Xαίρε Μαρία Κυρία πάντων ημών.....
Η παράδοση ομιλεί για ολοκληρωτική αφιέρωση της Παρθένου στον Ναό ακόμη από τα παιδικά της χρόνια. Η αγάπη του Θεού παίρνει σ' αυτήν μια τέτοια βαθύτητα και ένταση, με αποτέλεσμα η σύλληψη του Yιού να έλθει σαν αποτέλεσμα της έμβαθύνσεως της ζωής της με τη λειτουργική προσευχή, η οποία την κατέστησε ευεπίφορη στις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος.
Αλλά η γέννηση του Θεού από ένα δημιούργημα δείχνει τη δύναμη κάθε γυναίκας, όταν είναι αληθινά «νέο δημιούργημα» τότε μπορεί να γεννήσει τον Θεό στις έρημες ψυχές. Η πατερική σκέψη επανέρχεται σταθερά στο σημείο αυτό. «Ο Λόγος γεννάται συνεχώς μέσα στις καρδιές των αγίων», λέγει ο Διόγνητος στην Επιστολή (2 αι.).
Κατά τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης η χριστιανική ζωή είναι η γέννηση του Ιησού μέσα στις ψυχές. Ο μυστικός, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, είναι εκείνος στον όποιο φανερώνεται καλύτερα η γέννηση του Κυρίου. «Κατά τη σάρκα, υπάρχει μια Μητέρα του Χριστού, αλλά κατά την πίστη, ό Χριστός είναι ο καρπός όλων μας», λέγει ο Αγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων . Η γυναίκα προπαντός άλλου κατέχει το μητρικό αυτό χάρισμα να γεννά τον Χριστό στις ψυχές των ανθρώπων. Η μείωση της πίστεως και της αγάπης στους έσχατους καιρούς, η χαλάρωση των δεσμών στις εκκλησιαστικές κοινότητες (η πνευματική πτώχεια των ενοριών) συνδέονται με την άμβλυνση της άγιότητος. «Έτσι, η αγιότητα δεν είναι λειτουργία».
Ακόμη για μια φορά πρέπει να κάνουμε τη θεμελιώδη διάκριση ανάμεσα στο «είναι» και το «έχειν», ανάμεσα στις συνθήκες της ζωής και στην ίδια τη ζωή, ανάμεσα στην ιερότητα των μορφών, των τελετών, των λειτουργιών και την ίδια την αγιότητα. Είναι δυνατό ένα ον πλούσιο σε ίερές λειτουργίες ( εξυπνάδα, ομορφιά,μόρφωση και άλλα χαρίσματα) να παρουσιάζη μεγάλη πνευματική πτωχεία... Αντίθετα, ο φτωχός εν Χριστώ, ένας άγιος, είναι το πάν μέσα στο ίδιο το πρόσωπο του και δεν έχει καμιά ανάγκη από ίερές λειτουργίες. Από τον ίδιο τον εαυτό του αναβλύζει ή αφθονία, ή χάρη αντί χάριτος, γιατί μετέχει, κατά το είναι του, στη ζωή Εκείνου που είναι άγιος και τον εκφράζει κατά άμεσο τρόπο.
Η σωτηρία θα έλθει μόνο από την αγιότητα κι αυτή είναι πιο εσωτερική στη γυναίκα, μέσα στις συνθήκες της ενεργού ζωής. Η Παρθένος «διετήρει πάντα τα ρήματα εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. 2,51)· έτσι κάθε γυναίκα έχει μια έμφυτη οικειότητα, σχεδόν μια ίδια στόφα με την παράδοση, με τη συνέχεια της ζωής.
Στο Θεό, η ύπαρξη συμπίπτει με την ουσία, η γυναίκα είναι πιο ικανή να προσεγγίσει στην αγιότητα την ουσία και την ύπαρξη με τη δύναμη της ταπεινώσεως, γιατί « Ταπείνωση είναι η τέχνη του να ξαναβρίσκει κανείς τη θέση του». Αντίθετα προς κάθε κήρυγμα εξισώσεως της γυναίκας προς τον άνδρα και προς κάθε τάση εκδικήσεως, η γυναίκα μπορεί να εκδηλώσει την πιο φυσική λάμψη της χαρισματικής της καταστάσεως. Είναι το λειτούργημα του Παρακλήτου, η χάρη της παρηγοριάς και της πίστεως, που επιβάλλει το γυναικείο Ον ως μητέρα, ώστε κάθε όν να γίνεται δικό της παιδί.
Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο δεν πρόκειται για κάθε ομορφιά, αλλά αυτή του Αγίου Πνεύματος, της γυναίκας που είναι περιβεβλημένη τον ήλιο.
«Η Γυναίκα και η Σωτηρία του Κόσμου»
Παύλος Ευδοκίμωφ.
) 