλος.

[aposal]

Αναμένουμε τη σνέχεια.

[dionysisgr]

Οι πρωτες σταλες της βροχης ακουστηκαν, αν και δεν προμηνυοταν κατι τετοιο,
τουλαχιστον στο αμεσο διαστημα,
απο την ωρα που εφτασε ο προσκυνητης μας,
στο περικυκλωμενο απο βουνα και πυκνα δαση, σκοτεινο τωρα, Μοναστηρι.

Ο δοκιμος μοναχος Νικοδημος παρεμενε σιωπηλος περιμενοντας,
την επομενη εξωτερικευση των μυχιων σκεψεων,
του "μπερδεμενου" κατα ομολογια του, κοσμοπολιτη,
που ακομα εδειχνε να μην εχει ερθει κατα πνευμα πληρως, εδω, στον τοπο της προσευχης,
αλλα παριστατο μονο με την σαρκα, και απορουσε με το "εξωκοσμικο" περιβαλλον.

Αλλωστε δεν ειχε μπει καν, ακομα στον ημερησιο, αεναο, κυκλο των ακολουθιων,
οι οποιες ειναι ο κατεξοχην λειτουργικος τροπος ζωης,
το δοξαστικο και λατρευτικο γιγνεσθαι της Μοναστικης πολιτειας,
ως ζωντανη και παρουσα, απο του νυν, προγευση της Βασιλειας των Ουρανων,
η καλυτερα της Βασιλειας του Χριστου,
που κειται Κεκρυμμενος, καρτερικα, εντος μας,
αναμενοντας κατα την απειρο και ακαταληπτον μακροθυμια Του,
το πνευματικο μας "ξυπνημα" απο την ναρκη του χοϊκου βιου,
και των μεριμνων, και των παθων,
ωστε να ενεργοποιησουμε την θεια πνοη μεσα μας,
και να αρχισουμε με την βοηθεια Του,
την αναβαση απο δυναμιν εις δυναμιν προς την Ανω Ιερουσαλημ,
την ποθεινη μας δηλαδη αιωνια πατριδα.

Σπαζοντας την σιωπη ηρθε η πρωτη ερωτηση, του προσκυνητη, μετα απο λιγα λεπτα.

"Νικοδημε, εαν μπορω να σε λεω ευθεως με το ονομα σου, και στον ενικο,
τι εννοουσες οταν ειπες οτι ειμαστε ολοι μπερδεμενοι;

Δεν το καταλαβαινω αυτο, ειδικα για εσενα, που εχεις παρει ενα, αν μη τι αλλο, ξεκαθαρο δρομο.

Εισαι ολη μερα με τον Θεο, ζεις μεσα στην Εκκλησια, την προσευχη, εχεις συγκεκριμενο προγραμμα,
και οριοθετεις την ζωη σου στον στοχο να πας στον Παραδεισο,
λοιπον τι ειναι αυτο που σε κανει να εισαι μπερδεμενος οπως εμεις,
οι κοσμικοι, που δεν ξερουμε που παταμε και που παμε;"

Mε ενα ελαφρο μειδιαμα, συγκαταβασης, και κατανοησης, ο Νικοδημος απαντησε,
ενω η βροχη τωρα δυναμωνε, και το παραθυρο πισω τους, ειχε μεταβληθει σε ενα μικρο
διακοσμητικο καταρρακτη, με πεντακαθαρο νερο.

"Ακουσε αδελφε μου. Ολοι ειμαστε μπερδεμενοι, μετα απο αυτο που μας συνεβη,
τω ιδιω θεληματι μας, στην ιδια μας την φυση.

Γιναμε αιτιοι, της διαστροφης μας, της καταρας μας, και των συνεπειων αυτης.
Αποστραφηκαμε και απομακρυνθηκαμε με την παροδο του χρονου,
ολο και μακρυτερα απο τον Θεο και Πατερα μας.

Οπως οταν το μικρο παιδι, απομακρυνθει απο τον φυσικο του πατερα, και τον χασει,
τριγυρναει απο εδω και απο εκει, μεσα στο ξενο πληθος, τελωντας, σε κατασταση πανικου, συγχυσεως,
στρεφομενο ποτε εδω, και ποτε εκει, και αδυνατει να προσανατολισθει,
και δεν μπορει να στηριχθει στις ιδιες δυναμεις, γιατι η καταληξη, θα ειναι τραγικη,
αφου αποστερειται απο αυτες τις δυναμεις που μπορει να εχει ενας ενηλικας,
κατα τον ιδιο τροπο, και το ανθρωπινο γενος, απομακρυνομενο απο τον Πατερα του, και κατ'ουσιαν Δημιουργο και Προνοητη του, αποπροσανατολισθηκε, χαθηκε, στραφηκε σε λαθος δρομους, εννοιες, κατευθυνσεις και ατραπους.

Και αυτη η κατασταση της τραγικης, συγχυσεως, συνεργουντος του ανθρωποκτονου εχθρου μας, του πονηρου,
συνεχιζεται εως τωρα που μιλαμε, και θα επεκτεινεται, αντι να μειωνεται,
παρα την ασυλληπτη προαιωνια ευδοκια του Ιδιου του Θεου και Πατρος μας,
να δειξει την ακρα συγκαταβαση, να λαβει την φυση μας, να ενανθρωπησει και να μας λυτρωσει,
απο το κρατος του διαβολου και του θανατου και της φθορας.

Οποτε, οπως καταλαβαινεις, ενοσω, διατηρειται η κατασταση αυτη, και μεχρι να ερθει παλι ο Ιδιος ο Κυριος της Ζωης και του θανατου, να βαλει μια τελεια, οριστικη, και να δωσει ενα τελος, στον παραλογισμο αυτο, και να εγκαθιδρυσει την Καινη Κτιση και Βασιλεια Του, θα πελαγοδρομουμε ολοι μας, εν μεσω τρικυμιας λογισμων, πειρασμων, παθων, κοσμικων περιστασεων και ποικιλων θεωριων, και επιδοξων αλλοτριων "σωτηρων"...

Ο πονηρος αδελφε μου, σε εσας τους λαϊκους, επιτιθεται με την εμμονη και την προσπαθεια επι των κοσμικων, πραγματων, και οταν πατε να ξεμυτισετε, στα πνευματικα, να σηκωσετε το κεφαλι προς τον Ουρανο,
σας ψιθυριζει ξεδιαντροπα με ταχα μου οψιμο ενδιαφερον: "Αντε στο Μοναστηρι να σωθεις, εδω ολα χαμενα ειναι, αντε να αγιασεις, να προσευχεσαι ολη μερα, να φθασεις σε ψηλα μετρα, δεν εισαι εσυ για εδω, τι οικογενειες τωρα και χαζα πραγματα, εσυ εχεις πλασθει για μεγαλος ασκητης και οσιος.."

Και ετσι εχει υπαρχει κινδυνος να στειλει πολλους χωρις πραγματικη κληση, και κλιση, να πανε να μονασουν, και απο εκει στην απογνωση και την απελπισια και την συγχυση, αφου δεν εχουν το ενθεο ζηλο να τους καιει την καρδια,
για να φυγουν απο τον κοσμο εις τας οπας της γης και τας ερημους αυτης.

Απο την αλλη, εμας εδω μας, νεους και προχωρημενους, μας πολεμαει με τον λογισμο: "Tι κανεις εδω ρε χαμενε, τοσα χρονια, προκοπη μοναχικη, δεν εχεις κανει, δεν πας εξω στον κοσμο να παντρευτεις να κανεις καμμια οικογενεια, να βοηθησεις και κανεναν ανθρωπο, τους συγγενεις σου, την κοινωνια και καθεσαι και μαραζωνεις εδω, και θα χαθεις κιολας;"

H εαν δεν μας πιασει ετσι το γυρνα αναποδα.. Εκ δεξιων. Λεει:" Εσυ! Εχεις φτασει να γινεις ενας νεος Αγιος Κοσμας ο Αιτωλος! Βγες γρηγορα εξω, να κυρηξεις στον κοσμο, αδικεισαι και χαραμιζεσαι εδω με τους κατωτερους και υποδεεστερους συμμοναστες σου, που δεν σε πιανουν στα πνευματικα και στην θεολογια. Αντε τι καθεσαι, ο κοσμος κρεμεται απο εσενα να σωθει.."

Kαταλαβες αδελφε μου; Ενα συνεχες μπερδεμα, μια παλη, λογισμων, μια τροπουμενη και σκοπουμενη ζαλη,
κινουμενη απο τη μια απο το εμπαθες ακομα, φυραμα μας, και απο την αλλη απο τα τερτιπια του πονηρου,
μας εχει κανει τον νουν και την καρδια, ενα σωστο πλυντηριο που γυρναει με τρελλες στροφες,
και ενας Θεος ξερει, εαν θα βγαλει καθαρη και λευκη την μπουγαδα, η τιποτα σκισμενα κουρελια αχρηστα..."

"Οποτε; Τι γινεται, πως θα βγαλουμε ακρη εαν ακομα και εσυ, μου λες οτι υπαρχει τετοιο μπερδεμα;"

Αναφωνησε με απορια, που αγγιζε την απογνωση ο προσκυνητης...

"Mε την υπακοη, αγαπητε, με την υπακοη. Την αγια υπακοη. Στο θελημα του Θεου, δια μεσου του θεληματος του πνευματικου μας οδηγου, και πατρος, αφου πρωτα τσεκουρωσουμε το δικο μας,
που ειναι και η βασικη αιτια της ολης συγχυσεως."

Ανταπαντησε με τροπο που δεν σηκωνε αμφιβολια ο Νικοδημος.

"Μα πως; Πως θα στερηθω την ελευθερια μου, που εχω μαθει να αποφασιζω εγω για ολα τα ζητηματα που με αφορουν, μια ζωη, εως τωρα;" αντετεινε με ιχνος δυσπιστιας στα λογια του, ο προσκυνητης;

O Nικοδημος ανασυρωντας απο μια τσεπη το κομποσχοινι, το κοιταξε ευθεια στα ματια, πηρε ανασα,
και εβγαλε λογο καρδιας, απο τα καιομενα, και παλλομενα, για το ονομα του Χριστου σπλαχνα του.

Ειχε εμπονο ζηλο, και κατακαιοταν απο τον ποθο, του Χριστου, και το μετεδιδε με θερμη στον συνομιλητη του.

Του ειπε τα εξης, λοιπον.

"Η υπακοη στο θελημα του Θεου, δεν αποστερει την ελευθερια μας, αδελφε.
Αντιθετα ΕΙΝΑΙ η πραγματικη ελευθερια μας, ορθως τοποθετουμενη και πραγματοποιουμενη,
εκφραζομενη και αναβιβαζομενη στο μεγιστο επιπεδο,
δηλαδη απο την περατοτητα της φυσεως της της περιορισμενης, της κτιστης και αδυναμης,
στην απειρια, την παντοδυναμια, την οντολογικη απολυτη ελευθερια, την αληθινη ελευθερια του Τριαδικου Θεου μας.

Ειναι σαν να βγαινεις απο μια προσωπικη φυλακη, οπου ναι μεν, μπορεις να κανεις οτι θες εκει μεσα,
αλλα μονο εκει μεσα, εντος των οριων της, οπου εισαι κεκλεισμενος,
και να εισερχεσαι σε εναν τοπο, οπου δεν υπαρχει οριο, καγκελα, φραχτες, προσωπικα αδιεξοδα, πρεπει, οπισθοδρομησεις και αστοχιες, προσωπικων επιλογων.

Ο τοπος αυτος ειναι η μια χωρα του Αχωρητου, η Χωρα των Ζωντων, ο Ζων Χριστος.

Χριστοποιωντας το θελημα μας, το καθιστουμε συμβατο με το δικο Του, και τοτε, απολυτα ελευθερο οντως, και οδηγουμενο θριαμβευτικα σε ενα σπασιμο μια θραυση των μεταπτωτικων μας, οριων, και παραμορφωμενων κρυσταλλων,
μεσα απο τα οποια ατενιζαμε ελλειπτικα το νοημα και την εσχατολογικη ποιοτητα της ζωης μας.

Καταλαβαινεις, αγαπητε μου, λοιπον οτι το να δωσουμε το θελημα μας στον Χριστο,
επισυρει ως αντιδωρημα, την απολυτη ελευθερια, που ξεκιναει απο εδω,
και καταληγει στην ατελευτητη αιωνιοτητα, μακρια απο λυπη, οδυνη, στεναγμο, θλιψη, πιεση, αστοχια, και τελος;"

Ο προσκυνητης κλονιστηκε. Ζαλιστηκε. Αυτος εδω σκεφτηκε, φαινεται σαν δουλος, εξωτερικα και κατα τα φαινομενα,
αλλα ειναι εσωτερικα, στην υπαρξη του, την πνευματικη, στην καρδια του, και το ειναι του,
δηλαδη εκει που παιζονται ολα, αληθινα και μοιραια, και αιωνια,
ενας πραγματικος αρχοντας και βασιλιας, ενας αυτοκρατορας και κυριαρχος, της ζωης του.

Του ηρθαν παλι, οι σκηνες απο το ταξιδι, που μολις λιγες ωρες ειχε τελειωσει. "Χαθηκε" για λιγο, και σκεφτοταν τις παραστασεις της εξω ζωης, του παρερχομενου κοσμου, μεσα στα ηλεκτρικα φωτα, και την αδιακοπη και παρανοϊκη ταχυτητα των τελουμενων καθημερινων, δραστηριοτητων, ανοηματιστες και ανερματιστες οπως ηταν.

Που ημουν, πριν λιγο, και που με εφερε, τωρα, ο εαυτος μου, ο Θεος μου, οι προσευχες καποιων, δεν ξερω..

Ποσο λιγο και συναμα ποσα ετη φωτος, απεχει η ερημος τουτη, απο την ερημο του κοσμου;

Πως μπορει να ειναι μια ερημια, τοσο πληρωτικη, και παρηγορητικη για την ψυχη,
και πως μπορει εν μεσω κοσμοπλημμυρας και βοης και θορυβων στην αχανη πολη να νιωθεις παντελη μοναξια, και απειρη εγκαταλειψη, και κρυο θανατο, πολυ πριν τον φυσικο;

Η στιγμη ανασαινε απο μονη της. Βαριανασαινε για την ακριβεια. Χωρις να μιλαει κανεις, ακουγοταν ο αρχεγονος βομβος της φυσεως, εξω, με την βροχη, τον αερα, τα στοιχεια που διατηρουν την ζωη, σε πληρη δραση..

Ο Νικοδημος αναλογιστηκε την πορεια του, το ποθουμενο και το προσδοκωμενο.

Ο προσκυνητης, αναλογιστηκε, οτι εχει φτασει σε ενα σταυροδρομι, στην ζωη του. Καθε δρομος εκει καταληγει.

Σε μια επιλογη. Πρεπει παντα να κανεις μια επιλογη. Κατι να αφησεις, με καποιον να πας και να συνεχισεις.

Και αυτο το ηξερε ο προσκυνητης, και το περιμενε, αλλα δεν ηξερε εαν ειναι ετοιμος γιαυτο.

Μεσα απο την συζητηση, θα προσπαθουσε να λαβει βοηθεια και να αντλησει δυναμη,
για να συνεχισει το προσκυνημα της ιδιας της, ζωης,
που ειναι το πιο επιπονο, το πιο μακρυ και δυσκολο προσκυνημα που μπορουμε ολοι να κανουμε...

[dionysisgr]

Προχωρησαν μαζι με τον π.Νικοδημο,
μεσα απο τα αρχαια καλντεριμια της Μονης,
προς το ημισκοτεινο Καθολικο,
φθανοντας λιγο μετα την εναρξη της ορθρινης ακολουθιας.

Τωρα επεφτε ενα ψιλοβροχο, και μεσα στην νυχτα λαμπιριζαν οι σταλες,
πανω στις αγιασμενες επιφανειες των εργοχειρων των ανθρωπων,
φερμενες και αυτες απο τον ουρανο, φυσικο ελεος, και παρηγορια,
για να ζησει η φυση, το του Θεου μεγα καλλιτεχνημα,
ομοιες κατα αλληγορικο τροπο με την πνευματικη δροσια,
που κατεβαινει επι τα ορη Σιων, κατα τον Ψαλμωδο.

Ησυχια. Ησυχια ψηλαφητη επικρατουσε παντου.
Μοναστικης υφης και καλλους. Περα απο την φυσικη.

Ειναι η ησυχια που γεννα. Γεννα σκεψεις ζωης. Καθαιρει τον νου.

Αναγεννα και ανασκαπτει την χαμενη ζωη, την φερνει παλι στο φως,
σαν τον εμπειρο αρχαιολογο, που φερνει πισω ξεχασμενους πολιτισμους.

Ειναι αυτη η βαθια, ακατανοητη, αλλα βιωμενη ως το κοκκαλο ησυχια,
που σε κανει να γυρνας πισω στην υπαρξιακη αθωοτητα σου,
εστω και για κλασμα του δευτερολεπτου.

Αρκει αυτο το απειροελαχιστο χρονικο οριο,
για να αναψει η σπιθα της νοσταλγιας,
για τον γυρισμο πισω στην μητρα σου την πνευματικη,
οπου ο χρονος δεν εχει πια καμμια σημασια,
ακομα και οταν ολα γυρω εχουν αλλοιωθει
και διαστραφει απο την αστοχια σου,
την αμαρτωλοτητα σου, γνησια θεωρουμενη, με ενταση και αληθεια,
οχι απλοϊκα, οχι ηθικα και πουριτανικα,
οχι με ενοχη και νομικιστικη ματια,
αλλα καθαρα οντολογικα, ως εκτροπη του λογου υπαρξεως σου,
εξαιτιας του ξενιτεμου σου απο την θεϊκη σου καταγωγη,
αποτοκο του θεληματικου σου περασματος,
εξω απο την αυλοπορτα του χαμενου παραδεισου.

Ο ανθρωπος της εποχης μας κουραστηκε, και αηδιασε να ακουει και να υφισταται την αμαρτια,
ως ηθικο παραπτωμα, ως καταπατηση νομων, ως καταδικη δικαστηριου.

Αμαρτια ειναι να ζεις χωρις τον Χριστο. Αυτο ειναι ολο.
Αλλα δεν το εννοουμε, και δεν το κατανοουμε.
Αμαρτια ειναι να εισαι α-Χριστος,
και συναμα α-χρηστος, ως προς την ψυχη σου.

Να μην εχεις νοημα, για σενα, για τους αλλους, και να μην νοηματοδοτεις με την
σειρα σου τον κοσμο ολο, που εγινε για χαρη σου.

Ετσι λειτουργουσε τωρα ο προσκυνητης μας. Ενωπιος ενωπιω.
Περπατουσε και σκεπτοταν σε διαλογο εσωτερικο:

"Δεν δε εκπαιδευσαν να λειτουργεις ετσι. Ησυχα και αληθινα. Οπως ηρθες. Οπως πρεπει να φυγεις..

Σου εκλεισαν τις αισθησεις και την ψυχη μεσα στους τεσσερις τοιχους του ατομισμου και του συμφεροντος.

Σε εμαθαν μονο να διεκδικεις, να αρπαζεις το "δικιο σου", να κοιτας μονο το συμφερον, το χρησιμο,
το "δικαιωμα σου", και ας ηταν αυτο η αδικια και ο θανατος για τον αλλον, αλλα και για την ψυχη σου.

Αλλα και εσυ, κλεισμενος μεσα στους τεσσερις αυτους τοιχους,
συνεργησες, και εκλεισες στην πορεια σου,
ακομα και τα μικρα παραθυρα της καθημερινοτητος προς τον Ουρανο,
μη βλεποντας πισω απο το καθετι Εκεινον,
τον Δημιουργο και Προνοητη του παντος,
αλλα και στα προσωπα των αλλων, την εικονα Του.

Καρποι αυτης της ανομης συνεργασιας, της οικειοθελους παραδοσεως στο εφημερο,
στο φθηνο και το αγοραιο, ειναι το μπερδεμα, το αγχος, η καθολικη τρελλα που υποβοσκει,
διαφοροποιουμενη μονο ως προς το μεγεθος σε ολους μας.

Φθηνες μαριονεττες, με τα σχοινακια να κρεμονται απο πανω μας,
και εμεις να κανουμε οτι δεν τα βλεπουμε,
ουτε αυτα, αλλα ουτε και αυτους που μεσα στο σκοταδι της υπαρξης τους,
τα κουνανε περα δωθε,
και μας πανε ως αβουλα οντα, κατα το χαος, και κατα το πτωτικο θελημα τους,
παρεα με τον ιδιο τους τον χαμο.

Προθυμοι δεμενοι. Αιχμαλωτοι εθελοντες.
Σχεδον τιποτα δεν μας κανουν πια χωρις το θελημα μας.

Σε ολη την ιστορια, ποτε οι λαοι, και τα προσωπα,
δεν υποδουλωθηκαν τοσο οικειοθελως,
σε κατι τοσο αγνωστο, τοσο απροσδιοριστο, τοσο σκοτεινο,
αλλα συναμα και τοσο οικειο, οσο η καθε ευκολια της ζωης.."

Και μετα να σκουζουμε, ως ταχα "μη γνωριζοντες" υποκριτικα εξαπατημενοι,
σαν καποιες γεννημενες πορνες, οχι απαραιτητα αυτες της αγοραιας πορνειας,
αλλα της αλλης της πιο βρωμικης πορνειας που ειναι στην ψυχη, και οχι στο σωμα,
και που κοπανανε την ιδια ιστορια οτι δεν θελανε,
αλλα φτασανε εδω, με το στανιο και με το ζορι.

Κι ετσι ολα αυτα τωρα φερμενα, στο μικροσκοπιο, στο προσωπικο φακο,
της αυτογνωσιας που γεννα η ολιγοημερη παραμονη,
στους κατεξοχην τοπους της αυτογνωσιας,
και της συνειδητοποιησης του τραγικου βαθμου αιχμαλωσιας των ανθρωπων,
απο τις αισθησεις και τα ανομηματα,
την φυγη απο τον Πατερα που τον λενε Θεο,
οπου και θεραπευονται ολα αυτα,
και ο ανθρωπος ξαναγινεται, αυτο που επρεπε να ηταν."

Εν μεσω αυτων των σκεψεων,
ξαφνου ακουσε την φωνη του Νικοδημου, ο προσκυνητης μας,
που τον καλουσε ειρηνικα:

"Ελα, αδερφε. Περασε μεσα. Ελα να δεις πως θα ειναι η Βασιλεια των Ουρανων."

Προχωρησε μπροστα ο Νικοδημος, και χαθηκε μεσα στο σκοταδι των δεξιων στασιδιων,
κοντα στην δεξια πυλη οπως θωρουμε το Ιερο, αυτην του Αρχαγγελου Γαβριηλ.

Και ο προσκυνητης, εμεινε σε μια ακρη, να αποθαυμαζει.

Να παρακολουθει λεπτο με λεπτο,
μεσα στην θαλπωρη της λειτουργουμενης νυχτας,
να σηκωνεται η αχλυ του θυμιαματος,
να κανουν τον γυρο του θριαμβου οι χρυσες εκκλησιες,
πανω στους ωμους των ιεροδιακονων, να δοξολογουν τα καντζια,
τον Κυριο και την Παντανασσα Μητερα,
τον Βαπτιστη, και τους τιμωμενους Αγιους Κτιτορες,
και συμπασα την κτιση, σκορπιζοντας το φως.

Ενιωθε τα αρρητα, να εκφωνονται ρητως,
ο υπερ νουν Λογος, να γινεται ανθρωπων δια-λογος
παρεμενε να κοιταζει τα ανεικαστα, να γινονται εικονα και φως,
επεμενε να ακουει τον αηχο βομβο που κανει η ουρανια πανηγυρις,
να φθανει και να αντιλαλει εδω, μεσα στο υπερχιλιοχρονο Καθολικο,
δεν χορταινε αυτα τα αυλακωμενα προσωπα, των γεροντοπαιδων, καθε ηλικιας,
αυτα τα αδολα νηπια του Θεου, που εχουν καμπουριασει απο το βαρος της χαρης,
που ενω κουβαλουν μεσα τους ολη την σοφια του Πνευματος,
φαινονται στον τυφλο κοσμο, ως αγραμματοι "παλιο-καλογεροι.."

Ετσι ειναι. Ο κοσμος κρινει, καθ'εικονα του.
Βλεποντας ακομα και στο γνησιο το ατοφιο, την ψευτια του.

Οταν εχεις το παλιο ως κυριο συστατικο σου,
ειναι φυσικο να κολλας το "παλιο..", σε οτι βλεπεις γυρω σου, και σε ενοχλει,
και σε ξεβολευει απο την θανασιμη ναρκη σου, τον αδιεξοδο και πτωματενιο ναρκισσισμο σου.
Ετσι λειτουργει ο κοσμος, ετσι βλεπει, ετσι κρινει, ετσι και θα τελειωσει, και θα κριθει με την σειρα του.
Και ας καμωνεται καθε τοσο, οτι ειναι νεος, εχει νεες ιδεες και οραματα, αλλα δεν καταλαβαινει τιποτα απο θαματα.

Και καθε φορα που σηκωνοταν ενας μοναχος απο το στασιδι,
λες και ξεκολλουσε θαυματουργικα ενα προσωπο,
απο το φρεσκο, της οπισθεν του ιστορηθεισας αγιογραφιας,
και δειχνοντας αδελφικη συγκαταβαση κατεβαινε στον πεπερασμενο χρονο μας,
μεσα απο την λειτουργικη γεφυρα της Λατρειας, που ενωνει ολους τους χρονους και κοσμους,
ετσι ενιωθε τις κινουμενες αργοσυρτες ιεροπρεπεις χλωμες σκιες,
να περιδιαβαινουν σεμνοπρεπως τον Ναο,
αλλοτε σιγοψαλλωντας, και αλλοτε μουρμουριζοντας την ευχη του Κυριου.

Αναρωτηθηκε. "Τι αξιζω εγω για να βρισκομαι τουτη την ωρα εδω. Τι ειδε μεσα μου ο Θεος;

Ανεβηκε αυθορμητα στην καρδια του, ο ψαλμος ριε'
ενας υμνος της αυτοσυνειδησιας και της επιγνωσεως:

"Ω Κύριε, εγώ δούλος σος,
εγώ δούλος σος
και υιός της παιδίσκης σου·
διέρρηξας τους δεσμούς μου."

Μια ψυχοσωτηρια επιθυμια γεννηθηκε μεσα του, κινουμενη σφοδρα,
μα την ιδια ωρα πλανωντας την γνωμη του, γιατι δεν ηταν ολοτελα δικη του.

Οπου ο Θεος δει την παραμικρη χαραμαδα να ανοιγει, μεσα απο το τειχος της εγωπαθους μονωσεως μας,
αμεσως περα και πανω απο τον χρονο και τον χωρο, το προσωπο και τις πραξεις του,
ριχνει την ακτινα φωτος Του, το καλεσμα του γυρισμου, την προσκληση στο Πατρικη τραπεζα.

Και ποιος μπορει να αρνηθει τοτε; Ποιος μπορει να μην τρωθει καρδιακα, και ανεπιστροφα,
και να μην ελθει στην θεση του παιδιου, που χαθηκε, περιπλανηθηκε, κουραστηκε και αηδιασε,
και το μονο που θελει ειναι να βρει μεσα στα στενα οπου γυριζει, το προσωπο του Πατερα του,
καθως ηδη ξερει απο την φωνη που τον καλει, οτι πλεον ειναι κοντα του.

Πλησιασε εναν γεροντα. Τον ρωτησε χαμηλοφωνα, που μπορει να εξομολογηθει.
Η αποφαση ειχε παρθει. Απεμενε να του δοθει η στολη της συγχωρεσης,
και το δειπνο πλεον ηταν ετοιμο, να τον χορτασει με ευλογια και χαρη.

"Δοξα τω Θεω, σωζεται μια ακομα ψυχη", ειπε χαμηλοφωνα ο γερων, και του απαντησε:

"Τωρα αμεσως δεν μπορεις, ελα μολις τελειωσει η ακολουθια, να σε παω στον Πνευματικο.
Και εαν μεινεις και αυριο εδω, ισως μπορεσεις να κοινωνησεις αδελφε μου.

Και συνεχιζοντας τον ρωτησε:

"Αλλα πες μου εαν θελεις, που διαμενεις, με ποιον εχεις μιλησει, σημερα μας ηρθες; "

"Ναι γεροντα," ειπε ο προσκυνητης, "φιλοξενουμαι στον ξενωνα, πισω απο την Εκκλησια,
και με τακτοποιησε τελεια, εκεινος ο χαριτωμενος δοκιμος, ο π.Νικοδημος,
και με βοηθησε παρα πολυ με την συζητηση που καναμε,
ειναι πραγματικα φωτισμενος ανθρωπος,
αλλα τωρα δεν ξερω που ειναι, δεν τον βλεπω.."

Ο Γεροντας αφνιδιαστηκε πληρως, χλωμιασε, και κρατηθηκε με το ζορι ορθιος..
Ανασυνταχθηκε με το ζορι και ειπε:

"Τι λες παιδι μου, εισαι με τα καλα σου; Τι ειναι αυτο που εκστομισες;

Με κοροϊδευεις, μεσα στην λειτουργια, εχεις διαθεση για αστεια,
αυτην την φρικτη και αγια ωρα, πας να με περιπαιξεις,
και ποιος εισαι του λογου σου, και ποιο πνευμα σε φερνει εδω;

Κυριε Ιησου Χριστε ελεησον τον δουλο σου!!! Τι ειναι τουτο το πραγμα;

O π.Νικοδημος παιδι μου, εχει κοιμηθει σχεδον εδω και τρια χρονια, αμεσως μετα την κουρα του,
που εγινε εσπευσμενα, λογω της ξαφνικης και θανασιμης ασθενειας του, με οσιακο πραγματι θανατο."

Λιγα ετη εμεινε κοντα μας, ομως πολλη προκοπη και υπακοη εκανε, αλλα ποιος να φανταστει οτι.. "

Μολις απολυθουμε, απο την Λειτουργια, και λιγο μετα τον Πνευματικο, θα σε παω στο κοιμητηριο,
να δεις και τον ταφο του, του ειπε, ξαναβρισκοντας σταδιακα την αυτοκυριαρχια του, και το χρωμα του.

Και παλι αναφωνησε σε εκστατικη κατασταση πλεον ο υπεργηρος μοναχος:

"Ω! Χριστε μου, τα θαυμασια Σου! Ω! Κυριε των δυναμεων!
Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; συ ει ο Θεος, ο ποιών θαυμάσια μόνος."

Ομως ο προσκυνητης, ειχε ξεπερασει το σταδιο του κλονισμου, και εβλεπε πισω απο ολα αυτα,
ολοφανερα την χαρη του Θεου και Πατρος, που τον ευνοουσε σκανδαλωδως,
τραβωντας τον απο το χερι, μεσω του κεκοιμημενου
μα ολοζωντανου δουλου του Νικοδημου,
οπως κανει παντα με τους δοξαζοντες Αυτον οσιους Του,
αντιδοξαζοντας τους Θεοπρεπως στο εδω και στο τωρα, εις το νυν και εις το αει,
θαρρεις σαν να βιαζεται να τους καταβαλλει
μπροστα μια γερη προκαταβολη παραδεισου και Βασιλειας..

Καθισε. Αναλογιστηκε και ορκισθηκε εντος του, να μην προδωσει αυτην την μυστικη φανερωση,
αλλα τοσο φανερη ευλογια και παρουσια Θεου, κατα προσωπο του.

Αλλωστε ποιος θα τον καταλαβαινε, και ποιος δεν θα τον λοιδωρουσε,
και θεωρουσε τρελλο, και ολοτελα θρησκοληπτο, και αλλοπαρμενο;

Μεσα σε εναν τυφλο κοσμο, οπου η λογικη και η αποδειξη καταδυναστευουν την υπαρξη,
η εμπειρια και το πνευμα, μαζι με το θαυμα και την χαρη, εχουν θεση μονο μεσα στην καρδια,
οπου και μυστικα διακονουν και ανακαινιζουν, σωζουν και διατηρουν τον ολον ανθρωπο ενωπιον του Θεου.

Μηπως αλλωστε το οτι ειχε φτασει εως εδω, δεν ηταν μια αλυσιδα θαυματων, ενα καλεσμα του Θεου
κλιμακουμενο ως σχεδιο και μελετη σωτηριας του πλασματος Του;

Μολις η λειτουργια τελειωσε, πηγαν μαζι με τον γεροντα, ευθεια στον Πνευματικο,
διαμεσου των ιερατικων χειρων και χειλεων του οποιου, και ελαβε αφεση αμαρτιων
και ευχη να πορευθει προς το Ποτηριον της Αιωνιου Ζωης.

Μολις το πετραχηλι σηκωθηκε, ολα ειχαν πια αλλαξει για παντα.
Μια νεα αρχη, μια νεα ζωη, ενα νεο σταδιο ετοιμο για θριαμβους αγωνων, ηταν μπροστα του.

Τον πηρε ο Γεροντας απο το χερι.

Βγηκαν απο την Μονη, και ανηφορισαν το στενο μονοπατι στα βορεινα,
φθανοντας στο μικρο κοιμητηριο, που εβλεπε κατα μετωπο στο πελαγος,
με τον ανοιχτο οριζοντα, να λουζεται στο πρωϊνο φως του παντεποπτη ηλιου,
και τα περιβολια κατω ως την παραλια, να γεμιζουν το ματι, με χρωματα και αρωματα ζωης.

Σεμνοι και απεριττοι οι ταφοι, μνημουρια, και σημεια τερματισμου, αλλα και απονομης,
μοιαζουν για μας κλεισμενες πυλες, ενος συντομου περασματος
απο την γη αυτην, της αθλησεως, η της θλιψεως, οπως την θεωρει καθενας,
αναλογα με το φωτισμο του, η τον σκοτασμο του,
κυριως ομως αναλογα με την σταση του εναντι του Χριστου,
στην πραγματικοτητα ομως δεν ειναι παρα ορθανοιχτες θυρες,
προς τα απεραντα λιβαδια, με την ολοχρυση χλοη των θειων μυστηριων,
να καλυπτει τα παντα, και το ανεσπερο φως, να περιθαλπει τους ομηλικους του Κυριου,
οικητορες του παραδεισου.

Σταθηκαν εκει, στην σκια των σεβασμιων, αιωνιων κυπαρισσιων,
κοιταζοντας και σιωπωντας πανω απο το μνημα του Νικοδημου.

Παλι παρουσα η σιωπη, που μιλα, και διδασκει.
Πολλοι λενε οτι ειναι μια πεπειραμενη και σοφη γεροντισσα. Σε νουθετει και σε προφυλασσει.

Ο Γερων ακαταπαυστα συνεχιζε το αγιο εργοχειρο του, την ευχη, παλλοντας χειλη και καρδια,
επικαλουμενς το υπερ παν ευλογημενο Ονομα του Κυριου.

Ο Προσκυνητης, ατενιζε το μεθοριο, αυτο που τον χωριζε εις καιρον, απο τον διακονητη του.
Απο αυτον που εθεσε ο Θεος στην υπηρεσια της σωτηριας του. Οπως ευδοκησε το θελημα Του.

Και σκεφτηκε, οτι: "ισως απο εδω και περα, ισως παντοτε επρεπε, να ειμαστε ολοι διακονητες.
Ο καθενας για την σωτηρια του, αλλα και για την σωτηρια του πασχοντα πνευματικα αδελφου μας.

Γιατι καθεναν, καθεμια, και ολους μαζι, μας εχει φερει εδω η προνοια του Θεου για καποιον σκοπο,
και ο σκοπος αυτος ειναι ιερος, ακομα και οταν εμεις κατορθωνουμε να τον μεταβαλλουμε
με την ελευθερη μας βουληση σε καταρα για τον κοσμο και τους αλλους."

Κοιταξε τον Γεροντα.. συναντηθηκαν τα βλεμματα.

Μια συμφωνια, τηρηθηκε μυστικα, και μια υποσχεση, χωρις να ακουστουν στον αερα,
χωρις να παρουν υλικη υποσταση απο τα χειλη τους, αλλα πηγαζοντας μεσα απο τις καρδιες τους,
υπογραφθηκε πνευματικω τω τροπω και απο τους δυο.

Να μην πουν τιποτα, σε κανεναν, αλλα να δοξολογουν εσαει τον Ανασταντα Χριστο,
Αυτον που θα γκρεμισει μια για παντα τα μνηματα, εν τη εσχατη ημερα,
και να διακονουν ο καθενας απο την θεση οπου εταχθη τον αδελφο και την πιστη.

Ο Γερων απο την Μονη του, και ο προσκυνητης απο την υπο-μονη του, στις περιστασεις της ζωης,
και στο περιβαλλον και τον περιγυρο των ανθρωπων πλησιον του. Με καθε τροπο και ευκαιρια..

Χωριζοντας, ευχηθηκαν ο ενας στον αλλον, καλο παραδεισο,
καλη ανταμωση με τον κεκοιμημενο αδελφο, στην καινη Βασιλεια,
ανα μεσω αιωνιας χαρας και πανευφροσυνης παραμυθιας,
ανεκλαλητης και αρρητης ευωχιας, και ισαγγελης κοινωνιας,
οπου και η ακαταπαυστη δοξολογια στον Κυριο τους και Θεο τους..

Ολα προς Δοξαν Θεου, τωρα και παντα, νυν και αει,
εν παντι τοπω της Δεσποτειας Αυτου.



Αφιερωνεται στην μνημη του μακαριστου,
πατρος Νικοδημου Γρηγοριατου,
που περασε γενναια και τιμια απεναντι,
απο το κοσμικο φως,
οπως κανουν οι μαρτυρες Χριστου,
επιλεγοντας να μην το στερησει απο κανεναν,
στο Ανεσπερο Φως,
ωστε να το κερδισει αξια, χαριτι Θεου Ζωντος,
μεσα απο σταυρο και πονο,
και απολαμβανει τωρα τον στεφανο των δικαιων,
και φιλων του Θεου.

Ας ευχεται υπερ ημων.