Η διαφθορά των αθώων παιδιών από βιβλία & την TV

[ΜΙΧΣ]

Και οι πρεσβείες των Αγίων μας και της Παναγιάς μας ασφαλώς.... παρέλειψα να προσθέσω

[fotis]

Η πορνοποίηση μιας γενιάς !!!

Της Jessica Bennett
Η ιδέα για ένα βιβλίο που να αφορά την κουλτούρα του πορνό ήρθε στον Κέβιν Σκοτ (Kevin Scott) τη μέρα που η κόρη του αποφάσισε πως έπρεπε απαξάπαντος να αποκτήσει ένα πόνι «Μπρατζ». Επί μήνες το πεντάχρονο κορίτσι τον παρακαλούσε να της πάρει μία κούκλα «Μπρατζ» -με τακούνι-στιλέτο, δικτυωτό καλτσόν, μίνι φούστα, και πελώρια κουταβίσια μάτια στο υπερμέγεθες κεφάλι. Αλλά το βλέμμα της κούκλας φαινόταν στον Σκοτ κάπως υπερβολικά σέξι για ένα προνήπιο, κι έτσι αποφάσισαν με τη σύζυγό του να πάρουν στην κόρη τους μία… άλλη κούκλα, που ικανοποίησε τη μικρή μια χαρά. Μόνο που λίγους μήνες αργότερα, η «Μπρατζ» έβγαλε τη σειρά της «μωρά Μπρατζ». «Αν οι κούκλες Μπρατζ έμοιαζαν με εκπορνευόμενες Μπάρμπι, αυτά τα “μωρά” έμοιαζαν επίσης να εκπορνεύονται!» ξεσπάει ο Σκοτ.
Για μία ακόμα φορά κατάφερε να πείσει την κόρη του να της πάρει ένα «μικρό μου πόνι» και προς στιγμή, κάθε σχετική συζήτηση σταμάτησε. Έως ότου, όπως ήταν αναμενόμενο, η Μπρατζ έβγαλε τα «πόνι Μπρατζ».

Και τότε, λέει ο Σκοτ, που είναι καθηγητής αγγλικών σε ένα μικρό κολέγιο της Τζόρτζια, «συνειδητοποίησα πως η πορνο-κουλτούρα και εγώ βρισκόμαστε σε αγώνα μέχρι θανάτου για την ψυχή της κόρης μου».
Σε μία αγορά που πουλάει ψηλοτάκουνες γόβες για μωρά και τάνγκα για προέφηβες, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγαλοφυΐα για να δει πως το σεξ -για να μην πούμε το πορνό- εισβάλει στις ζωές μας.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, η τηλεόραση το μεταφέρει στα σαλόνια μας και το διαδίκτυο στις κρεβατοκάμαρές μας. Σύμφωνα με μία έρευνα του πανεπιστημίου της Αλμπέρτα του 2007, το 90% των αγοριών και το 70% των κοριτσιών ηλικίας 13-14 ετών έχουν ήδη έρθει τουλάχιστο μια φορά σε επαφή με ρητά σεξουαλικά περιεχόμενα.
Το πρόβλημα του Σκοτ όμως δεν είναι μόνο το σεξ.
Αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι γιατί η δυτική κουλτούρα υιοθετεί με τόση προθυμία τις πλέον αισχρές και έκφυλες εκδοχές του σεξ, που συχνά έλκουν την καταγωγή τους απ’ ευθείας από την πορνογραφία. Στο βιβλίο του «πορνοποίηση της Αμερικής» που συνέγραψε με τη συνάδερφό του Κάρμιν Σαρακίνο (Carmine Sarracino), καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας, το δίδυμο επιχειρηματολογεί πως διαμέσου καταναλωτικών αγαθών σαν τις κούκλες Μπρατζ κ.ά., η επιρροή του πορνό στην κυρίαρχη κουλτούρα επηρεάζει την αυτοαντίληψη και τις συμπεριφορές μας σχεδόν στα πάντα, από τη μόδα έως τις αντιλήψεις για το σώμα μας ή τη σχέση με τη σεξουαλικότητά μας.
Είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσει κανείς πώς ακριβώς θα επηρεάσει μακροπρόθεσμα τα παιδιά μας η ανατροφή τους σε αυτό το υπερσεξουαλικό περιβάλλον. Αλλά ο Σκοτ και η συνεργάτης του διατυμπανίζουν πως στα σίγουρα δεν είναι αρκετά νωρίς να σημάνει κάποιος το κουδούνι του συναγερμού και να αντιμετωπίσει κριτικά όλη αυτή τη σεξουαλικότητα στην οποία εκτιθέμεθα καθημερινά.
Μολοταύτα, οι συγγραφείς δεν ζητούν να ξαναγυρίσει το πορνό στην παρανομία. Είναι αμφότεροι παιδιά της γενιάς που διαδήλωνε για σεξουαλική απελευθέρωση. Και παραδέχονται ευχαρίστως πως το πορνό συνέβαλε στη σεξουαλική αυτή απελευθέρωση. Η διαφορά μεταξύ του τότε και του τώρα είναι πως κάπως έγινε και το πορνό -ή η θεματολογία του- υπερέβησαν τα όρια της ψυχαγωγίας «μόνο για ενήλικους» και εισέβαλαν σε κάθε σχεδόν πλευρά της καθημερινής λαϊκής κουλτούρας.
Οι Σαρακίνο και Σκοτ ορίζουν ως «πορνοποίηση» την υιοθεσία από τη διαφήμιση αλλά και ολόκληρη την κοινωνία ορισμένων κεντρικών θεμάτων της αμερικανικής πορνογραφίας: το σεξ ως διασκέδαση, η απερίφραστη εκδήλωση της σεξουαλικότητας, η «στενή» αντίληψη για το περιεχόμενο των σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών, η εξιδανίκευση των «κακών» κοριτσιών και των «βρώμικων» αγοριών, η κυριαρχία και η υποταγή.
Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις φωτογραφίες που αναρτούν οι έφηβοι στο «μάι σπέις»: αν δε μιμούνται σκηνές πορνό που έχουν δει, μιμούνται στα σίγουρα εμπνευσμένες από το πορνό εικόνες και πόζες που αφθονούν αλλού: δερμάτινα εσώρουχα, κορσέδες και φανταχτερές γόβες-στιλέτο, που άλλοτε αποτελούσαν σήμα κατατεθέν των πορνοστάρ, αφθονούν σήμερα στα γυμνάσια και τα λύκεια.
Μία διαφήμιση για το αποσμητικό «Αξ», που απευθύνεται σε έφηβα αγόρια, χρησιμοποιεί το σλόγκαν «πώς καθαρίζουν τα βρώμικα αγόρια», ενώ η «Μπάρτον» η εταιρεία κατασκευής σκέιτμπορντ, συνεργάστηκε με το «πλειμπόι» για να παράγει μια νέα σειρά σανίδων, που ονομάστηκε «λαβ», με σήμα αισθησιακά κόκκινα χείλη καταμεσής στο παιχνίδι. Πάνω στα σκέιτμπορντ γράφεται το σύνθημα «μου αρέσει να κυλιέμαι στα πάρκα• μου αρέσουν τα μακριά, σκληρά παιχνίδια στα παγκάκια ιδίως αν ακολουθούνται από ένα ωραίο, ζεστό τρίψιμο». Σε ένα από τα πιο δημοφιλή παιδικά βιντεοπαιχνίδια, το «γκιτάρ χίρο», απεικονίζονται ψηφιακοί αστέρες του ροκ ενώ πίσω τους μία στριπτισέζ λικνίζεται σε ένα στύλο. Οι στριπτισέζ είναι «εντάξει», σε βαθμό να περνούν σχεδόν απαρατήρητες.
Αλλά και πολλές διασημότητες μεταλλάσσονται σε ερασιτέχνες πορνοστάρ: κινηματογραφούν σεξουαλικές τους συναντήσεις -Κόλιν Φάρελ (Colin Farrell), Κιμ Καρντασιάν (Kim Kardashian)- προσλαμβάνουν παραγωγούς πορνοταινιών για να γυρίσουν τα βίντεό τους –Μπρίτνεϊ Σπίαρς (Britney Spears)- ή γυρίζουν απευθείας καθαρά πορνό -Σνουπ Ντογκ (Snoop Dogg). Εντωμεταξύ πραγματικοί πορνοστάρ σαν τους Ρον Τζέρεμι (Ron Jeremy) ή την Τζένα Τζέιμσον (Jenna Jameson) αποκτούν ευρύτατη διασημότητα, εμφανίζονται ως γκεστ σταρ σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές και βλέπουν τις εισπράξεις τους να εκτοξεύονται στα ύψη.
Σε μία δίκη στη Φλόριντα, ένας δικηγόρος πρόβαλε το επιχείρημα πως απόδειξη για το ότι το πορνό έχει γίνει πλέον στοιχείο της καθημερινότητας είναι πως στο «γκουγκλ» η λέξη «όργιο» (orgy) δίνει διπλάσια αποτελέσματα από ότι η λέξη «μηλόπιτα» (apple pie). Σύμφωνα με το σκεπτικό του δικηγόρου, ο πελάτης του, ένας διαχειριστής μιας πορνό ιστοσελίδας που κατηγορούνταν για προσβολή της δημοσίας αιδούς, εκβιασμό, μαστροπεία και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, συμπεριφερόταν σύμφωνα με τους αποδεκτούς κοινωνικούς κανόνες (ο κατηγορούμενος πράγματι αθωώθηκε για το αδίκημα της προσβολής της δημοσίας αιδούς και καταδικάστηκε μόνο για το αδίκημα του «ξεπλύματος βρώμικου χρήματος»).
«Αρκεί να περιφέρεσαι στην πόλη, και πέφτεις συνεχώς πάνω στο πορνό, σε κάθε διαθέσιμο μέσο επικοινωνίας», λέει η Σαρακίνο, που διδάσκει στο κολέγιο Ελίζαμπεθ τάουν της Πενσιλβάνια. «Είναι πια τόσο πανταχού παρόν, που σχεδόν δεν μπορείς να το ξεχωρίσεις από το υπόλοιπο πολιτιστικό περιβάλλον».
Αυτή η κυριαρχία του πορνό προκαλεί στα παιδιά αρκετή σύγχυση και πάμπολλες παρεξηγήσεις, λέει η Λιν Μίκελ Μπράουν (Lyn Mikel Brown), συγγραφέας του βιβλίου «πακετάροντας την παιδικότητα», που αναφέρεται στην επίδραση της διαφήμισης στα έφηβα κορίτσια. «Όλη αυτή η υπερέκθεση στο σεξ, διαστρεβλώνει το περιεχόμενο της ενηλικίωσης».
Υπάρχουν έρευνες που δείχνουν πως τα παιδιά που εκτίθενται σε τέτοιου είδους σεξουαλικές σκηνές διαμορφώνουν πιο παραδοσιακές αντιλήψεις για το ρόλο των φύλων (συνδέοντας την κυριαρχία με το ανδρικό φύλο και την υποταγή με το γυναικείο) -και όχι μόνο στην κρεβατοκάμαρα (μία έρευνα του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν σε 244 μαθητές γυμνασίου, έδειξε πως τα παιδιά που παρακολουθούσαν τακτικά προγράμματα με έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο, ασπάζονταν περισσότερο στερεοτυπικές εικόνες για τα φύλα).
Τα παιδιά επίσης, όπως είναι λογικό, ελέγχουν πολύ λιγότερο από άλλες κατηγορίες την εκδήλωση της σεξουαλικότητάς τους, και δε γνωρίζουν ποιες συμπεριφορές συνιστούν σεξουαλική κακοποίηση. Ως τμήμα της έρευνας για το βιβλίο τους, οι συγγραφείς της «πορνοποίησης» αναφέρονται σε ιστορίες που άκουσαν από δασκάλους και καθηγητές για κορίτσια που έστελναν με το κινητό ημίγυμνες φωτογραφίες τους σε συμμαθητές τους που μόλις είχαν γνωρίσει, ή που «παρέλαυναν» σε όλους τους χώρους του σχολείου με αποκαλυπτικές εμφανίσεις, με σκοπό να προκαλέσουν.
Οι συγγραφείς του «τόσο σέξι, τόσο νωρίς», που εκδόθηκε νωρίτερα αυτό το μήνα, θεωρούν πως το πρόβλημα εν μέρει οφείλεται στο ότι τα παιδιά δε διαθέτουν την ωριμότητα να ερμηνεύσουν ή να κατανοήσουν το πλαίσιο των εικόνων που βλέπουν. Πέρσι, η «αμερικανική ψυχολογική εταιρεία» (AΡΑ) εξέδωσε μία εξαιρετική έκθεση για την εικόνα που έχουν τα νέα κορίτσια για την ενηλικίωση, που παρουσιάζεται ως μία διαδικασία που δεν έχει άλλο περιεχόμενο από τα σεξουαλικά «οφέλη» από τα οποία συνοδεύεται. Σύμφωνα με ορισμένους ψυχολόγους, από τη στιγμή που θα δεχθούν αυτή την αντίληψη, τα κορίτσια «αυτο-αντικειμενικοποιούνται», με συνέπειες που ποικίλουν από τα μαθησιακά προβλήματα έως την κατάθλιψη ή τα διατροφικά προβλήματα.
«Δεν λέμε πως τα παιδιά μαθαίνουν τι είναι το φιλί ή το σεξ απ’ ευθείας από τα πορνό», διευκρινίζει η Σάρον Λαμπ (Sharon Lamb), ψυχολόγος στο κολέγιο «Σεντ Μάικλ» στο Μπάρλινγκτον του Βερμόντ, που συμμετείχε στη σύνταξη της έκθεσης της ΑΡΑ. «Πάντως βλέπεις μιμήσεις σεξουαλικών πράξεων που άλλοτε τις έβρισκες μόνο στα πορνό. Μοιάζει λες και τα παιδιά να έχουν εκπαιδευτεί σε μία αντίληψη για το σεξ, πριν καν τους μιλήσει κανένας γι’ αυτό».
Σε αυτήν την «εκπαίδευση» περιλαμβάνονται και οι χιλιάδες εικόνες με ρητό σεξουαλικό περιεχόμενο που βλέπουν τα παιδιά μας πριν φτάσουν στην εφηβεία. Σύμφωνα με τους ειδήμονες, αυτή η έκθεση μπορεί να καταστήσει απογοητευτική την εμπειρία του πραγματικού σεξ, ιδίως σε νεαρούς άνδρες που κυριαρχούνται από φαντασιώσεις πορνικής έμπνευσης.
Στα πορνό οι γυναίκες απεικονίζονται ως ακόρεστες για σεξ και πρόθυμες να υποστούν κάθε είδους λεκτική, φυσική ή σεξουαλική βία. Πολλά νεαρά κορίτσια, μη γνωρίζοντας τίποτα διαφορετικό, πέφτουν με τα μούτρα στη μίμηση αυτού του κυρίαρχου πολιτιστικού κώδικα.
Σήμερα πολλές έφηβες αυτοαποκαλούνται «τσούλες» και «πουτ…». Κι είτε είναι το πορνό ή ένα ευρύτερο σύνολο επιρροών, το απρόσωπο, χωρίς δεσμεύσεις ευκαιριακό σεξ, η λεγόμενη «αρπαχτή» αποτελεί ένα από τα καθοριστικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης γενιάς εφήβων -αυτή η υποκουλτούρα αποτελεί ήδη αντικείμενο πολλών δημοσιεύσεων, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει το «αρπαχτή», της κοινωνιολόγου Καθλίν Μπογκλ (Kathleen Bogle).
Μία από τις βασικές ιδέες της πορνοβιομηχανίας είναι πως το σεξ δεν είναι παρά ένα ακόμα αγαθό, προς εμπορία σε μία ανοικτή αγορά-μια αντίληψη που απεικονίζεται ωραιότατα σε ένα βίντεο κλιπ όπου ο ράπερ Νέλι (Nelly) ακυρώνει την πιστωτική του κάρτα σε μία γυμνή γυναικεία πλάτη.
Στο σεξ το αυθεντικό αντικαταστάθηκε από το κραυγαλέο και το τεχνητό. Δεν είναι τυχαίο πως η «πλαστική» Μάιλεϊ Σάιρους (Miley Cyrus) αναδεικνύεται στο κυρίαρχο προεφηβικό σεξουαλικό πρότυπο -στο διαδίκτυο κυκλοφορούν όχι μόνο φωτογραφίες της Σάιρους τυλιγμένης μέσα σε σεντόνι, λες και μόλις έκανε σεξ (η ίδια ισχυρίζεται πως παγιδεύτηκε από το φωτογράφο) αλλά και αποκαλυπτικές φωτογραφίες της, που τις τράβηξε η ίδια ή φίλοι της.
«Τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια έχουν μπερδευτεί εντελώς σε σχέση με το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι», λέει η Μπράουν. Ίσως να είναι όλο και πιο επείγον να βοηθήσουμε τα παιδιά να κάνουν αυτή τη διάκριση.
* Η Jessica Bennett είναι συντάκτης του «Newsweek»/ΠΗΓΗ

[fotis]

Οι νέες παιδικές ταινίες πουλάνε φόβο!


Του Παναγιωτη Παναγόπουλου
Τα κινηματογραφικά στούντιο βγάζουν στις αίθουσες ταυτόχρονα ιστορίες με παραφυσικά θέματα, φαντάσματα και βρικόλακες.
Σε εξαιρετικά δύσκολη θέση βρίσκονται οι γονείς σε ό,τι αφορά την ψυχαγωγία των παιδιών τους. … τα κινηματογραφικά στούντιο, συγχρονισμένα αυτήν τη χρονιά, βγάζουν στις αίθουσες ταυτόχρονα ταινίες animation… θρίλερ, με μεταφυσικά θέματα, φαντάσματα και βρικόλακες.
Η τάση δεν είναι απολύτως καινούργια. Τα τελευταία χρόνια βγήκαν στις αίθουσες ταινίες animation, όπως η «Νεκρή νύφη», η «Coraline» και το «Τερατόσπιτο», αλλά και παλιότερα ο «Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης», που είχαν να κάνουν με το υπερφυσικό και το απόκοσμο. Οι περισσότερες όμως, εκτός από το mainstream «Τερατόσπιτο», θεωρήθηκαν περισσότερο ταινίες ειδικού και κυρίως ενήλικου κοινού.
Η νέα σοδειά των animation τρόμου απευθύνεται αποκλειστικά στα παιδιά και είναι ταινίες στις οποίες τα στούντιο υπολογίζουν για υψηλές εισπράξεις και πρώτες θέσεις στο box office, κάτι που συνήθως καταφέρνουν με πιο παραδοσιακές «παιδικές» ταινίες, όπως η «Μαδαγασκάρη», η «Εποχή των Παγετώνων» ή το «Kung Fu Panda».
Αυτή τη χρονιά, κοντά σε αυτές τις ταινίες, το κλίμα γίνεται γοτθικό με τρεις ταινίες, το «Frankenweenie» του Τιμ Μπάρτον, τον «ParaNorman» και το«Hotel Transylvania», που αντίστοιχα έχουν να κάνουν με τη νεκρανάσταση ενός σκύλου, ένα παιδί που συνομιλεί με τους νεκρούς και ένα ξενοδοχείο με οικοδεσπότη τον Κόμη Δράκουλα.
Είναι βέβαιο ότι το κλίμα και το περιεχόμενο των ταινιών αυτών προβληματίζει τους γονείς.
Όταν τα βαμπίρ θεωρούνται χαριτωμένα, γοητευτικά, ακόμη και αστεία…
Με το κύμα των νεανικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών με πρωταγωνιστές βαμπίρ, λυκανθρώπους και ξωτικά, ο πληθυσμός του… κάτω κόσμου έχει πάψει πια να είναι τόσο τρομακτικός όσο ήταν παλαιότερα, που ήταν αποκλειστικά συνδεδεμένος με τις σκληροπυρηνικές ταινίες τρόμου.
Τώρα πια, τα βαμπίρ και τα άλλα απόκοσμα πλάσματα θεωρούνται χαριτωμένα, γοητευτικά, ακόμη και αστεία ή σέξι, κάτι που τα έχει κάνει πολύ πιο οικεία σε μια ευρύτερη βάση κοινού και πολύ περισσότερο στις νεαρές ηλικίες. Είναι ίσως το στοιχείο που έχει λειτουργήσει περισσότερο στο να υπάρξει αυτή η ταύτιση στον προγραμματισμό των στούντιο.

Πιο αναλυτικά, πάντως, το ασπρόμαυρο «Frankenweenie» (τον Νοέμβριο στις αίθουσες) του Τιμ Μπάρτον είναι ένα σχέδιο που δεν έχει επηρεαστεί από τη μόδα των βαμπίρ. Βασισμένο σε μια δική του μικρού μήκους ταινία του 1984, είναι η ιστορία ενός αγοριού, που αποφασίζει να φέρει πίσω στη ζωή τον σκύλο του, όταν θα χτυπηθεί από αυτοκίνητο. Ο σκύλος – Φρανκενστάιν θα επανέλθει, αλλά θα φέρει μεγάλη αναστάτωση στη γειτονιά πριν όλοι αντιληφθούν ότι το ανεστημένο σκυλί είναι κατά βάθος ο παιχνιδιάρης Σπάρκι.
Ο «ParaNorman» (έξοδος στις 13 Σεπτεμβρίου) είναι ένα αγόρι που μιλάει με τους νεκρούς και πείθει φαντάσματα και ζόμπι να συνασπιστούν με τους κατοίκους της πόλης του για να γλιτώσουν από μια παλιά κατάρα.
Τέλος, στο «Hotel Transylvania» (πρεμιέρα στις 6 Δεκεμβρίου), ο Κόμης Δράκουλας έχει γίνει ξενοδόχος, αλλά και υπερπροστατευτικός πατέρας, όταν ένα αγόρι ερωτευτεί την έφηβη κόρη του.
Ακόμη και το σημαντικότερο στούντιο του είδους, η Pixar, που άλλαξε εντελώς τη λογική και την τεχνική με την οποία φτιάχνονται οι ταινίες animation, στρέφεται και αυτό προς τις «τρομακτικές» ιστορίες.
Μέσα στη λίστα των ταινιών που ετοιμάζει, βρίσκεται και το «Dia de los Muertos», που αναφέρεται στην Ημέρα των Νεκρών που γιορτάζεται στο Μεξικό. Βλέποντας την κατεύθυνση που παίρνει ο ανταγωνισμός, η Pixar βλέπει ότι δεν μπορεί να κάνει μόνο ταινίες με αυτοκίνητα και παιχνίδια που μιλούν…
“ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” 24/6/2012)
tideon.org

[fotis]

Η προπαγάνδα της νέας τάξης στα μικρά παιδιά μας.Απολαύστετο!!!

[fotis]

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΩΣ... ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΔΡΑΚΟ, ΣΕ «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ» ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ!

ΙΔΟΥ Ο...ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ!!! Το ότι η Παιδεία έχει καταντήσει πλέον «Παιδεία» και Α - Παιδεία, είναι γνωστό. Η προσπάθεια επίσης ορισμένων να αποχριστιανοποιήσουν τα πάντα, ακόμα και τις κατεξοχήν Εορτές της Χριστιανικής Πίστεως όπως είναι τα Χριστούγεννα, επίσης. Το να φτάσει όμως κανείς, να διδάσκει (!!!) στις ευαίσθητες παιδικές ψυχές των παιδιών της Πέμπτης Δημοτικού "διηγήματα" που παρουσιάζουν τον Ιησού Χριστό ως κινεζικό δράκο (!!!), είναι κάτι το ασύλληπτο και πρωτοφανές, ακόμα και για την πλέον αρρωστημένη, αντιχριστιανική φαντασία!

Διαβάζουμε λοιπόν, στο "Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων" της Ε' Δημοτικού, το παρακάτω "χριστουγεννιάτικο διήγημα" της Ειρήνης Μάρρα:

Τα Χριστούγεννα του Τα Κι Κο

Τα Κι Κο ήταν ένα Κινεζάκι με χρυσαφένιο δέρμα και σκιστά ολόμαυρα μάτια. Ο μόνος του μπελάς ήταν τα μαλλιά του. Ίσια σαν πρόκες δε στεκόντουσαν ποτέ σε μια μεριά κι όλο τα έβρεχε και τα χτένιζε. Γιατί στον Τα Κι Κο άρεσε πολύ να είναι περιποιημένος.

Ο αξιότιμος πατέρας του κι η αξιαγάπητη μητέρα του ένα πρωί του ανήγγειλαν πως σύντομα θα ταξίδευαν στην Ευρώπη.

— Αυτήν την εποχή, του είπαν, γιορτάζουν μια μεγάλη γιορτή. Τη γέννηση του Χριστού. Θα πάμε να περάσουμε αυτές τις μέρες εκεί με φίλους που είχαν την ευγενική διάθεση να μας καλέσουν.

Ο ευγενικός Τα Κι Κο ευχαρίστησε τους γονείς του με μια βαθιά υπόκλιση. Μέσα του όμως ένιωθε πολύ πολύ λυπημένος. Δεν ήθελε να ταξιδέψει στην Ευρώπη.

Ο φίλος του Τε Κουέν είχε σκαλίσει με το σουγιά του ένα ξυλοπέδιλο κι ο Τα Κι Κο είχε υποσχεθεί να του το βάψει. Κι ο Λη με την αδελφή του Τη Σουαίην θα τον έπαιρναν μαζί τους στο ποτάμι, να του δείξουν ένα πέρασμα με πολλά ψάρια. Καλύτερα, λοιπόν, να έμενε μαζί τους στην Κίνα παρά να ταξιδέψει στην Ευρώπη για να γιορτάσει τα γενέθλια ενός κυρίου, που στο κάτω κάτω ούτε που τον γνώριζε.

Θυμάται που στα δικά του γενέθλια ο αξιότιμος πατέρας του έκανε δώρο στην αξιολάτρευτη μητέρα του μια πολύχρωμη βεντάλια από μεταξωτό ζωγραφισμένο πουλί. Κι η μαμά χαμογέλασε με το πιο όμορφο της χαμόγελο. Κι ο Τα Κι Κο ένιωσε πολύ ευτυχισμένος.

Οι μέρες κύλησαν γρήγορα. Οι φίλοι του προσπάθησαν να κρύψουν τη στεναχώρια τους, κι ο Τα Κι Κο προσπάθησε να κρύψει τη δικιά του. Ήρθε η μέρα.

Μουτρωμένος ανέβηκε στη σκάλα του αεροπλάνου. Μόλις όμως άρχισαν να δουλεύουν οι κινητήρες, όλα ξεχάστηκαν. Κι όταν το αεροπλάνο άρχισε να τρέχει στα σύννεφα, βιδώνοντας με δύναμη τους έλικές του στον αέρα, τότε τα μαύρα μάτια του ξαστέρωσαν για τα καλά. Ήταν τόσο όμορφα να ταξιδεύεις στον ουρανό, μέσα στη ζεστή κοιλιά ενός μεγάλου πουλιού.

Φτάνοντας στο σπίτι των φίλων τους, ο πατέρας τον σύστησε στον κύριο και την κυρία του σπιτιού. Όμως κανέναν από τους δυο δεν έλεγαν Χριστό.

— Φαίνεται, λείπει από το σπίτι αυτή τη στιγμή, σκέφτηκε ο Τα Κι Κο. Ίσως έρθει αργότερα.

Όμως δεν ήρθε. Κι ενώ ετοίμαζαν τη γιορτή του, ο αξιότιμος κύριος Χριστός δε φαινόταν πουθενά• όσο περνούσαν οι μέρες, τόσο άναβε η περιέργειά του. Στο τέλος δεν κρατήθηκε. Πήγε και βρήκε την ευγενική κυρία του σπιτιού, έκανε μια βαθιά υπόκλιση και τη ρώτησε ποιος είναι τέλος πάντων ο κύριος Χριστός που γιορτάζει.

Η κυρία γέλασε:

— Γιατί τον λες «κύριο»; Ρώτησε.

— Πώς να τον πω;

— Μονάχα... Χριστό.

— Γιατί; Δε θέλει να τον λένε κύριο;

— Μα... είναι Θεός.

Ο Τα Κι Κο έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Κοιτούσε την κυρία σαστισμένος κι εκείνη τότε του είπε γελώντας.

— Φαίνεται πως δεν τον γνωρίζεις καθόλου. Στάσου να σου τον δείξω.

Έφυγε και σε λίγο ξαναγύρισε. Του έφερε μια ζωγραφισμένη φωτογραφία και του έδειξε ένα μωρό στην αγκαλιά της μητέρας του.

— Να, αυτός είναι ο Χριστός, του είπε δείχνοντάς του το μωρό.

Ο Τα Κι Κο έμεινε με τη ζωγραφισμένη φωτογραφία στο χέρι. «Θεός», λέει. Μα ο Θεός είναι δράκος κι αυτό το μωρό δεν είχε ούτε ουρά ούτε μεγάλα ρουθούνια.

«Το μωρό της εξαδέρφης μου είναι πιο ωραίο. Έχει χρυσαφένιο δέρμα και σκιστά ματάκια», σκέφτηκε, μα δεν είπε τίποτα, κρύβοντας τη ζωγραφιά κάτω απ' το μαξιλάρι του.

Το βράδυ που θα γιόρταζαν τα γενέθλια αυτού του μωρού ήρθε. Όλη μέρα ετοίμαζαν, με φασαρία και πηγαινέλα. Και το βράδυ ανάψανε πάρα πολλά φώτα και ακουγόταν και παράξενη μουσική. Ήρθαν πολλοί στο σπίτι, πάρα πολλοί, με σκούρα ρούχα κι αστραφτερά χρυσαφικά, με πολλές μυρωδιές και χρώματα στο πρόσωπο τους. Όμως ήταν όλοι μεγάλοι. Δεν ήρθαν καθόλου παιδιά.

Ο Τα Κι Κο έμεινε στο σαλόνι μαζί με τους μεγάλους κάμποση ώρα. Ύστερα βαρέθηκε. Ανέβηκε στο δωμάτιο του. Αρχισε να ψαχουλεύει τα πράγματά του και το μυαλό του πήδησε στην Κίνα. Ξάπλωσε. Ήθελε να κοιμηθεί, μα δεν μπορούσε. Μόλις έκλεισε τα μάτια του, είδε μπροστά του τον Τε Κουέν με το ξυλοπάπουτσο που σκάλιζε. Είδε το Λη, και την Τη Σουαίην, με μια καλαθούνα ξέχειλη ψάρια. Άνοιξε γρήγορα τα μάτια του, μα δεν ωφελούσε• είχαν κιόλας γεμίσει δάκρυα. Αχ, γιατί γεμίζουνε τα μάτια μας δάκρυα; Γιατί είναι τόσο μακριά το ποτάμι; Γιατί γιορτάζουν έτσι;

Τράβηξε από το μαξιλάρι του τη ζωγραφιά. Είναι Θεός, λέει... Πήρε ένα μολύβι και ζωγράφισε στον τοίχο ένα μεγάλο δράκο με σκιστά μάτια και ψαλιδωτή ουρά. Του 'φιαξε και μαλλιά. Μακριά και μαύρα, που για να τα χτενίσει θα 'πρεπε σίγουρα να τα βρέξει.

Έβαλε και τις δυο ζωγραφιές κοντά κοντά και βάλθηκε να τις κοιτάζει. Τις κοιτούσε, τις κοιτούσε ώρα πολλή, τόσο, που χάθηκαν και στη θέση τους βγήκανε ψάρια και βγήκε κι ο Τε Κουέν αγριεμένος με το ξυλοπάπουτσο του. Βγήκε κι η Τη Σουαίην θυμωμένη και ξαφνικά ξαναγύρισε ο δράκος κι αγρίεψαν τα μάτια του και πετάχτηκαν φλόγες απ' το στόμα του και κροτάλισε στον αγέρα την τρομερή ουρά του. Ξεφώνισε, ξέφρενος από φόβο. Μα δεν ακούστηκε. Οι μεγάλοι χόρευαν κάτω. Στο λαιμό του τον τσιμπούσε κάτι σκληρό κι ο Τα Κι Κο έκλαιγε και κάτω χόρευαν κι αυτός έκλαιγε... έκλαιγε και ξαφνικά αναπήδησε. Δαγκώθηκε για να κόψει το κλάμα και τσίτωσε τ' αυτί του. Έξω απ' το παράθυρο του κάτι ακουγόταν. Και κάτι άλλο κλαψούριζε εκεί έξω. Σηκώθηκε. Τα πνιγμένα κλάματα έσφιγγαν κύματα κύματα το λαιμό του. Πήγε στο παράθυρο. Κάποιος έκλαιγε στον κήπο. Άνοιξε το παράθυρο. Παγωνιά. Και το αναφιλητό του 'κοβε την ανάσα. Κάτι νιαούριζε. Ένα γατί έκλαιγε. Ο Τα Κι Κο έκλαιγε. Ένα γατί νιαούριζε στον κήπο κάτω απ' το παράθυρο του. Το τρίχωμά του ήταν ίσιο, μαύρο και βρεμένο απ' το μουσκεμένο γρασίδι. Τα μαλλιά του Τα Κι Κο ήταν στεγνά. Τα μάτια του ήταν βρεμένα. Το παράθυρο χαμηλό. Το γατί κλαψούριζε κι ο Τα Κι Κο έκλαιγε και το παράθυρο ήταν χαμηλό.

Πήδησε και το 'φερε μέσα. Έβγαλε τη φανέλα του και το σκούπισε. Το πήρε στο κρεβάτι του, το τύλιξε με την κουβέρτα κι έπαψαν να κλαίνε κι οι δύο. Βολεύτηκε δίπλα στο γατί. Άπλωσε το χέρι του και του 'τρίψε την πλάτη. Το γατί γουργούρισε, μισάνοιξε τα μάτια. Τα μάτια του γατιού ήταν σκιστά. Σκιστά τα μάτια και του δράκου κολλητά στον τοίχο. Το γατί κι ο δράκος. Τα μάτια του γατιού ήταν γλυκά. Τα μάτια του Χριστού ήταν γλυκά. Ο Χριστός και ο δράκος. Το γατί και το χέρι που το χάιδευε. Ο Χριστός κι ο Τα Κι Κο. Η αγάπη κι ο δράκος.

Έτριψε μαλακά το μουσούδι του γατιού κι αυτό του 'γλείψε το χέρι. Άνοιξε ολότελα τα ζεσταμένα μάτια του κι εκεί μέσα ο Τα Κι Κο είδε την Τη Σουαίην να χορεύει και το Λη να ψαρεύει.

Έκλεισε τα μάτια του κι ονειρεύτηκε ένα Χριστό με χρυσαφένιο δέρμα και σκιστά μάτια, κι ένα δράκο να ζεσταίνει με την ανάσα του ένα ξεπαγιασμένο γατί.

ΜΙΚΡΟ ΣΧΟΛΙΟ: Σε όλο το διήγημα, γίνεται λόγος για τα κοσμικά Χριστούγεννα και για τις φλόγες (!!!), τα σχιστά μάτια, το δέρμα κλπ του δράκου! ΠΟΥΘΕΝΑ όμως δεν αναφέρεται το παραμικρό για την Φάτνη, το Θείο Βρέφος, τη Βηθλεέμ, τον Φωτεινό Αστέρα κλπ! ΒΛΕΠΕΤΕ, ΑΥΤΑ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΤΟΝ ΝΕΟΤΑΞΙΚΟ - ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΟΥ "ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ"!

Δράκος λοιπόν, ο Χριστός! Φωτιές, αντάρες, κακό, γατιά, αλλά ΠΟΥΘΕΝΑ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!!!

Και σκεφτείτε, ότι αυτά τα ΑΙΣΧΗ διδάσκονται σε παιδιά 10 - 11 ετών...!

[fotis]

Η παγίδα των ιαπωνικών anime

Τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο παρατηρούμε μια ανοδική πορεία των ιαπωνικών κινουμένων σχεδίων η αλλιώς anime.
Τι είναι τα anime; Πρόκειται για σειρές κινουμένων σχεδίων που προέρχονται από τη χώρα της Ιαπωνίας (πολλά βασίζονται σε κόμικ-manga το Ιαπωνικό όνομα και μεταφέρονται μετά σε κινούμενα σχέδια), χαρακτηριστικό στοιχείο στο σχεδιασμό τους αποτελεί η “υπερβολή” στις σωματικές αναλογίες των χαρακτήρων (μεγάλα αυγοειδή μάτια, στόματα που ανοίγουν σε μέγεθος μπάλας ποδοσφαίρου).
Υπάρχουν διαφόρων ειδών anime, αθλητικά, μυστηρίου, εφηβικά, επιστημονικής φαντασίας κ.α. Στη χώρα μας έχουν γίνει ιδιαίτερα γνωστά τα dragon ball και sailor moon. Που υπάρχει πρόβλημα; Όπως ανέφερα πιο επάνω τα anime βασίζονται στην υπερβολή. Αυτή η υπερβολή όμως παίρνει διάφορες εκτάσεις και διαστάσεις. Έτσι, σε πολλά anime έχουμε αμείλικτες μάχες μεταξύ νεαρών παιδιών (dragon ball, naruto one piece, bleach) στις οποίες εάν κάποιος κόψει κάποιον με ένα σπαθί τότε με το στοιχείο της “υπερβολής” θα εκτιναχτούν λουτρά αίματος τα οποία καλύπτουν μέσα στο αίμα ολόκληρο τον χαρακτήρα, με μαγικές τεχνικές που βασίζονται στην ιαπωνική θρησκεία/μυθολογία (κι, τσάκρα) ακρωτηριάζουν και διαλύουν με απόλυτα ωμό τρόπο τους εχθρούς τους.
Στο anime deathnote, ο πρωταγωνιστής κατέχει ένα τετράδιο με το οποίο σκοτώνει όποιον επιθυμεί, σημειώνοντας το όνομα του υποψήφιου θύματος στο τετράδιο. Το θύμα, του οποίου το όνομα θα σημειωθεί στο τετράδιο πεθαίνει από καρδιακή προσβολή. Ο κάτοχος του τετραδίου μπορεί και να σκηνοθετήσει, μια ολόκληρη διαδικασία για να σκοτώσει το θύμα με τον ποιο αρεστό τρόπο.
Στην Ελλάδα είχαμε την ατυχία προβολής μίας τέτοιας σειράς, της σειράς με το όνομα dragon ball η οποία προβαλλόταν μέσα στο παιδικό πρόγραμμα του σαββατοκύριακου σαν «παιδικό». Πέρα από το στοιχεία της έντονης βίας που χαρακτηρίζουν αυτά τα κινούμενα σχέδια, κατακλύζονται επίσης και από αρρωστημένα σεξουαλικά μηνύματα.
Η πλειονότητα των εφηβικών-νεανικών σειρών, προωθεί την ομαλοποίηση της ομοφυλοφιλίας, πολλά περνούν αμυδράμηνύματα παιδοφιλίας (dragon ball,-η μπουλμα που πουλάει το σώμα της στο γέρο για να πάρει τη dragonball-η ίδια συχνά εμφανίζεται γυμνή)-bleach, laputa castle in the sky) ενώ στις σειρές φαντασίας βλέπουμε τους χαρακτήρες να χρησιμοποιούν τις υπερφυσικές δυνάμεις τους προκειμένου να ενδώσουν σε διατροφικές ενέργειες, στο γνωστό naruto ο πρωταγωνιστής μεταμορφώνεται σε γυμνή γυναίκα,(και μέσα του έχει φυλακισμένο έναν δαίμονα, που όποτε επιθυμεί του παρέχει δύναμη παίρνοντας τον έλεγχο του σώματος του) ενώ στο επίσης γνωστό one piece έχουμε έναν χαρακτήρα τραβεστί ο οποίος αλλάζει το φύλο των εχθρών του επεμβαίνοντας στις ορμόνες τους.
Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα από τις διαστροφές που προωθεί η συντριπτική πλειοψηφία των anime, και τα anime αυτού του τύπου, είναι αυτά που προτιμούντα από τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων και προωθούνται ποιο πολύ από όλα τα άλλα. Υπάρχουν anime τα οποία έχουν αξιόλογο περιεχόμενο, όμως σπανίζουν και τα προαναφερθέντα κερδίζουν τις προτιμήσεις.. Αξίζει να αναφέρω πως στο διάσημο dragon ball το οποίο προβαλλόταν για χρόνια στη χώρα μας υπάρχει ένας χαρακτήρας που ονομάζετε Σατανάς, και σε ένα σχέδιο (πάνω σε ένα αυτοκίνητο) ενός εισαγωγικού τραγουδιού (από το dragon ball z) είναι σχεδιασμένος ο αριθμός 666. Τυχαίο, δεν νομίζω…
Όντας και ο ίδιος κάποτε fan αυτών των σειρών, ξέρω λίγο πολύ για τι μιλάω. Πολλά από αυτά περιέχουν σενάριο με ευπαθείς χαρακτήρες (ο naruto είναι ένα μοναχικό παιδί που δεν τον θέλει κανείς επειδή έχει μέσα του έναν δαίμονα) προκειμένου να προσελκύσουν ευκολότερα, μεγαλύτερο κοινό, μπλέκουν ιστορίες αγάπης και φιλίας διαστρεβλώνοντας το νόημα τους. Το μεγάλο λάθος είναι να κατατάσσουμε αυτές τις σειρές στις κατηγορίες των «παιδικών». Το ότι είναι κοιμούμενα σχέδια, δεν σημαίνει ότι είναι κατάλληλα για παιδιά, συγκεκριμένα, χωρίς να υπερβάλλω, όποιος επιθυμεί να διατηρήσει, την ψυχική του ακεραιότητα, ανεξαιρέτως ηλικίας, καλό θα ήταν να τα αποφεύγει.

Κάποια από τα ποιο διάσημα anime τα οποία έχουν μεγάλη επιτυχία σε όλον τον κόσμο και στην Ελλάδα και παρακολουθούνται και από μικρά παιδιά.

Οι αρρωστημένοι Ιάπωνες και γενικά όσοι ασχολούνται και προωθούν κατά οποιονδήποτε τρόπο αυτή την "τέχνη", θέλουν να μας πείσουν πως η οποιαδήποτε σεξουαλική διαστροφή και η οποιαδήποτε βίαιη εξόρμηση του ανθρώπου είναι φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού, και πως μέσα από αυτές τις διαστροφές μπορεί να περάσει κάποιο θετικό μήνυμα... αν είναι δυνατών...
Όσοι παρακολουθούν αυτές τις σειρές γενικά, καλλιεργούν την τάση να αυτοσχεδιάζουν ότι παραλογισμό μπορούν να βρουν για να δικαιολογήσουν ηθικά αυτό που τους διασκεδάζει.. και δεν προβληματίζονται ιδιαίτερα...
Τα περισσότερα anime, προσφέρουν κάποιο ενδιαφέρον, επιφανειακά, σενάριο το οποίο ως μόνο σκοπό έχει να δικαιολογήσει και να παρουσιάσει σαν φυσιολογικά τα αρρωστημένα και ζωώδη σκηνικά στα οποία εκτίθεται ο θεατής. Μιλούν, περί δικαιοσύνης, αγάπης, φιλίας και τα συναφή, όμως πάντα όλα είναι συνδεδεμένα με κάτι απόκρυφο, βίαιο και σκοτεινό. Προβάλλουν την αγάπη, τη φιλία και τη δικαιοσύνη σαν τον σκοπό τους, όμως αυτά τα στοιχεία δεν είναι παρά ένα όμορφο περιτύλιγμα για να καλύψουν τις χυδαίες και αποκρουστικές καλλιτεχνικές ανησυχίες των δημιουργών.
Λόγο των σχεδίων και των χρωμάτων τα anime γίνονται ποιο προσιτά και στα μικρά παιδιά. Έτσι, εάν ένα παιδί έβλεπε αυτές τις βίαιες σκηνές σε μια ρεαλιστική ταινία θα αποτραβιόταν από την αηδία, όμως στα anime η βία σερβίρεται με έναν πολύ ύπουλο τρόπο.
Προσοχή λοιπόν, σε αυτή την επικίνδυνη "τέχνη".

http://redskywarning.blogspot.com/2011/01/anime.html

[GeorgiosM]

καλά λες ρε Φώτη...
δεν χρειαζονται πολλα λογια και αναλυσεις για την τηλεοραση/βιντεοπαιχνιδια/υπολογιστη...
ειναι μηχανηματα τεράστιας πνευματικής καταστροφης για τα παιδια...

αμα βλεπει πολλη ωρα τηλεοραση/κλπ το παιδάκι μετά καληνύχτα...
πως να μάθει να προσευχεται ή να εκκλησιάζεται??αν εχει συνηθισει 2-4 ωρες/ημερα τηλεοραση η υπολογιστη?
μετα θα κατσει αλλη μια ωρα να διαβασει πνευματικα βιβλια?? η θα ζηταει πλειστεισον κ δρακουλίστικα??

ποιο παιδί που βλεπει αρκετή τηλεοραση την κοβει πριν πάει ...30+ ετών??
ειτε πριν μπλεξει με πολυ δυνατές παρέες? (η του υψους η του βαθους??)

φυσικα η μετανοια 'η η προκοπη μπορει να ερθουν μετα,
αλλα η ζημια συμβαινει..

[pr28]

ας μην ειμαστε υπερβολικοί αλλα σε προσοχή για οσα μας προπαγανδίζουν . Αυτες τις μέρες βρέθηκα σε μια οικογένεια οπου το πιτσιρίκι έπαιζε με κάρτες που ειχαν τερατάκια και σύμβολα και διάφορα παρόμοια.
Οι γονείς είναι ευσεβείς άνθρωποι , οχι αρνητικοι απέναντι στην εκκλησία , χωρις να ειναι και τοσο ψιλλιασμένοι.
Τελικά, ειπα απλά στο παιδι οτι αν ψαξει και στο ιντερνετ θα δει οτι αυτα τα συμβολα και οι εικόνες υπαρχουν σε μυθολογίες και αρχαιες θρησκειες που καθολου χριστιανικές δεν ειναι , και εμεις θα πρεπει να πιστευουμε και να ζουμε την δικη μας παραδοση που ειναι γραμμενη στην γλωσσα μας απο την οποια δωσαμε φως σε ολη την οικουμένη...Έμαθα οτι το παιδι και έψαξε και κατάλαβε , και οι κάρτες μπηκαν στην άκρη.

[GeorgiosM]

ας μην ειμαστε υπερβολικοί αλλα σε προσοχή για οσα μας προπαγανδίζουν . Αυτες τις μέρες βρέθηκα σε μια οικογένεια οπου το πιτσιρίκι έπαιζε με κάρτες που ειχαν τερατάκια και σύμβολα και διάφορα παρόμοια.
Οι γονείς είναι ευσεβείς άνθρωποι , οχι αρνητικοι απέναντι στην εκκλησία , χωρις να ειναι και τοσο ψιλλιασμένοι.
Τελικά, ειπα απλά στο παιδι οτι αν ψαξει και στο ιντερνετ θα δει οτι αυτα τα συμβολα και οι εικόνες υπαρχουν σε μυθολογίες και αρχαιες θρησκειες που καθολου χριστιανικές δεν ειναι , και εμεις θα πρεπει να πιστευουμε και να ζουμε την δικη μας παραδοση που ειναι γραμμενη στην γλωσσα μας απο την οποια δωσαμε φως σε ολη την οικουμένη...Έμαθα οτι το παιδι και έψαξε και κατάλαβε , και οι κάρτες μπηκαν στην άκρη.

πολυ καλά επραξες, αλλα αν δεν καταλαβουν οτι πρεπει να εχουμε μια ζωντανή
σχέση με Τον Χριστο και τα μυστηρια ως χριστιανοι ορθοδοξοι,
και εαν δεν προβληματιστουν περι του θεματος και επιπροσθετα
αν δεν πιασουν επαφή με τα μυστηρια,
τότε φοβαμαι οτι οι καρτες που ειδες ειναι το 1% του προβληματος τους και οτι
η βοηθεια σου ηταν μονο προσκαιρη...

[fotis]

ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΑΓΩΓΗ
Συνοπτικὴ ἀναδρομὴ
Γεώργιος Β. Παπαβασιλείου
τ. Σχολ. Σύμβουλος Π. Ἐκπ/σης
Ἡ ἀνάδειξη τῆς πνευματικῆς μας κληρονομιᾶς ἀποτελεῖ τὸ ἀσφαλέστερο μέσο γιὰ νὰ κρατήσουμε τὴ Ρωμέηκη ὑπόστασή μας. Βασικὸς πυλώνας της εἶναι ὁ λαϊκὸς πολιτισμός. Μία ἀπὸ τὶς πιὸ λαμπερὲς ψηφίδες τοῦ λαϊκοῦ μας πολιτισμοῦ ἀποτελοῦν τὰ παραδοσιακὰ λαϊκὰ παιχνίδια, μὲ τὰ ὁποῖα μεγάλωσαν ἀμέτρητες γενιὲς Ρωμηῶν στὸ πέρασμα τῶν πολλῶν αἰώνων.
Τὰ παραδοσιακὰ λαϊκὰ παιχνίδια ἔχουν τὶς ρίζες τους στὴν ἀρχαιότητα, ὅπου μικροὶ καὶ μεγάλοι ἀφιέρωναν σημαντικὸ μέρος ἀπὸ τὸν ἐλεύθερο χρόνο γιὰ νὰ παίξουν ὁμαδικὰ παιχνίδια καὶ νὰ πάρουν μέρος σὲ ἀγῶνες. Οἱ συχνὲς θρησκευτικὲς γιορτὲς ἦταν μία εὐκαιρία γιὰ ὁμαδικὰ παιχνίδια, στὰ ὁποῖα ἔπαιρναν μέρος μικροὶ καὶ μεγάλοι. Χαρακτηριστικὲς περιγραφὲς παιχνιδιῶν περιέχει ἡ Ὀδύσσεια, ὅπου ἡ Ναυσικᾶ παίζει μὲ τὶς δοῦλες της, τὴ Φαίνιδα καὶ τὰ ἀγόρια τοῦ Ἀλκίνοου, ὁ Ἃλιος καὶ ὁ Λαοδάμοντας τὴν Οὐρανία• παιχνίδι μὲ τὴ μπάλα σὲ γιορτὴ πρὸς τιμὴν τοῦ Ὀδυσσέα.
Πρῶτοι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι καὶ παιδαγωγοὶ κατανόησαν τὴν παιδαγωγικὴ ἀξία τῶν παιχνιδιῶν. Πίστευαν ὅτι μέσα ἀπὸ τὸ ὁμαδικὸ παιχνίδι τὸ παιδὶ ἐξελίσσεται σὲ ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα, ἱκανὴ νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ ζητήματα τῆς ζωῆς καὶ γι’αὐτὸ τὸ εἶχαν ἐντάξει στὸ πρόγραμμα ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν. Θεωροῦσαν τὸ παιχνίδι μεγάλο ἀγαθό, καθὼς ἀσκεῖ πλήρως ὁλόκληρο τὸ σῶμα, τὸ διατηρεῖ ὑγιὲς καὶ ρωμαλαῖο, καλλιεργεῖ καὶ ὀξύνει τὸν νοῦ καὶ εὐχαριστεῖ τὴν ψυχὴ. Ἀκόμα ἀναπτύσσει τὸ ὁμαδικὸ πνεῦμα, μαθαίνει στὰ παιδιὰ νὰ σέβονται τοὺς ὅρους καὶ τοὺς κανόνες, στοιχεῖο ἀπαραίτητο στὴν κοινωνικὴ ζωή, ἀφοῦ ἡ ὁμαλὴ λειτουργία τῆς πολιτείας προϋποθέτει τὴν τήρηση καὶ τὸν σεβασμὸ τῶν νόμων ἀπὸ ὅλους.
Στὰ ρωμαϊκὰ καὶ ἀργότερα στὰ βυζαντινὰ χρόνια τὰ παιδιὰ ἐξακολουθοῦν νὰ παίζουν τὰ ἴδια παιχνίδια.
Στὴν περίοδο τοῦ Βυζαντίου, παρὰ τὴν αὐστηρότητα καὶ τὸ ἀσκητικὸ πνεῦμα ποὺ διέπει τὴν ἐκπαίδευση καὶ ἀγωγή, οἱ Μεγάλοι Πατέρες καὶ Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας ἀναγνωρίζουν τὴν εὐεργετικὴ ἀξία τῶν παιχνιδιῶν στὴν ἀνάπτυξη καὶ τὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν. Ὁ Μέγας Βασίλειος συνιστᾶ μετὰ σωφροσύνης νὰ γυμνάζονται οἱ νέοι. Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος διαπιστώνει ὅτι «σοφὸς ὁ διδάσκαλος ὁ διὰ τερπνῶν μέσων ποιῶν τοὺς μαθητᾶς μανθάνειν». Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς προτείνει παράλληλα μὲ τὴν ὡραιότητα τῆς ψυχῆς νὰ καλλιεργεῖται «καὶ ἡ τοῦ σώματος ὡραιότης». Ὁ ἅγ.Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ ὅτι τὰ σύγχρονά του παιδάρια χαίρονται νὰ παίζουν μὲ πήλινα ἱππάρια, ἁμάξια ἢ μὲ πήλινους ὄνους καὶ ὀνηλάτας. Ὁ Καισαρείας Εὐσέβειος εἰσηγεῖται «ἵνα οἱ γονεῖς καλλιεργοῦσι τὰς κλίσεις τῶν τέκνων καὶ διὰ τῶν παιδιῶν».
Ἀπὸ τὰ πιὸ ἀγαπημένα τους παιχνίδια ἦταν οἱ ἀστράγαλοι (κότσια), ἡ πεττεία (τριώτα), τὸ ζατρίκιο (σκάκι) ἡ ὤκα (ὅπως τὸ φειδάκι ἢ ἡ μονόπολη), ἡ αἰώρα (κούνια) ἡ ζίνα ( χρυσόμυγα ποὺ τὴν ἔδεναν ἀπὸ τὸ πόδι καὶ μὲ τὸ πέταγμά της ἔκανε τὸν σχετικὸ ἦχο), ἡ τυφλόμυγα, τὰ πετραδάκια, τὸ τζίζζ, ἡ διελκυνστίνδα, ἡ ἀμπάριζα, τὰ σκλαβάκια, τὰ καλαλλάτσια (πεντόβολα), τὸ τσέρκι.
Πολὺ ἐνδιαφέροντα γιὰ τὰ μικρὰ παιδιὰ ἦταν τὰ σεῖστρα ( κουδουνίστρες ) καὶ «σφαῖραι (μπάλες) ἐντὸς καλαθίσκου τιθέμεναι».
Τὰ κορίτσια ἔπαιζαν μὲ τὶς κοῦκλες, τὶς ὁποῖες ἔλεγαν κοροκόσμια καὶ νύμφες ἢ νυμφικὰ καὶ μὲ τὴν παιδικὴ γλώσσα νινὶα ἢ καὶ νένοι. Τὶς κατασκεύαζαν μὲ κερί, πηλὸ ἢ γύψο καὶ τὶς ἔντυναν μὲ μεγάλη ἐπιμέλεια. Ὑπῆρχαν μάλιστα καὶ σχετικὰ ἐργαστήρια ποὺ κατασκεύαζαν διάφορα ἀσύρματα πρὸς πώληση. Στὰ νήπια πολὺ ἄρεσε νὰ καβαλικεύουν τὸ ραβδί, νὰ τρέχουν καὶ νὰ χτυποῦν μὲ τὰ μαστίγια «καβαλικεύω τὸ ραβδὶ καὶ παίζω τὸ βιτάλιν».
Τὰ ἴδια παιχνίδια μὲ διάφορες παραλλαγὲς ἔπαιζαν τὰ παιδιὰ στὴν περίοδο ποὺ τὸ γένος ἦταν ὑπόδουλο, μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ μέχρι τὶς δεκαετίες τοῦ 1960- 1990, ποὺ ὑπῆρχαν ἐλεύθεροι χῶροι καὶ δὲν εἶχε ἐξαπλωθεῖ τὸ βιομηχανικὸ καὶ ἠλεκτρονικὸ παιχνίδι.
Ἡ βιομηχανικὴ ἐξέλιξη, ἡ ἀλλαγὴ τῶν κοινωνικῶν δομῶν, ἡ ἀστυφιλία, ὁ ἀφανισμὸς τῶν ἐλεύθερων χώρων, οἱ ἀλλαγὲς στὴ δομὴ καὶ τὴ λειτουργία τῆς οἰκογένειας περιόρισαν σημαντικὰ τὸ παραδοσιακὸ λαϊκὸ παιχνίδι καὶ τὴ θέση του πῆρε τὸ βιομηχανικό, τὸ ἠλεκτρονικὸ παιχνίδι ποὺ παράγεται μαζικὰ ὡς τυποποιημένο προϊὸν εὐρείας κατανάλωσης. Πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ συμβάλλει καίρια ἡ διαρκὴς καὶ ἔντονη διαφήμιση ἀπὸ τὰ ἠλεκτρονικὰ καὶ ἔντυπα μέσα ἐνημέρωσης.

Παιδαγωγικὴ ἀξία τοῦ παραδοσιακοῦ λαϊκοῦ παιχνιδιοῦ
Ἡ σύγχρονη παιδαγωγικὴ ἐπιστήμη ἀναγνωρίζει ἀνεπιφύλακτα τὴν τεράστια ἀξία ποὺ ἔχει τὸ ἐλεύθερο παραδοσιακὸ παιχνίδι στὴν ὁμαλὴ ἀνάπτυξη τοῦ κάθε παιδιοῦ, ὡς ξεχωριστὸ πρόσωπο, στὴ διαδικασία τῆς ἐκπαίδευσης καὶ τῆς ἀγωγῆς. Μέσα ἀπὸ τὸ ἐλεύθερο παραδοσιακὸ παιχνίδι τὸ παιδὶ :
Παίζει στὸ φῶς. Παίζει στὸν κόσμο του καὶ στὸν τόπο του , μὲ πρόσωπα ποὺ τὰ γνωρίζει, τὰ ἀδέρφια του, τοὺς γονεῖς, τοὺς φίλους, τὰ γειτονόπουλα, τοὺς συμμαθητές. Δὲν παίζει μὲ προσωπεῖα ἑνὸς φανταστικοῦ κόσμου ποὺ ἐνδεχόμενα κινεῖται στὸ σκοτάδι, ἀφοῦ μπορεῖ νὰ κρύβει τὸ πρόσωπό του, τὸν τόπο του, τὶς προθέσεις καὶ τὶς ἐπιδιώξεις του.
Χαίρεται. Αἰσθάνεται εὐχαρίστηση. Ὅλα τὰ παραδοσιακὰ παιχνίδια δημιουργοῦν ἀπεριόριστη χαρὰ στὰ παιδικὰ πρόσωπα. Ἡ χαρὰ μάλιστα αὐτὴ δὲν ἀκτινοβολεῖ μόνο στὰ πρόσωπα ποὺ παίζουν, ἀλλὰ μεταλαμπαδεύεται καὶ στὰ πρόσωπα ποὺ παρακολουθοῦν τὸ παιχνίδι. Τὸ παιδὶ κυριαρχεῖ στὸ παιχνίδι καὶ ὄχι τὸ παιχνίδι στὸ παιδί. Ἐπιβάλλει τοὺς δικούς του ρυθμούς, τὸ προσαρμόζει στὰ μέτρα του. Ἔτσι ἀποφεύγει τὶς ἐνοχὲς, τὰ αἰσθήματα μειονεξίας καὶ ἐνισχύει τὸ αὐτοσυναίσθημά του.
Ἀποκτᾶ αὐτογνωσία. Μαθαίνει τὰ ὅριά του, τί μπορεῖ καὶ τί δὲν μπορεῖ νὰ κάνει. Γνωρίζει τὶς ἀντοχὲς καὶ τὶς δεξιότητες ποὺ ἔχει, πόσο μπορεῖ νὰ προσποιηθεῖ , νὰ τρέξει, νὰ στοχεύσει. Τὰ παιχνίδια ρολογά- ρολογά, ἁλάτι ψιλό, δὲν περνᾶς κυρα- Μαρία, καὶ ὄχι μόνο, δίνουν τέτοιες εὐκαιρίες.
Καλλιεργεῖ ἀρετὲς καὶ ἀξίες. Μαθαίνει ὅτι ὅλοι οἱ παῖκτες εἶναι ἴσοι , ἔχουν τὰ ἴδια δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις, παίζουν δίκαια καὶ κάνουν τίμιες συναλλαγές. Ἰσχύουν γιὰ ὅλους οἱ ἴδιες ποινὲς ὅταν ἐκτρέπονται καὶ κάνουν «τσουνιὲς». Τὰ παιχνίδια τὰ μῆλα, τὸ κουτσό, οἱ ἀμάδες, οἱ μπίλιες, οἱ σβοῦρες, ἡ τριώτα… ἐνισχύουν τὸ ἀξιακὸ σύστημα τοῦ παιδιοῦ.
Ἀναπτύσσει τὴ σκέψη.
Δημιουργεῖ ἀπεριόριστες εὐκαιρίες γιὰ ἐλευθερία καὶ πρωτοτυπία. Ἔχει ἄπειρες δυνατότητες νὰ ἐπεμβαίνει σὲ κάθε παιχνίδι , νὰ κάνει προσωπικὲς καὶ ὁμαδικὲς ἀλλαγές, νὰ δημιουργεῖ νέα δεδομένα, ἔτσι ὥστε κάθε παιχνίδι νὰ γίνεται μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο κάθε φορὰ ποὺ παίζεται. Μέσα ἀπὸ πολλὰ παιχνίδια, ὅπως ἡ τριώτα, ἡ ἐννιάρα, ἡ δωδεκάρα, οἱ μπίλιες, οἱ ἀμάδες, τὸ παιδὶ κάνει μία σειρὰ σχεδιασμῶν καὶ συλλογισμῶν τοὺς ὁποίους προσαρμόζει ἀνάλογα μὲ τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἄλλων παιχτῶν. Ἀλλὰ καὶ τὰ κινητικὰ παιχνίδια, ὅπως τὸ κυνηγητό, τὸ κρυφτό, τὸ ρολογάρολογα καλλιεργοῦν τὴν ἄμεση σκέψη καὶ ἀντίδραση.
Μαθαίνει τὴν ἀξία τῆς ὁμάδας. Μαθαίνει νὰ προτάσσει τὸ ὁμαδικὸ ἀπὸ τὸ προσωπικό. Μαθαίνει νὰ στηρίζει καὶ νὰ στηρίζεται, νὰ κινδυνεύει καὶ νὰ θυσιάζεται γιὰ νὰ σώσει τὸν συμπαίχτη του. Μαθαίνει νὰ μὴ χαίρεται τὴν προσωπικὴ ἐπιτυχία ὅταν χάνει ἡ ὁμάδα. Τὰ σκλαβάκια, οἱ κλέφτες καὶ ἀστυνόμοι, ἡ σημαία τὰ παιχνίδια μὲ τὸ τόπι εἶναι παιχνίδια ποὺ μετατρέπουν τὴν ἐπιθετικότητα καὶ τὸν ἐγωισμὸ σὲ ἐποικοδομητικὴ ἅμιλλα καὶ συνεργασία. Μαθαίνουν στὸ παιδὶ τὸ ἐμεῖς καὶ ὄχι τὸ ἐγώ.
Ἀποκτᾶ περιβαλλοντικὴ συνείδηση καὶ δεξιότητες χρήσιμες γιὰ τὴ ζωή. Ὅλα τὰ παραδοσιακὰ παιχνίδια γίνονται καὶ παίζονται μὲ ὑλικὰ ποὺ περισσεύουν, ποὺ δὲν χρειάζονται. Ἔτσι καλλιεργεῖται στὴν πράξη ἡ ἀξία τῶν ὑλικῶν, ἡ ἀρχὴ τῆς οἰκονομίας. Τὸ παλαιὸ ὕφασμα γίνεται κούκλα, τὸ παλαιὸ στεφάνι τοῦ βαρελιοῦ ἢ τοῦ ποδηλάτου τσέρκι, τὰ χαρτοκούτια σπιτάκια, τὰ πετραδάκια ἀμάδες. Ὅλα τὰ παιδιὰ παίζουν μὲ ὑλικὰ μηδενικῆς ἀξίας ποὺ γίνονται χρήσιμα, μετουσιώνονται στὸ φανταστικὸ παιδικὸ κόσμο χωρὶς νὰ καλλιεργεῖται ἡ ψευδαίσθηση τῆς εὐχαρίστησης
μέσα ἀπὸ τὴν κατανάλωση καὶ τὴν ἐπίδειξη πλούτου. Μὲ τὴ χρήση τῶν ἁπλῶν ὑλικῶν ἀποκτᾶ δεξιότητες χρήσιμες γιὰ τὴ ζωή. Μαθαίνει νὰ σχεδιάζει, νὰ κόβει, νὰ ράβει, νὰ καρφώνει, νὰ δένει, νὰ ὑφαίνει. Οἱ κοῦκλες, τὰ σπιτάκια, τὰ καροτσάκια καὶ τὰ αὐτοκινητάκια, ὁ σαλίγκαρος, τὸ κουτσό, ὁ ἀργαλειός, ὁ ἀνεμόμυλος εἶναι παιχνίδια ποὺ μαθαίνουν στὰ παιδιὰ χρήσιμες τέτοιες δεξιότητες.
Καλλιεργεῖ τὸ ρωμέηκο γλωσσικὸ πλοῦτο.
Τὰ παιχνίδια μὲ τὴ γλώσσα, τὰ νανουρίσματα, τὰ λαχνίσματα, τὰ αἰνίγματα, οἱ γρίφοι, οἱ ρίμες ποὺ σκαρώνουν τὰ ἴδια, οἱ γλωσσικοὶ διάλογοι τῶν παιχνιδιῶν, οἱ γλωσσοδέτες κρύβουν ἕναν τεράστιο γλωσσικὸ πλοῦτο τῆς ρωμέηκης γλώσσας.
Δὲν περνᾶς κυρα- Μαρία, δὲν περνᾶς, περνᾶς.
Νὰ ὑπάγω εἰς τοὺς κήπους, δὲν περνῶ, περνῶ…
Βιομηχανικό- Ἠλεκτρονικὸ Παιχνίδι
Τὰ βιομηχανικὰ – ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια κυριαρχοῦν σήμερα στὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν σὲ κοινωνίες ποὺ ἔχουν ὑψηλὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο. Εἶναι ἀρκετὰ δημοφιλῆ στὰ παιδιά, τὰ βοηθοῦν νὰ ἀναπτύξουν ὁρισμένες νοητικὲς δεξιότητες, ὀξύνουν τὰ ἀντανακλαστικά τους, ἔχουν ἀπεριόριστες δυνατότητες, τὰ βοηθοῦν νὰ ἀποκτήσουν θετικὴ στάση ἀπέναντι στὴν ἠλεκτρονικὴ μάθηση καὶ δίνουν ἀρκετὲς φορὲς εὐχαρίστηση καὶ ἱκανοποίηση.
Ὅμως γιὰ τὴ χωρὶς μέτρο καθοδήγηση καὶ χρήση ἐκφράζονται ἀπὸ τοὺς εἰδικοὺς ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς γονεῖς ὅλο καὶ περισσότερες ἐπιφυλάξεις, γιατί, ἀντὶ νὰ δίνουν μόνο χαρὰ καὶ εὐχαρίστηση ὡς παιχνίδια, στρευλώνουν τὴν ὁμαλὴ ἀνάπτυξη τοῦ παιδιοῦ.
Προσωπεῖο καὶ ὄχι πρόσωπο.
Μποροῦν καὶ μεταφέρονται σὲ κόσμους φανταστικούς, ἄγνωστους, κινοῦνται στὸ σκοτάδι, μακριὰ ἀπὸ τὸ φῶς, τὴν πραγματικότητα. Μπορεῖ ὁ καθένας νὰ κρύβει τὸ πρόσωπό του, τὸν κόσμο του, τὸν τόπο του, τοὺς στόχους καὶ τὶς ἐπιδιώξεις του, γιὰ νὰ ἑλκύει, νὰ παρασύρει, νὰ μαγεύει, νὰ κατευθύνει, νὰ κυριαρχεῖ. Πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι κάποιος ἔμπιστος, ἐπιστήθιος φίλος, γιὰ τὸν ὁποῖον πιθανὸν νὰ μὴ γνωρίζουμε τίποτα, ὅπου ὅλες οἱ πληροφορίες μας γι’ αὐτὸν ἔχουν ὡς πηγὴ μόνο τὸν ἴδιο; Οἱ ἀναφορὲς στὰ μέσα ἐνημέρωσης γιὰ ἄτομα ποὺ ἐξαπατῶνται εἶναι συχνότατες πλέον.
Ἐθισμὸς
Τὸ πρόβλημα γίνεται ὅλο καὶ πιὸ ὀξὺ καὶ δὲν ἐγγίζει μόνο τοὺς νέους ἀλλὰ καὶ τοὺς μεγαλύτερους. Τὸ ἐπισημαίνουν εἰδικὰ ἐπιστημονικὰ κέντρα ψυχικῆς ὑγιεινῆς, ἔγκυροι ψυχίατροι καὶ ψυχολόγοι, κοινωνικοὶ φορεῖς, ἐκπαιδευτικοί, γονεῖς καὶ μέσα ἐνημέρωσης. Ἀπομόνωση, ἀποκλεισμὸς ἀπὸ τὸν πραγματικὸ κόσμο, δὲν μετέχουν σὲ κοινωνικὲς δεξιότητες στὰ συναισθήματα καὶ τὶς ἀνάγκες τῆς κοινωνίας, ἀποκλείονται. Ἀσθενοῦν.
Ἀρκετοὶ παιδαγωγοὶ διαπιστώνουν ἤδη ὅτι τὰ μεγαλύτερα παιδιὰ δὲν μετέχουν σὲ πραγματικὰ ὁμαδικὰ παιχνίδια, μὲ συνέπεια νὰ ὁδηγοῦνται σὲ σημαντικὸ περιορισμὸ τοῦ κοινωνικοῦ περίγυρου.
Βιομηχανικὸ ἐμπόρευμα
Ἐπινοοῦνται καὶ κατασκευάζονται ἀπὸ ἑταιρεῖες καὶ ἄτομα, τὰ ὁποῖα δὲν γνωρίζουμε. Δὲν γνωρίζουμε τοὺς στόχους τους, τὸ μοντέλο ζωῆς ποὺ προτείνουν. Μποροῦν ἀνώνυμες δυνάμεις, κρυπτόμενα συμφέροντα νὰ ἐπιβάλουν παγκόσμια τοὺς δικούς τους στόχους στὴν ἀγωγὴ τῶν νέων; Ὑπάρχει κάτι πιὸ φασιστικό; Σὲ πολλὰ παιχνίδια πρωταγωνιστοῦν ἀφύσικες μορφές, ἀηδιαστικὲς σκηνές, ἀντίχριστα σύμβολα, ἀκούονται τρομακτικὲς κραυγές, ἀκατανόμαστες φράσεις, συνταρακτικὴ μουσική. Προβάλλονται ἐπεισόδια βίαια, ἀντίθετα στὴ φύση τοῦ παιδιοῦ, τὸν πολιτισμό, τὴν πίστη, τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες τοῦ κόσμου ποὺ ζοῦμε. Κινοῦνται σὲ ταχύτητες καὶ ρυθμοὺς ποὺ τὸ παιδὶ δὲν προλαβαίνει νὰ ἐπεξεργαστεῖ. Ἔτσι προσλαμβάνει λανθασμένα μηνύματα, διακατέχεται ἀπὸ ἄγχος, ἐπιθετικότητα, μειονεξία. Ἁπλὴ διαπίστωση ἀποτελοῦν οἱ συσπάσεις τοῦ προσώπου, τὸ τρέμουλο, τῶν χεριῶν, ἡ ὅλη σωματικὴ κατάσταση τοῦ παιδιοῦ σὲ στιγμὲς ἔντονου παιχνιδιοῦ. Ὡς ἀκριβὸ προϊὸν καλλιεργεῖ τὴν κοινωνικὴ ἀνισότητα. Ἡ ἔντονη διαφήμιση τοῦ δημιουργεῖ νέες ἀνάγκες μὲ τὶς προτάσεις γιὰ ἀλλαγὴ τῶν μοντέλων, τὴ συμπλήρωση σειρῶν καὶ ἐξαρτημάτων.
Δυσχερὴς καθοδήγηση
Οἱ νέοι στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία προηγοῦνται τῶν μεγαλυτέρων σὲ τεχνογνωσία, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι δυσχερὴς ἡ ὁποιαδήποτε παρέμβαση τῶν μεγαλυτέρων. Ἔτσι οἱ νέοι μποροῦν νὰ ἀποκρύπτουν συστηματικὰ τὶς περιπλανήσεις τους στὸν ἠλεκτρονικὸ κόσμο. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει στὴν ἀρχὴ γιὰ ἀπόκρυψη τῶν διαθέσεων καὶ τῶν ἐνεργειῶν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια καὶ σὲ ἄλλους τομεῖς τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται.
Ἐνδεικτικὲς πρακτικὲς
Ἀσφαλῶς οἱ συνθῆκες ζωῆς δὲν εἶναι εὔκολες στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων γιὰ νὰ παίζουν τὰ παιδιὰ στὸ φῶς, μὲ τοὺς ἀνθρώπους τους στὸν κόσμο τους. Λείπουν οἱ οἰκογενειακὲς συνθῆκες, οἱ ἐλεύθεροι χῶροι, ἀκόμα καὶ οἱ φίλοι. Ὅμως ὀφείλουμε νὰ βροῦμε τρόπους νὰ δώσουμε τὴν πραγματικὴ χαρὰ στὰ παιδιὰ μέσα ἀπὸ τὸ φυσικὸ παιχνίδι. Νὰ χαροῦν, νὰ εὐχαριστηθοῦν παίζοντας μὲ τοὺς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέλφια, τοὺς παπποῦδες καὶ τὶς γιαγιάδες, τοὺς φίλους, τοὺς συμμαθητές, τοὺς γείτονες. Πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ ὅλοι μποροῦμε νὰ συμβάλλουμε.
Οἰκογένεια
Μπορεῖ νὰ δημιουργήσει τὶς πιὸ πολλὲς εὐκαιρίες. Μποροῦμε νὰ διαθέτουμε λίγο χρόνο τὶς βραδινὲς ὧρες πρίν ἀπὸ τὸν ὕπνο, ὅπου ὅλοι νὰ εἴμαστε ἕνας. Νὰ λέμε αἰνίγματα, γρίφους καὶ γλωσσοδέτες, νὰ παίζουμε λαχνίσματα, νὰ παίζουμε τριώτα, πετάει-πετάει, νὰ κάνουμε ἀνεμόμυλους, σπιτάκια, κοῦκλες…Νὰ μποροῦν τὰ παιδιὰ νὰ πιάνουν τὰ χέρια μας, νὰ μᾶς ἀγκαλιάζουν, νὰ χαίρονται , νὰ δημιουργοῦν, νὰ νιώθουν ἀσφάλεια.
Δὲν ἔχουμε οἰκογενειακὴ ζωὴ ὅταν ὁ πατέρας διαβάζει τὴν ἐφημερίδα, ἡ μητέρα βλέπει τὴν τηλεοπτικὴ σειρά, ὁ γιὸς εἶναι στὸν ὑπολογιστὴ καὶ ἡ κόρη στὸ τηλέφωνο. Εἴμαστε μαζί, ἀλλὰ ὁ καθένας μόνος του, στὸν κόσμο του.
Μποροῦμε νὰ δίνουμε εὐκαιρίες στὸν παπποὺ καὶ τὴ γιαγιὰ νὰ ξεδιπλώνουν τὸν παιδικό τους κόσμο στὰ ἐγγόνια.
Στὶς οἰκογενειακὲς γιορτὲς καὶ συνάξεις, ὅπου ἔχουμε περισσότερα παιδιά, ἀντὶ νὰ γεμίσουμε τοὺς χώρους μὲ βιομηχανικὰ προϊόντα, μποροῦμε νὰ ὀργανώσουμε κάποια παιχνίδια τοῦ τόπου μας στὸ σαλόνι, στὴν αὐλή. Γιατί ἕνας ξέφρενος χορὸς μπορεῖ νὰ γίνει καὶ δὲν μποροῦμε νὰ παίξουμε τὴν τυφλόμυγα τὸ γύρω-γύρω ὅλοι, τὸ ἁλάτι ψιλὸ καὶ στὴν αὐλὴ τὸ μαντηλάκι ἢ τὰ μῆλα; Τὰ παιχνίδια μάλιστα αὐτὰ ξετρελαίνουν τὰ παιδιὰ ὅταν συμμετέχουν καὶ οἱ γονεῖς.
Φίλοι καὶ γείτονες
Οἱ χῶροι λείπουν. Μποροῦμε ὅμως ἴσως νὰ κάνουμε μικρὲς παρεμβάσεις στὸν ἀκάλυπτο χῶρο. Μποροῦμε τὴν Κυριακὴ μετὰ τὸν ἐκκλησιασμὸ νὰ πάρουμε μὲ φίλους τὸν καφὲ στὴν πλατεία, ὅπου τὰ παιδιὰ μποροῦν νὰ παίξουν τὸ κουτσό, τὰ ἀγαλματάκια, τὸν ρολογᾶ- ρολογᾶ…Τὸ ἴδιο μποροῦμε νὰ κάνουμε στὶς ἀργίες, στὶς διακοπές, νὰ ὀργανωθοῦμε καὶ νὰ δράσουμε οἱ γείτονες, οἱ φίλοι. Ἡ πλούσια βιβλιογραφία ἀσφαλῶς μπορεῖ νὰ μᾶς φανεῖ χρήσιμη. Ἀνάλογες προτάσεις μποροῦμε νὰ κάνουμε στὸ κατηχητικὸ σχολεῖο, στὴ θερινὴ κατασκήνωση.
Σχολεῖο
Τὸ σχολεῖο ἔχει ἀρκετὲς εὐκαιρίες γιὰ ἐνασχόληση μὲ τὸ παραδοσιακό, λαϊκό, ρωμέηκο παιχνίδι. Τὸ ἀναλυτικὸ πρόγραμμα στὸ μάθημα τῆς Φυσικῆς Ἀγωγῆς προτείνει τὴ συστηματικὴ ἐνασχόληση μὲ τὸ λαϊκὸ παιχνίδι. Προτείνει νὰ τὸ γνωρίσουν, νὰ τὸ καταγράψουν, νὰ τὸ παίξουν, νὰ τὸ παρουσιάσουν σὲ γιορτὲς καὶ ἐκδηλώσεις. Οἱ γονεῖς, οἱ σύλλογοι τῶν γονέων μποροῦν νὰ κάνουν τὶς προτάσεις καὶ νὰ βοηθήσουν. Εὐκαιρίες ἀκόμα δίνουν τὰ μαθήματα τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας, τῆς Τοπικῆς Ἱστορίας, τῆς Γεωγραφίας καὶ ὄχι μόνο. Οἱ σχολικὲς ἐκδρομὲς ἐπίσης μποροῦν νὰ περιλαμβάνουν στὸ πρόγραμμά τους ρωμέηκα παιχνίδια, τὸ ἴδιο καὶ οἱ πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις τῶν σχολείων. Σημαντικὴ προσπάθεια μπορεῖ νὰ γίνει ἀσφαλῶς μέσα ἀπὸ τὰ Καινοτόμα Προγράμματα, τὸ Πρόγραμμα τῆς Εὐέλικτης Ζώνης. Πολλὰ σχολεῖα κάνουν ἕνα ἀξιόλογο ἔργο, ὅπου μαθητές, δάσκαλοι καὶ γονεῖς ἀπολαμβάνουν τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐχαρίστηση. Στὸν πρόλογο μιᾶς ἔκδοσης μὲ θέμα τὸ παραδοσιακὸ παιχνίδι, οἱ ἕνδεκα ἐκπαιδευτικοὶ τοῦ 26ου Δήμ. Σχολείου Τρικάλων γράφουν:
«Μὲ ἰδιαίτερη χαρά, συγκίνηση καὶ ἱκανοποίηση παρακολουθοῦμε τὰ παιδιὰ τοῦ σχολείου μας, σὲ κάθε εὐκαιρία τῆς σχολικῆς ζωῆς νὰ βιώνουν τὰ Παραδοσιακὰ Παιχνίδια μὲ τὰ προσωπάκια τους γεμάτα ζωντάνια, κατακόκκινα καὶ γελαστά, νὰ βγάζουν κραυγὲς ἐπιδοκιμασίας καθὼς πετυχαίνουν ἕναν πόντο, νὰ βάζουν γκουρμπανιά, νὰ τραγουδοῦν, νὰ κατασκευάζουν ἕνα παιχνίδι. Τότε καὶ τὰ δικά μας πρόσωπα ἀκτινοβολοῦν ἀπὸ τὴ λάμψη τῶν παιδιῶν μας, ἔρχονται μνῆμες ἀπὸ τὰ παιδικά μας χρόνια καὶ δύσκολα ἀποφεύγουμε τὸν πειρασμὸ νὰ πάρουμε μέρος στὸ παιχνίδι».
*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Ζ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΟΥΛ.-ΣΕΠ. 2011