Θαύμα Οσίου Δαυίδ

[efthumhs]

Θαυμαστή επέμβαση Οσίου Δαυίδ και Οσίου Ιακώβου (Τσαλίκη) σε εγκυμοσύνη

Είμαι 15 χρονών και πηγαίνω στην 1η Λυκείου . Οι γονείς μου ήταν και είναι ευσεβείς χριστιανοί και πάντα ευχαριστούσαν τον Θεό για τα αγαθά που τους προσφέρει . Όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος σε εμένα είχε ένα σοβαρό πρόβλημα με την πίεσή της ( είχε κάνει μία αποβολή πρίν απο εμένα . Με τον καιρό δεν μπορούσε να περπατήσει με αποτέλεσμα να χρειάζεται 2 ολόκληρες ώρες να κατέβει τις σκάλες του σπιτιού μας . Κάποια στιγμή εμφανίστηκε στον ύπνο της ο Πατήρ Ιάκωβος και της είπε να μην φοβάται και ακόμα της είπε την ακριβή ημέρα και ώρα που θα γεννήσει . Εγώ γεννήθηκα στον 7 μήνα και χρειαζόμουν μάσκα οξυγόνου για να αναπνεύσω . Ο πατέρας μου βλέποντας αυτή την κατλασταση παρακάλεσε τον άγιο Δαυίδ να με θεραπεύσει . Έτσι έχοντας πίστη και ελπίδα ζήτησε την άδεια απο την νοσοκόμα να ακουμπήσει στο κεφάλι μου μία μικρή εικόνα που απο την μία μεριά είχε τον πατήρ Ιάκωβο και απο την άλλη τον όσιο Δαυίδ . Μετο που την ακούμπησε τινάχτηκα απότομα και μετά απο πολύ λίγο δεν χρειαζόμουνα μάσκα οξυγόνου για αναπνέω . Ήταν ένα θαύμα !!!

Διήγηση ενός παιδιού 16 χρονών σήμερα (ημερομηνία δημοσίευσης 30/10/2011 απο το http://iliaxtida.wordpress.com/2010/10/ ... AF-%CE%AF/ )

[stathisekp]

Πολλές φορές διαβάζουμε ή ακούμε για Θαύματα των αγίων μας σε άλλους και είτε αμφιβάλλουμε είτε λέμε γιατί όχι και σε μας.
Θέλω νας διηγηθώ ένα προσωπικό θαύμα του Αγίου, το έχω ξαναγράψει αλλά θα το ξανα και ξαναγράψω για να το διαβάσουν κι άλλοι.
Μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού, προσπαθούσαμε και για ένα δεύτερο χωρίς αποτέλεσμα. Κάναμε θεραπείες, επισκέψεις σε γιατρούς, για πολλά χρόνια πάλι χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μας είχε γίνει ένα άγχος, το οποίο επέτεινε περισσότερο και ο μικρός τότε γιός μας Κωνσταντίνος, ο οποίος μας το ζητούσε έντονα, σε βαθμό τέτοιο, ώστε κάθε βράδυ έκανε τη προσευχή του σιωπηλά και στο τέλος, για να το ακούμε εμείς, φώναζε "και κάνε μου Θεούλη και ένα αδελφάκι!!"
Είχαμε πάει για διακοπές λίγων ημερών αρχές του 1999 με τη γυναίκα μου και το γιό μου (7 ετών τότε) σε μια αγροτουριστική μονάδα στη Βατερή, λίγο έξω απ΄τη Λίμνη Ευβοίας.
Δεν γνωρίζαμε τη μονή και σε σχετική συζήτηση που είχαμε για τα μέρη που μπορεί να δει κανείς, μας πρότειναν τη Μονή του Οσίου Δαυίδ. Εκεί λοιπόν ο πατέρας Γαβριήλ, (δεν τον γνωρίζαμε τότε) έπιασε κουβέντα με τον γιό μου Κωνσταντίνο. Του λέει τι θες πιo πoλύ? ότι θέλεις ζήτα το από τον Αγιο κι αυτός θα στο δώσει. Πήγε ο μικρός μπροστά στην εικόνα και ζήτησε ένα αδελφάκι. Τότε ο πατέρας Γαβριήλ τον ρώτησε τι ζήτησε και του είπε ότι ο Αγιος θα στο δώσει το αδελφάκι σου.
Και πράγματι λίγους μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 1999 γεννήθηκε ο μικρός Παναγώτης Δαυίδ.
Η Βάπτιση έγινε στη Μονή 21/5/2000 σε μια συγκλονιστική τελετή από τον ιερομόναχο Αλέξιο (Τωρα βρίσκεται σε μετόχι της μονής στη Γλώσσα, στη Σκόπελο). Σε όλους τους παρευρισκόμενους στη βάπτιση (πάνω από 100 άτομα από Αθήνα, χωρίς ιδιαίτερη σχέση με την εκκλησία) η τελετή έμεινε αξέχαστη. Κράτησε πάνω από δύο ώρες, γιατί ο πατήρ Αλέξιος εξηγούσε στον κόσμο το κάθε τι σχετικό με τη βάπτιση, γιατί το κάνουμε αυτό, το συμβολίζει κλπ. πάντα με ευχάριστη και εύθυμη διήγηση. Παρ΄ όλα αυτά, κανείς δεν κουράστηκε, δεν ακουγόντουσαν ψίθυροι, ούτε και κανείς βγήκε έξω από το ναό καθ΄όλη τη διάρκεια της βάπτισης.
Όταν στο τέλος της τελετής θελήσαμε να δώσουμε κάτι, έστω για τη μονή, δε δέχτηκε το παραμικρό, το μόνο που ζήτησε ήταν μια μπομπονιέρα να θυμάται τον μικρό Παναγιώτη Δαυίδ όπως νας είπε.
Τώρα ο Παναγιώτης - Δαυίδ μας είναι στα 13!!!.

[efthumhs]

Το παρακάτω θαύμα υπάρχει συνοπτικά και στο βιβλίο θαυμάτων του Οσίου, έκδοσης Ι.Μ Οσίου Δαυίδ, αλλά εδώ παρουσιάζεται με πολύ απλό, λαϊκό και άμεσο τρόπο, γραμμένο απο μια γυναίκα με το ψευδόνυμο Salograia (μεγάλο το κείμενο αλλά πιστευω πως αξίζει τον κόπο).

...Πριν λίγα χρόνια, λοιπόν, καταγράφηκε το περιστατικό στην Τανάγρα της Βοιωτίας.

-Βούϊξε η βάση!

-Στο παρατσάκ αποφύγαν το έμφραγμα, οι αρμόδιοι για την ασφάλεια των πτήσεων!

Πριν το ξεκινήσω, να θυμίσω με το γνωστό ντροπαλό και χαμηλοβλεπούσικο ύφος μου, ότι

έμαθα τα θαυμαστά γεγονότα, στα μέσα, περίπου, Ιανουαρίου του 1999, από δυο φίλους Θεσσαλονικιούς, της πολεμικής αεροπορίας, με τους οποίους ένα μεσημέρι στην Πάτρα, είχαμε-αλήστου μνήμης- συνάντηση….

(υφαίναμε τότε και συνοικέσιο, που -χάριτι θεία- ετελεσφόρησε, χι χι…ω ναι! υπήρξα η ευτυχής-μην πάει στο πονηρό το μυαλό σου- έγγαμος, προξενήτρα!)

… ουχί οινοβαρή συνάντηση, ας διευκρινίσω, αδελφέ- πλήν- μετά χειροποιήτων, τερψιλαρυγγίων εδεσμάτων.

Επειδή, ναι μεν, εκ πρώτης όψεως, εσύ φαντάζεσαι ότι είμαι μια θεούσα του

κερατά, ας υποτονθορύσω, (που θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης) τουτέστιν, ας υποψιθυρίσω

(που σημειώνει κι ο Κωστής Παπαγιώργης) έτι και έτι εν ειρήνη, ότι τυγχάνει και η αφεντιά μου, μια κάργια μεγάαααλης καχυποψίας, ακούγοντας, θαυμάτων αφελείς διηγήσεις.

Δυστυχώς, μου αρέσει να ακούω-και να πιστεύω- τα τοιαύτα, μόνον όταν συνοδεύονται από συγκεκριμένα ονόματα, χρόνους, διευθύνσεις τηλέφωνα, και κυρίως οικονομική ανιδιοτέλεια

( μια τόσο σπάνια πιά, αρετή) του καταθέτοντος μάρτυρος, αλλέως, δεν τείνω ούς ευήκοον εις τον ομιλούντα και, μειδιώσα – όσον ευγενικότερα δύναμαι- αποφαίνομαι:

-Αγαπημένο μου, ακουσόμεθά σου πάλιν…

Αναφέρομαι στο εν λόγω αληθινό σκηνικό, σήμερα, επειδή διαφωνώ μαζί σου -οριζόντια και κάθετα- σχετικά με κείνη την κουβέντα που είπες- την ολιγόπιστη- ότι δηλαδή, σε ώρα κινδύνου υπάρχεις μονάχα εσύ, ο εαυτός σου, δηλαδή, και δεν υπάρχει άλλος κανένας!

-Με πλήγωσες με αυτή σου, τη σκέψη.

Ποτέ να μη ξανασκεφτείς έτσι, καλέ μου.

Είναι του Εξαποδού η υποβολή, από φθόνο γεμάτη .

Ποτέ, μα ποτέ, δεν είμαστε μόνοι μας, ό,τι και αν μας συμβαίνει.

-Ο Θεός κάθε στιγμή, μάς ακούει, μας βλέπει και όποτε κρίνει πως είναι για το αιώνιο συμφέρον μας, προσφέρει δια των Αγίων Του, μεγάλη παρηγορία.

Στην αληθινή ιστορία που θα σου πω, υπήρξε ολοφάνερα (για τον παραλήπτη της εμπειρίας) διασώστης, ο μέγας ασκητής και Όσιος Δαβίδ της Εύβοιας- ας έχουμε τις πρεσβείες του.

Λοιπόν, τα συγκεκριμένα που άκουσα απ’ τα εντιμότατα χείλη των φίλων πιλότων άφησαν άναυδους, πρώτα τους ίδιους, και δευτερευόντως κι εμάς -τους παραπέρα- που κατόπιν τ’ ακούσαμε.

Πρώτα πρώτα, η ιστορία, είχε ως πρωταγωνιστή, τον συνάδελφό τους…

(μη με ρωτήσεις λεπτομέρειες για βαθμό που φέρει αυτή τη στιγμή, ιδέα δεν έχω, κι ούτε θα καθίσω τώρα να μάθω, αποστρατεύτηκε πάντως…)

…τότε, εκπαιδευόμενο ακόμη πιλότο-τον Παναγιώτη Καπετανόπουλο.

Την περίπτωση τής διάσωσής του, την αναφέρει ονομαστικώς και το βιβλιαράκι με τα θαύματα, που διατίθεται στο Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, την σήμερον, αλλά έτσι όπως το παρουσιάζουν μέσα σε δυο μόνο σειρούλες, πραγματικά δεν αποδίδει το μέγεθος, μια κι όλη η ουσία, στις λεπτομέρειες -εκάστης περιγραφής- ενυπάρχει.

(εντάξει το κατανοώ είναι πολλά τα φοβερά, ποιο να πρωτοαφηγηθούν, κατά πλάτος;).

Θα ήταν ευχής έργο, βεβαίως, να εύρισκα τον ίδιο τον παθόντα (και εκ του απροσδοκήτου συμβεβηκότος, μαθόντα τα θεία) αλλά δεν τα κατάφερα.

Θα στα μεταφέρω, λοιπόν, όπως μου τα ‘παν οι δύο του συνάδελφοι, και αν χρειάζεσαι διευθύνσεις ή τηλέφωνα επιβεβαίωσης- στείλε μου, ηλεκτρονικό ραβασάκι να στα προωθήσω ασμένως.

-Τι λέγαμε;

-Λέγαμε ότι ο Παναγιώτης, νέος, “γόης φιδιών και κοριτσιών”, γλεντζές, λάτρης του ωραίου φύλου, και ίκαρος, δεν άφηνε ξενυχτάδικο για ξενυχτάδικο και μπουζουξίδικο για μπουζουξίδικο, στη Βοιωτία και αλλαχού, μόλις απ’ τη δουλειά του, λιγάκι, χαλάρωνε.

-Τι άλλο να πράξει, ως εύελπις, νεαρός στρατιωτικός, που ήθελε να χαίρεται, τάχατες, τη ζωή, κυνηγώντας γκόμενες(” τις πρώην και τις επόμενες”, κατά το λαϊκόν άσμα), στα τέλη του εικοστού αιώνα;

-Μακράν της τεστοστερόνης και ρωμαλεότητας του, οι μακριοί σταυροί, τα θυμιατά, τα λιβάνια!

Ουδεμία σχέση!

Αυτά τα άφηνε στη φουκαριάρα τη μάνα μου, που τράβαγε μαλίνα απερίγραπτη.

(…τι είναι η μαλίνα; Α! για να σου πω! μη μου “βγάζεις το λάδι” με τα φιλολογικά ερωτήματα.

Έλεος. Δεν ξέρω τι είναι η μαλίνα! Έτσι το άκουγα, από την κυρά Μαρία- τη μάνα της κολλητής μου της Δήμητρας- όταν ήμουνα μικρή αδυνατούλα και χαζή, έτσι το λέω. Δεν το έψαξα ποτέ λεξιλογικώς ίσαμε τώρα, και ό,τι καταλάβεις, κατάλαβες!)

…υπέφερε, τονίζω, η φουκαριάρα η μάνα του, μόνο με τη σκέψη ότι ο κανακάρης της,

πέταγε καθ’ εκάστην στα ουράνια και διαρκώς- της μόρφαζε απειλητικώς εκ του μακρόθεν- ίδιον με παγκάκιστον Γκρέμλιν- το ενδεχόμενον -από υποψήφιος σμηναγός- ξαφνικά να προαχθεί κατεπειγόντως σε “άγγελο”, ως αναγιγνώσκουν οι εκφωνούντες τα επικήδεια( προς προσφιλείς απελθόντες) σημειώματα- επ’ εκκλησίαις, εν θλίψει- παρευρισκόμενοι.

( για Ονομα! τι μακρινάρι πρόταση ήταν αυτό; πάρε αναπνοή χριστιανή μου, και “σείσου από τον τόπο σου, χρουσούζα, μην κακομελετάς, τόσα παιδιά πιλοτάρουν – η Παναγία να τα φυλάει!”)

Είχε καιρό, λοιπόν- σκεφτόταν- ο Παναγιώτης για τα πολλά αγιωτικά, ίσως, άμα γερνούσε.

Προς το παρόν, η δυνατή του σάρκα, αλλού τον έσερνε- ίδια με περήφανο αραβικό άτι εν οχεία- μόνο σεξ-άλωμα και απάνω –στους ουρανούς-φούρλαα!

-Με πιάνεις;

-Σε πιάνω. Για..παρακάτω, να δώ πού την πάς τη βαλίτσα.

-Στο αεροπλάνο θα ανεβεί η βαλίτσα, πού αλλού;

Δεν υπάρχει εξάλλου για μένα, επί γης, συναρπαστικότερο όχημα!

Μαζί με τη βαλίτσα της αφήγησης, ανέβηκε, λοιπόν, για ειδική εκπαιδευτική πτήση και πάνυ ανυποψίαστος περί του μεταφυσικού κόσμου, ο φίλος, ο Παναγιώτης.

Από δω και κάτω θα στα πώ απλοϊκά, όπως τα θυμάμαι, διότι φαντάρος στην αεροπορία ουδαμώς διετέλεσα και …τέλος πάντων, δε μας ενδιαφέρουν οι τεχνικές λεπτομέρειες.

Η ουσία του πράγματος, προσφέρει όλη τη σημασία.

-Το κάνεις επίτηδες για να μου σπάσεις τα νεύρα, και καθυστερείς να μπεις στο ψητό της υπόθεσης;

-Όχι, φιλόθεε, περαστικέ ηλεκτρονικέ μου διαβάτη, δεν το κάνω επίτηδες, το ξανάπα!

Μου προκύπτει, μόνο πάψε να με συγχύζεις γιατί θα αργήσω να ξανανεβάσω άλλη ανάρτηση.

Τι λέγαμε;

Ας ξαναπιάσω τον ειρμό (έχω και μια ηλικία- με τις διακοπές παθαίνω μπλακάουτ- με νιώθεις…)

Λέγαμε, λοιπόν, ότι όταν ανεβαίνει στο πρώτο Mιράζ 2000, ο εκπαιδευόμενος -όπως ήταν ο Παναγιώτης- τον ακολουθεί και δεύτερο Μιράζ 2000, στο οποίο επιβαίνει ο εκπαιδευτής- η παλιά καραβάνα ντε!- ο ιεραρχικά ανώτερος και αρχαιότερος.

Εκείνη τη μέρα, ο νεαρός που συχνά πετούσε στα σύννεφα, ένιωθε τη γη να τον έλκει.

-Όοοχι! Δεν έπαθε vertigo, περιστέρι μου!

Απλώς τον “έλκυε η γη”, πέταγε δηλαδή, ασυναίσθητα, σχεδόν όλο και χαμηλότερα.

Βρισκόταν πάνω από το νησί της Εύβοιας, εκείνη την ώρα, όταν, ξαφνικά, ακούει αγωνιώδη τη φωνή του εκπαιδευτή, στην ενδοσυνεννόηση :

-Ανέβα!

Ενστικτωδώς και εν ριπή οφθαλμού, ανυψώνει ο σκάφος ενώ σχεδόν την ίδια στιγμή, τραντάζεται το πιλοτήριο από δυνατό κρότο περίεργο…

« Πουλιά θα χτύπησαν στα φτερά» σκέφτηκε αγχωμένα, συνέχισε, όμως, δίχως απρόοπτο και σε λίγα λεπτά, προσγειώθηκε ομαλά, στον αεροδιάδρομο της Τανάγρας.

Πες μου τώρα ευλαβικέ -ή και ανευλαβικέ, περαστικέ αναγνώστη αυτής της σελίδας- τι είδε βγαίνοντας, ο Παναγιώτης Καπετανόπουλος και… (κατά την προσφιλή μου έκφραση),

τού πετάχτηκαν από την έκπληξη έξω τα μάτια- ακριβώς όπως είχαν πεταχτεί

ολωνών έξω τα μάτια( και του όπισθεν ερχόμενου εκπαιδευτή του, που τον συνόδευε εκείνη τη μέρα με το δεύτερο σκάφος) -όλων αυτών που παρατηρούσαν με το στόμα ορθάνοιχτο- το σκηνικό της προσγείωσης;

-Τι είδε, μωρή Σαλογραία, για λέγε!

-Είδε, αδερφέ μου, από κάτω στην κοιλιά του αεροσκάφους( αν είναι δυνατόν Παναγία μου…) να έχει σφηνωθεί και να σέρνεται ένα δέντροοοο τεράστιο!

-Το φαντάζεσαι;

-Θέλεις να με τρελάνεις;

Τι είχε συμβεί;για εξήγα, να καταλάβω- ο άσχετος!

-Πετούσε, πουλάκι μου, πάνω απ’ την Εύβοια ο χαρούμενος ίκαρος, και ενώ φαινόταν ότι ήσαν όλα “under control” -που γρυλίζουν οι πρωταγωνιστές και στα έργα- ξαφνικά ( τη στιγμή που του φώναξε “ανέβα”ο εκπαιδευτής) το μαχητικό, ξερρίζωσε κοτζαμάν δέντρο ολόκληρο από κάποια ραχούλα και το έσουρε, εναέρια- θε μου, θε μου- απ’ την Εύβοια, μέχρι Τανάγρα!

-Και δεν έγινε πίτα-όπως θα έπρεπε- ο λεβέντης! (αχ! πάλι οι προσευχές της φουκαριάρας της μάνας του!)

Και έφτασε στη βάση, ολοζώντανος, κουβαλώντας το καταπράσινο δέντρο, ως τεκμήριο αδιάσειστο, της θείας βοήθειας!

-Εντάξει, τρελοτάτη μου, με όλο το σεβασμό, και εμάς εχτύπησε η κρίση κατακούτελα, αλλά τέτοιες κουζουλάδες, δε γράφουμε!

Προσωπικώς, πιλότος δεν είμαι, μόνο πατίνι οδηγάω, κι αυτά τα θεοσκοτωμένα που αναφέρεις, δεν τα πιστεύω.

-Χα! “Σιγά μην κλάψω!” που τραγουδάει κι ο Γιαννάκης.

Αν θες, τρέχα και ρώτησε!

“Ο δρόμος είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα” και “έκαστος, ό,τι προαιρείται τη καρδία, μη εκ λύπης ή εξ ανάγκης, ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός”

-Άσχετον!

Και προχωράμε…

Μόλις προσγειώθηκε, το Μιράζ σέρνοντας το δέντρο ολόκληρο, και βγήκε, ανυποψίαστος ο ιπτάμενος, άρχισαν καταθορυβημένοι οι ανώτεροι την ανάκριση: χαρτιά, πρακτικά, “τι έγινε, πώς έγινε, γιατί έγινε” γνωρίζεις – σε αρχεία όλα τούτα, υπάρχουν- ξέχωρα απ’τους αυτόπτες και αυτήκοους κατάπληκτους μάρτυρες.

Ο Παναγιώτης ο ίδιος, αυτοπροσώπως, είχε πάθει το σοκ των αετών των δικέφαλων.

-Υπάρχει τέτοιο ψυχιατρικό σύνδρομο, μωρή Σαλογραία;

-Δεν υπάρχει!

Το κατασκευάζω εδώ και τώρα για τις ανάγκες της ιστορίας!

Συνήθως μιλάμε για σοκ της αρκούδας, όμως αρκούδες στους αιθέρες δε βρίσκονται.

Επομένως;

-Επομένως …

-Δεν περιγράφεται.

-Ναι.

Δεν περιγράφεται.

Ξέρει μονάχα όποιος το έζησε.

Ουδείς έτερος.

Περπάταγε, λοιπόν, ο εκπαιδευόμενος στη μονάδα, σαν αποσβολωμένος, κι όλο μουρμούριζε:

«Τι ήταν τούτο που έγινε; Θε μου και Κύριε!

Τι ήταν ετούτο που έγινε! Παρανόμως ζω!

Αχ οι προσευχές της φουκαριάρας της μάνας μου!”

-Λογικά και με βάση τις υπερευαίσθητες ισορροπίες στην πτήση, έπρεπε το αεροπλάνο να είχε γίνει “στάχτη και μπέρμπερυ” θα αποφαινόταν βαθυστόχαστα-σε μια κρίση σοβαρής σκέψης- ο εθνικός γελωτοποιός μας.

-Και όμως- χάριτι θεία- δεν έγινε!

Εκείνες τις ώρες, την άλλη ή την παράλλη ημέρα,

(δε θυμάμαι ακριβώς, έχουν περάσει και χρόνια από τον καιρό της διήγησης),

λέω, ενώ διατελούσε υπό το κράτος της μεγάλης λαχτάρας, και περιφερόταν αλαλιασμένος στη βάση, ξαφνικά τον πλησιάζει ένας υπόλογος.

Υπόλογοι, εάν ενθυμούμαι καλώς- και διόρθωσέ με, αν κάπου λανθάνω- ονομάζονται οι μηχανικοί οι επικεφαλής της ομάδας συντήρησης που φροντίζουν τα αεροσκάφη, όταν επιστρέφουν στη βάση τους.

-Τον υπόλογο αυτόν, πρώτη φορά στη ζωή του, τον έβλεπε.

Και ενώ συνήθως οι υπόλογοι βρίσκονται μέσ’ στη μουτζούρα- του συγκεκριμένου υπόλογου, η στολή έμοιαζε πεντακάθαρη, εντελώς ατσαλάκωτη.

-Ξέρεις σε ποιον οφείλεις την σωτηρία σου, Καπετανόπουλε; τον ρώτησε ο άγνωστος υπόλογος, με μειδίαμα ανθρώπου, που γνωρίζει άριστα, την απάντηση, τής γενομένης ερώτησης.

-Σε ποιον οφείλω τη σωτηρία μου; επανέλαβε, μηχανικά και σαστισμένος ο νέος πιλότος.

- Στον Δαυίδ της Εύβοιας, οφείλεις τη σωτηρία σου! απάντησε εκείνος.

-Α! πήρε ανάσα , ο Παναγιώτης- σαν χαμένος- ακόμη στον κόσμο του.

Ο υπόλογος, λέγοντας τη φράση, ξεμάκρυνε.

Ο Παναγιώτης, σαν ν’ αφυπνίστηκε από λήθαργο, σκέφτηκε να τον βρει, να ρωτήσει λεπτομέρειες, να πληροφορηθεί περισσότερα.

-Τι κουβέντα ήταν αυτή που ξεστόμισε; πώς του κατέβηκε;

Έτρεξε πίσω του.

Έψαξε όλη τη βάση.

Ο υπόλογος άφαντος.

Τον περιέγραψε σε κάτι συνάδελφους.

Ρώτησε όλες τις βάρδιες.

Κανείς δεν τον γνώριζε.

-Παράξενο!

Ο Παναγιώτης προσπαθούσε να δείχνει και να γίνει απόλυτα ψύχραιμος.

Στριφογύριζε στο μυαλό του η φράση, ωστόσο:

-Οφείλει- είπε ο υπόλογος- τη σωτηρία του, στον Δαυίδ της Εύβοιας.

-Ποιος ήταν, πάλι, αυτός ο Δαυίδ της Εύβοιας;

Δεν τον είχε ακούσει ποτέ του.

Βασανιζόταν με το ερώτημα, ο φίλος, που ως την ώρα εκείνη, καμία σχέση με μοναστήρια και άγιους, ( μονάχα τη Βάνα Μπάρμπα, την Άντζελα Δημητρίου, άντε και το Νταλάρα, είχε τη ευχαρίστηση να γνωρίζει).

Προσπάθησε, μάταια, άλλη μια, να βάλει σε τάξη τα ταραγμένα συναισθήματα και τις σκέψεις.

-Παρανόμως ζω, εντάξει, έπρεπε να είχα σκοτωθεί εκεί, πάνω από την Εύβοια, πράγματι!

-Άκου “ο Δαυίδ της Εύβοιας”, με έσωσε!

Ό,τι προλαβαίνει, ξεφουρνίζει ο κάθε πικραμένος εδώ μέσα, μου φαίνεται- μα πού χάθηκε κι αυτός ο υπόλογος;!

Ο λογισμός, αγχωμένα, ερχόταν έφευγε, ερχόταν έφευγε, σαν νευρασθενικός νοικάρης του πάνω πατώματος, που τον φάγαν οι αϋπνίες, και τρελαίνει με το αέναο σουλάτσο, τους αποκάτω.

Σαν οίστρος περίεργος, ο λογισμός, δεν τον άφηνε να κλείσει τα μάτια, στης λήθης το βολικό μαξιλάρι.

Και πέρασε η μέρα εκείνη, η επόμενη και η μεθεπόμενη κι ο Παναγιώτης προσπαθώντας να προσαρμοστεί, να απορροφηθεί απ’ την επαγγελματική του ρουτίνα- σχεδόν- τον άγνωστό του, τον Δαυίδ της Εύβοιας -τον ξέχασε

Σαν να ξαναγίνονταν όλα, όπως πριν το συμβάν.

Σαν να έπαιρνε πάλι η ζωή, το λογικό, τετράγωνο, υλικό, άθραυστο προσωπείο της.

Σαν να μην είχε κινδυνέψει τον έσχατο κίνδυνο πριν λίγα μερόνυχτα.

Όμως, ο Τρισάγιος Θεός που τον κάλεσε, σε επίγνωση άλλης Αληθείας, το μικρό του αρνάκι, δεν τον άφησε ήσυχο.

Τον πολιόρκησε πάλι με τη λεπτή του φροντίδα, χωρίς να του παραβιάσει της ελευθερίας τη βούληση…

Ἐνα βράδυ, λίγες μέρες αργότερα, και ενώ κοιμόταν βαθιά, είδε στον ύπνο του κάποιον.

-Δεν ήρθες σπίτι μου να με ευχαριστήσεις πιλότε, του είπε, ο κάποιος, με ύφος παράπονου.

-Πού είναι το σπίτι σου; ρώτησε απορώντας ο νέος, κατ’ όναρ.

-Στο Μοναστήρι του Δαυίδ στην Εύβοια, εκείνος του απάντησε.

Ξύπνησε ο Παναγιώτης, μέσα στη νύχτα απ’ το ολοζώντανο όνειρο, λουσμένος στον ιδρώτα, πνιγμένος σε δάκρυα.

-Τα συναισθήματά του, δεν περιγράφονταν.

Φωτιά θεία, στην ψυχή του είχε φουντώσει.

Η καρδιά του είχε μεταβληθεί σε άκαυτη, φλεγόμενη βάτο, που όμως η αίσθηση εκείνη, περιέργως, τον δρόσιζε.

Σηκώθηκε ευθύς, ετοιμάστηκε τάχιστα και αρπάζοντας, ό,τι μεταφορικό βρήκε μπροστά του, κοιτάζοντας χάρτες, ρωτώντας, τράβηξε για το Μοναστήρι στην Εύβοια.

Έφτασε.

Μπήκε μέσ’στον περίβολο με πόδια, τρεμάμενα.

Ρώτησε πού είναι ο ναός, να πάει να ανάψει κεράκι.

Προχώρησε.

Στάθηκε, με δέος, στο τέμπλο απέναντι.

Κοίταξε τα πρόσωπα του Χριστού της Παναγιάς, του Αγιάννη του Πρόδρομου.

Έκανε για πρώτη φορά- σε όλα τα χρόνια της αλαζονικής του νεότητας- πραγματικά και ευλαβικά το σταυρό του.

Στο τέμπλο, δίπλα στην Παναγιά, η μεγαλοπρεπής μορφή του Δαυίδ του Αγιώτατου.

Δεν μπόρεσε να κρατηθεί- κι ας ντρεπόταν να τον βλέπουν οι άλλοι να κλαίει.

Αναλύθηκε σε δάκρυα εξ εγκάτων.

Ο ταπεινότατος ασκητής τον ατένιζε σιωπηλός, πλην, φιλόστοργος, μέσ’ στην ιλαρότητα και τη θεία γαλήνη.

-Αυτό το όσιο το πρόσωπο!

Το πρόσωπο του Αγίου Δαυίδ, στην αγιογραφία του τέμπλου, ολόϊδιο, με το πρόσωπο του παράξενου, άφαντου, Υπόλογου, στης Τανάγρας τη βάση, εκείνη την απίστευτη μέρα!

Στάθηκε , ώρα πολλή, ο Παναγιώτης, εν σιωπή, ευγνωμόνως…

Από κείνη τη στιγμή και μετά, τίποτα πια, δεν ξαναφάνηκε ίδιο στα μάτια του.

Από κείνη τη στιγμή και μετά, το βλέμμα του Οσίου Δαυίδ στη ζωή του, σάρωσε απ’ της επιθυμίας του, το τραπέζι, τη σκόνη της ματαιότητας μαζί με τη Βάνα Μπάρμπα, την Άντζελα, τα ξενύχτια στα μπουζουξίδικα, και ε ί δ ε για πρώτη φορά, ό,τι μέχρι τότε, να δεί, δεν μπορούσε.

Από κείνη τη στιγμή και μετά ο Παναγιώτης, ξεκίνησε καινούργια πορεία, με ζωηφόρο επί-γνωση.

Τα νέα δρομολόγια οδήγησαν σε μονοπάτια απο-κάλυψης νοημάτων, που μέχρι τότε, δεν διέθετε.

Ξεκίνησε επισκέψεις – αγρυπνίες σε μικρές σκήτες, στο Όρος το Άγιο, και η ζωή, κι ο θάνατος, οι άνθρωποι, κι όλη η πλάση, τυλίχτηκαν -για τη δική του συν-είδηση- απ’ της Ανάστασης του Θεανθρώπου Ιησού, το Φως, την Αλήθεια.

Πηγή: http://www.agios.nikolaos.plomariou.gr/ ... amiraz2000

[efthumhs]

Εμφάνιση του Οσίου Δαυίδ στον Γέροντα Κυριλλο λίγο πριν τη κοιμησή του (+30/3/2012)

Ο Πατηρ Κύριλλος πριν νοσηλευτεί στο Ναυτικό Νοσοκομείο της Αθήνας όπου και εκοιμήθη, είχε νοσηλευτεί στο Νοσοκομείο της Λάρισας. Διηγείται, μεταξύ άλλων, ο πατηρ Αχίλλειος (Ι.Μ.Λάρισας):

...Ανήμερα πάλι της εορτής του στις 18 Ιανουαρίου πήγαμε μαζί με τον Σεβασμιώτατο και τους πατέρες στο δωμάτιο του Νοσοκομείου, που οι καλοί και πιστοί πατέρες του, ο π. Γαβριήλ και ο π. Νεόφυτος το είχαν μετατρέψει σε ιερό κελλίον και θυσιαστικά τον διακονούσαν και του ψάλλαμε ύμνους εορτίους και η χαρά του ήταν τόση, που συνεχώς συγκινείτο, μας ευλογούσε και μας ευχαριστούσε.Ο κόσμος περίμενε ουρές έξω από το δωμάτιο να δει τον Γέροντα και να πάρει τη ευχή του αλλά και να προσκυνήσει την ιερά και χαριτόβρυτη αγία δεξιά του Οσίου Δαϋίδ, που την είχε συνεχώς στο προσκεφάλι του.Λίγο προτού αναχωρήσει για το Ναυτικό Νοσοκομείο των Αθηνών του εμφανίσθηκε στην Λάρισα ο ίδιος ο Όσιος Δαϋίδ, με την επιβλητική μορφή του και εν παρησία του είπε να ετοιμάζεται για την βασιλεία των Ουρανών, για το μεγάλο και αιώνιο ταξίδι προς την αιώνιο ζωή! Η συγκίνησή του ήταν τόσο μεγάλη που εδόξαζε τον Θεό και ευγνωμονούσε τον Προστάτη του Όσιο γι‘ αυτήν την τελευταία τόσο ζωντανή αποκάλυψή αλλά και Θαυματουργική φανέρωσή του...


Ολόκληρο το άρθρο, απ όπου και το παραπάνω απόσπασμα εδώ: http://www.imlarisis.gr/index.php?dispa ... ews_id=339