Οι κεκοιμημένοι

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»

(σελ. 271)
Πρέπει να καταλάβουμε πως, στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος δεν πεθαίνει. Ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση από τη μια ζωή στην άλλη. Είναι ένας αποχωρισμός για ένα μικρό διάστημα. Όπως, όταν πάει κάποιος, ας υποθέσουμε, στο εξωτερικό για ένα χρόνο, οι δικοί του στενοχωριούνται, γιατί θα τον αποχωριστούν για ένα χρόνο, ή αν λείψει δέκα χρόνια, έχουν στενοχώρια για τον αποχωρισμό των δέκα χρόνων, έτσι πρέπει να βλέπουν και τον αποχωρισμό από τα αγαπημένα τους πρόσωπα με τον θάνατο.

(σελ. 273)
-Γέροντα, όταν πεθάνει ο άνθρωπος σε τι κατάσταση βρίσκεται;
-Να, συνέρχεται και λέει : «Τι έκανα»; Αλλά φαϊντά γιόκ, δηλαδή δεν ωφελεί αυτό. Όπως ένας μεθυσμένος, αν σκοτώσει λχ την μάνα του, γελάει, τραγουδάει, επειδή δεν καταλαβαίνει τι έκανε και όταν ξεμεθύσει, κλαίει και οδύρεται, και λέει : «Τι έκανα;», έτσι και όσοι σ’ αυτή τη ζωή κάνουν αταξίες, είναι σαν μεθυσμένοι. Δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, δεν αισθάνονται την ενοχή τους. Όταν όμως πεθάνουν, τότε φεύγει η μέθη και συνέρχονται. Ανοίγουν τα μάτια της ψυχής τους και συναισθάνονται την ενοχή τους, γιατί όταν η ψυχή βγει από το σώμα, κινείται, βλέπει, αντιλαμβάνεται με μια ασύλληπτη ταχύτητα.

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»

(σελ. 274-276)
-Γέροντα, πώς είναι τώρα οι κολασμένοι;
-Είναι υπόδικοι, φυλακισμένοι που βασανίζονται ανάλογα με τις αμαρτίες που έκαναν και περιμένουν να γίνει η τελική δίκη, η μέλλουσα κρίση. Υπάρχουν βαρυποινίτες, υπάρχουν και υπόδικοι με ελαφρότερες ποινές.
-Γέροντα οι υπόδικοι νεκροί μπορούν να προσεύχονται;
-Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρίσκονται στον Άδη, μόνο ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό : να ζήσουν πέντε λεπτά, για να μετανοήσουν. Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας, ενώ οι καημένοι οι κεκοιμημένοι δεν μπορούν πλέον μόνοι τους να καλυτερεύσουν τη θέση τους, αλλά περιμένουν από εμάς βοήθεια. Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας. Μου λέει ο λογισμός μου, ότι μόνο το δέκα τοις εκατό από τους υπόδικους νεκρούς βρίσκονται σε δαιμονική κατάσταση και, εκεί που είναι, βρίζουν τον Θεό, όπως οι δαίμονες. Οι άλλοι όμως υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν για τις αμαρτίες τους. Ζητούν να βοηθηθούν και βοηθιούνται θετικά με τις προσευχές των πιστών. Τους δίνει δηλαδή ο Θεός μια ευκαιρία, τώρα που είναι υπόδικοι, να βοηθηθούν μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κλπ που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς, τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για την ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους, να βοηθηθούν, μέχρι να γίνει η τελική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχει πλέον η δυνατότητα να βοηθηθούν.

(σελ. 276-277)
Ο Θεός, θέλει να βοηθήσει τους κεκοιμημένους, γιατί πονάει για τη σωτηρία τους, αλλά δεν το κάνει γιατί έχει αρχοντιά. Δεν θέλει να δώσει δικαίωμα στον διάβολο να πει : «Πώς τον σώζεις αυτόν, ενώ δεν κοπίασε»; Όταν όμως εμείς προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους, Του δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνει. Περισσότερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους, παρά για τους ζώντες.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν τη δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Κι εσείς, σε κάθε λειτουργία, να διαβάζετε κόλλυβα για τους κεκοιμημένους. Έχει νόημα το σιτάρι. «Σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία» (Α΄ Κορ. 15,42) λέει η Αγία Γραφή. Στον κόσμο μερικοί βαριούνται να βράσουν λίγο σιτάρι και πηγαίνουν στην εκκλησία σταφίδες, κουραμπιέδες, κουλουράκια, για να τα διαβάσουν οι ιερείς. Και βλέπεις, εκεί στο Άγιον Όρος, κάτι γεροντάκια, τα καημένα, σε κάθε Λειτουργία κάνουν κόλλυβο και για τους κεκοιμημένους και για τον Άγιο που γιορτάζει, για να έχουν την ευλογία του.

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»

(σελ. 277)
-Γέροντα, αυτοί που έχουν πεθάνει πρόσφατα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από προσευχή;
-Εμ, όταν μπαίνει κάποιος στην φυλακή, στην αρχή δεν δυσκολεύεται περισσότερο; Να κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους που δεν ήσαν ευάρεστοι στον Θεό, για να κάνει κάτι και γι’ αυτούς ο Θεός. Ιδίως, όταν ο ξέρουμε ότι κάποιος ήταν σκληρός – θέλω να πω ότι φαινόταν σκληρός, γιατί μπορεί να νομίζουμε ότι ήταν σκληρός, αλλά στην πραγματικότητα να μην ήταν – και είχε αμαρτωλή ζωή, τότε να κάνουμε πολλή προσευχή, Θείες Λειτουργίες σαρανταλείτουργα για την ψυχή του και να δίνουμε ελεημοσύνη σε φτωχούς για τη σωτηρία της ψυχής του, για να ευχηθούν οι φτωχοί «να αγιάσουν τα κόκαλά του», ώστε να καμφθεί ο Θεός και να τον ελεήσει. Έτσι, ό,τι δεν έκανε εκείνος, το κάνουμε εμείς γι’ αυτόν. Ενώ ένας άνθρωπος που είχε καλοσύνη, ακόμη και αν η ζωή του δεν ήταν καλή, επειδή είχε καλή διάθεση, με λίγη προσευχή, πολύ βοηθιέται.
-Όταν Γέροντα πεθάνει κάποιος και μας ζητήσουν να προσευχηθούμε γι’ αυτόν, είναι καλό να κάνουμε κάθε μέρα ένα κομποσχοίνι μέχρι τα σαράντα;
-Αν κάνεις κομποσχοίνι γι’ αυτόν, βάλε και άλλους κεκοιμημένους. Γιατί να πάει μια αμαξοστοιχία στον προορισμό της με έναν επιβάτη, ενώ χωράει και άλλους; Πόσοι κεκοιμημένοι έχουν ανάγκη οι καημένοι και ζητούν βοήθεια και δεν έχουν κανέναν να προσευχηθεί γι’ αυτούς! Μερικοί κάθε τόσο κάνουν μνημόσυνο μόνο για κάποιον δικό τους. Με αυτόν τον τρόπο δεν βοηθιέται ούτε ο δικός τους, γιατί η προσευχή τους δεν είναι τόσο ευάρεστη στον Θεό. Αφού τόσα μνημόσυνα έκαναν γι’ αυτόν, ας κάνουν συγχρόνως και για τους ξένους.
-Γέροντα, οι νεκροί που δεν έχουν ανθρώπους να προσεύχονται γι’ αυτούς, βοηθιούνται από τις προσευχές εκείνων που προσεύχονται γενικά για τους κεκοιμημένους;
-Και βέβαια βοηθιούνται. Εγώ, όταν προσεύχομαι, για όλους τους κεκοιμημένους, βλέπω στον ύπνο μου τους γονείς μου, γιατί αναπαύονται από την προσευχή που κάνω. Κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία, κάνω και γενικό μνημόσυνο για όλους τους κεκοιμημένους και εύχομαι για τους βασιλείς, για τους αρχιερείς, κλπ και στο τέλος λέω «και υπέρ ων τα ονόματα ουκ εμνημονεύθησαν».
Κι εσείς στην Αγία Πρόθεση να μην δίνετε να μνημονευθούν μόνο ονόματα ασθενών, αλλά και κεκοιμημένων, γιατί μεγαλύτερη ανάγκη έχουν οι κεκοιμημένοι.

(σελ. 279)
Το καλύτερο απ’ όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους, είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε τη ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και τα ψυχικά πάθη, εκτός από τη δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας. Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό. Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο παππούς μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τι απογόνους κάναμε» λένε και στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί, να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήσει.

[angieholi]

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία (μικρής διάρκειας 15 λεπτά περίπου) του Αρχιμ. Εφραίμ από την Σκήτη του Αγ. Ανδρέα στις Καρυές με διδαχές για τις ψυχές των κεκοιμημένων.

http://apantaortodoxias.blogspot.com/20 ... st_09.html

[Dimitris39]

ΟΙ προσευχές, ΟΙ έλεημοσύνες, ή Θεία Λειτουργία, ανακουφίζονν καί ώφελούν πολύ τίς ψυχές.
Κι' έπειδή ήμείς δέν γνωρίζουμε πώς παρέδωκε ό καθ' ενας ψυχή στόν Θεό (μερικοί στήν έπιθανάτιο κλίνη μετανοούν πικρά καΙ θέλουν νά έξομολογηθούν, νά κοινωνήσουν αλλά λόγω τής ασθενείας δεν μπορούν νά όμιλήσουν καΙ συνεννοηθούν), γι' αύτό πρέπει νά κάνουμε τά απαραίτητα γιά όλους τούς θανόντας -φιλάνθρωπος καί εύσπλαγχνος ό Κύριος, ακούει προσευχάς, ύποχρεώνεται από τήν έλεΓlμοσύνη αλλωστε δέν εχει γίνει όκόμη ή Τελική Κρίσις. Άποτελούμε όλοι μαζί οΙ Χριστιανοί ζωντανοί καί αποθαμένοι -μίαν 'Εκκλησίαν πού αποτελείται από τήν «Θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν» τών προαπελθόντων όδελφών μας καΙ από τήν «Στρατευομένην 'Εκκλησίαν» πού αποτελούμε ήμεΙς ΟΙ ζώντες πού αγωνιζόμαστε ακόμη κατά τής αμαρτίας και μπορούμενά βοηθήσουμε πολύ τούς κοιμηθέντας.


Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ'
Ὁ βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν, καὶ τὸ συμφέρον πᾶσιν ἀπονέμων, μόνε Δημιουργέ, ἀνάπαυσον Κύριε τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου· ἐν σοὶ γὰρ τὴν ἐλπίδα ἀνέθεντο, τῷ ποιητῇ καὶ πλάστῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

[Dimitris39]

Ὁ Θεός, ὁ τήν θυσίαν τοῦ Ἀβραάμ δεξάμενος, ὁ τήν ὁλοκαύτωσιν Ἰεφθάε ἐπιβλέψας, ὁ τά δῶρα τοῦ Ἄβελ μή βδελυξάμενος, ὁ διά τόν Σαμουήλ τόν παῖδά σου τήν Ἄνναν προφήτιδα ἀναδείξας· αὐτός, Κύριέ μου, Κύριε, δι’ ἐμέ τόν δοῦλον σου πρόσδεξαι τήν ψυχήν τῆς καλῆς μου μητρός. Μνήσθητι, ὁ Θεός, τῶν κόπων αὐτῆς καί τῶν μόχθων, ὧν εἰς ἐμέ ἐκοπίασεν. Μνήσθητι, Κύριε, τῶν δακρύων αὐτῆς καί τῶν στεναγμῶν, ὧν ἐξέχεεν, ὅτε πρός σέ ἐξ αὐτῆς ἔφυγα. Μνήσθητι, Κύριε, τῶν μαζῶν, ὧν ἐθήλασεν ἐμέ τόν ταπεινόν, ἵνα ἀπολαύσῃ τῆς ἐμῆς νεότητος, καί οὐκ ἀπήλαυσεν. Μή ἐπιλάθῃ, Δέσποτα, ὅτι οὐδέ πρός ὥραν χωρισθῆναί μου ἠδύνατο καί ἐχωρίσθη μου ὅλον τόν χρόνον. Μνημόνευσον, Δέσποτα, ὁ τά πάντα ἐπιστάμενος, ὅτι ὅτε ἐβούλετο χαρῆναι εἰς ἐμέ, τότε αὐτῆς ἑαυτόν διά τό ὄνομά σου ἐστέρησα. Μή ἐπιλάθῃ, δίκαιε, τῶν διασπαραγμῶν τῶν σπλάγχνων αὐτῆς, ὧν ἔσχεν τῇ ἡμέρᾳ ὅτε πρός σέ κατέφυγα. Γινώσκεις, Κύριε, πόσην ἀϋπνίαν ἐκτήσατο κατά πᾶσαν νύκτα μνημονεύουσα τῆς ἐμῆς νεότητος ἐξότε αὐτήν ἐγκατέλιπον· σύ οἶδας, Δέσποτα, πόσας νύκτας ἐποίησεν ἄϋπνος, ζητοῦσα τό συγκοιμώμενον αὐτῇ πρόβατον. Μή ἐπιλάθῃ, φιλάνθρωπε, οἷος πόνος αὐτῆς περιεῖχεν τήν καρδίαν· ὅτε τά ἐμά ἱμάτια θεωροῦσα ἐτήκετο διά τό μηκέτι εἶναι τόν μαργαρίτην αὐτῆς τόν ταῦτα ἐνδυόμενον. Ἀλλά μνημόνευσον, Δέσποτα, ὅτι τήν ἑαυτῆς παραμυθίαν καί χαράν καί ἀγαλλίασιν ὑστέρησα αὐτήν, ἵνα σοι τῷ ἐμῷ καί αὐτῆς Θεῷ καί Δεσπότῃ τῶν ἁπάντων δουλεύσω. Δός αὐτῇ ἀγγέλους διασῴζοντας αὐτῆς τήν ψυχήν ἐκ τῶν πνευμάτων καί θηρίων τοῦ ἀέρος τούτου τῶν πονηρῶν καί ἀνελεημόνων τῶν ἐπιχειρούντων καταπιεῖν πάντας τούς δι’ αὐτῶν παρερχομένους. Ἐξαπόστειλον αὐτῇ, Κύριε, Κύριε, φύλακας ἰσχυρούς ἐπιτιμῶντας πάσῃ ἀκαθάρτῳ δυνάμει συναντώσῃ αὐτῇ, καί ἀλύπως καί ἀβασανίστως, ὁ Θεός μου, κέλευσον διαχωρισθῆναι αὐτῆς τήν ψυχήν ἐκ τοῦ σώματος. Καί εἴτι ὡς γυνή ἐν ἔργῳ ἤ λόγῳ ἥμαρτεν ἐν τῷδε τῷ βίῳ, συγχώρησον τῇ ψυχῇ αὐτῆς ὑπέρ τῆς θυσίας ἧς ἐγέννησεν καί προσήνεγκέν σοι, Δέσποτα, ἐμέ τόν ἀνάξιον δοῦλόν σου. Ναί, Κύριε, Κύριε ὁ Θεός, ὁ δίκαιος κριτής καί φιλάνθρωπος, μή ἐξενέγκῃς αὐτήν ἀπό θλίψεως εἰς θλῖψιν καί ἀπό ὀδύνης εἰς ὀδύνην καί ἀπό στεναγμῶν εἰς στεναγμούς ἀλλ’ ἀντί λύπης, ἧς ἐλυπήθη διά τόν μονογενῆ αὐτῆς, εἰς χαράν· ἀντί δακρύων εἰς ἀγαλλίασιν τήν ἡτοιμασμένην τοῖς ἁγίοις σου, ὁ Θεός, ὁ Θεός μου εἰς τούς αἰῶνας.

Ἀμήν.

Εὐχή τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ γιά τήν μητέρα του

[Dimitris39]

Ήχος β'.

Ο ευσχήμων Ιωσήφ,

από του ξύλου καθελών

το άχραντόν σου Σώμα,

σινδόνι καθαρά,

ειλήσας και αρώμασιν,

εν μνήματι καινώ

κηδεύσας απέθετο.

Αλλά τριήμερος

ανέστης, Κύριε,

παρέχων τώ κόσμω

το μέγα έλεος.

Αφού ο Ιωσήφ, που ήταν αξιωματούχος του ιουδαϊκού συνεδρίου, κατέβασε από τον Σταυρό το άχραντό σου Σώμα, Χριστέ, το περιτύλιξε με καθαρό σεντόνι, του έβαλε αρώματα και μέσα σε καινούργιο τάφο το τοποθέτησε αφού πολύ το περιποιήθηκε. Αλλά, συ Κύριε, μετά από τρεις ημέρες ανεστήθης, χαρίζοντας στον κόσμο το μεγάλο σου έλεος.

Μέσα στη δίνη των γεγονότων της σταυρώσεως του Κυρίου, και την ώρα που φοβισμένοι οι μαθηταί έχουν χάσει το ηρωϊκό φρόνημά τους, ο «κεκρυμμένος» μαθητής του Χριστού, ο Ιωσήφ, παίρνει την πιο επικίνδυνη πρωτοβουλία. Επικίνδυνη για την θέση του, σαν διακεκριμένου μέλους του ιουδαϊκού συνεδρίου, ευγενικιά και ηρωική για την θέσι του, σαν μαθητού του Χριστού. Πόσο μεγάλη τιμή του επεφύλαξεν ο Θεός γι' αυτή του την πράξη· αξιώθηκε ο Ιωσήφ να πάρει στα χέρια του το άχραντο Σώμα του Λυτρωτού, να το περιποιηθεί, να το περιτυλίξει, να το αρωματίσει, και να το τοποθετήσει σ' ένα καινούργιο τάφο.

Το όνομά του γι' αυτή την θεάρεστη πράξη του, έμεινε μέσα στην ιστορία, κι ολόκληρο το γεγονός εξιστορείται στη λατρεία και στην τέχνη της Εκκλησίας με τόση έμφαση. Το ίδιο συμβαίνει, σε αναλογία, πάντοτε, μέσα στην πορεία της ζωής των Χριστιανών. Έρχονται στιγμές που πρέπει πιο καίρια κι αποφασιστικά, χωρίς προσχήματα και δισταγμούς, να σηκώσουμε στα χέρια μας και στους ώμους μας κάποια ευθύνη για την υπόθεση της πίστεως, για το όνομα του Χριστού και για την δόξα της Εκκλησίας. Το πιο εύκολο είναι να δεχόμαστε τις τιμές το πιο δύσκολο είναι να αναλαμβάνομε τις ευθύνες. Εμείς θέλομε τις τιμές για τον εαυτό μας και τις ευθύνες τις αφήνομε για τους άλλους. Έ όχι· Αυτό δεν είναι πνεύμα Χριστού, δεν είναι ούτε μια απλή τιμιότητα. Το χριστιανικό, το ηρωικό και το τίμιο στοιχείο στη ζωή μας, το αποδεικνύει μόνον η χωρίς δισταγμούς και συμβιβασμούς αφοσίωσί μας στο Χριστό και στα της Εκκλησίας. Ένα τέτοιο παράδειγμα μας άφησε ο Ιωσήφ, που αξιώθηκε να απολαύσει τόσο σύντομα την χαρά της Αναστάσεως του Διδασκάλου του. Δύσκολο είναι να τον μιμηθούμε;

[Dimitris39]

Ήχος γ'.

Χριστός εκ νεκρών εγήγερται,

η απαρχή των κεκοιμημένων,

ο πρωτότοκος της κτίσεως,

και δημιουργός

πάντων των γεγονότων,

την καταφθαρείσαν φύσιν

του γένους ημών

εν εαυτώ ανεκαίνισεν.

ουκέτι θάνατε κυριεύεις,

ο γάρ των όλων Δεσπότης

το κράτος σου κατέλυσε.



Ο Χριστός έχει πλέον αναστηθεί από τους νεκρούς, και έγινε έτσι η πρώτη και μοναδική αρχή της αναστάσεως αυτών που έχουν αποθάνει. Αυτός ο πρωτότοκος της κτίσεως, που εγεννήθηκε δηλαδή από την ίδια ουσία του Ουρανίου Πατρός προαιωνίως και που είναι συγχρόνως ο Δημιουργός όλων αυτών που έχουν γίνει γύρω μας, έκαμε τελείως καινούργια, με το προσωπικό-λυτρωτικό έργο Του την φύσιν του ανθρωπίνου γένους, που είχε διαφθαρή από την αμαρτία. Δεν έχεις πλέον καμμιά εξουσία και δύναμη, θάνατε· διότι ο εξουσιαστής όλου του κόσμου Χριστός εξουδετέρωσε και υπέταξε την δύναμί σου.

Η Ανάστασι του Κυρίου Ιησού Χριστού είναι τετελεσμένη πράξη, ένα τέλειο θαύμα, το τελειότερο όλου του κόσμου και όλης της ιστορίας· είναι μια πράξη, της οποίας οι συνέπειες είναι μια συνεχής ροή ευεργεσίας για το ανθρώπινο γένος.

Είναι αυτό που διατυπώνεται στο σημερινό «Κάθισμα»· ο Χριστός είναι «η απαρχή των κεκοιμημένων».

Και δεν υπάρχει πιο ευαίσθητο θέμα για όλους μας από το θάνατο· και εκείνο, που σαν σκέψη και απορία καταλαμβάνει τους πιο πολλούς, είναι τι έγινε ή τι θα γίνει με τους προσφιλείς νεκρούς μας. Τόσο για μας, λοιπόν, όσο και για τους «κεκοιμημένους» μας, ο αναστημένος Χριστός είναι η εγγύησι για την ανάσταση κατά την ημέρα της ενδόξου παρουσίας Του.

Το λέγει τόσον εκφραστικά ο θείος Απόστολος· «αυτός ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή αρχαγγέλου και εν σάλπιγγι Θεού καταβήσεται απ' ουρανού, και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον» (Α' Θέσσ. δ', 16). Με την βεβαία ελπίδα μιας τέτοιας αναστάσεως, πώς είναι δυνατόν να μη ενδιαφέρεται κανείς, όσο ζει, για την ανακαίνιση της ψυχής του, την οποία μόνο με την δύναμη του Θεού ημπορεί να επιτύχει; Έτσι, την τραχύτητα της ψυχής πολλών ανθρώπων που ζουν γύρω μας, την σκληρότητά τους απέναντι στον πόνο και την δοκιμασία του άλλου, μπορούμε να την αποδώσωμε στην απουσία αυτής της ανακαινίσεως, που μόνον από την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού μπορεί να ξεκινήσει· γιατί αυτή είναι ο πιο πλατύς ορίζοντας της ζωής. Απ' εδώ ξεκινάει και το χρέος το δικό μας. Να δείξωμε αυτόν τον ολοφώτεινο ορίζοντα σ' αυτούς, που σκυμμένοι στη γη, δεν τον είδαν ακόμη, και μένουν δυστυχείς οδοιπόροι της ζωής· η μεγάλη, η τέλεια χαρά του Ουρανού είναι και δική μας.

[Dimitris39]

Είπε γέρων.
Για τους άσπλαχνους που πεθαίνουν να κάνετε μνημόσυνα και προπαντός ελεημοσύνη. Ελεημοσύνη. Υπάρχουν πολλοί πτωχοί. Σ` αυτούς να δίνεται. Στα μνημόσυνα να χρησιμοποιείται κόλλυβα και όχι γλυκά, όπως κάνουν πολλοί τώρα τελευταία.


ερί ἐλεημοσύνης καί ποιός εἶναι αὐτός πού τρέφει τόν Θεό ὅταν πεινᾶ καί τόν ποτίζει ὅταν διψᾶ κτλ. Καί πῶς μπορεῖ κανείς νά ἐπιτύχει κάτι τέτοιο. Ἐπίσης ἄν κάποιος δέν κάνει ἐφαρμογή ὅλων αὐτῶν καί στόν ἑαυτό του καί δέν θρέψει καί δέν ποτίσει τόν Χριστό (πού ζεῖ μέσα του), δέν θά ὠφεληθεῖ ἀπό τό ὅτι τά ἐφαρμόζει ὅλα αὐτά στούς φτωχούς, ἐνῶ παραμελεῖ καί ἀφήνει τόν ἑαυτό του πεινασμένο καί γυμνό ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

[Dimitris39]

Ὅταν ἔγινες μητέρα καί εἶδες τό παιδί σου καί εὐχαριστοῦσες τό Θεό, γνώριζες ὁπωσδήποτε ὅτι εἶσαι θνητή καί ὅτι θά γέννησες θνητό.
Τί τό παράδοξον λοιπόν, πού ὁ θνητός πέθανε;
Μήπως σέ στενοχωρεῖ πού πέθανε πρόωρα; Δέν μποροῦμε νά ξέρουμε ἐάν δέν ἦταν τώρα ὁ κατάλληλος καιρός νά φύγει.
Γιατί ἐμεῖς δέν ξέρουμε τί συμφέρει τήν ψυχή μας οὔτε ὁρίζουμε προθεσμίες στήν ἀνθρωπίνη ζωή.
Στρέψε τά μάτια σου γύρω σ᾽ ὅλο τόν κόσμο ὅπου κατοικεῖς, καί θά κατανοήσεις ὅτι ὅλα ὅσα βλέπουμε εἶναι θνητά καί ὅτι ὑπόκεινται ὅλα στή φθορά.
Κύτταξε ἐπάνω στόν οὐρανό. Κάποτε καί αὐτός θά διαλυθεῖ. Κύτταξε τόν ἥλιο.
Oὔτε καί αὐτός θά παραμείνει.
Τά ἀστέρια ὅλα, τά ζῶα τῆς ξηρᾶς καί τῶν ὑδάτων, αἱ ὡραιότητες τῆς γῆς, ἡ ἴδια ἡ γῆ, ὅλα εἶναι φθαρτά, ὅλα μετά ἀπό λίγο δέν θά ὑπάρχουν.

Τοῦ Ἁγίου ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ τοῦ Μεγάλου