"Παιδί μου, φοβάσαι; Να σκέφτεσαι το Θεό πολύ.
Να πηγαίνεις στην εκκλησία, όχι για μένα, για τον Θεό. Να κάνεις ό,τι ικανοποιεί την ψυχή σου. Ο Θεός μόνο μπορεί να θεραπεύσει τους φόβους σου. Πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν σήμερα να σε ξεδιψάσουν. Η σχέση μας με τον Θεό είναι μια συνεχής πάλη.
Να θεωρείς τυχερό τoν εαυτό σου όταν προσεύχεσαι. Να ευχαριστείς τoν Θεό που τώρα σου έτυχε αυτό κι όχι νωρίτερα, που όπως καταλαβαίνεις, δεν θα μπορούσες να το σηκώσεις. Η αδυναμία σου, παιδί μου, δεν έχει τόση σημασία πια, αφού ομολογείς αληθινά ότι είσαι αδύναμος. Είναι η αρχή της νίκης η παραδοχή.
Η άσκηση είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό κι απαραίτητο άπ' ό,τι μπορείς να φαντασθείς. Μη ζητάς, αλλά αν σου δώσουν, μην αρνηθείς, γιατί κακό είναι και το πρώτο και το δεύτερο. Μη νομίζεις πώς η δραστηριότητα η συνεχής είναι το ζητούμενο. Μη νομίσεις πώς δεν πρέπει να σκοντάφτεις. Δεν σκοντάφτουν μόνο αυτοί, που δεν περπατούν.
Ούτε η κόλαση ούτε ο παράδεισος θα έλθει από μας στη γη, αυτά τα κλειδιά δεν είναι δικά μας..."
Αποσπάσματα από την επιστολή ενός Γέροντα σ' ένα νέο πού ήθελε να μονάσει.
(τίποτε από το κέιμενο δεν είναι δικό μου.Ερανίσματα από άλλης καρδιάς τον κήπο είναι.υπήρξα μόνο ο ταχυκλεπτομεταφορέας)
