Γέρων Αιμιλιανός

[NIKOSZ]

Ο Γέροντας Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός, κατά κόσμον Αλέξανδρος Βαφείδης, Καθηγούμενος της καθʼ ημάς Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας από το 1973 έως το 2000, γεννήθηκε στην Νίκαια Πειραιώς το 1934 από ευσεβείς γονείς, η καταγωγή του όμως έχει μικρασιατικές ρίζες. ʽΗ εκ πατρός γιαγιά του Ευδοξία ήταν Κωνσταντινουπολίτισσα, ο δε παππούς του Αλέξανδρος κατήγετο από την Σηλυβρία της Θράκης και φοίτησε στην περιώνυμη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το έτος 1906 μετοίκησαν στα Σήμαντρα της ευλογημενης γης της Καππαδοκίας, όπου χρημάτισαν δημοδιδάσκαλοι για τις ανάγκες του ελληνισμού, και στην Ελλάδα ήλθαν μετά τη μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών. Έγγαμοι όντες, επολιτεύοντο ως μοναχοί, αγρυπνώντες και προσευχόμενοι. Χαρακτηριστικό είναι ότι η γιαγιά εκοιμήθη ως μοναχή με το όνομα Ευταξία, η δε μητέρα του ως μοναχή Αιμιλιανή.

Ο Γέροντας κληρονόμησε από τον παππού τα πνευματικά και σωματικά χαρίσματα του και από την γιαγιά του ανεξάλειπτα πνευματικά βιώματα. Παιδιόθεν έφερε εντος του τον πόθο της αφιερώσεως και επιδιδόταν στην μελέτη του Ευαγγελίου και πολλών πατερικών βιβλίων, καθώς και στην αδιάλειπτη ευχή του Ιησού, απʼ όπου αρυόταν αυθεντικές απαντήσεις και θείες εμπνεύσεις για την πορεία της ζωής του. Έλαβε την πρωτοβάθμιον εγκύκλιο παιδεία στα Σήμαντρα Χαλκιδικής, όπου είχε εγκατασταθεί η γιαγιά του, ενώ την δευτεροβάθμια στην Νίκαια Πειραιώς, όπου διέμεναν οι γονείς του, με άριστη πάντοτε επίδοση. Τις σπουδές του συνέχισε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών·αρχικώς στην Νομική Σχολή επί δύο έτη, εν συνεχεία έ στη Θεολογική, για να λάβει ανάλογη με τις εφέσεις της ψυχής του μόρφωση.

Κατά την διάρκεια των πανεπιστημιακών σπουδών με ομάδα ομογνωμόνων και ομοφρονούντων φίλων του από τα γυμνασιακά χρόνια ανέπτυξε σπουδαία δράση, οργανώνοντας κατηχητικά, ομιλίες και άλλες εκδηλώσεις, όπου ανεδείχθησαν τα ψυχικά, πνευματικά, ηγετικά και οργανωτικά χαρίσματά του. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές, λόγω της παρεχομένης εκείνη την εποχή αγωγής και κατευθύνσεως, εσκέπτετο την Ιερωσύνη, με απώτερο σκοπό την εξωτερική Ιεραποστολή· έκρινε όμως ότι θα ήταν καλύτερο να αρχίσει την προετοιμασία για τον σκοπό αυτό σε ένα μοναστήρι. Απευθύνεται τότε προς τον μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Διονύσιο, πού μόλις είχε αναλάβει τα ποιμαντικά του καθήκοντα και είχε φήμη φιλόμαχου επισκόπου.

Ήλθε στα Τρίκαλα το 1960 και ανέθεσε τα καθʼ εαυτόν στον ποιμενάρχη, ο οποίος την 9η Δεκεμβρίου 1960 τον έκειρε μοναχό με το όνομα Αιμιλιανός. Ως μοναχός ενεγράφη στο Μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Αγίου Βησσαρίωνος Δουσίκου. Την 2η του ίδιου μηνός ο σεβασμιώτατος τον χειροτονεί διάκονο στον Ιερό ναό Αγίας Παρασκευής Τρικάλων κα εν συνεχεία τον αποστέλλει σε διάφορες μονές των Μετεώρων, οι οποίες διήρχοντο τότε περίοδο λειψανδρίας, έως ότου τον χειροτόνησε Ιερέα στην Ιερά Μονή Βυτουμά. κατά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το έτος 1961.

Μετά την εις Πρεσβύτερον χειροτονία του εγκατεβίωσε στην Ιερά Μονή Αγίου Βησσαρίωνος Δουσίκου, όπου και παρέμεινε επί ένα τετράμηνο, έως τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους. Στον έρημο και απομονωμένο εκείνον τόπο έζησε σε πλήρη απομόνωση και ησυχία, ζητώντας εμμόνως και εκτενώς τον Θεόν, «τον λυτρούμενον από καταιγίος και όλιγοψυχίας». Ο Κύριος, εν τη προνοία του, έγινε ευήκοος εις τας μυστικάς κραυγάς του, επεφάνη εις τον δούλον του και μεταμορφώνοντας την ύπαρξή του εν φωτί, του απεκάλυψε «οδούς ζωής». Εστράφη πλέον με όλον του τον πόθο και τις δυνάμεις στην μοναχική ζωή και μέσα από τα εναπομείναντα λείψανά της οραματίζεται με ανυπέρβλητο θάρρος και πτεροφυά ελπίδα την αναβίωση και ανακαίνισή της.

Στο τέλος του 1961, έχοντας και ο μητροπολίτης Τρίκκης τον ίδιο πόθο για την μοναχική ζωή, τον μετεκάλεσε από το Δούσικο και τον κατέστησε ηγούμενο στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Μεγάλου Μετεώρου. Εκεί, μόνος κατʼ αρχάς παρά το πάντοτε εύθραυστον της υγείας του, ενισχύοντας τον εαυτόν του με μεγαλόθυμον υπομονή, αόκνως καλλιεργεί την ασκητική, μυστική και μυστηριακή ζωή. Αγρυπνεί, προσεύχεται αδιαλείπτως και επιδίδεται σε εμβριθέστατη και διαρκή μελέτη πατερικών, ασκητικών και εκκλησιαστικών έργων. Με ακόρεστη δίψα αναζητεί, ευρίσκει και ερευνά κάθε κείμενο που αναφέρεται στην οργάνωση και λειτουργία του ορθοδόξου μοναχισμού και μάλιστα του κοινοβιακού, εμβαθύνοντας στους μοναχικούς θεσμούς της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας και στα τυπικά διακεκριμένων αρχαίων μονών.

Ενώ η πολιτεία του ήταν καθαρώς ασκητική, στην 1η Ιανουαρίου του 1962 ο μητροπολίτης του έδωσε το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του ανέθεσε την διακονία του κηρύγματος, της εξομολογήσεως και της διαπαιδαγωγήσεως της νεότητας στην επαρχία του, ορίζοντάς τον προϊστάμενο στον θεομητορικό ναό αγίας Επισκέψεως Τρικάλων. Ήρεμος, εύχαρις πάντοτε και προσηνής, ιεροπρεπής και αρχοντικός, λειτουργεί σχεδόν καθημερινώς, έκτοτε και μέχρι της ασθενείας του, ζει και ζωογονείται εκ του Άρτου της ζωής·«Θεόν φέρων έν τοις σπλάγχνοις του και θεϊκαίς αστραπαίς εξαστράπτων», εξέρχεται εκ των σπηλαίων του ως λύχνος καιόμενος και φαίνων τοις πιστοίς, σαγηνεύοντας τον λαό του Θεού με τα πνευματέμφορα κηρύγματά του και καταρτίζοντας αυτόν «έν πάση σοφία και συνέσει πνευματική». Στα εξομολογητήρια τον περικύκλωνε πλήθος νέων και παιδιών, χάριν των οποίων προσέφερε αφειδώς κόπο, χρόνο, δάκρυα, προσευχή, «έτι δέ καί τήν εαυτού ψυχήν». Νέα περίοδος άρχισε από τούδε στην ζωή του σεβαστού Γέροντος. Δέν είναι πλέον μόνος·γίνεται «πατήρ» διά πολλούς «υιούς καί θυγατέρας τού Θεού», ζει καί αισθάνεται ως αληθής απόστολος. Η ζωή του είναι αφιερωμένη στα τέκνα του μετά πάσης ελευθερίας, χωρίς να αναμένει ποτέ, έως τέλους, ούτε την ελάχιστη ανταπόδοση και ανταπόκριση. Εκ του πλήθους αυτών αρκετοί σκέπτονται την μοναχική ζωή και, συν τω χρόνο, εδημιουργήθη ο πρώτος πυρήνας της αδελφότητος της Μονής του Μετεώρου, ενώ άλλοι στρέφονται στον κλήρο ή στην οικογενειακή ζωή, όλοι πάντως ως μία ευρύτερη πνευματική οικογένεια με κέντρο το μοναστήρι.

Το 1963 εγκαταστάθηκαν στο Μεγάλο Μετέωρο οι δύο πρώτοι μοναχοί, και από το σχολικό έτος 1965-66 πλειάς μαθητών του γυμνασίου πολιτεύονται πλέον ως δόκιμοι πλησίον του. Την 6η Αυγούστου 1966 ο Γέροντάς του μητροπολίτης Διονύσιος τον έκειρε μεγαλόσχημο μοναχό. Η ζωή του Μετεώρου και η πορεία του νεαρού, πλην όμως χαρισματούχου τέκνου του, κατευφραίνουν εμφανώς την καρδιά του σεβασμιωτάτου και την γεμίζουν με χρηστές ελπίδες. Στην αρχή της θεμελιώσεως της μοναχικής ζωής στα Μετέωρα συμβουλεύεται και συνάπτει πνευματικούς δεσμούς με σύγχρονές του οσιακές μορφές: Αθανάσιον Χαμακιώτη, παπα-Δημήτρη Γκαγκαστάθη, Αμφιλόχιον Πάτμου, Φιλόθεον Ζερβάκο, Σίμωνα Αρβανίτη, Δαμασκηνόν Κατρακούλη. Την ίδια περίοδο συνδέεται με τους διαπρεπείς νυν Σέρβους ιεράρχας και φοιτητάς τότε τού Πανεπιστημίου Αθηνών, πνευματικά τέκνα του αγίου Γέροντος και στύλου της σερβικής Εκκλησίας μακαριστού π. Ιουστίνου Πόποβιτς, των οποίον θα επισκεφθεί στην Σερβία (1976), ως Καθηγούμενος πλέον της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας.

Την ίδια εποχή ο Γέροντας άρχισε και τις προσκυνηματικές του πορείες στο Άγιον Όρος, για να συλλέξει πλούτον πνευματικής εμπειρίας. Γνωρίζεται τότε με τον αείμνηστο Γέροντα Παΐσιο και, φθάνοντας μέχρι την ακρώρεια του Άθωνος, συναντά τον μέγα αθλητή της υπακοής παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτη. Έκτοτε, μεταξύ των δύο ανδρών αναπτύσσεται ιδιαιτέρα πνευματική σχέσις, για την οποία ο οσιωθείς παπα- Εφραίμ έλεγε συχνά: «Βρήκα τον απολεσθέντα Γέροντά μου, έναν άλλο Γέρο-Ιωσήφ, τον χρυσόγλωσσο κα σεβαστό Γέροντα Αιμιλιανό».

Το 1968, με την κουρά των νεαρών τότε υποτακτικών, απαρτίζει την αδελφότητα του Μετεώρου και, με βαθειά προνοητικότητα ή καλύτερα προόραση, θέτει τις βάσεις της κοινοβιακής ζωής. Με το διορατικό του βλέμμα εξ αρχής εκλέγει κα προκρίνει ως διάδοχό του τον μαθητή τότε Γυμνασίου Εμμανουήλ Ράπτη, τον σημερινόν Καθηγούμενον της Ιεράς Μονή; μας πανοσιολογιώτατον αρχιμανρίτην Ελισαίον.

Κατά το έτος 1972, μετά από πολυετή δοκιμασία κα δυσκολίες, είναι έτοιμος ο πρώτος πυρήνας της γυναικείας μοναστικής αδελφότητος, η οποία με Προεστώσα την νυν Γερόντισσα Νικοδήμη εγκατεστάθη προσωρινά στην Ιερά Μονή Αγίων Θεοδώρων, εγ
γύς των Μετεώρων. Ενώ η γυναικεία αδελφότης ήταν ακόμη στα σπάργανα, ο σοφός Γέροντας ετοίμαζε τον εσωτερικό Κανονισμό της --πνευματική διαθήκη και το μόνο γραπτό κείμενό του--, που σε τελική μορφή παρεδόθη στις αδελφές την 5η Μαΐου 1975, όταν πλέον είχαν εγκατασταθεί οριστικά στο σημερινό Μετόχι.

Μετά την αδόκητη προς Κύριον εκδημία του μακαριστού μητροπολίτου Διονυσίου τον Ιανουάριο το 1970, την ανάγκη εξασφαλίσεως περισσότερον ήσυχου και καταλλήλου μοναστικού τόπου για την αδελφότητα, μακριά από τον θόρυβο και τον τουρισμό, καθώς και την επίμονη παράκληση της εν λειψανδρία τότε ευρισκομένης Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, τέλη του 1973, η αδελφότης του Μετεώρου μεταφυτεύεται στο Αγιώνυμον Όρος. Επειδή η θέσης του ηγουμένου στην Ιερά Μονή ήτο κενή λόγω κοιμήσεως του μακαριστού αρχιμανδρίτη Χαραλάμπους, ο Γέροντας την 25 Νοεμβρίου 1973 εκλέγεται από τούς παλαιούς αδελφούς της Ιεράς Μονής, κατά τα αγιορειτικά τυπικά, Καθηγούμενος της Μονής και ακολούθως ενθρονίζεται την 17η Δεκεμβρίου από την Ιερά Κοινότητα.

Την εγκατάσταση της Μετεωριτικής συνοδίας στον Ιερό Άθωνα χαιρέτισαν οι αγιορείται πατέρες με πολλές ελπίδες· και όντως ακολούθησαν και άλλες συνοδίες, ώστε να αυξηθούν κατά πολύ οι μοναχοί. στο Άγιον Όρος.

Ο σεβαστός Γέροντας, συγχρόνως με την αγρυπνητική ζωή του, την Θεία Λειτουργία και τα λοιπά καθήκοντά του, επιδόθηκε στην αναδιοργάνωση της εσωτερικής ζωής της νέας αδελφότητος. Με σοφία κα διάκριση προσλαμβάνει την αγιορειτική παράδοση με τα υπάρχοντα τυπικά της, θέτει κα την προσωπική του σφραγίδα —«στοιχών τοίς θείοις Κανόσι» των αγίων Πατέρων, τους οποίους τόσο πολύ αγάπησε κα με διακαή δίψα κα κόπο έφερε κα πάλι στο φως- και δημιουργεί το τυπικό της Μονής. Εκκεντρίζει με σεβασμό κα αγάπη στην πείρα των παλαιών γερόντων τον νεανικό ενθουσιασμό, την αφοσίωση και τον ζήλο των νεωτέρων μοναχών, αυξάνοντας κατά πολύ την αδελφότητα. Με την εν γένει χρηστή διοίκησή του και την πατρική διαποίμανσι ανόρθωσε το κύρος και προέβαλε την μακραίωνα παράδοση της παλαιφάτου αυτής Ιεράς Μονής.

Μετά την τακτοποίηση της συνοδίας του στο Άγιον Όρος, ενδιαφέρεται πατρικώς για την εγκαταβίωση της συμπηχθείσης γυναικείας αδελφότητος στην Ορμύλια Χαλκιδικής την 5η Ιουλίου του 1974 στο παλαιό Βατοπαιδινό μετόχι Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, το οποίο αγοράσθηκε από την Ιερά Μονή μας, και με την έγκριση του επιχωρίου επισκόπου και την συνδρομή της Ιεράς Κοινότητος; κατέστη και λειτουργεί έκτοτε ως Μετόχιον αυτής.

Μυρίους κόπους κα πόνους κατέβαλε για την ανακαίνιση του ερειπωμένου και μικρού αυτού Μετοχίου, του οποίου κατηξιώθη να γίνει σοφός και μεγαλόφρων κτίτωρ, διότι τα πάντα έπρεπε να αρχίσει εκ του μηδενός. Εξασφαλίζοντας την απαραίτητη για την ησυχία πέριξ του Μετοχίου έκταση, άρχισε το 1980 την κτιριακή ανοικοδόμηση, «ευδοκία καί χάριτι Θεού» αλλά και με την συνδρομή του πιστού λαού, ώστε σε μία περίπου δεκαπενταετία αναπτύχθηκε ένα μεγάλο Κοινόβιο. Απερίγραπτη ήταν η χαρά και η συγκίνησής του κατά την θεμελίωση του Καθολικού του Μετοχίου την 14η Σεπτεμβρίου 1980 από τον μητροπολίτη Κασσανδρείας κυρό Συνέσιο, στο σεπτό πρόσωπο του οποίου συνήντησε τον διακριτικό και νουνεχή επίσκοπο. Το Μετόχι, την 25η Οκτωβρίου 1991 διά Σιγγιλιώδους Πατριαρχικού Γράμματος της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος του Οκουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, έλαβε Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή αξία.

Ακολουθώντας το παράδειγμα των Πατέρων, των βοηθούντων τους εν ανάγκαις και ασθενείαις συνανθρώπους, ιδρύει το 1982 πλησίον του Μετοχίου το Κέντρον πνευματικής και κοινωνικής συμπαραστάσεως «Παναγία η Φιλανθρωπινή» —κληροδότημα του αειμνήστου καπετάν Ιωάννου Χατζηπατέρα , το οποίο λειτουργεί με την εποπτεία και φροντίδα τής γυναικείας αδελφότητος, ως ταπεινή και ανιδιοτελής προσφορά στον λαό της περιοχής.

Ο Γέροντας θεωρούσε ως Σιμωνόπετρα και όλα τα Μετόχια της: την Ανάληψη στην Αθήνα, τον Άγιο Χαράλαμπο στην Θεσσαλονίκη, τον ʽΌσιο Νικόδημο στον Πεντάλοφο Γουμενίσσης· καί στην Γαλλία τον Άγιο Αντώνιο, την Μεταμόρφωση και την Αγία Σκέπη. Για όλα έδειξε ενδιαφέρον, στοργή και συμπαράσταση, διότι πολλοί συγκομίζονται εκεί, βρίσκοντας την Εκκλησία τόσο κοντά τους.

Ιδιαίτερη πρόνοια και επιμέλεια έδειξε για τούς προστρέχοντας εις αυτόν ετεροδόξους αλλοδαπούς, πολλούς εκ των οποίων κατήχησε, βάπτισε και έκειρε. Ανάμεσά τους ξεχωριστή θέση κατέχουν οι αρχιμανδρίται π. Πλακίδας Deseille και π. Ηλίας Ragot, μαζί με τις συνοδείες τους· από αυτές, κατά το διάστημα 1979 έως 1984 και με την διαρκή καθοδήγηση και συμπαράσταση του Γέροντος, γεννήθηκαν, όπως αναφέραμε, τα τρία Μετόχια της Σιμωνόπετρας στη Γαλλία: ένα άνδρο, του Αγίου Αντωνίου, και δύο γυναικεία, της Αγίας Σκέπης και της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, τα οποία αποτελούν φυτώρια του Ορθοδόξου μοναχισμού στην Δύση.

Από το 1980 μετέβη μερικές φορές στα Μετόχια της Γαλλίας, για να κατευθύνει και να ενισχύσει τις νέες αδελφότητες. Επισκέφθηκε τότε και τον μακαριστό Γέροντα Σωφρόνιο στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Essex Αγγλίας, με τον οποίον συνδέθηκε με αμοιβαία αγάπη και βαθειά πνευματική σχέση· το 1988 μάλιστα παρέστη στις εκεί τελετές αγιοποιήσεως του Γέροντος Σιλουανού και των εγκαινίων του ομωνύμου ναού του, ενώ το 1993, λίγο προ της κοιμήσεως του Γέροντος Σωφρονίου, ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή του να ευλογήσει την τελευταία κατοικία του στην νεόκτιστη κρύπτη.

Ο Γέροντας συμμετείχε ως Καθηγούμενος στα κοινά του Αγίου “Όρους στις συνάξεις των ανωτάτων Θεσμικών οργάνων του, της Δισενιαυσίου Ιεράς Συνάξεως και της Εκτάκτου Διπλής Ιεράς Συνάξεως, με την πείρα δε και διάκρισή του συνέβαλε προθύμως στην διευθέτηση πολλών αγιορείτικων υποθέσεων. Εκπροσώπησε επίσης πολλές φορές το Άγιον Όρος στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στην Ελληνική Πολιτεία και αλλού, ως μέλος Ιεροκοινοτικών Επιτροπών και εξαρχικών αποστολών.

Εργαζόμενος κυρίως ως πνευματικός πατήρ της Μονής του και της αδελφότητος του εν Ορμυλία Ιερού Μετοχίου, τον περισσότερο χρόνο του διέθετε τόσο στην πληροφορία της διακονίας αυτής, όσο και στην εντρύφηση της μοναχικής ζωής στην φιλτάτη του μόνωση κα ησυχία. Η αγάπη του όμως για τον λαό του Θεού και στην Εκκλησία τον έκανε να ανταποκρίνεται ενίοτε και στις προσκλήσεις των κατά τόπους αρχιερέων ή και άλλων φορέων, για ομιλίες ή συμμετοχή του σε Θεολογικά-μοναχικά συνέδρια στην Ελλάδα, στην Κύπρο ή άλλού, προς καταρτισμό του χριστεπωνύμου πληρώματος.

Προορώμενος τον Κύριον ενώπιον του διά παντός, αντιπαρήρχετο με πολλήν φυσικότητα και απολύτον ηρεμία και χαρά κάθε δυσκολία, δεχόμενος τα πάντα ως Θεία ευλογία. Με την αυτή διάθεση δέχθηκε και την μεγάλη πυρκαϊά του Αυγούστου του 1990, η οποία κατέκαυσε το Άγιον Όρος και απείλησε σοβαρά την Μονή μας.

Στις αρχές του 1995 ένας μόνιμος κλονισμός της υγείας του υποχρέωσε τον σεβαστό Γέροντα να αποσυρθεί σταδιακώς από τα ηγουμενικά καθήκοντά του και να εγκαταλείψει το περιπόθητο μοναστήρι του και το πεφιλημένο του Άγιον Όρος. Το έτος 2000 ο σεπτός Πατήρ παρέδωσε την σκυτάλη της ηγουμενίας —στον νυν Καθηγούμενον της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας πανοσιολογιώτατον αρχιμανδρίτη Ελισαίο, ο οποίος με υϊικόν σεβασμό συνεχίζει το έργο του— και ο ίδιος εφησυχάζει στο Μετόχι της Ορμύλιας, «ανταναπληρών τά υστερήματα τών Θλίψεων τού Χριστού έν τη σαρκί αυτού, υπέρ τού σώματος τού Χριστού, ο έστιν ή ʽΕκκλησία, μέ πολλήν υπομονήν και καρτερίαν».

Από τον πλούσιον πνευματικόν αμητό του Γέροντος ελάχιστα κείμενα είδαν το φως της δημοσιότητος κατά τις ημέρες της δράσεώς του, διότι ο ίδιος, έχοντας ως μόνον σκοπό τον καταρτισμό και την οικοδομή των πνευματικών του τέκνων ή τού ποιμνίου της Εκκλησίας, απέφευγε ταπεινοφρόνως την έκδοσή τους.

Ο λόγος του Γέροντος Αιμιλιανού χαρακτηρίζεται από την βιωματική προσέγγιση των θεμάτων, την βαθιά ανάλυση των νοημάτων και το πηγαίο της εκφράσεως. Οι κατηχήσεις του αποτελούν πολύτιμη κληρονομιά και παρακαταθήκη για τους μοναχούς του· κρατήρ πεπληρωμένος «οίνου ακράτου», ο οποίος με την επʼ εσχάτων σιωπή του κατέστη «περικεχρυσωμένος κα περιηργυρωμένος», διαφυλάσσεται από τις δύο αδελφότητες ως τιμαλφέστατον κειμήλιο και εκχέεται στην Εκκλησία του Θεού ως διακονία αγάπης.

Την καταγραφή των πολυπληθών κατηχήσεων και ομιλιών του ανέλαβε η
γυναικεία αδελφότης του Μετοχίου Ορμυλίας, η οποία και προέβη στην έκδοσή τους το έτος 1995. εγκαινιάζοντας την σειρά «Κατηχήσεις και Λόγοι». Στα πλαίσια της σειράς αυτής έχουν κυκλοφορήσει τέσσερεις τόμοι: Σφραγίς Γνησία (1995), Ζωή έν Πνεύματι (1998), Αγαλλιασώμεθα τω Κυρίω (1999), Θεία Λατρεία — Προσδοκία και όρασις Θεού (2001). Παράλληλα με την ελληνική έκδοση, οι Κατηχήσεις μεταφράζονται στην γαλλική, αγγλική, ρουμανική, ρωσική και σερβική γλώσσα.

Η δημοσίευσις συνόλου του πνευματικού έργου του πολύφθογγου Πατρός αποτελεί φροντίδα υϊικής αγάπης και αιωνίου ευγνωμοσύνης των τέκνων του, και αναμένεται να καλύψει σε πολλούς τόμους ποικιλία Θεμάτων: ομιλίες και κηρύγματα, ερμηνεία ασκητικών Πατέρων (αββά Ησαΐου Ησυχίου πρεσβυτέρου, Γρηγορίου Σιναΐτου, Μαξίμου του Ομολογητή, οσίου Θαλασσίου, οσίου Θεογνώστου), ερμηνεία μοναστικών κανόνων (Αντωνίου του Μεγάλου, αγίου Αυγουστίνου, αγίου Μακαρίου αγίου Παχωμίου), μοναχικοί θεσμοί και πρακτική ζωή (μοναχισμός μοναχικός κανών, η ζωή του μοναχού, σχέσεις Γέροντος κα υποτακτικού) ερμηνεία βίων αγίων (οσίου Νείλου του Καλαβρού, οσίου Ρωμύλου), ερμηνείες Βιβλικών, υμνολογικών και θεολογικών κειμένων (ψαλμών, προφητειών, ύμνων, κ.ά.).

Η ηγουμένισσα του Γέροντος στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας αξιολογείται ήδη ως μία από τις ευλογημένες περιόδους της νεωτέρας ιστορίας της Μονής, για την οποία η ιδία σεμνύνεται συμπίπτει δε, θεομητορική προστασία με την ευρύτερη αθρόα επάνδρωση και ακτινοβολία συνόλου του Αγίου ʽΌρους. Όπως το διατυπώνει όμως ο ίδιος, «ή μοναστική αδελφότης του Κοινοβίου ζώσα μέ τόν ίδιον αυτής ρυθμόν, ζή ουσιαστικώς έν τ ʽΕκκλησία διά τήν ʽΕκκλησίαν ώς η καρδία ή μέλος τι σώματος, καί δέν εκτιμάται από τήν ανάπτυξιν δραστηριότητος αλλά, κυρίως, από τήν εραστιχήν αναζήτησιν τού Θεού. Ούτως οί μοναχοί αποβαίνουν θεοειδείς, ελκύοντες καί τούς άλλους πρός τήν θείαν ζωήν» (Τυπικόν Ιερού Κοινοβίου Ορμυλίας).


ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΣΕΡΑΠΙΩΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ

Βιβλιογραφία:

ΣΥΝΑΞΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΕΙΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ

ΕΚΔΟΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΣ 2003

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑΣ

[Misha]

Φίλε Νίκο δεν απευθύνομαι σε σένα γιατί γνωρίζω τις αγαθές σου προθέσεις...

αλλά θέλω να κάνω μια παρατήρηση...

το "μηδένα προ του τέλους μακάριζε" είναι μια αρχή που οι σοφοί άνθρωποι τηρούσαν παλαιόθεν....

νομίζω ότι ούτε ο π.Αιμιλιανός θα ήθελε τόσες πολλές τιμές από τα πνευματικά του παιδιά και αν μπορουσε θα εμπόδιζε όλη αυτη την παρακαιρη προσπάθεια προ θανάτου "αγιοποιήσεως" του......


ο Μ.Αντωνιος όταν ανεχωρησε απο αυτη την ζωή ακουσε από καποιον εναέριο δαίμονα να του λέγει:"Αντωνιε ,μου ξεφυγες" και απαντησε"Οχι,ακόμη"

μόνο όταν εφθασε στα χέρια του καλού Θεού παραδέχτηκε:"τωρα σου ξεφυγα" απευθυνόμενος στο ταγκαλάκι.

[stathis73]

Λίγο δύσκολος ο γέροντας Αιμιλιανός στο να τον κατανόησης, αν κάποιος δεν εχει διαβάσει-να ξέρει κάποια πράγματα βασικά-δογματικά, δεν θα τον καταλάβει, εγω διάβασα το βιβλίο του "γνήσια σφραγής" και να πώ την αλήθεια δεν "έτρεχε" το διάβασμα.

[stathis73]

[angieholi]

Λίγο δύσκολος ο γέροντας Αιμιλιανός στο να τον κατανόησης, αν κάποιος δεν εχει διαβάσει-να ξέρει κάποια πράγματα βασικά-δογματικά, δεν θα τον καταλάβει, εγω διάβασα το βιβλίο του "γνήσια σφραγής" και να πώ την αλήθεια δεν "έτρεχε" το διάβασμα.

Στάθη θα συμφωνήσω μαζί σου. Ανάμεσα στα ασκητικά βιβλία του Γέροντα Αιμιλιανού πήρα και το "Ζωή εν Πνεύματι", το οποίο με "κόπο" προσπάθησα να διαβάσω αν και δεν καταλάβαινα πολλά.
Τελικά το έφτασα πριν τη μέση και το παράτησα διότι αν δεν είχες εμπειρία στις καταστάσεις της προσευχής και της εν γένει πνευματικής ζωής που αναφερόταν ,δεν μπορούσες να καταλάβεις τι έλεγε ο Γέροντας. Δηλαδή εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω, αυτό θέλω να πω...

[dionysisgr]

Οπως οταν ενας κουρασμενος οδοιπορος, που απεγνωσμενα διψα,
μολις θα φτασει στην πηγη με το τρεχουμενο νερο,
θα πιει οσο χρειαζεται ωστε να αναπαυσει την διψα του,
και δεν θα πιει ολη την πηγη, γιατι αυτο ειναι πανω απο τα μετρα του,
ετσι και εμεις απο τα κειμενα των Πατερων,
μπορουμε να "τρυγαμε" αυτο που ειναι ωφελιμο για τα μετρα μας.

Αυτο που δεν καταλαβαινουμε στην ουσια απο τους λογους του γ.Αιμιλιανου Σιμωνοπετριτου,
ειναι το βιωμα του, που περιγραφεται και μεταφερεται μεσα απο τους λογους του.
Περι αυτου προκειται. Οχι τους ιδιους τους λογους.

Δεν ειναι αυτα καθεαυτα τα σχηματα κατηχησεως για τις μοναστικες του αδελφοτητες,
που περιγραφει με λογο και διανοηματα, δυσκολο να τα κατανοησει οποιος εχει καποιο βαθμο,
ορθοδοξου αγωγης και θεολογικης γνωσης.

Αυτο δεν ειναι δυσκολο. Λιγη προσοχη στο κειμενο, καποια βοηθηματα, μελετη των Γραφων και βρισκεται η ακρη.
Αλλα δεν αρκει αυτο. Οπως συμβαινει με ολους τους πατερικους λογους. Χρειαζεται η μετοχη κατα το μετρο μας.

Ακριβως επειδη προκειται για βιωμα ζωντανο,
δηλαδη για την ιδια την τριβη, και την "παλη" του γεροντος Αιμιλιανου,
με τον Χριστο εν Πνευματι Αγιω, επι ετη πολλα, που μεταφερεται με τον λογο,
υπαρχει μια αποσταση απο το βιουμενο στο εκφερομενο, οχι με ευθυνη φυσικα του Γεροντα,
αλλα λογω του ελλειμματος-υστερησης του βιωματος, που παρουσιαζουν οι κατηχουμενοι και οι αναγνωστες,
και μονο καποιος ο οποιος δοκιμαζει τον εαυτο του πανω σε αυτα,
μπορει να συμμετασχει και να κοινωνει την ουσια των λεγομενων.

Αυτο που εναποκειται σε εμας, για τα μετρα μας, αυτα δηλαδη των αρχαριων στην πνευματικη ζωη, και δη λαϊκων,
ειναι να βλεπουμε το αριστο, να το εχουμε ως οδοδεικτη μπροστα μας, ως φαρο πορειας,
ωστε να κανουμε εμπνεομενοι εμεις το ελαχιστο, σε σχεση με αυτο μεν, αλλα εφικτο δε κατα το μετρο μας.

Ειναι σαν να βλεπει καποιος που σκυλοβαριεται και μιζεριαζει τον εαυτο του,
πανω στον καναπε, καποιους να τρεχουν μαραθωνιο.

Εαν επιμεινει να βλεπει, ισως και να ξυπνησει κατι μεσα του, και καποια στιγμη θα τρεξει και αυτος
κανα-δυο χιλιομετρα να ξεπιαστει λιγο, να του φυγει η σκουρια, και επειτα λιγο λιγο θα αρχισει να αυξανει
την ασκηση του, ξυπναει δηλαδη το φιλοτιμο.

Ετσι ειναι και στα πνευματικα. Διαβαζοντας καποιος τις κορυφες, αρχιζει να εχει την καλη ντροπη, την καλη αγωνια,
και αρχιζει μεσα του να γεννιεται μια διαθεση, για μια αμιλλα πνευματικη, για τον καλο αγωνα,
που οφειλει πρωτα πρωτα για την ψυχη του, να κανει, και με την χαρη του Χριστου, θα ερθουν και τα υπολοιπα.

Τα κειμενα αυτα, ακομα και ως ξερα τυπογραφικα στοιχεια, ως μελανι νεκρο και ανοργανο πανω στο χαρτι ενος βιβλιου,
φερουν μυστικα και απορρητα, μια χαρη, ενα αποσταγμα μαλλον χαριτος και αναβασεων που ομως κατακτιουνται μεσα απο κοπο, πονο και δακρυ, ειναι καρπος ενος δεντρου που απαιτει καθημερινο ποτισμα και φροντιδα με μυριους αγωνες και ξοδεμα καρδιας και ψυχης, ωστε μετα απο αρκετα χρονια να αποδωσει καρπο πολυτιμο, αιωνιο και αμεταθετο.

Γιατι τα χαρισματα του Θεου, ειναι αμετακλητα κατα τις ιδιοτητες Του, αλλα χορηγουνται μετα απο πολυ αγωνα και πιστη.

Ετσι ο Γερων Αιμιλιανος, κατεκτησε τον ουρανο, αφου εδωσε αιμα, ελαβε πνευμα, γεννησε με ωδινες χρονιες και επιπονες,
χιλιαδες πνευματικα τεκνα που στολιζουν το στερεωμα της μοναστικης και οχι μονο ορθοδοξου πολιτειας μας.

Και τωρα αναμενει ταπεινα και εχοντας τον πολυαθλο Ιωβ ως προτυπο, την δοκιμασια, για να παρει ετι περαιτερω στεφανους,
απο τον Αθλοθετη Μεγαλομαρτυρα του Γολγοθα Κυριο Ιησου Χριστο, που τοσο αγαπησε εκ κοιλιας μητρος του.

Ας εχουμε την ευχη του, και ας μην κουραζομαστε να μελετουμε τα λογια του,
που ειναι λογοι ζωης, λογοι εν πνευματι και αληθεια, λογοι αληθινης και πανευοσμου πνοης παραδεισου..