Οι Νεοπαγανιστές της εποχής μας και, ταυτόχρονα, συνεχιστές του τεμαχισμού της ιστορικής μας σάρκας-και γιʼαυτό (ακούσιοι ίσως) υπονομευτές της ελληνικής συνοχής και συνέχειας-και όταν δεν απορρίπτουν τον Χριστιανισμό (Ορθοδοξία), πολεμούν αδυσώπητα την Παλαιά Διαθήκη. Κατεχόμενοι από έναν (φαινομενολογικά) άκρατο αντισημιτισμό, βλέπουν την Π.Δ. ως ιουδαϊκό στοιχείο και το απορρίπτουν «άνευ ετέρου», αποκαλώντας τον Χριστιανισμό εβραιοθρησκεία. Τις ιδέες αυτές εσυστηματοποίησε ο μεγάλος ιδεολόγος-θεωρητικός του Ναζισμού Άλφερντ Ρόζεμπερκ (1893-1946, Ο μύθος του 20ου αιώνος, το 1938 η 142α ανατύπωση). Πρέπει δε να λεχθεί ότι ο Ορθόδοξος Έλληνας δεν μπορεί να είναι αντισημίτης ,όπως δεν είναι αντιβρετανός, αντιαμερικανός, αντιρώσος κ.ο.κ. Τα κριτήρια του Ορθοδόξου Έλληνος είναι πνευματικά και όχι φυλετικά ή πολιτικά.
Αντίθετα, καθαρά φυλετικά-ρατσιστικά και εθνι(κιστι)κά είναι τα κριτήρια του περιοδικού «Δαυλός» στην «Ανοικτή Επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος» (Δαυλός, αρ. 137, Μάιος 1993), όπου υποβάλλεται το ακόλουθο αίτημα: «Υπάρχει εθνική ανάγκη μιας αυτονόητης, αυτόλογης και αυτοδίκαιης αποφάσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία να αποκηρύσσει και να αποβάλλη από τα ιερά κείμενα της θρησκείας του Ελληνισμού είτε ολόκληρο το ¨σώμα¨ των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, είτε τουλάχιστον τα μέρη εκείνα που κατάφωρα στρέφονται κατά του Έθνους μας, της ιστορίας μας, των Ελλήνων ονομαστικώς και του Ελληνικού μας Πνεύματος και Πολιτισμού.
Είναι τόσο δικαιολογημένο εθνικά, θεμελιωμένο ιστορικά και επιβεβλημένο πρακτικά το αίτημα αυτό, ώστε ας μας επιτραπή ο σκληρός λόγος, ότι λανθασμένως ως Κλήρος ή Πλήρωμα θα μπορούμε στο μέλλον, αν δεν υπάρξη η προτεινόμενη εδώ ¨κάθαρση¨, να ονομαζώμεθα Εκκλησία Ελλάδος-θα πρέπει να αφαιρέσωμε την δεύτερη λέξη από την επωνυμία μας».
Ο συντάκτης του κειμένου αυτού δεν γνωρίζει ότι α) Η Ορθοδοξία δεν είναι η Πίστη (μόνο) ενός Έθνους, π.χ. των Ελλήνων, αλλά όλων των Ορθοδόξων. Στην Ελληνορθόδοξη Παράδοση δεν υπάρχει «εθνική θρησκεία». β) Μόνο επιφανειακά κάποια τμήματα της Π.Δ., όπως η παρέμβλητη περικοπή στην προφητεία του Ζαχαρίου (9,12 ε.), έχουν ανθελληνικό χαρακτήρα. Η έννοια του χωρίου, όπως δηλώνεται αλλού, είναι άλλη: η έκφραση του (μεταγενεστέρου) παραπόνου εναντίον (των) αναξίων διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, τη συμπεριφορά των οποίων πρέπει να καταδικάζει κάθε σωστός Έλληνας, όπως καταδικάζουμε και τις δικτατορίες του 20ου αι., έστω και αν ονομάζονται ελληνικές. γ) Όποιος δεν συμφωνεί με τον υπερεθνικό (που συνάμα είναι και εθνικός) χαρακτήρα της Ορθοδοξίας μπορεί να την αρνηθεί, μένοντας εγκλωβισμένος στον τυφλό εθνικισμό του, δεν μπορεί όμως να απαιτήσει την αλλοτρίωση της Ορθοδοξίας και την πρόσληψη από αυτήν εθνικιστικών/φυλετικών κριτηρίων. Ο εθνοφυλετισμός (ρατσισμός) στην Πίστη έχει καταδικασθεί το 1872 (σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη) ως αίρεση.
Έτσι, όταν ο ι.Χρυσόστομος γράφει τους «κατά Ιουδαίων» Λόγους του, δεν ενεργεί ως αντισημίτης, αλλά ελέγχει τα ατοπήματα του Εβραϊσμού και την συνήθως επιθετική του στάση έναντι του Χριστιανισμού. Αυτή τη στάση ενσαρκώνει ως σήμερα το πνεύμα του (συνεχιζόμενου) φαρισαϊσμού, που εδίωξε τον Χριστό και τους Αγίους του και συνεχίζει να διώκει τον Ελληνισμό ως απόστολο του Χριστιανισμού-Ορθοδοξίας με τη μορφή (σήμερα) του Σιωνισμού. Ο Ορθόδοξος Έλλην δεν είναι μεν αντισημίτης, γνωρίζει όμως την ουσία του Σιωνισμού και τις έναντι του Ορθοδόξου Ελληνισμού διαθέσεις του.
Ήδη δε στην Καινή Διαθήκη είναι φανερή η οριστική διαφοροποίηση του Χριστιανισμού από τον φαρισαϊκό Ιουδαϊσμό (Σιωνισμό), ο οποίος παρερμηνεύοντας το περί Μεσσίου παλαιοδιαθηκικό κήρυγμα, απέρριψε-και απορρίπτει-τον αληθινό Μεσσία-Χριστό, μέσα στις καθαρά φυλετικές, εθνικιστικές και κοσμοκρατορικές πεποιθήσεις των φορέων του. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι ήδη ο Χριστός διαφοροποιεί-διακρίνει το μεσσιανικό κήρυγμα των Αγίων της προ της σαρκώσεώς του εποχής από τους συγχρόνους του Ιουδαίους και τις πεποιθήσεις τους. Π.χ. στο Ιω. 4, 45-46, απευθυνόμενος προς τους Ιουδαίους-όργανα του Φαρισαϊσμού- λέγει: «Μη δοκείτε, ότι εγώ κατηγορήσω υμών προς Πατέρα. Έστιν ο κατηγορών υμών Μωϋσής, εις ον υμείς ηλπίκατε. Ει γαρ επιστεύετε Μωϋσεί, επιστεύατε αν εμοί. περί γαρ εμού εκείνος έγραψεν». Απορρίπτοντας τον Χριστό οι Εβραίοι, απορρίπτουν τον Μωϋσή, μη έχοντες πλέον πνευματική σχέση μαζί του. Στο Ιω. 8,39 ε. λέγει ο Χριστός, πάλι: «Ει τέκνα του Αβραάμ εστε, τα έργα του Αβραάμ ποιείτε…υμείς ποιείτε τα έργα του πατρός υμών…υμείς εκ του πατρός του διαβόλου εστέ και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν». Ο Χριστός, δηλαδή, αρνείται στους διώκτες του Ιουδαίους κάθε σχέση με τον Αβραάμ, τον Μωϋσή και τους λοιπούς προπάτορές τους. Και αυτό ήταν κάτι, που δεν του συγχώρησαν ποτέ οι φορείς του εθνικιστικού πνεύματος Εβραίοι.
Εξ ίσου όμως διαφοροποιούνται από τον κατά σάρκα συγγενή του Ιουδαϊσμό οι Απόστολοι (Ιωάννης, Παύλος κ.λπ.). Ο διάκονος Στέφανος, μάλιστα, είναι καταπέλτης στην απολογία του προ του εβραϊκού Συνεδρίου (Πραξ. 7,51 κ.ε.): «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι ταις καρδίαις και τοις ωσίν, υμείς αεί τω πνεύματι τω αγίω αντιπίπτετε, ως οι πατέρες υμών και υμείς. Τίνα των προφητών ουκ εδίωξαν οι πατέρες υμών;». Ο λόγος αυτός είναι εκπληκτικός. Ο Στέφανος διακρίνει τους Προφήτες από τους (εβραίους επίσης) φονευτές τους! Οι μεν Προφήτες είναι οι εν Χριστώ προπάτορες ημών των Χριστιανών (πνευματικοί δηλαδή-και όχι φυλετικοί-πρόγονοι), οι δε φονευταί των προφητών είναι προπάτορες (φυλετικοί και πνευματικοί) των φαρισαϊζόντων-Σιωνιστών. Τα λόγια αυτά του Στεφάνου είναι το ερμηνευτικό κλειδί κατανοήσεως από μας της Παλαιάς Διαθήκης. Αλλά και οι Άγιοι Πατέρες τα ίδια τονίζουν, όπως ο ιερός Χρυσόστομος (Άπαντα, Ε.Π.Ε., τ.8, σ. 38). Στηριζόμενος στον λόγο του Χριστού προς τους Ιουδαίους: «Ει επιστεύετε Μωϋσεί, επιστεύετε αν εμοί» (Ιωαν. 5,46), γράφει για την σχέση του Ιουδαϊσμού με την Π. Διαθήκη: «Παρʼ εκείνοις μεν τα βιβλία, παρʼ ημίν δε των βιβλίων ο θησαυρός. παρʼ εκείνοις τα γράμματα, παρʼ ημίν δε και τα γράμματα και τα νοήματα».
Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι εβραϊκή υπόθεση, όπως θα δούμε αναλυτικότερα στη συνέχεια. Η Π.Δ. περιέχει την πορεία της ιστορικής φανερώσεως της «θείας οικονομίας», του εκτυλισσομένου σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και της κτίσεως. Ό,τι αναφέρεται σʼ αυτό το θέμα στην Π.Δ. είναι δεκτό από τους Χριστιανούς, ως χριστιανικό και σωτήριο. Αυτό είναι το κήρυγμα των Προφητών, των Πατριαρχών, των Δικαίων (=Αγίων) της προ της σαρκώσεως (του Χριστού) εποχής. Οι Δίκαιοι της Π.Δ. διασώζουν την μέθοδο σωτηρίας, τον τρόπο-δηλαδή-ζητήσεως και μετοχής στη Χάρη του Θεού. Γιʼ αυτό και τιμώνται ως Χριστιανοί προ Χριστού, που έφθασαν στη θέωση, όπως οι Άγιοι της Κ. Διαθήκης (βλ. Ης. 6,1 ε.). Μόνο που η θέωσή τους ήταν προσωρινή, διότι έλειπε ο «τόπος» συνάξεως όλων. Και ο «τόπος» αυτός είναι η ανθρωπότητα (ανθρώπινη φύση) του Χριστού. Με την σάρκωση του Χριστού φανερώνεται ο «τόπος» αυτός μέσα στην ιστορία. Γιʼ αυτό ήταν αναγκαία η σάρκωση. Ο «ασάρκως» παρών στον κόσμο Χριστός από την αρχή της ιστορίας-δημιουργίας, προσλαμβάνει ανθρώπινη σάρκα «διʼ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν». Η σχέση με τον Χριστό προ και μετά την σάρκωση δεν είναι διανοητική (επιστημονική), όπως πιστεύουν οι νεοειδωλολάτρες, αλλά εμπειρική, ασκητική. Τα επιστημονικά και φιλοσοφικά επιτεύγματα είναι εδώ αδιάφορα.
Στην Π.Δ., άλλωστε, δεν ανήκουν μόνον εβραίοι, αλλά και μη εβραίοι, όπως ο Ιώβ ή η «αλλόφυλος» Ρουθ, η μωαβίτισσα. Ο πρώην πλατωνικός φιλόσοφος και μετά χριστιανός μάρτυς Ιουστίνος (βʼ αι. μ.Χ.) θα διακηρύξει: «…Οι μετά Λόγου βιώσαντες χριστιανοί εισί, καν άθεοι ενομίσθησαν, οιον εν Έλλησι μεν Σωκράτης και Ηράκλειτος και οι όμοιοι αυτοίς, εν βαρβάροις δε Αβραάμ και Ανανίας και Αζαρίας και Μισαήλ και Ηλίας και άλλοι πολλοί…» (Απολογία Αʼ46,2). Στο θέμα της σωτηρίας, ως χριστιανούς, μας ενδιαφέρουν οι Άγιοι και η εν Χριστώ εμπειρία τους και όχι οι επιστήμονες, διανοούμενοι ή σοφοί του κόσμου. Αυτό το πρόβλημα λύνει ο απόστολος Παύλος, δεινός ελληνιστής
και διανοούμενος και αυτός, στην Αʼ προς Κορινθίους, αποτεινόμενος προς Έλληνες, στην πρωτεύουσα του τότε ελληνισμού, την Κόρινθο: «Ο λόγος ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί, τοις δε σωζομένοις ημίν (=τοις χριστιανοίς) δύναμις Θεού εστίν…Επειδή γαρ […] ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας» (Αʼ Κορ. 1,18-21).
Η Π.Δ. ως βιβλίο που περιέχει την προσδοκία του Λυτρωτού και όλη τη σχετική προετοιμασία, είναι βιβλίο των Χριστιανών και όχι των απορριψάντων τον Μεσσία-Χριστόν Εβραίων. Ο απ. Παύλος, εβραίος κατά σάρκα, αλλʼ όχι κατά πνεύμα, δηλώνει ότι οι «άρχοντες» των Εβραίων (για «επισήμους Εβραίους» θα μιλεί τον 19ο αι. και ο Κοσμάς Φλαμιάτος, ομολογητής της Ορθοδοξίας στο ελληνικό κράτος) δεν παραδέχθηκαν (αποδέχθηκαν) την σοφία του Θεού. Διότι, αν την είχαν αποδεχθεί, «ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν» (Αʼ Κορ. 2,7-9). «Κύριος της δόξης» είναι αυτός που φανερώνεται με την «δόξαν», το άκτιστο Φως Του, προ και μετά την σάρκωση, ο Χριστός.
Η Π.Δ. στην ουσία είναι σωτηριολογική (λυτρωτική) εμπειρία των Δικαίων της προ της σαρκώσεως περιόδου της ανθρωπότητος. Αυτή η εμπειρία της θεώσεως-σωτηρίας όμως λαμβάνει, σε κάθε εποχή, χώρα μέσα σε κάποιο ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιο. Επειδή οι σημαντικότεροι και περισσότεροι ενσαρκωτές αυτής της εμπειρίας υπήρξαν Εβραίοι, γιʼ αυτό το ιστορικοπολιτισμικό πλαίσιο της Π.Δ. είναι το εβραϊκό. Η πίστη μας είναι ιστορικό γεγονός, που κινείται μέσα στον ιστορικό χωροχρόνο. Γιʼ αυτό και στο ιερό Σύμβολο υπάρχει αναφορά στο αβουλότερο πλάσμα της ιστορίας και ανάξιο ρωμαίο αξιωματούχο, τον Πόντιο Πιλάτο. «Επί Ποντίου Πιλάτου…». Όμως ο ρωμαίος αυτός ηγετίσκος είναι τεκμήριο ιστορικό για τα εν Χριστώ τελεσθέντα «διʼ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν». Έτσι, «και ο Πιλάτος στο Σύμβολο», όπως λέγει και μια σερβική παροιμία.
Το ιστορικοπολιτισμικό πλαίσιο είναι όλως δευτερεύον και εύκολα αποσυνδέεται από την πίστη. Αυτό ισχύει και για το ελληνιστικο-ρωμαϊκό ιστορικό πλαίσιο της Κ. Διαθήκης. Τα δύο αυτά πλαίσια τεκμηριώνουν την ιστορικότητα των περιγραφομένων στην Αγία Γραφή. Μπορεί, συνεπώς, οι Εβραίοι να καυχώνται για το γεγονός ότι στο χώρο τους, ιστορικά, πραγματοποιήθηκαν τα θαυμάσια του Θεού στην Π.Δ. Αυτοί όμως είναι τελείως ξένοι προς αυτά, αφού τα απέρριψαν. Το ιστορικό πλαίσιο είναι δικό τους, αλλά τα πράγματα ξένα προς αυτούς, και ημών των Χριστιανών. Το ίδιο βέβαια θα μπορούσε να πει κανείς και για μας τους Έλληνες, ανάλογα με τη στάση μας έναντι του Χριστού. Το ιστορικό και πολιτιστικό πλαίσιο της Κ.Δ. μας ανήκει. Αν απορρίπτουμε όμως τον Χριστό, τότε είμαστε ξένοι προς την εν Χριστώ σωτηρία. «Περιούσιος λαός» του Θεού δεν είναι ΟΛΟΙ οι Εβραίοι, αλλʼ αυτοί που δέχθηκαν το περί Μεσσίου κήρυγμα των Δικαίων της Π.Δ., που οδηγεί στον Ιησού Χριστό. Σʼ αυτόν τον «περιούσιο λαό» ανήκουν όλοι οι π.Χ. άνθρωποι που έζησαν με την προσδοκία του Λυτρωτού (πρβλ Γεν. 49,10: «και αυτός προσδοκία εθνών»), όπως είπε παραπάνω ο Ιουστίνος. «Εν Χριστώ», στη σχέση δηλαδή και ενότητα με τον Χριστό, διαμορφώθηκε ιστορικά το «έθνος άγιον», που δεν αποτελείται από Έλληνες μόνο ή Ιουδαίους, αλλά από τους αληθινά Χριστιανούς, ανεξαρτήτως φυλής, καταγωγής, αίματος κ.λπ.
Άρα: από τα βιβλία της Π.Δ. σχέση με τη σωτηρία μας έχει το κήρυγμα των Προφητών (με πολύ αντιιουδαϊκό πνεύμα…) και όλων των Δικαίων, όπως ο Ιώβ, η Ρουθ, που δεν ήσαν εβραίοι. Τα κριτήρια είναι πνευματικά και όχι φυλετικά. Γιʼ αυτό είναι άγιοι της πίστεώς μας οι 7 Μακκαβαίοι παίδες, η μητέρα τους Σολομονή και ο πνευματικός τους πατέρας Ελεάζαρος και τους τιμούμε την 1η Αυγούστου, διότι ομολόγησαν την αλήθεια του Τριαδικού Θεού μας, και όχι διότι ήσαν εβραίοι. Όπως ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, μολονότι Ρώσος, ως άγιος τιμάται από τους Έλληνες, ή ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος κ.λπ. Αυτά είναι τα κριτήριά μας. Άλλη η τιμή, που αποδίδουμε στους ενδόξους προγόνους μας ή στους σοφούς μας, και άλλη η τιμή προς τους «ηγουμένους» της Πίστεώς μας, πνευματικούς οδηγούς μας και «προπάτορές» μας στην Πίστη (βλ. Εβρ. κεφ.11).
Μη ξεχνάμε όμως και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. Με την μετάφραση των Οʼ (Αλεξάνδρεια, 3ος-2ος π.Χ. αι.) η Π.Δ. «ελληνοποιείται». Υπάρχουν δε και βιβλία παλαιοδιαθηκικά ή τμήματα βιβλίων γραμμένα πρωτοτύπως ελληνιστί, όπως λ.χ. η Σοφία Σολομώντος, με σαφείς επιρροές πλατωνικές, όπως απέδειξε ο σοφός εβραιολόγος δάσκαλός μου αείμνηστος Βας. Βέλλας (+1970). Οι συγγραφείς της Κ.Δ., εξάλλου, παραπέμπουν στην μετάφραση των Οʼ και όχι στην εβραϊκή Π.Διαθήκη. Η Π.Δ. των Οʼ περιέχει 49 βιβλία-κείμενα, ενώ η εβραϊκή 36. Αυτό το θεολογικό πρόβλημα αναπτύσσεται στην διδακτορική διατριβή μου (Το ζήτημα της Μεταφράσεως της Αγίας Γραφής…, Αθήνα 1977). Η προπαγανδιζόμενη από τους Δυτικούς Μισσιονάριους μετάφραση της Π.Δ., με την υπόδειξη του Κοραή, έγινε από το εβραϊκό και όχι το κείμενο των Οʼ, οπότε το ζήτημα έλαβε για μας και θεολογικό-δογματικό χαρακτήρα. Η Μετάφραση των Οʼ μπορεί να έγινε για χάρη των Ιουδαίων της διασποράς, που απέμαθαν τα εβραϊκά-αραμαϊκά, με την χρήση της όμως στην Κ.Δ. και στην πατερική μας παράδοση, είναι πλέον «ελληνική» υπόθεση και θα πρέπει να είμεθα υπερήφανοι γιʼ αυτό. Και από πλευράς γλώσσης, λοιπόν, αλλά και από πλευράς ερμηνευτικής, δεν έχει καμμία σχέση με τους Ιουδαίους-Ισραηλίτες, αλλά με μας τους Χριστιανούς.
Ας μην ερεθίζονται, λοιπόν, οι φανατικοί αρχαιολάτρες. Βέβαια, ενοχλούνται από το γεγονός ότι αναφερόμεθα σε πνευματικούς προπάτορές μας, που είναι, κυρίως, Εβραίοι (κατά σάρκα, όχι κατά πνεύμα όμως). Η θεολογία μας όμως, ως υπόθεση σωτηρίας-θεώσεως και όχι διανοητικής πολυπραγμοσύνης-δεν έχει σχέση με την ελληνική φιλοσοφία, αλλά με την εμπειρία των Δικαίων, που προετοίμασαν την ανθρωπότητα να δεχθεί την εν Χριστώ σωτηρία. Γιʼ αυτό είναι προπάτορές μας, «παιδαγωγοί εις Χριστόν» και πνευματικοί Πατέρες μας. Είναι λάθος, εξ άλλου, να νομίζουν κάποιοι, λόγω παχυλής άγνοιας (ή κακίας), ότι η Π.Δ. πρέπει να κριθεί ηθικολογικά. Ηθικά και ανήθικα βρίσκονται παντού. Αν εφαρμόζονταν ηθι(κολογι)κά κριτήρια, θα έπρεπε να απορριφθεί το μεγαλύτερο μέρος των Ομηρικών Επών. Εμείς όμως οι Ορθόδοξοι-Χριστιανοί, με το στόμα του Μ. Βασιλείου, του ελληνικότατου πατέρα μας, ονομάσαμε τα έπη του Ομήρου «αρετής έπαινον», μένοντας στα υψηλά και παραβλέποντας τα άλλα. Αυτό όμως προϋποθέτει αγάπη και διακριτική δύναμη…Το πνεύμα της Π.Δ., χριστιανικά, είναι ότι μέσα από αυτή τη δυσοσμία αναδύεται το «άνθος της αφθαρσίας», ο Σωτήρας-Χριστός (βλ. το γενεαλογικό κατάλογο του Κατά Ματθαίον κεφ.1). Αυτό σημαίνει ότι το θαύμα αυτό είναι του Θεού και όχι δικό μας. Αλλά που να τα καταλάβουν αυτά οι προκατειλημμένοι-και εθελοτυφλούντες-νεοειδωλολάτρες… Σε ένα όμως μας βοηθούν. Πρέπει να καταλάβουμε, επιτέλους, ότι δεν πρέπει-σήμερα-να αφιερώνουμε τόσες σελίδες στα σχολικά μας βιβλία για την εβραϊκή ιστορία, αλλά να μένουμε στο μεσιανικό κήρυγμά της και στην πνευματική παράδοση των προφητών, που όπως ελέχθη είναι σαφώς αντιεβραϊκή και αντιφαρισαϊκή. Ακούοντας, πάντως, ζωντανά τους συνθέτες κ.κ. Μαρκόπουλο και Θεοδωράκη, διαπίστωσα ότι έπεσαν θύματα των αντισημιτών, που όμως μέσα από τη μασονία καταξιώνουν τον σημιτισμό πανηγυρικότατα.
Όχι για λόγους «προσωπικούς» αλλά λόγω ποιμαντικού χρέους, θα σταθώ για λίγο σε ένα δισέλιδο σημείωμα του διευθυντή και εκδότη του περιοδικού «Δαυλός» κ. Δ.Ι.Λ(άμπρου), σχετιζόμενο με την Π.Δ. και τη θέση της στην λατρεία και την ζωή μας (Δαυλός, τ.223/Ιούλιος 2000, σ. 14192/3). Ο κ. Δ.Ι.Λ. μου κάνει την τιμή να αναφέρεται σε με, ως «φερέφωνο, άτυπο έστω» της Εκκλησίας της Ελλάδος και παρά την ανακρίβεια του χαρακτηρισμού, το θεωρώ τιμή, όπως άλλωστε και όλες τις μέχρι σήμερα ευγενικές και τόσο καλόβουλες αναφορές του περιοδικού στο όνομά μου και εκφράζω τις θερμές μου ευχαριστίες για την ηθική ενίσχυσή μου και την επιβεβαίωση της ορθότητος του αγώνα μου.
Ο κ. Δ.Ι.Λ. βαυκαλίζεται με την εντύπωση ότι το κείμενό μου, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ενδιάμεση Περιοχή» [τ. Δʼ (15), Άνοιξη 2000, σς.15-19] και αναφέρεται στη Π. Διαθήκη, ήταν απάντηση «επί τέλους και ύστερα από επτά ακριβώς έτη» στην ανοικτή επιστολή του προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, π
ου απαιτούσε την αποβολή της Π.Δ. «από την Θρησκεία των Ελλήνων» (1993). Λυπούμαι, διότι αγνοούσα μέχρι πρόσφατα τελείως την «ανοικτή επιστολή» του κ. Λ., το δε άρθρο για την Π.Δ. γράφθηκε ενημερωτικά, μετά από παράκληση του εκδότη της «Ε.Π.» καθηγητή κ. Δημ.Ν.Κιτσίκη και φίλου του κ.Λ. Αν ο κ. Κιτσίκης, για να εξυπηρετήσει τον κ.Λ. προκάλεσε την σύνταξη και δημοσίευση του άρθρου μου, δεν γνωρίζω. Χαίρω, όμως, διότι «είτε προφάσει, είτε αληθεία» (Φιλ. 1,18) δόθηκε η ευκαιρία στον κ. Λ. να σχολιάσει το κείμενό μου, σε με δε να απαντήσω τώρα σʼ αυτό εδώ το βιβλίο.
Ο κ.Δ.Ι.Λ. δημοσιεύει ένα μικρό απόσπασμα του άρθρου μου, που κάπως αυξημένο βρίσκεται στις προηγηθείσες για το θέμα της Π.Δ. σελίδες, για να επιχειρήσει τις πολύ εποικοδομητικές κρίσεις του. Το μόνο που θα κάμω εδώ είναι να απαντήσω σε κάποια σημεία-θέσεις του επικριτού μου για την αποκατάσταση της αλήθειας:
α) Γράφει ο κ.Λ για την Π.Δ.: «και δυστυχώς ιερού βιβλίου και ημών των Ελλήνων». Του απαντώ ότι η Π.Δ. υπό την μορφή της μεταφράσεως των Οʼ είναι «ευτυχώς ιερό βιβλίο και ημών των Ελλήνων Ορθοδόξων» και όχι των Ελλήνων-νεοπαγανιστών. Αυτό εμείς το σεβόμεθα και απαιτούμε να το σέβονται και οι άλλοι. Όσο για το «ηθικό ποιόν των ¨αγίων προπατόρων¨ μας», ήδη δόθηκε απάντηση παραπάνω. Επαναλαμβάνω όμως και εδώ, ότι αν ελέγχαμε ηθικά (ηθικολογικά) την αρχαία γραμματεία μας, ένα μεγάλο μέρος των έργων των αρχαίων προγόνων μας θα έπρεπε να οβελισθεί. Αλλά εμείς, ως Ορθόδοξοι Έλληνες-πατερικοί, γνωρίζουμε ότι και από τα αρνητικά σημεία των έργων της ελληνικής και χριστιανικής αρχαιότητος «παιδευόμεθα» κατά τη θέση του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, του μεγαλύτερου ελληνιστού της πατερικής μας παραδόσεως. Έπειτα, προπάτορές μας είναι οι Δίκαιοι (=Άγιοι) της Π.Δ. πνευματικά, όπως ήδη αναπτύχθηκε παραπάνω, πρόγονοί μας δε οι αρχαίοι Έλληνες ήρωες και σοφοί, και καυχώμεθα γιʼ αυτό, διότι και αυτοί τον Χριστό ως Αυτοαλήθεια αναζητούσαν […]
β) Ειρωνεύεται ο κ.Λ. την φράση του κειμένου μου «κακόβουλη άγνοια», διότι ενώ «ξέρει γράμματα»-είναι γεγονός- δεν γνωρίζει όλες τις σημασίες της λέξεως «άγνοια» (βλ. Λεξικό «Φυτράκη», 1993 σελ. 7). Αγνοώ δεν σημαίνει μόνο «δεν γνωρίζω», οπότε αυτή η «άγνοια» ασφαλώς δεν μπορεί να είναι κακόβουλη (ευχαριστώ τον κ. Λ. που έμμεσα έτσι, με χαρακτηρίζει βλάκα), αλλά και «δεν αναγνωρίζω» κάποιον ή κάτι, «δεν παραδέχομαι» δηλαδή. Σʼ αυτή την περίπτωση η «άγνοια» μπορεί να είναι «κακόβουλη»…
γ) Για τα «ανθελληνικά αποσπάσματα της Π.Δ.» και κυρίως τα «4 εν συνόλω τους ανθελληνικώτατα βιβλία των Μακκαβαίων», που επισημαίνει ο κ.Λ. (το 4ο είναι ψευδεπίγραφο) έχουν από πολλούς γραφεί πολλά. Είναι γνωστό το ιστορικό κλίμα, στο οποίο συντάχθηκαν τα βιβλία των Μακκαβαίων (βʼ αι. π.Χ.), μέσα σε έντονες αντιθέσεις με τους όχι πάντα άξιους διαδόχους-επιγόνους του Μ. Αλεξάνδρου (κυρίως τον Αντίοχο Δʼ, 175-164 π.Χ.). Από πλευράς ιστορικής, ως πηγές μιας εποχής και τα βιβλία αυτά έχουν τη θέση του στην Π.Δ. και την ιστορία της πίστεώς μας. Οι επτά δε Μακκαβαίοι Παίδες τιμώνται για την αγιότητά τους και πνευματικότητά τους, και τους αγώνες τους εναντίον της ειδωλικής πλάνης, με βάση τον εθνικό, αλλά και «υπερεθνικό» χαρακτήρα της Πίστεώς μας, όπως και παραπάνω ανέπτυξα.
δ) Ο κ. Λ. επιμένει ιδιαίτερα – και δίκαια – στο επίμαχο κείμενο του Προφήτου Ζαχαρίου (κεφ.9, στ.12 ε: «Και εξαρώ το αίμα των αλλοφύλων…»). Πράγματι, όταν γράφει το κείμενο «και εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων…», προκαλεί τον μη έχοντα σχέση με την επιστήμη της Π.Δ. και κρίνοντα επιφανειακά. Έχω δηλώσει επανειλημμένως ότι οι στίχοι αυτοί περιέχονται στο εβραϊκό πρωτότυπο, αλλά και σʼ αυτό «οβελίζονται», τοποθετούνται σε αγκύλες, κριτικά, διότι ΔΕΝ ανήκουν στην προφητεία του Ζαχαρίου, που εγράφη στον ΣΤʼ αι. προ Χριστού, αλλά προστέθηκαν στην εποχή των αγώνων των Εβραίων (Μακκαβαίων) εναντίον των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου (4ος αι. π.Χ. και ε.) και κυρίως του Αντιόχου Δʼ (175-164 π.Χ.) που επιδίωξε τον βίαιο εξελληνισμό τους, δηλαδή την υπόταξή τους στην ειδωλολατρία. Στις επιστημονικές όμως εκδόσεις πρέπει να περιέχονται στο προφητικό κείμενο εντός αγκυλών οι στίχοι – παρά τη μη γνησιότητά τους – και αυτό πρέπει να το γνωρίζει ο κ. Λ. ως επιστήμων.
Παρόλο που η πνευματική ερμηνεία του χωρίου αυτού δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα, όπως και η σύνδεσή του με ιστορικά γεγονότα του απωτάτου παρελθόντος, δεν θα είχα αντίρρηση προσωπικά, για την «φειδώ των ασθενών», που έλεγε και ο Λούθηρος, και την αποστόμωση των αναζητούντων αφορμές, για να πολεμήσουν και συκοφαντήσουν την Ορθόδοξη Πίστη μας, να αφαιρεθεί το κείμενο από την μετάφραση των Οʼ, ή έστω να τίθεται και εδώ σε αγκύλες ως παρέμβλητο. Η «τόλμη» όμως του κ. Λ. φθάνει τόσο μακριά, ώστε να αναφέρεται στο κλασικό Δωδεκαπρόφητον του παγκοσμίως αναγνωρισμένου παλαιοδιαθηκολόγου και εβραιολόγου Βασιλείου Βέλλα με τη φράση «κάποια έκδοση ενός ιδιώτου»! Αληθινά ισχύει (και) εδώ το «ει γαρ έγνω, ου κατέγνω»… Ίσως ο «Δαυλός» έχει χάσει κάθε επαφή με την επιστήμη, ασχολούμενος μόνο με μυθολογίες! Εμέ μπορεί ο «Δαυλός» του κ. Λ. να με αποκαλεί συχνά «σοφιστή» και γνωστό «ρασοφόρο». Δεν θα ανταποδώσω τα ίδια, αποκαλώντας τον «αγράμματο», αλλά μου δίνει κάθε δικαίωμα να τον ονομάσω φανατικό. Παρόλο που είμαι πρόθυμος να συμφιλιωθώ μαζί του, αρκεί να αποδεχθεί την θεότητα του Ι. Χριστού και την μοναδικότητά Του στη σωτηρία (Πραξ. 4,12).
ε) Δυστυχώς όμως βρίσκομαι στην πολύ δυσάρεστη θέση να κατηγορήσω τον κ. Λάμπρου, ότι συκοφαντεί σκαιότατα και ανέντιμα την πίστη μας για πράγματα που αγνοεί πλήρως, διότι του λείπει κάθε «εκ των ένδον» σχέση με τη λατρεία μας και κάθε βιωματική επαφή με την εκκλησιαστική πραγματικότητα. Γράφει: «..ο Δαυλός, όταν δημοσίευσε το αιμοβόρο αυτό ανθελληνικό κείμενο (σημ. Γ.Δ.Μ.: του Ζαχαρίου), το έλαβε από επίσημη έκδοση της Π. Διαθήκης κυρωμένη με έγκριση μητροπολιτών, αλλά και από τα λειτουργικά βιβλία, που αναγινώσκονται και σήμερα στις εκκλησίες και τα μοναστήρια της Ελλάδος, όπου δεν υπάρχουν αγκύλες». «Ποίον σε έπος (τέκνον) φύγεν έρκος οδόντων;». Περικοπές από το βιβλίο του πρ. Ζαχαρία διαβάζονται λειτουργικά: Την Παρασκευή της Τυροφάγου μετά την Τριθέκτη-Ηʼ, 7-17. Εις τον Εσπερινόν-Ηʼ, 19-23. Στην Αʼ ʽΏρα της Μ.Παρασκευής-ΙΑʼ, 10-13 και στον Μ.Εσπερινό της Αναλήψεως-ΙΔʼ, 4-11. Όλες οι περικοπές αυτές έχουν θεολογικό περιεχόμενο. Παρακαλώ τον κ. Λάμπρου να μας κάνει γνωστό πότε και που διαβάζεται λειτουργικά το επίμαχο χωρίο. Εγώ του λέγω, ως κληρικός και ως θεολόγος, ότι δεν χρησιμοποιείται ΠΟΤΕ αυτό το κείμενο ως λειτουργικό ανάγνωσμα στην εκκλησιαστική μας λατρεία. Ο ίδιος ψεύδεται! Αλλά δεν θα προχωρήσω σε άλλα σχόλια. Περιμένω να δω αν θα έχει την ελληνική λεβεντιά να ζητήσει συγγνώμη όχι από εμέ, αλλά από τον Ελληνισμό, τον οποίο δεν τιμά ασφαλώς ψευδόμενος. Η τυχόν δε επίκληση «άγνοιας» κάνει το έγκλημα έτι βαρύτερο!
στ) Κάτι ανάλογο ισχύει και για ένα σημείωμα με τον τίτλο «Οι παιδαγωγικές επιδράσεις της Π.Δ.», του ιδίου ακριβώς πνεύματος, που δημοσιεύθηκε στο ίδιο περιοδικό (τ.137, Μάιος 1993, σ. 7949-7954) και υπογράφεται από τον κ. Σ. Πανάγο. Παρουσιάζει ο κ. Π. μια σειρά παλαιοδιαθηκικών χωρίων, που τα θεωρεί αντιπαιδαγωγικά («το ζήτημα είναι εκτός των άλλων και ζήτημα εκπαιδευτικό, παιδαγωγικό»). Το ερώτημα όμως και εδώ είναι: που και πότε διδάσκονται τα χωρία αυτά στην παιδεία μας; Ή πότε αναγινώσκονται στη λατρεία μας; ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ, του απαντώ! Μάλλον, λοιπόν, ανειλικρινής και πονηρά είναι η κατακλείδα του σημειώματός του: «Δεν μένει, λοιπόν, παρά να απαλλαγούν οι Χριστιανοί – και μάλιστα οι Έλληνες Χριστιανοί – από τις κατάφωρες αρνητικές επιδράσεις». Ποιες όμως επιδράσεις, αφού ουδέποτε διδάσκονται στην παιδεία (αυτά τα χωρία που αναφέρει), ούτε αναγινώσκονται στην λατρεία μας; Οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι – και στην λατρεία μας – Άγιοι Πατέρες, επέλεξαν ό,τι πνευματικότερο και παιδαγωγικότερο προς ανάγνωση. Και όμως, πολλά «αντιπαιδαγωγικά» - κατά το πνεύμα του κ. Π. – από τα αρχαία μας κείμενα διδάσκονται στο σχολείο! Όπως δε είπαμε παραπάνω, εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες δεν θέλουμε να «απαλλαγούμε» από αυτά, απλώς διότι δεν είμεθα Ελληνομάχοι.
Η ακροτελεύτια φράση του κ. Πανά
γου είναι το καλύτερο ερέθισμα, για να κλείσουμε κι μεις αυτό το σημείωμά μας. Γράφει: «Όσο είναι καιρός, οι θρησκευτικοί ταγοί του έθνους μας οφείλουν να αποκαθάρουν την θρησκεία μας». Όχι, φίλτατοι παγανιστές και ορθοδοξομάχοι! Επιθυμία σας κρυφή και ανομολόγητη δεν είναι η «κάθαρση» της «θρησκείας» μας αλλά η απόρριψη και καταστροφή της. Μόνο αυτό θέλετε και επιδιώκετε. Αλλʼ αυτό δεν θα γίνει ποτέ! Όχι, διότι είμαστε άξιοι εμείς, αλλά διότι είναι Μεγάλος ο Θεός μας, που θα 'λεγε και ο Μακρυγιάννης, ο ολόκληρος και ακέραιος Έλληνας (ως Ορθόδοξος), που θα ʽπρεπε να τον μιμηθείτε.
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
«ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ Ή ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑ;»
Εκδόσεις «Αρμός»
Η Παλαιά Διαθήκη, αμετάθετο θεμέλιο της Χριστιανικής Πίστεως
Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές
Δεν είναι εβραϊκή ιστορία η Π.Δ. Απλώς οι προφήτες και οι δίκαιοι είναι Εβραίοι και θεόπτες. Εξάλλου η Π.Δ. είναι παιδαγωγός εις Χριστόν. Και στον αγώνα μας πριν φτάσουμε την τελειότητα της Κ.Δ. περνούμε από την Π.Δ. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που ο αγ. Γρηγόριος Νύσσης παρουσίασε σε έργο του ως πρότυπο τελειότητας τον προφήτη Μωϋσή
:D
:D
Ίσως σας ενδιαφέρει...
Η αυθεντία της Παλαιάς Διαθήκης (Αρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυκας Ι.Μ. Πατρών)
http://www.alopsis.gr/modules.php?name= ... le&sid=227
Χρήστος
Η αυθεντία της Παλαιάς Διαθήκης (Αρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυκας Ι.Μ. Πατρών)
http://www.alopsis.gr/modules.php?name= ... le&sid=227
Χρήστος
Το επιστημονικό Συνέδριο, που οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη από την «Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών», με θέμα: «ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ. ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΜΟΣ - ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ», διεξήγαγε τις εργασίες του από 25-27 Μαΐου 2003, στην Αίθουσα Τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ανακοινώθηκαν τριάντα τρεις (33) εισηγήσεις από ισαρίθμους ειδικούς εισηγητάς, κληρικούς, μοναχούς, πανεπιστημιακούς καθηγητάς και ερευνητάς.
ΜΕΡΙΚΑ ΜΟΝΟ από τα ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ είναι τα επόμενα, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΣΥΖΗΤΟΥΜΕ.
1) Η νεοειδωλολατρία ή νεοπαγανισμός ή αρχαιολατρία δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά παγκόσμιο φαινόμενο. Η προσπάθεια αναβιώσεως των αρχαίων εθνικών θρησκειών, εκμεταλλευόμενη τα πατριωτικά αισθήματα των ανθρώπων, αποτελεί επιδίωξη της λεγομένης «Νέας Εποχής», στην οποία και εντάσσεται. Ενισχύεται από τις κατά τόπους Μασσονικές Στοές, οι οποίες ενδιαφέρονται όχι για κάποια συγκεκριμένη θρησκεία, αλλά για την προώθηση του συγκρητισμού και την πρόσδεση των ανθρώπων σε μία πανθρησκεία, ώστε να επιβληθεί παγκοσμίως η Νέα Τάξη πραγμάτων.
2) Η απομάκρυνση από τον αληθινό Θεό και η λατρεία των κτισμάτων, είναι τέχνασμα του Διαβόλου. Έχει ως κίνητρο τον εγωισμό και σκοπό την αυτοθέωση. Υποθάλπει τις κατώτερες επιθυμίες και ηδονές, η εκπλήρωση των οποίων δημιουργεί πολέμους, έριδες, αναστατώσεις, καταρράκωση της μοναδικής αξίας του ανθρώπου ως εικόνος Θεού, όπως μοναδικά και αξιόπιστα διδάσκει ο Απόστολος Παύλος στο πρώτο κεφάλαιο της «Προς Ρωμαίους» επιστολής. Το ήθος των θεών του Δωδεκαθέου είναι χειρότερο του ήθους των χειρότερων ανθρώπων. Γι' αυτό και η λατρεία τους απορρίφθηκε από τούς αρχαίους Έλληνες σοφούς, ως ανόητη και απαξιωτική για τον άνθρωπο.
3) Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ
Η απόρριψη της Παλαιάς Διαθήκης, εμφανίζει τον νεοπαγανισμό ως αντίπαλο του Ιουδαϊσμού. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, ΟΜΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΤΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΚΟΙΝΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΑΜΦΟΤΕΡΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ. ΔΕΝ ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΕΜΦΑΝΩΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΡΥΨΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ. Οι δύο όμως Διαθήκες, Παλαιά και Καινή, είναι αλληλένδετες και αποτελούν αδιαίρετη ενότητα. ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΑ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥΣ ΚΕΙΜΕΝΑ, που διακονούν ως δύο θεραπαινίδες, το ένα σχέδιο του Θεού, για τη σωτηρία του ανθρώπου, σε διαφορετικές εποχές και διαφορετικά επίπεδα. Η Καινή χωρίς την Παλαιά είναι μετέωρη, ενώ η Παλαιά χωρίς την Καινή μένει ανερμήνευτη και ανεκπλήρωτη, ένα απλό βιβλίο της ιστορίας των Εβραίων. Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΚΑΙ ΠΡΟΕΒΑΛΕ ΤΗΝ Π. ΔΙΑΘΗΚΗ, ΩΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΚΟΥ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ. Το ίδιο έπραξαν και οι Απόστολοι, όπως και η Εκκλησία κατόπιν στη θεολογία και στη λατρεία, αλλά και η χριστιανική Παιδεία στο Βυζάντιο και μετά το Βυζάντιο. Οι νεοειδωλολάτρες ακολουθούν σε αυτό τούς αρχαίους Γνωστικούς, τούς οποίους κατεδίκασε η Εκκλησία. Στα νεώτερα χρόνια, την Παλαιά Διαθήκη πολέμησαν και υποτίμησαν οι άθεοι διαφωτιστές, με αρχηγό τον Βολταίρο. Η πολεμική κατά της Παλαιάς Διαθήκης στον σημερινό Ελληνισμό, αντιγράφει δυτικά αθεϊστικά παραδείγματα και αξιοποιεί εθνικιστικά - ρατσιστικά κίνητρα, κατά τα πρότυπα του εθνικοσοσιαλισμού του Χίτλερ.
ΜΕΡΙΚΑ ΜΟΝΟ από τα ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ είναι τα επόμενα, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΣΥΖΗΤΟΥΜΕ.
1) Η νεοειδωλολατρία ή νεοπαγανισμός ή αρχαιολατρία δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά παγκόσμιο φαινόμενο. Η προσπάθεια αναβιώσεως των αρχαίων εθνικών θρησκειών, εκμεταλλευόμενη τα πατριωτικά αισθήματα των ανθρώπων, αποτελεί επιδίωξη της λεγομένης «Νέας Εποχής», στην οποία και εντάσσεται. Ενισχύεται από τις κατά τόπους Μασσονικές Στοές, οι οποίες ενδιαφέρονται όχι για κάποια συγκεκριμένη θρησκεία, αλλά για την προώθηση του συγκρητισμού και την πρόσδεση των ανθρώπων σε μία πανθρησκεία, ώστε να επιβληθεί παγκοσμίως η Νέα Τάξη πραγμάτων.
2) Η απομάκρυνση από τον αληθινό Θεό και η λατρεία των κτισμάτων, είναι τέχνασμα του Διαβόλου. Έχει ως κίνητρο τον εγωισμό και σκοπό την αυτοθέωση. Υποθάλπει τις κατώτερες επιθυμίες και ηδονές, η εκπλήρωση των οποίων δημιουργεί πολέμους, έριδες, αναστατώσεις, καταρράκωση της μοναδικής αξίας του ανθρώπου ως εικόνος Θεού, όπως μοναδικά και αξιόπιστα διδάσκει ο Απόστολος Παύλος στο πρώτο κεφάλαιο της «Προς Ρωμαίους» επιστολής. Το ήθος των θεών του Δωδεκαθέου είναι χειρότερο του ήθους των χειρότερων ανθρώπων. Γι' αυτό και η λατρεία τους απορρίφθηκε από τούς αρχαίους Έλληνες σοφούς, ως ανόητη και απαξιωτική για τον άνθρωπο.
3) Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ
Η απόρριψη της Παλαιάς Διαθήκης, εμφανίζει τον νεοπαγανισμό ως αντίπαλο του Ιουδαϊσμού. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, ΟΜΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΤΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΚΟΙΝΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΑΜΦΟΤΕΡΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ. ΔΕΝ ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΕΜΦΑΝΩΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΡΥΨΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ. Οι δύο όμως Διαθήκες, Παλαιά και Καινή, είναι αλληλένδετες και αποτελούν αδιαίρετη ενότητα. ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΑ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥΣ ΚΕΙΜΕΝΑ, που διακονούν ως δύο θεραπαινίδες, το ένα σχέδιο του Θεού, για τη σωτηρία του ανθρώπου, σε διαφορετικές εποχές και διαφορετικά επίπεδα. Η Καινή χωρίς την Παλαιά είναι μετέωρη, ενώ η Παλαιά χωρίς την Καινή μένει ανερμήνευτη και ανεκπλήρωτη, ένα απλό βιβλίο της ιστορίας των Εβραίων. Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΚΑΙ ΠΡΟΕΒΑΛΕ ΤΗΝ Π. ΔΙΑΘΗΚΗ, ΩΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΚΟΥ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ. Το ίδιο έπραξαν και οι Απόστολοι, όπως και η Εκκλησία κατόπιν στη θεολογία και στη λατρεία, αλλά και η χριστιανική Παιδεία στο Βυζάντιο και μετά το Βυζάντιο. Οι νεοειδωλολάτρες ακολουθούν σε αυτό τούς αρχαίους Γνωστικούς, τούς οποίους κατεδίκασε η Εκκλησία. Στα νεώτερα χρόνια, την Παλαιά Διαθήκη πολέμησαν και υποτίμησαν οι άθεοι διαφωτιστές, με αρχηγό τον Βολταίρο. Η πολεμική κατά της Παλαιάς Διαθήκης στον σημερινό Ελληνισμό, αντιγράφει δυτικά αθεϊστικά παραδείγματα και αξιοποιεί εθνικιστικά - ρατσιστικά κίνητρα, κατά τα πρότυπα του εθνικοσοσιαλισμού του Χίτλερ.
Τέλειος Θεός, και τέλειος και ΑΠΟΛΥΤΑ αναμάρτητος άνθρωπος, και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Σωτήρας τού κόσμου, Ιησούς Χριστός: «Εγώ θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, έως την συντέλεια τού κόσμου».