Θαύματα Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού

[efthumhs]

ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΚΟΣΜΑ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΕΛΛΑΣ


ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΣ


Προς τιμή των Αγίων Αναργύρων γίνονται τάματα από οικογένειες που σφάζουν αρνιά και τα προσφέρουν στους Αγίους και με αυτόν τον τρόπο ζητούν την βοήθεια τους και την προστασία τους. Οι παλιοί λένε ότι οι Άγιοι Ανάργυροι προστατεύουν το χωριό μας. Πολλοί πιστοί είχαν δει ένα φως αναμμένου κεριού να γυρίζει γύρω από το εκκλησάκι. Όταν χτίστηκε το εκκλησάκι έγιναν πολλά θαύματα όπως:
1Ο ΘΑΥΜΑ:
«Κάποιος χωρικός έφραζε το χωράφι του που ήταν δίπλα στο εκκλησάκι. Το βράδυ στον ύπνο του βγήκαν οι Άγιοι Ανάργυροι και του ζήτησαν να το ξεφράξει. Αυτός όμως δεν τους άκουσε και το επόμενο βράδυ αισθάνθηκε κάτι πολύ δυνατό να πατάει την κοιλιά του. Φοβισμένος την άλλη μέρα έβγαλε τον φράχτη και αμέσως αισθάνθηκε πάρα πολύ καλά
2Ο ΘΑΥΜΑ :
«Κάποια κοπέλα έραβε κάτι. Όταν άφησε την βελόνα κάποια στιγμή το μικρό κοριτσάκι της την πήρε την έβαλε στο στόμα και την κατάπιε. Φοβισμένη η μαμά πήρε το κοριτσάκι και το πήγε κάτω από το εικόνισμα των Αγίων Αναργύρων και τους παρακάλεσε να σώσουν το παιδί της. Πράγματι το κοριτσάκι έκανε εμετό και έβγαλε την βελόνα».
3Ο ΘΑΥΜΑ :
«Κάποιος χωρικός σε κάποιο τροχαίο χτύπησε πολύ άσχημα το πόδι του. Οι γιατροί έλεγαν ότι ήταν τόσο άσχημα που ίσως να χρειαζόταν να του κόψουν το πόδι. Όμως η πίστη η μεγάλη που είχε ο χωρικός τον έκανε να μη χάσει τις ελπίδες του. Πήγε και πήρε λάδι από το καντήλι των Αγίων Αναργύρων στην πληγή του παρακαλώντας τους Αγίους Αναργύρους να γίνει καλά. Έτσι και έγινε, η πληγή άρχισε να κλείνει και το πόδι του έγινε καλά. Υποσχέθηκε ο χωρικός τότε να πηγαίνει κάθε Κυριακή στη εκκλησία».

[efthumhs]

Χτές, στο κήρυγμα που έκανε σε εορτάζοντα ναό των Αγίων Αναργύρων στα μέρη μου ένας αρχιμανδρίτης και που παραβρέθηκα ανέφερε το εξής (η διήγηση είναι περιπου όπως την θυμάμαι): "Κάποτε είχε γνωρίσει μια μοναχή, αγία ψυχή η οποία έχει τωρα κοιμηθεί και η οποία όταν ήταν λαϊκή είχε ένα μικρό παιδί ως παντρεμένη που ήταν (δεκαετία του 1950).Κάποτε αυτο αρρώστησε με πυρετό ο οποίος δεν έπεφτε. Ψηνότανε στον πυρετό. Οι γιατροί εκείνη την εποχή και στα χωριά ιδιαίτερα ήταν δυσεύρετοι.Ένα βράδυ,που το παιδί ψηνότανε στον πυρετό,πήγε η γυναίκα αυτή στην εκκλησία του χωριού της και πήρε την εικόνα των Αγιων Αναργύρων, η οποία εθεωρείτο θαυματουργή απο τους κατοίκους, και την έφερε δίπλα στο παιδί. Όλη τη νυχτα η γυναίκα έμεινε ξαγρυπνη και προσευχόταν γονατιστή στους Αγίους. Άκουγε τοτε απο την εικόνα έναν θορυβο, σαν να χτυπούσαν οι άγιοι το τζάμι της εικόνας τους απο μέσα. Όλη τη νυχτα γινοταν αυτό. Η γυναίκα πηρε θαρρος και συνεχισε την προσευχή της ώσπου εννοείται το πρωϊ, το παιδί της ξύπνησε υγιέστατο."Ταχείς εις αντίληψιν οι Άγιοι Ανάργυροι...

[Dimitris39]

Από το έτος 2003 υπέφερα πολύ από το στομάχι μου. Οι γιατροί μου έδιναν διάφορα φάρμακα αλλά πάλι τα ίδια, εγώ πονούσα. Το 2004 μου έδωσαν παραπεμπτικό και έκανα αξονική εξέταση. Η εξέταση έδειξε ότι κάτι είχα στο στομάχι μου. Κάτι σαν πορτοκάλι. Πάλι με φόρτωσαν με άλλα, διάφορα φάρμακα αλλά ο πόνος συνεχιζόταν. Το Ιούνιο του 2005 η κατάσταση μου χειροτέρεψε περισσότερο. Ο γιατρός μου έδωσε παραπεμπτικό για να πάω να κάνω και μία γαστροσκόπηση. Κατά τις 20 Ιουνίου του 2005, με Θεία φώτιση, λέω στον εαυτό μου: «Από την αρχαιότητα όλοι οι πολεμιστές στις πληγές τους έριχναν λάδι για να θεραπευθούν, γιατί να μην πίνω κι εγώ κάθε πρωί μία κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο;».
Άρχισα να πίνω κι εγώ. Φτάσαμε στην 1η Ιουλίου, ημέρα Σάββατο, των Αγίων Αναργύρων, από το πρωί πονούσα τρομερά. Έκανα κουράγιο και βγήκα μέχρι τον φούρνο της γειτονιάς μας να πάρω τα πρόσφορα, που είχα παραγγείλει, για την Εκκλησία την Κυριακή. Επέστρεψα και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Όλη την ημέρα κυλιόμουν από τους πόνους. Δεν είχα διάθεση ούτε να φάω κάτι. Λέω στην Γυναίκα μου: «Αύριο μη με περιμένεις να πάμε μαζί στην Εκκλησία, πονάω πάρα πολύ. Αν μπορείς, να πας μόνη σου».
Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου αισθανόμουν πως είχα ένα πορτοκάλι σιδερένιο, βαρύ μέσα στο στομάχι μου. Όταν γύριζα δεξιά, αισθανόμουν ότι μετακινούταν κι αυτό μαζί� όταν πάλι γύριζα αριστερά, μετακινούταν κι αυτό μαζί� και όταν ήμουν ανάσκελα μου κοβε την αναπνοή από το βάρος του.
Το βράδυ ετοιμαστήκαμε για ύπνο. Πάω στο εικονοστάσι για την καθιερωμένη βραδινή προσευχή και πριν πω το «Δι' ευχών» επικαλούμαι την βοήθεια των Αγίων Αναργύρων. Δεν ζήτησα να με κάνουν καλά, αλλά είπα:

Άγιοί μου Ανάργυροι και θαυματουργοί, δείξτε μου τι να κάνω, διότι υποφέρω πολύ και οι υποχρεώσεις μου στο σπίτι είναι μεγάλες (έχω και ανάπηρο παραπληγικό παιδί, προσεβλήθηκε από Μηνιγγίτιδα όταν ήταν 2 ετών).

Αφού τελείωσα την προσευχή μου πήγα στο κρεβάτι μου να ξαπλώσω. Βλέπω το ωρολόι, ήταν 11 παρά 2΄ λεπτά. Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και βλέπω πως βρίσκομαι σε χειρουργικό κρεβάτι και δίπλα μου δύο γιατροί με τις άσπρες τους ποδιές σαν κάτι να σκαλίζουν στην περιοχή του στομάχου μου. Πρόσεξα όμως, πως οι γιατροί, μέσα από τις άσπρες τους ποδιές φορούσαν και πετραχήλια. Ταράχτηκα και πετάχτηκα από το κρεβάτι μου. Ανοίγω τα μάτια μου� βλέπω το ωρολόι, ήταν 11:02΄ λεπτά το βράδυ. Είχαν περάσει μόλις 4΄ λεπτά από την ώρα που ξάπλωσα. Έκανα τον Σταυρό μου κι έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να κοιμηθώ.
Πάλι βλέπω ότι βρίσκομαι στο χειρουργικό κρεβάτι όπως και πριν, στο ίδιο σκηνικό, με τους δύο γιατρούς από πάνω μου.
Ο πρώτος ήταν ένας ψηλός με κοντό γένι κι ο δεύτερος ήταν ένας κοντούλης, γηραλέος με μακριά γενειάδα που βοηθούσε τον πρώτο γιατρό. Και οι δύο φορούσαν μέσα από τις άσπρες ποδιές τους και πετραχήλια.
Ο ψηλός γιατρός που ήταν από πάνω μου, κάτι έκανε επάνω στο στομάχι μου, αισθανόμουν μόνο το ακούμπημα των δακτύλων του.
Σε λίγο, αφού τελείωσε, δείχνοντας με τον δείκτη του δεξιού χεριού του, μου λέει:
«Το λαδάκι όμως θα το πίνεις».
Εγώ απόρησα, πώς ο γιατρός ξέρει ότι εγώ πίνω λάδι; Εγώ δεν το είπα σε κανέναν. Αφού με πήρε ο ύπνος το πρωί ξύπνησα στις 5:00΄ η ώρα και δεν είχα τίποτε, καμία ενόχληση στο στομάχι μου.
Όταν κατάλαβα ότι ξύπνησε και η Γυναίκα μου της λέω: «Σήκω να πάμε στην Εκκλησία δεν έχω τίποτε, με θεράπευσαν οι Άγιοι Ανάργυροι».
Πήγαμε στην Εκκλησία και ευχαρίστησα τους Αγίους για την θεραπεία μου. Από τότε μέχρι και σήμερα (Μάιος του 2008) δεν έχω τίποτε απολύτως. Δόξα σοι ο Θεός.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο γιατρός που ακουμπούσε τα δάχτυλά του επάνω μου ήταν ο Άγιος Κοσμάς (ο ένας των Αγίων Αναργύρων) και ο βοηθός του πρέπει να ήταν ο Μοναχός Πατέρας Παΐσιος (ο πρόσφατα κεκοιμημένος Μοναχός του Αγίου Όρους, που ετάφη στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης). Είχα την τύχη να τον γνωρίσω εν ζωή και να πάρω την Ευλογία του.

Πηγη

[efthumhs]

ΘΑΥΜΑ 1ο

Στο βιβλίο που κυκλοφορεί και αναφέρεται στον Βίο του Γέροντα Αμβροσίου της Ι.Μ Δαδίου στην Αμφίκλεια Βοιωτίας (+2 Δεκεμβρίου 2006) αναφέρεται το εξής θαύμα των Αγίων Αναργύρων που το αφηγείται ο ίδιος ο γέροντας (περιληπτικά, όπως το θυμάμαι): Όταν ήταν νέος μοναχός στο Άγιο Όρος (και συγκεκριμένα στην Ι.Μ Ξηροποτάμου), ήταν στον κήπο και τον σκάλιζε. Εκει κοντά είδε ένα δέντρο με καρπούς (νομίζω συκιά, δεν είμαι σίγουρος) και αφού νικήθηκε απο τον πειρασμό της λαθροφαγίας (να φάει δηλαδή εκτός της κανονισμένης ώρας) ανέβηκε επάνω στο δέντρο για να κόψει κάποιους καρπούς.Δεν πρόσεξε όμως καλά (ή έσπασε το κλαδί που ήταν ανεβασμένος) και έπεσε κάτω και εξαρθρώθηκε (ή έσπασε) το πόδι του.Μεταφέρθηκε σε ένα κελί για να αναρρώσει. Ενώ βογκούσε απο τους πόνους παρακάλεσε τους Αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό που ήταν ένα εκκλησάκι τους εκεί κοντά να γίνει καλά. Το βράδυ, είδε μια λάμψη απο το εκκλησάκι και τον επισκέφτηκαν οφθαλμοφανώς οι άγιοι οι οποίοι αφού έπιασαν το πόδι του προσπαθούσαν να το ισιώσουν (όπως και το ίσιωσαν). Μάλιστα, ο ίδιος ο γέροντας άκουγε και τη συζήτηση που είχαν μεταξύ τους κατα τη διάρκεια της θεραπείας!!!

ΘΑΥΜΑ 2ο

Στη βιογραφία του Γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη, ηγουμένου της Ι.Μ Οσιου Δαυίδ της Ευβοιας αναφέρεται πως κάποια περίοδο ο γεροντας υπέφερε απο βαρια οσφυαλγία. Ενώ έκανε ενέσεις και θεραπείες δεν είδε καμία βελτίωσε. Τελικά μετα απο 29 μέρες πόνου είδε τους Αγίους Αναργύρους που τον επισκέφτηκαν και τον ιάτρευσαν.

[efthumhs]

Εξιστόρηση θαύματος Αγίων Αναργύρων απο Ιεράρχη όταν εκείνος ήταν παιδί...

Αφηγείται κάποιος:

"Στη γραφική Αρχαία Κόρινθο και σε ένα από τα καλύτερα σημεία της υπάρχει ο ναός των Αγίων Αναργύρων (των Ρωμαίων) ο οποίος εορτάζει 1η Ιουλίου φυσικά. Εκκλησία παλιά και με πολλά θαύματα, ιδίως τις παλαιότερες εποχές που ο κόσμος ήταν πιο ζεστός στην πίστη του, απαλλαγμένος από λαμπιόνια και φωτάκαι της σύγχρονης πραγματικότητας. Τα παλαιότερα χρόνια μάλιστα όσοι είχαν κάποιο πρόβλημα κοιμόντουσαν στον περίβολο της εκκλησίας νύχτες ολόκληρες πριν την εορτή που κρατούσε ημέρες και πολλές φορές είχαν θεαθεί τη νύχτα οι Άγιοι να περιφέρονται και να θεραπεύουν ανθρώπους από το πλήθος !!!

Καθώς είναι έθιμο της περιοχής κάθε 1η Ιουλίου τιμούμε την εκκλησία αν και οι εκδηλώσεις για την ημέρα που θα μιλήσουμε φυσικά ήσαν στο αποκορύφωμά τους από τον εσπερινό της προηγουμένης όπως συνηθίζεται. Έτσι κι εκείνη τη χρονιά είχαμε πάει εκεί οικογενειακά και είχε τύχει και είχαμε ξεκόψει ο πατέρας μου κι εγώ λίγο πιο πέρα από τους υπόλοιπους. Αρχιερατική λειτουργία , ο κόσμος πολύς, ο ναός μικρός και η εικόνα των ασπρομάληδων Αγίων δύσκολο να προσεγγιστεί, ιδιαίτερα με τη φήμη για τα θαύματα που έχει κάνει τόσα χρόνια. Που να φανταζόμουν πως πολύ σύντομα θα έτρεχα από ένα νοσοκομείο της Αθήνας να πέσω εκεί μπροστά στην εικόνα παρακαλώντας για τον πατέρα μου που έστεκε μολις μερικά εκατοστά μπροστά μου ..... παράξενη που είναι η ζωή !!!

Καθώς παρακολουθούσαμε τη θεία λειτουργία, μία φωνή τρεμάμενη πρόδιδε πως στο εσωτερικό του ναού κάποιος επίσκοπος σε πολύ μεγάλη ηλικία λειτουργούσε. Κάποια στιγμή έφτασε και η ώρα του κυρήγματος, οπότε ακούστηκε τρεμάμενη αλλά και συγκινημένη η φωνή του ίδιου ιεράρχη να λέει τα ακόλουθα (όπως τα θυμάμαι):
"Αγαπητοί μου αδελφοί, μεγάλη η σημερινή μέρα και πολύ θαυματουργοί οι Άγιοι Ανάργυροι ....", είπε και άλλα και συνέχισε "Θα σας διηγηθώ μια παλιά ιστορία. Κάποια παλαιότερη εποχή, που τα αυτοκίνητα δεν υπήρχαν και οι ανέσεις ήταν πολύ σπάνιες, σε κάποια φτωχή περιοχή της Ελλάδας, πολύ μακρύτερα από εδώ, μία χήρα μάνα μεγάλωνε το μονάκριβο γυιό της. Το παιδάκι σε πολύ μικρή ηλικία αρρώστησε και κανένα γιατρός της περιοχής όπου ζούσε η μάνα αυτή, δε μπορούσε να βρει τι έχει. Όμως αυτό συνεχώς χειροτέρευε και έπεσε σε κώμα. Απελπισμένη η μάνα και κινδυνεύοντας να χάσει το μοναδικό της παιδί και αποκούμπι, θυμήθηκε για μία εκκλησία των Αγίων Αναργύρων στην περιοχή της Αρχαίας Κορίνθου που η θαυματουργή εικόαν με τη χάρη των Αγίων θεράπευε πολλούς ανθρώπους. Ήταν πολύ μακρυά και ειδικά για τα μέσα της εποχής. Όμως τόλμησε, φόρτωσε το ημιθανές παιδάκι της σε αυτή την κατάσταση που ήταν σε ένα γαϊδουράκι και πήρε το δρόμο για τους "μεγάλους γιατρούς". Περπατούσε μέρες και έφτασε εκεί που ήταν ο προορισμός της. Ο κόσμος πολύς, πήρε το παιδί της στα χέρια και το απόθεσε μπροστά από την εικόνα των Αγίων Αναργύρων κλαίγοντας και παρακαλώντας να το κάνουν καλά. Το βράδυ πέρασε, όπως όλοι, τη νύχτα στον περίβολο της εκκλησίας. Το παιδάκι σε κώμα και με πυρεττό συνεχώς, δεν καταλάβαινε τίποτε. Περασμένα μεσάνυχτα όλοι κοιμούνται, το παιδάκι μετά από πολλές μέρες νιώθει τον πυρεττό να πέφτει, μιας δροσιά απλώθηκε στο παιδικό μέτωπο καταμεσίς στο καλοκαίρι και για πρώτη φορά ανοίγουν τα παιδικά ματάκια μετά από μέρες, για να δουν, ω του θαύματος, δύο κυρίους που έμοιαζαν με γιατρούς, ασπρομάληδες να του λένε: σήκω παιδί μου είσαι πια καλά, ειδοποίησε τη μητέρα σου" .... Ο ιεράρχης που αφηγείται την ιστορία έχει συγκινηθεί πάρα πολύ, η φωνή τρεμοπαίζει και βγαίνει μετά βίας προκαλώντας ένα ρίγος σε όλους, οι φωνές έχουν σωπάσει, όλοι ακούνε αποσβολωμένοι λες και τους διηγείται κάτι που σε μια άλλη διάσταση βλέπει .... και συνεχίζει: "ο μιρκός πράγματι σηκώνεται και πηγαίνει στη μητέρα του. "μαμμά διψάω" τη σκουντάει, κι αυτή μη μπορώντας να πιστέψει το θαύμα που βλέπει μπροστά της, προσπαθώντας να καταλάβει αν ξύπνησε ή κοιμάται ακόμη τον αγκαλιάζει και ξεσπά σε δάκρυα. Σιγά σιγά ξυπνούν και οι διπλανοί προσπαθώντας να καταλάβουν τι έγινε, και η μάνα οδηγεί το παιδάκι μπροστά στην εικόνα που πρώτη φορά αυτό βλέπει, και στην οποία αναγνωρίζει αμέσως τους δύο κυρίους που τον γιάτρεψαν" .... η συγκίνηση έχει φτάσει στο απροχώρητο στον περίβολο με την αφήγηση αυτή και ο ιεράρχης συγκεντρώνοντας και τις τελευταίες δυνάμεις που του απομένουν στην ηλικία των πιθανόν πάνω από 80 χρόνων του, συνεχίζει: "και αυτό το παιδάκι είναι αυτός που σας μιλά τώρα .... εκλπηρώνοντας ένα τάμα χρόνων να λειτουργήσει στην εορτή των Άγίων εδώ στον ίδιο ναό που του δόθηκε η ζωή" και καταρρέει προκαλώντας στον κόσμο απίστευτη συγκίνηση και κάνοντας το προψωπικό του θαύμα ακόμη πιο ζωντανό γι αυτούς που δεν το έζησαν ...

Καλή του ώρα εκεί που είναι ...."

Πηγή: http://orthodox-people.blogspot.com/201 ... -post.html

[efthumhs]

1.«Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού».

Τα όσα γράφονται αφιερώνονται προς δόξαν και τιμήν των Αγίων Αναργύρων ιατρών Κοσμά και Δαμιανού. Για δυο χρόνια (1943-45) ήμουν άρρωστος από «ίλιγγο». Όταν ξυπνούσα έπρεπε να κάθομαι 3-5 λεπτά ακίνητος στο κρεβάτι και μετά να σηκωθώ, να ντυθώ και να κάνω τα πρώτα βήματα με πολλή προσοχή για να μην πέσω κάτω από πονοκέφαλο. Εάν έστρεφα το βλέμμα μου απότομα προς την οροφή του δωματίου ή σε ένα σημείο ψηλότερο μου φαινόταν ότι στριφογύριζε οτιδήποτε έβλεπα και κινδύνευα να πέσω κάτω στο πάτωμα χάνοντας την ισορροπία μου.
Πολλές φορές από τη ζάλη αισθανόμουν ανακάτωμα στο στομάχι με πόνους με αποτέλεσμα να κάνω εμετό. Όταν αυτό συνέβαινε δύο φορές την ημέρα βρισκόμουν σε κατάσταση ατονίας.
Μεταχειρίστηκα διάφορα θεραπευτικά μέσα, ρώτησα και ιατρούς αλλά και μετά την εφαρμογή των συμβουλών τους δεν είδα βελτίωση. Η κατάσταση αυτή συνεχιζόταν για δύο χρόνια.
Κατά την αγρυπνία της 1ης Νοεμβρίου 1945 των Αγίων Αναργύρων, που επιτελεί η Μονή αφού έψαλλα ότι μπορούσα, κατά την λειτουργία, κατέβηκα στο παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων, που είχα την επιμέλεια, για να ανάψω τα καντήλια. Επικαλούμενος τότε νοερά τη βοήθεια των Αγίων Ιατρών, ω του θαύματος! Μετά από αυτό, σταμάτησε όλη ακαταστασία της ασθένειας μου, που την διαπίστωσα μετά την παρέλευση μιας εβδομάδας.
Από τότε και μέχρι σήμερα, που γράφω τις γραμμές αυτές, 4 Δεκεμβρίου 1954, ουδέποτε επανήλθε η ασθένεια. Γι’ αυτό ευχαριστώ και ευγνωμονώ τους Αγίους ιατρούς και θεράποντές μου, Κοσμάν και Δαμιανόν εις αιώνα τον άπαντα. Αμήν.

2. Άλλο θαύμα από τους Αγίους Αναργύρους.

Θα αφηγηθώ άλλο θαύμα που έγινε σε μένα πρόσφατα (1954). Κατά το έτος 1916 προσβλήθηκα από ελονοσία. Ήμουν τότε αρχάριος μοναχός και εργαζόμουν ως κελλάρης στο μετόχι της Μονής μας, που λεγόταν Δεβελήκια, στην περιφέρεια Γομάτι Χαλκιδικής
Τόσον εξασθένησε ο οργανισμός μου, ώστε κατάντησα σχεδόν σε ημιπαραλυσία. Με την πάροδο του χρόνου έγινα καλά αλλά προσβλήθηκα από ρευματική πολυαρθρίτιδα στην κνήμη του δεξιού μου ποδιού, στο οποίο και σχηματίσθηκαν κιρσοί από φλεβίτιδα. Η κατάστασή μου μέρα με τη μέρα χειροτέρευε, οι πόνοι πολλαπλασιάζονταν και η κνήμη έγινε κατακόκκινη από εσωτερική φλόγωση. Διέκοψα περισσότερο από ένα μήνα τις ακολουθίες στην εκκλησία, επειδή δεν μπορούσα να σταθώ ούτε όρθιος, ούτε καθήμενος· μόνον ξαπλωμένος στο κρεβάτι ανακουφιζόμουν και δεν πονούσα.
Έφθασε η εορτή των Αγίων Αναργύρων της 1ης Νοεμβρίου 1954, κατά την οποίαν έκαμα κουράγιο και ανέβηκα στο Καθολικό για να παρακολουθήσω την αγρυπνία. Καθ΄ όλην τη διάρκεια της ακολουθίας οι πόνοι διαρκώς με ενοχλούσαν. Σουβλιές δυνατές από το γόνατο μέχρι το κάτω άκρο της κνήμης και γύρω από αυτήν.
Μετά την ακολουθία του όρθρου, ο πνευματικός παπα-Διονύσιος τέλεσε τη λειτουργία στο παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων με μεγάλη ευλάβεια και λαμπρότητα, οι δε αδελφοί Ιωακείμ και Θεόκλητος έψαλλαν με πολλή κατάνυξη και φαιδρότητα.
Κατόπιν επακολούθησε πανηγυρικό κέρασμα με τα συνηθισμένα: κονιάκ, λουκούμι, καφές, κόλλυβα. Μετά, με την βοήθεια του Θεού, αποσυρθήκαμε για τρεις ώρες στα κελιά μας για ξεκούραση μέσρι την ώρα του φαγητού.
«Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού» πρέπει να φωνάξω δυνατά! Οι Άγιοι Ανάργυροι λόγω της μεγάλης τους ευσπλαχνίας και αγάπης, αόρατα με επισκέφτηκαν και με θεράπευσαν τελείως. Από την ώρα που άρχισε η θεία λειτουργία, δεν αισθάνθηκα ούτε τον ελάχιστον πόνο πλέον. Οι συνηθισμένες σουβλιές εξαφανίσθηκαν, το πόδι μου ήλθε στη φυσική του κατάσταση, έφυγε, χάθηκε η κοκκινίλα, ξεπρίσθηκαν οι φλέβες και επανήλθα πάλιν στην προηγουμένη υγιή κατάσταση με τη βοήθεια και επίσκεψη των Αγίων Ιατρών μου, Κοσμά και Δαμιανού, τους οποίους από ψυχής και καρδίας ευχαριστώ.
Συνέθεσα δε προς τιμήν τους και το ακόλουθο μεγαλυνάριο, που πολλές φορές το ψάλλω μπροστά στην αγία εικόνα τους με ευλάβεια και ευγνωμοσύνη όσες φορές ανάβω τα κανδήλια.
«Από των εγκάτων μου της ψυχής, ο πτωχός οικέτης, ευγνωμόνως ευχαριστώ, υμάς τους Αναργύρους Κοσμάν Δαμιανόν τε,
διά την θεραπείαν ην μοι παρέσχετε».

πηγή: Λαζάρου Μοναχού Διονυσιάτου, Διονυσιάτικες Διηγήσεις, έκδ. Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου, Άγιον Όρος.

Aναδημοσίευση απο το http://vatopaidi.wordpress.com/2010/11/ ... %B1%CF%86/

[efthumhs]

Στο ογκωδέστατο και ταυτόχρονα ωφελιμότατο βιβλίο για τον Γέροντα Ευμένιο αναφέρεται (γενικά και οπως το θυμαμαι θα σας το περιγράψω) πως το 1997 στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων στη Θεσσαλονίκη (στη Σταυρούπολη νομιζω) γινότουσαν εργασίες και υπολειπότανε το ποσό του 1.000.000 δραχμών για να ολοκληρωθούν. Κάποια μερα που πιεζανε ασφυκτικά οι ημερομηνιες για τις πληρωμες, ειχαν συμβουλιο οι ιερείς και οι επιτροποι για το που και πως θα βρεθει ενα τοσο μεγαλο ποσό. Τελικά δεν καταληξαν πουθενα και αφού κλειδώσανε το γραφειο και την εκκλησία φυγανε καταστεναχωρημενοι. Την άλλη μέρα που ανοιξε ο ιερεας (ή ο επίτροπος δεν θυμαμαι) την εκκλησία και μετά το γραφείο βρήκε πάνω στο τραπέζι 1.000.000. δραχμές!!! Εκπληκτος και χαρούμενος μαζί ειδοποίησε τους υπόλοιπους για το θαύμα των αγίων. Και ήταν θαύμα γιατι ολοι ξερανε πως λεφτα δεν υπηρχαν και η εκκλησία (και το γραφείο) ήταν κλειδωμένα όλο το βράδυ. Οι άγιοι Αν'αργυροι μερίμνησαν και εφεραν μόνοι τους τα χρήματα...

[efthumhs]

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΕ ΜΟΝΑΧΟ ΤΩΝ ΕΙΚΟΣΙ (20) ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Το θαυμαστό αυτό περιστατικό το διηγήθη ό ίδιος ο γέρων Θεοφύλακτος ο Νεοσκητιώτης στον Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό).

"...Άλλοτε πάλι είχα τον ίδιο πόλεμο και απόγνωση με μάστιζε τρομερά. Γνώριζα βέβαια τι είναι πόλεμος, αλλά δεν μπορούσα να απαλλαγώ. Λόγω της απειρίας μου δεν τον πολέμησα εξ αρχής, όταν μου πρωτοεμφανιστώ κε αυτό τον πάθος, και μου έγινε μόνιμος σταυρός. Αφού κάθισα να ξεκουραστώ, βλέπω μία ομάδα ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας να ανεβαίνουν από τον δρόμο του Κυριακού προς τα πάνω, πού ήταν ή δική μου καλύβι και μιλούσαν μεταξύ τους. Εγώ πρόσεχα ποιοί ήσαν και πού πήγαιναν. Όταν πέρασαν τον σταυροδρόμι και πλησίασαν την δική μου εξώπορτα, σταμάτησαν για λίγο και τους ακούω να λέγουν ευκρινώς: Δεν περνάμε από τον καταγώγιο μας; Πράγματι, άνοιξαν την πόρτα μου και μπήκαν μέσα με την σειρά ψάλλοντας τον δικό τους απολυτίκιο: « Την εικοσάριθμον ένθεον φάλαγγα, την εξαστράπτουσαν χάριν ούράνιον, των Αναργύρων των λαμπρών τον στίφος ανευφημούμεν...» Έπροπορεύετο όλων ό Άγιος Παντελεήμων, νεαρός, ξανθός, μεγαλοπρεπής και με παράσημον ιατρικής στο στήθος του, και ήκολούθησαν οι υπόλοιποι ψάλλοντας μελωδικότατα όλο τους τον τροπάριο. Ανέβηκαν την σκάλα τής καλύβης στον επάνω όροφο πού είναι ή εκκλησία τους, μπήκαν μέσα, στάθηκαν με την σειρά στους δύο χορούς και άρχισαν να ψάλλουν τροπάρια από την ακολουθία τους. Όταν τελείωσαν την ψαλμωδία, γύρισαν πίσω και έφυγαν προς τον επάνω μέρος της Σκήτης, αφού μου άφησαν την ευλογία τους και πολλή παρηγοριά και επί σειράν ημερών ήμουν γεμάτος χαρά και πνευματική ευτυχία».

Απο το http://apantaortodoxias.blogspot.com/20 ... st_13.html