"Εκεί όπου δεν φαίνεται ο Θεός"

[vasilisalt]

Σ ευχαριστώ πολύ αδερφέ μου

[ΜΙΧΣ]

dionysisgr: Και παλι πρεπει να τονισουμε, οτι η ταπεινωση, η επιγνωση της μηδαμινοτητος μας,
αλλα και η ακυμαντη ελπιδα και η ψυχο-σωζουσα πιστη,
ειναι οι δυο στυλοι πανω στους οποιους ακροβατουμε,
ωστε να μην καταρρευσουμε, ως αδυναμα μεν οντα, ενθεα ομως κατα χαριν,
στις περιστασεις της προσκαιρης αυτης και πολυταραχης ζωης μας.

Λόγια που όντως μιλούν στην ψυχή και το νου!

dionysisgr: Ας ζουμε λοιπον ετσι λειτουργικα, οπως και ψαλλουμε στην Εκκλησια μας:
Εαυτους και αλληλους, και πασαν την ζωην ημων, Χριστω τω Θεω παραθομεθα..

Και απο εκει και περα, ο Κυριος, γνωριζει τι μελλει ποιειν,
και τι μελλει γενεσθαι με τον καθενα, μας..

AMHN AMHN AMHN!!!


ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

[toula]

Και μετά από αυτά που έγραψε παραπάνω ο Διονύσης ......
και μετά από αυτά που γράφει όλα αυτά τα χρόνια ο Διονύσης......
έρχεται κι ο Απόστολος να γράψει και βιβλίο ...... αντιμετώπισης, λέει, του Διονύση σε δημόσιο διάλογο.....!!!!

χαχαχαχαχαχαχα!!!!!! Που πας ξυπόλητος στ' αγκάθια Αποστόλη μου ;;;;

[aposal]

Παρακαλώ να μην ανακατεύεστε σε αντρικές εργασίες!

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου με τίτλο: «Εκεί όπου δεν φαίνεται ο Θεός». Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.

Ο Ανδρέας της Ανδρούλας (σελ. 76 – 82)
Το φθινόπωρο του 1987 βρισκόμουν στην Αμερική. Εντελώς συμπτωματικά πληροφορήθηκα ότι σε κάποιο νοσοκομείο εγκαυμάτων και δερματικών παθήσεων, κοντά σ’ αυτό που εγώ εργαζόμουν, νοσηλεύεται ένα παιδάκι από την Κύπρο. Ο μικρός Ανδρέας γεννήθηκε με σπίλο, με κρεατοελιά, η οποία κάλυπτε περίπου τα δύο τρίτα του σώματός του. Ολόκληρη την πλάτη, το μισό στήθος και την κοιλιά το ένα χέρι από τον αγκώνα και πάνω τη μεγαλύτερη επιφάνεια των ποδιών και μέρος του προσώπου. Η μόνη λύση ήταν να επιχειρηθεί συστηματική μεταμόσχευση υγιούς ιστού σε στάδια. Η ιατρική ομάδα αφαιρούσε μέρος του υγιούς δέρματος, το καλλιεργούσε στο εργαστήριο,. Προέκυπτε ένα πολλαπλάσιο σε μέγεθος τεμάχιο και το μεταμόσχευε ύστερα από κατάλληλη προεργασία στο άρρωστο τμήμα του τρυφερού παιδικού σώματος. Πριν συμπληρώσει το πρώτο έτος της ηλικίας του, ο Ανδρέας υποχρεώθηκε να υποβληθεί σε δέκα τρεις εγχειρήσεις μεταμοσχεύσεως δέρματος και να δεχθεί ισάριθμες ναρκώσεις. Η ταλαιπωρία του μικρού παιδιού απροσμέτρητη, η εγκαρτέρηση και υπομονή του απαράμιλλη, η αγωνία των γονέων και ο ψυχικός πόνος ανέκφραστος.
Είχαν καθυστερήσει να αποκτήσουν παιδί. Με πόση χαρά δεν διαπίστωσαν την εγκυμοσύνη! Μήνες φροντίδας και προσδοκίας. Πρακτικές και ψυχικές προετοιμασίες. Πλησιάζει η ώρα του τοκετού. Βγαίνει το κεφαλάκι του. Ακολουθεί το σώμα του…μαύρο και τραχύ, κατάστικτο από σπιλώματα. Φαντάζεται κανείς την αιφνίδια αναστροφή του όλου τους κόσμου! Να ετοιμάζεσαι για πανηγύρι και να διαπιστώνεις τις πρώτες ενδείξεις ενός συνεχιζόμενου και ασύλληπτου στις προεκτάσεις του και το μέγεθος δράματος. Τα διλήμματα, τα εμπόδια, η ανατροπή των αποφάσεων ξεπερνούν τον κάθε άνθρωπο και όλους μαζί.
Πήραν το παιδάκι του και ήλθαν στη Βοστώνη. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Άγνωστη και η έκβαση της προσπάθειας. Απροσδιόριστο το διάστημα της παραμονής. Θολό το μέλλον του παιδιού και της οικογένειας. Γράφει κάπου ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει» (Επιστολή Π΄ Ευδοξίω Ρήτορι). Δεν υπάρχει τίποτε καλό, μόνο δεινά, η πορεία στο σκοτάδι, φως πουθενά, ο Χριστός κοιμάται. Αυτή ήταν η κατάσταση των γονέων όταν τους γνώρισα.
Γιατί να γεννηθεί αυτό το παιδί; Γιατί να ταλαιπωρείται και να βασανίζεται τόσο; Γιατί να πονάει το ίδιο και να πληγώνει αφόρητα τους γονείς του; Γιατί, αντί να κάνουν όραμα και όνειρα γι’ αυτό, αυτοί τρομάζουν και να φανταστούν το μέλλον τους; Η πιθανότητα, αν εγνώριζαν κατά την εγκυμοσύνη το αποτέλεσμα, να διακόψουν την κύηση εγγίζει τα όρια της βεβαιότητος. Η κοσμική λογική λέει ότι καλά θα έκαναν. Ίσως να το υποστηρίζει και η κοσμική ηθική.
Με τέτοιου τύπου συζητήσεις περάσαμε οκτώ περίπου μήνες μαζί. Στα παραπάνω ερωτήματα δεν έδωσα ποτέ άμεση φραστική απάντηση. Δεν μπορούσα και μέσα μου να απαντήσω ψυχρά. Απλά μοιραζόμουν την αγάπη, τη συμπαράσταση και τη συμπόνια. Όσο μπορούσα. Οι ίδιοι, άνθρωποι με αξιοθαύμαστη εγκαρτέρηση. Τέλεια μάνα η μητέρα, γεμάτη με πλούσιο συναίσθημα και εκδηλωτικότητα, με διακυμάνσεις πίστεως και δικαιολογημένου παραπόνου. Λεβέντης και αξιοπρεπής ο πατέρας. Δύο νέα παιδιά οι γονείς, που ωρίμασαν σε ένα χρόνο όσο δεν πρόκειται να ωριμάσουν μαζί στη διάρκεια της υπόλοιπης ζωής τους. Άνθρωποι με απλή πίστη και συνήθη λογική. Όχι και πολύ της Εκκλησίας. Κανονικοί άνθρωποι…
Μόνη παρηγοριά ο πλούσιος Κύπριος που ανέλαβε τα τεράστια έξοδα θεραπείας του παιδιού. Και οι άγνωστοι που έγιναν στενοί φίλοι στο νοσοκομείο. Μπορεί να φαινόταν ο Θεός δύσκολος στην αγάπη Του σ’ αυτούς, ίσως άδικος, αλλά οι άνθρωποι τους φέρθηκαν μάλλον καλύτερα.
Πέρασαν δώδεκα περίπου χρόνια. Εγώ γύρισα στην Ελλάδα, πήγα στο Άγιον Όρος, έγινα ιερέας. Αυτοί πρέπει να βρίσκονταν στην Κύπρο. Η πιθανότητα να ζει ο μικρός Ανδρέας ήταν πολύ μικρή. Έτσι τουλάχιστον εκτιμούσαν οι γιατροί βασιζόμενοι σε γνώσεις και στατιστικές. Κι εγώ τους πίστευα. Οι δρόμοι μας χώρισαν.
Έτος 1999. βρισκόμουν στη Λευκωσία. Μου ζήτησαν μια τηλεοπτική συνέντευξη με τον τότε Υπουργό Υγείας. Επρόκειτο να απαντήσουμε και σε ερωτήσεις που υποβάλλονταν τηλεφωνικά. Με ειδοποιούν στο στούντιο ότι κάποιος παλιός γνωστός μου από την Αμερική είναι στην Αμερική και ζητεί να βγει στον αέρα. Ήταν ο πατέρας του Ανδρέα. Μου ζητάει να βρεθούμε. Σε λίγη ώρα τελειώνει η εκπομπή. Βγαίνω και τον συναντώ. Πρώτη μου ερώτηση τι γίνεται ο Ανδρέας.
-Είναι σε άλλο κόσμο, μου απαντά.
-Πέθανε; Ρωτώ.
-Δεν είπα στον άλλο κόσμο. Είπα σε άλλο κόσμο.
-Εσείς που βρίσκεστε; Τολμώ να συνεχίσω.
-Εμείς πάντα μαζί του, στον δικό του κόσμο.
Δεν κατάλαβα πολλά. Δεν μου είπε και περισσότερα. Με πολλή εγκαρδιότητα και αξιοπρέπεια με κάλεσε να πάω σπίτι να δω το παιδί. Πηγαίνουμε σπίτι κατ’ ευθείαν.
Ο Ανδρέας τώρα δεκατριών ετών. Τον αντικρίζω. Ένα ψηλό παλικαράκι περίπου ένα και εβδομήντα. Η μορφή του, η εξωτερική του όψη μάλλον ικανοποιητική. Σκόρπιες κρεατοελιές στο πρόσωπο και τα χέρια, αλλά όχι τίποτε αποκρουστικό. Τελικά όμως το πρόβλημά του δεν βρίσκεται στο σώμα, αλλά στην όλη του έκφραση. Ο Ανδρέας πάσχει από προχωρημένο αυτισμό. Δεν εξυπηρετείται σε τίποτα μόνος. Δεν μιλάει καθόλου. Δεν αντιδρά σε κανένα ακουστικό ερέθισμα. Δεν συζητεί. Δεν θέλει καθόλου τη μουσική. Δεν μπορούσαν με τίποτα να τον ανακουφίσουν. Με τίποτα απολύτως, έως ότου έγινε περίπου δέκα χρονών.
Μια μέρα τον παίρνει η νονά του στο καινούριο της σπίτι, δίπλα σε μια εκκλησία. Χτυπάει η καμπάνα. Ο Ανδρέας χαμογελάει για πρώτη φορά. Ενθουσιάζεται. Αντιδράει δυναμικά. Ζητάει να πάει προς το ακουστικό ερέθισμα. Η καμπάνα σταματά. Ο Ανδρέας επιμένει. Πηγαίνουν στον Εσπερινό. Ο Ανδρέας μουρμουρίζει, κάπως συνοδεύει. Γυρίζουν στο σπίτι. Η νονά ανοίγει το ραδιόφωνο. Ο Ανδρέας ζητάει να το κλείσει. Του βάζει σε κασέτα βυζαντινούς ύμνους. Ο Ανδρέας ξαναζωντανεύει.
Σήμερα, είκοσι και πλέον χρόνια αργότερα, ο Ανδρέας πηγαίνει μόνον στην Εκκλησία, γνωρίζει μόνο το «Πιστεύω» και το «Πάτερ ημών», όλο απ’ έξω, και από τραγούδια μόνο το «Αγνή Παρθένε, Δέσποινα». Αρνείται να πάει οπουδήποτε αλλού. Κάνει πολύ σωστά τον σταυρό του και χαίρεται να χαϊδεύει τα γένια των ιερέων και να κοινωνεί. Αυτή είναι η ζωή του. Μόνον αυτή. Τίποτε απολύτως άλλο. Έχει κάνει και τους γονείς του να ζουν πλέον δοξάζοντας τον Θεό στον «άλλο» δικό του κόσμο.
Ένα παιδί άρρωστο, ταλαιπωρημένο, κατεστραμμένο, αυτιστικό, άχρηστο γι’ αυτόν τον κόσμο, με καμία σχέση μαζί του. Ένα παιδί ευλογημένο, με ανεξήγητη, μυστική επικοινωνία μόνο με τον Θεό, ένα πολύτιμο πνευματικό διαμάντι γι’ αυτόν τον κόσμο.
«Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη και τα ασθενή και τα εξουθενωμένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση» (Α΄ Κορ. α΄, 27,28).
Ο Ανδρέας αν προγνωρίζαμε την κατάστασή του δεν θα υπήρχε. Δεν θα του επιτρέπαμε να υπάρχει. Θα ήταν «μη ον». Μας ξεγέλασε όμως ο Θεός και τον επέλεξε. Αυτό το παιδί αποτελεί το κόσμημα του Θεού σε αυτόν τον κόσμο. «Το μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων» (Α΄ Κορ. α΄, 25).

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου με τίτλο: «Εκεί όπου δεν φαίνεται ο Θεός». Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.

Η Αλεξάνδρα με νοητική υστέρηση (σελ. 82 – 87)
Προ ετών γνώρισα ένα μικρό κοριτσάκι, την Αλεξάνδρα, με κάποιας μορφής αυτισμό και εμφανή δυσκολία στην επικοινωνία. Οι ψυχολόγοι ήταν αποκαρδιωτικοί για την εξέλιξη του παιδιού. Οι γονείς δεν το άντεχαν, ιδίως η μητέρα. Τρελαινόταν στη σκέψη και μόνο. Περιήλθαν διάφορους ειδικούς. Όλοι το ίδιο. Το παιδί έδειχνε να δυσκολεύεται πολύ στην επικοινωνία και την αντίληψη. Ήταν κλεισμένο στον εαυτό του. Έγινε οκτώ χρονών. Δεν το δεχόταν κανένα σχολείο. Έχασε δύο τάξεις.
Οι γονείς δεν είχαν σχέση με την Εκκλησία. Ήταν κάπως αδιάφοροι, ίσως ορθολογιζόμενοι άθεοι. Δεν είχαν σχέσεις με εικόνες και καντήλια. Δήλωναν αγνωστικιστές. Κάποιοι φίλοι τους, τους έπεισαν να πάνε σε έναν πνευματικό, γλυκό άνθρωπο, αληθινό ψυχολόγο. Μέσα στην απόγνωσή τους πήγαν και τον συνάντησαν. Ο άνθρωπος με πολλή αγάπη και γλυκύτητα τους ειρήνευσε κάπως.
-Τη λύση, τους είπε, θα τη δώσει μόνη της η Αλεξάνδρα. Αυτά τα παιδιά προσελκύουν τη χάρη του Θεού με ιδιάζοντα και ασυνήθη τρόπο. Την «αδικία» που σας έκανε ο Θεός θα βρει τρόπο να την αποκαταστήσει ο Ίδιος.
-Μα, πάτερ, πήγαμε στους πιο ειδικούς και όχι μόνο σε έναν και δύο. Κανείς δεν μας δίνει κάποια ελπίδα. Το εξέτασαν το παιδί, το είδαν και το ξαναείδαν, όλοι μας τονίζουν ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με την πραγματικότητα μια ώρα γρηγορότερα για να ηρεμήσουμε κάπως. Αλλά εγώ δεν το αντέχω, λέει η μητέρα. Δηλαδή δεν θα πάει στο σχολείο με τα άλλα παιδιά; Θα γίνει τριάντα χρονών και θα περιφέρεται σαν μια ανέκφραστη μάζα μέσα στο σπίτι;
-Πολύ κάνατε και πήγατε στους επιστήμονες. Ο Θεός όμως ξέρει να διαψεύδει και τους κορυφαίους της γνώσης. Αυτοί ξέρουν τα φαινόμενα. Εκείνος παρεμβαίνει στα μυστικά. Η Αλεξάνδρα, να ξέρετε, κρύβει μέσα της ένα πλούτο που μόλις βρει τον τρόπο και τον φανερώσει θα θαυμάσετε όχι μόνο το παιδί, αλλά και τον Θεό. Αυτά τα παιδιά τα αγαπάει διπλά ο Θεός, απάντησε ο ιερέας και σιώπησε. Εσείς επιμένετε να βρείτε σχολείο για να πάει. Ρωτήστε, πιέστε, διαμαρτυρηθείτε με ευγένεια. Κάτι τελικά θα γίνει.
Πράγματι, ύστερα από πολλές απογοητεύσεις και απορρίψεις, συναντούν μια νεαρή ψυχολόγο, η οποία δείχνει ενδιαφέρον για την περίπτωση όσο κανείς άλλος. Μέσα στο γραφεί υπάρχουν βιβλία, μολύβια, ένας σωρός αντικείμενα. Υπάρχει και μία εικόνα της Παναγίας το κορίτσι περιφρονεί τα πάντα και πλησιάζει την εικόνα προσπαθώντας να την χαϊδέψει. Είναι κοντό και δεν φτάνει. Επιμένει. Πλησιάζει η ψυχολόγος και το σηκώνει στα χέρια της. Αυτό απλώνει το χεράκι του και με χαρακτηριστική τρυφερότητα θωπεύει την εικόνα. Σε λίγο, κατά τη διάρκεια της συζητήσεως, η μικρή Αλεξάνδρα προσέχει το σταυρό στο στήθος της κοπέλας, που την κρατάει στην αγκαλιά και θέλει να παίξει μ’ αυτόν. Σκύβει και τον φιλάει. Ποτέ δεν είχε δει στο σπίτι της εικόνα και φυσικά δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένη με ασπασμούς σταυρών και εκκλησιαστικών αντικειμένων. Όλο αυτό αιφνιδιάζει τους γονείς οι οποίοι εκφράζουν την απορία τους. Η ψυχολόγος υποδουλώθηκε στην αγάπη της Αλεξάνδρας. Την κατέκτησε.
Με την βοήθειά της, ύστερα από δύο χρόνια, βρίσκεται ειδικό σχολείο που την δέχεται δοκιμαστικά. Με την πολλή της αγάπη η ψυχολόγος αναδεικνύει τα κρυμμένα χαρίσματά της. Η Αλεξάνδρα ξαφνιάζει με τις ικανότητές της. Κερδίζει τη συμπάθεια όλων ανεξαιρέτως. Οι γονείς ζητούν να περάσει από tests, μήπως και κερδίσει καμιά τάξη. Δίνει εξετάσεις και πράγματι εντυπωσιάζει. Σε τρεις μήνες είναι σαφώς καλύτερη από όλους ους συμμαθητές της. Είναι από τους πρώτους. Μεταπηδάει σε κανονικό σχολείο. Έχει τρομακτική μνήμη. Θυμάται τις πρωτεύουσες όλων των χωρών. Μαθαίνει Αγγλικά και Γαλλικά, που όλοι τρίβουν τα μάτια τους! Δυσκολεύεται στα Μαθηματικά. Είναι όμως καταπληκτική στην ανάγνωση και την ορθογραφία. Δεν κάνει λάθη. Ζωγραφίζει εξαιρετικά και επινοητικά. Δεν αντιγράφει. Και κυρίως είναι ένα εξαίρετο και ταπεινό παιδάκι. Όλοι τη λατρεύουν και παίζουν μαζί της. Μερικά παιδιά βλέπουν τη διαφορετικότητά την και την προκαλούν. Αυτή μπερδεύεται, αλλά δείχνει να συγχωρεί αμέσως. Το χόμπυ της η Εκκλησία και τα τροπάρια. Κανείς δεν καταλαβαίνει τι νιώθει μέσα της.
Ο ευλαβής ιερέας μου εξομολογείται:
-Αυτό το παιδάκι έχει κάτι το μοναδικό. Εγώ όποτε έχω πρόβλημα αξεπέραστο, όποτε οι πιστοί μου ζητούν κάτι για κάτι μεγάλο να προσευχηθώ, ζητώ από την Αλεξάνδρα να κάνει την προσευχούλα της. Και μην ξενίζεσαι, την ακούει ο Θεός, όπως ακούει τους αγίους. Υπάρχουν άρρωστοι για τους οποίους προσεύχεται, για ζευγάρια που δεν έχουν παιδιά, για ανθρώπους που ταλαιπωρούνται ψυχολογικά. Της δίνω τα ονόματα, της εξηγώ απλά το περιστατικό για να μην στενοχωρηθεί πολύ – είναι πολύ συμπονετική – αυτή προσεύχεται και ο Θεός απαντά.
Αυτό ο θησαυρός, αν υπήρχε η διαγνωστική δυνατότητα και είχε προηγηθεί κάποιος προγεννητικός έλεγχος, δεν θα υπήρχε. Ο κόσμος μας σίγουρα θα ήταν πιο φτωχός σε πόνο και φαινομενικές ατέλειες θα ήταν πιο φτωχός σε αποδείξεις της πτώσεώς του. θα ήταν όμως και πολύ πιο φτωχός σε φανερώσεις της χάριτος του Θεού.
Η παρουσία της μικρής Αλεξάνδρας δίνει πόνο, αλλά προσφέρει τόση χάρη, στον πονεμένο κόσμο μας! Και κυρίως παρουσιάζει την υποψία κάποιου Θεού, αρκετά διαφορετικού από τον ανθρώπινο, που φανταζόμαστε και φυσικά δεν υπάρχει.
Κάθε τέτοιο άρρωστο παιδάκι δεν έρχεται στον κόσμο για να αγανακτούμε και για να ταλαιπωρούμαστε. Το καθένα έχει το λόγο του και τη μυστική φωνή του. Σε μας μένει η προσφορά της αγάπης, το «αλλήλων τα βάρη βαστάζειν», η εμπειρία της κοινής ταπείνωσης – ότι δεν είμαστε και τόσο δυνατοί και σπουδαίοι όσο νομίζουμε – και η προσπάθεια να απαλύνουμε το βάρος του και να κατανοήσουμε τη γλώσσα του. Τα παιδιά αυτά μιλούν καλύτερα τη γλώσσα του Θεού.

[ΜΙΧΣ]

Συγκλονιστικό... και ο νους τρέχει σε ένα τέτοιο παιδάκι... δικό μας παιδάκι.

Αποστόλη....

[aposal]

Το μυαλό μου πηγαίνει πάντα στους γονείς που μεγαλώνουν τέτοια παιδιά, που απαιτούν την προσοχή μας συνεχώς. Αν το δούμε επιφανειακά, φαίνεται να είναι γολγοθάς! Από την άλλη αυτοί οι γονείς τι αγώνα δίνουν καθημερινά! Αν έχουν πνευματικό υπόβαθρο δεν θα δυσκολευτουν να προσεγγίσουν τον Θεό πολύ περισσότερο απ' ότι κάποιοι αραχτοί σαν κι εμένα!

[ΜΙΧΣ]

είναι γολγοθάς... imagine ένα εξάχρονο τυφλό με επιθετικότητα λόγο βλάβης στο κέντρο που κοντρολάρει συμπεριφορές που επήλθε μετά από χειρουργείο για όγκο... να απειλεί να σφάξει τους γονείς του όταν κοιμούνται το βράδυ και αναγκάζονται να κλειδώνουν την πόρτα του να μη βγεί και το κάνει γιατί η κουζίνα με τα μαχαιροπήρουνα δεν ασφαλίζει... Ο Θεός βοηθός και να δίνει κουράγιο σε όλους τους γονείς που έχουν τέτοιο σταυρό, παρόμοιο σταυρό, ή ότι σταυρό τέλος πάντων έχει ο καθένας που αφορά όχι μόνο τον δικό του εαυτό...

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου με τίτλο: «Εκεί όπου δεν φαίνεται ο Θεός». Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.

Από την αδικία στη σωτηρία – η περίπτωση του Σταύρου (σελ. 93 - 99)
Μια επίσκεψη σε ένα ογκολογικό κέντρο με παιδάκια ή σε ένα ίδρυμα με άτομα με ειδικές ανάγκες γκρεμίζει τη λογική σου, ξεσχίζει το συναίσθημά σου, καταστρέφει την εσωτερική ησυχία σου, προκαλεί υπαρξιακή απόρριψη του κόσμου, των κοινωνιών, των επιδιώξεων, των προοπτικών και γεννά ερωτήματα για το λόγο της υπάρξεώς σου, για την αντιμετώπισή της, για το τι αξίζει και τι όχι, για την εξουσία, για τον Θεό.
Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να συμβαδίζει με αυτήν την τραγικότητα και αδικία; Ποιός από μας αν ήταν Θεός θα έφτιαχνε τέτοιον κόσμο; Και γιατί; Μήπως τελικά η ανθρώπινη φύση κρύβει περισσότερη καλοσύνη από τη Θεϊκή; Ή, τι και ποιος είναι σε τελική ανάλυση ο Θεός;
Ο λάθος δημιουργός;
Ο δημιουργός του λάθος κόσμου;
Ο ηττημένος από το κακό καλός;
Ο Άγιος που δεν έχει όλη τη δύναμη;
Ο Παντοδύναμος που δεν έχει τέλεια αγάπη;
Η μόνη άμυνά σου είναι όλα αυτά να τα απωθείς από την ενεργό μνήμη. Η αποστασιοποίηση από την αφορμή από τη μια μεριά και το πέρασμα του χρόνου από την άλλη είναι οι πάγιοι μηχανισμοί που κοιμίζουν το πρόβλημα. Δεν μπορούν όμως να το λύσουν. Κάθε τόσο εμφανίζονται αφορμές, εκεί που δεν το περιμένεις, που το ξυπνούν. Κάπου χρειάζεσαι μια απάντηση, κάποια λύση, ένα στήριγμα, λίγη ελπίδα φωτός. Η παρατήρηση απογοητεύει. Η λογική ανεπαρκεί. Οι στερεότυπες θρησκευτικές απαντήσεις, αν δεν προκαλούν, δεν πείθουν. Αυτό που πείθει είναι η πίστη. Μόνον η πίστη. Η βαθιά πίστη. Αυτή το αγκαλιάζει κάπως. Το μεταμορφώνει από πρόβλημα που φοβάσαι σε ευκαιρία που αποζητείς. Είναι μονόδρομος η πίστη. Αρκεί να είναι αυθεντική. Και αληθινή.
Προ καιρού κάποιοι φίλοι μου, μου ζήτησαν να επισκεφθώ ένα παράλυτο παλικάρι. Δεν μου είπαν λεπτομέρειες. Μόνον ότι παρακάλεσε ο ίδιος να με συναντήσει. Κάτι είχε ακούσει για μένα και ήθελε να γνωριστούμε. Είχε πολλά επιστημονικά ενδιαφέροντα, μου είπαν. Όταν ήταν μόλις πέντε ετών διαπίστωσαν ότι πάσχει από μυϊκή δυστροφία Duchenne.
Πήγα να τον επισκεφθώ. Στην αυλή του σπιτιού του μας περίμεναν οι δύο γονείς. Σοβαροί αλλά γλυκύτατοι και ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι. Έδειχναν πανευτυχείς που γνωριζόμασταν – δεν κατάλαβα γιατί – και εξέφραζαν πληθωρικά την ευγνωμοσύνη τους που …τους έκανα την τιμή να πάω στο σπίτι τους. Η ευγενής και πρόσχαρη υποδοχή τους εξέφραζε όχι φραστικά αλλά ως στάση και συμπεριφορά ότι η ζωή του περιείχε μια έκπληξη χαράς. Κάτι σπάνιο και ασύνηθες για το οποίο μόνο καμάρωναν. Αυτό για το οποίο με υποψίασαν οι φίλοι μου ήταν εντελώς ασύμβατο με αυτό που εισέπραττα ως αρχικό ερέθισμα. Δεν διέκρινα καμία υποψία πόνου και φυσικά ούτε ίχνος κακομοιριάς. Κυριαρχούσε μια λεπτή αίσθηση μεγαλείου.
Ανεβήκαμε τι σκάλες και μπήκα διστακτικά στο σαλόνι. Κοντοστάθηκα νομίζοντας ότι εκεί θα καθόμασταν.
-Προχωρήστε στο δωμάτιο του Σταύρου. Εκεί είναι ο λεβέντης μας, η χαρά και η ευλογία μας, μου λένε πηγαία, όχι ψεύτικα ή ψυχο-υποκριτικά.
Προχωρώ και διακρίνω τη …χαρά και ευλογία τους! Ένας νέος άντρας, τριάντα περίπου ετών, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, σκεπασμένος με μια λινή κουβερτούλα, εδώ και πέντε χρόνια αδυνατεί να κουνήσει και το κεφάλι του, δύσκολα παίζει το βλέμμα του, μπορεί όμως και κουνάει τα χείλη του αργά και τον δείκτη από το δεξί του χέρι. Ένα σύστημα παροχής οξυγόνου βοηθεί την αναπνοή του, ένα σύγχρονο τεχνολογικό κατασκεύασμα ενισχύει μικροφωνικά τη φωνή του και ένα άλλο μεταμορφώνει τις κινήσεις του δακτύλου του σε κείμενο και εικόνα μια ψηφιακή οθόνη πάνω από το κεφάλι του αποτελεί τον κοντινό σύντροφο και συνομιλητή του και ένα εξελιγμένο πρόγραμμα πληροφορικής του επιτρέπει να ακούει ομιλίες, να αλληλογραφεί, να συνθέτει μουσικά κομμάτια, να χειρίζεται άριστα με ιδιοφυείς δημιουργίες τα πολυμέσα, να εκφράζει τον πλούσιο κόσμο του.
Εκδηλώνει θερμά τη χαρά του για την επίσκεψή μου και φυσικά την ευγνωμοσύνη του για τον …κόπο στον οποίο υποβλήθηκα.
-Σταύρε, άκουσα πολλά για σένα και γι’ αυτό ήλθα, του λέω.
-Πάτερ, δεν με βλέπετε; Τι να ακούσετε για μένα; Εγώ άκουσα για σας και ήθελα πολύ να σας γνωρίσω, απαντά με αργή άρθρωση, κουνώντας δύσκολα τα χείλη, χωρίς καμία σύσπαση του προσώπου του.
-Συγκρινόμαστε; Του λέω. Εγώ είμαι ένα ευνοημένος ψευτοεπιτυχημένος. Εσύ είσαι ένας αδικημένος ήρωας, τολμώ να συνεχίσω, βλέποντας ότι η όλη ατμόσφαιρα αντέχει στις σκληρές αλήθειες.
-Ίσως να είστε πιο ευλογημένος από μένα. Όχι όμως και πιο ευνοημένος, μου απαντά.
Έκανε μια παύση. Τον δυσκόλευε ο διάλογος στην αναπνοή. Άρχισε να γράφει στην οθόνη.
-Δοξάζω τον Θεό, διότι μέσα από την δοκιμασία του σώματός μου έχει ζωντανέψει η ψυχή μου και δεν χορταίνει να τρέχει στις πιο όμορφες γωνιές του νοητού κόσμου. αν ήμουν όπως οι άλλο άνθρωποι, δεν θα μπορούσα να χαρώ την αγάπη του Θεού. Τώρα την απολαμβάνω.
-Ποια αγάπη; Τόλμησα να ρωτήσω λίγο προκλητικά, με τη σιγουριά ότι θα έπαιρνα την πιο όμορφη και πειστική απάντηση.
Κούνησε τα μάτια του και ελαφρά μειδίασε.
-Αυτή για την οποία εσείς μιλάτε στα κηρύγματά σας, μου απαντά. Από τον τρόπο που μιλάτε φαίνεται πως βγαίνουν από μέσα σας. Εγώ θέλω να σας πω ότι είναι και πολύ αληθινή. Η αγάπη πρέπει να είναι αληθινή, δεν αρκεί να είναι αυθεντική.
Ακολουθεί λίγη σιωπή.
-«ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ»!!! γράφει στην οθόνη. «Ούτε τους γονείς μου δεν λυπάμαι που τόσο ταλαιπωρούνται μαζί μου, γιατί είναι κι αυτοί ευτυχισμένοι. Ο Θεός είναι δίπλα μας. Τι λέω; Είναι μέσα μας. Όλος ο Παράδεισος χωράει στο δωμάτιό μου».
-Δεν σου έρχονται καθόλου σκέψεις απελπισίας και παραπόνου;
-Παραπόνου γιατί; «ΖΩ ΑΛΗΘΙΝΑ»!!! γράφει στην οθόνη.
-Τι επιθυμείς από τη ζωή σου;
-Μόνο να ολοκληρώσω τη σύνθεση κάποιων κομματιών και μετά ας φύγω. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Θεός είναι πολύ αληθινός εδώ, αλλά θα γίνει πιο κοντινός, μόλις τελειώσω με τους εδώ λογαριασμούς. Λίγο λυπάμαι τους γονείς μου, που θα τους λείψω. Με παρηγορεί που θα ξεκουραστούν λιγάκι και θα με ξανασυναντήσουν.