Οι περιπέτειες ενός ανίδεου προσκυνητή

[dimitrisgr]

http://www.agioritikesmnimes.blogspot.com/

Πρωτοδιάβασα το βιβλίο οι Περιπέτειες ενός προσκυνητού όταν ήμουν δεκαέξι, δεκαεπτά χρονών. Δεν πίστευα ποτέ πώς το διάβασμά του θα μου αποκάλυπτε έναν εσωτερικό κόσμο για τον οποίον ήμουν εντελώς ανυποψίαστος. Αμέσως με γοήτευσε ο κόσμος των ρώσων προσκυνητών που περιέτρεχαν με τα πόδια τις ατέλειωτες εκτάσεις της τσαρικής Ρωσίας, βέρτσια επί βερτσίων, με ένα δισάκι στον ώμο, μόνο και μόνο για να προσκυνήσουν θαυματουργές εικόνες, λείψανα αγίων και να γνωρίσουν πνευματικούς στάρετς. Και το σπουδαιότερο, η εσωτερική προσευχή, η αδιάλειπτη νηπτική ευχή, η φιλοκαλία, όπως περιγράφονται στις αναζητήσεις αυτού του ρώσου προσκυνητού του βιβλίου, συνάρπαζε με την ένταση, το βάθος και την ποιότητά της έναν έφηβο, όπως ήμουν τότε εγώ. Τι κεκρυμμένος θησαυρός ξεπηδούσε από τις σελίδες αυτού του βιβλίου!
Υπήρχαν άραγε έλληνες γέροντες που να έχουν αναπτύξει την νηπτική ευχή και την πνευματικότητά τους σ' αυτό το επίπεδο που έγραφε το βιβλίο; Και που άραγε βρίσκονταν;


Ο πατήρ Εφραίμ δεν δέχεται επισκέψεις
Τότε καθώς άρχιζα να ταξιδεύω στον Άγιον Όρος, στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, ένα όνομα άκουγα συνέχεια να επανέρχεται στις συζητήσεις των προσκυνητών, το όνομα ενός προορατικού, πνευματικού έλληνα στάρετς, του παπά Εφραίμ από τα Κατουνάκια. Αποφάσισα να πάω να τον γνωρίσω. Μην πας, μου έλεγαν, ο πατήρ Εφραίμ δεν δέχεται επισκέψεις. Είναι άρρωστος, πάνε τόσοι να τον δουν, που έχει χάσει την ησυχία του, και αναγκάστηκε να μην δέχεται πια επισκέψεις προσκυνητών στο κελλί του. Μην πας, ο πατήρ Εφραίμ δεν δέχεται επισκέψεις, έλεγαν οι προσκυνητές, μην πας, έλεγαν κι οι μοναχοί, μην πας, αντηχούσαν και τα αρχονταρίκια των μονών του Αγίου Όρους.

Το ταξίδι αρχίζει
Και που μένει ο π. Εφραίμ, ρωτούσα. Στα Κατουνάκια. Και που είναι αυτά τα Κατουνάκια, συνέχιζα. Είναι περιοχή στην έρημο του Αγίου Όρους που υπάγεται στη Μονή Μεγίστης Λαύρας και στην οποία βρίσκονται ησυχαστήρια της. Η περιοχή είναι βραχώδης και απόκρημνη και βρίσκεται μεταξύ Μικρής Αγίας Άννας, Καρουλιών και Αγίου Βασιλείου.
Έρημος; Έρημος από βράχια; Όσο άκουγα τόσο πιο πολύ ήθελα να πάω. Έτσι φορτώθηκα το μικρό μου σακίδιο, τους αποχαιρέτησα όλους και έφυγα κατά κει, μόνος. Με συνάρπασε η ιδέα να ζήσω κι εγώ περιπέτειες προσκυνητού κατά το μέτρο βέβαια του δυνατού.

η συνέχεια εδώ: http://anagnostikon.blogspot.com/2012/01/44_24.html

[max1]

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ.
ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΓΩ ΘΑ ΕΤΡΩΓΑ ΑΠ' ΌΛΑ ΤΑ ΤΑΠΕΡ. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ ΣΥΝΝΕΦΟ...

[vasilisalt]

Ωραίο κείμενο!
Πράγματι και εγώ θα έτρωγα και πιθανόν να κράταγα και τα τάπερ!!!

Τι έζησε ο άνθρωπος...

[dimitrisgr]

Εγω θα έτρωγα και τα τάπερ Βασίλη μου.

[stathis73]

Σημασία έχει ότι ο Θεός μέσω μιας παρακοής του έδωσε μια τεράστια "ευλογία", το πόσο σημαντικό είναι να κάνουμε υπακοή, άλλωστε και οι πρωτόπλαστοι εξαιτίας μια παρακοής εκδιώχθηκαν απο τον Παράδεισο, βέβαια στην περίπτωση των πρωτόπλαστων ο κύριος λόγος δεν ηταν η παρακοή αυτή καθε αυτή, αλλά όταν ρωτήθηκαν απο Τον Θεό "γιατί φάγατε απο το δέντρο αυτό;" ο ένας έριχνε την ευθύνη στον άλλο, ο Αδάμ έλεγε "η Εύα Κύριε μου έδωσε", η Εύα είπε " οχι Κύριε εγώ αλλά το φίδι" .............τι τραγικό αν εκείνη την στιγμή έλεγαν "συγχώρεσε μας Κύριε κάναμε λάθος" δεν θα χάναμε τον Παράδεισο, έτσι και ο φίλος προσκυνητής έχασε ίσως κάτι ανώτερο τα οφέλη της αδιάκριτου ΥΠΑΚΟΗΣ, αλλά τουλάχιστον κατάλαβε την Αξία της.