Ποια είναι η έννοια του:"Πορευθέντες μαθητεύσατε βαπτίζοντες

[Dimitris39]

Ποια είναι η σχέση τού χωρίου αυτού με τον νηπιοβαπτισμό;
Του Γεωργίου Τσιμπιρίδη

Η ελαχίστη εμπειρία που έχουμε αποκομίσει συζητώντας με ετεροδόξους από το 1990 μας έχει διδάξει ότι ο προβληματισμός τους είναι πιο έντονος ΟΧΙ όταν διατυπώνουμε τα Ορθόδοξα επιχειρήματα και δια τοιούτου τρόπου επιχειρούμε να καταρρίψουμε το σαθρό θρησκευτικόν των οικοδόμημα-πιστεύω, αλλά όταν αφωμοιωνόμεθα, όταν γινόμεθα ΕΝΑ με το ιδικό τους πιστεύω και προσπαθούμε, όχι πλέον με Ορθόδοξα επιχειρήματα, αλλά σείοντας, γκρεμίζοντας το δικό τους πιστεύω, διατυπώνοντας επιχειρήματα βασιζόμενα εις την λογική τού δικού τους πιστεύω.

Καμιά φορά, προκειμένου να φθάσουμε εις το επιθυμητόν αποτέλεσμα, ‘αναγκαζόμεθα’ να χρησιμοποιήσουμε χωρία της Γραφής με τον τρόπο που εκείνοι τα εννοούν και τα καταλαβαίνουν. Θα φέρουμε ένα παράδειγμα για να γίνουμε πιο κατανοητοί: Πεντηκοστιανοί, Μάρτυρες του Ιεχωβά κι εν γένει Διαμαρτυρόμενοι ισχυρίζονται ότι εμείς οι Ορθόδοξοι πλανώμεθα, διότι μεταξύ των πολλών ‘πλανών’ που έχουμε, είναι και μία που λέγεται Νηπιοβαπτισμός!

Για να στηρίξουν τον ανωτέρω ισχυρισμό τους πλείστοι εξ αυτών ανατρέχουν εις το περίφημον χωρίον εις το τέλος του κατά ΜΑΤΘ: ΚΗ 19-20 «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν...»

“Ορίστε, (λένε), εσείς οι Ορθόδοξοι δεν τηρείτε την εντολήν του Χριστού που είπε ΠΡΩΤΑ να μαθητεύονται οι άνθρωποι, δηλαδή να διδάσκονται εις την πίστιν τι πρέπει να πιστέψουν, και ΥΣΤΕΡΑ να βαπτίζονται! Εσείς οι Ορθόδοξοι, λένε, τα εφαρμόζετε αντίθετα απ’ ό,τι τα είπε ο Χριστός, διότι ΠΡΩΤΑ βαπτίζετε τον άνθρωπο εις νηπιακήν ηλικίαν χωρίς καν να μαθητευθεί (κατηχηθεί-διδαχθεί) ή καν να ρωτηθεί εάν επιθυμεί να ενταχθεί εις την Ορθόδοξην Εκκλησίαν κι ΥΣΤΕΡΑ μαθαίνει (όσοι μαθαίνουν) κάτι από την χριστιανικήν πίστιν”.

Οι ετερόδοξοι, λοιπόν, επειδή οι πλείστοι εξ αυτών κατέχουν την Γραφήν επιφανειακά (αλλά δυστυχώς και για πολλούς εξ ημών των Ορθοδόξων το αυτό ισχύει διότι δεν διεισδύουμε εις τα βάθη της θαλάσσης-Γραφής για να ανασύρουμε εκ του βυθού της τα κεκρυμμένα μαργαριτάρια), νομίζουν ότι το «μαθητεύσατε» σημαίνει «διδάξατε» ή «καταστήσατε μαθητάς». Και βεβαίως αυτή είναι η αρχική και συνήθης σημασία του ρήματος «μαθητεύω», δια τούτο και παρασύρονται εις εσφαλμένην εξήγησιν του χωρίου. Αλλά εν τω προκειμένω χωρίω του Ματθαίου το συγκεκριμένο ρήμα έχει εκφύγει εκ της αρχικής και συνήθους εννοίας και έχει λάβει ειδικήν έννοιαν, η οποία ΟΥΤΕ περιέχει την έννοιαν της διδαχής και μαθητείας, αλλά ΟΥΤΕ αναγκαίως προϋποθέτει αυτήν. Το «μαθητεύσατε» ΔΕΝ σημαίνει μέθοδο ή τρόπο, δηλαδή διδαχή και μαθητεία, προς τον σκοπό να καταστούν οι άνθρωποι μέλη της εκκλησίας, αλλά σημαίνει αυτόν τούτον τον σκοπόν, το να καταστούν δηλαδή μέλη της Εκκλησίας. Με άλλα λόγια το «μαθητεύσατε» σημαίνει «καταστήσατε χριστιανούς», «εκχριστιανίσατε»!

Ότι δε πράγματι το «μαθητεύσατε» σημαίνει «εκχριστιάνιση» και όχι μέθοδο ή τρόπο προς επίτευξιν αυτής, δηλαδή διδασκαλία και μαθητεία, τούτο αποδεικνύεται εκ του ότι μέθοδον ή τρόπον σημαίνουν οι δύο μετοχές που ακολουθούν «βαπτίζοντες», «διδάσκοντες» οι οποίες είναι τροπικές.

Επίσης τούτο αποδεικνύεται εκ της σημασίας των εν λόγω μετοχών. Ο Κύριος έδωσε εις τους Αποστόλους την εντολήν να «μαθητεύσουν» τα έθνη. Πώς θα εγίνετο τούτο; «βαπτίζοντες», «διδάσκοντες». Αν το ρήμα «μαθητεύσατε» είχε εδώ την έννοιαν της διδαχής και μαθητείας, η μετοχή «βαπτίζοντες» θα ήτο ασυμβίβαστη προς αυτό και ακατανόητος, η δε μετοχή «διδάσκοντες» θα ήτο ταυτολογία. Συμφώνως, λοιπόν, προς την ερμηνείαν που δίνουν εις το «μαθητεύσατε» η έννοια της εντολής του Κυρίου θα ήταν η εξής: «Διδάξατε τα έθνη με το να βαπτίζετε, με το να διδάσκετε»!!!

Αλλά τώρα η έννοια είναι: «Εχριστιανίσατε τα έθνη με το να βαπτίζετε, με το να διδάσκετε».

Αξία παρατηρήσεως και η αντίθεσις μεταξύ του αορίστου χρόνου «μαθητεύσατε» και του ενεστώτος χρόνου «διδάσκοντες». ΚΑΙ η αντίθεσις αύτη δεικνύει, ότι εδώ το «μαθητεύω» ΔΕΝ έχει την ίδια σημασία με το «διδάσκω». Άξιον παρατηρήσεως επίσης, ότι προηγείται το «βαπτίζοντες» και έπεται το «διδάσκοντες». Και τούτο, όχι μόνον διότι χριστιανός γίνεται κάποιος κυρίως δια τού βαπτίσματος, αλλά διότι ο Κύριος ΑΠΟΒΛΕΠΕΙ ΕΙΣ ΤΑ ΝΗΠΙΑ, τα οποία ΠΡΩΤΑ βαπτίζονται και ΥΣΤΕΡΑ διδάσκονται!

Άξιον επίσης άλλης παρατηρήσεως και ότι οι μετοχές του χωρίου τίθενται παραλλήλως και ασυνδέτως. Δεν λέγει δηλαδή «βαπτίζοντες ΚΑΙ διδάσκοντες», αλλά «βαπτίζοντες, διδάσκοντες». Τούτο σημαίνει, ότι είτε το βάπτισμα είτε η διδαχή πρέπει να εφαρμόζονται αναλόγως της περιπτώσεως. Το βάπτισμα εις τα νήπια, η διδαχή εις τους μεγάλους (ακολουθουμένη βεβαίως υπό του βαπτίσματος).

Αυτό το «και» το οποίο απουσιάζει, συχνά κάποιοι Χριστιανοί προκειμένου να συζητήσουν με τους αιρετικούς στα πλαίσια της δικής τους εσφαλμένης κατανόησης, δεν τους το υποδεικνύουν, αλλά τους λένε: «Βλέπετε λοιπόν; Αναφερόμενος ο Κύριος στον ΤΡΟΠΟ της Μαθητεύσεως, (της Εκχριστιανίσεως), ΠΡΩΤΑ αναφέρει το «βαπτίζοντες», και ΜΕΤΑ το «διδάσκοντες», σε αντίθεση με τη δική σας κατανόηση του χωρίου». Και με τον τρόπο αυτό τους προβληματίζουν σύμφωνα με τις δικές τους, εσφαλμένες προϋποθέσεις ερμηνείας. Και όταν αυτό το κατανοήσουν, τότε τους εξηγούν και την εν συναρτήσει έννοια των λόγων του Κυρίου, ως προς την σειρά, (αν ο βαπτιζόμενος είναι ενήλικος ή νήπιο), και τους υποδεικνύουν την έλλειψη του «και».

Ότι το «μαθητεύσατε» δεν έχει την έννοια της διδαχής αλλά της εκχριστιανίσεως, αποδεικνύεται επίσης εκ τού χωρίου ΠΡΑΞ. ΙΔ: 21 «Ευαγγελισάμενοί τε την πόλιν εκείνην και μαθητεύσαντες ικανούς, υπέστρεψαν εις τη Λύστραν». Εις το χωρίον τούτο το «μαθητεύω», αν και η έννοιά του είναι προφανεστέρα εδώ, δεν αποδίδεται ορθώς σε διάφορες μεταφράσεις. Η ορθή έννοια του χωρίου είναι: «Και αφού εκήρυξαν το ευαγγέλιο εις την πόλιν εκείνην και εξεχριστιάνισαν αρκετούς, επέστρεψαν εις την Λύστραν». Εδίδαξαν πολλούς, εξ αυτών δε, δια του βαπτίσματος, κατέστησαν χριστιανούς αρκετούς.

Ότι επίσης το «μαθητεύσατε» σημαίνει «εκχριστιανίσατε» φαίνεται και εκ του ότι εις τας Πράξεις των Αποστόλων το ουσιαστικόν «μαθητής» σημαίνει «πιστός». «ακόλουθος του Ιησού», «μέλος της Εκκλησίας», «χριστιανός». Έτσι π.χ. στις ΠΡΑΞ. Θ: 26 αναφέρει «Παραγενόμενος δε ο Σαύλος εις Ιερουσαλήμ επειράτο κολλάσθαι τοις μαθηταίς. Και πάντες εφοβούντο αυτόν, μη πιστεύοντες ότι εστί μαθητής». Προσπαθούσε ο Παύλος να πλησιάσει τους πιστούς, τους χριστιανούς δηλαδή, αλλά εκείνοι τον φοβόντουσαν διότι ενώ τον ήξεραν ως διώκτη της Εκκλησίας τώρα δεν δύνανται να πιστεύσουν ότι έγινε κι αυτός «μαθητής» δηλαδή «πιστός», «ακόλουθος του Ιησού», με μία λέξη «χριστιανός»!

Επίσης εις τας ΠΡΑΞ. ΙΑ: 26 διαβάζουμε «Εγένετο δε αυτούς ενιαυτόν όλον συναχθήναι εν τη εκκλησία και διδάξαι όχλον ικανόν, χρηματίσαι τε πρώτον εν Αντιοχεία τούς μαθητάς Χριστιανούς.» Δια πρώτην φοράν εις την Αντιόχειαν «οι μαθηταί», οι πιστοί, τα μέλη της Εκκλησίας, ονομάσθηκαν – συνωνύμως – «χριστιανοί».

Συμφώνως, λοπόν, προς όλα τα ανωτέρω, η ορθή απόδοσις εις την σύγχρονον γλώσσαν του υπ’όψιν εδαφίου είναι η εξής: «Αφού πορευθείτε, εκχριστιανίσατε όλα τα έθνη, με το να βαπτίζετε αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, με το να διδάσκετε αυτούς να τηρούν όλα όσα σας διέταξα».

Έχοντας λοιπόν υπ’ όψιν όλα τα ανωτέρω, προσποιούμεθα εις τον ετερόδοξον συνομιλητήν μας, ότι κι εμείς έτσι το κατανοούμε το συγκεκριμένο χωρίο, και του το αναλύουμε συμφώνως προς την επιφανειακήν του κι εκ πρώτης όψεως ερμηνείαν που φαίνεται ότι έχει αλλά και που δύναται ο συνομιλητής μας να καταλάβει. Κι όταν εκείνος διαπιστώσει ότι πράγματι η ερμηνεία που πίστευε έως τώρα δεν είναι σωστή, διότι δεν αποδίδει ορθώς το νόημα του χωρίου, τότε τα πράγματα γίνονται λίγο πιο εύκολα ως προς την ορθήν, εκ μέρους του συνομιλητού μας, κατανόησιν της Γραφής και εις την αποκατάστασιν της αληθείας.

Κατά συγκατάβασιν λοιπόν δεχόμεθα την εξήγησιν του ετεροδόξου ώστε δι’ αυτού του τρόπου να τον οδηγήσουμε εις το επιθυμητόν αποτέλεσμα. Και εν προκειμένω ποίο είναι το επιθυμητόν αποτέλεσμα; Ότι συμφώνως προς την λεπτομερήν ανάλυσιν που προηγήθη, το συγκεκριμένον χωρίον του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου όχι μόνον ενδείκνυται ως επιχείρημα κατά τού νηπιοβαπτισμού, όπως νομίζουν οι παρερμηνεύοντες το «μαθητεύσατε» και τονίζοντες την προτεραιότητα αυτού ως προς το «βαπτίζοντες, αλλά αντιθέτως το αυτό χωρίον είναι επιχείρημα ΥΠΕΡ του νηπιοβαπτισμού!!!

http://oodegr.com/oode/orthod/praktikes ... ntes_1.htm

[ΜΙΧΣ]

Προτεσταντισμός & Νηπιοβαπτισμός
Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργόπουλου

Λέκτορα Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΥ

Τόν εἰ­κο­στό αἰ­ώ­να , ὁ νη­πι­ο­βα­πτι­σμός τό­σο ὡς πρός τίς θε­ο­λο­γι­κές του προϋπο­θέ­σεις ὅ­σο καί ὡς ἐκ­κ­λη­σι­α­στι­κή πρά­ξη, ἀ­πα­σχό­λη­σε τήν προ­τε­στα­ντι­κή θε­ο­λο­γί­α κα­τά τρό­πο ἔ­ντο­νο. Στήν ἐν λό­γω συ­ζή­τη­ση, συμ­με­τεῖ­χαν ἐ­πι­φα­νεῖς ἐκ­πρό­σω­ποι τῆς προ­τε­στα­ντι­κῆς θε­ο­λο­γι­κῆς δι­α­νο­ή­σε­ως, δι­α­φό­ρων θε­ο­λο­γικῶν τά­σε­ων καί εἰ­δι­κο­τή­των, ὅ­πως π.χ. οἱ K.Barth, O. Cullman , J.Jeremias, K.Aland, E.Staufer, κ.ἄ.

Στά πλαίσια τοῦ πα­ρό­ντος ἄρ­θρου καί τῆς θεματικῆς μας ἀναφορᾶς, δέν θά πα­ρου­σι­ά­σουμε τίς προ­τε­σταντι­κές ἀ­κα­δη­μαϊ­κές το­πο­θε­τή­σεις καί ἀ­ντι­θέ­σεις τῆς ἐ­τε­ρό­δο­ξης θε­ο­λο­γί­ας, ἀλ­λά θά πα­ρου­σι­ά­σουμε θέ­σεις τῶν Ἑλ­λή­νων προ­τε­στα­ντῶν σχε­τι­κά μέ τό ζήτη­μα τοῦ νη­πι­ο­βα­πτι­σμοῦ καί θά τίς συ­γκρί­νουμε μέ τίς ἀ­πό­ψεις τῶν δη­μι­ουρ­γῶν καί ἡ­γε­τῶν τῆς Με­ταρ­ρυ­θμί­σε­ως, τῶν Μ. Λού­θη­ρου,Ἰ .Καλ­βί­νου καί Οὐ. Σβίγ­γ­λι­ου.

Ἡ σύ­γκρι­ση εἶ­ναι ἐ­πι­βε­βλη­μέ­νη, ἄν σκε­φθοῦ­με ὅ­τι οἱ Ἕλ­λη­νες προ­τε­στά­ντες σή­με­ρα ἀ­νή­κουν στούς πνευ­μα­τι­κούς ἐ­πι­γό­νους τῶν δη­μι­ουρ­γῶν τοῦ Προ­τε­στα­ντι­σμοῦ, κα­θώς ἡ ἀ­παρ­χή τῶν πρώ­των προ­τε­στα­ντι­κῶν ἑλ­λη­νι­κῶν κοι­νο­τή­των, ἱ­στο­ρι­κά σχε­τί­ζε­ται μέ τήν ἔ­ντο­νη προ­ση­λυ­τι­στι­κή δρα­στη­ρι­ό­τη­τα τῶν προ­τε­στα­ντῶν μισ­σι­ο­να­ρί­ων στόν ἑλληνικό χῶρο, ἤδη ἀπό τά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας.

Σύμ­φω­να, λοι­πόν, μέ τούς Ἕλ­λη­νες προ­τε­στά­ντες ὁ νη­πι­ο­βα­πτι­σμός ἀ­πορ­ρί­πτε­ται ὡς ἀ­ντι­γρα­φι­κή δι­δα­σκα­λί­α, ὡς ἀν­θρώ­πι­νη ἐ­πι­νό­η­ση. Ἀ­να­φέ­ρουν χα­ρα­κτη­ρι­κά: « εἶναι ξε­κά­θα­ρο ὅτι­ τό βά­πτι­σμα τῶν παι­δι­ῶν εἶναι ἀ­ντί­θε­το πρός τήν δι­δα­σκα­λί­α τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης. Δέν ὑ­πάρ­χει καμ­μί­α ἐ­ντο­λή, οὔτε πα­ρά­δει­γμα, ούὔτε καί καμ­μί­α ἀ­πο­λύ­τως νύ­ξη, ὅτι ἐ­βα­πτί­σθη νή­πι­ο ὑπό τοῦ Κυ­ρί­ου ἤ τῶν μα­θη­τῶν του». Καί ἀλ­λοῦ, Ἕλληνας Πεντηκοστιανός ἀ­να­φέ­ρει: «Τό νη­πι­ο­βά­πτι­σμα δέν ει­ναι κά­τι πού τό δί­δα­ξε ὁ Χρι­στός.Τό νη­πι­ο­βά­πτι­σμα δέν πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στήν ἀ­πο­στο­λι­κή δι­δα­σκα­λί­α. Εἶναι ἀν­θρώ­πι­νη δι­δα­σκα­λί­α χω­ρίς κα­νέ­να βι­βλι­κά δι­δα­σκα­λι­κό ὑ­πό­βα­θρο»[ii].

Ταυ­το­χρό­νως, στήν ἀ­πέλ­πι­δα προ­σπά­θει­ά τους νά πα­ρου­σι­ά­σουν ἐ­πι­χει­ρήμα­τα κα­τά τοῦ νη­πι­ο­βα­πτι­σμοῦ, πε­ρι­φρο­νώ­ντας τίς μαρ­τυ­ρί­ες τῶν ἀρ­χαί­ων ἐκ­κ­λη­σι­α­στι­κῶν συγ­γ­ρα­φέ­ων[iii], τίς ἀρ­χαι­ο­λο­γι­κές μαρ­τυ­ρί­ες τῶν κα­τα­κομ­βῶν[iv], καί σέ προ­φα­νή ἀ­ντί­θε­ση μέ ἐ­πι­φα­νεῖς προ­τε­στά­ντες και­νο­δι­α­θη­κο­λό­γους (π.χ Cullman, Jeremias, Delling,, Ferd)[v] πού δέ­χο­νται τήν ὕ­παρ­ξη τοῦ νη­πι­ο­βα­πτι­σμοῦ ἀ­πό τά τέ­λη τοῦ πρώ­του αἰ­ῶνος, ἰ­σχυ­ρί­ζο­νται ὅ­τι: «ἡ ἐ­φαρμο­γή του ἄρ­χι­σε δει­λά- δει­λά τόν 3 μ.χ αἰ­ῶ­να καί ἐ­πε­κρά­τη­σε σχε­τι­κά κα­τά τόν 6 μ.χ αἰ­ῶ­να »[vi] .

Ἡ ἀ­πόρ­ρι­ψη τοῦ νη­πι­ο­βα­πτι­σμοῦ ἀ­πό τούς Ἕλ­λη­νες προτε­στά­ντες δέν εἶ­ναι πρό­σφα­το φαι­νό­με­νο. Μαρ­τυ­ρεῖ­ται, ἤ­δη ἀ­πό τόν 19ον αἰ., ἀ­πό τήν πρώ­τη στι­γμή δη­λα­δή τῆς πα­ρου­σί­ας προ­τε­στα­ντι­κῶν κοι­νο­τήτων στόν Ἑλ­λα­δι­κό χῶ­ρο[vii].

Μέ ποι­ό ὅ­μως κρι­τή­ρι­ο, οἱ Ἕλ­λη­νες προ­τε­στά­ντες ἀ­πορ­ρί­πτουν τόν νη­πι­ο­βα­πτι­σμό; Σύμ­φω­να μέ τούς ἰ­σχυ­ρι­σμούς τούς, μο­να­δι­κό τους κρι­τή­ρι­ο εἶ­ναι ἡ Ἁγ. Γρα­φή. Πι­στεύ­ουν, ὅ­τι ὁ νη­πι­ο­βα­πτι­σμός στε­ρεῖ­ται ἁ­γι­ο­γρα­φι­κῆς θε­με­λί­ω­σης. Στό ση­μεῖ­ο αὐ­τό ἀ­κρι­βῶς ἀ­ντι­φά­σκουν και διαφωνοῦν μέ τούς θε­με­λι­ω­τές τοῦ Προ­τε­στα­ντι­σμοῦ. Ξε­κι­νώ­ντας ἀ­κρι­βῶς οἱ ἡ­γέ­τες τῆς Μετ­α­ρρυ­θμί­σε­ως ἀ­πό τό θε­με­λι­ῶ­δες ἀ­ξί­ω­μα τούς Sola scriptura= μό­νο ἡ Γρα­φή, ὄ­χι μό­νο ἀ­πο­δέ­χο­νται τόν νη­πι­ο­βα­πτι­σμό, ἀλ­λα θά στα­θοῦν καί μέ ἰ­δι­αί­τε­ρη αὐ­στη­ρό­τη­τα ἀ­πέ­να­ντι στούς Ἀ­να­βα­πτι­στές, ὄ­χι μό­νο γι­ά τίς κοι­νω­νι­κές τους ἀ­ντι­λή­ψεις, ἀλ­λά καί γι­α­τί ἀ­πέρ­ρι­πταν τόν νη­πι­ο­βα­πτι­σμό[viii].

Μά­λι­στα, παλαιότερα, ὁ προ­τε­στά­ντης ἱ­στο­ρι­κο­δο­γμα­τι­κός Κ. Hagenbach ἀ­να­φέ­ρει[ix], ὅ­τι ἀ­πό τά τρί­α στοι­χεῖ­α στά ὁ­ποῖ­α συ­νέ­πι­πτε ἡ πε­ρί τοῦ βα­πτί­σμα­τος δι­δα­σκα­λί­α τῶν προ­τε­στα­ντῶν με­τά τῶν ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κῶν, τό τρί­το ἦ­ταν ἡ ἀ­να­γκαι­ό­τη­τα τοῦ νη­πι­ο­βα­πτι­σμοῦ, ἀ­να­γκαι­ό­τη­τα τήν ὁ­ποί­α πρό­βαλ­λαν ἀ­πό κοι­νοῦ κα­τά τῶν Ἀνα­βα­πτι­στῶν.

Τί ὅ­μως φρο­νοῦσαν γι­ά τόν νη­πι­ο­βα­πτι­σμό οἱ θε­με­λι­ω­τές τοῦ Προ­τε­στα­ντι­σμοῦ, καί μά­λι­στα μέ μο­να­δι­κό κρι­τή­ρι­ο τήν Ἁγ.Γρα­φή; Ἀρ­χί­ζοντας ἀ­πό τόν Μ.Λού­θη­ρο, θά ἀ­να­φερ­θοῦ­με ἐν­δει­κτι­κά σέ δύ­ο ἔρ­γα του, τά ὁ­ποῖ­α μά­λι­στα ἀ­νή­κουν στά Συμ­βο­λι­κά κεί­με­να τοῦ Λου­θη­ρα­νι­σμοῦ, στά Σμαλ­κα­λδι­κά Ἄρ­θρα (Pars III,5)[x], καί στή Με­γά­λη Κα­τή­χη­σή του(Pars IV)[xi]. Ἡ θέ­ση του καί στά δύο ἔργα του εἶ­ναι σα­φέ­στα­τη. Ὁ νη­πι­ο­βα­πτι­σμός καί ἀ­ρε­στός στό Θε­ό εἶ­ναι καί ἀ­να­γκαῖ­ος, καί σύμ­φω­νος μέ τήν Ἁγ.Γρα­φή[xii].

Ὁ Ἰ. Καλ­βῖ­νος θά κι­νη­θεῖ στά ἴ­δι­α πλαί­σι­α μέ τόν Λού­θη­ρο. Στό κλασι­κό δο­γμα­τι­κό ἔρ­γο­ του Institutio Christianae Religionis IV,16,1-32, θά ἀ­ναι­ρέ­σει ἕ­να πρός ἕ­να τά λο­γι­κά καί ἁ­γι­ο­γρα­φι­κά ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα τῶν Ἀ­να­βα­πτι­στῶν. Ἐ­ντύ­πω­ση προ­κα­λεῖ τό γε­γο­νός, ὅ­τι με­λε­τώ­ντας κά­ποι­ος τήν ἀ­ναι­ρε­τι­κή ἐ­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­α τοῦ Καλ­βί­νου, θά ­δι­α­πιστώ­σει, ὅ­τι­ στήν ἐ­πι­χειρη­μα­το­λο­γί­α τῶν Ἑλ­λή­νων προ­τε­στα­ντῶν­ κα­τά τοῦ νη­πι­ο­βα­πτι­σμοῦ, ἐ­πα­να­λαμ­βά­νονται ἀ­κρι­βῶς, τά ἴ­δι­α εὐ­λο­γο­φα­νῆ ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα τῶν Ἀ­να­βα­πτι­στῶν. Ὁ Καλβῖνος μάλιστα, θεωροῦσε τήν προάσπιση τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ, ὡς στοιχεῖο τῆς καθαρότητας τῆς χριστιανικῆς πίστεως[xiii] ἀπό τίς παραχαράξεις τῶν Ἀναβαπτιστῶν.

Στήν ἴδια γραμμή μέ τόν Καλβῖνο στό θέμα τοῦ νηπιο- βαπτισμοῦ, θά κινηθεῖ καί ὁ Οὔρλιχ Ζβίγγλιος, ἐκφράζοντας τίς ἀπόψεις του κατεξοχήν στό ἔργο του Vom touf, vom widertouf und vom kindertouf τό ἔτος 1525[xiv]. Ὁ ἴδιος ὁ Ζβίγγλιος, εἶχε προσπαθήσει, σέ τρεῖς δημόσιες συζητήσεις μεταξύ τοῦ Ἰανουαρίου καί Νοεμβρίου τοῦ 1525 νά μεταπείσει ἡγετικά στελέχη τῶν Ἀναβαπτιστῶν, χωρίς ὅμως ἀποτέλεσμα.

Ἔχοντας, λοιπόν, ὑπόψη τίς θέσεις τῶν θεμελιωτῶν τοῦ Προτεσταντισμοῦ, καί συγκρίνοντάς τες μέ τίς θέσεις τῶν Ἑλλήνων Προτεσταντῶν, εὑρισκόμαστε μπροστά σέ μία μεγάλη ἀντίφαση. Στό γεγονός ὅτι ἐπικαλοῦνται ἀμφότεροι μόνο τήν Ἁγ. Γραφή καί ἀντιφάσκουν μεταξύ τους στό τί λέει ἡ Ἁγ. Γραφή γιά τό ἴδιο θέμα.

Ἡ ἀντίφαση αὐτή γίνεται ἀκόμη μεγαλύτερη, ἄν σκεφθοῦμε, ὅτι μέ βάση τά κριτήρια τῶν Ἑλλήνων προτεσταντῶν, πού θεωροῦν τόν νηπιοβαπτισμό ἀντίθετο στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί ἀνθρώπινη ἐπινόηση, τότε οἱ δημιουργοί τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί πνευματικοί τους προπάτορες, δίδασκαν καί ὑπερασπιζόνταν ὡς θεῖο θέλημα ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις καί ἀντιγραφικές ἀπόψεις.

Ἐπιπλέον πρέπει νά ἐπισημάνουμε καί τό ἔλειμμα ἀληθείας πού ἔχει ὁ προτεσταντικός ἰσχυρισμός, ὅτι ὁ νηπιοβαπτισμός στερεῖται ἐρείσματος στήν Ἁγ. Γραφή. Πα­ρα­γνω­ρί­ζουν, ὅ­τι ὁ Θε­άν­θρω­πος δέν ἔ­θε­τε προϋ­πο­θέ­σεις ἡ­λι­κί­ας λέ­γο­ντας «Ἐ­άν μή τίς γεν­νη­θῆ ἐξ ὕ­δα­τος καί πνεύ­μα­τος, οὐ δύ­να­ται εἰ­σελ­θεῖν εἰς τήν βα­σι­λεί­αν τοῦ Θε­οῦ»(Ἰωάν.3, 5).

Πα­ρα­γνω­ρί­ζου­ν, ἐπίσης, ὅ­τι τό βά­πτι­σμα ἀ­ντι­κα­τέστη­σε τήν ὀ­κτα­ή­με­ρο πε­ρι­το­μή (Κολ. 2,10)πού γίνονταν στά βρέ­φη, καί ἡ ὁποία ἦ­ταν τύ­πος τοῦ ­βα­πτί­σμα­τος. Ὑ­πο­τι­μοῦν τό ἰ­δι­αί­τε­ρο ἐν­δι­α­φέ­ρον τοῦ Θε­αν­θρώ­που γι­ά τά παι­δι­ά (Ματ­θ. 19,13-15) καί ἐ­πι­πλέ­ον μέ ἑρ­μη­νευ­τι­κές ἀκροβασίες ἀ­γω­νί­ζο­νται νά ­πεί­σου­ν, ὅ­τι οἱ ­οἰ­κο­γέ­νει­ες πού βά­πτι­ζαν οἱ Ἀ­πό­στο­λοι ( Πρά­ξ.16,14-15, Α΄ Κορ. 1,16), δέν εἶ­χαν παι­δι­ά.

Ἐ­πι­πλέ­ον δέν προ­σά­γουν καμ­μί­α ἀ­πό­δει­ξη, ὅ­τι οἱ τρεῖς χι­λι­ά­δες χρι­στι­α­νοί πού βα­πτί­στη­καν με­τά τήν ὁ­μι­λί­α τοῦ Πέ­τρου (Πράξ. 2, 41) ἄ­φη­σαν τά παι­δι­ά τους ἀ­βά­πτι­στα[xv].
Θά ὁλοκληρώσουμε τήν μικρή αὐτή ἀναφορά μας μέ μία ἐπισήμανση τοῦ ἁγίου Νεκταρίου.

Ἐ­πι­ση­μαί­νει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ὁ ἱερός Πατέρας: «οὐ­δα­μοῦ τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Γρα­φῆς φαί­νε­ται­ ἤ ὅ­τι ὁ Χρι­στός δι­έ­τα­ξε τόν ἀ­πο­κλει­σμόν τῶν νη­πί­ων ἀ­πό τοῦ βα­πτί­σμα­τος, ἤ­ ὅ­τι οἱ Ἀ­πό­στο­λοι κα­τά τάς Ἀ­πο­στο­λι­κάς αὐ­τῶν ­πο­ρεί­ας, βα­πτί­ζο­ντες τούς προ­σερ­χο­μέ­νους εἰς πί­στιν ἐ­θνι­κούς, κα­τέ­λι­πον ἀ­βά­πτι­στα τά ἑ­αυ­τῶν νή­πι­α »[xvi] .


Σημειώσεις

. Βλ. Γ. Καρβουνάκης,Τό Βάπτισμα κατά τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, στό Περ. ΣΑΛΠΙΣΜΑ, τ.3, Ἰουλ - Δεκ 1992, σ.126. Βλ. Γ. Ζερβόπουλου, Τό Βάπτισμα, 1980. Διακήρυξη Ἐλευθέρας Εὐαγγελικῆς Ἐκκλησίας τῆς Λάρισας, Τί εἶναι οἱ Εὐαγγελικοί, στό Ἐλεύθερο Εὐαγγελικό Βήμα, Ἀρ. Φ. 9, Αὐγ- Ὀκτ 1996, σ. 5.

[ii]. Βλ. Στ. Ἰγνατίου, Ἡ μεγαλύτερη αἵρεση στήν Ἑλλάδα, ἔκδ. Χριστιανικό Κέντρο Ἀθηνῶν, 2001, σ. 11. Σ. ΣΙΝΑΠΙΑΔΗ, Νηπιοβαπτισμός ἤ Ἁγιογραφικό Βάπτισμα, ἔκδ. Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, 1975.

[iii].Βλ. Π. Τρεμπέλα, Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. 3,ἔκδ. ΣΩΤΗΡ, 19792, σσ. 111-114.

[iv]. Βλ. Πρωτ .Κ. Καλλίνικου, Ὁ Χριστιανικός ναός καί τά τελούμενα ἐν αὐτῶ, 19582, σ. 417. W. Metzger,Die Taufe im missionarischen Anfang und in der Gemeindesituation, 1961, σ. 46.

[v]. Βλ. Chr. Hinz, Taufeverantwortung in der DDR-Diasporagemeinde, στό Lutherische Monathefte ,Heft 4 ,April 1969, σσ. 167-168.

[vi]. Βλ. Χρ. Θεοχάρη, Βιβλική Θεματολογία, 1976, σ. 26 Γ. Ζερβόπουλου, Γραφές καί Παραδόσεις, σσ.76, 78. Πρβλ.Ἡ Πίστις τῶν Ἑλλήνων Εὐαγγελικῶν, ἐκδ. Ὁ Λόγος, χ.χ , σ. 50.

[vii].Βλ. Ἀρχιμ. Παν. Δουληγέρη, Ὁ αἱρετικός Καλαποθάκης ἤ ἔλεγχος τῶν ψευδευαγγελικῶν, 1892, σσ. 192- 195.

[viii].Βλ.R.Stupperich, Schriften von evangelischer Seite gegen die Täufer, 1983. E. Mühlenberg, Epochen der Kirchengeschichte, 19912, σσ. 230-235

[ix]. Βλ .K.Hagenbach, Lehrbuch der Dogmengeschichte, 18675, σ. 650.

[x]. Βλ. Bekenntnisschriften der evangelisch-lutherischen Kirche, 19863, σ. 486.

[xi]. Βλ. Bekenntnisschriften., ὅπ.π, σσ. 736-739. Πρβλ. E.Hirsch, Hilfsbuch zum Studium der Dogmatik, 19644, σ. 224.

[xii].Βλ. καί K. Schacht, Die Taufe, στό Amt und Gemeinde, 38 (1987), März/Apr1987,σ.30. P.Brunner, Taufe und Glaube. Kindertaufe und Kinderglau -be, στό PRO ECCLECIA. Gesammelte Aufsätse zur dogmatischen Theologie, Band 1, 1962, σ. 171.

[xiii]. Βλ.J. Calvin Ιnstitutio IV,16,1, ὅπ.π., σ. 913.

[xiv]. Βλ.Zwinglii, Opera,(hrsg v.M.Schuler-J.Schulthess),Band II, 230- 300. J.V.M.Pollet, Zwinglianisme.Le Bapteme, DTC 15/2, 3819- 3824.

[xv]. Bλ. Ἁγ. Νεκταρίου, Μελέται περί τῶν θείων μυστηρίων, 19902, σ. 28.

[xvi]. Ὅπ.π. ,σ. 29.

[ΜΙΧΣ]

Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη

Λόγος περί ιεραποστολής
(τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου)

Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη (Κεφ.3,7. Πρός τήν ἐκκλησίαν τῆς Φιλαδελφείας).
«Καί τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Φιλαδελφείᾳ ἐκκλησίας γράψον·τάδε λέγει ὁ ἅγιος, ὁ ἀληθινός,ὁ ἔχων τήν κλεῖν τοῦ Δαυίδ, ὁ ἀνοίγων καί οὐδείς κλείσει, καί κλείων καί οὐδείς ἀνοίξει·οἶδα σου τά ἔργα ἰδού δέδωκα ἐνώπιόν σου θύραν ἀνεωγμένην, ήν οὐδείς δύναται κλεῖσαι αὐτήν·–ὅτι μικράν ἔχεις δύναμιν, καί ἐτήρησάς μου τόν λόγον καί οὐκ ἠρνήσω τό ὄνομά μου·…..».
Ὀρθῶς ἐλέχθη ὅτι «Ἐκκλησία χωρίς ἱεραποστολή εἶναι Ἐκκλησία χωρίς ἀποστολή»!

Ὁ σκοπός τῆς ἱεραποστολῆς εἶναι ἡ διαρκής ἀνανέωσις τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μέ στόχο τήν ἐκκλησιαστικοποίησιν τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἀλλά καί ἡ συνεχής κατάρτισις –συνεχής!– τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν ὑποτεθεῖ ἐσεῖς ὅτι παρακολουθήσατε κάποτε, σάν παιδιά, κατήχησι στό κατηχητικό σχολεῖο, ἤ γενικά στό σχολεῖο, δέν εἶναι ἐπαρκής, δέν μπορεῖτε νά πῆτε ὅτι «ἐγώ τά ἔμαθα εἰς τό κατηχητικό σχολεῖο καί δέν τά ἔχω πιά ἀνάγκη». Αὐτή ἡ κατάρτισις, ἡ πνευματική κατάρτισις, εἶναι ἕνα ἔργο τῆς Ἐκκλησίας διαρκές. Καί πρέπει ὅλοι οἱ πιστοί –ἕως θανάτου των– διαρκῶς νά καλλιεργοῦνται καί νά προπαρασκευάζωνται γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Διαρκῶς.

Συνεπῶς, ἔχομε δύο ἔργα δύο κατευθύνσεις. Ποιούς θά φέρωμε ἀπό τήν πόρτα ἀπ’ ἔξω μέσα –νά τούς προσελκύσωμε εἰς τήν πίστιν– καί πῶς θά καλλιεργήσωμε ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἤδη εἶναι μέσα στήν μάντρα, μέσα εἰς τήν Ἐκκλησία. Συνεπῶς, ἔχομε ἐδῶ δύο καταστάσεις· δύο ἱεραποστολές.

Μάλιστα, θά μποροῦσε κανείς νά πῆ ὅτι ἔχομε τίς ἑξῆς ὀνομασίες,ἐσωτερική ἱεραποστολή καί ἐξωτερική ἱεραποστολή. Δέν εἶναι πάρα πολύ σωστή ἡἔκφρασις αὐτή· ὑπάρχει μία πιό σωστή. Λέμε, ἱεραποστολή γιά κάτι πού ἀφορᾶ τούς ἔξω, καί ποιμαντική γι’ αὐτό πού ἀφορᾶ τούς ἔσω. Αὐτή τήν στιγμή, δέν κάνω ἐγώ σέ σᾶςἱεραποστολή· κάνω ποιμαντική. Ἐνῶ, ἀντιθέτως, ἄν θά πηγαίναμε σέ ἀβαπτίστουςἀνθρώπους, σέ ξένες χῶρες –σ’ ἀνθρώπους πού δέν ἔχουνε γνώση τοῦ Θεού–, ἐκεῖ θά κάναμε ἱεραποστολή.
Παρά ταῦτα, εἴτε ποῦμε ποιμαντική εἴτε ποῦμε ἱεραποστολή, οὐσιαστικά οἱ όροι αὐτοί συμπίπτουν. Ἁπλῶς τούς λέμε διαφορετικούς γιά κάποια διάκριση. Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Πράξεις 15, 35-36): «Μετά δέ τινάς ἡμέρας εἶπε Παῦλος πρός Βαρνάβαν. Ἐπιστρέψαντες δήἐπισκεψώμεθα τούς ἀδελφούς ἠμῶν κατά πᾶσαν πόλιν ἐν αις κατηγγείλαμεν τόν λόγον τοῦΚυρίου, πῶς ἔχουσι». Πᾶμε νά δοῦμε ἐκεῖ πού κάναμε τήν ἱεραποστολή μας, πᾶμε νά δοῦμε, πῶς ἔχουν οἱ ἐκκλησίες ἐκεῖ; Εἶναι καλά; Ὀρθοτομοῦν; Στέκονται καλά; Προοδεύουν; Ἀλλά ὅταν θά πήγαιναν γιά δεύτερη φορά, θά ἔπρεπε αὐτό νά χαρακτηρισθῆ ὡς ποιμαντικόν ἔργον. Ἐν τούτοις, στήν φρασεολογία μᾶς λένε: Δευτέρα ἀποστολική περιοδεία τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Συνεπῶς, εἴτε ποιμαντική εἴτε ἱεραποστολή ποῦμε, στήν πραγματικότητα αὐτά συμπίπτουν μέ μία ἐλαφρά μόνο διάκριση.
Ἀλλά τόσο διότι τά μέλη τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας μεταφυτεύονται εἰς τήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, –μέ τόν θάνατον πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι· φεύγουν ἀπό τήν παροῦσα ζωή· καταρτίζονται, προετοιμάζονται καί ἀποχωροῦν– ὅσο καί γιά τήν ἀνάγκη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ νέων ψυχῶν, ἡ ἱεραποστολή γίνεται ἀναγκαιοτάτη ὑπόθεσις τῆς Ἐκκλησίας μας. Θά λέγαμε ὅτι ἡ ἱεραποστολή εἶναι ἐντολή Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου μας καί μάλιστα εἶναι ἡ τελευταία Του ἐντολή. Γράφει στό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν – διδάσκοντες· θά τούς διδάσκετε τηρεῖν· νά φυλάττουν– πάντα ὅσα ἐνετειλάμηνὑμίν». Καί εἰς τάς Πράξεις ὁ Κύριος λέγει: «Καί ἔσεσθέ Μοι μάρτυρες –θά γίνετε μάρτυρές μου· γιά Μένα θά μαρτυρήσετε στόν κόσμο– ἐν τῇ Ἱερουσαλήμ καί ἐν πᾶσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳκαί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς».

Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει Ἱεραποστολή. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι ἡ ἱεραποστολή εἶναι ἐντολή. Θά τό πῶ ἄλλη μία φορά: Ἡ ἱεραποστολή εἶναι ἐντολή. Ὅπως ἀδελφοί μου παίρνομε τήν ἐντολή Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου, Οὐ κλέψεις, Οὐ μοιχεύσεις, Οὐ φονεύσεις,ἔτσι παίρνομε καί τήν ἐντολή Θά κάνης ἱεραποστολή. Ὅπως θά ἐξομολογεῖσο ὅτι ἔκλεψες, ἐφόνευσες, ἤ ἔκανες ἀνηθίκους πράξεις, ἔτσι θά ἐξομολογηθῆς ὅτι δέν ἔκανες ἱεραποστολή. Ἄν ἀνοίξετε τήν Καινή Διαθήκη, ἀπό τήν πρώτη σελίδα ἕως τήν τελευταία, θά βρίσκετε διαρκῶς ἐντολές.

Ὅταν λέγει ὁ Κύριος, ἤ καλύτερα νά πῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιατί εἶναι μία εἰδική περιπτωση, Χαίρετε, πάλιν ἐρῶ, χαίρετε –δηλαδή, νά ’χετε χαρά– τί θά λέγατε, ὅτι αὐτό εἶναι προαιρετικόν; Ὅτι δηλαδή, ἄν θέλω ἔχω χαρά, ἄν δέν θέλω δέν ἔχω χαρά. Εἶναι ἐντολή. Ἐντολή νά ἔχω χαρά; Εἶναι ἐντολή. Πρέπει νά εἶσαι χαρούμενος χριστιανός. Ἐάν δέν εἶσαι ὁ χαρούμενος χριστιανός, σημαίνει δέν ἐγνώρισες τί σημαίνει εἶμαι χριστιανός. Δέν ἐγνώρισες τί σημαίνει εἶμαι σωσμένος ἄνθρωπος. Δέν ἐγνώρισες τί σημαίνει ὅτι ὁ Θεός μοῦ ’δωσε προνόμιο·νά μέ υἱοθετήση, νά γίνω κατά χάριν παιδί Του καί νά μοῦ δώση τήν μακαριότητα. Ἄν λοιπόν, ἔχω αὐτά ὅλα καί τήν μεγάλη ἐλπίδα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, μπορῶ νά εἶμαι λυπημένος ἄνθρωπος; Τί λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; Δέν λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «τῇ ἐλπίδι χαίροντες;» Καί μόνο πού θά ’χετε τήν ἐλπίδα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά πετᾶτε ἀπό τήν χαρά σας. Δέν λέγει«τῇ πίστει χαίροντες», λέγει «τῇ ἐλπίδι». Διότι, ὅταν ἔχω ἕνα ἀντικείμενο, –συγγνώμη– μοῦ λέγουν ὅτι θά μοῦ δώσουν ἕνα ἀντικείμενο. Τό πιστεύω. Ὅταν χαίρω ὅμως γιά τό ἀντικείμενο πού θά πάρω, τότε αὐτό δέν εἶναι πίστις, εἶναι ἐλπίδα. Καί ἡ ἐλπίδα δένεται μέ τήν χαρά. Ἡ ἐλπίδα εἶναι ἀρετή· ἡ χαρά εἶναι ἀρετή. Εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ χαρά. Θά τό φανταζόσαστε λοιπόν ποτέ ὅτι εἶναι ἐντολή; Θά τό φανταζόσαστε; Πολύ παραπάνω, ἀγαπητοί μου, εἶναι καί ἡ ἱεραποστολή. Καί πλῆθος ἄλλα πράγματα, πλῆθος ἄλλα πράγματα, πού δέν μποροῦμε νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι μπορεῖ αὐτά τά πράγματα νά εἶναι ἐντολές.


Καί πρός ποίους ἐδόθη ἡ ἐντολή τῆς ἱεραποστολῆς, ὅταν εἶπε «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη»; Δέν βλέπομε κάτι πού νά λέη ἐντέλλομαι ὑμίν. Ἁπλῶς, «Πηγαίνετε». Ἐντολή εἶναι· ἐντολή εἶναι. Πρός τούς ἕνδεκα; Καί μετά ἀπό τήν ἔξοδο τῆς ζωῆς τῶν ἕνδεκα –ἤ τῶν δώδεκα ἄν θέλετε παρακάτω– μαθητῶν, δέν θά ἀτονοῦσε ἡ ἐντολή; Θά ἀτονοῦσε λοιπόν, ἡ ἐντολή; Ἡ ἐντολή τῆς ἱεραποστολῆς εἶναι μία ἐντολή ἐποχική, περιστατικοῦ χαρακτῆρος; Ἀσφαλῶς, ἀγαπητοί μου, ὄχι. Ἁπλούστατα, ἡ ἐντολή δίδεται πρός πάντας ἀνεξαιρέτως τούς πιστούς. Ὅπως ἡ ἀγάπη –αὐτό θέλω νά προσέξετε– εἰς τό πρῶτο της στάδιο, γίνεται ἐντολή– ὅταν λέει, «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου»– τί εἶναι αὐτό; Εἶναι ἐντολή. Ὅταν λέγει «Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου», τί εἶναι αὐτό; Ἐντολή! Γιά σκεφθῆτε τώρα νά πῆ ὁ σύζυγος εἰς τήν σύζυγόν του «σοῦ δίνω ἐντολή νά μέ ἀγαπᾶς». «Τί λές ἐκεῖ, –θά πῆ ἐκείνη– εἶναι θέμα ἐντολῆς νά σέ ἀγαπῶ ἤ θέμα αὐθόρμητο; Δημιούργησέ μου προϋποθέσεις νά σέ ἀγαπῶ. Ἐντέλλεσαι νά σέ ἀγαπῶ;» Φαίνεται παράξενο λοιπόν, ἀγαπητοί μου, νά μᾶς δίνει ὁ Θεός ἐντολή, ἐντολή νά ἀγαπᾶμε; Παράξενο. Παράξενο πρᾶγμα. Ε, λοιπόν, εἶναι τό πρῶτο στάδιον. Ἀπό τήν στιγμή πού θά πάρης τήν ἐντολή νά ἀγαπᾶς, κατόπιν αὐτοῦ δέν θά μείνης ἐκεῖ, θά προχωρήσης στό δεύτερο στάδιο·θά σοῦ γίνη ἀνάγκη νά ἀγαπᾶς. Ἔτσι καί ἡ ἱεραποστολή ἀπό τήν στιγμή πού θά πάρης τήν ἐντολή καί θά ἀρχίσης νά ἀγαπᾶς τόν Χριστόν, μετά δέν ἔχης ἀνάγκη νά σοῦ δίνει ὁ Χριστός τήν ἐντολή. Θά σοῦ γίνη ἀνάγκη νά κάνης ἱεραποστολή.

Ἀκοῦστε πῶς τό λέγει αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Θεσσαλονικεῖς 2,8.): «οὕτως ὀμειρόμενοι –ὀμειρόμενοι θά πῆ, ἔτσι, μέ τέτοια θερμή ἀγάπη– ὑμῶν εὐδοκοῦμεν μεταδοῦναι ὑμίν οὐ μόνον τό Εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί τάς ἑαυτῶν ψυχάς, διότι ἀγαπητοί ἠμῖν γεγένησθε». Λέγει ὅτι φιλοτιμούμεθα καί ἔχομε θερμή ἀγάπη –ὄχι νά σᾶς φέρωμε τό Εὐαγγέλιο– διότι πήραμε ἐντολή ἀπό τό Χριστό νά σᾶς εὐαγγελιστοῦμε –ὄχι– ἀλλά μαζί μέ τό Εὐαγγέλιο σᾶς δίνομε καί τίς καρδιές μας· τήν καρδιά μας. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι αὐτό ἀπό ἐντολήἔγινε πιά συνείδησι. Ἔγινε συνείδησι. Ὅταν προσφέρεις τόν λόγο τοῦ Θεοῦ βουτηγμένο μέσα στήν καρδιά σου, μές στήν ἀγάπη.

Συνεπῶς, προσέξτε: Ἅμα πιστός, ἅμα ἀπόστολος. Αὐτό θέλω νά κρατήσετε. «Ἅμα» θά πῆ συγχρόνως. Τήν στιγμή πού ἔγινες πιστός, τήν ἴδια στιγμή γίνεσαι καί ἀπόστολος. Τήνἴδια στιγμή. Ἅμα πιστός, ἅμα ἀπόστολος. Δέν εἶσαι ἀπόστολος; Νά τό κριτήριο. Δέν εἶσαι πιστός. Ἄν εἶσαι ἀπόστολος, εἶσαι πιστός. Σημαίνει ὅτι ἡ πίστις σέ καίει. Ἡ πίστις δέν εἶναι γιά σένα μία ὑπόθεσις μόνο ἀτομική· εἶναι κάτι πού θές νά τήν πῆς καί στόν ἄλλον· αἰσθάνεσαι ἄσχημα. Μπαίνω, ἀγαπητοί μου, πολλές φορές –δέν ξέρω ἄν μ’ ἀκούη τώρα καί κανείς, νά ’ναι παρών, ἤ περισσότεροι ἀπό ἔναν– σ’ ἕνα ταξί νά πάω στό 303 Π.Ε.Β. κάθε Δευτέρα τό πρωί νά προλάβω ἐκεῖ τό μάθημα κτλ καί ὑπάρχουν φορές πού ἔχω πάντα μέσα στήν τσάντα μου κάτι, ἕνα ἔντυπο νά τό δώσω στόν ὁδηγό νά τοῦ πιάσω κουβέντα: «Τί κάνουν τά παιδιά σας, ἔχετε παιδιά, τά ’χετε στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ τά παιδιά σας, πᾶτε στήν Ἐκκλησία;» «Ἄ, πάτερ δέν πάω στήν Ἐκκλησία». «Λοιπόν, ἀκοῦστε, θά πηγαίνετε Κυριακή πρωί στήν Ἐκκλησία. Δοκιμᾶστε καί θά ἰδῆτε. Μετά ἀπό τίς δέκα πού τελειώνει ἡ Ἐκκλησία, πηγαίνετε στό ταξί σας. Θά δῆτε πόση δουλειά θά σᾶς δώση ὁ Θεός! Καί τά χρήματα θά βρίσκουν τόπο μέσα στό σπίτι σας. Δοκίμασέ το καί θά δῆς». Τό αἰσθάνομαι ἀνάγκη νά τό πῶ. Ὑπάρχουν φορές πού –δέν ξέρω– δέν θέλω ν’ ἀνοίξω τό στόμα μου, ἤ παίζει τό ραδιόφωνο, ἤ δέν ἔχει διάθεση ν’ ἀκούση ὁ ὁδηγός, ὅπως θέλετε πάρτε το. Αἰσθάνομαι μέσα μου νά μέ τρώη. Αἰσθάνομαι ὅτι μπῆκα –δέκα λεπτά εἶναι ὅλο τό ταξίδι, δέν εἶναι παραπάνω· δέκα λεπτά εἶναι– ὅτι μπῆκα μέσα σ’ ἕνα αὐτοκίνητο καί δέν χρησιμοποίησα αὐτά τά δέκα λεπτά. Καί αἰσθάνομαι τύψεις. Γιατί δέν εἶπα μία κουβέντα εἰς αὐτόν τόν ἄνθρωπο· εἰς αὐτόν τόν ὁδηγόν. Ἔτσι πρέπει νά αἰσθανόμαστε. Σᾶς τό λέγω ἀλήθεια. Πᾶρτε παράδειγμα τούς αἱρετικούς. Δέν τούς βλέπετε; Μόλις σταθοῦν δίπλα σας, τί κάνουν; Ἀνοίγουν τό στόμα τους κι ἀρχίζουν νά λένε. Δέν εἶναι ντροπή μας, δέν εἶναι ντροπή μας ἐμεῖς πού ἔχομε τήν ἀλήθεια, νά μήν τήν ποῦμε στούς ἀδελφούς; Νά μήν βοηθήσουμε τούς ἀδελφούς;
Βλέπετε, λοιπόν, ὅτι ἡ ἐντολή «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» δέν εἶναι γιά τούς ἕνδεκα μαθητές. Εἶναι γιά ὅλους τους πιστούς, ὅλων τῶν αἰώνων καί ὅλων τῶν ἐποχῶν. Καί σᾶς τό εἶπα: «Ἅμα πιστός, ἅμα ἀπόστολος». Ἀπό τήν στιγμή πού γίνεσαι πιστός, ταυτοχρόνως γίνεσαι καί ἀπόστολος.

Ἱεραποστολή, ὅμως, δέν σημαίνει μόνον ὅτι πηγαίνω σ’ ἕναν ἄλλον τόπον –έτσι θά πῆτε κάπως, τό πράγμα– ἤ σέ ἀγνώστους ἀνθρώπους νά κηρύξω τόν Χριστό. Ἀγαπητοί μου, ὁ διπλανός μας ἄνθρωπος –ἀκοῦτε;– ὁ διπλανός μας ἄνθρωπος περιμένει τόν ἱεραπόστολον πιστόν νά τόν ὁδηγήση στόν Χριστό, ἔστω κι ἄν ὁ διπλανός μας εἶναι βαπτισμένος ἄνθρωπος. Τόν βλέπετε λυπημένο· τόν βλέπετε μέ πένθος· τόν βλέπετε σέ μία κατάσταση, δέν ξέρω τί. Ἀνοῖξτε τό στόμα, πῆτε δύο κουβέντες. Βέβαια πρέπει –θά μοῦπῆτε– νά ξέρωμε μία τέχνη. Νά σᾶς πῶ. Λέει μία κουβέντα: «Ἀνάγκη τέχνας κατεργάζεται». Κι ἐγώ θά σᾶς ἔλεγα μέ μία τροποποίησι: «Ἡ ἀγάπη τέχνας κατεργάζεται». Λέγει ὁ ἱερός Αὐγουστίνος: «Ἀγάπα καί κάμε ὅ,τι θέλεις». Ἅμα ἀγαπᾶς, πραγματικά ἀγαπᾶς, ἀγαπᾶς τόν Θεό νά μήν τόν ζημιώσης καί τήν δόξα Του, οὔτε τόν πλησίον σου, τότε μές στήν ἀγάπη σου θά γίνης σοφός στήν μέθοδο, στάς μεθόδους. Σοφός! Θά βρῆς τάς μεθόδους, –δέν χρειάζεται νά ξέρης γράμματα– θά βρῆς τάς μεθόδους καί θά μιλήσης κατάλληλα. Τί θά σοῦἀπαγόρευε νά μιλήσης κατάλληλα; Ἡ ἀγάπη; Ἅμα ἀγαπᾶς καί δέν θέλεις νά κάνης ζημία, θά μιλήσης κατάλληλα.

Ἔτσι, λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἄν πιστεύαμε στόν Χριστό, εἴμεθα κι ἐμεῖς ἀπεσταλμένοι τοῦ Χριστοῦ. Ἄς προσέξουμε. Ἕνας ἀπεσταλμένος τῆς κάθε στιγμῆς· ἐπαναλαμβάνω τῆς κάθε στιγμῆς. Ἐν παντί τόπω ἐν παντί χρόνω. Δέν μπορεῖς νά πῆς: «Ἐγώ τό εἶπα καί ἔκανα τό χρέος μου, ξόφλησα». Πόσες φορές λέμε αὐτό τό ξόφλησα! Ξόφλησες; Δυστυχῶς, τό λέω καμμιά φορᾶ κι ἐγώ. Λέω στά παιδιά τοῦ 303 Π.Ε.Β., τά ὁποία μέ σκάζουνε πολλές φορές, εἶναι τά παιδιά τῆς ἐποχῆς. Τώρα ἔχω, βέβαια, ἀρκετούς ἀκροατάς τοῦ 303 Π.Ε.Β. «Ἄ, –τά λέω– καί ἴσως τό δικαιολογοῦν· λέω, παιδιά τό καταλαβαίνετε; Ἕνα χρέος μέ φέρνει ἐδῶ πέρα». Ἔτσι μοῦ ’ρχεται, νά λέω, νά μήν ξαναπάω. Δέν μπορῶ. Δέν μπορῶ. Δέν μπορῶ νά πῶ ὅτι ξόφλησα, ἔκανα τό καθῆκον μου. Νά, ἄς ποῦμε δέν προσέχουν –δέν ξέρω τί– δέν ξαναπάω. Δέν μπορῶ· δέν μπορῶ. Θά πάθω αὐτό πού ἔπαθε ὁ προφήτης Ἱερεμίας.
Ξέρετε τί ἔπαθε; Διαβάστε τό Α΄ κεφάλαιο τῆς προφητείας του, τοῦ βιβλίου του, τοῦ ’πε ὁ Θεός νά κάνη ἀποστολή. Νά βγῆ νά προφητεύση. Καί λέει «Κύριε, δέν μπορῶ. Εἶμαι μικρός, εἶμαι…» Ἀκοῦστε: «Εἶμαι μικρός, ἄγουρος, δέν μπορῶ». Κι ἔπεσε φωτιά στά κόκκαλα τοῦ Ἱερεμίου! Φωτιά! Ἄρχισαν νά τρίζουν τά κόκκαλά του. Αἰσθανόταν πολύ ἄσχημα καί δέν μποροῦσε νά ἡσυχάση. Ἄρχισε νά ὁμιλῆ καί πάψαν τά κόκκαλά του νά τρίζουνε καί νά φλογίζονται. Αὐτό εἶναι. Ἔτσι, δέν μποροῦμε νά ποῦμε «τό χρέος μου τό ἔκανα, ξόφλησα». Δέν μοῦ λέτε; Ἡ ἀγάπη ξοφλᾶ; Ἐάν δέν ξοφλάει ἡ ἀγάπη, οὔτε ἡ ἱεραποστολή ξοφλάει. Καί δέν μποροῦμε νά λέμε χρέος. Τό κίνητρο τῆς ἱεραποστολῆς δέν εἶναι χρέος ἀλλά εἶναι ἡ ἀγάπη.
«Κανένα λογαριασμό –λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος– δέν πρέπει νά χρωστᾶτε, –ἀκοῦστε– κανένα λογαριασμό». Οὔτε οἰκονομικό λογαριασμό· τίποτα. Νά μποροῦμε γρήγορα νά ξοφλοῦμε, ἀγαπητοί μου. Τί σπουδαῖο πρᾶγμα! Ἀκοῦστε: Μήν χρωστᾶτε. Ὅσο μπορεῖτε, μήν χρωστᾶτε. Ὅσο μπορεῖτε ἁπλώνετε τά χέρια σας καί τά πόδια σας· μή χρωστᾶτε. Μή συνηθίζετε νά χρωστᾶτε. Κι ἄν καμμιά φορά χρωστᾶμε, νά τρέχουμε γρήγορα νά τά ξοφλοῦμε. Ἀκοῦστε: γρήγορα νά τρέχουμε νά ξοφλοῦμε. Μήν τά καταχρώμεθα. Μήν λέμε στόν ἄλλον, δώσ’ μου χρήματα καί δέν τά ἐπιστρέφουμε ποτέ. Προσέξτε, εἶναι ἁμαρτία. Εἶναι φοβερό πρᾶγμα. Λοιπόν, λέγει ὁ Ἀπόστολος: Κανένα λογαριασμό δέν θά χρωστᾶς παρά μόνον ἕναν ἀνεξοφλήτως θά τόν χρωστᾶς. Τόν λογαριασμό τῆς ἀγάπης. «Μηδενί μηδέν ὀφείλετε ἤ μή τό ἀγαπᾶνἀλλήλους». Ἀκούσατε; Μηδενί –σέ κανέναν– μηδέν, τίποτα νά χρωστᾶτε· ἕνα χρέος· νά ἀγαπᾶτε τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Μόνον ἡ Ἀγάπη μένει ἀνεξόφλητη. Συνεπῶς, καί ἡ ἱεραποστολή μένει ἀνεξόφλητη.

Πρέπει νά συνειδητοποιῆ ὁ πιστός ὅτι ἔχει διαρκῶς ἀνεξόφλητο τό χρέος τῆς ἱεραποστολῆς. Δέν χρειάζονται εἰδικά προσόντα. Θέλετε ἀκόμη; Μόνο τρία χρειάζονται: Ἡ πίστις,ἡ ἀγάπη καί ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ. Ἡ πίστις, ἡ ἀγάπη καί ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ. Δέν χρειάζεται οὔτε ἡ εὐγλωττία οὔτε ἡ πολλή, λεγομένη, θύραθεν γνῶσις καί σοφία οὔτε εἰδικά διπλώματα οὔτε ἄλλα προσόντα. Ἔχεις φλόγα στήν καρδιά σου; Πιστεύεις στόν Θεό; Τόν ἀγαπᾶς; Τόν γνωρίζεις τόν Θεό; Ἔχεις ἐμπειρία ἀπό τόν Θεό; Ἄρχισε νά ὁμιλῆς. Αὐτό πού θά πῆς θά πιάνη στίς καρδιές. Γιατί εἶναι καρπός τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης καί τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ.
Ἀκόμα, –παράξενο– οὔτε ὑλικά πράγματα χρειάζονται. Σήμερα ξέρετε, ὅταν μιλᾶμε γιά ἱεραποστολή, ὅλο μιλᾶμε γιά χρήματα. Ἔχομε χρήματα; Ἀγαπητοί μου, τά ὑλικά πράγματα δέν χρειάζονται γιά τήν ἐπιτυχία τῆς ἱεραποστολῆς. Θά μοῦ πῆτε, εἶμαι οὐτοπιστής. Εἶμαι ἐκτός πραγματικότητος. Μία γυναῖκα, μία γυναῖκα –στούς πρωτοχριστιανικούς χρόνους– ἐξεχριστιάνισε ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ ἐσωτερικοῦ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, μέ τί λέτε; Μ’ ἕνα σταυρό ἀπό κληματόβεργα! Τίποτε ἄλλο δέν εἶχε! Τίποτε ἄλλο δέν εἶχε! Ἀλλά καί οἱ ἀπόστολοι κατέκτησαν τόν κόσμον μέ τήν πτωχείαν των καί τήνἀσημότητά των. Τί εἶχαν οἱ Ἀπόστολοι; Εἶχαν ὑλικά μέσα; Εἴχανε συντάξεις; Εἴχανε ταξίδια, χρήματα, πιστώσεις, ἐπιχορηγήσεις; Τί εἶχαν οἱ Ἀπόστολοι; Στό βάθος, οὔτε ὑλικά πράγματα χρειαζόμαστε. Γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Διά δόξης καί ἀτιμίας –πῶςἐκινεῖτο!– διά δυσφημίας καί εὐφημίας, ὡς πλάνοι καί ἀληθεῖς, ὡς ἀγνοούμενοι καίἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καί ἰδού ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καί μή θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεί δέ χαίροντες, ὡς πτωχοί πολλούς δέ πλουτίζοντες, ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα κατέχοντες» (Β΄Κορινθίους, 6,8)
Εἶναι χαρακτηριστικό, ἀκόμη, ὅτι ἀποτεινόμενος ὁ Κύριος πρός τόν ἐπίσκοπον τῆς Φιλαδελφείας τοῦ ὑπενθυμίζει καί τοῦ λέγει: «ὅτι μικρᾶν ἔχεις δύναμιν καί ἐτήρησάς μου τόν λόγον καί οὐκ ἠρνήσω τό ὄνομά μου». Ποιά εἶναι αὐτή ἡ μικρά δύναμις; Εἶναι δυνατόν –πρώτον– νά ἀναφέρεται εἰς τό ὀλιγάριθμον τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Φιλαδελφείας –διότι ἦτο ἄσημος Ἐκκλησία ἀπό πλευρᾶς ἐξωτερικῆς ἐμφανίσεως– εἴτε εἰς τήν μετριότητα τῶν οἰκονομικῶν μέσων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Φιλαδελφείας εἴτε εἰς τά ἐξωτερικά προσόντα καί προτερήματα τοῦ ἐπισκόπου –ὅπως εἶναι ἡ σωματική ἀντοχή, ὅπως εἶναι ἡ εὐγλωττία– εἴτε μᾶλλον σέ ὅλα αὐτά. Σέ ὅλα αὐτά. Εἴδατε; «Ὅτι μικρᾶν ἔχεις δύναμιν καί ἐτήρησάς μου τόν λόγον καί οὐκ ἠρνήσω τό ὄνομά μου». Ποῖον λόγον; Ὅτι ἤσκησες ἱεραποστολήν. «Ἐγώ σοῦ ἤνοιξα πόρτα, ἐσύ τήν ἤσκησες καί δέν ἀρνήθηκες τό ὄνομά Μου, ἀλλά τό διδάσκεις, τό κηρύσσεις, τό ὁμολογεῖς». Πολλάκις, ὁ Κύριος δίδει –πολλάκις– μικρά κατά κόσμον δύναμιν, ὥστε οἱ ἐπιτυχίες τοῦ κηρύγματος τοῦ Χριστοῦ νά μήν εἶναι ἐπιτυχίες κατά κόσμον –ὅπως εἶναι οἱ γνώσεις, εἶναι οἱ ρητορίες κτλ.– ἀλλά νά εἶναι ἐπιτυχία κατά Χριστόν. Ὁ ἀπόστολος ΙΙαύλος λέγει: «ἄν καί ἰδιώτης τῶν λόγων». Ἑρμηνεύει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «ὁ Παῦλος ἰδιώτης;» –«Ἰδιώτης» θά πῆ ἀγράμματος– ἄν καί ἰδιώτης, ἀγράμματος εἰς τόν λόγον! Γράφει εἰς τούς Κορινθίους «δέν ἦρθα –λέγει, νά τί λέγει:– (Ἅ'Κόρ. Β 1-4.) «Καγῶ ἐλθῶν πρός ὑμᾶς, ἀδελφοί –λέει στούς Κορινθίους– ἦλθον οὐ καθ’ ὑπεροχήν λόγου –γιά νά σᾶς μιλήσω ὄμορφα– ἤ σοφίας, καταγγέλων ὑμῖν τό μαρτύριον τοῦ Θεοῦ. Καί ἐγώ ἐν ἀσθενείᾳ καί ἐν φόβῳ καί ἐν τρόμῳ πολλῶ ἐγενόμην πρός ὑμᾶς καί ὁ λόγος μου καί τό κήρυγμά μου οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ’ ἐν ὑποδείξει Πνεύματος καί δυνάμεως». Ὁρίστε!
Ἀκόμη πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι τίς εὐκαιρίες τίς δίδει μόνον ὁ Θεός. «Ἰδού –λέγει– δέδωκα ἐνώπιόν σου θύραν ἀνεωγμένην». Ἐγώ ἔδωσα σέ σένα θύρα ἀνεωγμένη, δέν τήν ἄνοιξες ἐσύ· ἐγώ τήν ἄνοιξα τήν πόρτα, λέγει ὁ Κύριος. Ἐμεῖς δέν ἔχουμε παρά νά ἀνακαλύπτωμε τίς εὐκαιρίες αὐτές καί νά τίς ἐκμεταλλευώμεθα. Ἄν ἀκόμη, εἰς τό ἱεραποστολικό μας ἔργον παρουσιάζονται δυσκολίες –πού ὁπωσδήποτε θά παρουσιάζονται δυσκολίες, εἶναι ἕνα στοιχεῖο γνησιότητας στό ἱεραποστολικό ἔργο νά παρουσιάζονται δυσκολίες– δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι οὐδείς δύναται κλεῖσαι αὐτήν. Τό εἶπε ὁ Κύριος. Δέν μπορεῖ νά κλείση κανένας τήν πόρτα. Δυσκολίες; Δυσκολίες! Ἀλλά κανείς δέν μπορεῖ νά κλείση τήν πόρτα. Διότι ὁ Χριστός εἶναι «Ὁ ἔχων τήν κλεῖν τοῦ Δαυίδ, ὁ ἀνοίγων καί οὐδείς κλείσει καί ὁ κλείων καί οὐδείς ἀνοίξει».

Ἄν πιέζη ἀκόμη, τό στῆθος τοῦ πιστοῦ ὁ ὄγκος τοῦ κακοῦ –ὅπως εἶναι ἡ ἐποχή μας– καί τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἀρνήσεως, δέν ἔχει παρά νά μελετήση τό τί συνέβη εἰς τόν Ἀπόστολον Παῦλον ὅταν ἐπεσκέφθη τήν Κόρινθον, –πού ἐτρόμαξε ἀπό τήν διαφθορά της– τότε, στά μισά του πρώτου αἰῶνος -τό 51 εἶχε ἔρθει- ἐτρόμαξε ἀπό τήν διαφθορά τῆς Κορίνθου. Σκέτη πορνική πόλις. Καί λέγει «πῶ, πῶ! Νά φύγω, νά φύγω, νά φύγω». Καί ἐμφανίζεται ὁ Κύριος καί τοῦ λέγει τοῦ Παύλου (Πράξεις 18,10): «Μή φοβοῦ, ἀλλά λάλει καί μή σιωπήσης, διότι λαός ἐστί μοι πολύς ἐν τῆ πόλει ταύτη». Καί ἔμεινε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δέκα ὀκτώ μῆνες, κηρύσσων Χριστόν εἰς τήν Κόρινθον.

Ἀκόμη, ὁ προφήτης Ἠλίας, ἀγαπητοί μου, παρεπονεῖτο ὅτι ἔμεινε μονότατος, ἐνῶ ἕνα πλῆθος λαοῦ –ἔξι χιλιάδες ἄνδρες– δέν εἶχαν κάμψει γόνυ στόν Βάαλ καί ἔμειναν πιστοί εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν. Ποτέ, λοιπόν, δέν πρέπει νά καταλάβη ἡ ἀπογοήτευσις τήν ψυχή μας. Ἴσως, νά πῆ κάποιος: «Χαμένος κόπος· χαμένος κόπος!» Νά, εἶπα. Δέν βλέπεις τώρα τί κάνει; Θά ’χα πολλές προσωπικές ἱστορίες νά σᾶς πῶ, ἀλλά ἀρκοῦμαι σ’ αὐτό πού λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ἴσως μοῦ πῆς –λέγει– ὅτι αὐτός πού ἄκουγε χθές τό κήρυγμά σου, τώρα τό βράδυ εἶναι στό ἀπέναντι καπηλιό καί πίνει κρασί. Καί τί ἔκανες; Θά σοῦ ἀπαντήσω. Ναί, εἶναι στό καπηλιό καί πίνει κρασί. Ἀλλά δέν τό πίνει ὅπως θά τό ἔπινε ἄν δέν ἄκουγε τό κήρυγμά μου». Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι πίνει τό κρασί, ἀλλά τόν τρώει κι ὁ λόγος ὁ δικός μου. Αὐτά πού τοῦ εἶπα τόν βασανίζουν. Κι αὐτά μποροῦν νά γίνουν αἰτία νά ἐπιστρέψη.

Ἐν τούτοις, καί σέ τόπο καί σέ χρόνο ἀπροσδόκητον, μποροῦμε, ἀγαπητοί μου, νά δοῦμε τό ἀποτέλεσμα τοῦ κόπου μας. Σᾶς εἶπα, θά ’χα πολλές ἱστορίες νά σᾶς διηγηθῶ· δέν παίρνει ὁ χρόνος. Ἀλλά μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἄν δέν θερίσουμε, δέν ἐστάλημεν γιά νά θερίσουμε ἀλλά γιά νά σπείρουμε. Ὁ ἱεραπόστολος δέν θερίζει· ὁ Θεός θερίζει. Ἐμεῖς θά σπείρουμε· ἐμεῖς θά ποῦμε. Τό παρακάτω ὁ Θεός θά τό κάνη. Θά θερίση ὁ Θεός ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Αὐτό εἶναι δικό Του θέμα. Δέν εἶναι δικό μας θέμα. Στίς ἀντιξοότητες τέλος, πρέπει νά δεχόμεθα τήν βεβαίωσι τοῦ Κυρίου πού λέγει στόν Ἀπόστολο Παῦλο «Μή φοβοῦ, διότι ἐγώ μετά σοῦ». Πότε τοῦ το ’χε πῆ αὐτό; Ἅμα ἦταν στήν Ἱερουσαλήμ. «Μή φοβᾶσαι, ἐγώ εἶμαι μαζί σου». Ἔτσι ἀγαπητοί μου, ἄν ἀγαπᾶμε τόν Κύριο καί πιστεύομε βαθειά εἰς Αὐτόν, ἐμεῖς πρῶτοι θά κινήσουμε νά κάνουμε ἱεραποστολή. Πρίν προλάβη ὁ Κύριος νά μᾶς πῆ: «πήγαινε ἐκεῖ καί πές ἐκεῖνο κι ἐκεῖνο». Γιατί; Διότι θά ἔχομε φιλοτιμηθεῖ ἀπό τήν ἀγάπη μας πρός τόν Χριστόν. Αὐτός πού ἀγαπᾶ εἶναι καί φιλότιμος ἄνθρωπος. Εἶναι καί φιλότιμος ἄνθρωπος. Ἔτσι λοιπόν, θά σπεύσωμε φιλοτιμούμενοι νά μιλήσωμε γιά τόν Χριστό, νά τόν κηρύξουμε παντοῦ· στό σπίτι μας, στό δρόμο, στό λεωφορεῖο, στήν ἐργασία, στήν ἐξοχή, παντοῦ. Εὐκαίρως–ἀκαίρως.

Ἡ ἱεραποστολή μας θά εἶναι ἡ καλυτέρα ἔκφρασις τῆς ἀγάπης μας πρός Ἐκεῖνον καί τήν Ἐκκλησίαν Του.


Από το ορθόδοξο ιεραποστολικό περιοδικό « ΠΟΡΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ», (Λάρισα 2410286524 / 6944277131)
http://ex-ierapostoli.blogspot.gr/2011/ ... st_08.html

[aposal]

Μπράβο! Παραθέτετε κάτι κατεβστά 145 σελίδων και έχετε την απαίτηση όλοι εμείς - οι κακομοίρηδες - να τα διαβάζουμε...
Δεν μας προσέχετε καθόλου!

[Captain Yiannis]

Μπράβο! Παραθέτετε κάτι κατεβστά 145 σελίδων και έχετε την απαίτηση όλοι εμείς - οι κακομοίρηδες - να τα διαβάζουμε...
Δεν μας προσέχετε καθόλου!

Νάναι ευλογημένο ... συμφωνώ

[Dimitris39]

Αμαρτωλέ Αποστολε
Οι Γιαχωβαδες διαβάζουν καθημερινά χιλιάδες σελίδες με πλάνες
Και ψέματα , εμείς δεν μπορούμε να διαβάσουμε 145 σελίδες γεμάτες αγάπη και αλήθειες;

Κύριε ελέησον με και ελέησον ημάς

[aposal]

Εμείς δεν είμαστε Ιεχωβάδες! Εξάλλου είμαι σε μια ηλικία που δεν μπορώ με τίποτε να διαβάσω κάτι που πιάνει πάνω από μισή σελίδα Α4

[ΜΙΧΣ]

http://egolpio.wordpress.com/2008/05/15/muslims_bapt/
Νέα Βάπτιση από το µικρό Ιερα­ποστολικό Κλιµάκιο των φυλακών. Τα φώτα έσβησαν. Κάθοµαι αρκετή ώρα τώρα στο ηµίφως µε τα µάτια κλειστά και όλες µου τις αισθήσεις χαίρου­σες … Το λιβάνι πλανιέται στην άδεια Εκκλησιά.

Σάββατο 8 Δεκεµβρίου 2007, Πα­ναγία η Ελευθερώτρια, Φυλακές Κο­ρυδαλλού. Ίσως να είναι η µοναδική εκκλησούλα στην Ελλάδα η οποία σε τόσο σύντοµο χρονικό διάστηµα «φι­λοξένησε» την Βάπτιση οκτώ µου­σουλµάνων εκ των οποίων οι 5 Τούρ­κοι. Μετά τους Σάββα, Χρήστο, Νικό­λαο, Κωνσταντίνο, Χρήστο, σήµερα βαπτίσθησαν στην ζωή και στον θάνα­το του Ιησού Χριστού οι Ανδρέας, Αρτέµιος και Αλέξανδρος. Μετά από 4 μήνες. Τυπική η διαδικασία στην αρ­χή: αίτηση στην κοινωνική υπηρεσία των φυλακών, ορισµός κατηχητού Ιερέως από την Ι. Μητρόπολη Νικαίας. Πάντα η κυρία Όλγα Μάστορη-Φωτο­πούλου να συντονίζει και να οργανώ­νει τα πάντα. Ακούραστος εργάτης της διαδόσεως του Ευαγγελίου και έµπρακτος εφαρµοστής του σ’ ένα περιβάλλον τόσο διαφορετικό και συ­νάµα τόσο δύσκολο.

Μεγάλη η ευθύνη: «Μη ρίχνετε τα µαργαριτάρια στους χοίρους», λέγει Κύριος ο Θεός … ! πώς να ερευνήσεις τα µύχια της ψυχής του καθενός; Το πραγµατικό κίνητρο. Τί θέλει, πού α­ποσκοπεί; Την ειλικρίνεια των προθέ­σεων. Όλα τούτα χωρίς να µπορείς να του µιλήσεις σε πρώτο πρόσωπο. Πάντα µεταφραστής, που συνήθως δεν εγκρίνει την απόφαση των υπο­λοίπων να αλλαξοπιστήσουν από το Ισλάµ. Πόσα τους λέει από όσα του λες; Πώς τους τα λέει;

Κι έρχεται η ευλογηµένη και συνάµα η κρίσιµη πρώτη ώρα της κατηχή­σεως. Πώς να µεταδώσεις, πάντα µέ­σω µεταφραστή, τα νάµατα της πί­στεώς µας σε ανθρώπους τελείως διαφορετικής κουλτούρας, καταγω­γής, εθνικής ταυτότητας; Πώς να εί­σαι δογµατικά ορθός και ταυτόχρονα κατανοητός, όταν απευθύνεσαι σε ανθρώπους άνισου µορφωτικού επι­πέδου; Και µάλιστα όταν ο µεσάζων­ µεταφραστής είναι κατά κανόνα άν­θρωπος που ούτε την µητρική του γλώσσα δεν κατέχει καλά καλά; Ε­κτός από αυτές τις δυσκολίες, οι δυ­σκολίες που ο χώρος της φυλακής εµπεριέχει άφ’ εαυτού. Θέµατα ασφα­λείας, ωραρίου, συνεργασίας της Σω­φρονιστικής Υπηρεσίας. Η φυλακή είναι πάντοτε φυλακή.

Νέος, άπειρος αλλά µε µεγάλο ζήλο ο Ιερεύς- κατηχητής π. Ελευθέ­ριος από τον Ι. Ν. Αγίας Μαρίνας Χαϊδαρίου. Πάντα σοβαρή, πρόθυµη, πολύπειρη, διεισδυτική, καυστική η κυ­ρία Όλγα, που εκτός όλων των ανω­τέρω έχει ν’ αντιµετωπίσει δεκάδες µικρά και µεγαλύτερα πρακτικά προ­βλήµατα που αφορούν σε ό,τι µπορει να φανταστεί κανείς από την εξα­σφάλιση της αµέριστης βοήθειας των διοικούντων έως την εξεύρεση ανα­δόχων και την αγορά (ιδίοις εξόδοις εννοείται), όλων των αναγκαίων για την Βάπτιση: µεγάλη κολυµβήθρα, και­νούργια ρούχα, χιτώνες, σταυρούς κι ένα σωρό άλλες λεπτοµέρειες. Έργο θαυµαστό να συντονίζεις σαν αξιωµα­τικός 1Ο ενήλικους Έλληνες, την Σω­φρονιστική Υπηρεσία, τούς Ιερείς, τους νεοφωτίστους και. .. τον γράφο­ντα …

Αυτή την φορά προµηθευτήκαµε σε σύντοµο χρόνο αντίτυπο της Αγί­ας Γραφής στα τουρκικά και τα αραβικά. Αµέσως φάνηκε πώς οι 3 κατη­χούµενοι βρίσκονταν περίπου στο ίδιο -µεσαίο πρός ανώτερο- µορφωτι­κό επίπεδο και πως είχαν ζήλο.

Επελέγησαν τα αναγκαία χωρία της Βίβλου (σχεδόν όλο το κατά Ματ­θαίον Ευαγγέλιο, περικοπές από την Γένεση, την Έξοδο, το Δευτερονό­µιο και τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου). Ευτυχώς που η αρίθµηση των κεφαλαίων και των στίχων της Αγίας Γραφής σε όλες τις γλώσσες ταυτίζονται κι έτσι στη µελέτη µειώ­νεται αρκετά ο ρόλος του µεταφρα­στή, µε την βεβαιότητα πως όλοι δια­βάζουµε και εννοούµε το ίδιο πράγµα!

Πόσο δύσκολο είναι, Χριστέ µου, να καταλάβεις, κοιτάζοντας βαθιά µέ­σα στα µάτια και προσευχόµενος, τι σκέφτονται αυτοί οι άγνωστοι µέχρι χθες άνθρωποι. Κι αν, όταν σου λένε αγαπω τον Χριστό και θέλω να βαπτι­στώ, το εννοούν έτσι ακριβώς!

Πόσο δύσκολο είναι να µην πέ­σεις στην παγίδα να προσπαθήσεις να κάνεις τους κατηχουµένους πρώτα Έλληνες και µετά Ορθοδόξους Χριστιανούς! Γιατί δεν είναι η κοσµι­κή άποψη περί έθνους απολύτως Ορ­θόδοξη και γιατί εν τέλει το µείζον είναι το ιδεώδες «µία ποίµνη εις ποι­µήν … Ουκ έστιν Έλλην ή Ιουδαίος, δούλος ή ελεύθερος … ». Στην αρχή ξεχώρισαν οι δυό Τούρκοι, γρήγορα όµως ο Σύριος µας εξέπληξε µε τον ζήλο του και τις περίεργες ερωτήσεις του για το ποιές αµαρτίες εµποδίζουν κάποιον να γίνει Ιερεύς!

Έµενε να ορισθεί η ηµεροµηνία.

Τα ονόµατα -αγνωστο πώς- τα επέ­λεξαν οι ίδιοι οι κατηχούµενοι: Ανδρέας, Αρτέµιος, Αλέξανδρος. Έ­λειπε το Σύµβολο της Πίστεως. Πρό­θυµοι αδελφοί του Οίκουµενικού Πα­τριαρχείου και του Πατριαρχείου των Ιεροσολύµων -ο Μητροπολίτης Καπι­τωλιάδος Ησύχιος- µας έστειλαν α­µέσως την δογµατικά ορθή απόδοσή του στην τουρκική και την αραβική. “Αχ Θεέ µου! Τι µεγάλη δωρεά Πνεύ­µατος Αγίου ήταν η γλωσσολαλιά που χάρισες στους Αγίους Αποστό­λους την ηµέρα της Πεντηκοστής!

Κανονίσθηκαν οι λεπτοµέρειες και η ηµεροµηνία, βρέθηκαν οι ανάδοχοι και ένας ακόµη Ιερεύς, ό π. Γρηγό­ριος, Β‘ Γραµµατεύς της Ι. Μ. Νικαί­ας, κι έφθασε η µεγάλη µέρα.

Όλα στην εντέλεια. Όλα τέλεια. Ένας, ένας οι κατηχούµενοι φορώ­ντας τον λευκό µακρύ χιτώνα της αγνότητος κατεδύθησαν πλήρως στο ύδωρ του νοητού Ιορδάνου λουόµε­νοι από τα εκούσια και τα ακούσια πληµµελήµατα. Εισερχόµενοι στην Εκ­κλησία του Ιησού Χριστού, την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, εισήλθαν στο φως της Ορθοδόξου πίστεως. Οι καθιερωµέ­νες φωτογραφίες, ο Αρχιφύλακας κ. Καραγιώργης και ο Αρχιφυλακεύων κ. Λαµπράκης που παρακολούθησαν την τελετή, η υπογραφή της βεβαίωσης βαπτίσεως -χωρίς το στίγµα της φυ­λακής-, η αποχώρηση.

Με την βοήθεια του συγκρατουµέ­νου Θανάση Μαγουλιανίτη επαναφέ­ραµε την Εκκλησία στην προτέρα κα­τάσταση για να είναι έτοιµη για την αυριανή Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Αύριο θα κοινωνήσουν για πρώτη φο­ρά Σωµα και Αίµα Χριστού εις άφεσιν αµαρτιών και ζωήν την αιώνιον. Άρα­γε νιώθουν τι σηµαίνει να γίνονται ένα σώµα, µία σάρκα µ’ Εκείνον που µέχρι χτες δεν εγνώριζαν; Συνειδη­τοποιούν ότι εισέρχονται σ’ έναν δρό­µο ανηφορικό, δρόµο σταυροαναστά­σιµο; Μόνον Εκείνος, ο ετάζων καρ­δίας και νεφρούς, µπορεί να ξέρει.

Εµείς εκτελέσαµε την προσταγή Του: «Πορευθέντες µαθητεύσατε πά­ντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνοµα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύµατος».

Ο Σύριος Χουσεϊν Ρ…, και από τούδε Αλέξανδρος, σαν ντροπαλό µαθητούδι εξέφρασε την επιθυµία να γίνει Ιερεύς … Αξίωσέ τον, Χριστέ µου.

«Ξυπνώ» σαν από όνειρο. Η Εκ­κλησία άδεια, µισοσκότεινη, αντανα­κλάσεις από τα χρυσά φωτοστέφανα των Αγίων στους τοίχους ρίχνουν ε­δώ κι εκεί ένα γλυκό υπερκόσµιο φως. Βάζω µετάνοια στον Εσταυρω­µένο, ψάλλω τα Απολυτίκια των Αγίων των οποίων τα ονόµατα έλαβαν οι νεοφώτιστοι αδελφοί µας … Μυστικά παρακαλώ εγώ ο ελάχιστος κρατού­µενος παρατηρητής, να µην λεκιά­σουν τον λευκό χιτώνα που σήµερα φόρεσαν λυτρωµένοι από κάθε αµαρ­τία. Να ζήσουν εν Χριστώ Ιησού.

Ήρθε η ώρα να επιστρέψω στο κελλί µου. Έκανα τον σταυρό µου ψάλλοντας το “Ευλογητός εί Χριστέ ο Θεός ηµών, ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας καταπέµψας αυτοίς το Πνεύµα το Άγιον και δι’ αυτών την οικουµένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε δόξα Σοι».

Κλείνοντας πίσω µου την πόρτα της Εκκλησίας ξαναρχίζω την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν µας … Ελέησε τους δούλους Σου Ανδρέα, Αρτέµιο, Αλέξανδρο και συναρίθµησέ τους στην ποίµνη των λογικών σου προβάτων».

Ο ελεηθείς χόρτος, ελάχιστος ρασοφόρος κρατούµενος Ραφαήλ

[stathisekp]

Πολύ ωραίο Μαρία!!!!
Να ΄ναι ευλογημένο (που λέει κι ο καπετάνιος μας!!!!)

[ΜΙΧΣ]

Ο "Αγιος" της Αφρικής
Πορευθέντες, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» είναι η εντολή του Ιησού στους μαθητές του και παίρνει σάρκα και οστά σήμερα στη μακρινή Σιέρα Λεόνε της Αφρικής. «Δεν μπορεί κάποιος να γίνει ιερέας, αν δεν ματώσει την ψυχή του από πόνο» λέει ο πατήρ Θέμης Αδαμόπουλος. Ενας άγιος επί της γης που «πληγιάζει» τα πόδια του και βουτάει στις λάσπες και στα σκουπίδια της πιο φτωχής περιοχής του πλανήτη, για να προσφέρει λίγο φαγητό στα πεινασμένα παιδιά της χώρας, αλλά και «πόδια» στους ακρωτηριασμένους νέους της.

«Η γυναίκα της Αφρικής είναι η πιο ταλαιπωρημένη, η πιο πονεμένη και αδικημένη γυναίκα του πλανήτη. Πρέπει να συντηρήσει τέσσερα με πέντε παιδιά χωρίς σύζυγο. Πρέπει να αποφασίσει καθημερινώς ή σαπούνι ή ψωμί. Πρέπει να αποφασίσει αν θα στείλει τον γιο της στο σχολείο ή την κόρη της. Χωρίς καμία βοήθεια και παροχή από το κράτος. Η γυναίκα της Αφρικής είναι εκείνη που πουλά ακόμη και το κορμί της για ένα κομμάτι ψωμί, ώστε να μην πεθάνουν τα παιδιά της από την πείνα. Βλέπω ότι εσείς παραπονιέστε, επειδή βλέπετε μόνο τι θέλετε αλλά δεν βλέπετε τι έχετε. Αν έχετε νερό και ηλεκτρικό, για μένα είστε πλούσιοι! Οταν έχετε σπίτι καμωμένο από πέτρα και δεν ζείτε μέσα σε τενεκέδες, γιατί και οι τενεκέδες είναι πολυτέλεια για τους κατοίκους της Αφρικής που ζουν σε χάρτινες καλύβες, τότε για μένα είστε πλούσιοι! Γιατί στη Σιέρα Λεόνε αυτά δεν τα έχουν» είναι τα λόγια του.

ΤΑ «ΜΑΤΩΜΕΝΑ» ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ
Η Σιέρα Λεόνε, αν και διαθέτει αδαμαντωρυχεία, δυστυχώς είναι από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, με μέσο όρο ζωής τα 30 χρόνια! Εγινε αποικία της Αγγλίας το 1787 και ανακηρύχτηκε ανεξάρτητη δημοκρατία το 1961. Τα διαμάντια ανακαλύφθηκαν το 1930. Η χώρα ταλαιπωρήθηκε από εμφύλιο πόλεμο από το 1991 μέχρι το 2002. Οι επαναστάτες που ξεκίνησααν τον πόλεμο με τη νόμιμη κυβέρνηση, πήραν στον έλεγχό τους τη διακίνηση των διαμαντιών και με τα έσοδα αγόραζαν όπλα και έτσι η Σιέρα Λεόνε μπλέχτηκε στο εμπόριο των «ματωμένων» διαμαντιών. Αυτό ανάγκασε τα Ηνωμένα Εθνη να απαγορεύσουν το επίσημο εμπόριο διαμαντιών από τη Σιέρα Λεόνε, το οποίο επιτράπηκε ξανά το 2003, έναν χρόνο μετά τη λήξη του εμφυλίου.

Στην πόλη Freetown συναντάει κανείς ανθρώπους να σέρνονται στο χώμα, άλλους να περπατούν με μπαστούνια και οι πιο προνομιούχοι σε αναπηρικά καροτσάκια. Οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της πόλης είναι ακρωτηριασμένοι, χωρίς πόδια ή χέρια. Τους τα είχαν κόψει οι αντάρτες την περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Οπως εξηγεί ο πατήρ Θεμιστοκλής, το 2008 που έφτασε εκεί: «Ολους τους ανάπηρους τους βρήκα στους δρόμους της πρωτεύουσας όπου ζητιάνευαν για να επιβιώσουν. Διανυκτέρευαν σε ένα ερειπωμένο σπίτι, ο ιδιοκτήτης του οποίου τους έκανε έξωση και δεν είχαν πια πού να μείνουν. Ετσι αποφάσισα να δημιουργήσω ένα χωριό γι’ αυτούς».

Στη Σιέρα Λεόνε οι άνθρωποι βρίσκουν χώμα, πέτρες, ξύλα και ό,τι άλλο χρήσιμο μέσα στους απέραντους σκουπιδότοπους όπου ζουν. Τα πηγαίνουν στην αγορά για να τα πουλήσουν και να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό. Ο πατήρ Θεμιστοκλής εξηγεί: «Τις πέτρες τις τοποθετούν στα θεμέλια του σπιτιού τους. Με το χώμα φτιάχνουν τούβλα για τα σπίτια τους. Τα αφήνουν στον ήλιο να ξεραθούν και μετά αρχίζουν το χτίσιμο…»

ΚΙ ΟΜΩΣ... ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΡΟΚΑΣ
Ο πατήρ Θεμιστοκλής γεννήθηκε το 1945 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Ελληνες γονείς. Ο Ελευθέριος Αδαμόπουλος, ο πατέρας του, ήταν αρθρογράφος και επιτυχημένος τραπεζίτης και η μητέρα του Ελένη ήταν διευθύντρια σε σχολείο στην Αλεξάνδρεια.
Το 1956 εξαιτίας των εξελίξεων και των τρομερών συνεπειών για τους αλλοδαπούς στην Αίγυπτο, μετανάστευσαν στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με την Εκκλησία.
Οταν ήταν φοιτητής, ο πατήρ Θεμιστοκλής ήταν μαρξιστής και γύριζε από εργοστάσιο σε εργοστάσιο μιλώντας στους εργάτες. Του άρεσε η ροκ μουσική. Ηταν επικεφαλής του συγκροτήματος The Flies και έκανε καριέρα στην Αυστραλία. Αργότερα εργάστηκε ως καθηγητής πανεπιστημίου, αλλά μια μέρα τα παράτησε όλα και έγινε ιεραπόστολος.
«Αυτός που θέλει να γίνει ιερέας πρέπει να έρθει εδώ, στην Αφρική. Πρέπει να δει πώς ζουν οι άνθρωποι εδώ. Πρέπει να αντιταχθεί με αυτό το δαιμονικό που συμβαίνει σε αυτή την ήπειρο, σε αυτό το μισό του πλανήτη Γη. Να κάνει τον δικό του πνευματικό αγώνα ταπείνωσης. Να ζήσει τη φτώχεια. Να δει ότι κάποιοι ζητιανεύουν ολόκληρη την ημέρα για να μπορούν να έχουν ένα κομμάτι ψωμί. Μια σακούλα ρύζι δίνεις σε αυτά τα παιδιά και σου φιλούν τα πόδια! Πήγα στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Δίδαξα θεολογία στην Αυστραλία, προσπαθούσα να διδάξω τους νέους ιερείς εβραϊκά. Κάποια στιγμή είπα “τι κάνω εδώ πέρα;”. Ενα ντοκιμαντέρ με τη μητέρα Τερέζα άλλαξε τη ζωή μου. Θαύμασα ό,τι είχε κάνει. Δεν ήταν θεολόγος, δεν ήταν ακαδημαϊκός. Ομως η δουλειά της ήταν εξαιρετική, ήταν απίστευτη. Ανοιξε την καρδιά μου! Είπα “θα τα αφήσω όλα και θα πάω να γίνω ό,τι ήταν η μητέρα Τερέζα”. Είμαι πολύ χαρούμενος στην Αφρική. Πολύ πιο χαρούμενος από ό,τι ήμουν και στην Αμερική και την Αυστραλία. Πρέπει να δεις τον πόνο του κόσμου για να γίνεις παπάς. Να βγάλεις το “εγώ” βλέποντας τον πόνο του άλλου. Για τα παιδιά της Αφρικής ο θάνατος είναι μέρος της καθημερινότητάς τους. Ζεις δίπλα τους και ανάμεσά τους. Αυτό πρέπει να το δουν. Να το ζήσουν. Να το πολεμήσουν όσοι λένε πως έχουν ταχθεί να κάνουν έργο Κυρίου» λέει με πάθος!

Ο πατήρ Θεμιστοκλής συνεχίζει να μιλάει για όσα συμβαίνουν σε αυτό το μέρος του πλανήτη, όμως δεν μένει μόνο στα λόγια. Χτίζει σχολεία, εκκλησίες, νοσοκομεία. Φροντίζει με περισσή αγάπη ώστε και το τελευταίο δώρο των απλών ανθρώπων, που πολλές φορές στέλνουν από το υστέρημά τους, να αξιοποιηθεί: «Οσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό, υπάρχει ελπίδα για όλους!» λέει και στέλνει ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που βοηθούν το «ParadiseKIDS4AFRICA» της ορθόδοξης ιεραποστολής στη Σιέρα Λεόνε, ευχόμενος να «έχουν τον Θεό μαζί τους»!

ΣΟΦΙΑ ΔΙΓΕΝΗ - ΚΟΛΙΟΤΑΣΗ

ΠΗΓΗ: http://www.espressonews.gr/default.asp? ... id=1447774

http://patmias.blogspot.gr/2011/11/blog-post_5403.html