Το Φανάρι, απειλεί και υπαγορεύει.

[dionysisgr]

Διακοπτω την σιωπη μου, εν οψει Τεσσαρακοστης,
σιωπη που σαφως εχει ωφελησει το φορουμ τα μεγιστα,
μιας και αποτελω κατεξοχην ενα κυμβαλο αλαλαζον, χωρις περιεχομενο και ουσια,
γιατι δυστυχως συμβαινουν πραγματα που μας θλιβουν και μας καλουν να παρουμε θεση.

Πολλες φορες τυχαινει μεσα στην πορεια της προσκαιρης ζωης μας,
τα πραγματα, να ερχονται ετσι, ωστε αυτα που θεωρουσαμε ως ιδανικα και δεδομενα,
να ανατρεπονται, να εκτρεπονται και να μας απογοητευουν.

Ετσι ειναι ο κοσμος, αλλα ετσι συμβαινει νομοτελειακα
και στην Εκκλησια που ζει και κινειται μεσα στον κοσμο.

Ερχονται εποχες ειρηνης, καλες, και εποχες διαμαχης και θλιψεων, κακες.

Ολα ειναι μια δοκιμασια για να αναδειχθει τι μεταλλο και υλη αποτελει τον καθενα απο εμας,
και εαν αξιζει μετα την εισοδο στο χωνευτηριο να αποτελεσει αιωνιο κοσμημα στην γη του παραδεισου,
της επαγγελιας, την Βασιλεια των Ουρανων, οπου ολοι ειναι κεκλημενοι, και ουδεις αποβλητος εξ'ορισμου.

Εν τουτοις ολες αυτες οι προσκαιρες μεταβολες, που ειναι το μονο σταθερο γεγονος μεσα στην ιστορια
και την γηινη πραγματικοτητα, την τοσο ρευστη και μεταβαλλομενη,
κατα τα ανθρωπινα πραγματα, δεν πρεπει να μας οδηγουν σε αδιεξοδο και απογνωση.

Ως γνωστον, παν το κτιστον τρεπτον και μεταβλητον,
μονο ατρεπτον και αμεταβλητον το ακτιστον δηλαδη το θειον,
κατα τον θειο και αγιο Ιωαννη Δαμασκηνο,
αρα οι αλλαγες ειναι αναμενομενες.

Αυτες μπορει να ειναι προς το καλο, και την προκοπη κατα το θειο θελημα,
η προς το κακο, και εναντιες με το θειο θελημα που ειναι αγαθο και τελειο για ολους.

Αλλα και παλι ακομα παλαιοτερα, μας δοθηκε το: "Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν",
το οποιο θα μας αφησει ως σοφη παρακαταθηκη ο σοφος προγονος μας, Ηρακλειτος.

Εχοντας αυτα υπ'οψιν, θα πρεπει με νηφαλιοτητα, και εν αληθεια, με καλη προαιρεση,
να ειρηνευουμε, να μην ερχομαστε σε συγχυση αλλα να σταθμιζουμε τα γεγονοτα
οπως αυτα ερχονται, και να τοποθετουμαστε ως οφειλουμε, σαν ελευθερα,
αυτεξουσια και λογικα θεοειδη οντα, εικονες εμψυχες του Ζωντος Τρισαγιου Θεου,
παντα εχοντας υπ'οψιν το περιθωριο του ανθρωπινου παραγοντα,
να ελλοχευει σε οτι αφορα την ελλειψη, το λαθος και την αστοχια.

Κανεις δεν ειναι τελειος, αλαθητος και αμεμπτος, οφειλουμε ομως ολοι μας εν ταπεινωσει,
και εν υπακοη στους Πνευματικους μας, στους Πατερες μας, και πανω απο ολα στον Χριστο μας,
που σταυρωθηκε για εμας, να εκφραζουμε την αληθεια και την ομολογια της Πιστεως μας κατενωπιον ολων παντου και παντοτε, οσο υψηλα κατα κοσμον και εαν βρισκονται αυτοι.

Και εδω εν προκειμενω εχουμε ενα γεγονος, ιστορικο, και αδιαμφισβητητο.

Η Μεγαλη και Αγια Εκκλησια του Χριστου, η για να ακριβολογουμε,
η εν τω Φαναριω καθεδρα της, εις την παλαι ποτε Πολη του Γενους των Ελληνων,
το μαρτυρικο Ορθοδοξο, και πρωτοθρονο Οικουμενικο Πατριαρχειο,
βρισκεται σε αιχμαλωσια αιωνες τωρα, αλυσοδεμενη και ωδινουσα,
εν μεσω αλλοθρησκων, αλλα και των ονομαζωμενων "χριστιανικων" ποικιλωνυμων εχθρων του.

Οφειλουμε να την περιβαλλουμε με αγαπη, σεβασμο, να προσευχομαστε γιαυτην
και να της δινουμε την πρεπουσα υπακοη και να συστρατευομαστε μαζι της,
στον κοινο μας αγωνα κατα του εχθρου του Χριστου και των οργανων του, οπου γης.

Αυτο ομως δεν συμβαινει απροϋποθετα και τετυφλωμενα.

Αλλα συμβαινει ποτε;

Οταν ειναι πιστη πανω στην ευθεια και καθαρη γραμμη των Αγιων Πατερων, απο την Αποστολικη εποχη ως και τα σημερινα δρωμενα, οταν βαδιζει απαρασαλευτα τον ορθο δρομο της παραδεδομενης πιστεως και ομολογιας των Ορθοδοξων δογματων, οπως αυτα θεσπιστηκαν απαξ και διαπαντος απο τις Αγιες Οικουμενικες Συνοδους εν Πνευματι Αγιω.

Οταν δεν χαριεντιζεται και δεν συναγελαζεται εν μεσω των Αγιων των Αγιων,
των Ιερων των Παναγιων Ναων και προσκυνηματων του Γενους,
με αυτους που προδωσαν τον Χριστο, εμπορευτηκαν τον Χριστο και κατεξουσιαζουν
και καταδυναστευουν τους ανθρωπους επι αιωνες στο Ονομα Του,
ψευδωνυμως και καταχρηστικως πραττοντας καθε ειδους ανομια εν Ονοματι Του.

Οταν δεν δινει γη και υδωρ στο Βατικανο και τις αυτο-επονομαζομενες πολυχρωμες και γελοιες "εκκλησιες" των πασης φυσεως πεντηκοστιανων, ευαγγελιστων και αλλων πλανεμενων παραφυαδων ων ουκ εστι αριθμος, "ζωα μικρα μετα μεγαλων", που τα "εμπαιζει ο δρακοντας", μεσα στο πελαγος των κακοδοξιων τους οπου βυθιζονται και ασφυκτιουν.

Σεβομαστε απολυτα τον θεσμο, αγαπουμε το Πατριαρχειο, τιμουμε τον προκαθημενο, αλλα δεν μπορουμε να υποχωρησουμε και να φερθουμε "διπλωματικα", με την ψευτο-αγαπη των χλιδατων συνεδριων, και του διαλογου που εχει καταντησει παρωδια, και μεσο δολιας επιβολης του παπισμου και των πλανων του, επι της μαρτυρικης μας Ορθοδοξιας.

Σε τελικη αναλυση διϊστορικως, και διαχρονικως, οι πασης φυσεως αιρεσεις και οι προδοσιες, της Ορθοδοξιας,
ηρθαν απο υψηλα ισταμενα εκκλησιαστικα κλιμακια, απο Πατριαρχες και Επισκοπους,
και ποτε σχεδον απο τον πιστο λαο του Θεου, που κρατησε την Πιστη με καθε τροπο και πονο, σε πεισμα ολων.

Ας τα εχουν κατα νουν αυτα καποιοι.

Στεκομαστε στερρως και αποφασιστικως, στο πλευρο των Ιεραρχων μας, των Ιερεων μας,
των Πνευματικων μας πατερων και των θεολογων μας,
που δινουν τον αγωνα κατα του μιαρου και αντιχριστου οικουμενισμου,
που απειλει να ισοπεδωσει την Αληθεια και το μοναδικο σωτηριο μυνημα της Ορθοδοξιας,
και να το καταστησει ως μια απο τις μυριες επιλογες και οψεις της ψευδοαληθειας των ορθολογιστων.

Δεν φοβομαστε, αλλα θα σταθουμε παρα την αμαρτωλη μας, κατασταση και τα χαλια μας,
που ειναι ομολογουμενως δυσθεωρητα και αδιορθωτα, θα μας κρινει γιαυτα ο Κυριος,
θα σταθουμε σθεναρα, εναντια σε καθε επιβολη τετελεσμενων και αποπειρα προδοσιας των Πατερων και της Πιστεως που μας αφησαν για να παραδωσουμε και εμεις στις επομενες γενεες, μεχρι συντελειας του αιωνος.

Καλυτερα να κριθουμε για τις αμαρτιες μας, παρα για αποστασια απο την Πιστη.

Γιατι κατα το πρωτο, θα δεχθουμε το ελεος, εφοσον εχουμε να δειξουμε δειγματα μετανοιας,
απο τον Πανοικτιρμονα και Παντελεημονα Κυριο μας,
αφου και μια ημερα να ζησει ο ανθρωπος επι γης, δεν θα μεινει χωρις αμαρτια,
ενω κατα το δευτερο δεν θα υπαρχει ελεος,
αφου εχουμε να κανουμε με συνειδητη απεμποληση και παραδοση της Πιστεως
επι ανομους χειρας, ως μαργαριταρι ριπτομενο στους χοιρους.

Αναλαμβανουμε τις ευθυνες και δεχομαστε τις οποιες συνεπειες, εν επιγνωσει και με παρρησια,
αιτουμεθα δε ως πιστα μελη της, απο την μητερα Εκκλησια της Ελλαδος να στηριξει τον αγωνα μας,
και να μας υπερασπισει ενωπιον καθε επιβουλης των οικουμενιστων που εχουν παρεισφρησει
και λυμαινονται το Οικουμενικο Πατριαρχειο, απεργαζονται δε την φιμωση και την τιμωρια
ως μη οφειλαν σε καθε αντιθετη αντι-οικουμενιστικη φωνη,
με τις μεθοδευσεις τους και τους σκοπους τους, που μονο πνευματικοι δεν ειναι,
αλλα θυμιζουν εντονα, ματαιες πολιτικες και διπλωματικες ιντριγκες κοσμικων αρχοντων του αιωνος τουτου..

Ως εκ τουτων..

Αποριπτουμε εντονα λοιπον και διαμαρτυρομαστε, σε οτι αφορα τις απαραδεκτες
και ανοικειες διατυπωσεις της Πατριαρχικης επιστολης προς τον Αρχιεπισκοπο της Ελλαδος,
δικην δικτατορικης επιβολης σε υποτακτικο και υπηκοο, μιας αυτοκεφαλης Εκκλησιας,
και των ανωθεν παπικης εμπνευσεως νουθεσιων και πιθανον τιμωριων, αλλων εποχων και μεθοδων, προς οσους Ιεραρχες, Ιερεις, θεολογους και λαϊκους μελη του εν Ελλαδι χριστεπωνυμου πληρωματος,
υψωνουν φωνη διαμαρτυριας για το ξεσαλωμα των Πατριαρχικων κατα το λαϊκοτερο,
με τους αλλοδοξους και τις συνεχεις υποχωρησεις τους, στους κακοδοξους.

Οπως διατυπωθηκαν εδω, απο το Φαναρι:

"..Ομολογούμεν ότι μεγάλως απασχολούσι την Μητέρα Εκκλησίαν, πεποίθαμεν δε και την Υμετέραν, αι κινήσεις και εκδηλώσεις ομαδοποιημένων προσώπων, ευτυχώς, το γε νυν, μικράς εμβελείας, στόχον έχουσαι την αμφισβήτησιν και την κριτικήν αποφάσεων πανορθοδόξως ληφθεισών, συμφωνούσης και προσεπικυρούσης και της Εκκλησίας της Ελλάδος, περί συμμετοχής της όλης Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τους διεξαγομένους μετά των ετεροδόξων διμερείς και πολυμερείς Θεολογικούς Διαλόγους και τας διαχριστιανικάς συναντήσεις εν τω Παγκοσμίω Συμβουλίω Εκκλησιών, τω Συμβουλίω Ευρωπαϊκών Εκκλησιών και άλλοις παρεμφερέσι διαχριστιανικοίς οργανισμοίς. Αι κινήσεις και εκδηλώσεις αύται, περιωρισμέναι και αμελητέαι ίσως κατ' αρχήν, έλαβον προσφάτως απαραδέκτους διαστάσεις, ως συνέβη, μεταξύ άλλων, και εν τινι Ιερά Μητροπόλει της Αγιωτάτης Υμών Εκκλησίας εν οργανωθείση υπό του οικείου Μητροπολίτου λαϊκή συνάξει, ου μην αλλά και κατά την Θείαν Λειτουργίαν της Κυριακής της Ορθοδοξίας δια της εκφωνήσεως υπό του ιδίου Μητροπολίτου "αναθεματισμών" κατά ετεροδόξων και αλλοθρήσκων, ως και πάντων των μετεχόντων εις την λεγομένην Οικουμενικήν Κίνησιν. Αι τοιαύται εκδηλώσεις δεν δύναται να υποτιμώνται η να τιμώνται δια της ενεργού παρουσίας και συμμετοχής και Ιεραρχών της καθ' Υμάς Εκκλησίας, δυστυχώς δε, μετά λύπης σημειούμεν, και εκπροσώπων της Υμετέρας Μακαριότητος, καθ' ότι εκφράζονται εν αυταίς θέσεις και απόψεις στρεφόμεναι κατά της ηγεσίας των Ορθοδόξων Εκκλησιών και των συνοδικώς ειλημμένων αποφάσεων αυτών, αλλά και εσχάτως δια πρώτην φοράν και κατά αυτού του πανιέρου θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου, του δια του παραδείγματος και της θυσιαστικής μαρτυρίας και των ανά τους αιώνας αγώνων αυτού υπάρξαντος και υπάρχοντος κήρυκος, προασπιστού και φύλακος της Ορθοδόξου ημών πίστεως και μαρτυρίας και της κανονικής τάξεως εν τη Αγιωτάτη ημών Εκκλησία.."

εδω..:

"..Γνωρίζοντες τα ανωτέρω οφειλετικώς τη Υμετέρα Μακαριότητι και τη κατ' Αυτήν Αγιωτάτη καθ' Ελλάδα Εκκλησία, παρακαλούμεν Υμάς αδελφικώς, εξ ομοφώνου Συνοδικής αποφάσεως, όπως εν τη διακρινούση την Υμετέραν Εκκλησίαν συνεπεία εις τας εκάστοτε λαμβανομένας πανορθοδόξους αποφάσεις και ενεργείας, οφειλετικώς ως θυγάτηρ το πάλαι και νυν προσφιλεστάτη Αδελφή Εκκλησία, έχουσα υπ' όψει τα ανωτέρω περί των εν πάση αδρότητι περιγραφεισών εν λόγω κινήσεων και τας εξ αυτών προβλεπομένας ουχί ευχαρίστους συνεπείας, τοποθετηθήτε συνοδικώς επί τούτω και απορρίψητε και καταδικάσητε ταύτας επισήμως ως ανεδαφικάς και επικινδύνους, λάβητε δε και ως εκκλησιαστικόν σώμα τας προσήκουσας αποφάσεις προς ευρυτέραν καταδίκην και απόρριψιν των ενεργειών τούτων και των εκφραζομένων αστηρίκτων εν πολλοίς, ανορθοδόξων και ερχομένων εις αντίθεσιν προς τας συνοδικάς αποφάσεις των Αγιωτάτων Ορθοδόξων Εκκλησιών θέσεων των εν λόγω ομάδων.."

και τελος εδω:

"..Ούτως, η Μήτηρ Εκκλησία, σταθμίζουσα τας οδυνηράς συνεπείας δια την εσωτερικήν ενότητα της καθ' Υμάς Αγιωτάτης Εκκλησίας και ευρύτερον της Ορθοδοξίας, επιφυλάσσεται, μετά την αναμενομένην απόκρισιν και επίσημον τοποθέτησιν της Υμετέρας Εκκλησίας, ίνα οφειλετικώς προβή και αύτη εις τας δεούσας πανορθοδόξους ενεργείας δια την έγκαιρον πρόληψιν επαπειλουμένων απευκταίων καταστάσεων.."

Μετα ταυτα, αναφωνουμε δικαια και με παραπονο:

Αυτοι που κατασυκοφαντησαν τους Αγιους Πατερες μας,
με απαραδεκτες δηλωσεις καταγεγραμμενες, οι οποιες ανακληθησαν εκ των υστερων
μετα απο ξεσηκωμο των Ιεραρχων μας, πριν λιγα χρονια,
και επιασαν απο τον Αγιο Μαρκο τον Ευγενικο, εως και τον Αγιο Νικοδημο τον Αγιορειτη,
και τους καταλογισαν αισχρως οτι ταχα "επλανηθησαν υπο του πονηρου",
ακουσον ακουσον, και φριξον ηλιε, γη και ουρανε,
και οτι φερθηκαν εχθρικα στους καημενους τους παπικους,
που μας εχουν κατασφαξει και κατασκαψει ανα τους αιωνες,
και δεν τους τα εδωσαν ολα, οπως επιθυμουν να κανουν οι ιδιοι τωρα, στον 21ο αιωνα της αποστασιας,
δεν εχουν κανενα δικαιωμα, να μιλουν απαξιωτικα για εμας που ακολουθουμε τους διαδοχους τους,
και υπακουμε στις ανοθευτες διδασκαλιες που μας παρεδωσαν.

Οφειλει ο Αρχιεπισκοπος, να παρει αμεση και σαφη θεση, και η Συνοδος των αγιων Αρχιερεων,
να καταδικασει αυτην την φασιστικου τυπου επιβολη, και να κανει γνωστο τοις πασι,
οτι η συντριπτικη πλειοψηφια των Χριστιανων, απο τον απλο πιστο εως τον Επισκοπο,
ειναι σφοδρα αντιθετη με το θεατρακι των διαλογων και οποιαδηποτε αποπειρα προδοσιας
των Ιερων και Οσιων παρακαταθηκων της Ορθοδοξου και ακαινοτομητου και αμωμητου Πιστεως των Πατερων μας.

Αναμενουμε και διατελουμε εν υπομονη, προσευχη και ταπεινωσει,
παραλληλα δε εν εγρηγορσει και στερροι παρα τοις αγιοις πατρασι ημων.

Ερρωσθε.

Ζει Κυριος ο Θεος και θα μας κρινει ολους κατα την Δικαια Κριση Του εν καιρω.

[aposal]

Καλυτερα να κριθουμε για τις αμαρτιες μας, παρα για αποστασια απο την Πιστη.

+1
Διάλογο κάνεις στις διαπραγματεύσεις. Η ορθόδοξη πίστη δεν είναι υπό διαπραγμάτευση. Ή την ακολουθεί κανείς, ή όχι. ΤΕΛΟΣ

[ΜΙΧΣ]

Καλυτερα να κριθουμε για τις αμαρτιες μας, παρα για αποστασια απο την Πιστη.

+1
Διάλογο κάνεις στις διαπραγματεύσεις. Η ορθόδοξη πίστη δεν είναι υπό διαπραγμάτευση. Ή την ακολουθεί κανείς, ή όχι. ΤΕΛΟΣ

+ ∞

[xristianos.net]

Τα αναθέματα ορίστηκαν από τους Θεοφόρους Πατέρες της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου.
Ή οι Πατέρες δεν ήσαν Θεοφόροι (ύπαγε της βλασφημίας)
ή εμείς δεν θέλουμε να είμαστε επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι.

Διονύσιε, σε ένα πράγμα διαφωνούμε κάθετα μαζί σας:

σιωπη που σαφως εχει ωφελησει το φορουμ τα μεγιστα,
μιας και αποτελω κατεξοχην ενα κυμβαλο αλαλαζον, χωρις περιεχομενο και ουσια,

Συγχωρέστε με...

[Ermite]

Ειδικά για την επ'εκκλησίαις διακήρυξη αναθεματισμών, που δεν συμπεριλαβάνονται στα στερεότυπα κείμενα της Εκκλησίας, εκφράζω κάποια επιφύλαξη. Θέλει πολλή σκέψη.

Το Δόγμα είναι ένα σκαλοπάτι πάνω από τον θεολογικό στοχασμό.
Και ό,τι λέγεται εντός Εκκλησίας, είναι ένα σκαλοπάτι πάνω από το Δόγμα!..
Θέλει πολλήν βάσανον...

Ως προς την ουσία των πραγμάτων και την άκρα επιφυλακτικότητά μας έναντι του Οικουμενισμού και των Διαλόγων, συμφωνώ απολύτως με τους προλαλήσαντας.

Επειδή δε οι περί τους Διαλόγους τυρβάζοντες επικαλούνται τις Πανορθόδοξες αποφάσεις για συμμετοχή στους Διαλόγους, αντιπροτείνουμε οι ανησυχούντες πιστοί το ότι είναι καιρός να συσκεφθούν πάλι Πανορθοδόξως οι εκκλησιαστικοί ταγοί και να αποτιμήσουν τα μέχρι τώρα αποτελέσματα των Διαλόγων με τους αιρετικούς (ακόμη και με τους αλλοθρήσκους!) μέσα σ'αυτά τα διαρρεύσαντα σχεδόν 100 έτη (η 1η Πατριαρχική Εγκύκλιος για Διαλόγους εξαπεστάλη το 1920). Τί καλό βγήκε μέχρι τώρα; Ποιά τα μειονεκτήματα και οι ζημίες;
Και να ληφθεί ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΗ ΠΛΕΥΣΕΩΣ.
Η δε άποψη και η συνείδηση του λαού να μην αγνοηθεί.

Με την ευκαιρία, θέλω να προσθέσω και το περιστατικό της δυσφορίας του Οικ.Πατριαρχείου για την στάση της Εκκλησίας της Τσεχίας έναντι του Πατριαρχείου της Ρωσίας. http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patria ... hristoforo Ποιό ήταν το πρόβλημα; Αν την αυτοκεφαλία της Τσεχίας την χορήγησε η Κων/πολη ή η Μόσχα.
Επιτρέψατέ μου να πω, ότι δεν καταλαβαίνω όλην αυτήν την αγωνία για το "κύρος", την "επικράτεια" και τη "σφαιρα επιρροής", που διεκδικεί και άγρυπνα υπερασπίζεται το Φανάρι.
Ναι, το πρώτο λάθος κοσμικής επιρροής και κοσμικής εξουσίας ήταν του Πατριαρχείου Μόσχας.
Ήταν τόση ανάγκη όμως να πέσει στο ίδιο τριπάκι και η πρωτόθρονος της ορθοδοξίας, που αναμένουμε να μεταδίδει πνεύμα ανωτερότητος και πνεύμα υπερ-κοσμιότητος;;

[Captain Yiannis]

Νάναι ευλογημένο Διονύσιε, ας δούμε τι θέση θα πάρει ο ημέτερος προκαθήμενος, μέρες πούναι.

Πάντως σε κάποια συζήτηση ερμηνείας Παλαιάς Διαθήκης στην ΠΕ -άσχετο με το παρόν θέμα του Φαναρίου- (στην οποία ήμουν αυτήκοος μάρτυς όπως και πολλοί άλλοι υποθέτω) ο Μητροπολίτης Γορτύνης και Μεγαλουπόλεως Ιερεμίας, έκανε Θετικά σχόλια επί των εν λόγω Αναθεματισμών, και διαβεβαίωσε μάλιστα τους ακροατές και τους μαθητές του .... ότι του χρόνου θα κάμει και αυτός το ίδιο "τη αυτή ημέρα".
Είναι βέβαια, απορίας άξιον, ... γιατί δεν το έκανε φέτος .

Νάναι ευλογημένο
Αυτός Πάντων Ένεκεν

[ΜΙΧΣ]

Νάναι ευλογημένο Διονύσιε, ας δούμε τι θέση θα πάρει ο ημέτερος προκαθήμενος, μέρες πούναι.

Πάντως σε κάποια συζήτηση ερμηνείας Παλαιάς Διαθήκης στην ΠΕ -άσχετο με το παρόν θέμα του Φαναρίου- (στην οποία ήμουν αυτήκοος μάρτυς όπως και πολλοί άλλοι υποθέτω) ο Μητροπολίτης Γορτύνης και Μεγαλουπόλεως Ιερεμίας, έκανε Θετικά σχόλια επί των εν λόγω Αναθεματισμών, και διαβεβαίωσε μάλιστα τους ακροατές και τους μαθητές του .... ότι του χρόνου θα κάμει και αυτός το ίδιο "τη αυτή ημέρα".
Είναι βέβαια, απορίας άξιον, ... γιατί δεν το έκανε φέτος .

Νάναι ευλογημένο
Αυτός Πάντων Ένεκεν

νομίζω ότι είναι πολύ ταπεινός άνθρωπος και πολύ θερμός στην πίστη και ίσως δεν ήθελε να δημιουργήσει εντυπώσεις αυτοπροβολής... πάντως όταν έμαθε για τον Πειραιώς εγώ ένιωσα ότι ψήλωσε 10 πόντους ο παππούλης και τότε είπε ότι αν το ήξερε θα το είχε κάνει και αυτός... (that's my take... I could be wrong)
that

[filotas]

"Φωνάζει ο ...κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης". Ο Αρχιεπίσκοπος φταίει, που του έκανε τη χάρη και πήγε στο Φανάρι. Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και με το μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Μετά από μια επίσκεψη αδελφικής αγάπης είχε έρθει μια παρόμοια επιστολή.

Παιχνίδια εξουσίας από ένα θρόνο, που κλονιζόμενος και διωκόμενος στηρίζεται κατά βάση στον Ελληνισμό. Αν εμείς οι Έλληνες εγκαταλείψουμε το Πατριαρχείο θα γίνει "χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζων". Ο Πατριάρχης είναι "τιμής ένεκεν" πρώτος τη τάξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από παράδοση και όχι σύμφωνα με τους κανόνες, επομένως θα παραμείνει τέτοιος, όσο η Εκκλησία της Ελλάδος τον αναγνωρίζει, αφού αρκετοί άλλοι προκαθήμενοι αυτοκέφαλων Ορθόδοξων Εκκλησιών δεν θέλουν και πολύ για να τον εγκαταλείψουν ή να διεκδικήσουν για τους εαυτούς τους τα "πρωτεία".

Τώρα θα μου πείτε, πως είναι δυνατόν να διεκδικεί κάποιος πρωτεία στην Εκκλησία, αφού ο Χριστός έχει πει:

"Οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών. 26 ουχ ούτως έσται εν υμίν, αλλ' ός εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος, 27 και ός αν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος· 28 ώσπερ ο υιός τού ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών." (Ματθ. 20, 25-28)

Όταν, όμως, έχεις σπουδάσει σε Ρωμαιοκαθολικά πανεπιστήμια "κανονικό δίκαιο" είναι φυσικό, βοηθούντος κι εκείνου που θέλει να υπάρχουν πάντα σκάνδαλα στην Εκκλησία, να μπερδέψεις λίγο την εξ αγάπης τιμή των αδελφών σου, για υποταγή, και να νομίσεις ότι μπορείς να τους επιβάλεις τη δική σου εκδοχή της Ορθοδοξίας.

Πάντοτε αναρωτιέμαι, πως ο Γέροντας Ιάκωβος χάρηκε, όταν εξελέγη ο σημερινός Πατριάρχης. Είχε δει κάτι, που εμείς δεν βλέπουμε, ή μας μεταφέρθηκε λάθος η αντίδρασή του στο συγκεκριμένο γεγονός.

Επίσης με προβληματίζει το: "15 Όταν ούν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως το ρηθέν διά Δανιήλ τού προφήτου εστώς εν τόπω αγίω - ο αναγινώσκων νοείτω - ... 21 έσται γάρ τότε θλίψις μεγάλη, οία ου γέγονεν απ' αρχής κόσμου έως τού νύν ουδ' ου μη γένηται." (Ματθ. 24, 15 και 21)



Ο Θεός ξέρει, ποιο ρόλο πρόκειται να παίξει ο κάθε διάκονος της Εκκλησίας Του, και μέσω αυτών, όποια κι αν είναι η δική τους κατάληξη, απεργάζεται το σχέδιο της σωτηρίας μας. Ας Του έχουμε εμπιστοσύνη, ενώ όμως: "αγρυπνούμε εν παντί καιρώ δεόμενοι ίνα καταξιωθούμε εκφυγείν πάντα τα μέλλοντα γίνεσθαι και σταθούμε έμπροσθεν τού Υιού τού Ανθρώπου" (βλέπε Λουκ. 21, 34).

[fotios]

Επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο απέστειλε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, υπογραμμίζοντας ότι ενέργειες ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος δυναμιτίζουν την ενότητα της Ορθοδοξίας. Ο κ. Βαρθολομαίος ζητά από την Ιερά Σύνοδο να αποδοκιμάσει τα «αναθέματα» του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ.

Ο κ. Βαρθολομαίος αναφέρεται σε περιστατικά κατά τα οποία «εκφράζονται θέσεις και εκτιμήσεις και απόψεις ήκιστα συμβιβαζόμεναι προς το Ορθόδοξον ήθος και έθος, προκαλούσαι ευρυτέραν απορίαν, εγκυμονούσαι δε και κινδύνους και απροβλέπτους συνεπείας δια την ενότητα αυτής ταύτης της καθ' Υμάς Εκκλησίας, αλλά και της Αγίας ημών Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συνόλω αυτής».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφέρεται και στα «αναθέματα» του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, ζητώντας εν Συνόδω να αποδοκιμαστούν τέτοιες πρακτικές ώστε να μην κινδυνεύσει η ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών. «Αι κινήσεις και εκδηλώσεις αύται, περιωρισμέναι και αμελητέαι ίσως κατ' αρχήν, έλαβον προσφάτως απαραδέκτους διαστάσεις, ως συνέβη, μεταξύ άλλων, και εν τινι Ιερά Μητροπόλει της Αγιωτάτης Υμών Εκκλησίας εν οργανωθείση υπό του οικείου Μητροπολίτου λαϊκή συνάξει, ου μην αλλά και κατά την Θείαν Λειτουργίαν της Κυριακής της Ορθοδοξίας δια της εκφωνήσεως υπό του ιδίου Μητροπολίτου 'αναθεματισμών' κατά ετεροδόξων και αλλοθρήσκων, ως και πάντων των μετεχόντων εις την λεγομένην Οικουμενικήν Κίνησιν» αναφέρει.

Ο κ. Βαρθολομαίος ζητά από τον Αρχιεπίσκοπο: «Τοποθετηθήτε συνοδικώς επί τούτω και απορρίψητε και καταδικάσητε ταύτας επισήμως ως ανεδαφικάς και επικινδύνους, λάβητε δε και ως εκκλησιαστικόν σώμα τας προσήκουσας αποφάσεις προς ευρυτέραν καταδίκην και απόρριψιν των ενεργειών τούτων και των εκφραζομένων αστηρίκτων εν πολλοίς, ανορθοδόξων και ερχομένων εις αντίθεσιν προς τας συνοδικάς αποφάσεις των Αγιωτάτων Ορθοδόξων Εκκλησιών θέσεων των εν λόγω ομάδων».


Κρίμα..μεγάλο κρίμα..αλλά αναμενόμενο από έναν οικουμενιστή και συνδιαλεγόμενο Πατριάρχη όχι μόνο με αλλοδόξους αλλά και αλλοθρήσκους ως "πιστεύοντες στον Ένα Θεό". Βέβαια εμείς έχουμε εδώ την Εκκλησία της Ελλάδος και λιοντάρια της Πίστεως Επισκόπους όπως ο Σεραφείμ και είμαστε αναπαυμένοι.

[Athanasius]

Οι αφορισμένοι μοναχοί του Αγίου Όρους.





Ο αφορισμός είναι η μεγαλύτερη εκκλησιαστική ποινή που μπορεί να επιβληθεί σε χριστιανό, τόσο Ορθόδοξο όσο και Ρωμαιοκαθολικό. Διαβάζοντας την ερμηνεία που δίνουν οι εκκλησιαστικοί κανόνες, βλέπουμε ότι αποτελεί στην ουσία την αποκοπή κάθε σχέσης και επαφής της εκκλησίας με τον αφορισμένο και την παράδοση του στον ίδιο τον Σατανά.


Επιβάλλεται μόνο σε πολύ σοβαρά αμαρτήματα, τυπικά ασυγχώρητα, όπως σε πολέμιους της χριστιανικής πίστης ή σε μοναχούς και κληρικούς οι οποίοι ήρθαν σε επαφή με αιρετικούς ή αιρετικά δόγματα, προσχωρώντας σε αυτά ή τελώντας κοινές λατρευτικές τελετές , ή έχουν περιπέσει σε σαρκικά αμαρτήματα προσβάλλοντας την πίστη και το λειτούργημα τους. Το πηδάλιο της εκκλησίας, το οποίο κανονίζει τις ποινές ανάλογα με το παράπτωμα που διεπράχθη, επισείει την ποινή του αφορισμού για τοιούτου είδους αμαρτήματα. Στους προηγούμενους αιώνες αυτή η ποινή αποτελούσε όχι και τόσο σπάνια τιμωρία, αφού ο Χριστιανισμός γνώρισε πολλούς διώκτες και αιρετικούς που ταλάνιζαν τα πιστεύω του απλοϊκού λαού.

Μετά το σχίσμα Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, απαγορευόταν (και ακόμη απαγορεύεται) σε ορθοδόξους κληρικούς και μοναχούς να συλλειτουργήσουν με τους καθολικούς ιερείς ή ακόμη χειρότερα, να κοινωνήσουνε από κοινό ποτήριο. Και αν στις μέρες μας βλέπουμε τις δύο εκκλησίες να έχουν έρθει πιο κοντά και να επιτρέπουν, έστω άτυπα, τα μεταξύ τους συλλείτουργα, μέχρι και πριν από μερικές δεκαετίες αυτό θα αποτελούσε σίγουρη αφορμή για αφορισμό.

Από γραπτές πηγές που μιλούν για αφορισμένους, γνωρίζουμε ότι το σώμα τους μετά τον θάνατο παραμένει άλυτο. Δηλαδή δεν αποσυντίθεται όπως συμβαίνει με όλα τα έμβια όντα . Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ανθρώπων που είδαν τέτοια σώματα και βεβαιώνουν αυτό το φαινόμενο. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το ίδιο συμβαίνει και με αρκετά λείψανα αγίων τα οποία τιμά και σέβεται η εκκλησία. Η αλήθεια όμως είναι ότι υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα τους. Το σώμα του αφορισμένου παρουσιάζεται με σατανικά χαρακτηριστικά, δηλαδή δύσμορφο, τυμπανισμένο και μαυρισμένο, με ανάκατα μαλλιά και μεγάλα νύχια που μεγαλώνουν συνέχεια. Η όψη του τρομοκρατεί ακόμη και τον πιο θαρραλέο και η οσμή που αναδύει θυμίζει κατά πολλούς το θειάφι. Τα λείψανα τον αγίων όμως όσο δύσμορφα και αν είναι, αναδύουν θεϊκή ευωδία, και γαληνεύουν την ψυχή του προσκυνητή παρά τον φοβίζουν. Επίσης, κατά μυστήριο τρόπο, διατηρούν ακόμη την φυσιολογική θερμοκρασία του σώματος ενός ζωντανού ανθρώπου σε αντίθεση με αυτά των αφορισμένων.

Ένα περιστατικό αφορισμού έλαβε χώρα στο άγιο όρος στα χρόνια που τελούσε πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Ιωάννης Βέκκος ΙΑ΄(1276-1282). Αυτός παρακινούμενος από τον Λατινόφρονα αυτοκράτορα του Βυζαντίου Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο, διακήρυξε πως συμφωνεί με την ένωση των δύο εκκλησιών και πως θα θέσει την ορθόδοξη εκκλησία κάτω από την εξουσία του πάπα. Όπως ήταν φυσικό, θύελλα αντιδράσεων ξέσπασε στους κόλπους της εκκλησίας. Ιερείς και μοναχοί καταριόταν τον πατριάρχη και σχεδόν σε καμία εκκλησία δεν μνημονευόταν το όνομα του. Αυτός για να καταστείλει τον επαναστατημένο κλήρο μετέβη με συνοδεία στρατού και λατίνων ιερέων στο άγιο όρος. Εκεί αφού δεν έγινε δεκτός σχεδόν από καμία μονή, για να τρομοκρατήσει την μοναστική κοινότητα, διέταξε τους στρατιώτες να βασανίζουν και να θανατώνουν όσους δεν υπάκουαν στις εντολές του. Έτσι περνώντας από την μονή Ζωγράφου έκαψαν σε έναν πύργο τους μοναχούς που αρνούνταν να δεχτούν τον αιρετικό πατριάρχη, στην μονή Βατοπεδίου απαγχόνισαν 12 μοναχούς και καταπόντισαν στη θάλασσα αλυσοδεμένο τον ηγούμενο, στη μονή Ιβήρων επίσης έπνιξαν τους μοναχούς βυθίζοντας τους στη θάλασσα μαζί με το πλοίο μεταφοράς τους.

Φτάνοντας όμως στη Μεγίστη Λαύρα οι εκεί μοναχοί τους υποδέχτηκαν επίσημα και με κωδωνοκρουσίες. Ακολούθησε συλλείτουργο στο καθολικό της μονής χοροστατώντας ο πατριάρχης βοηθούμενος από έναν Λαυριώτη ιεροδιάκονο και 7 μοναχούς, καθώς και από τους Λατίνους ιερείς που τον συνόδευαν. Μετά την αποπομπή του Ιωάννη Βέκκου από τον πατριαρχικό θρόνο, το 1282, και αφού ματαιώθηκαν τα σχέδια του για ένωση των δύο εκκλησιών, οι μοναχοί και ο ιεροδιάκονος της μονής της Μεγίστης Λαύρας που συλλειτούργησαν μαζί του και με τους Λατίνους, αφορίστηκαν από την ιερά σύνοδο του αγίου όρους. Ο ιεροδιάκονος μετά από σύντομο χρονικό διάστημα νόσησε και σύμφωνα με τις γραπτές μαρτυρίες της μονή έλιωσε σε λίγες μέρες με τρόπο παρόμοιο που λειώνει ένα κερί. Οι δε μοναχοί, αφού πέθαναν και τάφηκαν έξω από το κοιμητήριο της μονής, κατά την εκταφή τους βρέθηκαν άλιωτοι και τυμπανισμένοι, με πραγματικά τρομακτικά χαρακτηριστικά. Τα τρία από τα επτά σώματα των μοναχών μεταφέρθηκαν στον νάρθηκα του κοιμητηρίου των αγίων Αποστόλων, όπου και έμειναν εκεί σε κοινή θέα μέχρι και τον 19ο αιώνα. Κατά τα τελευταία χρόνια της παραμονή τους εκεί κάποιος προσκυνητής αντικρίζοντας τα έπαθε ανακοπή καρδιά από το σοκ και πέθανε. Αυτός ήταν και ο λόγος που τα μετέφεραν σε μία σπηλιά, στην παραλία της Ρουμανικής σκήτης, που αφού τα τοποθέτησαν μέσα, έχτισαν την είσοδο με λιθάρια για να μην μπορεί να τους δει κανείς. Τα υπόλοιπα 4 σώματα (και τα πιο τρομακτικά) μεταφέρθηκαν αμέσως μετά την εκταφή τους σε μία δύσβατη σπηλιά κοντά στη μονή της Μεγίστης Λαύρας όπου και παραμένουν εκεί ακόμη και σήμερα.

Παρακάτω δημοσιεύεται το αντίγραφο της ιδιοχείρου επιστολής του Ιερομονάχου Γαβριήλ που πιστοποιεί το γεγονός.

«Εις αδελφός ήκουε διά τους αφωρισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, καί οι όποιοι έδέχθησαν καί συνελλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον, τόν τότε Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Είχε άμφιβολίαν όμως αν είναι πράγματι αληθινά όλα αυτά, καί πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς νά τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ώς αυτόπτης μάρτυς διά νά πεισθεί από την αμφιβολίαν οπού είχε…

Καί από τους πολλούς οπού ερώτησε τού είπαν ότι ό Πνευματικός τούς έχει ιδεί, καί ήρθε καί με έρώτησε έάν γνωρίζω καί εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, καί τον έπληροφόρησα ότι τους είδα καί είναι βεβαιότατα, επειδή εγώ ήρθα εις το Αγιον Ορος, εις τα 1885, ετών είκοσι…

Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε νά πάρουμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, πηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας νά τό περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών καί ήτο τόν Σεπτέμβριον μήνα δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού.

Επήγαμε τό εσπέρας καί έμείναμε εις τόν άρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως τό πρωΐ έξακολουθήσωμε τό ταξίδιόν μας, καθώς καί έγινε.

Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από τήν Λαύραν, ακούω καί μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός,

«παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφωρισμένοι, οι οποίοι έδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, καί συλλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον καί τους μετ' αύτού, τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί καί άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος καί ίσως νά γίνει κάποτε λόγος καί νά λέγουν μερικοί οτι ψέματα είναι όλα αυτά, και ότι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε άφωρισμένοι, αλλά τά λέγουν διά φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι αυτό νά πάμε, νά τους ίδης ιδίοις όμμασι, νά μή πιστεύεις ότι καί αν σου λέγουν μετά, διότι καί ή Αγία Γραφή λέει, ό οφθαλμός είναι πιστότερος της ακοής…

Και λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, φθάσαμε εις ενα άπότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τόν ιδεί ό άνθρωπος τρομάζει, καί μού λέγει,

«εδώ είναι »,

Εγώ δέ περιεργαζόμουν νά τους ιδώ καί τόν λέγω

«με κοροϊδεύεις;»

Λοιπόν γέλασε καί μού λέγει,

«τί νομίζεις, μήπως είναι κανένας Σταυρός ή τίποτα Εικόνες για νά τους βλέπουν οι άνθρωποι και νά κάμνουν τόν Σταυρόν τους; ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θά ίδης και τότε θά πιστέψεις...»

Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον έκείνην χαράδραν καί μετά κόπου πολλού, βγήκαμε έξω, καί μέ τά είκοσι νύχια πού λέει ο λόγος, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα καί έπειτα είδα ένα σπήλαιον καί εισήλθαμε, καί βλέπω εκεί μέσα ένα ελεεινόν θέαμα:

Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τόν βράχον, όρθιοι, μέ τά ρούχα, ράσα καί ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, τά μαλλιά καί τό γένειον καί των τριών μακρύ καί κατάλευκον, τά πρόσωπα των όπως είναι τό χρώμα της φούμας ( μαύρο ), ομοίως καί αι χείρες προς τά κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον έστραμμένοι προς τά μέσα, οι όνυχες των χειρών εως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν έφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια…

Μάλιστα θέλησα νά τους ψηλαφήσω νά ιδώ αν πραγματικά τό σώμα ήτο μαλακό, ή μόνον ξηρό δέρμα καί οστά, αλλά δέν μου άφησε ό Γέρων και μου λέγει,

«μή βάλεις εσύ χέρι επί την οργήν του Θεού…»

Είς όλα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δέν έβαλα. Καί τότε διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράττεται ή ψυχή μου καί δεν ημπορώ ούτε νά κοιμηθώ ήμερόνυκτα ολόκληρα, ούτε νά φάγω δύο καί τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έβαλα τίποτε εις τόν νουν μου…

Γράφω το παρόν, ίδια χειρί εις τάς 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός, από τό Ιβηριτικό Κελί «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλλάκι».


Σημ: Το χειρόγραφο έχει δημοσιευθεί στο βιβλίο “Φιλήματα Ιούδα” της ιεράς μονής Εσφιγμένου το έτος 1993. Η φωτογραφία στην αρχή του άρθρου είναι τραβηγμένη στο σπήλαιο των αφορισμένων το έτος 1932 και εικονίζει τα σώματα δύο αφορισμένων μοναχών που συλλειτούργησαν με τον αιρεσιάρχη πατριάρχη Ιωάννη Βέκκο. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το έτος 1932 στο περιοδικό “Κήρυξ των Ορθοδόξων”, αριθ. Φύλ. 132 του έτους 1932 και στη συνέχεια στο περιοδικό “Δίστομον ρομφαίαν” το έτος 1934.

Ιωάννης Καρυοφυλάκης.

πηγη http://strangehellas.blogspot.com/2009/ ... st_23.html