Θαύματα του Οσίου Παταπίου

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο του πρωτοπρεσβυτέρου Σωτηρίου Μακρυστάθη με τίτλο: «ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΠΑΤΑΠΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ»
Γ΄ ΕΚΔΟΣΙΣ : ΑΘΗΝΑΙ 1995

Το θαύμα του οσίου Παταπίου (σελ. 18-20)
Μετά την αποφοίτησίν μου εκ της Μέσης Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως, το 1958, με εκάλεσεν ο Κύριος εις το Υπούργημα του οικογενειάρχου, μετά της συζύγου μου Μαρουλίας, το 1959. Τον Νοέμβριον του 1960 εισήχθην εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την 19 Νοεμβρίου 1961, δια χειρών του αειμνήστου Μητροπολίτου Κορινθίας Προκοπίου εισήλθον εις την Ιερωσύνην ως Διάκονος και το 1963 ως Πρεσβύτερος. Μου ενεπιστεύθη η Χάρις του Κυρίου , προς κατά Χριστόν ανατροφήν, τρία αγόρια. Τον Ανδρέαν το 1962, τον Φώτιον το 1965 και τον Νεκτάριον το 1970.
Την 21-12-1974, το εσπέρας, ο υιός μου Φώτιος, ενώ ευρίσκετο εις Φροντιστήριον Αγγλικών και επέστρεφεν εις το σπίτι, καθ’ οδόν εις τον παραλιακόν δρόμον της Πειραϊκής, εκτυπήθη θανατηφόρα από διερχόμενο αυτοκίνητον. Οι ιατροί του Νευροχειρουργικού τμήματος του Κρατικού Νοσοκομείου Πειραιώς διέγνωσαν: «Κάταγμα αριστεράς κροταφικής, ωτορραγία αριστερά, ημιπληγία αριστερά δυσκαμψία, διάστασις πλαγίων κόλπων, κώμα και κολύμβησις του μυελού τους εγκεφάλου εις το αίμα».
Ουδείς εκ των ιατρών ήτο δυνατόν να αφήσει ελπίδα ανανήψεως και πολύ περισσότερον θεραπείας. Παρέμενεν εις κωματώδην κατάστασιν επί 27 ημέρας. Τότε οι θεράποντες ήρχισαν να αποσύρουν τα σχετικά βοηθητικά μηχανήματά των, δηλώνοντες ότι δεν δύνανται να προσφέρουν άλλην ιατρικήν βοήθειαν, και μάλλον θα ηύχοντο να αποβιώση, παρά να διατηρηθή έτσι, «φυτόν», ή παντελώς, εις την καλυτέραν περίπτωσιν, παραλυτικόν.
Τότε η Μητέρα πρεσβυτέρα με σφιγμένην την καρδιά και χωρίς να μου πη τίποτε, επήγε εις το σπίτι να πάρη τα εξόδια σάβανά του, διότι, ως την είχον πληροφορήσει οι ιατροί, ο θάνατος ήτο υπόθεσις ωρών.
Σαν έφθασεν όμως εις το σπίτι, από την έκφρασίν της, ο υιός μας Ανδρέας, αντελήφθη ότι κάτι σοβαρόν συμβαίνει εις τον αδελφόν του.
Αμέσως μετά την αναχώρησιν της μητρός του δια το Νοσοκομείον, τρέχει έξω, σταματά ένα ΤΑΧΙ και παίρνοντας μαζί του τη γιαγιά του – Μητέρα της συζύγου μου – σπεύδουν εδώ, εις την Μονήν και το Ιερό Λείψανον του Οσίου Παταπίου, διότι τον αγαπούσαν και αγαπούν τον Όσιον, τα παιδιά μου, αφού από νήπια τα έφερνα εδώ εις τους δικούς μου παιδικούς Ιερούς τόπους. Εδώ, αφού προσκύνησαν με πολλήν θέρμην το Ιερόν Λείψανο, επήραν ένα βαμβάκι με λαδάκι από την Κανδήλα του Ιερού Λειψάνου και δύο κεράκια από το Σπήλαιον, ήλθαν αμέσως εις το Νοσοκομείον και μου λέγει ο Ανδρέας: «Σταύρωσε το παιδί, μπαμπά, και θα γίνει καλά, με την βοήθεια του Αγίου Παταπίου».
Κυριολεκτικά συγκλονισμένος, διότι ηυδόκησεν να με θυμηθή ο Όσιός μου σ’ εκείνην την δύσκολον δια το παιδί μου στιγμήν και σχεδόν τρέμων, με τα δάκρυα να αυλακώνουν το πρόσωπό μου, εσταύρωσα το …σχεδόν νεκρό παιδί μου! Και …Ω της απεραντοσύνης της αγάπης σου Κύριε, σε είκοσι (20) λεπτά της ώρας(!), δια πρώτην φοράν, μετά από 27 ημέρας, κινείται το παιδί, ανοίγει τα μάτια του! Με κοιτάζει. Με γνωρίζει! Μου σφίγγει το χέρι με το χέρι του! Και μου λέγει:
«Μπαμπά πονάω»!
Σκύβω πάνω του, το φιλώ στο πληγωμένο κεφαλάκι του και του ψιθυρίζω: «Θα γίνης καλά παιδί μου»! Τρέχουν οι γιατροί. Ξαναβάζουν σε λειτουργία τα μηχανήματά τους. Διαπιστώνουν: Συγκόλισιν των καταγμάτων, εκκαθάρισιν του εγκεφάλου από το αίμα, επαναλειτουργίαν των οργάνων! Πλήρης ανάνηψις!
Μετά δέκα ημέρας περίπου εξήλθομεν του Νοσοκομείου. Με συντηρητική φαρμακευτική αγωγή, επανήλθεν εις το Σχολείον του, Ε΄ Δημοτικού. Προήχθη κανονικώς. Την επομένην σχολικήν χρονιά ήτο πλήρως υγιής!
Και το θαύμα συνεχίζεται. Μόλις ετελείωσεν το Δημοτικόν Σχολείον (1976), μου είπεν: «Σαν ένα ευχαριστώ εις τον Θεόν, μπαμπά, θέλω να φοιτήσω εις την Ριζάρειον Εκκλησιαστικήν Σχολήν. Έτσι έγινε. Μετά έξ χρόνια (1982) αποφοίτησεν από την Ριζάρειον και μετά από εξετάσεις εισήχθη εις το Ποιμαντικόν Τμήμα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών(1983), απ’ όπου την 1-12-1987έλαβεν το πτυχίον του, με ΛΙΑΝ ΚΑΛΩΣ.
Παραλλήλως με τας σπουδάς του εκαλλιεργούσε ασκητικοπατερικάς μελέτας και κυρίως ησχολήθη με την διδασκαλίαν των Μυστικών Πατέρων, ιδίως του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού. Τον Σεπτέμβριον του 1990 ενεγράφη δια μεταπτυχιακάς σπουδάς, εις το Πανεπιστήμιον του DURHAM της Αγγλίας. Την 14-4-1991 εισήλθεν εις την Ιερωσύνην, χειροτονηθείς Διάκονος, την δε 5-7-1991, εορτή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, Πρεσβύτερος και έλαβε το οφφίκιον του Αρχιμανδρίτου, ως άγαμος Κληρικός, αφιερωθείς πλέον εις την Εκκλησίαν και την Ιεράν Επιστήμην!!

[Andreasmas]

Δόξασμένο το όνομά Του εν τοις αγίοις Αυτού!

[evagelia]

ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ!1!!!!!! Ο ΓΛΥΚΗΤΑΤΟΣ ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ

[efthumhs]

«Ονομάζομαι Φ.M., είμαι μητέρα δύο παιδιών και με το γράμμα αυτό καταθέτω το θαύμα του Οσίου Παταπίου στην κόρη μου.
Ήμουν έγκυος στον 5ο μήνα, όταν οι γιατροί διέγνωσαν ‘συγγενή διαφραγματοκήλη’[1] στο έμβρυο, μια σοβαρή, όπως μου είπαν ανωμαλία, με σπάνιες πιθανότητες επιβίωσης μετά την γέννα. Εξαιτίας της υπήρχαν και πολλές πιθανότητες να υπάρχει και νοητική καθυστέρηση (σύνδρομο down). Κάνω και επειγόντως αμνιοπαρακέντηση μιας και η εγκυμοσύνη μου ήταν ήδη προχωρημένη και οι απαντήσεις θα έβγαιναν σε 2 εβδομάδες. To σόκ ήταν μεγάλο και η στεναχώρια μου απερίγραπτη αφού παλαιότερες διαγνώσεις γιατρών ότι θα δυσκολευτώ να αποκτήσω παιδιά, με έκαναν να δίνω μεγάλη σημασία στην ζωή ενός παιδιού και να μην θέλω να ακούω για έκτρωση. Χαρακτηριστικό είναι ότι τότε βρέθηκαν πολλοί που με παρότρυναν να «ρίξω» το παιδί για να αποφύγω την σχεδόν βέβαιη ταλαιπωρία που προδιαγράφονταν.

Περιμένοντας τις απαντήσεις έκλαιγα και παρακαλούσα θερμά τον Θεό, να μην υπάρχει τουλάχιστον το σύνδρομο και αναγκαστώ να σκοτώσω το παιδί μου, αλλά αν είναι αυτό το θέλημά Του, να μου το πάρει Αυτός μόλις γεννηθεί. Πάντα είχα βαθιά μέσα μου εμπιστοσύνη στο θέλημά Του, όποιο και αν ήταν αυτό…
Δύο μέρες πριν πάρω τις απαντήσεις, ήταν ανήμερα της γιορτής του Οσίου Παταπίου, 8/12/94, όταν η ευσεβής μητέρα μου, μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ άκουσε στον ύπνο της «Είμαι ο Πατάπιος, γιατί κλαίτε, το κεφαλάκι του παιδιού δεν έχει τίποτα!!!».
Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν γνώριζα καν ότι υπήρχε ο Όσιος Πατάπιος. Και όμως αισθάνθηκα σαν να μου έδιναν την απάντηση για το «κεφαλάκι» του παιδιού μου. Ξαφνικά ήμουν σίγουρη ότι είχαμε έναν προστάτη…και αποφάσισα ότι και να μου έλεγαν εγώ το παιδί μου θα το κρατούσα..
Το ίδιο βράδυ η μικρή κόρη της αδελφής μου, 8 χρονών τότε, είχε ξυπνήσει στον ύπνο της ταραγμένη και είπε ότι είδε στον ύπνο της, ότι περπατούσε με ένα κοριτσάκι με μακρυά μαύρα μαλλιά (έτσι είναι η κόρη μου), και ανέβαιναν λίγα σκαλάκια, πριν μπούνε σε μία σπηλιά άσπρη απέξω…σαν σπιτάκι εσκιμώων, όπως την περιέγραψε. Εκεί το κοριτσάκι σηκώνει το χεράκι του και της δείχνει της ανηψιάς μου ένα γυάλινο κουτί στο βάθος και της λέει «να ο Παπούλης μου»!!!


Αυτό το μάθαμε πολύ αργότερα γιατί η αδελφή μου μην γνωρίζοντας τίποτα και αυτή για τον Άγιο, δεν έδωσε σημασία αφού δεν μπορούσε να το εξηγήσει.
Μετά από δυό μέρες μας τηλεφώνησαν για τις απαντήσεις των εξετάσεων και μας είπαν: «Μην ανησυχείτε για το κεφαλάκι του, έχετε ένα υγιέστατο κοριτσάκι». Τότε ήταν και που έμαθα το φύλο του παιδιού.
Το πρώτο θαύμα είχε γίνει. Βλέπετε ο Άγιος είχε πει «το κεφαλάκι δεν έχει τίποτα» και όχι το παιδί είναι καλά, και υπήρχε και η ‘διαφραγματοκήλη’…
Έτσι κύλησαν οι εβδομάδες, μέσα σε πολύ προσευχή και πίστη και πλησίαζε ο καιρός της γέννας. Λίγο πριν μπω στον μήνα μου, ο γιατρός μου από κάποιο «περίεργο ένστικτο», όπως αργότερα ο ίδιος μου εξομολογήθηκε, εκτάκτως με καλεί στο μαιευτήριο για να με κοιτάξει. Τότε διαπιστώνει ότι βρισκόμουν σε αρχικό στάδιο σηψαμίας και αν περνούσαν δύο μέρες ακόμη, κινδύνευα και εγώ και το παιδί.
Και δεν έφτανε μόνο αυτό, στο τελευταίο διάστημα είχα παρουσιάσει έντονο πρόβλημα φλεβίτιδας στα πόδια μου και κινδύνευα από ακατάσχετη αιμορραγία κατά την γέννα. Έτσι κάνω άμεσα εξετάσεις για καισαρική, όμως ούτε αυτές βγαίνουν καλές. Επειγόντως όμως έπρεπε να γεννήσω, δεν είχα μπει καν στο μήνα μου, δεν είχα προλάβει να βρω γιατρούς για το παιδί – αν ζούσε – δεν γίνονταν καισαρική, ένας φυσιολογικός τοκετός δύσκολος μπορεί να μου έφερνε ακατάσχετη αιμορραγία, ή το παιδί να «έσκαγε» αν ζοριζόταν πολύ, αφού λόγω του προβλήματός του (δεν είχε καθόλου σχηματισμένο τον ένα πνεύμονα) δεν θα μπορούσε να αναπνεύσει…Όλα κρέμονταν σε μια κλωστή…
Ζήτησα από την μαία να κάνει αεροβάπτισμα στο παιδί μόλις γεννηθεί, αφού οι πιθανότητες να επιζήσει ήταν ελάχιστες, και το μόνο που μου έμενε μέσα στους πόνους μου ήταν να προσεύχομαι..
Τελικά, δόξα τω Θεώ, όλα πήγαν καλά κατά την γέννα, αν και ο γιατρός μου, όπως χαρακτηριστικά αργότερα μας είπε, έχασε δέκα χρόνια τότε απ΄την ζωή του!!!
Το παιδί γεννήθηκε, πράγματι δεν μπορούσε να αναπνεύσει, διασωληνώθηκε και διακομίσθηκε αμέσως στο Παίδων «Αγλαία Κυριακού», όπου είχαν ειδοποιηθεί για την σοβαρότητα της κατάστασης.
Γίνονται την ίδια μέρα εξετάσεις προ-εγχειρητικές, όπου διαπιστώνεται ότι η κλινική του κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή.
Μην έχοντας τίποτα να χάσουν, το ίδιο απόγευμα αποφασίζουν να το χειρουργήσουν.
Η επέμβαση υπερβολικά δύσκολη, κρατάει πολλές ώρες.
Οι γιατροί κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να αντέξει το χειρουργείο, και τελικά μπαίνει στην εντατική, με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης.
Η κατάσταση του παιδιού μου είναι πολύ κρίσιμη μα και πολύ επώδυνη.
Το εικονισματάκι του Αγίου είναι πάνω απ΄το κρεββατάκι του…
Περνούν 12 μέρες, το παιδί στην ίδια κατάσταση, διασωληνωμένο, και οι γιατροί να δίνουν ένα συνεχή αγώνα να το κρατήσουν στην ζωή και τότε το βράδυ παθαίνει την χειρότερη επιπλοκή που φοβόντουσαν οι γιατροί. «Πνευμοθώρακας». Ο μοναδικός πνεύμονας που είχε το παιδί, κουράζεται και «σπάει». Μας ειδοποιούν να πάμε, γιατί το παιδί σβήνει… Εκείνο το βράδυ δίνουν την μεγαλύτερη μάχη. Μετρούν λεπτά ζωής… όπως μας λένε και εγώ απ΄έξω απ΄την εντατική προσεύχομαι πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Ξέρω ότι είναι η ύστατη μάχη.
Τελικά τα ξημερώματα οι προσπάθειες σταματούν. Το παιδί τα έχει καταφέρει. Ούτε οι ίδιοι γιατροί δεν το πιστεύουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την γιατρό εκείνη που το παρακολουθούσε σε όλη την πορεία του, να μου λέει χαρακτηριστικά «Το κοριτσάκι σας έχει τον Άγιό του», κοιτάζοντας με νόημα το εικονάκι πάνω στο κρεβατάκι του.
Από την στιγμή εκείνη η κατάστασή του βελτιώνεται θεαματικά. Σε 10 μέρες από τότε βγαίνει απ΄την εντατική και πάμε σπίτι μας!!!
Μας ενημερώνουν πως αν όλα πάνε καλά θα πρέπει περίπου μετά από τρία χρόνια να κάνει δεύτερη διορθωτική επέμβαση για να ταχτοποιηθεί πλήρως και ενώ οι γιατροί μας προειδοποιούσαν για μια δύσκολη μετεγχειρητική περίοδο, με πολλές πιθανές επιπλοκές μέχρι και ένα χρόνο μετά, η κόρη μου αναρρώνει τελείως χωρίς να παρουσιάσει τίποτα.
Μετά από λίγους μήνες, μόλις συνήλθε τελείως, ρωτήσαμε που υπάρχει ο «Άγιος» για να πάμε να τον ευχαριστήσουμε, Τότε μάθαμε και για το μοναστήρι του στο Λουτράκι και πήγαμε όλοι οικογενειακώς. Εκεί η μικρή μου ανηψιά, που σας προανέφερα, ήταν και αυτή μαζί μας τότε, μόλις αντίκρυσε το Σπήλαιο γυρνάει και μας λέει ότι αυτό ήταν που είχε δει στον ύπνο της. Τότε ήταν και που συνειδητοποιήσαμε τι σήμαινε το όνειρο εκείνο. Το ‘μελαχρινό μου κοριτσάκι’ είχε έρθει στον Παπούλη του να τον ευχαριστήσει.
Σε ηλικία τριών χρονών γίνεται και η δεύτερη διορθωτική επέμβαση και όλα πάνε καλά.
Έχουν περάσει από τότε δέκα πέντε χρόνια, η κόρη μου δεν παρουσίασε κανένα σχετιζόμενο πρόβλημα, είναι υγιέστατη και μόνο τα σημάδια των επεμβάσεων στο σώμα της μας θυμίζουν τι πέρασε…
Από τότε ο Όσιος Πατάπιος είναι ο προστάτης της οικογενείας μας και μας έχει βοηθήσει και σε άλλες δύσκολες στιγμές που ζητήσαμε την βοήθειά του.
Κοιτάζοντας πίσω συνειδητοποιώ πόση δύναμη και ελπίδα μου είχε δώσει τότε η πίστη μου σε Αυτόν να αντέξω ψυχολογικά την δύσκολη αυτή περιπέτεια.
Δοξασμένο το όνομα του Θεού και του Αγίου του Παταπίου, που μου χάρισε το πολυτιμότερο δώρο της ζωής μου, το παιδί μου.

[1] Σημείωση : Η «Συγγενής Διαφραγματοκήλη» είναι μια πολύ σπάνια ανωμαλία κατά την οποία το διάφραγμα που χωρίζει τον θώρακα από την κοιλιά δεν υπάρχει. Στην περίπτωση της κόρης μου τα έντερα πέρασαν στην θέση του αριστερού πνεύμονα, σπρώχνοντας την καρδιά προς το κέντρο και μη αφήνοντας καθόλου χώρο να αναπτυχθεί ο πνεύμονας. Κατά την πρώτη επέμβαση οι γιατροί άδειασαν την περιοχή του πνεύμονα, βάζοντας τα έντερα σε ένα τεχνητό σακούλι από δέρμα που έφτιαξαν στο πλάι για να τα κρατήσει, μιας που η κοιλιά δεν είχε αναπτυχθεί. Μετά από τρία χρόνια, ο πνεύμονας είχε σχεδόν πλήρως αναπτυχθεί (!!!), και με την δεύτερη διορθωτική επέμβαση, τα έντερα τοποθετήθηκαν στην θέση τους στην κοιλιά, που περίμεναν μέχρι τότε να αναπτυχθεί.

Aπο το http://anavaseis.blogspot.com/2010/12/b ... .html#more

[aposal]

Δόξα σοι ο Θεός!
Πόσο ελάχιστος είναι ο άνθρωπος και πόσο μικρόνοες όλοι αυτοί οι Θεομάχοι που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος, με τη συνδρομή της τεχνολογίας, μπορεί να καταφέρει τα πάντα!

[fotis]

Ένα από τα πολλά μη δημοσιευμένα θαύματα του Οσίου Παταπίου

Μεταστροφή «καθολικής» που εζήτησε μόνη να λάβει το Ορθόδοξο Βάπτισμα, έπειτα από απώθηση και έλεγχο του Οσίου, καθώς πλησίαζε να προσκυνήσει την ι. Λάρνακα.
Το θαύμα τούτο (αυτό το αποκαλύπτουμε εδώ ως επίκαιρο) υπήρξε η αφορμή της μη αρνήσεως αρχικά και τελικά να δεχθούμε την επιμέλεια της παρούσης εκδόσεως, όταν εντελώς απροσδόκητα μας ζητήθηκε μια εκδοτικής και τυπογραφικής φύσεως συμβουλή για την έκδοση της Ι. Ακολουθίας του Οσίου.
Κατά το φετινό δηλαδή Πάσχα στο Άγιον Όρος συνομιλούσαμε με γείτονα ευλαβή Γέροντα, ονόματι Μαρτινιανό (Καλύβη «Άγιοι Πάντες», στην Καψάλα, της Ι. Μονής Παντοκράτορος) και ο λόγος κατέληξε περί συγχρόνων θαυμάτων. Γιατί η αφορμή ήταν το διαρκές θαύμα της Ορθόδοξης Πίστεώς μας του Αγίου Φωτός του Παναγίου και Ζωοδόχου Τάφου. Τότε ο Γέροντας Μαρτινιανός μας ανέφερε και το επόμενο πρόσφατο θαύμα του Οσίου Παταπίου, το οποίο παραθέτουμε κατά τη διήγησή του.
Ο Γέροντας είχε συγγενή μετανάστη στη Δ. Γερμανία, από την οποία πριν λίγα χρόνια επέστρεψε ως συνταξιούχος. Ο συγγενής του ονομάζεται Γεώργιος Ζ…… και στη Γερμανία ενυμφεύτηκε Γερμανίδα σύζυγο «καθολική», χωρίς εκείνη να βαπτισθεί πριν με το Ορθόδοξο Βάπτισμα. Ετέλεσαν, βέβαια, γάμο σε Ορθόδοξο Ι. Ναό και τα δύο παιδιά τους τα εβάπτισαν με το Ορθόδοξο Βάπτισμα, αλλ΄η σύζυγος παρέμεινε καθολική, αν και εκκλησιαζόταν και σε Ορθόδοξους Ναούς.
Αφού επέστρεψαν στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 1985 πήγαν για παραθερισμό στο Λουτράκι Λορινθίας και από εκεί ανέβηκαν μια μέρα και στη Μονή του Οσίου Παταπίου να προσκυνήσουν τονν Όσιο.Πρώτος εισήλθε στο ι. Σπήλαιο ο σύζυγος, ο οποίος και προσκύνησε. Αλλ΄ενώ εισήλθε και η «καθολική» σύζυγος και επλησίασε να προσκυνήσει, ευρέθηκε κάτω λιπόθυμη! Την έπιασε αμέσως στα χέρια του ο σύζυγος και με τη βοήθεια και άλλων παρευρισκομένων προσκυνητών την έβγαλαν έξω και τη βοηθούσαν να συνέλθει. Αφού συνήλθε, την ερώτησαν τι της συνέβη, κι εκείνη με έκπληξη απάντησε:
«Καλά δεν είδατε, δεν ακούσατε; Ο Άγιος με έσπρωξε και μου είπε: «Πώς εσύ, αιρετική, με πλησιάζεις;»
Και από τη στιγμή αυτή μόνη της εζήτησε να βαπτισθεί Ορθόδοξη, όπως και έγινε ύστερα από σχετική κατήχησή της στην Ενορία της.
Τώρα πιά ως Ορθόδοξη επισκέπτεται με ευλάβεια το ι. Σπήλαιο του Οσίου και προσκυνεί το ι. Λείψανο με πόθο και ευγνωμοσύνη. Γιατί αφότου έλαβε το Ορθόδοξο Βάπτισμα, αισθάνεται άλλος άνθρωπος! «Όταν προσεύχομαι», μας είπε «αισθάνομαι το Θεό δικό μου, Πατέρα μου, ενώ πριν δεν αισθανόμουν τίποτε. Τώρα ανάβω το καντήλι στο Εικονοστάσι, ετοιμάζω πρόσφορο, μεταλαμβάνω, διαβάζω βίους Αγίων και η ψυχή μου αισθάνεται το Θεό κοντά της. Να, πώς να σας το πω; Κάτι πολύ διαφορετικό από πριν, μια βεβαιότητα ότι είμαι κοντά στο Θεό. Και αυτό το οφείλω στον Άγιο Πατάπιο, που τον ευχαριστώ».
Απόσπασμα από «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ», έκδοση της Ιεράς Μονής Λουτρακίου