Διηγήσεις περί κατανύξεως

[kostas8888]

ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΝΥΞΕΩΣ


Ή κατάνυξη ενός Λειτουργού Γέροντος Ιερομόναχου.
Στό Έρημητήριον τοϋ 'Οσίου Πέτρου τοϋ Άθωνίτου, διήρχετο τήν άσκητικήν ζωήν, ώς "πτηνόν της ερήμου" ό Γέρων παπά-Δανιήλ. Περί τίς τρεις ώρες έκανε νά τελείωση τήν θείαν Λειτουργίαν, άφοϋ πρώτα έβρεχεν μέ τά δάκρυα του τό έδαφος μπροστά άπό τήν άγίαν Τράπεζαν.
τoσο ταπεινός Ιερομόναχος, νηφάλιος άνθρωπος, κατανυκτικός, διακριτικός, φιλήσυχος, υπομονετικός καί όλος εκστατικός καί μετάρσιος. Ητο άπό τους πλέον ενάρετους Έρημίτας της εποχής του, πού διέλαμψαν εις τάς ύπωρείας τοϋ ίεροϋ "Αθωνος.

[kostas8888]

Περί άλλου τινός Γέροντος Κουτλουμουσιανοϋ, κατανυκτικού

Βιαστής άπό τους λίγους ήτο ό Γέρων 'Ιωακείμ, ό όποιος έγινε Μοναχός τήν "ένδεκάτην ωραν", δηλαδή στά γηρατειά του. Ξεκίνησε άπό τήν Μονήν Σίμωνος Πέτρας, πέρασε άπό τήν Νέαν Σκήτην, όπου καί έκάρη Μοναχός στην Καλύβη τοϋ "Ευαγγελισμού της Θεοτόκου" στην Συνοδεία τοϋ Γέροντος 'Ιωσήφ τοϋ Σπηλαιώτου τοϋ Κυπρίου. Άπ* εκεί μετά έφυγαν γιά τήν Μονήν Κουτλουμουσίου, όταν τους έκάλεσεν τό Πατριαρχεΐον διά νά επανδρώσουν τήν Μονήν αυτή, διά προσπαθειών τοϋ πρώην Κουτλουμουσιανοΰ 'Ιερομόναχου Διονυσίου καί μετέπειτα'Επισκόπου Δράμας.

Στην Μονή Κουτλουμουσίου ό Γέρων 'Ιωακείμ ήτο τύπος καί ύπογραμμός στους Μοναχούς καί πρό παντός στους δοκίμους, ε'ις πάσαν άρετήν καί 'ιδίως εις τήν ταπείνωσιν.

Κάποτε έλειπε γιά τόν κόσμο, αρκετές ήμερες. Σημειωτέον οτι δ Γέροντας αυτός ήταν πρίν έγγαμος. "Οταν γύρισε στην Μονή ασπάστηκε όλους τους Πατέρες βάζοντας πρώτος μετανοιαν. Βλέποντας κάποιος δόκιμος τους .ασπασμούς, πήγε νά τόν άσπασθή καί νά τοϋ φιλήση τό χέρι.

Ό Γέρων 'Ιωακείμ όμως, δέν τόν άφησε νά τοϋ φιλήση τό χέρι, άφοϋ πρώτος έβαλε μετάνοια στον δόκιμο λέγοντας του: '"Εσύ είσαι καλύτερος μου". Τοσαύτην ταπείνωσιν εΐχεν ό αείμνηστος Γέροντας.

Τό κελλί του ευρισκόταν στό βάθος τοϋ διαδρόμου καί πολλές φορές τόν άκουγα τίς νύκτες νά προσεύχεται καί νά ξεσπά σέ λυγμούς καί δάκρυα λέγοντας τήν "εύχήν" προς τόν Χριστόν, σάν νά τόν έβλεπε μπροστά του καί τοϋ ζητούσε νά τόν έλεήση.

Μιά χαρακτηριστική αγαθοεργία τοϋ Γέροντος είναι ή έξης: "Οταν ό Ελληνικός Στρατός προχώρησε ν άπό τήν Σμύρνη στην ενδοχώρα, τότε άτακτοι Τούρκοι, οι λεγόμενοι Τσέτες έπέδραμαν στό μαρτυρικόν'Αϊδίνιο καί έκαμαν λεηλασίες φόνους καί βιασμούς.

"Ενεκα τούτου, όταν τό έμαθαν ο! "Ελληνες στρατιώτες, αγανάκτησαν καί όταν μετά πήραν πόλεις μέ τουρκικόν πληθυσμόν, ελάχιστοι άπ' αυτούς ηθέλησαν νά κάμουν αντίποινα.


"Ενας λοιπόν στρατιώτης έσυρε μιά μικρήν Όθωμανίδα εφηβικής ηλικίας μέ κακόν σκοπό, σέ κάποιον άπόμερον τόπο. Τήν φάσιν αυτήν έτυχε νά δή ό Γέρων 'Ιωακείμ, νεαρός τότε, οπότε έτρεξε προς τό μέρος έκεϊνο καί εμπόδισε τόν στρατιώτην άπό τήν ένέργειάν του αυτήν λέγοντας του:

"Μή κάμης τίποτα κακόν ε'ις αυτήν". Καί έτσι τήν έλευθέρωσεν άπό τά χέρια του καί τήν έστειλεν άβλαβη στό σπίτι της.

Ό άγιος αυτός Γέροντας έκοιμήθη πρίν δέκα περίπου χρόνια στην Ίεράν Μονήν Κουτλουμουσίου. Τά τέλη του ήταν άγια καί υπήρξαν φανερά τά σημάδια τής σωτηρίας. Ηταν ακόμη νύκτα λίγο πρίν τήν πρωϊ-νήν Άκολουθίαν, όταν σήμανεν τό καμπανάκι τής Μονής γιά έγερτήριον καί προετοιμασίαν γιά τήν Άκολουθίαν.

Ό Γέρων 'Ιωακείμ σηκώθηκε, ετοιμάσθηκε γιά τήν 'Ακολουθία καί ξάπλωσε, μάλλον έκάθισε στό κρεββάτι του καί άφοϋ έβαλε τό μαξιλάρι πίσω άπό τήν πλάτη του, πήρε τό κομποσχοίνι του καί προσευχόταν μέχρι νά κτυπήση καί τό τάλαντο* γιά τήν 'Ακολουθία.

Σ' αυτήν λοιπόν τήν στάσιν τόν πήρε ό Κύριος γιά νά τόν παραστήση ενώπιον της επουρανίου '"Ακολουθίας" γιά ν' άκούση τά "άρρητα ρήματα" τοϋ Παραδείσου καί τήν ήδυτάτην άγγελικήν ύπερκόσμιον μελωδίαν.
Καί σύμφωνα με τήν Γραφήν πού λέγει ό Θεός, "όπου σ' εϋρω θά σε κρίνω", έτσι κι' έδώ, ό Θεός βρήκε τόν Γέρονταν αυτόν στην προσευχή, γι' αυτό οπωσδήποτε τόν πήρε σωζόμενον, έτοιμον γιά τόν Παράδεισο.

[kostas8888]

Ό Γέρων Γεράσιμος ό Κατανυκτικός.


Στον Προφήτην Ήλίαν, στό "Ορος Καρμήλι, πού δεσπόζει της Κερασιάς, άσκήτευε κάποτε, κατά μόνας, ό αγωνιστής καί κατά πολύ ενάρετος Μοναχός Γεράσιμος.

Έκεϊ στην κορυφή τοϋ "Ορους, ύπέμεινε πολλές φορές τάς εφόδους των αοράτων έχθρων τοϋ ανθρωπίνου γένους δαιμόνων άλλα μέ τήν πίστη πού κατείχε προς τόν Θεόν, τήν βοήθεια της Ύπεραγίας Θεοτόκου, τήν οποίαν έπεκαλεΐτο, τήν νηστείαν, άλλα καί τήν άγιωτάτην προσευχήν κατόρθωσε νά τους αντιμετώπιση αισίως.

"Οχι μόνον πειρασμούς άπό τους δαίμονας ύπέμεινεν, άλλα καί δοκιμασίες άπό τήν φύσιν. Κατά τους χειμερινούς μήνες κατά τους οποίους έβρεχεν έπεφταν καί κεραυνοί, διότι φυσικόν είναι, τά υψώματα, οί κορυφές καί ο'ι λόφοι νά ελκύουν τους κεραυνούς.

Καί όπως μοϋ διηγήθηκε Γέροντας έκ Κατουνακίων, πολλές φορές έπεφταν κεραυνοί καί τόν κτυπούσαν κάτω στά υποδήματα. Διότι τόν καιρόν εκείνον (πρίν εξήντα κι' εβδομήντα χρόνια), έσυνήθιζανο'ι υποδηματοποιοί καί ο'ι τσαγκάρηδες νά βάζουν καρφιά μέ μεγάλα κεφάλια κάτω άπό τά υποδήματα.

Καί αισθανόταν τους κεραυνούς πού τους έλκυαν τά καρφιά των παπουτσιών του. 'Αλλά ή Χάρις τοϋ Θεού τόν διαφύλαττε, άπό κάθε κίνδυνον ψυχικόν καί σωματικόν.

Κάποτε έξομολογούμενος στον Πνευματικόν του τοϋ έξαγορεύθη-κεν ότι, τόν πολεμούν ο'ι λογισμοί πώς τάχα λόγω τών αρετών του καί των αγώνων του ο'ι κεραυνοί δέν τόν βλάπτουν καί επομένως τόν προστατεύει ό Θεός. Τί νά κάνω, λέει στον Πνευματικόν, μοϋ έρχονται αυτοί ο'ι λογισμοί, μήπως είναι άπό τόν διάβολον;

Τότε ό Πνευματικός έννοήσας, ότι πολεμείται πολύ άπό τόν διάβολον καί φοβούμενος μήπως αργότερα τόν όδηγήση στην υπερηφάνεια ή σέ καμιά πλάνη, τοϋ συνέστησε νά εγκατάλειψη τό Καρμήλι καί νά κα-τεβή κάπου χαμηλότερα, πού νά έχη καί άλλους συνασκητές κάπου κοντά του.

"Εφυγε, κατέβηκε στά Κατουνάκια, έμεινε λίγον καιρό στους Χιώτες (Καλύβη πού λέγεται έτσι) μετά πήγεν εις μίαν Καλύβην τής Ξενοφω-ντινής Σκήτης δεν άνεπαύθη ξαναγύρισε στα Κατουνακια, όπου καί παρέμεινε μέχρι καί τοϋ θανάτου του.

Τύπος καί ύπογραμμός γενόμενος εις τήν άσκησιν καί κατακτήσας τήν κατάνυξιν ώς σύζυγον καί τά δάκρυα ώς τέκνα του καί κατά τόν Γέροντα Ιωσήφ τόν Σπηλαιωτην, άφοϋ έκαμνε καθ' έκάστην μούσκεμα τό κρεββάτι του άπό τά δάκρυα καί πλήρης ήμερων γενόμενος, απήλθε προς "Ον έπόθησε Κύριον.

[kostas8888]

Ή ελεημοσύνη πού επανέφερε τήν άπωλεσθεϊσαν κατάνυξιν.


"Αλλος ερημίτης, κατ' αρχήν τής ερημικής του ζωής είχε τά δάκρυα, δηλαδή στην προσευχή του είχε κατάνυξιν. Κάποτε όμως τά έχασε, ϊσως άπό άμέλειαν καί άκηδίαν. Πέρασαν δύο - τρία χρόνια χωρίς νά έχη πιά δάκρυα.

Κάποιαν ήμερα τό απόγευμα, έπισκέφθησαν τό άσκητήριόν του μερικοί προσκυνητές. Σέ δύο πού ήσαν πολύτεκνοι, έδωσεν ελεημοσύνη ότι μπόρεσεν, - άφοϋ τοϋ ζήτησε ό ένας - καί έτσι άνεχώρησαν.

Τό βράδυ τής ημέρας εκείνης πού έγινε ή αγαθοεργία αυτή, μελετώντας καί κάποιο πατερικό βιβλίο τοϋ ήρθε κατάνυξις. "Εχυσε τόσα δάκρυα πού δέν θυμόταν αν τοϋ ξανατυχε τέτοια περίπτωση. Καί έτσι επανήλθε τό τής κατανύξεως χάρισμα.

Πράγματι ή κατάνυξις είναι αγία καί μεγάλη αρετή. Τό έγραψε στά συγγράμματα του καί ό "Αγιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος: "Χωρίς δάκρυα καί χωρίς συνεχή κατάνυξιν κανείς δέν καθαρίσθηκε ποτέ, οϋτε έγινε άγιος, οϋτε έλαβε "Αγιον Πνεύμα".