Θα γίνει οπωσδήποτε το τέμενος στην Αθήνα δημοσία δαπάνη

[lovethink]

Μάνο πόσοι έλληνες πολίτες μουσουλμάνοι κατοικούν στην Αθήνα και πόσοι στο Λονδίνο κλπ; Ποιος έδωσε τα χρήματα για την ανέγερση του τεμένους στο Λονδίνο; Ποιος εμπόδισε τους μουσουλμάνους να χτίσουν ευκτήριο οίκο στην Αθήνα σε δικό τους χώρο και με δικά τους έξοδα;

Είναι προφανές ότι η πρεμούρα της κυβέρνησης να χρίσει τζαμί σε δημόσιο χώρο και με έξοδα των Ορθόδοξων Χριστιανών (κατά 95%) ελλήνων πολιτών, είναι αποτέλεσμα της σχετικής δέσμευσής της για πολιτικούς ή άλλους λόγους. Ας μας πουν τουλάχιστον ποια είναι τ' ανταλλάγματα που προσδοκούν απ' αυτή την κίνηση.

Εδώ βρε συ filota oι ίδιοι οι Ελληνες πλέον δεν θέλουν να πληρώνουν τους ιερείς και προσδοκούν χωρισμό Εκκλησίας Κράτους ,η Ελλάδα δεν είναι αυτή που ήταν
Εχουν κατακλυσθεί όχι μόνο οι μεγάλεις πόλεις αλλά και τα πιο μακρινά νησιά με πλήθος αιρέσεων και νεοδοξασιών και νεοεποχίτικων ιδεολογιών (αύρες ενέργειες ρεϊκι κι άλλα τέτοια φρούτα )
Τον πλούτο της Ορθοδοξίας μας τον παραγκωνίζουμε για κάθε "νεοεποχίτικη" άποψη περί "πνεύματος"
Δεν με προβληματίζει η ύπαρξη νόμιμου τζαμιού στην χώρα μου ,με προβληματίζει που η χώρα μου πλέον είναι διελυμένη και όλα τα υπόλοιπα περί ανάκαμψης τα ακούω βερεσέ
Με προβληματίζει που το οικοδόμημα του "Ευρωπαϊκού οράματος" πέφτει και εμείς είμαστε οι πρώτοι που πληρώνουμε την νύφη (και όχι άδικα αφού ναι είναι η νοοτροπία μας τέτοια που όλοι μαζί φτάσαμε την χώρα εδώ που την φτάσαμε
Διότι κλειστήκαμε στον εαυτό μας ,επαναπαυμένοι στο ότι έχουμε μια Ακρόπολη και μια ιστορία ,δικαιολογούμενοι πάντα ότι είχαμε Τουρκοκρατία και δικτατορία ,και πάντα μας έφταιγε κάτι που δεν μπορέσαμε να σταθούμε στο ύψος των όποιων περιστάσεων
Ετσι λοιπόν χάσαμε και Μακεδονία ,και Κύπρο ,και Ιμια ,και τους μισθούς μας ,και τις δουλειές μας , και το μόνο που μας έχει μείνει είναι η πίστη μας
Και αυτό το υπερασπίζονται στην τηλεόραση και στα τηλεοπτικά παράθυρα άνθρωποι που αντί να "φωτίζουν" τον κόσμο με το να προσελκύσουν την καρδιά του ανθρώπου προς την πίστη ,τον απομακρύνουν με τον φανατισμό και τους χαρακτηρισμούς
Ο νέος Ελληνας πολίτης βαρέθηκε ,βαρέθηκε να βλέπει παντού παράπονα , παντού παράπονα και πουθενά αισιοδοξία
Θα μου πεις τι θέμα έχουν όλα αυτά με το τζαμί .Ολα έχουν ,γιατί είμαστε "παράλογοι" .Από την μία αμέτρητα blogs που είναι έτοιμα να πάρουν τα όπλα και να βγουν στο Σύνταγμα και να τα βάλουν με ότιδήποτε δεν είναι Ελληνικό ,μετατρέποντας ακόμα και Τον Θεό σε Ελληνα ,σαν να είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου ,και ταυτόχρονα το αντίθετο ,ισοπεδωτικές διαθέσεις ,αδιαφορία για τα ιδανικά μας ,για την θρησκεία μας
Λες και δεν μπορεί να σταθεί η ισορροπία πλέον σε αυτό το τόπο
Και ισορροπία είναι η μέση ,είναι το ζύγισμα το ώριμο ,το χωρίς φανατισμό ,των υπέρ και των κατά ,κάθε κατάστασης
Για να μην αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια ,από την στιγμή που η επίσημη θρησκεία σύμφωνα με το Σύνταγμα είναι η Ορθόδοξη ,δεν θα έπρεπε να πληρώσει το κράτος για να ανεγερθεί Τζαμί .Αν όμως δεν πλήρωνε το κράτος ,ίσως αυτόματα να μην μπορούσε να είχε και λόγο για αυτό το τζαμί .Για το που ,το πως , και όλα τα διαδικαστικά που θα το ελέγχουν
Εγώ θέλω να βρούμε εμείς τις ρίζες μας και να αγαπήσουμε ξανά αυτό το τόπο χωρίς να νιώθουμε ότι μας έχουν υπό κατοχή οι Γερμανοί (διότι τελικά το Ευρωπαϊκό όραμα κατέληξε στο να ανήκει το μέλλον της Ευρώπης στην Γερμανία)
Θέλω να ξαναγεμίσουν οι Εκκλησιές με κόσμο που θα ξέρει για ποιό λόγο πηγαίνει Εκκλησία ,που δεν θα είναι "εθιμοτυπική" διαδικασία ,που θα μπορεί ο λόγος της Εκκλησίας να μην αφήνει "ερωτηματικά" αλλά να απαντά στα σύγχρονα προβλήματα των νέων ανθρώπων με επιχειρήματα
Να μαζέψει και πάλι η Εκκλησία τα παιδιά της κοντά ,να έχει σύγχρονο λόγο ,και τότε δεν θα έχουμε να φοβηθούμε κανένα τζαμί
Να ξεκινήσουμε τον αγώνα από μέσα μας κι όχι από έξω
Λόγια λόγια λόγια θα μου πεις .... ποιός ξέρει

[filotas]

Αν όμως δεν πλήρωνε το κράτος ,ίσως αυτόματα να μην μπορούσε να είχε και λόγο για αυτό το τζαμί .Για το που ,το πως , και όλα τα διαδικαστικά που θα το ελέγχουν

Και γιατί θα πρέπει να έχει λόγο; Είναι θέμα του κράτους αυτό; Μήπως είναι κι αυτή μια φτηνή δικαιολογία (όπως άλλωστε κι όλες οι άλλες);

[lovethink]

Και γιατί θα πρέπει να έχει λόγο; Είναι θέμα του κράτους αυτό; Μήπως είναι κι αυτή μια φτηνή δικαιολογία (όπως άλλωστε κι όλες οι άλλες);

Τι να σου πω δε ξέρω ,δεν έχω κάνει "υπουργός"
Συγνώμμη αν δεν με απασχολεί τόσο το θέμα του "τζαμιού" αλλά πιο πολύ με απασχολεί η "ανεργία"

[Captain Yiannis]

Το θέμα είναι ότι θα δημιουργηθεί χώρος λατρείας δαιμόνων στην Αθήνα.

Καημένε Μακρυγιάννη ... , γιατί έβαλες τόσα παράσημα στο κορμί σου.

[filotas]

Ξεγλιστράς ε Μάνο . Το ξέρεις ότι ο ΟΑΕΔ δεν έχει να πληρώσει επιδόματα ανεργίας; Μήπως τα χρήματα που θα πάνε στο τζαμί θα μπορούσαν να βοηθήσουν;

[ψυχουλα]

τα επιδοματα ανεργιας πληρωνονται απο τις εισφορες που εχουν δωσει οι ιδιοι οι ανεργοι οταν εργαζονταν. καλα θα κανουν λοιπον να τα δινουν γιατι ειναι πληρωμενα.

[lovethink]

filotas έγραψε:Ξεγλιστράς ε Μάνο . Το ξέρεις ότι ο ΟΑΕΔ δεν έχει να πληρώσει επιδόματα ανεργίας; Μήπως τα χρήματα που θα πάνε στο τζαμί θα μπορούσαν να βοηθήσουν;

Δεν ξεγλυστράω ΚΑΘΟΛΟΥ ρώτα με ξεκάθαρα αυτό που θες και θα σου πω
Απλά με απασχολεί όντως πιο πολύ τι θα γίνει με την ανεργία και ποιό το μέλλον μου σε αυτή τη χώρα παρά το αν θα φτιαχτεί ή όχι τζαμί
Οσο για τα υπόλοιπα δεν νομίζω ότι τα λεφτά αν δεν τα δώσουν για το τζαμί θα τα δώσουν στον ΟΑΕΔ

[ψυχουλα]

ουτως ή αλλως θα γινει το τζαμι με τα λεφτα μας κι αφου η αποφαση παρθηκε δεν εχει νοημα να το συζηταμε.

[filotas]

τα επιδοματα ανεργιας πληρωνονται απο τις εισφορες που εχουν δωσει οι ιδιοι οι ανεργοι οταν εργαζονταν. καλα θα κανουν λοιπον να τα δινουν γιατι ειναι πληρωμενα.

Όταν αυξάνεται η ανεργία, αυξάνεται και η ανάγκη για επιδόματα ενώ μειώνονται οι εισφορές. Ήδη το ισοζύγιο έχει γίνει αρνητικό , οι εισφορές δεν φτάνουν πια για να πληρωθούν τα επιδόματα ανεργίας και οι άνεργοι συνεχώς αυξάνονται.

[Captain Yiannis]

Τὸ τέμενος καὶ οἱ… τεμενάδες τοῦ κ. ὑπουργοῦ

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος- Κιλκίς

. Τὸ 1985 ἐκοιμήθη μία προγιαγιά μου, ἑκατὸ χρονῶν, μητέρα τῆς γιαγιᾶς μου. Εἶχε γεννηθεῖ τὸ 1890 περίπου στὸν Μοσχοπόταμο Πιερίας, δηλαδή, ὅταν ἀκόμη ἡ Μακεδονία βίωνε τὴν «θαυμαστὴ τάξη», ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ἡ χαριτόβρυτος κ. Ρεπούση, τῆς Τουρκοκρατίας. Ὁ Μοσχοπόταμος, ἡ Δρυάνιστα ὅπως λεγόταν τότε, ἦταν κεφαλοχώρι, γι’ αὐτὸ εἶχε καὶ σταθμὸ Τούρκων χωροφυλάκων, τοὺς ζαπτιέδες ἢ νιζάμηδες, ὅπως τοὺς ἔλεγαν, μὲ ἀποστροφή, οἱ παπποῦδες μας. Ἡ γερόντισσα εἶχε χηρέψει πολὺ νέα, 22 ἐτῶν, ὁ ἄντρας της εἶχε χαθεῖ κατὰ τὴν ὀπισθοχώρηση τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ στὴν Μικρὰ Ἀσία. (Οἱ συμπολεμιστές του διηγήθηκαν ὅτι ἀρνήθηκε νὰ παραδοθεῖ, ὅταν περικυκλώθηκαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ δηλώθηκε ἀγνοούμενος. Ἡ γιαγιά μας τὸν περίμενε γιὰ ὅλη της τὴν ζωὴ καὶ δὲν ξαναπαντρεύτηκε. Τὸ 1940 ἔζησε καὶ τὸν χαμὸ τοῦ γαμπροῦ της στὶς ἀετοράχες τῆς Βορείου Ἠπείρου. Δὲν γόγγυσε ποτὲ στὴ ζωή της, δὲν τά ᾽βαλε μὲ τὸν Θεό, τὸν ὁποῖο δοξολογοῦσε ἀκαταπαύστως, πέθανε στὸν ὕπνο της). Θυμᾶμαι, στὸ μεσόφρυδό της, εἶχε χαραγμένο ἕναν μικρό, ἀνεξίτηλο, γαλάζιο σταυρό, κάτι σὰν δερματοστιξία («ἑλληνιστὶ» τατουάζ!). Ὅταν τὴν ρωτούσαμε γι’ αὐτὸν τὸν σταυρὸ μᾶς «μολογοῦσε τὰ καθέκαστα» τῆς Τουρκοκρατίας.
. Οἱ κοπέλες ἔβαζαν τὰ πιὸ παλιά τους φουστάνια καὶ κουκουλώνονταν καὶ καταχώνουνταν νὰ μὴν τὶς δεῖ τὸ μάτι τοῦ Τούρκου τὸ πόρνο. Οἱ γονιοί τους τὶς στιγμάτιζαν μὲ τὸν σταυρὸ -τὸ ἀήττητον τρόπαιον- γιὰ νά… ἀποτρέπεται ἡ ἀσελγὴς ἐπιθυμία τῶν Τούρκων. Ὁ σταυρὸς δὲν ἔσβηνε, ἔπρεπε νὰ χαλάσει τὸ πρόσωπο… «Τί τρόμους καὶ τί καρδιοχτύπια περάσαμε μὲ τοὺς Τούρκους, ποὺ διαφέντευαν τοῦτα τὰ μέρη, μὲ τὸ χαράτσι καὶ τὸ γιαταγάνι», ἔλεγε ἡ ἀγαθὴ γιαγιάκα, «πῶς ζήσαμε ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει, ὥσπου νά ᾽ρθεῖ τὸ ρωμαίικο». «Ἀρχαῖος ἄνθρωπος» ἡ γιαγιά, Ρωμιὰ γνήσια, γεμάτη καλοσύνη, γελοῦσε καὶ τὸ «χιονοφεγγόφωτον» πρόσωπό της, ἔλαμπε. Αὐτὸ τὸ εἶδος ἀνθρώπου ἐξέλιπε, ὅταν ἄρχισε ὁ ἐξευρωπαϊσμός, ἢ καλύτερα, ὁ ἐκδυτικισμός μας. Ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι ἦταν φτωχοὶ καὶ καταφρονεμένοι, μὲ «τὰ πάθια καὶ τοὺς καημούς τους», ὅμως «ἀποπνέανε μίαν ἀρχοντιὰ κατά τι ἀνώτερη τῶν Λουδοβίκων». (Ἐλύτης).
. Νὰ παραθέσω ἐκεῖνο τὸ ὡραῖο ποὺ γράφει ὁ Ζήσιμος Λορεντζάτος, στὸ θαυμάσιο καὶ «προορατικὸ» βιβλίο του «Τὸ χαμένο κέντρο», τὸ 1962 γραμμένο. «Ὅταν οἱ προοδευμένοι ἄνθρωποι -δὲ μιλάω εἰρωνικὰ- καταλάβουνε μία μέρα ἢ ξαναβροῦνε, δύσκολα, τὴν παράδοσή τους (τὴν παράδοση μπορεῖς νὰ τὴν καταλάβεις μονάχα μὲ τὴ ζωή σου ἢ μὲ τὴ μεταφυσικὴ πράξη, διαφορετικὰ ἀπομένει, καὶ αὐτή, μόνο φιλοσοφία ἢ φιλοσοφικὸ σύστημα καί, τὸ σπουδαιότερο, χάνει τότες τὴ θεϊκιὰ προέλευσή της), θὰ πρέπει νὰ χρωστᾶνε εὐγνωμοσύνη στὶς καθυστερημένες γριὲς -καὶ πάλι δὲν μιλάω εἰρωνικὰ- τὶς μαννάδες ἢ τὶς κυροῦλες τῶν περισσοτέρων ἀπὸ μᾶς, ποὺ ἀνάφτανε -ἀκούραστες- τὰ καντήλια στὰ ταπεινὰ ξωκλήσια καὶ στὰ ἐρημομονάστηρα τῆς Ἑλλάδας, ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα τῆς σιωπῆς ἢ τῆς μεταφυσικῆς ἀγρανάπαψης, ποὺ ἐκεῖνοι -κουρασμένοι- μεριμνούσανε καὶ τυρβάζανε περὶ πολλά». (Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Χρ. Γιανναρᾶ, «Ἀλφαβητάρι τοῦ Νεοέλληνα», σελ. 267, ἔκδ. «Πατάκης»).
. Θὰ ἀναρωτηθεῖ, εὔλογα, κάποιος, γιατί παρέθεσα αὐτὸν τὸν πρόλογο; Ἐξηγῶ, ἀφήνοντας, πρὸς τὸ παρόν, «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», ἐρχόμενος στὸν «καιρό ἐτοῦτον». Ὁ λαὸς «τηγανίζεται» ἀπὸ τὴν φρικώδη κρίση, οἱ μισοὶ Ἕλληνες εἶναι ἄνεργοι, οἱ νέοι, τὰ καλύτερα μυαλά μας, λεηλατοῦνται, μεταναστεύουν στὸ ἐξωτερικό, οἱ γέροντες γονεῖς μας, βιώνουν τὴν θλίψη τῆς περιθωριοποίησης τῶν παιδιῶν τους καὶ τὴν ἀγωνία τῆς κατάρρευσης τοῦ συστήματος Ὑγείας, τὰ σχολεῖα φυτοζωοῦν καί… ὑπάρχει κι ἕνας ὑπουργὸς «περήφανος», ἐπιχαίρων γιὰ τὰ ἔργα του: ὁ κ. Χρυσοχοΐδης, ἐξαίσιον πτῶμα καὶ κατάλοιπο τῆς χειρότερης ἐποχῆς τοῦ νεοελληνικοῦ βίου.
. Καὶ γιατί «χαίρεται καὶ χαμογελᾶ»; Διότι ἐπὶ ὑπουργίας του θὰ οἰκοδομηθεῖ τέμενος, τζαμὶ στὴν πρωτεύουσα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Στὴ Βουλὴ ἀντέδρασε μόνο ἡ ἐκκωφαντικὴ ἡμιμάθεια τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, πράγμα πολὺ βολικὸ γιὰ τοὺς ποικιλώνυμους τουρκοτζουτζέδες.
. Ὁ κ. ὑπουργὸς ἀναμάσησε τὰ γνωστά, κούφια ἐπιχειρήματα -«κελύφη ἔρημα ἐννοίας», ὅπως θὰ ἔλεγε κι ὁ Ροΐδης -περὶ προσαρμογῆς στὰ εὐρωπαϊκὰ δεδομένα. «Εἴμαστε ἡ μοναδικὴ χώρα τοῦ Ράιχ -ἡ λεγόμενη καλλιτεχνικῶς καὶ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση- ποὺ δὲν ἔχουμε τζαμί», ἐνῶ ὑπάρχουν πάμπολλα στὴν Ἀθήνα, «εἶναι ρατσιστικό, δὲν προσιδιάζει στὴν πολυπολιτισμικὴ κοινωνία μας» καὶ λοιπὰ καὶ λοιπά. Τὸ ἀντεπιχείρημα εἶναι ἕνα καὶ μοναδικό. Τὸ Βέλγιο, ἡ Γαλλία, ἡ Σουηδία καὶ ἄλλες χῶρες τῆς Δύσης, δὲν γνώρισαν τὸ τούρκικο μαχαίρι, τὸ Ἰσλὰμ τῶν γενιτσάρων οὔτε ἔχουν Κολοκοτρώνηδες καὶ Καραϊσκάκηδες ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους, γιὰ νὰ ξεκουμπιστοῦν τὰ τζαμιὰ κάτω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη. Εἶναι ἱεροσυλία, ἀσυγχώρητη ἀσέβεια καὶ προσβολὴ τῆς μνήμης τῶν ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων, ποὺ σφάχτηκαν ἀπὸ τοὺς γενοκτόνους μας Τούρκους.
. Καὶ γιὰ νὰ θυμίσω στὸν κ. Χρυσοχοΐδη τὸ σύμβολο ποιοῦ «πολιτισμοῦ» τιμᾶ τὸ νεοελληνικὸ κράτος καὶ σὲ ποιοὺς κάνει τεμένη καί… τεμενάδες, παραπέμπω στὸ ἔξοχο βιβλίο τοῦ Χρήστου Ἀγγελομάτη «Χρονικὸν Μεγάλης Τραγωδίας- Τὸ ἔπος τῆς Μικρᾶς Ἀσίας», Ἀθήνα 1962, τὸ ὁποῖο βραβεύτηκε καὶ ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν. Τὸ ἀπόσπασμα ἀναφέρεται στὸ φοβερὸ στρατόπεδο αἰχμαλώτων τοῦ Οὐσὰκ -τὰ χιτλερικὰ κτήνη τὸν Κεμὰλ εἶχαν «δάσκαλο»- στὸ ὁποῖο, ἴσως χάθηκε καὶ ὁ προπάππους μου, στρατιώτης, Ἀθανάσιος Τζάγκας. (σελ. 378-379, τρίτης ἔκδοσης τοῦ βιβλίου).

«Μεταξὺ τῶν αἰχμαλώτων ἦτο καὶ ὁ ἰατρὸς Ἀποστολίδης. Ἔζησε καὶ αὐτὸς τὸ μαρτύριον τοῦ στρατοπέδου αἰχμαλώτων τοῦ Οὐσὰκ καὶ μᾶς δίδει φρικιαστικὴν εἰκόνα:

“Μένουν ζωντανές, γράφει, πολλὲς μακάβριες εἰκόνες στὴν μνήμη μου τῆς φρικτῆς ἐκείνης ἐποχῆς. Γνώρισα κτηνανθρώπους σὰν τὸν ἀνθυπολοχαγὸ Φουάτ, ἀπὸ τὸ Σκούταρι, ποὺ ὅταν ξυπνοῦσε τὸ πρωὶ ἡ πρώτη του κουβέντα ἦταν:

“-Κὰτς κισὶ γκεμπερὶν βάρ; (Πόσοι ψόφησαν σήμερα;)

“Ἐννοοῦσε τοὺς πεθαμένους αἰχμαλώτους. Ἡδονιζόταν μὲ τὴ λέξι ψόφησε καὶ ὄχι πέθανε…

Στὸ νοσοκομεῖον τοῦ Οὐσὰκ ὑπῆρχαν ὁ περίφημος θάλαμος τῶν διαρροϊκῶν. Ἀπὸ τὸν θάλαμον αὐτὸν κανεὶς δὲν ἐβγῆκε ζωντανός. Μόνον ἕνας κι αὐτὸς ἀπὸ θαῦμα. Στὸν θάλαμον αὐτὸν ἔβλεπε κανένας ἐπάνω σὲ ἀχυρένια στρώματα, ἀραδιασμένα κατάχαμα κινούμενα πτώματα, ἡ δὲ βρῶμα ἦταν τέτοια, ποὺ μόνο τὸ νὰ μπῆς, ὄχι καὶ τὸ νὰ κάνης ἐπίσκεψι, ἦταν ἡρωισμός”. Μίαν ἡμέραν εὑρέθη καὶ ἕνας Τοῦρκος νὰ συγκινηθῆ ἀπὸ τὸ θέαμα, ἀλλὰ βέβαια καὶ χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα, διότι καὶ ἂν ἤθελε νὰ ἐπέμβη, δὲν θὰ τοῦ τὸ ἐπέτρεπαν οἱ ἄλλοι.

Ἀντικρύζων ἀπὸ τὴν πόρταν τὸ θέαμα, ἐδάκρυσε καὶ ἐψιθύρισε:

Γιαζίκ! (κρίμα).

Καὶ σκουπίζων κατόπιν τὰ δάκρυά του, ἐγύρισε τὶς πλάτες καὶ ἀπεμακρύνθη.

“Λέγοντας, συνεχίζει ὁ ἰατρὸς Ἀποστολίδης, νοσοκομεῖον πρέπει κανεὶς νὰ ἔχη ὑπ’ ὄψιν του, γυμνὰ δωμάτια, χωρὶς τζάμια καὶ χωρὶς πόρτες, μήνας Δεκέμβριος σὲ ὑψόμετρο 800 μέτρα… Εἰς τὸν θάλαμο διαρροϊκῶν τοῦ Οὐσάκ, ἕνα μισοϋπόγειο πλακόστρωτο δωμάτιο, ἔμειναν ξαπλωμένοι ἑτοιμοθάνατοι ὑπὸ θεραπείαν… Μετὰ τὸ θάνατό τους γυρίζαν τὸ βρωμισμένο στρῶμα ἀπὸ τὴν ἄλλη γιὰ νὰ δεχθῆ νέον πελάτη…Ὁ νεοελθὼν θὰ ἔμενεν ἐκεῖ νοσηλευόμενος μέχρι πού… νὰ πεθάνη κι αὐτὸς καὶ νὰ ξαναγυρίση πάλι τὸ βρωμισμένο στρῶμα καὶ νὰ δεχθῆ τρίτον κι ἔτσι συνέχεια. Αὐτὴν τὴν Κόλασι, οὔτε ὁ Δάντε δὲν μπόρεσε νὰ φαντασθῆ”.

Εἰς τὸ στρατόπεδον αἰχμαλώτων τοῦ Οὐσὰκ ἐξηκολούθησαν ἡ μεταφορὰ αἰχμαλώτων καθ’ ὁμάδας καὶ μεμονωμένων καθ’ ὅλον τὸ μέχρι τοῦ 1923 χρονικὸν διάστημα. Ἀπὸ αὐτοὺς ἐπληροφοροῦντο οἱ ἀποσκελετωμένοι Ἕλληνες στρατιῶται διάφορα περιστατικὰ τῆς τραγωδίας, τὰ ὁποῖα ἀγνοοῦσαν, διότι ὁ κάθε τομεὺς καὶ ἡ κάθε πόλις εἶχεν τὴν ἰδικήν της δραματικὴν περιπέτειαν.

Οἱ παλαιότεροι θὰ ἐνθυμοῦνται τὴν δημοσιευθεῖσαν εἴδησιν εἰς τὰς ἀθηναϊκὰς ἐφημερίδας, μίαν ἡμέραν τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 1924. “Το προσεγγίσαν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην ἀγγλικὸν πλοῖον “Ζάν”, μετέφερε τετρακόσιους τόνους ὀστῶν Ἑλλήνων, ἀπὸ τὰ Μουδανιά, εἰς τὴν Μασσαλίαν, πρὸς βιομηχανοποίησιν. Οἱ ἐργᾶται λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες τὸ γεγονός, ἠμπόδισαν τὸ πλοῖον νὰ ἀποπλεύση. Ἐπενέβη ὅμως ὁ ἄγγλος πρόξενος καὶ ἐπετράπη ὁ ἀπόπλους”. Ἦσαν τὰ ὀστᾶ Ἑλλήνων ἡρώων… Ἦσαν τὰ ὀστᾶ τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν ποὺ μετὰ τὰς ὁμαδικὰς σφαγὰς καὶ ἐξοντώσεις ἀργοπέθαιναν εἰς τὰ στρατόπεδα αἰχμαλώτων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα, τὸ φοβερώτερον ἦτο τὸ στρατόπεδον τοῦ Οὐσάκ».

. Στὸ ἴδιο βιβλίο, στὴν σελίδα 184, διασώζει ὁ συγγραφέας κι ἕνα ἄλλο ἐπεισόδιο. Καλὸ θὰ ἦταν νὰ τὸ διαβάσουν οἱ «κυβερνῶντες» καὶ νὰ μιμηθοῦν τὸν πρωταγωνιστή του. «Ἦτο τότε, ἡ μοιραία ἡμέρα τῆς 26ης Αὐγούστου 1922, ὄτε τὰ πάντα εἶχον διαλυθῆ. Ὅλως τυχαίως, ὅμως, συνήντησε τὸν ταγματάρχην Μουτσούλαν ὁ ὑπολιμενάρχης Σμύρνης Ἀντώνιος Μπαχᾶς καὶ τὸν ἐπεβίβασε βιαίως ἐπὶ τοῦ ἀποπλεύσαντος τὴν ἡμέραν ἐκείνην τελευταίου ἐπιτάκτου ἀτμοπλοίου “Νάξος”.

“Ἅμα τῇ εἰσόδῳ τῆς “Νάξου” εἰς τὸν λιμένα τῆς Χίου, ὁ ταγματάρχης Μουτσούλας, ἀνελθὼν ἐπὶ τοῦ καταστρώματος τοῦ πλοίου, τὸ ὁποῖον ἦτο κατάμεστον ἀπὸ ἀξιωματικοὺς καὶ πολίτας, ἀνεφώνησεν: “Ἔπειτα ἀπὸ τὸ αἶσχος αὐτό, τὴν ἐθνικὴν αὐτὴν συμφοράν, δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ πατήσωμεν χῶμα Ἑλληνικόν!… Ὅλοι οἱ Ἕλληνες νὰ πᾶμε νὰ πνιγοῦμε! Καί, πρῶτος, δίδω τὸ παράδειγμα ἐγώ!”.

Καί, πράγματι, ἐρρίφθη εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐπνίγη.

Οἱ Χιῶτες ἐνεταφίασαν αὐτόν, ἐκβρασθέντα μετὰ τριήμερον, εἰς τὴν ἐκκλησίαν ἅγιος Ἰωάννης καὶ ἐπὶ μαρμαρίνης στήλης ἄγνωστός μοι μέχρι τοῦδε, ἐχάραξε:

«Ἢ καλῶς ζῆν ἢ καλῶς τεθνάναι τὸν εὐγενῆ χρή».