Ανεξιθρησκία : Ανάγκη ή πολυτέλεια και κίνδυνος;

[gkou]

Η θρησκευτική ελευθερία του ατόμου είναι από τα βασικά δικαιώματα του ανθρώπου και γι’ αυτό στα πολιτισμένα κράτη προστατεύεται από το σύνταγμά τους, που αφήνει τον πολίτη να διαλέγει μόνος του τη θρησκεία που θέλει. Η κατάσταση αυτή λέγεται ανεξιθρησκία. Όμως μερικές θρησκείες ή αιρέσεις, εκμεταλλευόμενες αυτήν την ουδετερότητα ή την ανοχή των κρατών, προσπαθούν να παρασύρουν προς το μέρος τους οπαδούς άλλων θρησκευμάτων χρησιμοποιώντας συνήθως ανελεύθερα μέσα (βία, απειλές, δώρα κ.α.) , πράγμα που λέγεται προσηλυτισμός . Αλλά και σ’ όσα κράτη αναγνωρίζεται μόνο μια θρησκεία και οι άλλες γίνονται απλώς ανεκτές υπάρχει κίνδυνος θρησκευτικής καταπίεσης από μέρους αυτής σε βάρος των άλλων.
Πρέπει, λοιπόν, να εξετάσουμε καλύτερα το πρόβλημα της ανεξιθρησκίας , για να δούμε τα πλεονεκτήματά της αλλά και τις τυχόν αδυναμίες της , τις οποίες εκμεταλλεύονται οι φανατικοί οπαδοί κάθε θρησκείας.

2. Η ανεξιθρησκία διαμέσου των αιώνων
Πρώτος ο Μ. Κωνσταντίνος εξέδωσε το 313 μ.Χ. μαζί με τον συνάρχοντά του Λικίνιο το γνωστό «Διάταγμα των Μεδιολάνων», που έβαλε τέλος στους διωγμούς των χριστιανών από το ρωμαϊκό κράτος και τους εθνικούς. Έτσι καθιερώθηκε από το ρωμαϊκό –βυζαντινό κράτος η αρχή της ανεξιθρησκίας, που δυστυχώς δεν τηρήθηκε πάντα (διώξεις ειδωλολατρών από μερικούς βυζαντινούς αυτοκράτορες- Μ. Θεοδόσιος- , σταυροφορίες της Δυτικής Εκκλησίας κατά των ορθοδόξων και των μωαμεθανών, Ιερή εξέταση κατά των αιρετικών, θρησκευτικοί πόλεμοι μεταξύ καθολικών και διαμαρτυρομένων κ.α. ) .
Η πρώτη προσπάθεια για πραγματική ανεξιθρησκία έγινε το 1789 από τη Γαλλική Επανάσταση με τη «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη», αλλά η αντίδραση της Παπικής Εκκλησίας εμπόδισε την εφαρμογή της.
Έτσι η αρχή της ανεξιθρησκίας καθιερώθηκε επίσημα σε παγκόσμια κλίμακα μόλις το 1948 με την «Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (άρθρο 18) και αναγνωρίστηκε , στη συνέχεια, από τα περισσότερα πολιτισμένα κράτη, που την περιέλαβαν στα συντάγματά τους. Παρόλα αυτά πολλές φορές εμφανίστηκαν στην ιστορία μέχρι και σήμερα θεοκρατικά ή αθεϊστικά καθεστώτα, που δε σεβάστηκαν αυτό το πανανθρώπινο δικαίωμα της ανεξιθρησκίας.

3. Η ανεξιθρησκία στην Ελλάδα
Ειδικότερα στην Ελλάδα διάταξη για ανεξιθρησκία υπήρχε ήδη από το 1827 στο σύνταγμα της Τροιζήνας. Το σημερινό Σύνταγμα (που ισχύει από το 1975) κατοχυρώνει τη θρησκευτική ελευθερία των πολιτών με το 13ο άρθρο.
Τα βασικά σημεία του άρθρου αυτού είναι: α) η προστασία της ελεύθερης πίστης και λατρείας των πολιτών και β) η απαγόρευση του προσηλυτισμού . Αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος έχει το απαράγραπτο δικαίωμα να πιστεύει σ’ όποιον θεό θέλει∙ και , για να μην παραβιαστεί η θρησκευτική ελευθερία του, απαγορεύεται κάθε προσηλυτισμός , δηλ. κάθε προσπάθεια επιβολής σε κάποιον μιας ορισμένης θρησκευτικής πίστης με ανελεύθερα μέσα (ψυχολογική βία, απειλές, υποσχέσεις, κατάχρηση εμπιστοσύνης , ηθική ή υλική βοήθεια κ.α.).
Φυσικά, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία θεωρείται από το Σύνταγμα (άρθρο 3) «επικρατούσα θρησκεία εν Ελλάδι» και γι’ αυτό προστατεύεται με ειδικές διατάξεις που απαγορεύουν τον προσηλυτισμό σε βάρος της και επιβάλουν τον σεβασμό προς αυτήν και προς τα μέσα που χρησιμοποιεί (μυστήρια, σύμβολα, λειτουργούς, ναούς, τελετές, ιερά βιβλία κ.α. ) .
Στη χώρα μας προσηλυτισμό άσκησαν παλιότερα οι καθολικοί (κυρίως κατά τη φραγκοκρατία και την ενετοκρατία) ,αλλά και σήμερα με την οργάνωση της Ουνίας. Το ίδιο κάνουν οι χιλιαστές και συχνά οι βουδδιστές και οι ινδουιστές (με τους Κρίσνα και τους Γιόγκι). Πιο φανατικοί απ’ όλους , όμως, είναι οι χιλιαστές , που περιέρχονται επίμονα τα σπίτια και κάνουν συστηματικό προσηλυτισμό σε βάρος των ορθοδόξων, παρά τις απαγορεύσεις του Συντάγματος.
Αντίθετα, η Πολιτεία μας σέβεται όλες τις θρησκευτικές μειονότητες ( καθολικούς, διαμαρτυρομένους, μουσουλμάνους, εβραίους κ.α.) , που μπορούν έτσι να ασκούν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα , αρκεί να μην προσβάλουν «τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη» και «να μην κάνουν προσηλυτισμό».

4. Ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στους αλλοδόξους και αλλοθρήσκους;
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι για μας τους χριστιανούς κάθε ιεραποστολική μας προσπάθεια προς τους άλλους δικαιολογείται και αποδίδει μόνο όταν την κάνουμε με αληθινή αγάπη και με σεβασμό προς την ελευθερία της συνείδησής τους. Γιατί η ανεξιθρησκία είναι δώρο Θεού, βασική επιταγή του Ευαγγελίου και μια από τις πιο μεγάλες και πιο ακριβοπληρωμένες κατακτήσεις του ανθρώπου. Η πλάνη και η προκατάληψη των αιρετικών και των αλλοθρήσκων δεν καταπολεμούνται με την περιφρόνηση της ιδεολογίας τους ή με το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία , αλλά με τον αμοιβαίο σεβασμό, την κατανόηση και τον ελεύθερο διάλογο.
Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι θα είμαστε χλιαροί στην πίστη μας ή συμβιβαστικοί με τους άλλους, ώστε να φτάσουμε σιγά σιγά με τις υποχωρήσεις σε μια θρησκεία με άτονες και αφηρημένες αλήθειες. Αλλά και δε θα προσβάλουμε ποτέ την πνευματική ελευθερία του άλλου με καταπιεστικά μέτρα, γιατί ο Χριστιανισμός σέβεται τη θρησκευτική ελευθερία του ανθρώπου όσο καμιά άλλη θρησκεία, αφού τόσο τα ιερά κείμενα όσο και η ζωή της Εκκλησίας αποπνέουν πλήρη σεβασμό της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Όσο για τον κίνδυνο να παρασυρθούμε από τους άλλους, αρκεί εμείς οι χριστιανοί να ξέρουμε τι πιστεύουμε και γιατί το πιστεύουμε , ώστε να μην μπορούν να μας κλονίσουν οι αιρετικές διδασκαλίες ή η προπαγάνδα των άλλων θρησκευμάτων. Κι αυτό θα το κατορθώσουμε αν διατηρούμε συνεχή επαφή με τον αρχηγό της πίστης μας Ιησού διαμέσου της προσευχής και των θείων μυστηρίων, όπως έκαναν οι πρώτοι χριστιανοί στους διωγμούς και στις αιρέσεις ή, αργότερα, οι νεομάρτυρες κατά την τουρκοκρατία. Τότε θα μπορούμε να πούμε κι εμείς μαζί με τον απόστολο Παύλο: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;» Έτσι θα μπορέσουμε να εξακολουθήσουμε να σεβόμαστε τη θρησκευτική ελευθερία των άλλων, έστω κι αν αυτοί δε σέβονται τη δική μας , και να παραμένουμε σταθεροί και ακλόνητοι στην πίστη μας. Και η ανεξιθρησκία ,τότε, θα αποδειχτεί ανάγκη κι όχι κίνδυνος ή πολυτέλεια.

Από το βιβλίο: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΑ»
Β΄ΛΥΚΕΙΟΥ
ΑΛΕΞ. ΚΑΡΙΩΤΟΓΛΟΥ- ΑΡΙΣΤ. ΚΕΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΑΝΑΓ.ΠΑΠΑΕΥΑΓΕΛΛΟΥ- ΓΕΩΡΓ. ΤΣΑΚΑΝΑΣ
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
ΑΘΗΝΑ

[aposal]

Πολύ σωστά. Η ανεξιθρησκεία πάντως, που είναι υπέρτατη μορφή δημοκρατίας, καμία σχέση δεν έχει με την αθεΐα, η οποία πάντοτε επιβάλλεται (πχ Γαλλία και άλλες "δημοκρατικές" χώρες).

[lovethink]

Η θρησκευτική ελευθερία του ατόμου είναι από τα βασικά δικαιώματα του ανθρώπου και γι’ αυτό στα πολιτισμένα κράτη προστατεύεται από το σύνταγμά τους, που αφήνει τον πολίτη να διαλέγει μόνος του τη θρησκεία που θέλει. Η κατάσταση αυτή λέγεται ανεξιθρησκία. Όμως μερικές θρησκείες ή αιρέσεις, εκμεταλλευόμενες αυτήν την ουδετερότητα ή την ανοχή των κρατών, προσπαθούν να παρασύρουν προς το μέρος τους οπαδούς άλλων θρησκευμάτων χρησιμοποιώντας συνήθως ανελεύθερα μέσα (βία, απειλές, δώρα κ.α.) , πράγμα που λέγεται προσηλυτισμός . Αλλά και σ’ όσα κράτη αναγνωρίζεται μόνο μια θρησκεία και οι άλλες γίνονται απλώς ανεκτές υπάρχει κίνδυνος θρησκευτικής καταπίεσης από μέρους αυτής σε βάρος των άλλων.
Πρέπει, λοιπόν, να εξετάσουμε καλύτερα το πρόβλημα της ανεξιθρησκίας , για να δούμε τα πλεονεκτήματά της αλλά και τις τυχόν αδυναμίες της , τις οποίες εκμεταλλεύονται οι φανατικοί οπαδοί κάθε θρησκείας.

2. Η ανεξιθρησκία διαμέσου των αιώνων
Πρώτος ο Μ. Κωνσταντίνος εξέδωσε το 313 μ.Χ. μαζί με τον συνάρχοντά του Λικίνιο το γνωστό «Διάταγμα των Μεδιολάνων», που έβαλε τέλος στους διωγμούς των χριστιανών από το ρωμαϊκό κράτος και τους εθνικούς. Έτσι καθιερώθηκε από το ρωμαϊκό –βυζαντινό κράτος η αρχή της ανεξιθρησκίας, που δυστυχώς δεν τηρήθηκε πάντα (διώξεις ειδωλολατρών από μερικούς βυζαντινούς αυτοκράτορες- Μ. Θεοδόσιος- , σταυροφορίες της Δυτικής Εκκλησίας κατά των ορθοδόξων και των μωαμεθανών, Ιερή εξέταση κατά των αιρετικών, θρησκευτικοί πόλεμοι μεταξύ καθολικών και διαμαρτυρομένων κ.α. ) .
Η πρώτη προσπάθεια για πραγματική ανεξιθρησκία έγινε το 1789 από τη Γαλλική Επανάσταση με τη «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη», αλλά η αντίδραση της Παπικής Εκκλησίας εμπόδισε την εφαρμογή της.
Έτσι η αρχή της ανεξιθρησκίας καθιερώθηκε επίσημα σε παγκόσμια κλίμακα μόλις το 1948 με την «Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (άρθρο 18) και αναγνωρίστηκε , στη συνέχεια, από τα περισσότερα πολιτισμένα κράτη, που την περιέλαβαν στα συντάγματά τους. Παρόλα αυτά πολλές φορές εμφανίστηκαν στην ιστορία μέχρι και σήμερα θεοκρατικά ή αθεϊστικά καθεστώτα, που δε σεβάστηκαν αυτό το πανανθρώπινο δικαίωμα της ανεξιθρησκίας.

3. Η ανεξιθρησκία στην Ελλάδα
Ειδικότερα στην Ελλάδα διάταξη για ανεξιθρησκία υπήρχε ήδη από το 1827 στο σύνταγμα της Τροιζήνας. Το σημερινό Σύνταγμα (που ισχύει από το 1975) κατοχυρώνει τη θρησκευτική ελευθερία των πολιτών με το 13ο άρθρο.
Τα βασικά σημεία του άρθρου αυτού είναι: α) η προστασία της ελεύθερης πίστης και λατρείας των πολιτών και β) η απαγόρευση του προσηλυτισμού . Αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος έχει το απαράγραπτο δικαίωμα να πιστεύει σ’ όποιον θεό θέλει∙ και , για να μην παραβιαστεί η θρησκευτική ελευθερία του, απαγορεύεται κάθε προσηλυτισμός , δηλ. κάθε προσπάθεια επιβολής σε κάποιον μιας ορισμένης θρησκευτικής πίστης με ανελεύθερα μέσα (ψυχολογική βία, απειλές, υποσχέσεις, κατάχρηση εμπιστοσύνης , ηθική ή υλική βοήθεια κ.α.).
Φυσικά, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία θεωρείται από το Σύνταγμα (άρθρο 3) «επικρατούσα θρησκεία εν Ελλάδι» και γι’ αυτό προστατεύεται με ειδικές διατάξεις που απαγορεύουν τον προσηλυτισμό σε βάρος της και επιβάλουν τον σεβασμό προς αυτήν και προς τα μέσα που χρησιμοποιεί (μυστήρια, σύμβολα, λειτουργούς, ναούς, τελετές, ιερά βιβλία κ.α. ) .
Στη χώρα μας προσηλυτισμό άσκησαν παλιότερα οι καθολικοί (κυρίως κατά τη φραγκοκρατία και την ενετοκρατία) ,αλλά και σήμερα με την οργάνωση της Ουνίας. Το ίδιο κάνουν οι χιλιαστές και συχνά οι βουδδιστές και οι ινδουιστές (με τους Κρίσνα και τους Γιόγκι). Πιο φανατικοί απ’ όλους , όμως, είναι οι χιλιαστές , που περιέρχονται επίμονα τα σπίτια και κάνουν συστηματικό προσηλυτισμό σε βάρος των ορθοδόξων, παρά τις απαγορεύσεις του Συντάγματος.
Αντίθετα, η Πολιτεία μας σέβεται όλες τις θρησκευτικές μειονότητες ( καθολικούς, διαμαρτυρομένους, μουσουλμάνους, εβραίους κ.α.) , που μπορούν έτσι να ασκούν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα , αρκεί να μην προσβάλουν «τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη» και «να μην κάνουν προσηλυτισμό».

4. Ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στους αλλοδόξους και αλλοθρήσκους;
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι για μας τους χριστιανούς κάθε ιεραποστολική μας προσπάθεια προς τους άλλους δικαιολογείται και αποδίδει μόνο όταν την κάνουμε με αληθινή αγάπη και με σεβασμό προς την ελευθερία της συνείδησής τους. Γιατί η ανεξιθρησκία είναι δώρο Θεού, βασική επιταγή του Ευαγγελίου και μια από τις πιο μεγάλες και πιο ακριβοπληρωμένες κατακτήσεις του ανθρώπου. Η πλάνη και η προκατάληψη των αιρετικών και των αλλοθρήσκων δεν καταπολεμούνται με την περιφρόνηση της ιδεολογίας τους ή με το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία , αλλά με τον αμοιβαίο σεβασμό, την κατανόηση και τον ελεύθερο διάλογο.
Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι θα είμαστε χλιαροί στην πίστη μας ή συμβιβαστικοί με τους άλλους, ώστε να φτάσουμε σιγά σιγά με τις υποχωρήσεις σε μια θρησκεία με άτονες και αφηρημένες αλήθειες. Αλλά και δε θα προσβάλουμε ποτέ την πνευματική ελευθερία του άλλου με καταπιεστικά μέτρα, γιατί ο Χριστιανισμός σέβεται τη θρησκευτική ελευθερία του ανθρώπου όσο καμιά άλλη θρησκεία, αφού τόσο τα ιερά κείμενα όσο και η ζωή της Εκκλησίας αποπνέουν πλήρη σεβασμό της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Όσο για τον κίνδυνο να παρασυρθούμε από τους άλλους, αρκεί εμείς οι χριστιανοί να ξέρουμε τι πιστεύουμε και γιατί το πιστεύουμε , ώστε να μην μπορούν να μας κλονίσουν οι αιρετικές διδασκαλίες ή η προπαγάνδα των άλλων θρησκευμάτων. Κι αυτό θα το κατορθώσουμε αν διατηρούμε συνεχή επαφή με τον αρχηγό της πίστης μας Ιησού διαμέσου της προσευχής και των θείων μυστηρίων, όπως έκαναν οι πρώτοι χριστιανοί στους διωγμούς και στις αιρέσεις ή, αργότερα, οι νεομάρτυρες κατά την τουρκοκρατία. Τότε θα μπορούμε να πούμε κι εμείς μαζί με τον απόστολο Παύλο: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;» Έτσι θα μπορέσουμε να εξακολουθήσουμε να σεβόμαστε τη θρησκευτική ελευθερία των άλλων, έστω κι αν αυτοί δε σέβονται τη δική μας, και να παραμένουμε σταθεροί και ακλόνητοι στην πίστη μας. Και η ανεξιθρησκία, τότε, θα αποδειχτεί ανάγκη κι όχι κίνδυνος ή πολυτέλεια.
Πηγή: Από το βιβλίο: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΑ» Β΄ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΛΕΞ. ΚΑΡΙΩΤΟΓΛΟΥ- ΑΡΙΣΤ. ΚΕΣΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓ.ΠΑΠΑΕΥΑΓΕΛΛΟΥ- ΓΕΩΡΓ. ΤΣΑΚΑΝΑΣ ΟΡΓΑΝΙΣ

[Andreasmas]

Σε όλα αυτά θα ήθελα να προσθέσω ότι ας μη καταδικάζουμε ελαφρά τη καρδία τον καθένα που δεν ανήκει στην Ορθοδοξία .Τον αγαπούμε ως εικόνα του Θεού και οφείλουμε να του συμπεριφερόμαστε ως πρέπει.
Μισούμε μόνο αυτό που πιστεύει και το αποστρεφόμαστε .
Δεν τον κρίνουμε .
Δε γνωρίζουμε αν καταδικαστεί ή όχι από τον Θεό.
Αυτό μόνο ο Θεός το ξέρει.

[Captain Yiannis]

Σε όλα αυτά θα ήθελα να προσθέσω ότι ας μη καταδικάζουμε ελαφρά τη καρδία τον καθένα που δεν ανήκει στην Ορθοδοξία .Τον αγαπούμε ως εικόνα του Θεού και οφείλουμε να του συμπεριφερόμαστε ως πρέπει.
Μισούμε μόνο αυτό που πιστεύει και το αποστρεφόμαστε .
Δεν τον κρίνουμε .
Δε γνωρίζουμε αν καταδικαστεί ή όχι από τον Θεό.
Αυτό μόνο ο Θεός το ξέρει.

Νάναι ευλογημένο συμφωνώ.

Βέβαια από το αυτεξούσιο που μας χάρισε και σέβεται πρώτα Αυτός, ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός , θα καθορισθεί και την τελευτή μας.

Βέβαια δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι όλες οι Θρησκείες είναι εκ του πονηρού, και άρα δαιμονοκινούμενες , και άρα δεν τις υποστηρίζουμε.
(Η Εκκλησία Του δεν είναι θρησκεία)

Είναι ευλογημένο το Όνομα Κυρίου, από του νυν και έως του αιώνος.

[filotas]

Η πίστη κάθε ανθρώπου είναι σεβαστή ή ακόμη και η απιστία. Αυτό που είναι κατακριτέο είναι η προσπάθεια προσηλυτισμού, ιδίως όταν γίνεται με πλάγιους ή βίαιους τρόπους.

Όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως θρησκείας, όταν με καλή προαίρεση αναζητούν τον αληθινό Θεό, Εκείνος βρίσκει τον τρόπο να μιλήσει στις καρδιές τους και να τους οδηγήσει στην Αλήθεια. Χωρίς ελπίδα αντίθετα είναι η άνθρωποι, που έχουν απορρίψει την ιδέα του Θεού, επειδή αυτή δεν ταιριάζει με τον τρόπο ζωής τους. Αυτό πάνω κάτω συμβαίνει στη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων στις πλούσιες χώρες του κόσμου και τείνει ν' αποκτήσει και δημόσια έκφραση με την προσπάθεια επιβολής της αθεΐας.

Κατά τη γνώμη μου οι θρησκευτικές διώξεις, αντί να μειώσουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων στην αναζήτηση του Θεού, θα πιέσουν όλο και περισσότερους ανθρώπους να πάρουν ξεκάθαρη θέση. Έτσι μπορεί να μειωθεί ο αριθμός των κατ' όνομα Χριστιανών, αλλά θ' αυξηθεί, σύμφωνα με τις προφητείες, ο αριθμός των αληθινά πιστών, που θα δίνουν ακόμη και τη ζωή τους για την πίστη τους.

Ο Θεός να μας δυναμώνει και να μας ενισχύει στις δύσκολες μέρες, που αναπόφευκτα θα έρθουν.

[filotas]

Βλέπω τι μας περιμένει γι’ αυτό πονάω! (Γέροντος Παϊσίου)
29 Δεκεμβρίου, 2010 — vatopaidifriend2



Περνούν τά χρόνια καί τι δύσκολα χρόνια! Δεν τελείωσαν τα θέματα. Βράζει το καζάνι. Αν δεν είναι λίγο δυναμωμένος κανείς, πώς θα μπορέσει να αντιμετωπίσει μιά δύσκολη κατάσταση; Ό Θεός δεν έκανε ανεπρόκοπους ανθρώπους. Πρέπει να καλλιεργήσουμε το φιλότιμο. Αλήθεια, Θεός φυλάξει, αν γίνει ένα τράνταγμα, πόσοι θα σταλθούν όρθιοι; Πριν από τον πόλεμο τού ’40, στην Κόνιτσα, εκεί πού είχα το μαραγκουδάδικο ήταν ή αγορά καί έφερναν οι χωρικοί καλαμπόκι, σιτάρι κ.λπ. Μερικοί πλούσιοι, τι πλούσιοι, αυτοί δηλαδή πού έπαιρναν κάποιους τόκους από τις Τράπεζες, όταν πήγαιναν οι καημένοι οι χωρικοί το καλαμπόκι στην αγορά, για να το πουλήσουν, αυτοί το κλωτσούσαν με το πόδι καί ρωτούσαν πόσο έχει. Όταν ήρθε ό πόλεμος καί αναγκάσθηκαν να τά πουλήσουν όλα, «καλημέρα» έλεγε ό ένας, «έχεις καλαμπόκι;» ρωτούσε ό άλλος. Γι’ αυτό τώρα να ευχαριστείτε τον Θεό για όλα.

Κοιτάξτε να ανδρωθείτε. Σφιχτήτε λιγάκι. Βλέπω τι μας περιμένει, γι’ αυτό πονάω. Μην αφήνετε τον εαυτό σας χαλαρό. Ξέρετε τι τραβάνε άλλου οι Χριστιανοί; Στην Ρωσία μέσα στα κάτεργα. Τι δυσκολίες! Που πνευματικά βιβλία! Αφήστε την Αλβανία. Δυστυχία! Δεν έχουν να φάνε. Ούτε Εκκλησίες άφησαν ούτε μοναστήρια. Τά ονόματα τους τά άλλαξαν καί αυτά, γιατί δεν ήθελαν να ακούγονται χριστιανικά ονόματα. Καί στην Αμερική ακόμη, οι Ορθόδοξοι είναι λίγοι, σκορπισμένοι σε διάφορα μέρη, καί ξέρετε τι τραβάνε; Να μην υπάρχει ορθόδοξη κοινότητα, να πηγαίνουν με το τραίνο ώρες μακριά, για να εκκλησιασθούν, να έρχονται στο Άγιον Όρος να συμβουλευθούν για ένα θέμα! Είναι μεγάλη αχαριστία αυτό το χαλαρό πνεύμα πού υπάρχει στην Ελλάδα.

Πόσους Άγιους θα παρουσιάσει ό Θεός στα κράτη πού υπήρχε κομμουνισμός! Μάρτυρες! Εκείνοι είχαν αποφασίσει τον θάνατο. Είχαν μεγάλες θέσεις καί δεν συμφωνούσαν με τους νόμους, όταν ήταν αντίθετοι με τον νόμο του Θεού. «Δεν συμφωνώ! σκοτώστε με! κλείστε με φυλακή!», έλεγαν, για να μην παρασυρθούν καί οι άλλοι. Εδώ πολλοί, χωρίς να ζορίζονται, δείχνουν τέτοια αδιαφορία! Λίγο αν περνούσαν μιά δυσκολία, έναν πόλεμο ή δύσκολα χρόνια, θα ήταν διαφορετικά. Γιατί τώρα είναι σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Είναι πώς να το πει κανείς; σαν ένας να έρχεται από την Αυστραλία με το αεροπλάνο την άνοιξη στην Ελλάδα καί να φεύγει από ‘δω το φθινόπωρο για την Αυστραλία, οπότε φθάνει εκεί πάλι άνοιξη. Από άνοιξη σε άνοιξη, καί χειμώνα δεν βλέπει, δεν ξέρει ούτε τι γίνεται τον χειμώνα ούτε από κακοκαιρίες ούτε τίποτε.

- Γέροντα, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο αδιάφορο;

- Να του βάλουμε την καλή ανησυχία, να τον προβληματίσουμε, για να θέληση ό ίδιος να βοηθηθεί. Με το ζόρι δεν γίνεται. Πρέπει να διψάει ό άλλος, για να του δώσεις να πιει νερό. Δώσε σε έναν πού δεν έχει όρεξη, να φάει μέ τό ζόρι· θα το κάνει εμετό. Όταν ό άλλος δεν θέλει, δεν μπορώ να του στερήσω την ελευθερία, το αυτεξούσιο.

Πηγή: Γέροντες της εποχής μας (vatopaidi.wordpress.com)