"Και είχον άπαντα κοινά", Αρχιμ.π.Αθανασίου Μυτιληναίου

[ΜΙΧΣ]

και είχον άπαντα κοινά (τα είχαν όλα κοινά)

Το γράμμα δεν μπορεί να αποδώσει πάντα την ακρίβεια. Τελεία γλώσσα δεν υπάρχει. Την ατέλεια αυτήν αναπληρώνει η αγάπη και η ταπείνωση.Ίσως μάλιστα ο Θεός αφήνει επίτηδες αυτήν την ατέλεια στις ανθρώπινες δυνατότητες επικοινωνίας ώστε να μένει χώρος που θα τον συμπληρώνει η αγάπη και η πίστη. Τί θα μπορούσαμε εκ πρώτης όψεως να κατανοήσουμε εάν βλέπαμε κατά γράμμα το "είχον άπαντα κοινά";

Τί ακριβώς είχαν από κοινού;

Οι πρώτοι χριστιανοί στην πραγματικότητα δεν είχαν κοινή περιουσία ούτε φυσικά κοινή κοίτη (κοινό κρεββάτι, κοινοκτημοσύνη συζύγων).

αλλά απλώς έκαναν κοινά δείπνα.

Αυτό προέκυψε λόγω του ενθουσιασμού μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος την Πεντηκοστή και εξυπηρετούσε την συγκεκριμένη ανάγκη εκείνη την εποχή για τους χριστιανούς των Ιεροσολύμων. Το ίδιο γινόταν αλλά σε κάπως πιο αδύναμη εκδοχή και με τους Κορινθίους (ος μεν πεινά, ος δε μεθύη). Είχαν κοινό ό,τι αφορούσε στο τραπέζι, στα φαγητά.

Αυτό το χωρίο έχει παρεξηγηθεί εξαιρετικά.

Η παρεξήγηση αυτή δεν είναι καινούργια, αλλά ειδικά στην εποχή μας έχει τονισθεί ιδιαίτερα, καθώς η εποχή μας, ο 20ός αι. είναι εποχή κοινωνικών ανακατατάξεων.

και τα κτήματα και τας υπάρξεις επίπρασκον και διεμέριζον αυτά πάσιν καθότι αν τις χρείαν είχεν

Εδώ αγαπητοί μου βρισκόμαστε σε μία έξοχη θέση της ζωής της πρώτης Εκκλησίας αλλά και μια θέση εξαιρετικά παρεξηγημένη (στην εποχή μας κυρίως). Όταν μετά το κήρυγμα του Πέτρου κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και της καθόδου του Αγ. Πνεύματος πίστεψαν στον Ιησού 3 χιλιάδες άνθρωποι ασφαλώς μέσα σ' αυτούς βρίσκονταν και φτωχοί και πλούσιοι. Η αγάπη εξεχύθη στις καρδιές τους και θέλησαν να εκφράσουν αυτήν την αγάπη με τα κοινά τραπέζια.

Όπως λέγει και ο Κύριος στον Φαρισαίο: όταν ποιείς δοχήν...κάλεσαι πτωχούς αυτούς που δεν μπορούν να σου το ανταποδώσουν δηλαδή, ώστε να είναι ανιδιοτελές αυτό το μοίρασμα, αυτή η κοινωνία των αγαθών σου με τους άλλους.

Το να καλείς κάποιον να φάει μαζί σου είναι δηλωτικό χαράς, κοινωνίας των προσώπων. Οι πρώτοι χριστιανοί θέλησαν να έχουν αυτήν την κοινωνία με τους φτωχότερους αδελφούς τους με μία κοινή τράπεζα, καθώς διαπιστώνουν όμως ότι άλλοι είχαν και άλλοι δεν είχαν να φάνε προσφέρονται ώστε να εκλείψει αυτό το πρόβλημα.

Μέχρι τότε ο καθένας κοιτούσε το σπίτι του. Το 1ο θαύμα της Πεντηκοστής είναι ότι πλέον ενδιαφέρονται και για τους άλλους, η αλλαγή ήθους μιας κοινωνίας είναι το σπουδαιότερο θαύμα που μπορεί να συμβεί, από οποιαδήποτε νεκρανάσταση.

Το θαύμα του Αγίου Πνεύματος είναι ότι αλλοιώνονται οι καρδιές,γίνονται οι άνθρωποι καινούργιοι.

Έτσι λοιπόν ό,τι εσημειώθη αποτελεί την θαυμαστή εκείνη παρόρμηση του πλήθους των πιστευσάντων: να πωλούν τα υπάρχοντά τους και να μοιράζουν τα αγαθά στους φτωχούς. Ας προσέξουμε όμως. Υπήρχε μία παρόρμηση. Από έναν ενθουσιασμό που γεννούσε η καινούργια πίστη,

Το Πνεύμα του Θεού ήταν που τους ώθησε να το κάνουν αυτό. Αντικείμενο της πωλήσεως; 'Τα κτήματα' (η ακίνητη περιουσία) και 'αι υπάρξεις' η κινητή περιουσία.

Είναι αξιοσημείωτη η χρήση παρατατικού χρόνου (επίπρασκον): φαίνεται εδώ πως όλο αυτό ήταν μια πράξη συνεχείας,ένα φαινόμενο διαρκείας, και όχι κάτι που έγινε μία ημέρα ή για μία εβδομάδα.

Πρέπει να δούμε αυτό το χωρίο βαθύτερα, για τους εξής 2 λόγους:
α)είναι πολύ σπουδαίο, καθώς δίνει μιαν εικόνα της ζωής και της πολιτείας της πρώτης χριστιανικής εκκλησίας και ακόμα επειδή

β) η εποχή μας (την οποίαν χαρακτηρίζει πλησμονή κοινωνιολογικών προβλημάτων) έρχεται να παρεξηγήσει και να κακοποιήσει και να βγάλει συμπεράσματα κακοποιημένα και αναληθή.

Πρέπει να ερμηνεύσουμε όσο είναι δυνατόν επειδή

1. εδόθηκαν ερμηνείες ανακριβείς και ανευλαβείς και

2.Το χωρίο έγινε χώρος για εκμετάλλευση ιδίων επιδιώξεων (ιδίως στην εποχή μας) από όσους προσπαθούν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο αυτό της 1ης χριστιανικής εκκλησίας των ιεροσολύμων ότι επρόκειτο περί μιάς κοινωνικής επαναστάσεως η οποία κατεπνίγη δυστυχώς από τα ιδιοτελή συμφέροντα των ολίγων (Ρωμαίων και πλουσίων Ιουδαίων). Ας προσέξουμε πολύ. Εχαρακτήρισαν τον αρχηγό της 'κινήσεως' αυτής (την ονόμασαν 'κίνηση', δηλ επανάσταση) τον Ιησού ως κοινωνιστή και ως αγωνιστή για την κοινωνική δικαιοσύνη. Τέτοιες ερμηνείες δόθηκαν σε αυτήν την περικοπή.

μια όμως προσεκτικότερη ανάλυση του κειμένου και μια ακριβής ιστορική γνώση της ζωής της 1ης εκκλησίας θα άλλαζε οπωσδήποτε ριζικά την εικόνα που δίνουν αυτοί οι ερμηνευτές.

Πράγματι, αν ρίξει κανείς μία ματιά στο συγκεκριμένο χωρίο (Πρ 2,44) θα βγάλει το συμπέρασμα ότι πρόκειται περί κοινοκτημοσύνης, περί ενός κοινοβίου, ότι δηλαδή απεπειράτο (γινόταν προσπάθεια) η δημιουργία μιας κοινοβιακής (στην γλώσσα μας σοσιαλιστικής) κοινωνίας. Μιας κοινωνίας όπου τα συμφέροντα και όλα θα είναι κοινά.

Δεν πρόκειται όμως περί αυτού:

Διότι

--1ον. Η πώληση των κτημάτων δεν ήταν αναγκαστική αλλά ελευθέρα. Κανείς δεν ανάγκαζε κάποιον να πουλήσει την κινητή ή ακίνητη περιουσία του. Και εάν κανείς δεν επωλούσε την περιουσία του για να εισφέρει τα χρήματα στο κοινό ταμείο επ' ουδενί δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως κακός χριστιανός, και να αποκοπεί από την Εκκλησία (από την δήθεν 'κίνηση').

Το Πνεύμα του Θεού προέβλεψε για να δώσει εν καιρώ τω δέοντι τις απαντήσεις προς εκείνους που θα επρόκειτο να κακοποιήσουν την αλήθεια. Τυπικό παράδειγμα γι αυτό: η ιστορία του Ανανία και της Σαπφείρης (Πρ 5): Δεν μπήκε τυχαία το συγκεκριμένο παράδειγμα μέσα στο βιβλίο των Πράξεων. Εδώ έχουμε ένα ζευγάρι, οι οποίοι έγιναν χριστιανοί, πούλησαν το χωράφι τους και σκέφτηκαν ότι δεν θα τα δώσουν όλα, αλλά μόνο μέρος από τα χρήματα, στο κοινό ταμείο. Θα δείξουμε έτσι ότι δεν υστερούμε από τους άλλους, θα έχουμε το 'δικαίωμα' να τρώμε στα κοινά τραπέζια. Θα πούμε όμως ότι προσφέρουμε όλα τα χρήματα που πήραμε από το χωράφι. Πηγαίνει ο Ανανίας, πράττει όπως συμφώνησε με την σύζυγό του και αναφέρει στον απ. Πέτρο πως αυτά είναι όλα τα χρήματα από το χωράφι.

Απ.Πέτρος: Γιατί ο σατανάς πλήρωσε την καρδιά σου...
1. ώστε να πεις ψέμματα στο Πνεύμα το Άγιον και
2. να καταχραστείς απο την τιμή του χωραφιού;

1. Εάν σου έμενε δεν ήταν δικό σου;
Δικαίωμά σου δεν ήταν να το πουλήσεις ή όχι;
2. Και εάν ακόμα το πουλούσες, στην εξουσία σου δεν ήταν να κρατήσεις τα χρήματα;

Πού ήταν άρα το αμάρτημα του Ανανία; Το αμάρτημα του Ανανία ήταν στο ψέμμα, και όχι φυσικά διότι εκράτησε μέρος των χρημάτων που πούλησε το χωράφι όπως θα συνέβαινε σε μία σοσιαλιστική κοινοβιακή κοινωνία, όπου θα ήταν υπόλογος εκείνος που θα κρατούσε για τον εαυτό του χρήματα, για να τρώει καλύτερα αυτός, προσβάλλωντας έτσι το κοινωνικό σύνολο. Δεν ήταν εκεί το αμάρτημα. Το αμάρτημα του Ανανία, που το πλήρωσε με την ζωή του ήταν ότι είπε ψέμματα. Στο ψεύδος ήταν η αμαρτία του και όχι στο ότι δεν έδωσε όλα τα χρήματά του στο κοινό ταμείο.

Σαφέστατος ο Πέτρος: ουχί μένον σοι έμενεν...

Συμπέρασμα: 1. Εάν ήθελε ο ιδιοκτήτης, πουλούσε
2. Εάν πουλούσε μπορούσε να κρατήσει όλο το αντίτιμο ή μέρος.

Δεν υπήρχε κανένας καταναγκασμός. Δεν έχουμε κοινοβιακή κοινωνία. Αφού ο καθένας πουλούσε κατά το δοκούν, όπως ήθελε και εάν ήθελε.

--2ον Αυτή η νομιζομένη κοινοκτημοσύνη δεν επεξετείνετο σε όλα τα αγαθά (όπως θα συνέβαινε σε ένα αληθινά κοινοβιακό σύστημα (όπως πχ σε ένα μοναστήρι) όπου δεν έχεις προσωπική περουσία, καθώς το υπόσχεσαι. Αυτό όμως είναι μόνον εάν το θέλεις. Γι' αυτό και δεν εξαναγκάζεται κανένας να γίνει μοναχός. Δεν είναι οπωσδήποτε ανάγκη ο κάθε πιστός να γίνει μοναχός. Συνεπώς ο πιστός δύναται να έχει την περιουσία του. Μπορείς να έχεις ένα σπίτι και ένα χωράφι. Να πουλήσεις το χωράφι και να κρατήσεις το σπίτι. Αλλά σε ένα κοινόβιο, σε μία κοινοβιακή (σοσιαλιστική) κοινωνία, η οποία έχει πολλές αποχρώσεις και πολλές κλιμακώσεις, δεν μπορεί ο ιδιοκτήτης να έχει επιλογές και προτιμήσεις, ή όλα θα ανήκουν στο κοινόβιο ή τίποτε, αλλιώς δεν θα έχουμε κοινοκτημοσύνη. Δεν μπορείς να πεις έχω 10 χωράφια, θα πουλήσω το ένα, και θα κρατήσω τα 9, δεν μπορείς να το πεις αυτό.

--3ον Η ιδιοκτησία δεν κατελύετο. Υπήρχε ιδιοκτησία στην 1η χριστιανική εκκλησία. Ουχί μένον σοι έμενεν.. Δεν ήταν δικό σου; 1. Αν δεν το πουλούσες 2. τα χρήματα δεν ήταν πάλι δικά σου;

Με αυτούς τους λόγους του Αποστόλου Πέτρου βλέπουμε ότι διατηρείται η ιδιοκτησία.

Είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά (που λέμε αυτήν την στιγμή). Διευκρίνιση π. Αθανασίου: Δόξα τω Θεώ δεν έχω περιουσία, ως μοναχός, οπότε δεν θα μπορούσε κανείς εύκολα να πει πως αυτά τα λέω για να καλύψω προσωπικές μου επιλογές και επιδιώξεις. Μόνο τον Λόγο του Θεού ερμηνεύουμε. Γι αυτό καταγράφουμε τα αγιογραφικά χωρία και τα πατερικά όπου υπάρχουν για να δειχθεί ότι δεν λέμε ό,τι μας αρέσει,αλλά ό,τι λέγει ο Λόγος του Θεού.

Στον 3ον αυτόν λόγο, φαίνεται ότι πρόκειται περί μιας καθαρά προαιρετικής προσφοράς. Εάν ήθελες, προσέφερες. Δεν σου παίρνανε με το ζόρι το χωράφι.

Έχουμε λοιπόν όχι κατάλυση της περιουσίας, της ιδιοκτησίας αλλά
του εγωισμού, της ιδιοτελείας και της φιλαργυρίας.

Διότι αυτό θέλει ο Κύριος. Είπε κάποτε στους Φαρισαίους οι οποίοι ήταν φιλάργυροι και εμυκτήριζον (κορόιδευαν) τον Κύριο τους είπε την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, επειδή ηταν φιλαργυροι:
Ο πλούσιος τρώει κ πίνει, και ο φτωχός κάθεται στον πυλώνα του και προσπαθεί να χορτάσει με τα ψιχουλάκια που τινάζει ο πλούσιος από το τραπέζι του. Προσέξτε όμως, θα πει κάποιος, ό,τι θα πει. Έχουμε και την άλλη όψη.

Μετά τον θάνατό τους, στον Παράδεισο είναι ο φτωχός Λάζαρος (στους κόλπους του Αβραάμ) ενώ στον Άδη είναι ο πλούσιος. Και ανοίγει τώρα ο διάλογος μεταξύ δύο πλουσίων (καθώς και ο Αβραάμ ήταν 'σφόδρα πλούσιος' (Γέν 13,2)). Ο ένας στον Ουρανό και ο άλλος στον Άδη. Πώς πήγε στον Παράδεισο ο Αβραάμ;
Ο Αβραάμ δεν κολλούσε στα χρήματα ήταν γενναιόδωρος, φιλόξενος. Δεν είναι ο πλούτος, η ιδιοκτησία καθ εαυτήν που ρίχνει τον άνθρωπο στην κόλαση, αλλά είναι η στάση που θα πάρει κανείς απέναντι στα χρήματα. Γι αυτό και οι Μαθητές μετά το περιστατικό με τον πλούσιο νεανίσκο λένε στον Κύριο και τίς δύναται σωθήναι; και Εκείνος τους απαντά: .Τα αδύνατα παρ' ανθρώποις..Το θέμα είναι εάν γίνεις πνευματικός άνθρωπος θα βρεις τον τρόπο. Άρα βλέπουμε πως δεν πρόκειται περί καταλύσεως της ιδιοκτησίας, αλλά του εγωισμού, της φιλαργυρίας και της ιδιοτελείας.

Αναιρούμε την κακοποίηση της περικοπής που έχουν κάνει οι σύγχρονοι ερμηνευτές. Και μάλιστα αυτές οι κακοποιημένες ερμηνείες κυκλοφορούν ευρύτατα...


--4ον Η κάθε προσφορά δεν είχε διάσταση κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά διάσταση ελεημοσύνης. Δεν βάζουμε κάτω το κριτήριο της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά της ελεημοσύνης. Ενώ σε ένα κοινοβιακό κοινωνικό σύστημα δεν μπορεί να μπει το στοιχείο της ελεημοσύνης. Η ελεημοσύνη θεωρείται ως προσβολή της αξιοπρεπείας της προσωπικότητος. Είναι πολύ φυσικό να υπάρχει αυτό, διότι στους ανθρώπους τους αποξενωμένους από το Πνεύμα του Θεού είναι άγνωστη και η αγάπη, και η ελεημοσύνη και η ταπεινοφροσύνη.
Διότι, αν γίνει βέβαια σωστή χρήση της ελεημοσύνης, εκείνος που δίνει δείχνει την αγάπη του και εκείνος που λαμβάνει την ταπεινοφροσύνη του. Και ο ένας και ο άλλος ωφελείται πνευματικά.
Εάν υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη όπως σε ένα κοινοβιακό σύστημα, θα υπήρχε μία σκληρότητα αισθημάτων. Θα υπήρχε η απαιτητικότητα, όχι η λεπτότητα των αρετών που θα χαρακτήριζε τους χριστιανούς.


--5ον Η εκουσία πτωχεία εθωρείτο αρετή και συνεπώς επιθυμητή. Αναφέρεται το παράδειγμα του Βαρνάβα (Υπάρχοντος αυτώ αγρού...) Γιατί; Διότι ο Βαρνάβας ήθελε να αφιερωθεί στο έργο του Θεού. Ζητούσε την εκουσία πτωχεία, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο. Είχε ένα χωράφι το πούλησε, ξόφλησε με την περιουσία εκούσια, θεληματικά.
Όπως και οι Απόστολοι, θεληματικά είναι πτωχοί, όπως φαίνεται και στο περιστατικό της θεραπείας του χωλού από τον απ. Πέτρο: αργύριον και χρυσίον ουχ υπάρχει μοι... (όχι ξέχασα να πάρω, ξέχασα τα λεφτά στο σπίτι) αλλά αυτό που έχω αυτό σου δίνω..

Είχε χρήματα, είχε καράβια, δίχτυα όπως και ο Ιωάννης, όμως τα άφησαν και ήσκησαν την εκουσία πτωχεία. Σε ένα κοινοβιακό σύστημα οι κυβερνώντες φυσικά δεν μένουν απένταροι ούτε πτωχοί --ούτε όμως ευοδούται η εκουσία πτωχεία. Διότι η βάση σε ένα κοινοβιακό κοινωνικό σύστημα είναι η απόλαυση των υλικών αγαθών, για αυτά τα αγαθά αγωνίζεται μια τέτοια κοινωνία, και αγωνιζομένη γι αυτά εποφθαλμιά τα αγαθά των άλλων, καθώς μπροστά τους βλέπουν μόνο την ευημερία..τί θα φάω τί θα πιω..να μη φας εσύ παραπάνω από μένα, αυτό που τρως εσύ να το φάω κι εγώ.. Πόσο διαφορετικά είναι αυτά..Διαμετρικά αντίθετα.. Το ένα εκούσιο το άλλο ακούσιο.. Ο φτωχός σε ένα κοινοβιακό σύστημα γκρινιάζει, μεμψιμοιρεί, ζηλεύει αυτόν που έχει και περιμένει την ώρα να του κόψει το λαρύγγι για να του πάρει τα λεφτά. Ή δεν είναι έτσι; Μέσα στην Εκκλησία θεληματική η πτωχεία..θέλω να είμαι πτωχός..Μοιάζουν αυτά τα πράγματα; Δε νομίζω να μοιάζουν. Γι' αυτό σας μιλώ για κακοποίηση της αληθείας.

--6ον Ο σκοπός της Εκκλησίας δεν ήταν η κοινοκτημοσύνη, αλλά η κάλυψη στοιχειωδών υλικών αναγκών χάριν της αγάπης. Δεν ήρθε ο Χριστός στη γη για να κάνει κοινοκτημοσύνη! Αν ο Χριστός, που πιστεύουμε ότι είναι ο Παντοδύναμος Θεός, ήρθε να δημιουργήσει μια κοινωνική δικαιοσύνη και μια πανανθρώπινη κοινοκτημοσύνη, τότε θα έπρεπε όσο ζούσε επάνω στη γη να τάιζε τον κόσμο καθημερινά. Είχε την δύναμη; Πώς δεν την είχε; Δυο φορές χόρτασε 5 χιλιάδες και 4 χιλιάδες ανθρώπους. Όχι μόνο αυτό δεν έκανε, αλλά ούτε και στην Εκκλησία του άφησε τέτοιες παρακαταθήκες. Δεν είπε θα χορταίνετε τον κόσμο με ψωμί και κοινωνικές δικαιοσύνες, δεν είπε ο Χριστός τέτοια πράγματα. Αντιθέτως, όταν πήγαν και τον αναζητούσαν οι Καπερναίτες τους λέει επειδή χορτάσατε γι' αυτό με ζητάτε; (ζητάτε το Ευαγγέλιο για να επιβάλλεται κοινωνικές δικαιοσύνες;) Θα φάτε απ' αυτό το ψωμί και θα πεθάνετε. Ζητείτε τον Ουράνιον Άρτον..Τους φάνηκε 'σκληρός ο λόγος', τον άφησαν και δεν τον ακολούθησαν (αν ο Χριστός ήταν πλάνος και με πολιτικές επιδιώξεις προφανώς θα ήταν αποτυχία του ότι τους έδιωξε). Συνεπώς, όταν ο Κύριος χόρτασε τους πεντακισχιλίους εκάλυψε μια στοιχειώδη δική τους ανάγκη.

Στα κοινά εκείνα τραπέζια οι πρώτοι χριστιανοί δεν αναζητούσαν την πολυτέλεια στο φαγητό, αλλά την κοινωνία των προσώπων.


--7ον Ο κύριος σκοπός της Εκκλησίας είναι πνευματικός και σωτηριολογικός, δεν ήρθε εδώ ο Χριστός για να μας στρώσει τραπέζια να φάμε. Είναι η επιστροφή στον Θεό. Ο απ. Πέτρος στην ομιλία του μετά την θεραπεία του χωλού: Μετανοήσατε και επιστρέψατε εις το εξαλειφθήναι υμών τας αμαρτίας.. Αυτό είναι το κύριο μέλημα της Εκκλησίας, να επιστρέψει ο κόσμος στον Θεό, όχι να χορτάσει ο κόσμος.
Ο Κύριος προσετίθει τους σωζομένους..Σώσιμο είναι και το να κερδίσω λεφτά στο λαχείο.Η Εκκλησία όμως προσφέρει πνευματικό, όχι υλικό σώσιμο..


Εάν ήθελε κανείς να κρίνει οικονομολογικά αυτό το σύστημα της πρώτης Εκκλησίας ήταν εκ προδιαγραφής αποτυχημένο και θα οδηγούσε τάχιστα σε οικονομικό αδιέξοδο, διότι:

-άν όλοι όσοι είχαν σπίτια και τα πουλούσαν για να θρέψουν τους φτωχούς σε τί σπίτια θα έμεναν;
-άν όλοι όσοι είχαν χωράφια --τα χωράφια όμως είναι παραγωγικές πηγές-- τα πουλούσαν για να θρέψουν τους φτωχούς πώς θα ανανεωνόταν η παραγωγή και ο πλούτος για τα έσοδα του κοινοβίου;
Δεν θα υπήρχε πιο ανόητη οικονομικά λύση από το να πουλήσεις το χωράφι σου. Θα το πουλήσεις. Και μετά τί θα γίνει; θα γίνεις κι εσύ φτωχός, όπως και οι άλλοι. Γι' αυτό σας είπα αποτυχημένο οικονομικό σχέδιο, εάν υποτεθεί ότι επρόκειτο για κοινοβιακό σύστημα. Όλα αυτά δείχνουν φανερά ότι δεν επρόκειτο ούτε
περί κοινοκτημοσύνης
ούτε περί καταργήσεως της ιδιοκτησίας
ούτε για επαναστατικό κοινωνικό σύστημα που πνίγηκε δήθεν από το 'κατεστημένο' (Ρωμαίων και 'πλουσίων Ιουδαίων').

Αλλά ήταν το μεγάλο γεγονός της απελευθερώσεως του ανθρώπου από αυτές ακριβώς τις πολύπλοκες γήινες ενασχολήσεις

ήταν μια αληθινή σχέση του ανθρώπου πια με τον Θεό

ήταν η άρνηση της αμαρτίας και της αλλοτριώσεως από τον Θεό

ήταν η παρουσία του Αγίου Πνεύματος που τα κάνει όλα καινούργια,
που ενθουσιάζει, που εμπνέει, που κατανοεί την αγάπη και τοποθετεί σωστά την θέση των υλικών και των πνευματικών αξιών, που λέει 'τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη', το χρήμα χρήμα και το πνεύμα πνεύμα. Είναι αυτό που έκανε τους φωτισθέντας να νοιώσουν ότι ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν.., συνεπώς δεν έχουμε ούτε την διάθεση ούτε τον καιρό να ζητούμε να εγκαθιδρύσουμε τους γηίνους παραδείσους που επιδιώκουν τα κοινωνικά κοινοβιακά συστήματα.


Όσα κοινωνικά/οικονομικά συστήματα και να εφαρμόστηκαν στην ανθρώπινη ιστορία δεν είναι καθ' εαυτά ούτε καλά ούτε κακά, το κριτήριο είναι πάντοτε ο άνθρωπος, ή ακριβέστερα ο Θεάνθρωπος, το εάν δέχεσαι τον Ιησού Χριστό ή όχι. Από εκεί εξαρτάται το τί χρήση των υλικών αγαθών θα κάνεις.

Γι' αυτό κύριο μέλημα της αγωγής είναι η μόρφωση των προσώπων και όχι των ομάδων. Η ψυχολογία της ομάδος κινείται πάντοτε κατά το δοκούν εκείνων που την διέπουν.

Ενώ η ψυχολογία του προσώπου είναι η ψυχολογία του ελευθέρου ανθρώπου που σκέφτεται, που αποφασίζει, που κρίνει το ορθό από το μη ορθό, που προσφέρει, που αυτοθυσιάζεται, επειδή είναι εικόνα του Χριστού και έχει πρότυπό του τον Ιησού Χριστό.

(Από Αρχιμ.π.Αθανασίου Μυτιληναίου, Ομιλίες στις Πράξεις των Αποστόλων: 26η ομιλία, 14/10/1985)

http://seirrax.blogspot.gr/2013/01/blog-post_8034.html