Σώζονται, άραγε, αυτοί που δεν είναι βαπτισμένοι;

[Μ.Δ.Κ.]

ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται·
Μαρκον 16 ,16


Σωστά αναφέρουν όσοι ανέφεραν ήδη, ότι η κρίσις αλλά και η ανταπόδωσις ανήκει μόνο στον Θεό, οπότε κάθε τι άλλο έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Ήθελα μόνο να αναφερθώ, στο αρχικό κείμενο που νομίζω ότι το πήραμε κάπως ΄΄αφ’ υψηλού΄΄ αν όχι ΄΄στο ψιλό΄΄ όπως δηλούν οι ……γέλωτες μας.
Νομίζω ότι το παράδειγμα θέλει να πεί, όχι ότι η ψυχή του οποιουδήποτε ανθρώπου μετενσαρκώνεται σε σκύλο ή κάτι παρόμοιο, ή υποβιβάζεται σε ζώο, αλλά ότι η αντίληψη των πνευματικών αισθήσεων της ψυχής του ανθρώπου αυτού έναντι της δόξης του Θεού ( που είναι και η ανωτέρα τρυφή του παραδείσου), είναι ανάλογη των αισθήσεων τυφλού σκύλου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ευρίσκεται στο πύρ της κολάσεως….
Πιστεύω ότι η σημασία του βαπτίσματος εν ονόματι Ιησού Χριστού και μάλιστα Ορθοδόξως και μόνο, έχει τεραστία και απροσμέτρητη αξία. Αυτό εμφαίνεται και στο πολύ παραστατικό, σχηματικό παράδειγμα που παρατέθηκε.

[panagiotisspy]

μοιάζει πιθανόν αστείο όταν προσπαθούμε με το ανθρώπινο μυαλό και γλώσσα να περιγράψουμε τη ζωή μετά το θάνατο.

η αντίληψη των πνευματικών αισθήσεων της ψυχής του ανθρώπου αυτού έναντι της δόξης του Θεού ( που είναι και η ανωτέρα τρυφή του παραδείσου), είναι ανάλογη των αισθήσεων τυφλού σκύλου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ευρίσκεται στο πύρ της κολάσεως….

Πάρα πολύ ορθές διατυπώσεις από τους αδελφούς..

[Captain Yiannis]

Όποιος αρέσκετε να μπαίνει .... στα χωράφια του Θεού δικαίωμά του…
αλλά θα πρέπει να προσέχει …

Ο σκύλος εν προκειμένω είναι λάθος ..
και χρεώνω κάποιον … δαίμονα γι αυτό. (ίσως και τον δικό μου)

Την όποια αυθαίρετη ερμηνεία την θεωρώ .. εκ του περισσού
Ή ... ...εκ των Πατησίων ..

[Μ.Δ.Κ.]

11 ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων ᾿Ιωάννου τοῦ βαπτιστοῦ· ὁ δὲ μικρότερος ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν μείζων αὐτοῦ ἐστιν.

Mατθ. 11,11

Εδώ ο ίδιος ο Κύριος δείχνει το μέτρο.

Απορεί και εξίσταται κανείς.

Είχε πρόσφατα σε κάποιο θέμα δημοσιευθεί ο βίος ενός αγιορίτου ασκητού που όταν ήταν μικρός, και περνούσε μαζί με τον πατέρα του έξω από μουσουλμανικό νεκροταφείο, έβλεπε ένα σκύλο πάνω από κάθε τάφο. Ορισμένοι σκύλοι ήταν σε χαλί άλλοι σε μαξιλάρι, άλλοι στο χώμα, ο πατέρας του του εξήγησε …..
Παρακαλώ όποιος μπορεί αναρτήσει την σχετική παράγραφο, είναι νομίζω σχετική.

[Captain Yiannis]

11 ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων ᾿Ιωάννου τοῦ βαπτιστοῦ· ὁ δὲ μικρότερος ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν μείζων αὐτοῦ ἐστιν.

Mατθ. 11,11

Εδώ ο ίδιος ο Κύριος δείχνει το μέτρο.

Απορεί και εξίσταται κανείς.

Είχε πρόσφατα σε κάποιο θέμα δημοσιευθεί ο βίος ενός αγιορίτου ασκητού που όταν ήταν μικρός, και περνούσε μαζί με τον πατέρα του έξω από μουσουλμανικό νεκροταφείο, έβλεπε ένα σκύλο πάνω από κάθε τάφο. Ορισμένοι σκύλοι ήταν σε χαλί άλλοι σε μαξιλάρι, άλλοι στο χώμα, ο πατέρας του του εξήγησε …..
Παρακαλώ όποιος μπορεί αναρτήσει την σχετική παράγραφο, είναι νομίζω σχετική.

[Georgios1]

Νομίζω ότι το να στεκόμαστε στα "σχήματα" που δίνονται κάποιες φορές για
παρουσιασθούν κάποιες αλήθειες δεν είναι ορθό.. (σκύλος λ.χ)
Στην προκειμένη περίπτωση οι περισσότεροι πατέρες αναφέρουν ότι όσοι "μη
βαπτισμένοι" σωθούν, η ψυχή τους θα είναι "τυφλή".

π.χ ο Αγ.Νύφων στο όραμα που είδε αναφέρεται μεταξύ άλλων..

Μετά απ’ αυτούς μπήκαν οι ειδωλολάτρες, πλήθος πολύ, που δεν γνώρισαν το νόμο του Χρίστου,
άλλ’ οδηγήθηκαν άπό τη συνείδηση τους και τον τήρησαν άνεπίγνωστα. Ήταν εκείνοι, που είχαν
να δείξουν «το έργον τον νόμου γραπτόν εν ταις καρδίαις αυτών, συμμαρτυρούσης αυτών της συνειδήσεως»”.
Πολλοί απ’ αυτούς έλαμπαν σαν τον ήλιο από την αγνότητα και την καθαρότητα τους. Αυτοί αξιώθηκαν
να κληρονομήσουν την ουράνια βασιλεία και την απόλαυση του Θεού. Στεφανώθηκαν και με στεφάνια υπέροχα,
πλεγμένα με ρόδα και κρίνα. Ένα μονάχα έφερναν βαριά, το ότι, σαν άβάπτιστοι, ήταν τυφλοί, και δεν
μπορούσαν να δουν τη δόξα και το φως του Θεου γιατί είναι φως και μάτι της ψυχής το άγιο βάπτισμα, κι όποιος
το στερηθεί, όσα καλά κι αν κάνει, κληρονομεί βέβαια τον παράδεισο και κάτι δοκιμάζει από την ευωδία και τη
γλυκύτητα του, αλλά δεν βλέπει τίποτα.

επίσης στο ίδιο όραμα αναφέρεται πιο πάνω..

Τους ειδωλολάτρες ακολούθησε ένα άλλο τάγμα αγίων. Ήταν παιδιά χριστιανών, που έφυγαν άπό τη ζωή πρόωρα.
Όλοι φαίνονταν τριάντα χρονών πάνω-κάτω. Ο Νυμφίος τούς έριξε βλέμμα συμπαθητικό και είπε:
- Ο χιτώνας του βαπτίσματος σας είν’ άσπιλος, έργα όμως πουθενά! Τί να κάνω λοιπόν μ’ εσάς;
Τότε λένε κι αυτοί θαρρετά:
- Κύριε, μας στέρησες τα επίγεια αγαθά Σου. Μή μάς στερήσεις τουλάχιστο και τα επουράνια.
Χαμογέλασε ο Νυμφίος και τους χάρισε τα αιώνια αγαθά. Τους έδωσε στεφάνια πίστεως και άγνείας και ακακίας και μακαριότητας.
Με πολύ θαυμασμό τους κοίταζαν οί ουράνιες στρατιές. Μα κι οί ίδιοι με χαρά φορουσαν τ’ άφθαρτα στεφάνια τους.

viewtopic.php?f=18&t=17974&hilit=%CE%97 ... E%BF%CF%82


Τέλος ,κατά τον λογισμό μου -αν μου επιτρέπετε- ,
εδώ αναφέρεται ότι ένας τυφλός σκύλος,
κάθεται κάτω από το τραπέζι των παιδιών και τρώει από τα ψύχουλα που πεφτουν.
Διότι ο Θεός είναι Αγάπη, άλλα είναι και Δικαιοσύνη.

[Captain Yiannis]

Δημήτρη... θύμισε μου ... όταν ... και εάν σε δω ....

Να σου δώσω ένα χέρι ξύλο

[Μ.Δ.Κ.]

Νομίζω ότι το να στεκόμαστε στα "σχήματα" που δίνονται κάποιες φορές για
παρουσιασθούν κάποιες αλήθειες δεν είναι ορθό.. (σκύλος λ.χ)

Πολύ σωστά, τι γίνεται όμως όταν πολλές έννοιες ή καταστάσεις γίνονται απο όλους μας περισσότερο αντιληπτές όντας σχηματοποιημένες, επειδή είμαστε και απλοί τον νουν;


Ο υλικός κόσμος σαφώς διακρίνεται κατά το αντιληπτό τουλάχιστον σε εμάς μέρος του σε μορφές και σχήματα. Πολλές φορές έννοιες ή ιδέες σχηματοποιούνται με διάφορα σύμβολα, δηλαδή μορφοποιούνται κατά ΄΄υλικώ τω τρόπω΄΄.
Ο πνευματικός κόσμος αν και μας είναι σχεδόν άγνωστος, ονομάζεται Ασώματος επειδή ελλείπει η σωματική –υλική διάσταση άρα απέχει από υλικό γνωστό σε εμάς σχήμα.
Βέβαια το θέμα άλλο πράγμα διαπραγματεύεται, όμως επειδή τέθηκαν απόψεις περί ΄΄σχημάτων΄΄ ας μπούμε και λίγο σε πιο βαθειά νερά.
Πολλοί νομίζουμε ότι οι δαίμονες π.χ. είναι σαν καλικάντζαροι με κέρατα και ουρά, άλλοι νομίζουμε ότι είναι σαν σκύλοι, άλλοι περιγράφουν διάφορες ζωώδεις τερατώδεις μορφές. Όλα αυτά δεν είναι παρά σχήματα που μας δίνουν την δυνατότητα να αντιληφθούμε το πνευματικώς φρικώδες της υποστάσεώς τους, όχι δηλαδή ότι έτσι είναι, ακόμα και αν έχουν έτσι εμφανισθεί ζωομορφικά .Οι πνευματικές δυνάμεις δύνανται να λαμβάνουν όμως υλικό σώμα εφ΄όσον τους επιτραπεί άνωθεν, οιασδήποτε μορφής και σχήματος μέσα στον υλικό κόσμο.
Έτσι ενώ δεχόμαστε ασυζητητί ότι οι δαίμονες μπορεί να εμφανίζονται ζωομορφικά – που πλάστηκαν ως πνευματικές οντότητες εξ’ αρχής-, δεν μπορούμε να δεχθούμε ως προσβλητική τέτοια σχηματοποίηση, όχι δηλαδή πραγματική μορφή και σχήμα αλλά'' κατάσταση'' σε ανθρώπους;

Τελειώνοντας με το θέμα, αυτοί ήταν οι λόγοι που βρήκα το αρχικό ιστορικό πολύ επιτυχημένο, έτσι ώστε πολύ παραστατικά εξηγούσε κάτι που πολύ δύσκολα περιγράφεται και εξηγείται.

[ΜΙΧΣ]

11 ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων ᾿Ιωάννου τοῦ βαπτιστοῦ· ὁ δὲ μικρότερος ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν μείζων αὐτοῦ ἐστιν.

Mατθ. 11,11

Εδώ ο ίδιος ο Κύριος δείχνει το μέτρο.

Απορεί και εξίσταται κανείς.

Είχε πρόσφατα σε κάποιο θέμα δημοσιευθεί ο βίος ενός αγιορίτου ασκητού που όταν ήταν μικρός, και περνούσε μαζί με τον πατέρα του έξω από μουσουλμανικό νεκροταφείο, έβλεπε ένα σκύλο πάνω από κάθε τάφο. Ορισμένοι σκύλοι ήταν σε χαλί άλλοι σε μαξιλάρι, άλλοι στο χώμα, ο πατέρας του του εξήγησε …..
Παρακαλώ όποιος μπορεί αναρτήσει την σχετική παράγραφο, είναι νομίζω σχετική.

ΠΑΠΑ ΧΑΡΙΤΩΝ: ΕΒΛΕΠΑ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΑΝ ΣΚΥΛΟΥΣ...

Ο βίος του.

Ελάχιστα είναι γνωστός στην πατρίδα του ο περίφημος και περιβόητος στα χρόνια του, παπα-Χαρίτων ο πνευματικός, που ασκήθηκε στο Άγιον Όρος. Θεωρούνταν και ήταν μεγάλο πνευματικό ανάστημα, ισάξιος των παλιών νηπτικών πατέρων και γνήσιο τέκνο των Κολλυβάδων

Από την (ανέκδοτη δυστυχώς ακόμη) αυτοβιογραφία του που φυλάσσεται σε χειρόγραφο στη βιβλιοθήκη της Ιεράς Σκήτης Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους[1] γνωρίζουμε ότι ο όσιος αυτός ασκητής γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1836 στο Μεγάλο Κεφαλόβρυσο Τρικάλων (Μεγάλο Μέρτσιο ονομαζόταν τότε).

Ήταν γιος του ιερέα του χωριού και όταν βαφτίσθηκε έλαβε το όνομα Χαράλαμπος. Το κοσμικό του επώνυμο ήταν «Παπαδόπουλος» ή «Παπαγεωργόπουλος». Σπούδασε στα Τρίκαλα κατά τα έτη 1844 έως 1852.Μέσα του όμως έκαιγε ο πόθος του μοναχικού βίου που τον ωθούσε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Να πώς ο Κύριος οικονόμησε τη σωτηρία του:

«Ο πατέρας μου, έλεγε, ήταν ιερέας και είχε έργο πολύ βαρύ και δύσκολο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και μάλιστα λίγο μετά την επανάσταση του ’21. Με έπαιρνε, όταν ήμουν ηλικίας δέκα έως δώδεκα χρονών, μαζί του να τον βοηθήσω να κάνει τις θείες λειτουργίες σε χωριά μακριά από το δικό μας. Περνούσαμε τη νύχτα με φόβο και τρόμο από το νεκροταφείο ενός χωριού που ήταν πολλοί Τούρκοι κάτοικοι.

»Στο κεφαλοχώρι αυτό, όταν περνούσαμε από το Τούρκικο νεκροταφείο, έβλεπα πάνω σε κάθε τάφο να κάθεται και ένα σκυλί. Από τα σκυλιά αυτά άλλο είχε για στρώμα ένα ωραίο χαλί, άλλο κάθονταν πάνω σε μαξιλαράκι, άλλο σε ένα κουρέλι, και άλλο τελείως κάτω στο χώμα και τις λάσπες, κι όλα έτρεμαν από το κρύο...

»Βλέποντας αυτά εγώ, καθόμουν και χάζευα. Εν τω μεταξύ ο πατέρας μου φεύγοντας νόμιζε πως εγώ τον ακολουθώ κι έτσι είχε αρκετά απομακρυνθεί. Σαν είδε πως δεν πήγαινα κοντά του, γύρισε και με βρήκε να παρατηρώ τους τάφους.

»Στην ερώτηση γιατί παρέμεινα εκεί, του διηγήθηκα αυτά τα παράξενα και περίεργα πράγματα που συνέβαιναν στους τάφους των Τούρκων.

»Ο πατέρας μου, ο οποίος δεν έβλεπε τίποτε απ’ αυτά που εγώ είδα, μου εξήγησε πως όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, το σώμα θάβεται στη γη, αλλά η ψυχή πηγαίνει στο δίκαιο Κριτή να δώσει λόγο για τις πράξεις που έκαμε στη ζωή με το σώμα εδώ στη γη. Και ανάλογα με τα έργα του ο καθένας θα πληρωθεί.

Γι’ αυτό τα σκυλιά που βλέπεις να κοιμούνται πάνω στους τάφους είναι οι ψυχές των Τούρκων που είναι άπιστοι γιατί δεν πίστεψαν στη μόνη πραγματική και αληθινή θρησκεία των Χριστιανών, αλλά επειδή σ΄ αυτή την ψεύτικη θρησκεία που διδάχθηκαν μένουν πιστοί, όπως πιστά μένουν τα σκυλιά στα αφεντικά τους, έτσι και αυτών η ψυχή πήρε τη μορφή σκύλου.

Και επειδή μερικοί απ’ αυτούς στη ζωή τους μπορεί να είχαν κάνει καλά έργα και κοινωφελείς πράξεις, ο Θεός σαν δίκαιος που είναι, δίνει στη ψυχή τους μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία που θα γίνει η τέλεια κρίση και ανταπόδοση σε όλους τους ανθρώπους, δίνει και σ΄ αυτούς από τώρα μερική απόλαυση. Γι’ αυτό και βλέπεις άλλα σκυλιά να είναι πάνω σε χαλιά, άλλα σε απλό πανί και άλλα κάτω στη γη...

»Όταν άκουσα αυτά από τον πατέρα μου, γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα πώς και εγώ με ποιο τρόπο θα σώσω την ψυχή μου. Έτσι μετά από τα πρώτα σχολικά γράμματα, σαν έγινα παλικάρι είκοσι χρόνων, έφυγα κρυφά από τους γονείς μου και πήγα για λίγο στα βράχια των Μετεώρων………»[2]

Στα Άγια Μετέωρα ο Χαράλαμπος πήγε το 1854 σε ηλικία 18 ετών. Εκεί έμεινε τρία έτη.[3] Το 1857 αναχώρησε για το Άγιο Όρος όπου έγινε ρασοφόρος μοναχός το 1862 και έλαβε το όνομα Χαρίτων. Το 1865 αναχώρησε και πάλι για τους Αγίους Τόπους και το Σινά, όπου έγινε σταυροφόρος μοναχός.

Στην αρχαία και ιστορική μονή του Σινά έμεινε πέντε έτη. Ασχολήθηκε με την καλλιγραφική αντιγραφή χειρόγραφων από τη σπουδαία βιβλιοθήκη της Μονής. Το διακόνημα αυτό φυσικά πλούτισε τις γνώσεις του φιλομαθούς πατρός Χαρίτωνος. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η φιλομάθειά του τον ανάδειξε συν τω χρόνω σε λόγιο. Στα σπουδαία μοναστικά κέντρα που ασκήθηκε (Άγια Μετέωρα, Σινά και Άγιον Όρος) οι βιβλιοθήκες είναι πλούσιες.

Αντιγράφοντας και διαβάζοντας με επιμέλεια, αφομοίωσε πλήθος γνώσεως από τις χειρόγραφες πηγές τους και από άλλα σπάνια παλαίτυπα βιβλία. Σε εκατό ανέρχονται τα χειρόγραφα βιβλία που αντέγραψε ο ίδιος. Σε μερικά (λ.χ. στο Μέγα Γεροντικό και το Λαυσαϊκό) όχι μόνον έκανε συμπληρωματικές παρεμβάσεις αλλά πρόσθεσε και προοιμιακά κείμενα δικά του, τα οποία καταδεικνύουν την λογιότητα και την εγγραματοσύνη του.[4]

Το 1870 επέστρεψε και πάλι στο Άγιο Όρος. Εγκαταστάθηκε στη σκήτη του Αγίου Βασιλείου, στους πρόποδες του όρους Άθω, όπου έμεινε για δύο έτη. Το 1872 πήγε στο κελί του Αγίου Νείλου, κοντά στην Ιερά Σκήτη των Καυσοκαλυβίων, όπου εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Χειροτονήθηκε επίσης ιερέας. Το διάστημα από 1873 μέχρι 1877 κοινοβίασε στην Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου. Εκεί έγινε πνευματικός. [5]

Σημαντική για την πνευματική του εξέλιξη είναι η περίοδος 1877 μέχρι 1880 που εντάχθηκε στη συνοδεία του περίφημου ασκητή και Άγιου Γέροντα Χατζηγεώργη. Έζησε ως υποτακτικός του στην Κερασιά της Μεγίστης Λαύρας. Το 1880 ξαναγύρισε στη Σκήτη του Αγίου Βασιλείου, όπου έμεινε μέχρι το 1887. Τη διετία 1887-1889 ασκήθηκε στο Κελί του Αγίου Αρτεμίου κοντά στον Άγιο Νείλο. [6]

«… Η Γεροντία της Μεγίστης Λαύρας, συνεχίζει διηγούμενος ο παπα-Χαρίτων, με υποχρέωσε να έλθω εδώ στη Σπηλιά του αγίου Αθανασίου στη Βιγλα διότι ήταν μεγάλη ανάγκη να έχει το ησυχαστικό Κάθισμα και Προσκύνημα αυτό Πνευματικό, εφόσον είχε κοιμηθεί εν Κυρίω ο προκάτοχός μου Πνευματικός κυρ-Νικηφόρος.

»Εδώ στη Σπηλιά πολύ σκληρά πολεμήθηκα από τον πολυμήχανο εχθρό του ανθρωπίνου γένους, τον Διάβολο. Όπως βλέπε κι εσείς παιδιά μου, έλεγε, κάθε μέρα εξακολουθεί να μας πειράζει και τώρα, ρίχνει βράχια στη Σπηλιά μπροστά για να μας σκοτώσει, αλλά επειδή δεν έχει εξουσία δεν έχει την άδεια από τον Θεό, δεν μπορεί να μας βλάψει.

»Γι΄ αυτό παιδιά μου μη φοβείσθε το Διάβολο διότι δεν μπορεί να σας πειράξει περισσότερο από την αντοχή και τη δύναμη που έχετε λάβει από το Θεό…»

Έτσι με συμβουλές και νουθεσίες στήριζε στην αρετή όχι μόνον τους υποτακτικούς του, αλλά και όλους όσοι τον επισκέπτονταν. Κι αυτός στη ζωή του εκεί στη Σπηλιά όσα χρόνια έμεινε ουδέποτε έφαγε λάδι ή αρτυμένο φαγητό μέχρις ότου παρέλαβε Κύριος ο Θεός την αγνή ψυχή του στη Βασιλεία των Ουρανών σε αρκετά μεγάλη ηλικία.[7]

Στο Σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη ο παπα-Χαρίτων ασκήθηκε 17 έτη, από το 1889 μέχρι το τέλος του βίου του το 1906. Εκεί κυρίως έδρασε και απέκτησε φήμη ως πνευματικός. Απέκτησε τετραμελή συνοδεία. Γνωστοί είναι ο παπα-Κοσμάς που τον διαδέχθηκε στη Σπηλιά, ο διακο-Δαμιανός, κατά σάρκα αδελφός αυτού (από την Τήνο), και ο μοναχός Αθανάσιος (από τη Δάφνη Καλαβρύτων). Στο Σπήλαιο συνέχισε παράλληλα και το προσφιλές έργο της αντιγραφής χειρογράφων. [8]

Στο σπήλαιο του αγίου Αθανασίου στο σεισμό του 1905 η συνοδεία του παπα-Χαρίτωνα διασώθηκε με τρόπο θαυμαστό.[9]

Οι πατέρες είχαν συνήθεια να εγείρονται την έκτη ώρα του μεσονυκτίου και να διαβάζουν την ακολουθία τους. Τη νύχτα όμως του σεισμού ο Γέροντας παπα-Χαρίτων, φωτισμένος από το Θεό σηκώθηκε μισή ώρα νωρίτερα και εισήλθε στο σπήλαιο, όπου είναι ναός της Θεοτόκου. Τα οικήματα των ησυχαστών είναι έξω από το σπήλαιο στην κυριολεξία πάνω στο χείλος του γκρεμού. Έτσι ο Θεός οικονόμησε των σωτηρία της συνοδείας του παπα-Χαρίτωνα.

Αφού λοιπόν οι πατέρες εισήλθαν στο Ναό και άρχισαν με κατάνυξη να κάνουν την ακολουθία τους, εκείνη ακριβώς την ώρα άρχισε να σείεται όλο το σπήλαιο. Ογκωδέστατοι λίθοι έπεσαν από μεγάλο ύψος με κρότο και φαινόταν ότι όλο το όρος είχε διαρρηγεί σαν από κρατήρα ηφαιστείου. Καπνοί, κονιορτοί και δυνατή οσμή από την προστριβή των αλλεπάλληλων βράχων έδιναν την εντύπωση ότι το παν είχε χαθεί.

Οι λίθοι παρέσυραν και τα οικήματα των μοναχών που ήσαν έξω από το σπήλαιο και τα γκρέμισαν στη θάλασσα που είναι σε 300 μέτρα βάθος σε μέρος πολύ κατωφερές και απόκρημνο.

Όμως η Κυρία Θεοτόκος, εισάγοντας νωρίτερα τα τέκνα της στο ναό του σπηλαίου, σκέπασε αυτούς και τους διάσωσε αβλαβείς. Όταν ξημέρωσε, οι πατέρες ξεθάρρεψαν και βγήκαν από το σπήλαιο για να δουν την κατάσταση. Αμέσως ευχαρίστησαν την Παναγία για τη θαυμαστή διάσωσή τους. Οι πατέρες της Μεγίστης Λαύρας όταν συνήλθαν από το σεισμό, έστειλαν μερικούς με ζώα και ιερέα για παράσχουν βοήθεια στους πατέρες του σπηλαίου. Όταν έμαθαν τι έγινε, θαύμασαν και δόξασαν το Θεό.

Ο παπα-Χαρίτων κοιμήθηκε στις 14 Αυγούστου 1906.

Ο υποτακτικός του άφησε την παρακάτω ιδιόγραφη σημείωση:

«Το έτος 1906 Αυγούστου 14 ο μακάριος ούτος πνευματικός παπα-Χαρίτων Παπαγεωργόπουλος ανεπαύθη εν Κυρίω άγων το εβδομηκοστόν έτος της ηλικίας του. Ήτο σεβαστός εις την θεωρίαν και λίαν πεπαιδευμένος και έμπειρος της θείας Γραφής. Το γένειόν του ήτο κατάλευκον και μακρύ έως την οσφύν του και ενάρετος πολύ. Η δε πατρίς του ήτο το χωρίον Μεγάλο Μέρτσιον από τα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Ο θάνατος αυτού ελύπησεν πάντας του μοναχούς Αγιορείτας, διότι είχαν αυτόν πνευματικόν τους πατέρα.

Απεβίωσεν και ετάφη ούτος εν των Σπηλαίω του Αγίου Αθανασίου».[10]

Μετά την κοίμησή του η συνοδεία του δεν μπόρεσε να μείνει για πολύ ακόμη στη Σπηλιά του Αγίου Αθανασίου. Οι πατέρες επιθυμούσαν τόπο περισσότερο ησυχαστικό και στη Σπηλιά πήγαινε πολύς κόσμος από τη Λαύρα, κατάσταση που ενοχλούσε αφάνταστα όλη τη συνοδεία. Αποφάσισαν λοιπόν να εγκατασταθούν στα Καυσοκαλύβια, όπου κτίσανε ναό επ΄ ονόματι του «Ακαθίστου Ύμνου».[11]


Θαυματουργική ενέργεια μετά την κοίμηση του παπα-Χαρίτωνα...

«Λίγο μετά το θάνατο του Παπα-Χαρίτωνα, ένας αδελφός από τη συνοδεία του, ο Αθανάσιος, έπαθε δηλητηρίαση. Ο παπα-Κοσμάς, επειδή δε γνώριζε τι να κάνει, πήγε στον τάφο του πεθαμένου Γέροντά του και με δάκρυα στα μάτια έκανε τρεις μετάνοιες και είπε:

-«Γέροντα, ο Αθανάσιος αρρώστησε και πεθαίνει, πες μου σε παρακαλώ τι να κάνω;»

Τότε απότομα γέμισε ο τόπος από φως. Ήταν νύχτα και έφεξε ο τόπος. Αμέσως παρουσιάζεται μπροστά του η μορφή του Γέροντα και πνευματικού του Χαρίτωνα και τον ρώτησε:

-«Τι θέλεις; Τι συμβαίνει και κλαις και φωνάζεις; Δώστου ένα γαρύφαλλο να φάει και θα γίνει καλά. Δεν έχει τίποτε».

Ο παπα-Κοσμάς έτρεξε, πήρε δύο γαρύφαλλα, τα έδωσε στον ασθενή, ο οποίος έφαγε μόνο το ένα και έγινε αμέσως καλά. Πέρασαν όλοι οι πόνοι που τον ενοχλούσαν και κυριολεκτικά σφάδαζε.

Ο παπα-Κοσμάς τότε θυμήθηκε ότι ο Γέροντάς του ήταν προ πολλού πεθαμένος. Πώς λοιπόν παρουσιάσθηκε μπροστά του και συνομίλησε μαζί του;

Τρέχει αμέσως στον τάφο και άρχισε από τη χαρά και τη συγκίνηση να φωνάζει και να ευχαριστεί το Γέροντά του. Έμεινε δε εκεί όλη τη νύχτα προσευχόμενος και δοξάζων τον Θεό που είναι «θαυμαστός εν τοις αγίοις αυτού». (Ψαλμ. ΞΖ΄36)»[14] Την ευχή του να έχουμε! "

" Ο ΤΡΙΚΑΛΙΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ". (1836-1906)

Γεωργίου Στ. Αποστολάκη Προέδρου Εφετών

http://www.hristospanagia.gr/?p=5323

[aposal]

Νομίζω ότι ασχοληθήκαμε υπέρ του δέοντος με ένα ζήτημα πουμάλλον μας αποπροσανατολίζει. Ας ασχοληθούμε καλύτερα να σώσουμε τον εαυτό μας και ας κάνουμε παράλληλα και μια προσευχούλα για όσους είναι αβάπτιστοι.