Ή αγιογράφος Κλεονίκη Συμεωνίδου

[Domna]

Ἡ ἁγιογράφος Κλεονίκη Συμεωνίδου - Σταυροφόρος τῆς ὑπομονῆς καί νικηφόρος

Η Κλεονίκη γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1967 - 30 Ιουνίου, εορτή των αγίων Αποστόλων.
Σε ηλικία 8 ετών έγιναν έκδηλα τα συμπτώματα της μυοπάθειας: λύγιζαν τα γόνατά της και έπεφτε κάτω εύκολα, είχε αστάθεια, κούτσαινε και πήγαινε τοίχο - τοίχο για να μην πέσει κάτω. Με πολύ κόπο πήγαινε σχολείο, ώσπου στην Στ' τάξη του Δημοτικού, αφού πήγε 2 μήνες -κι εκείνο στην αγκαλιά της μητέρας της- σταμάτησε την εκπαίδευση. Επειδή όμως αγαπούσε πολύ τα γράμματα, συνέχισε να μελετάει στο σπίτι. Είχε μεγάλη ευχέρεια στο διάβασμα και πολύ καλή μνήμη.
Αρχικά είχε κινητικές δυσκολίες. Για να ανεβεί τα σκαλιά πίεζε τα γόνατά της και πατούσε στις μύτες των ποδιών. Αργότερα επιδεινώθηκε η κατάστασή της. Σαν παιδί που ήταν δεν έπαιζε παρά μόνον κρατούσε το σχοινάκι.
Από την ηλικία των 14 ετών σχεδόν, χρησιμοποιούσε το αναπηρικό καρότσι για 24 χρόνια μέχρι το θάνατό της.
Η μητέρα της την «συναρμολογούσε» κάθε μέρα, γιατί τα άκρα της ήταν πολύ χαλαρά, σα λυμένα.


Επειδή είχε μυϊκή αδυναμία και ατροφία, την έδενε με μία ζώνη από τη μέση της, γιατί αλλιώς έγερνε μπροστά και έπεφτε.
Όταν ήταν κλινήρης δεν μπορούσε ούτε να γυρίσει από το ένα πλευρό στο άλλο ούτε να αλλάξει θέση. Αν τύχαινε να πέσει το χέρι της κάτω, δεν μπορούσε να το ανεβάσει και σε τέτοιες περιπτώσεις, εάν ήταν μόνη (και επειδή δεν ήταν απαιτητική για να φωνάζει συνέχεια τη μητέρα της για να την εξυπηρετήσει) έσκυβε και με τα δόντια τραβώντας το μανίκι της το ανέβαζε προς τα πάνω. Το πλέον δραματικό ήταν, που δεν μπορούσε ούτε ένα έντομο να διώξει από πάνω της, ούτε ένα μυρμήγκι από το ρούχο της. Κάποτε που είχε έντονο κνησμό στα δάκτυλα των ποδιών, για να βρει κάποια μικρή ανακούφιση, έβαζαν ένα κουβαδάκι με νερό στα πόδια της.

Η μητέρα της αφηγείται ωρισμένες περιπτώσεις με τις συνέπειες της παθήσεώς της:
«Ένα πρωινό, ακόμη δεν είχαμε καροτσάκι, θα ήταν περίπου 13 ετών, χρειάστηκε να λείψω. Την τακτοποίησα καθισμένη κι έβαλα διπλωμένο ένα παπλωματάκι στο πλάι της, να ξεκουράζει το χέρι της. Όταν έφυγα, αυτή πήρε με τα δόντια της και έφερε το παπλωματάκι, που ήταν από μεταξοβάμβακα, στα γόνατά της, για να ξεκουραστεί. Όμως, λύγισε το κεφάλι της κι έγειρε μπροστά και βούλιαξε μέσα στο αφράτο εκείνο παπλωματάκι. Θα πάθαινε ασφυξία και, αφού έστρεψε με πολύ κόπο το κεφάλι της δίπλα, φώναξε -βοήθεια! (ήταν λίγο ανοιχτή η μπαλκονόπορτα). Την άκουσαν από απέναντι, ήρθαν, μα εξώπορτα ήταν κλειστή. Πήγαν στο διπλανό διαμέρισμα και βρήκαν ένα παιδί, πέρασε τα κάγκελα, και τους άνοιξε την πόρτα και την βοήθησαν.
Όταν επέστρεψα, μας είπε ότι αισθάνθηκε δύο φορές, έτσι που ήταν με γερμένο κεφάλι, ένα απαλό αεράκι να τη δροσίζει!».
Και δεν παραπονέθηκε να πει που με άφησες τόση ώρα κ.τλ. Μια άλλη φορά πάλι, πήγε να γυρίσει στο πλάι, έπεσε κάτω από κρεβάτι της, δεν μπορούσε να σηκωθεί απ’ το πάτωμα, όπως έπεσε εκεί έμεινε, μέχρι που γύρισε η μητέρα της και τη σήκωσε. Μια άλλη φορά η μητέρα της όταν γύρισε από μια δουλειά δεν είχε κλειδί και η Κλεονίκη σύρθηκε, σκαρφάλωσε μέχρι το πόμολο και άνοιξε την πόρτα.


Καθημερινή άρση σταυρού
Η κλήση του Θεού δεν έχει ποτέ το νόημα να μας μειώσει τον πλούτο της υπάρξεώς μας.
Η Κλεονίκη ανέπαυε πολλούς, που είχαν την ευκαιρία να την δουν και να συζητήσουν μαζί της, γιατί ήταν όλο μ' ένα φωτεινό χαμόγελο - αυτό ήταν και το χαρακτηριστικό στο αξιαγάπητο αυτό πλάσμα.
Είχε πνευματική ωριμότητα, διότι καλλιέργησε τις έμφυτες αρετές της με την μελέτη των εκκλησιαστικών κειμένων. Διάβαζε πολύ, ξενυχτούσε για να τελειώσει ένα βιβλίο. Έλεγε με την διάκριση, που την ξεχώριζε, στη μητέρα της:
-Εγώ θα κοιμάμαι το πρωί, που εσύ έχεις τις δουλειές σου, για να μη σε ενοχλώ, και το βράδυ θα διαβάζω. Και πράγματι, είχε ένα φωτιστικό, δίπλα στο κομοδίνο και διάβαζε. Προγραμμάτιζε να διαβάζει ένα πατερικό βιβλίο την νύχτα και το πρωί κοιμόταν.
Γέμιζε η ψυχή της με το διάβασμα. Τι πατερικά βιβλία, τι βίους αγίων, τι από εγκυκλοπαίδειες, κοινωνικά θέματα, επιστημονικά σύγχρονα σε θέματα Βιοηθικής. Όταν κάτι την ενδιέφερε κρατούσε σημειώσεις για να τα συζητήσει με ειδικούς. Της άρεζε η τελειότητα.
Έκοβε σελίδες από ενδιαφέροντα άρθρα και τα συγκέντρωνε σε άλμπουμ. Έγραψε με ωραία, βυζαντινά γράμματα τον Ύμνο της Αγάπης του αποστόλου Παύλου και αποσπάσματα από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, και τα έκανε καδράκια να τα έχει κρεμασμένα στον τοίχο του δωματίου της. Στο ψαλτήρι της είχε γράψει στις πρώτες λευκές σελίδες:
«Φύλαγέ με Κύριε από τις παγίδες των δαιμόνων. Έλα φως αληθινό, κρυμμένο μυστήριο, έλα αμάραντο στεφάνι, έλα Μόνε σε κάποιον άλλο που είναι μόνος».
Ήταν καρδιά ελεήμων, καρδιά γεμάτη τρυφερή αγάπη προς όλους. Αξιοποιούσε κάθε στιγμή του χρόνου της για κάτι το δημιουργικό. Ήταν ακούραστο πλάσμα. Μπροστά της οι υγιείς αισθάνονταν ανίκανοι, «τεμπέληδες».
Αρχοντική ψυχή. Της άρεζαν τα αρμονικά φτιαγμένα σχέδια σε κεντήματα, τα ρούχα με ρομαντικά λουλούδια, το ωραίο, το εκλεπτυσμένο.
Παλαιότερα, που είχε κουράγιο, έκανε σελιδοδείκτες σαν εργόχειρο, κεντούσε, και μάλιστα τα έσοδα από όσα πουλούσε τα έστελνε στην Ιεραποστολή. Κάποτε που δεν είχε δύναμη να περάσει την κλωστή με την βελόνα απ’ τον καμβά, τραβούσε με τα δόντια την βελόνα - δεν το έβαζε κάτω στην προσπάθειά της να προσφέρει. Έτσι κέντησε κι ένα κάδρο με την γνωστή παράσταση «προς Εμμαούς». Είχε μεγάλη κλίση για την Ιεραποστολή. Είχε επικοινωνία με τον ιεραπόστολο π. Κοσμά Γρηγοριάτη, που ήταν στο Κολουέζι του Κογκό (υπάρχει και φωτογραφία της με τον π. Κοσμά) και βοηθούσε όσο μπορούσε, με τον τρόπο της, τα πεινασμένα και τα άρρωστα παιδιά.
Η αγάπη δεν αγνοεί τις φυσικές διεξόδους της στον άνθρωπο. Δεν περιφρονεί γι' αυτό το συναίσθημα, την ευγένεια, την ιλαρότητα, την χαρά, το γέλιο, την λεπτότητα και την τρυφερότητα. Όλα αυτά ξεπηδούν εξαγνισμένα από μία πλούσια εν Χριστώ Ζωή και Καρδιά, που απαρνήθηκε και συνεχώς απαρνείται τον εαυτό της για να γίνει όλη αγάπη που ποτέ δεν ζητάει τίποτα για τον εαυτό της, αφού ποτέ δεν ευκαιρεί γι' αυτό.
Όταν της εμπιστεύονταν γνωστοί και φίλοι τα προβλήματά τους η Κλεονίκη δεν απαντούσε αμέσως. Μετά λίγες μέρες, αφού τα σκέπτονταν -και τα έκανε θέμα προσευχής- αναφερόταν παρεμπιπτόντως, στο θέμα του καθενός που είχε ρωτήσει, με λίγα λόγια, μετρημένα. Ενώ δεν λογάριαζε τους κόπους και τον εαυτό της δεν έλεγε εύκολα πολλά λόγια. Έπρεπε να σκεφτεί για να μιλήσει, όμως ό,τι έλεγε το έλεγε με χαριτωμένο τρόπο. Γι' αυτό πολλοί ζητούσαν τις προσευχές της. Για μία περίπτωση έκανε σε μία ήμερα 3.000 κομποσχοίνια. Κι άλλοτε διάβαζε την παράκληση της Παναγίας και άλλων αγίων.
Ο Θεός προτιμά να φανερώνεται μέσω των ταπεινών ανθρώπων που ο κόσμος τους περιφρονεί. (Α' Κορινθ. 1, 25-28)
Είχε μεγάλη πίστη μα και λογική. Ήταν χωρίς συμπλέγματα, αυτό που λένε στην καθημερινή ζωή, κόμπλεξ, σχετικά με την κατάστασή της. Δεν ήθελε να την λυπούνται, ο τρόπος της ζωής της το έδειχνε. Δεν την άγγιζε ούτε η προσβολή, ούτε την έθιγε κάτι ή όταν κάποτε εκδήλωναν μερικοί τον οίκτο τους, «την καημένη! πώς το έπαθε! κ.τ.λ.».
Δεν είχε ούτε θυμό, ούτε σχολίαζε, είχε μία απάθεια μοναδική. Όταν την στεναχωρούσαν με λόγια ή με υπονοούμενα, δεν τα φανέρωνε αλλού, τα κρατούσε μυστικά μέσα της - χωρίς όμως να συσσωρεύει στο υποσυνείδητο της κακίες, αντιπάθειες κ.τ.λ. Μια μέρα θέλησαν να πάνε με την μητέρα της στα γραφεία της εξωτερικής ιεραποστολής του γιατρού π. Παπαδημητρακόπουλου, κοντά στην Αγία Σοφία Θεσσαλονίκης, κι επειδή υπήρξε και σχετική καθυστέρησι με το καροτσάκι, ο ταξιτζής έκανε φασαρία με ανάγωγο τρόπο.
Η Κλεονίκη όμως ούτε που σχολίασε τίποτα, ούτε εξεδήλωσε παράπονο πικρίας, που της φέρθηκαν με τέτοιο τρόπο.
Μια άλλη φορά όμως, συνέβη ένας άλλος οδηγός ταξί να τους φερθεί με τέτοιο φιλότιμο όταν τους μετέφερε, μέχρι που προσφέρθηκε να λαδώσει το καροτσάκι κι ούτε τους πήρε χρήματα, παρά είπε «εγώ πήρα την αμοιβή μου!».
Η συναισθηματικότητά μας είναι πλούτος και ευλογία. Είναι δώρο πολύτιμο του Θεού και γίνεται πολύ μεγάλη δύναμη και ισχύς, όταν κατευθύνεται από μία εν πίστει φωτισμένη λογική. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι.... μια υποταγή με εμπιστοσύνη και αμοιβαιότητα, χωρίς να νοιώθουμε ντροπή ή συστολή για ό,τι αποτελεί κληρονομική μας καταβολή.
Το πρόβλημα δεν είναι γιατί είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά πώς θα γίνουμε αυτό που πρέπει να γίνουμε. Και αυτό θα το πετύχουμε αν ό,τι κάνουμε το κάνουμε με τον Ιησού και την χάρι Του, προσπαθώντας να βλέπουμε και να αγαπούμε με την καρδιά του Ιησού.... Να συσταυρωθούμε με τον Ιησού. Να τον αντικαταστήσουμε στο σταυρό της οδυνόμενης αγάπης Του, συνοδυνώμενοι και συμπάσχοντες. (Ύποτυπώσεις πνευματικής ζωής π. Ευσεβίου Βίττη).
Στην προϊούσα εξέλιξη της ασθένειας η Κλεονίκη είχε την δική της αντίδραση. Ήταν ολοκληρωμένη, έτοιμη για όλα, για κάθε δυσκολία. Ήθελε να είναι ενημερωμένη για την πορεία της ασθένειάς της, είχε έφεση να πραγματοποιεί ό,τι καινούργιο διάβαζε π.χ. παρήγγειλε από την Αμερική ένα ειδικό «εργαλείο» για να γυρίζει τις σελίδες των βιβλίων κάτι σαν καλαμάκι, που στην άκρη είχε μία «βεντούζα» κι απ’ την άλλη ρουφούσε τον αέρα κι' έτσι γύριζε τις σελίδες των βιβλίων.

Ήταν μία ξεχωριστή προσωπικότητα ωρίμου ανθρώπου μα με το αστείρευτο χαμόγελο αθώου παιδιού. Έβλεπε με μάτι αθωότητος τα νέα παιδιά, εντελώς απονήρευτα. Αποδεχόταν ακόμη και το παράξενο ντύσιμο ορισμένων, γιατί δεν ήξερε τι θα πει πονηρία ή κακός λογισμός. Ήταν μία αθώα, αγνή ψυχή μα και σύγχρονη. Δεν άφηνε ούτε ήθελε να στερηθεί κάτι καλό και ευγενικό, π.χ. όταν περνούσε η ολυμπιακή φλόγα από την γειτονιά τους, την πήγαν με το καροτσάκι μέχρι το κεντρικό δρόμο και κρατώντας με ενθουσιασμό μικρές Ελληνικές σημαίες, έκανε μεγάλη χαρά σαν μικρό παιδί.
Την διέκρινε πνεύμα μαθητείας γι’ αυτό και πίστευε έμπρακτα στην διά βίου μάθηση. Μάθαινε Αγγλικά, Γερμανικά, για ένα διάστημα προσπαθούσε να μάθει Βουλγάρικα, γιατί είχε βοηθό μία κυρία ξένη. Το «δεν μπορώ» ήταν για όσα αφορούσαν την αρρώστια. Οτιδήποτε άλλο όμως, το επιχειρούσε με πίστη στο Θεό και την δύναμη της θελήσεως. Ήταν φωτισμένη ψυχή, μας είπε η αδελφή της: μας έδινε ιδέες πώς να γράφουμε γράμματα, με τι να στολίσουμε τις ευχετήριες κάρτες, βοηθούσε στα μαθήματα τα ανιψάκια της, είχε μάθει να χειρίζεται τον υπολογιστή όπου έπαιζε κάποτε και για να χαλαρώσει σκάκι με την Ιωσηφίνα, η οποία είχε παρόμοια πάθηση με αυτήν. Το κινητό το χρησιμοποιούσε κρατώντας ένα μολύβι με τα δόντια της και έτσι πατούσε τα πλήκτρα.
Μια άλλη γνωστή της, που έζησε τα τελευταία χρόνια κοντά της εξυπηρετώντας την αναφέρει:
«Περισσότερο εξηρτημένο άτομο (αφού δεν μπορούσε ούτε το χέρι της να μετακινήσει, ούτε να αυτοεξυπηρετηθεί) δεν είδα αλλά συγχρόνως δεν είδα και περισσότερο ανεξάρτητο άτομο με δίψα για δραστηριότητα. Δεν ήθελε να υστερεί σε τίποτα, πάντα ήταν απασχολημένη με κάτι. Τα χέρια της και τα πόδια της ήταν εξαρθρωμένα, θαρρείς και κρατιόνταν με νήματα από τον κορμό της, όμως πόση αξιοπρέπεια είχε στις καθημερινές στιγμές της (όταν την έλουζαν, όταν την άλλαζαν κ.τ.λ.) Ήταν θαρρείς φευγάτη από το σώμα της, χωρίς όμως να αδιαφορεί γι' αυτό ή να ντρέπεται γι' αυτό που ήταν. Δεν μας επέτρεπε να την δούμε «σαν χάλια».
Ήταν εκλεκτική, τελειομανής, ετοιμόλογη και με τα χαριτωμένα πνευματώδη «αστεία» που έλεγε, δημιουργούσε ευχάριστη ατμόσφαιρα - πολλές φορές επειδή δεν είχε υπερηφάνεια, έφτανε ως τον αυτοσαρκασμό, άλλοτε έπαιζε με τις λέξεις. Κάποτε, που έψαχναν μία μπλούζα για να φορέσει, η μητέρα της είπε επειδή βιαζόταν - διάλεξε γρήγορα, έχεις του κόσμου τις μπλούζες! Και η Κλεονίκη τότε απάντησε, μα ακριβώς, έχω του κόσμου... ας έχω και μία δική μου! Μια άλλη φορά όταν την έκανε μπάνιο η μητέρα της γλίστρησε και της ξέφυγε από τα χέρια και τότε χτύπησε στο κεφάλι της και αντί να κλάψει και να διαμαρτυρηθεί είπε χαριτωμένα: -αύριο θα γράφουν οι εφημερίδες ψυχοπαθής μητέρα στραγγάλισε νήπιο 15 ετών! Υστερόγραφο: το αθώο πλάσμα πλήρωσε για όσα έκανε στην μητέρα της, άρα δεν ήταν και τόσο αθώο! Από τότε δεν την έβαλαν στο μπάνιο».


ΚΛΕΟΝΙΚΗ Η ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"


http://hristospanagia3.blogspot.gr/2012 ... _7707.html

[Domna]

Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΜΟΥ ΕΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΕΛΕΙΟΥΤΑΙ




Το διακόνημα της αγιογραφίας



Ή Κλεονίκη με τα τόσα κινητικά προβλήματα κατόρθωσε να αξιοποίηση τα έμφυτα χαρίσματα της και να επιδοθεί στο διακόνημα της αγιογραφίας έτσι πού να φανερωθεί -σ' αυτήν την αδύναμη σωματικώς- ή δύναμη του Θεού. Είναι σαν να είχε εφαρμογή αυτό πού γράφει ό προφήτης Ησαΐας:



«Διό τας παρημένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα ανορθώσατε» δηλαδή, ενισχύσατε τα άτονα κουρασμένα χέρια σας και τα παραλυμένα γόνατα σας.

Κάποτε είπε ή Κλεονίκη στον πνευματικό της τον π. Ευσέβιο: θέλω να γίνω μοναχή και εκείνος της απάντησε, μα εσύ είσαι μοναχή!



Ό μοναχός είναι ό εν ασθένεια δυνατός. Τί είναι ό μοναχός παρά ή προσωποποίηση της ολικής αδυναμίας στον κόσμο αυτόν; Έχει ανακαλύψει όμως το μυστικό «όταν ασθενή δυνατός εστί» και τούτο γιατί «έπισκηνοΐ έπ' αυτόν ή δύναμις του Κυρίου Ιησού Χρίστου» πού ευδοκεί να παρουσιάσει το μεταμορφωτικό της μεγαλείο ακριβώς διά μέσου των όστρακίνων σκευών. Για το λόγο αυτό και ό μοναχός με όλη του την καρδιά «ευδοκεί εν άσθενείαις υπέρ Χριστού». Στην αδύναμη φύση του μοναχού «τελειοΰται» φανερώνεται πλήρης ή δύναμη του Άγιου Πνεύματος, το όποιο μεταμορφώνει τον αδύναμο σε δυνατό.



Όπως αναφέραμε, τα χέρια της, ήταν εντελώς χαλαρά, σαν λυμένα... Κι όταν της πρότεινε ό πνευματικός της ό π. Ευσέβιος, να ασχοληθεί με την αγιογραφία, εκείνη, θα ήταν τότε 17 ετών περίπου, δεν τόλμησε να δεχθεί και είπε: Όχι! (τρόμαξε με την σκέψη πώς εγώ θα κάνω τέτοια έργα)! Μετά αρκετά χρόνια, όταν ήταν 23 ετών περίπου, ό πατήρ με τη διάκριση πού είχε, της είπε, αρχικά θα κάνεις σκίτσα κι εγώ θα σε βοηθήσω. Άρχισε σταδιακά να σχεδιάζει με σινική μελάνη, μέχρι πού της είπε, θα κάνεις 5-6 ζευγάρια μάτια και εγώ θα έλθω να τα δώ. Τότε, εκείνη έκανε προσχέδια, όμως ήθελε να τα σβήσει γιατί δεν της άρεζαν. Κι' όμως, όταν ήλθε ό πατήρ Ευσέβιος, είπε: Αυτά ακριβώς τα μάτια (εκείνα δηλαδή, πού αυτή ήθελε να σβήσει!) είναι πολύ καλά. Κι έτσι, κάνοντας υπακοή άρχισε από το 1991 να παρακολουθεί ειδικά μαθήματα στο Ησυχαστήριο του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά στα Κουφάλια Θεσσαλονίκης. Στην αρχή έκανε μαθήματα για το χρώμα των ενδυμάτων και μετά τον επόμενο χρόνο για το χρώμα στα πρόσωπα των αγίων.



Το 1993 απέκτησε ένα ηλεκτρονικό μηχάνημα (καβαλέτο), κατασκευή και δωρεά πνευματικών αδελφών. Αυτό το καβαλέτο, το σχεδίασε ό π. Ευσέβιος και το έθεσαν σε εφαρμογή δύο πνευματικοί αδελφοί - μηχανικοί (ό αείμνηστος κ. Μίμης Θεοδοσέλης και ό κ. Φώτης Άλεξανδρίδης). Ήταν ειδικά κατασκευασμένο και είχε στην δεξιά πλευρά του ελάσματα - πλήκτρα, πού όταν τα πίεζε ή Κλεονίκη μετακινούσε την εικόνα πού αγιογραφούσε όπου ήθελε (πάνω - κάτω - δεξιά - αριστερά).



Καθισμένη στο αναπηρικό καροτσάκι της, ακουμπούσε τούς αγκώνες της σ' ένα υποστήριγμα και κινούσε μόνο την παλάμη αγιογραφώντας.

Έβαζε στο κασετόφωνο την παράκληση του εκάστοτε αγίου ή αγίας πού αγιογραφούσε και έλεγε την ευχή.


Πριν να αρχίσει το έργο της διάβαζε μία προσευχή πού την είχε γραμμένη πάνω - δεξιά στο πλαίσιο.

«Δέσποτα Θεέ των όλων, φώτισον, συνέτισον την ψυχήν, την καρδίαν και την διάνοιαν του δούλου σου και τας χείρας αυτού εΰθυνον προς το αμέμπτως και άρίστως διαγράφειν το είδος της έμφορείας σου και της Πανάχραντου Μητρός Σου και εις φαιδρότητα και ώραϊσμόν της Αγίας Σου Εκκλησίας».


Κάποτε, συνέβαινε, όπως μάς είπε ή μητέρα της, να παγώνουν τα δάκτυλα της, ξύλιαζαν και δεν μπορούσε να τα κινήσει και της έπεφτε κάτω το πινέλο. Τότε τα ζέσταινε ή μητέρα της με την αναπνοή της, και της ξανάδινε το πινέλο για να συνεχίσει με εκείνα «τα απαλά δάκτυλα πού είχαν μοναδική πλαστικότητα».

Και στις αναποδιές, δεν της έλειπε το χιούμορ. Κάποτε, μετά το χρύσωμα πού έκανε στην εικόνα, έπεφταν ψήγματα χρυσού στην ποδιά της και είπε -είδες τί χρυσό κορίτσι έχεις;

Αξιώθηκε να αγιογραφήσει περισσότερες από 50 εικόνες, του Χριστού, της Θεοτόκου και των αγίων.



Σε μία αγιογραφία είχε γράψει κάτω απ' την εικόνα «Κύριε κάθε μου έργο να αρχίζει με Σένα και να τελειώνει σε Σένα» (στάρετς Αντώνιος).

Αγιογράφησε ακόμα μεγαλύτερες εικόνες, πού τοποθετήθηκαν στο τέμπλο του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ηλιουπόλεως: την Αγία Κυριακή και την Αγία Υπομονή.

Μετά από πρόσκληση του σωματείου Άγιος Χριστόφορος (βοήθεια στα μυοπαθή παιδιά) πήγε επί τρία συνεχόμενα έτη, τούς καλοκαιρινούς μήνες, στην Παιανία Αττικής, όπου μετέδωσε σε παιδιά με κινητικά προβλήματα, τις γνώσεις και την εμπειρία της για την τέχνη της αγιογραφίας.



Τον Απρίλιο του 1997 μετά από εισήγηση του κοσμήτορος της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. κ. Νικολάου Ματσούκα έγινε έκθεση έργων της Κλεονίκης στη Θεολογική Σχολή. Μάλιστα ή ίδια μίλησε στα εγκαίνια, χωρίς προετοιμασία, σε φοιτητές και καθηγητές, ήταν και ό τότε Πρύτανης κ. Μιχαήλ Παπαδόπουλος, και μεταξύ άλλων είχε πει ότι το έργο της και ή ζωή της στηρίχθηκε στην πίστη του Ιησού Χριστού και στην βοήθεια του γέροντος Ευσεβίου. Μετά την έκθεση και την ομιλία της οι καθηγητές κ. Ν. Ματσούκας και Λ. Σιάσιος έλεγαν - δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτό πού ζήσαμε!



Ζωγράφισε ακόμη τον στρατηγό Μακρυγιάννη και έγραψε δίπλα από το πορτραίτο του με καλλιγραφικά γράμματα τα εξής: Χωρίς Αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους τα έθνη δεν υπάρχουν. Συνολικά αγιογραφούσε επί 13 συνεχή έτη (από την ηλικία των 26 ετών έως τα 38 χρόνια της, πού κοιμήθηκε).



Τιμήθηκε με 4 βραβεία από εκθέσεις αγιογραφίας. Ένα ποσόν από τα έσοδα από τις πωλήσεις των έργων της έστελνε στην Ιεραποστολή της Αφρικής (όπως έκανε παλαιότερα πού κεντούσε και έκανε εργόχειρα με χάντρες, σταυρούς μικρούς, σελιδοδείκτες, τσαρουχάκια κ.τ.λ.). Την χαρακτήριζε ή τάξη, ή νοικοκυροσύνη. Όλα στο γραφείο της ήταν καταχωρημένα με ευταξία π.χ. είχε ένα ημερολόγιο όπου έγραφε λεπτομερώς όλα τα βιβλία, που βρίσκεται το καθένα, σε ποιό ράφι, ποιό συρτάρι όλα ήξερε που βρίσκονται ακριβώς. Στην πρώτη σελίδα αυτού του ημερολογίου έγραφε: «Κάνε Κύριε όσα κάνω διαβάζω και γράφω, διαλογίζομαι και σκέφτομαι να είναι για την δόξα του Ονόματος Σου» (στάρετς Αντώνιος.)

Οι δοκιμασίες και ή ευεργετική επίδραση του παραδείγματος της.

«Όλα να τα κάνετε χωρίς γογγυσμούς και διαλογισμούς για να γίνετε άμεμπτοι και ακέραιοι, παιδιά του Θεού αγνά μέσα σε μία γενεά διεφθαρμένη και διεστραμμένη, μεταξύ των οποίων λάμπετε στον κόσμο σαν αστέρια» (Φιλιπ. 2, 14).



Με την πάροδο του χρόνου, λόγω της προϊούσης πορείας της ασθένειας της, ή Κλεονίκη παρουσίαζε περισσότερες κινητικές δυσκολίες. Κάποτε, αυτό επιδρούσε και στην ψυχολογική της κατάσταση. Σε μία δύσκολη περίπτωση, επικαλέσθηκε τρεις φορές τον πνευματικό της - αχ! Πάτερ που είσαι; Επειδή ήταν και μυστική, δεν είπε τίποτε σε κανένα. Και την επόμενη μέρα, ό π. Ευσέβιος ήρθε και την επισκέφτηκε και μίλησαν για αρκετή ώρα.

Ή μητέρα της αναφέρει: «όταν είχε επιδείνωση ή αρρώστια της μου έλεγε, μη με αφήνεις να κοιμηθώ πάνω από δύο ώρες, γιατί αισθανόταν ότι κόβεται ή αναπνοή της. Πολλές νύχτες ξημερωνόμασταν.

Αν και ποτέ δεν παραπονιόταν, δεν γόγγυζε, είχε υπομονή σε όλα, σαν άνθρωπος όμως είχε τις δυσκολίες της, ιδίως φοβόταν όταν χρειαζόταν να λείψει ή μητέρα της για ιατρικές επεμβάσεις. Αναφέρει ή μητέρα της:




«Πολλές νύχτες ξημερωνόμασταν άγρυπνες γιατί πιανόταν το σώμα της, πονούσε όλο, ήθελε να της γυρίζω τα πόδια στην άλλη πλευρά, δεν την χωρούσε το κρεβάτι, πού το έβλεπε σαν κάτι πού της φέρνει μόνο πόνο, δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Ήθελε να αλλάζει δωμάτιο, δεν ησύχαζε.


Ένα βράδυ, ήταν άρρωστη, είχε κολλήσει από έμενα οξεία βρογχίτιδα, ξενυχτήσαμε και οι δύο, είχε πυρετό και βήχα.

Από τις 10 το βράδυ ως τις 6 το πρωί δεν κλείσαμε μάτι ούτε λεπτό στο κρεβάτι, ούτε λεπτό στο καρότσι. Από το κρεβάτι την έβαζα στον γερανό, έχοντας τούς ιμάντες στις μασχάλες και στους μηρούς, και από το καρότσι πάλι στο κρεβάτι.



Τί άσκηση πνευματική, λέω τώρα, ήταν εκείνη την νύχτα! Έτρεχαν τα μάτια μου δάκρυα και είπα - Θεέ μου, δεν μπορώ άλλο! Αυτό ήταν - μαχαίρι! Σταμάτησε, ησύχασε από τότε, έγειρε και κοιμήθηκε. Ήταν φαίνεται κι αυτό στο πρόγραμμα του Θεού. Από τότε! έκανα 7 χρόνια να αρρωστήσω με τη χάρι του Θεού.

Στα 30 χρόνια πού είχε την ασθένεια με τα σοι βαρά προβλήματα της μόνο δύο νύχτες κοιμηθήκαμε όλη την νύχτα από θαύμα. Συνήθως ξυπνούσαμε τρεις έως τέσσερεις φορές κάθε νύχτα».


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.


http://apantaortodoxias.blogspot.de/201 ... 005-2.html

[Domna]

ΜΕΡΟΣ Γ'

Γνώμες πατέρων


Τον πνευματικό της, π. Ευσέβιο Βίττη, τον γνώρισε στο Σιδηρόκαστρο όταν πήγανε στο ΠΙΚΠΑ (για παιδιά με ειδικές ανάγκες) όπου δούλευε ο πατέρας της.


Ο πνευματικός της έλεγε:
-Κλεονίκη θα πει ένδοξος νίκη! Και η Νίκη θα νικήση!
Επίσης αναφέρθηκε σε κηρύγματά του στην υπομονή της (σελ. 40-45).

Ο π. Πολύβιος Πέτρου έγραψε «Την Κλεονίκη την γνώρισα από το 1986, πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι, στον Ιερό Ναό Αγίου Κωνσταντίνου, όπου ήμουν εφημέριος. Είχε πολλά φυσικά χαρίσματα, τα οποία αξιοποίησε και ο Θεός της χάρισε και πολλά πνευματικά κατά τους λόγους Του «τω έχοντι παντί δοθήσεται και περισσευθήσεται». Την διέκρινε μεγάλη ταπείνωση, πραότητα, καθαρότητα ψυχής και αυτές οι αρετές της προσείλκυσαν την χάρη του Θεού, που ήταν εμφανής στο φωτεινό πρόσωπό της. Καρπός αυτού του βιώματός της υπήρξε η μεγάλη υπομονή της. Μου είχε πει χαρακτηριστικά μια φορά: «εγώ πάτερ όταν ήμουνα μικρή, παρακαλούσα τον Θεό να με κάνει καλά, τώρα όμως παρακαλάω τον Θεό να με βοηθήσει να μην γογγύξω μέχρι το τέλος» και αυτό δεν το έλεγε τυπικά, αλλά το εβίωνε πραγματικά. Παρά το πρόβλημά της την διέκρινε μία ενεργητικότητα και διάθεση προσφοράς. Κάθε χρόνο, στην γιορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, προσέφερε διάφορα χειροτεχνήματα για την ερανική επιτροπή και βοηθούσε και την εξωτερική Ιεραποστολή. Προσευχόταν, παρηγορούσε, ενίσχυε πολλούς αν-θρώπους πρώτα με το παράδειγμά της και μετά με τα λόγια της, είχε μετατρέψει το αναπηρικό καροτσάκι σε άμβωνα».

Πατήρ Παΐσιος: Τον είχαν επισκεφθεί στην Σουρωτή μαζί με την Ιωσηφίνα κατά το 1988. Ο γέροντας ήλθε και κάθησε μέσα στο αυτοκίνητο με το οποίο είχαν μεταφέρει τα δύο ανάπηρα αυτά κορίτσια κι είχε συζητήση μαζί τους για την αρχοντική αγάπη του Θεού.

Σε μία άλλη επίσκεψη είχε πει: Κλεονίκη! Θα σε βλέπουμε από μία γωνία στον Παράδεισο.

Στο βιβλίο «Λαϊκό Λειμωνάριο» αναγράφεται: Είναι μία κοπέλα παράλυτη που την πηγαίνουν στην Εκκλησία με το αναπηρικό καροτσάκι. Αυτή ζει έντονη την χάρη του Θεού και παρά την καθήλωσή της στην ακινησία, έχει μέσα της την χάρι του Θεού που φωτίζει το πρόσωπο της και ακτινοβολεί. Μια μέρα είπε στον πνευματικό της «φοβάμαι πάτερ μήπως γίνω καλά και χάσω την χάρη του Θεού. Καλύτερα να είμαι ανάπηρη».

Στο βιβλίο «Πτωχοί τω πνεύματι» γράφει ο πατήρ Ιωαννίκιος «Μια κοπέλα ζει θαυματουργικώς με την ασθένεια της μυοπάθειας. Θαυμάζει κανείς το θαύμα της πίστεως. Ζει με το χαμόγελο, με αξιόλογη επίδοση αγιογραφεί, ενώ μετά δυσκολίας κρατά και στηρίζει το πινέλο... κάποτε κεντούσε για να βοηθήσει την εξωτερική ιεραποστολή στην Αφρική».

Όταν πήγαν στον Άγιο Ραφαήλ στην Μυτιλήνη, ήταν περίπου 13 ετών τότε, κατά την μεγάλη είσοδο, την ξάπλωσε η μητέρα της κάτω για να περάσουν τα άγια από πάνω της και μετά την απόλυση της Θείας Λειτουργίας, ήλθε ο ιερέας κοντά της και ταρακούνησε το καρότσι και είπε: Κλεονίκη, αν ήξερες τι κρύβει το καρότσι σου!

* * *

«Ου την εξ ανθρώπων αναμένοντες βοήθειαν αλλά το Σον περιμένοντες έλεος».
Τον τελευταίο καιρό, άρχισε να κουράζεται, αγιογραφούσε περίπου μία ώρα και μετά σαν να προαισθανόταν κάτι έλεγε στη μητέρα της: Κοίταζε να τελειώσεις τις δουλειές σου, γιατί σε λίγο καιρό δεν θα μπορείς να φύγεις από κοντά μου. Σε μία γνωστή είπε, εγγύς ο καιρός! Σε άλλον είπε, φεύγω!

Επειδή οι πνεύμονές της δεν λειτουργούσαν καλά λόγω της αδυναμίας των αναπνευστικών μυών, γινόταν κατακράτηση του διοξειδίου, που της έφερνε ζάλη, λιποθυμίες, δεν γινόταν και καλή οξυγόνωση του εγκεφάλου και για πρώτη φορά, την είδαμε να ξεχνάει κάποτε αυτήν, που είχε τόσο καλό μνημονικό. Μερικές φορές ένοιωθε ανασφάλεια στην σκέψη ότι θα χάσει την μητέρα της και τότε ησύχασε, όταν της είπαν ότι ο Θεός θα φροντίσει να φύγεις πρώτα εσύ.

Δυο εβδομάδες πριν από την κοίμησή της, ένα βράδυ, γύρευε συνεχώς να την μετακινούν μια στο κρεββάτι, μια στο καρότσι, μια να γείρουν το σώμα της προς τα εμπρός, προσπαθούσε να βρει μια θέση να ξεκουραστεί και σε λίγο είπε στην μητέρα της -μαμά, έλα να φωνάξουμε δυνατά το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Και τότε η Κλεονίκη το είπε πολύ πιο δυνατά από την μητέρα της, αν και ήταν φοβερά εξασθενημένη. Σε λίγο, παρουσίασε δυσκολία στην αναπνοή, μελάνιασαν τα χείλη και τα νύχια των χεριών της, γύρισαν τα μάτια -έπαθε καρδιακή ανακοπή-. Την μετέφεραν στο Νοσοκομείο Παπανικολάου και εκεί έγινε εισαγωγή στην εντατική Μονάδα, όπου έμεινε 15 ημέρες με διασωλήνωση. Μερικές φορές έβλεπαν οι δικοί της ότι έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια της, ίσως καταλάβαινε, μα δε μπορούσε να μιλήσει. Πριν πέσει σε κώμα είχε πει «δε θέλω να ταλαιπωρηθώ, δε θα ήθελα να μου κάνουν τραχειοτομή». Και πράγματι, την ήμερα που θα γινόταν τραχειοτομή, έπεσε η πίεση στα 2,5 και δεν έγινε. Η μητέρα της είχε πάρει από μία εκκλησία το κάλυμμα από την αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και την είχε σκεπάσει με αυτό. Όταν τα μεσάνυχτα ήρθε στο Νοσοκομείο ο π. Ευσέβιος, καθώς προσευχόταν, (ενώ η Κλεονίκη ήταν σε καταστολή) άρχισε να αναπνέει έντονα τόσο πολύ, που ανεβοκατέβαινε το κάλυμμα.

Μια γνωστή της, πολύ καθαρής ψυχής κοπέλα, που την επισκέφτηκε στην εντατική, είδε να έχει σχηματισθεί στην παλάμη της ένας λευκός σταυρός.
Κοιμήθηκε Κυριακή απόγευμα, 5 Ιουνίου 2005. Ο πνευματικός της ο π. Ευσέβιος είπε «να την επικαλείσθε την Κλεονίκη... δεν ξέρουμε πόσοι έχουν βοηθηθεί από αυτήν».

Μια γνωστή της την είδε, την ημέρα της κοιμήσεώς της, χωρίς να γνωρίζει ότι είχε τελειωθεί, να ανεβαίνει ψηλά μέσα σε φως, μέσα σ' ένα λευκό φέρετρο και να χαιρετάει χαρούμενη.
Άλλοι οικείοι και γνωστοί, την έβλεπαν 40 μέρες μετά την κοίμησή της με αισθητό τρόπο να τους χαμογελά, όπως όταν ήταν κοντά τους.
Επίσης υπήρξε μήνυμα από το Άγιον Όρος ότι, όσους αγίους αγιογράφησε, την υποδέχτηκαν στον ουρανό.

ΙΔΟΥ ΜΑΚΑΡΙZOMEN ΤΟΥΣ ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΑΣ

Στο βιβλίο του Ιώβ, στο 40ο κεφάλαιο, αναγράφεται: «ο Κύριος μέσα από το νέφος ξαναμίλησε και είπε στον Ιώβ: νομίζεις πως όπως φέρθηκα το έκανα για λόγους άλλους; Για να φανεί η αρετή σου το έκανα».

Έτσι και η αρετή της Κλεονίκης φάνηκε έμπρακτα στην σύντομη ζωή της.

Τα παθήματα του Χριστού συνεχίζονται στη ζωή των χριστιανών οι οποίοι «επί γης διατρίβουσιν αλλά εν ουρανώ πολιτεύονται» δηλαδή κάτι που λέει ο Απόστολος Παύλος «ανταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου υπέρ του σώματος αυτού όπερ έστιν η Εκκλησία» δηλαδή αναπληρώνω ό,τι λείπει από τα πάθη του Χριστού, πάσχω εγώ τα όσα δεν πρόφτασε να πάθει ο Χριστός όσο ζούσε, γιατί αν ζούσε κι άλλο, θα είχε και άλλες θλίψεις. Έτσι όταν κανείς υποφέρει με πίστη στο Χριστό, αναπληρώνει εκείνο που λείπει από τα πάθη του και όποιος πάσχει ως αθώος γίνεται «εγγύτατος του Θεού, σύσσωμος με τον Χριστό».
Ο Κύριος δεν εξαφάνισε τον τύπο των ήλων που χαράχτηκαν στο Πανάγιο Σώμα Του κατά την σταύρωση. Γιατί αυτά αποτελούν την δόξα Του.

Και αποτελούν καύχηση και τα παθήματα, που έ-χουν υποστεί για χάρη Του, όσοι τον ακολούθησαν πιστά, αίροντες τον σταυρό τους.
Εάν τα τελευταία λόγια που λέει κάποιος πριν πεθάνει, αποτελούν την πλέον πολύτιμη και αξιοσέβαστη παρακαταθήκη του, ας θυμόμαστε την τελευταία παράκληση της «εν ασθένεια τελειωθείσης» Κλεονίκης:

-Έλα μητέρα να φωνάξουμε δυνατά το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με....
(Τα αποσπάσματα είναι από τα βιβλία του π. Ευσεβίου «Υποτυπώσεις πνευματικής ζωής», «Πολύαθλος Ιώβ», και από κηρύγματά του).

ΚΛΕΟΝΙΚΗ Η ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

http://www.impantokratoros.gr/kleonikh- ... u3.el.aspx

[konstantinoupolitis]

Αν δεν με απατά η μνήμη μου είχα παρακολουθήσει αυτήν την Έκθεση και νομίζω πως επρόκειτο για αξιόλογη αγιογράφο, πέραν της ΑΜΕΑ καταστάσεώς της. Ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει, νιώθω στέφος μάρτυρος να την στεφάνωσε...