Οἰκουμενισμὸς

[pan]

Πέρα από τον πόλεμο στην Συρία, του Κοσόβου και από πολλούς άλλους πολέμους, ο μεγαλήτερος είναι ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ.
Δεν θα πω γιατί τα κανάλια, το ραδιόφωνο και άλλα ΜΜΕ ΔΕΝ ασχολούνται με αυτόν τον μέγα πόλεμο, αλλά θα πω, γιατί εμείς οι Έλληνες δεν μιλάμε και τους ανεχόμαστε; Πολεμάνε την Ορθοδοξία από παντού. Καιρός να αντισταθούμε όλοι. Να καταλάβουν οι ταγοί ότι έχουμε φωνή και πρέπει να μας υπολογίζουν, και όχι να κάνουν του κεφαλιού τους.

Προς ενημέρωση του κόσμου της Ορθοδοξίας, που σε πολλή μεγάλο βαθμό, δεν ξέρη τη του γίνετε, θα ήθελα να αναπτήξουμε το θέμα. Διαρκής αγώνας.

Ὁμιλία Μητροπολίτου Κονίτσης Ἀνδρέου ἐνάντια στὸν Οἰκουμενισμὸ
«Νὰ εὐφραίνεσθε ὅπου εἶστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καὶ νὰ κλαίετε διὰ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικοὺς ποὺ περιπατοῦν εἰς τὸ σκότος»
(Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)
(Ὁμιλία Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. Ἀνδρέου ἐνάντια στὸν Οἰκουμενισμὸ. Κεντρική Πλατεῖα τῆς Κονίτσης κατὰ τὴν Λιτανεία τῶν Ἱ. Λειψάνων καὶ τῆς ἁγ. Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ 23.8.2013)
Ὑμνολογῶ καὶ δοξάζω τὸν Τριαδικό μας Θεό, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, γιατὶ μᾶς ἀξιώνει καὶ ἐφέτος νὰ τελέσουμε τὶς ἑόρτιες ἐκδηλώσεις στὴ μνήμη τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς σὲ πολλὰ σημεῖα τῶν διδαχῶν του, ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀπὸ τὶς μεθοδεῖες τῶν ποικιλονύμων αἱρετικῶν. Λέει χαρακτηριστικά : «Νὰ εὐφραίνεσθε ὅπου εἶστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καὶ νὰ κλαίετε διὰ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικοὺς ποὺ περιπατοῦν εἰς τὸ σκότος».
Διότι εἶχαν μὲν τότε τὸν Τοῦρκο πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τους οἱ Ἕλληνες, ὅμως μεγάλο κίνδυνο συναντοῦσαν ἀπὸ τὴν προπαγάνδα τῶν Προτεσταντῶν καὶ τῶν Παπικῶν ποὺ μὲ ἄφθονα χρήματα, μὲ σχολεῖα ποὺ ἵδρυαν, ἐξαγόραζαν ἤ προσπαθοῦσαν νὰ ἐξαγοράσουν τὶς συνειδήσεις τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων. Αὐτὸ τὸ αὐτόχρημα σατανικὸ καὶ ὀλέθριο ἔργο τους συνεχίζουν καὶ σήμερα οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες.
Καὶ τὸ συνεχίζουν κυρίως διὰ μέσου τοῦ περιβόητου Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος δικαίως ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ. Μὲ συνέδρια, μὲ συνεχεῖς ἐπισκέψεις καὶ δυστυχῶς καὶ μὲ συμπροσευχὲς ποὺ ἔχουν ἐνταθεῖ ἰδιαίτερα τὰ τελευταία χρόνια, προσπαθοῦν νὰ δώσουν τὴν ἐντύπωση πὼς οὐσιαστικὰ ἔχουν ἐξαλειφθεῖ οἱ διαφορὲς ἀνάμεσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ στὶς διάφορες αἱρετικὲς παραφυάδες τῶν Παπικῶν καὶ τῶν Προτεσταντῶν καὶ ὅτι «ὅπου νά ’ναι» ἔρχεται ἡ περιβόητη Ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς αἱρετικοὺς χριστιανοὺς τῆς Δύσεως.
Ἀτυχῶς ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει καταφέρει νὰ δημιουργήσει ἕνα ρῆγμα στὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἐνῷ ὑποτίθεται ὅτι ἐργάζεται γιὰ τὴν ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ἐν τούτοις διαγράφεται ἔντονος ὁ κίνδυνος νὰ γίνουν σχίσματα μέσα στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας.
Βέβαια, δόξα τῷ Θεῷ, σ’ αὐτὴν τὴν ὀλέθρια κίνηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπάρχει μεγάλη ἀντίδραση. Καὶ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ ἀπὸ ἱερὲς Μονὲς μέσα στὸν κόσμο, καὶ ἀπὸ ἱεραποστολικὲς ἀδελφότητες, καὶ ἀπὸ πολλοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ὑποταγὴ καὶ τὴν ἀφομοίωση τῆς Ὀρθοδοξίας μέσα στὴ χοάνη τῆς αἱρέσεως τοῦ Δυτικοῦ κόσμου.
Ὅμως, χρειάζεται, ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ μένουμε ἄγρυπνοι καὶ ἑτοιμοπόλεμοι στὶς ἐπάλξεις τοῦ χρέους ποὺ ἔχουμε γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας. Τὴν Ὀρθοδοξία μας, τὴν ὁποίαν καθηγίασαν μὲ τὸ Ἅγιο αἷμα τους πλήθη μαρτύρων, μεταξὺ τῶν ὁποίων πρωτεύουσα θέση γιὰ ἐμᾶς ἐδῶ στὴν ἀκριτικὴ ἐπαρχία ἔχει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἱερομάρτυς καὶ Ἐθναπόστολος, ὁ ὁποῖος παρ΄ ὅτι ἔζησε σὲ πάρα πολὺ δύσκολους καιρούς συνιστοῦσε στοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες νὰ προσέχουν ἀπὸ τὴν αἵρεση.

Σήμερα ἐμεῖς, ποὺ ζοῦμε σὲ ἐλεύθερο κράτος, δὲν θὰ ἔχουμε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, καμμιὰ δικαιολογία ἄν βάλουν «πόδι», τυχὸν, στὴν Ἑλληνική μας Πατρίδα ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς, ὁ ὁποῖος ἐπ’ ἐσχάτων εὐνοεῖ, προσέξτε το αὐτό, τὴν δῆθεν χειροτονία γυναικῶν σὲ ἱερεῖς καὶ ἐπισκόπους, ὅπως, καὶ ἐδῶ φοβερὸ εἶναι καὶ νὰ τὸ πεῖ κανείς, τὸν λεγόμενο γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων. Αὐτοί, λοιπόν, δὲν πρέπει νὰ βάλουν «πόδι» στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα. Τελεία καὶ παῦλα. Ὅπως ἐπίσης, δὲν πρέπει νὰ βάλει ἡ Μασωνία, ὁ Πνευματισμὸς καὶ ὁ Σατανισμός, καὶ ὅλες ἐκεῖνες οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ ποὺ ὑπονομεύουν τὴν Παιδεία τὴν οἰκογένεια καὶ τὴν κοινωνία μας. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς μᾶς δείχνει τὸν δρόμο. Εἴθε μὲ τὶς εὐχές του νὰ μένουμε ἀληθινοὶ Ἕλληνες καὶ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι χριστιανοί.

πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/09 ... _2863.html

[pan]

Τι είναι ο Οικουμενισμός; Είναι η λεγόμενη κίνησις, για την "Ένωσι των Εκκλησιών" και των θρησκειών κατόπιν. Είναι η αντίχριστη προσπάθεια, που επιδιώκει ν' ανακατέψη την αληθινή πίστι, την Ορθόδοξο Εκκλησία με όλες τις Χριστομάχες αιρέσεις, με όλες τις κακοδοξίες και τις πλάνες, αρχής γενομένης με τον Παπισμό.

Το σύνθημα της ενώσεως το έχουν ωραιοποιήσει, σαν διάλογο αγάπης, σαν προσπάθεια θεία. Και όμως ο κεντρικός στόχος όλης αυτής της ιστορίας είναι να πλήξουν την Ορθοδοξία, να θολώσουν την έννοια του Δόγματος, να γκρεμίσουν, όπως ελπίζουν, την Ορθόδοξο Εκκλησία, που κρατάει ανόθευτη την αλήθεια του Ευαγγελίου και την Παράδοσι, ώστε να μπορέσουν έπειτα οι αντίχριστες πλάνες και αιρέσεις να δουλέψουν ανενόχλητα για τον Πλάνο και ’νομο των εσχάτων καιρών.

Ο Οικουμενισμός, σαν σχέδιο, είναι φοβερό και ύπουλο. Είναι σκοτεινό και επιδιώκει, με την μέθοδο του Δουρείου Ίππου, να επιτύχη την άλωσι της Πίστεώς μας. Κεντρικό του όργανο είναι το "Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών". Και το Συμβούλιο αυτό δεν έχει καμμιά σχέσι με την Εκκλησία του Χριστού και Τον Ιδρυτή της.

Το όργανο, όμως, που κατευθύνει όλο αυτό το κύκλωμα, και που παλεύει, σατανικά, παντοιοτρόπως, να εξαλείψη την Εκκλησία του Χριστού είναι ο Αντίχριστος Σιωνισμός. Οι Σιωνισταί Εβραίοι κινούν τα νήματα της "Ενώσεως των Εκκλησιών". Και ονομάζουν Εκκλησίες όλες τις Πλάνες, ενώ είναι γνωστό, ότι μόνο ΜΙΑ είναι η Εκκλησία. Είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία, ή όπως διατυπώνεται στο Σύμβολο της Πίστεως, που συντάξανε οι ’γιοι Πατέρες μας στις Οικουμενικές Συνόδους, είναι η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Μία είναι η Εκκλησία, όπως ήτανε τότε, τον καιρό των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων. Οι Πλάνες και οι Αιρέσεις δεν μπορούν να ονομασθούν Εκκλησία. Ο Αρειανισμός δεν μπόρεσε να σταθή σαν Εκκλησία. Ο Παπισμός αυτοαποκαλείται εκκλησία, μα Εκκλησία δεν είναι, είναι Αίρεσις, Κοσμικό κατασκεύασμα, Πλάνη.

Και τώρα τι μας λένε οι Οικουμενισταί, οι "ενωτικοί"; Μας λένε να ενωθούμε. Με ποιους παρακαλώ; Με τους Βλάφημους Αιρετικούς, με τους Αντίχριστους; Να ενώσωμε την αλήθεια του Χριστού με το ψέμα του Διαβόλου;

Ναί! αυτό θέλουνε, να φύγωμε από την Αλήθεια, να φύγωμε από το Φως, να συνταυτιστούμε στο χάος, στην ασυναρτησία, στο ψέμα των Αιρέσεων. Αυτό θέλουνε, να χάσωμε την Πίστι, ώστε έτσι μ' ευκολία να πέσωμε στην πλάνη του Διαβόλου, στην παγίδα του Αντιχρίστου.

Τα αρρωστημένα αποστήματα θέλουν να μπουν στο υγιές σώμα της Εκκλησίας. Και γύρω από αυτή την απάτη, γίνονται υποκρισίες αγάπης, θεατρινισμοί, φιλήματα ποδιών. (Το 1976 ο πάπας φίλησε τα πόδια του Πατριαρχικού εκπροσώπου Μελίτωνος).

Μα η αλήθεια του Χριστού δεν υπηρετείται με τέτοιες υποκρισίες. Θα ήταν ειλικρινής ο πάπας αντ' αυτού αν έλεγε, ότι καταδικάζει τις παπικές κακοδοξίες. Εν τούτοις διατηρεί και το "αλάθητο" και το "Φιλιόκβε" και την Ουνία.

Έχει ξεσκεπασθή, όμως, πια το προσωπείο του Οικουμενισμού. Ξέρομε, ότι οι πρώτοι και κύριοι στυλοβάτες του, είναι οι Εβραιομασώνοι. Σκοτεινές δυνάμεις του Διεθνούς Σιωνισμού βρήκαν τον Οικουμενισμό σαν το πιο κατάλληλο μέσο να εξοντώσουν, όπως άδικα ελπίζουν, την Ορθόδοξο Εκκλησία. Σκοπός τους είναι να φύγη από την μέση ο Χριστός, ο Αληθινός Θεός, ο Οποίος δίνει την Σωτηρία του κόσμου. Επιδιώκουν να μην αναφέρεται, τελικά, πουθενά τ' όνομα του Χριστού. Επιδιώκουν μια πανθρησκεία, ένα συνονθύλευμα όλων των κακοδοξιών, όλων των αιρέσεων. Επιδιώκει ο Οικουμενισμός, κοσμική κι' όχι Χριστιανική αγάπη. Εγκαταλείψτε τον Χριστό! μας λένε μ' άλλα λόγια οι Οικουμενισταί, για να είμαστε αγαπημένοι!

Η φοβερή τούτη Παναίρεσις του Οικουμενισμού οδηγεί τους Ορθοδόξους, που πέφτουν στην πλάνη του, έξω από την Εκκλησία, στην απώλεια. Εκεί, που θέλει και ο Σατανάς.

Ο Οικουμενισμός λοιπόν, είναι ο δόλιος πρόδρομος του Αντιχρίστου στις μέρες μας. Για τους αντίχριστους σκοπούς του έχουν εργασθή και δουλεύουν, ακατάπαυστα, επιτελεία σκοτεινών δυνάμεων, Σιωνισταί και Μασώνοι.

Τελικός σκοπός του Σιωνισμού είναι να γίνη μια Πανθρησκεία, στην οποία βέβαια αρχηγός δεν θα είναι ο Χριστός, αλλά ο Αντίχριστος!

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Αντίχριστος" του Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλόπουλου,

[Georgios1]

+Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

Η Θεάρεστη αντίδραση κατά της πλάνης του Οικουμενισμού

http://agiotokos-kappadokia.gr/wp-conte ... /07/19.jpg
http://agiotokos-kappadokia.gr/wp-conte ... /07/20.jpg
http://agiotokos-kappadokia.gr/wp-conte ... 07/211.jpg
http://agiotokos-kappadokia.gr/wp-conte ... /07/22.jpg
http://agiotokos-kappadokia.gr/wp-conte ... /07/23.jpg
http://agiotokos-kappadokia.gr/wp-conte ... /07/24.jpg
http://agiotokos-kappadokia.gr/wp-conte ... /07/25.jpg
http://agiotokos-kappadokia.gr/wp-conte ... /07/26.jpg

http://agiotokos-kappadokia.gr/2012/04/ ... %83%CE%B7/

[pan]

Τη σύγκληση Τοπικής Συνόδου για την καταδίκη του Οικουμενισμού ζητά ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ενώ αναφέρει πως πηγή και μήτρα του Οικουμενισμού τυγχάνει η Μασωνία.

Ακολουθεί το ανακοινωθέν:

Εν Πειραιεί τη 8η Μαίου 2013
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ απέστειλε προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο και τα μέλη της Σεπτής Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την ακόλουθη επιστολή.


ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
Αριθμ. Πρωτ. 525
Εν Πειραιεί τη 8η Μαίου 2013
Τω Μακαριωτάτω
Αρχιεπισκόπω Αθηνών
και πάσης Ελλάδος
Κυρίω κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩι
Προέδρω της Ιεράς Συνόδου και
τοις Σεβασμιωτάτοις Μέλεσι της Ιεράς Συνόδου
της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος
Εις τας έδρας Αυτών


Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Πατέρες,
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Άνέστη!

Όταν εμφανίζεται νέα αίρεσις, που δημιουργεί σύγχυσιν στα της πίστεως, οι ποιμένες κάθε εποχής, επιβεβαιούντες όσα κατά την χειροτονία τους υποσχέθηκαν, προβαίνουν στην αντιμετώπισιν αυτής της αιρέσεως, διά να περιχαρακώσουν και οριοθετήσουν την Ορθόδοξο πίστι, ώστε να διακρίνεται από την πλάνη των αιρετικών και με τον τρόπο αυτό να προφυλάξουν τους πιστούς από την λύμη της κακοδοξίας. Στις ημέρες μας, Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε και Σεβασμιώτατοι άγιοι Αδελφοί, εμφανίσθηκε ως ένα από τα σημεία των εσχάτων καιρών και ως «λύκος βαρύς μη φειδόμενος του ποιμνίου»[1] η παναίρεση του συγκρητιστικού διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού. Διά τον λόγον αυτόν, εκφράζοντες την αγωνία μας, απευθυνόμεθα προς Σας, το Σεπτόν Σώμα των Αγιωτάτων Επισκόπων της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, ως το ανώτατο και αρμόδιο διοικητικό όργανο της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, ικετευτικώς και ταπεινώς παροτρύνοντας και προτείνοντας όπως εμείς, οι Επίσκοποι-ποιμένες, εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου, Ζωοποιού και Αδιαιρέτου Τριάδος, του εν τρισί υποστάσεσι Ζώντος Θεού, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος αναλάβωμεν τας ευθύνας μας έναντι Αυτού και του πιστού λαού Tου και αρθώμεν στο ύψος των περιστάσεων και συγκαλέσωμε Τοπική Σύνοδο, η οποία καθηκόντως οφείλει να προχωρήσει στην επίσημο συνοδική καταδίκη της ειρημένης κακοδοξίας και δεινής αιρέσεως.

[pan]

Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος για Οικουμενισμό, Ενωμένη Ευρώπη ...
5. Από την 5η Ομιλία στον Δανιήλ, 15-11-1981

... Να ξέρετε όμως, παιδιά, ότι ο Οικουμενισμός είναι ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου. Όταν θα γίνει μιά ισοπέδωση θρησκευτική και πολιτική, κυβερνητική, και θα υπάρξει ένας μόνο που θα κυβερ­νήσει τον κόσμο, αυτός ο ένας κατά την Αγία Γραφή και τους Πατέρες -έρχονται δε και τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών πλάι να μας το πουν, που είναι προϊόντα των Εβραίων και είναι τελείως ανεξάρτητα από την Αγία Γραφή- αυτός θα είναι ο Αντίχριστος.

Έτσι, χωρίς περιστροφές, ο Οικουμενισμός χαρακτηρίστηκε ως αντίχριστο σύστημα από τους μεγαλύτερους θεολόγους της εποχής μας, όπως από τον μακαρίτη τον πατέρα Ιουστίνο Πόποβιτς[1], Σέρβο, αλλά και από άλλους επιφανείς θεολόγους Ορθοδόξους. Ο Οικουμενισμός χαρακτηρίστηκε ως αντίχριστο σύ­στημα!... Χωρίς περιστροφές!

Έτσι κι εδώ, ο Ναβουχοδονόσορ ήθελε να δη­μιουργήσει έναν θρησκευτικό οικουμενισμό. Δηλαδή βλέπει κανείς ότι οι ρίζες κάποιων πραγμάτων που ε­πιχειρούνται στην εποχή μας είναι παλιές, είναι πολύ βαθειές, βρίσκονται μέσα στην Ιστορία· δεν είναι καινούργια πράγματα. Αλλά ο Ναβουχοδονόσορ ήθε­λε να πετύχει και κάτι άλλο· ήθελε να πετύχει μία ε­θνική ενότητα· και αυτή η εθνική ενότητα θα γινόταν αν όλοι οι λαοί, οι υπό την κατοχή του λαοί, λά­τρευαν τον θεό Μαρδούχ. Μ' αυτόν τον τρόπο δεν θα ήτανε καθόλου εύκολο να γίνει μία επανάσταση εκ μέρους ενός λαού, ο οποίος, αφού σιγά-σιγά θα λά­τρευε τον Μαρδούχ, τον πολιούχο της Βαβυλώνος, θα αισθανόταν ότι στρεφόμενος εναντίον της Βαβυλώνος θα ήταν σαν να στρεφόταν εναντίον του θεού της Βα­βυλώνος.

Ξέρουμε ότι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θεοποιού­σαν τον εαυτό τους. Η θεοποίηση των αυτοκρατόρων δεν είχε απλώς θρησκευτικό χαρακτήρα· είχε και πο­λιτικό. Διότι μόλις ανακηρυσσόταν ένας αυτοκράτο­ρας, αμέσως έφτιαχναν αγάλματά του σ' όλη την ρω­μαϊκή επικράτεια, και διατάσσονταν όλοι οι υπό κατοχήν λαοί να προσκυνούν το άγαλμα του θεού αυτοκράτορος και να προσφέρουν σ' αυτό θυσίες. Γιατί; Χάριν πολιτικής ενότητος! Είναι κάτι ανάλογο που σήμερα συμβαίνει με την Ε.O.K.[2] Προσέξτε να δείτε.
Σας είπα ότι δεν είναι καινούργια πράγματα αυτά· είναι πολύ-πολύ παλιά. Η Ε.Ο.Κ. λένε ότι είναι ένας οικονομικός οργανισμός. Φαινομενικά είναι ένας οι­κονομικός οργανισμός, γιατί στην πραγματικότητα εί­ναι κάτι πολύ περισσότερο. Αν ανοίξετε την παλιά εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού, υπάρχει εκεί ένα πολύ μεγάλο άρθρο -είναι δυο-τρεις σελίδες μεγάλες- που αναφέρεται σ' αυτήν την απόπειρα της Ενωμένης Ευ­ρώπης, ευθύς μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, με ξεκί­νημα την οικονομική ενότητα της Ευρώπης και με τέρμα την πολιτική ενότητα της.

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας συνεταιρισμός ας πούμε συνεταιρισμός σιταριού. Πηγαίνουν όλοι οι παραγωγοί το σιτάρι τους στον συνεταιρισμό. Αυτός ο συνεταιρισμός όμως, πέρα από την περίπτωση συλ­λογής σιταριού, να αρχίσει να λέει και να ορίζει στους ανθρώπους, τους παραγωγούς, έναν τρόπο ζωής που πρέπει να είναι όμοιος στα σπίτια τους. Δεν θα σας φαινόταν παράξενο αυτό; Δηλαδή να εξαγγέλλει τέτοια μέτρα ο συνεταιρισμός αυτός, και να προσαρ­μόζονται υποχρεωτικά όλοι οι συνεταίροι κάτω από τα μέτρα αυτά. Αλλά αυτό είναι αδιανόητο! Ο συνε­ταιρισμός δεν πρέπει να ενδιαφέρεται παρά μόνο για την παραλαβή του σιταριού. Το τι θα κάνεις σπίτι σου εσύ, τι πιστεύεις, τι θα φας, πώς περνάς με τη γυ­ναίκα σου και τα παιδιά σου, αυτό δεν ενδιαφέρει τον συνεταιρισμό.

Όμως τον οικονομικό συνεταιρισμό που λέγεται Ε.Ο.Κ. τον ενδιαφέρει! Γι' αυτό έρχεται και λέει στη Βουλή των Ελλήνων να εισαχθεί αυτός ο νόμος, εκεί­νος ο νόμος, ο άλλος ο νόμος...! Φέρ' ειπείν: Οι Χιλιαστές θα κινούνται έτσι, οι ομοφυλόφιλοι -με το συμπάθειο... να με συγχωρείτε!- έτσι. Ακούστε: θα γίνει νόμος και θα αμνηστευθούν! Η μοιχεία θα αμνηστευθεί! Οι αμβλώσεις, οι εκτρώσεις, θα γίνει νόμος και θα αμνηστευθούν! Δεν θα καταδικάζεται πλέον ού­τε ο γιατρός ούτε ο άνθρωπος, η γυναίκα, που κάνει έκτρωση. Όχι. Κι αυτά γιατί; «Για να έχουμε, λέει, προσαρμογή από νομοθετικής πλευράς με την Ευρώ­πη»!... Μα γιατί; Για ποιον λόγο; «Για να έχουμε Ε­νωμένη Ευρώπη· γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο»!...

Είδατε πόσο παλιά βρίσκονται οι ρίζες αυτών των καταστάσεων; Να μια πρώτη· ο Ναβουχοδονόσορ, με το χρυσό αυτό άγαλμα. Να 'τη!...

[1] Αγιοποιήθηκε επισήμως από την Σερβική Εκκλησία στις 2 Μαίου 2010 και η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 14 Ιου­νίου.
[2] Έτσι ονομαζόταν τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση.

π. Αθανασίου Μυτιληναίου
ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΣΠΛΑΧΝΟ ΣΟΥ
Αποσπάσματα απομαγνητοφωνημένων Ομιλιών
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
Θεσσαλονίκη

πηγή: http://www.impantokratoros.gr/p-athanasios-eok.el.aspx

[pan]

ΔΕΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΤΑΙ

ΛΟΙΠΟΝ Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΜΑΣ;

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

πρ. Ιερού Ναού Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιώς.



Με πόνο και οδύνη γράφονται οι γραμμές, που ακολουθούν. Δεν έχουμε την πρόθεση να ασκήσουμε κριτική και έλεγχο προς τους Ιεράρχες μας στο σύντομο αυτό σχόλιό μας, ποιοί άλλωστε είμαστε εμείς; Μόνο μια έκκληση προς την Ιεραρχία μας ας θεωρηθούν, όσα επακολουθούν, μιά κραυγή πόνου και αγωνίας ενός τελευταίου και αναξίου κληρικού της πολύπαθης πατρίδος μας. Ένα πολύ σημαντικό ερώτημα έθεσε ο Κύριος προς τους μαθητάς του και ιδιαίτερα σήμερα προς όλους μας: «Πλήν ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γής;» (Λουκ.18,8). Όταν ο Υιός του ανθρώπου έλθει κατά την Δευτέρα του Παρουσία, για να κρίνη τον κόσμο θα εύρη άραγε επί της γής ανθρώπους, που θα κρατούν και θα ομολογούν την Ορθόδοξη πίστη ανόθευτη και απαραχάρακτη από κάθε αίρεση και πλάνη; Και ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος σ’ ένα λόγο του στην Δευτέρα Παρουσία, προσθέτει: «Ουαί τοις μιαίνουσι την αγίαν πίστιν ή τοις αιρετικοίς συγκαταβαίνουσιν».[1]

Αλλοίμονο σ’ εκείνους που μολύνουν την αγία πίστη με αιρέσεις, ή συγκαταβαίνουν στους αιρετικούς. Το παρά πάνω ερώτημα του Κυρίου καθώς και τον λόγο του οσίου Εφραίμ νομίζω, ότι συνεχώς θα πρέπει να έχουμε προ οφθαλμών εμείς οι κληρικοί, ιδιαιτέρως όμως οι Ιεράρχες μας, που είναι οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι για την καταπολέμηση και εξουδετέρωση των αιρέσεων. Θα πρέπει να αποτελούν αφορμή αυτοκριτικής, ένα καθρέφτη, μέσα στον οποίον θα καθρεφτίζουμε συνεχώς την πορεία της ποιμαντικής μας διακονίας, εάν και κατά πόσον μιμούμεθα και ακολουθούμε την ζωή και την διαγωγή των αγίων και θεοφόρων Πατέρων μας, στους αγώνες και τις θυσίες που εκείνοι έκαναν, για να καταπολεμήσουν τιςΔ αιρέσεις της εποχής των και να διαφυλάξουν ανόθευτη την Ορθόδοξη πίστη. Την πίστη δηλαδή αυτή, την οποία με καύχηση, φορώντας τα επίσημα άμφιά μας μέσα σε μια πανηγυρική ατμόσφαιρα, ομολογήσαμε πριν από λίγες ημέρες την Κυριακή της Ορθοδοξίας: «Οι Προφήται ως είδον, οι απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η Χάρις ως έλαμψεν, η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρρύσωμεν…». Εκείνοι για να διαφυλάξουν αυτή την πίστη θυσίασαν θέσεις και εκκλησιαστικά αξιώματα, μητροπολιτικούς και πατριαρχικούς θρόνους, υπέστησαν εξορίες, διωγμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια, ή ακόμη θυσίασαν και την ίδια την ζωή τους.

Εκείνοι τότε έπραξαν το χρέος τους. Εμείς άραγε σήμερα πράττουμε το χρέος μας; Μιμούμεθα το παράδειγμά τους απέναντι στη σύγχρονη παναίρεση του Οικουμενισμού, την φοβερότερη εκκλησιολογική αίρεση όλων των εποχών, την φοβερή αυτή θύελλα, που έχει σαρώσει τα πάντα, μη υπαρχόντων ικανών αντιστάσεων και απειλεί να κατεδαφίσει τα πάντα; Ή μήπως καθ’ όν χρόνον το σκάφος της Εκκλησίας κλυδωνίζεται επικίνδυνα, καθ’ ον χρόνον η θύελλα μαίνεται, καθ’ όν χρόνον η αίρεση επεκτείνεται καλπάζοντας, εμείς κοιμώμαστε αμέριμνοι, (εκτός βέβαια ελαχίστων εξαιρέσεων), μεριμνούμε και τυρβάζουμε περί πολλά επουσιώδη και δευτερεύοντα και παραθεωρούμε το πρώτο και αναγκαιότερο «ου εστί χρεία», δηλαδή την αποτελεσματική καταπολέμηση και εξουδετέρωση της αιρέσεως με την επίσημη συνοδική καταδίκη της, αλλά και εκείνων που την προωθούν; Δεν θα σχολιάσωτα πλείστα όσα αντορθόδοξα και βλάσφημα, σωρηδόν και επί καθημερινής βάσεως λέγονται και πράττονται επισήμως και γυμνή τη κεφαλή από την πλευρά των Οικουμενιστών, για τα οποία θα ήταν αρκετό και ένα μόνον από αυτά να προκαλέση την οργή και την αγανάκτηση των αγίων Πατέρων μας, αν ζούσαν σήμερα στην εποχή μας! Ναί, ας μην αμφιβάλουμε, Σεβασμιώτατοι αρχιερείς, ότι αν ζούσαν σήμερα οι άγιοι Πατέρες μας, προ πολλού θα είχαν συγκροτήσει, όχι μία και δύο, αλλά πολλές Συνόδους, στις οποίες θα είχαν καταδικάσει την παναίρεση αυτή και τα παρακλάδια της, καθώς και εκείνους που την εκφράζουν. Εγώ θα επισημάνω μια άλλη πλευρά του θέματος, εξ’ ίσου σημαντική και αξία, νομίζω, πολλής προσοχής. Το γεγονός δηλαδή, ότι ο πιστός λαός του Θεού και ικανός αριθμός ακαδημαϊκών διδασκάλων της Θεολογίας καθώς και μοναστικών αδελφοτήτων, έχουν ήδη αφυπνισθή και κινητοποιηθή εδώ και δεκαετίες και αγωνίζονται με όλες τις δυνάμεις των κατά της αιρέσεως. Θα παραθέσω ελάχιστα μόνον γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας, γεγονότα ιστορικής σημασίας, τα οποία μαρτυρούν την αγωνία του πιστού λαού του Θεού. Γεγονότα, τα οποία θα έπρεπε να αφυπνίσουν και να κινητοποιήσουν έστω και τώρα, να συγκλονίσουν κυριολεκτικά την Ιεραρχία μας και να την θέσουν πρό των ευθυνών της.

Τον Σεπτέμβριο του 2004 διοργάνωσε το τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. και η «Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών» μεγάλο (πενταήμερο) Διορθόδοξο Επιστημονικό Συνέδριο στην αίθουσα τελετών του Α.Π.Θ. με τίτλο: «Οικουμενισμός, Γένεση, Προσδοκίες, Διαψεύσεις». Οι 57 εισηγήσεις των εκλεκτών ομιλητών του Συνεδρίου, μάς έδωσαν μιά πανοραμική εικόνα της αιρέσεως με όλες τις πλευρές και τις πτυχές της και με όλα τα διαδοχικά στάδια εξελίξεώς της, από την γένεσή της μέχρι των ημερών μας. Τα πολύτιμα συμπεράσματα και πορίσματα καθώς και τα Πρακτικά του Συνεδρίου έχουν εκδοθή σε ένα μεγάλο δίτομο έργο (1030 σελίδων) από τις εκδόσεις «Θεοδρομία» το 2008. Ωστόσο το ιστορικό αυτό γεγονός, το οποίο έχει ήδη καταγραφή στην νεότερη εκκλησιαστική μας ιστορία, δυστυχώς δεν έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα στην Ιεραρχία μας. Διότι ενώ θα έπρεπε κυριολεκτικά να συγκλονίση τους Ιεράρχες μας, να τους προβληματίση και να τους πείση να ασχοληθούν επί τέλους συνοδικά και να πάρουν θέση απέναντι στην αίρεση, αυτοί το προσπέρασαν αδιάφοροι. Όπως με λύπη και απογοήτευση σημειώνει ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης στα προλεγόμενα των Πρακτικών: «Λυπούμαστε, γιατί η δυνατή φωνή του Συνεδρίου, που ακούστηκε τον Σεπτέμβριο του 2004 στην Θεσσαλονίκη, ενώ έφθασε στα αυτιά των εκκλησιαστικών ηγετών, δεν επέδρασε θετικά στο νου και στις καρδιές τους, ώστε να αλλάξουν την καταστροφική οικουμενιστική τους πορεία. Εξακολουθούν προκλητικά να συγχρωτίζονται και να συμπροσεύχονται με τους αιρετικούς, να τους εγκωμιάζουν και να τους ευλογούν μέσα σε Ορθόδοξους ναούς, να συνθέτουν ακόμη και εκκλησιαστικούς ύμνους, για να τους τιμήσουν, με θεολογικά δε κείμενα και δηλώσεις, αλλά και με την συγκρητιστική ασεβή συμπεριφορά τους, να αθετούν και να προσβάλλουν τα δόγματα και τους Ιερούς Κανόνες, τους οποίους όμως μετά ζήλου και αυστηρότητος επικαλούνται και εφαρμόζουν, για να στηρίξουν θρόνους και δικαιοδοσίες, ή για να τιμωρήσουν ζηλωτάς και ομολογητάς κληρικούς, μοναχούς και λαϊκους»[2].

Ένα άλλο σημαντικότατο γεγονός, που αποτελεί εξ’ ίσου μεγάλο σταθμό στην ιστορία του αντιαιρετικού αγώνος κατά του Οικουμενισμού, αποτελεί η έκδοση και κυκλοφόρηση του κειμένου «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», που συνέταξε η «Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών» το 2009. Το κείμενο αυτο δημοσιεύθηκε στον «Ορθόδοξο Τύπο», σε διάφορες ιστοσελίδες του διαδικτύου και στην «Θεοδρομία», μεταφράσθηκε στην Αγγλική, Σερβική και Ρουμανική, τυπώθηκε σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα και μοιράσθηκε δωρεάν στον ελληνικό λαό, ο οποίος έσπευσε όχι απλώς πρόθυμα, αλλά με ενθουσιασμό και με αισθήματα ανακουφίσεως να προσυπογράψη το περιεχόμενό της. Κυριολεκτικά το Ορθόδοξο πλήρωμα αγκάλιασε το ομολογητικό αυτό κείμενο, όπως αγκάλιασε στο γνωστό θαύμα η Αγία Ευφημία τον τόμο των Ορθοδόξων Πατέρων της Δ´ εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου και πέταξε στα πόδια της τον τόμο των Μονοφυσιτών. «Λίαν ηύφρανε τους Ορθοδόξους και κατήσχυνε τους κακοδόξους». Δεν ευφράνθηκαν όμως οι του Φαναρίου και οι οικουμενιστικοί κύκλοι της ελλαδικής Εκκλησίας από την «Ομολογία», αλλά ενοχλήθηκαν, εστενοχωρήθηκαν, καταισχύνθηκαν. Την «Ομολογία» υπέγραψαν περίπου 25.000 κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, πολλοί ηγούμενοι αγιορειτικών Μονών, πολλοί αρχιμανδρίτες ηγούμενοι Ιερών Μονών, πρωτοπρεσβύτεροι, ιερομόναχοι, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί, μοναχές, θεολόγοι κ.ά. Δυστυχώς από τους επισκόπους της ελλαδικής Εκκλησίας μόνον τρεις μαχητές και ομολογητές Ιεράρχες, μπροστάρηδες στον αντιαιρετικό αγώνα υπέγραψαν, οι Σεβασμιώτατοι Πειραιώς κ. Σεραφείμ, Αιτωλοακαρνανίας κ. Κοσμάς και Κυθήρων κ. Σεραφείμ. Με την υπογραφή τους οι παρά πάνω Ιεράρχες ταυτόχρονα επεσήμαναν την ανάγκη Συνοδικής καταδίκης του Οικουμενισμού. Δυστυχώς και πάλι η Ιεραρχία μας εκώφευσε στην κραυγή αγωνίας του κλήρου και του πιστού λαού του Θεού. Και ενώ τόσος θόρυβος έγινε και συνεχίζει να γίνεται γύρω από την αίρεση, τόσα άρθρα εγράφησαν, ημερίδες διοργανώθηκαν, βιβλία εκδόθηκαν κ.λ.π.,η Ιεραρχία μας αρνείται πεισματικά να ασχοληθή Συνοδικά και να καταδικάση την αίρεση. Μόνο ένα σύντομο ανακοινωθέν περιορίσθηκε να εκδώση στην πέμπτη τακτική Συνεδρία της στις 16 Οκτωβρίου 2009, στην οποία συζήτησε το θέμα του Διάλογου με τους Παπικούς (για πρώτη φορά μετά 30 σχεδόν χρόνια Διαλόγου) και την «Ομολογία Πίστεως», πιεζόμενη από τα γεγονότα και ιδίως από επιστολή, που απέστειλε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο, στην οποία ο Πατριάρχης μέμφεται με πολύ σοβαρές εκφράσεις την προσυπογραφή της Ομολογίας από πολλούς Αρχιερείς, ηγουμένους, κληρικούς και λαϊκούς της Εκκλησίας της Ελλάδος. Μεταξύ άλλων ο Πατριάρχης «συνοδική διαγνώμη» εκφράζει «τον έντονον προβληματισμόν του Οικουμενικού Πατριαρχείου» και καταγγέλλει την «Ομολογία Πίστεως» ότι «παραπλανά μέρος του πιστού λαού», οδηγεί σε «σχίσμα» όχι μόνο τους πιστούς, αλλά και την ίδια την Ιεραρχία και επιπλέον δημιουργεί προβλήματα στη επικοινωνία της Εκκλησίας της Ελλάδος με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες! Ο Οικουμενικός κατακλύει την επιστολή του με την πρόσκληση στην Ιεραρχία «το ταχύτερον δυνατόν λάβη επισήμως θέσιν» και να καταδικάσει την «Ομολογία» και τους κληρικούς, που την υπέγραψαν «αναλογιζομένη τον κίνδυνον, τον οποίο εγκυμονεί διά την ενότητα της Εκκλησίας η επιδεικνυμένη ανοχή ή, ως αποδείκνυται, και υπό τινων εκ των επισκόπων αυτής ενθάρρυνσις, τοιούτων διχαστικών ενεργειών». Στην ανακοίνωσή της η Ιεραρχία έσπευσε να καθησυχάση τον λαό,(ουσιαστικά έκλεισε το θέμα), ότι «οι Ιεράρχες είναι φύλακες της Ορθοδόξου Παραδόσεως, όπως ομολόγησαν κατά την εις επίσκοπον χειροτονία τους» το δε κείμενο «Ομολογία Πίστεως» εχαρακτήρισε «ως εκ περισσού».

Θα κλείσω (παραλείποντας πολλά άλλα για να μην μακρύνω τον λόγο), με ένα τρίτο πολύ θλιβερό και εξ’ ίσου συγκλονιστικό γεγονός. Γεγονός, το οποίο θα έπρεπε τουλάχιστον αυτή τη φορά να αφυπνίση και να προβληματίση επί τέλους την Ιεραρχία μας. Πρόκειται για την αποτείχιση ικανού αριθμού, λαϊκών κυρίως, πιστών, οι οποίοι με δήλωσή τους εγνωστοποίησαν την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2011 την αποτείχισή τους «από τους αιρετίζοντες επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας», εξ’ αιτίας και πάλιν του Οικουμενισμού. Όπως γράφουν στην δήλωσή τους: «Η παναίρεση (κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς) του Οικουμενισμού είναι μια κατάσταση υπαρκτή, που οι επίσκοποί μας αρνούνται να εξετάσουν και να καταδικάσουν συνοδικά. Είναι πρωτοφανές γεγονός στην δισχιλιετή ζωή της Εκκλησίας, η Ιεραρχία να σιωπά εν καιρώ αιρέσεως και να συμπορεύεται δεκαετίες με την αίρεση. Ως φυσική συνέπεια έρχεται η ραγδαία επικράτηση του Οικουμενισμού, η οποία αλλοιώνει τα Ορθόδοξα αισθητήρια του λαού, διαγράφοντας από τις συνειδήσεις των χριστιανών-διά καθημερινών λόγων και πράξεών της -την Ορθόδοξη παράδοση και εισάγοντας «νέα» δήθεν «οδό σωτηρίας», διάφορη από εκείνη των αγίων…Γνωστοποιούμε λοιπόν την απόφασή μας, να αποτειχιστούμε από τους κατά τόπους αιρετίζοντες επισκόπους και να μην έχουμε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους, έως ότου καταδικάσουν Συνοδικά με λόγια και με έργα την αίρεση του Οικουμενισμού και τους αιρετικούς, που την υπηρετούν και την προωθούν».[3] Δεν πονά λοιπόν και δεν οδύρεται η Ιεραρχία μας πρό αυτού του τραγικού φαινομένου, δεν σπαράσσεται να βλέπη τα λογικά της πρόβατα να αποσχίζονται και να αποχωρίζονται από την μάνδρα της, σκανδαλιζόμενα από την στάση της; Πως προσπερνά το οδυνηρό και συγκλονιστικό αυτό γεγονός, σφυρίζοντας αδιάφορα; Πως αμελεί να πράξη το καθήκον της, το οποίον ας σημειωθή, προβλέπεται από τους ίδιους τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας; Συγκεκριμένα ο 37ος Αποστολικός Κανών λέγει τα εξής: «Δεύτερον τοῦ ἔτους Σύνοδος γινέσθω τῶν ἐπισκόπων καὶ ἀνακρινέτω σαν ἀλλήλως τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας καὶ τὰς ἐμπιπτούσας ἐκκλησιαστικάς ἀντιλογίας διαλυέτωσαν…».[4] Δηλαδή δύο φορές τον χρόνο να συγκροτείται Σύνοδος σε επίπεδο τοπικών Εκκλησιών, και να γίνεται λεπτομερής ανάκρισις και εξέτασις μεταξύ των επισκόπων, των δογμάτων της πίστεως, έτσι ώστε να διαλύονται οι μεταξύ αυτών τυχόν παρουσιαζόμενες εκκλησιαστικές αντιλογίες, προκειμένου να διαφυλάσσεται η ειρήνη και η ενότητα της πίστεως. Εάν λοιπόν για απλές εκκλησιαστικές αντιλογίες προβλέπει ο Κανόνας Σύνοδο, σκεφθείτε τι θα προέβλεπαν οι συντάκτες του Κανόνος αυτού προκειμένου περί της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, η οποία χρονίζει εδώ και πολλές δεκαετίες. Η εν ΚΠόλει Σύνοδος του 1836 επί των αειμνήστων Πατριαρχών ΚΠόλεως Γρηγορίου ΣΤ΄ και Ιεροσολύμων Αθανασίου με συνοδική της απόφαση ορίζει τα εξής σχετικά με το θέμα αυτό: «Ταύτα εισίν [τα αντιαιρετικά μέτρα], άπερ εντόνως διορίζομεν εις τους αρχιερείς, τους υπό τω καθ’ ημάς αγιωτάτω, πατριαρχικώ, αποστολικώ, και οικουμενικώ θρόνω υποκειμένους, εντελλόμενοι εκκλησιαστικώς, ίνα επιμελώς και αγρύπνως εκτελεσθώσι, θεωρούντες ως έγκλημα καθοσιώσεως πάσαν περί τα τοιαύτα αμέλειαν ή αδιαφορίαν. Πολλώ δή μάλλον ο τοιούτος αρχιερεύς δεν θέλει αποφύγει την οργήν του Θεού και της Εκκλησίας, ως αμελών των ουσιωδεστέρων χρεών της ποιμαντορίας και γινόμενος εκουσίως και αναπολογήτως ένοχος της φθοράς της Ορθοδοξίας και του έθνους και της απωλείας του ποιμνίου του».[5] Ο δε Μέγας Αθανάσιος προσθέτει: «…οὐδὲ πρέπει προκρίνεσθαι πράγματος ἐξέτασιν τῆς περὶ πίστεως ἐξετάσεως. Χρὴ γὰρ πρώτον πάσαν περὶ τῆς πίστεως διαφωνίαν ἐκκόπτεσθαι καὶ τότε τὴν περὶ τῶν πραγμάτων ἔρευναν ποιεῖσθαι».[6] Δηλαδή εδώ ο άγιος θεωρεί τα θέματα της πίστεως ως θέματα πρώτης προτεραιότητος, των οποίων η εξέτασις και επίλυσις θα πρέπει απαραιτήτως, να προηγείται οποιουδήποτε άλλου ζητήματος.

Κατόπιν των ανωτέρω αμείλικτο τίθεται το ερώτημα: Ποιά άραγε απολογία θα δώσουμε, Σεβασμιώτατοι αρχιερείς, την ημέρα της κρίσεως προ του φοβερού βήματος του Χριστού για την αμέλειά μας αυτή; Τι έχουμε να φοβηθούμε; Μήπως μας καθαιρέσουν κάποια εκκλησιαστικά ρετιρέ; Τιμή και καύχημά μας, γιατί έτσι αξιωνόμαστε, να μιμηθούμε έστω και στο ελάχιστο τους αγίους Πατέρες μας. Ανάδειξε Κύριε στους εσχάτους καιρούς, που μας επεφύλαξες να ζήσουμε, αξίους και αγίους και ομολογητές Ιεράρχες προς καταισχύνην της πλάνης και δόξαν της αγίας Σου Εκκλησίας, «ην περιεποιήσω διά του ιδίου Σου αίματος».

Αμήν.





[1] Αγίου Εφραίμ του Σύρου, Λόγος εις την Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εν: Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τομ Δ΄, Εκδ. «Το περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1992,σελ.26.

[2] Πρωτ. π. Θεοδώρου Ζήση, Εισαγωγικά προλεγόμενα, εν: «Οικουμενισμός, Γένεση, προσδοκίες διαψεύσεις», Πρακτικά Διορθοδόξου Επιστημονικού Συνεδρίου, Εκδ. «Θεοδρομία», τομ΄. Α΄, Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 12.

[3] «Η αποτείχιση Ορθοδόξων πιστών από τους αιρετίζοντες επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας και δήλωση αποτειχίσεως», Μάρτιος 2011, σελ.5,9.

[4] Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Πηδάλιον, Εκδ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σελ.41.

[5] Της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1836 εγκύκλιος κατά των Διαμαρτυρομένων Ιεραποστόλων & 8 εν: Ιω. Ρωμανίδου, «Ορθόδοξος και Βατικάνειος Συμφωνία περί Ουνίας, Balamand, Λίβανος 1993», σελ. 525.

[6] ΕΠΕ 9,284


πηγή: http://www.egolpion.net/5A4F6133.el.aspx

[dionysisgr]

Aγαπητε pan, μπραβο σου που ανοιξες ενα θεμα παλι,
που πολλοι το θεωρουν "ξεχασμενο", και μη επικαιρο.

Το εχουμε βεβαια συζητησει αρκετες φορες εδω,
και δεν ξερω εαν εψαξες κατι σχετικο.
Παντως καλα εκανες και το ανακινησες.

Εγω ενα να σημειωσω, για να φρεσκαρουμε την συζητηση.

Εμεις υπογραψαμε την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού»,
και συμμετειχαμε στην κινηση «Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών»,
με αποτελεσμα να επισυρουμε την οργη και την καταδικη του Φαναριου.

Μεχρις εκει καλα. Δεν περιμεναμε κατι αλλο.
Οταν βγαινεις για αγωνα, ξερεις οτι δεν πας εκδρομη. Θα εχεις συνεπειες. Αλλοιμονο.

Ομως αυτο που μας απογοητευει, ειναι οτι πολλοι Κληρικοι-Ιεροκυρηκες-Αρχιμανδριτες,
γραφουν μεν πυρινα αρθρα και ομιλιες, αλλα οταν βρεθουν εμπρος στον Δεσποτη τους καθονται σουζα.
Και ας ειναι και οικουμενιστης ο Δεσποτης. Κακα τα ψεμματα, και δεν μπορουμε να κοροϊδευουμε κανεναν για πολυ.

Θελω να πω, σε τελικη αναλυση, οτι στους κινδυνους, και τις αιρεσεις για την Εκκλησια, ιστορικα και αυταποδεικτα,
παντοτε το φιδι εβγαζε ο λαος το πληρωμα της, με οδηγους ελαχιστους εως μετρημενους Επισκοπους και Κληρικους.

Δυστυχως ετσι ειναι.
Εικονομαχια θελετε, αρειανισμο θελετε, μονοενεργητισμο και παπισμο θελετε; Και αλλα πολλα..

Ο λαος του Θεου, αυτος ο μικρος ο μεγας, ο αγραμματος και ο αθεολογητος ισως,
για τα μετρα των ακαδημαϊκων θεολογων κληρικων και λαϊκων,
συνηθως δε προδιδει πλην ελαχιστων εξαιρεσεων.

Μενει πιστος και ας μην γνωριζει πολλα.
Αυτα τα λιγα που γνωριζει τα εχει στην καρδια του και αυτο αρκει.

Αντιθετα με ευκολια προδιδουν καποιοι που ειναι εντεταλμενοι απο τον Θεον,
να προστατευουν το ποιμνιο Του, και αυτοι το αφηνουν στο ελεος των καιρων και του πονηρου,
με καθε ειδους δικαιολογιες και σοφιστειες, περι αγαπης αδιακριτης και κατανοησεως του "διαφορετικου"..

Οποτε, αυτο που θα προτειναμε, και ως παραπονο, θα λεγαμε,
ειναι λιγοτερα λογια, και περισσοτερα εργα για ολους, και ιδιως για τους ποιμενες..

Και μετα βλεπουμε.

[pan]

Θελω να πω, σε τελικη αναλυση, οτι στους κινδυνους, και τις αιρεσεις για την Εκκλησια, ιστορικα και αυταποδεικτα,
παντοτε το φιδι εβγαζε ο λαος το πληρωμα της, με οδηγους ελαχιστους εως μετρημενους Επισκοπους και Κληρικους.

Δυστυχως ετσι ειναι.
Εικονομαχια θελετε, αρειανισμο θελετε, μονοενεργητισμο και παπισμο θελετε; Και αλλα πολλα..

Ο λαος του Θεου, αυτος ο μικρος ο μεγας, ο αγραμματος και ο αθεολογητος ισως,
για τα μετρα των ακαδημαϊκων θεολογων κληρικων και λαϊκων,
συνηθως δε προδιδει πλην ελαχιστων εξαιρεσεων.

Μενει πιστος και ας μην γνωριζει πολλα.
Αυτα τα λιγα που γνωριζει τα εχει στην καρδια του και αυτο αρκει.

Δεν πειράζη αδελφέ, άσε να διαβάζουν και αυτοί που τα γράφουν όλα αυτά.

Αντιθετα με ευκολια προδιδουν καποιοι που ειναι εντεταλμενοι απο τον Θεον,
να προστατευουν το ποιμνιο Του, και αυτοι το αφηνουν στο ελεος των καιρων και του πονηρου,
με καθε ειδους δικαιολογιες και σοφιστειες, περι αγαπης αδιακριτης και κατανοησεως του "διαφορετικου"..

Οποτε, αυτο που θα προτειναμε, και ως παραπονο, θα λεγαμε,
ειναι λιγοτερα λογια, και περισσοτερα εργα για ολους, και ιδιως για τους ποιμενες..

Και μετα βλεπουμε.

Δεν πειράζει αδελφέ, άσε να διαβάζουν και αυτοί που τα γράφουν αυτά.
μ' αρέσει να λέμε την αλήθεια προς δόξαν Θεού και μόνο. Πρέπει να βγαίνει η φωνή μας. Όχι να λέμε και μετά αναπαυόμαστε σε αυτά που είπαμε. το ναι ναι και το ου ου.
Αγαπώ την Ορθοδοξία μέχρι θανάτου. Δεν βάζω τίποτα μπροστά στον Τριαδικό Θεώ μας.
Γράφω για τον λαό μας, να του θυμήσω ότι είμαστε Ορθόδοξοι, και ότι η Ορθοδοξία μας θα μας σώσει, τίποτα άλλο.

Θα ήθελα αδελφέ Διονύση να σε παρακαλέσω να γράφης, που είσαι διαβαζμένος και έχεις το χάρισμα του λόγου, και λίγο για τον Οικουμενισμό που κατατρώη τις σάρκες μας. Εκεί είναι η μεγάλη μας πληγή. Είμαι αγράματος και έχω πόλλα αρνιτικά πάνω μου. Εσένα σε ακούνε μην σταματάς να γράφης για την γάγγρενα της Ορθοδοξίας.

Το τάλαντο που σου έδωσε ο Θεός, σου το έδωσε για να Τον δοξάσης.

[pan]

Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Αγγλ. World Council of Churches, συντομογρ. ΠΣΕ) είναι μια οικουμενική χριστιανική οργάνωση, της οποίας σκοπός είναι η προώθηση της χριστιανικής ενότητας. Αποτελεί κοινωνία 340 εκκλησιών, από τις οποίες οι 157 είναι μέλη του, και αντιπροσωπεύει πάνω από 550 εκατομμύρια Χριστιανούς, σε περισσότερες από 100 χώρες.
Ιδρύθηκε τις 23 Αυγούστου 1948, και στα ιδρυτικά μέλη του συμπεριλαμβάνονταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, η Εκκλησία της Ελλάδος και η Εκκλησία της Κύπρου. Σήμερα συγκεντρώνει τις περισσότερες Ορθόδοξες, και έναν αριθμό Προτεσταντικών εκκλησιών, όπως την Αγγλικανική Εκκλησία, πολλές Λουθηρανικές, Μεθοδικές και Μεταρυθμισμένες, και μερικές Βαπτιστικές και Πεντηκοστιανές εκκλησίες. Επίσης συμμετέχουν Παλαιοκαθολικές, καθώς και ένα ευρύ φάσμα ενωμένων και ανεξάρτητων εκκλησιών. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αν και δεν είναι εκκλησία-μέλος, συνεργάζεται στενά με το ΠΣΕ, στο οποίο αποστέλλει παρατηρητές και εκπροσώπους. Από την Ελλάδα, εκτός από την Εκκλησία της Ελλάδος, στο ΠΣΕ συμμετέχει και η Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία.
Το ανώτατο διοικητικό σώμα του Συμβουλίου είναι η Γενική Συνέλευση, η οποία συνέρχεται ανά μερικά χρόνια. Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου είναι από το 2010 ο Όλαβ Φίξε Τβάιτ, από την Εκκλησία της Νορβηγίας η οποία συγκαταλέγεται στις Λουθηρανικές εκκλησίες.
Η θέση της Εκκλησία της Ελλάδος

Πενήντα δύο χρόνια μετά την ίδρυση του, τον Ιούνιο του 2006, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη επίσκεψη Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας στην έδρα του ΠΣΕ στη Γενεύη. Αν και η Εκκλησία της Ελλάδος ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΣΕ, ένας μεγάλος αριθμός αρχιερέων, κληρικών και λαϊκών αντιτίθενται δημόσια στην συμμετοχή της Εκκλησίας της Ελλάδος. Από την άλλη πλευρά, σε όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του 1950, 1960 και 1970 εξέχοντες Ορθόδοξοι θεολόγοι και νομικοί όπως ο Σάββας Αγουρίδης, ο Αμίλκας Αλιβιζάτος, ο Βασίλειος Βέλλας, ο Βασίλειος Ιωαννίδης, Ιωάννης Καλογήρου, ο Ιωάννης Καρμίρης, ο Γεράσιμος Κονιδάρης, ο Παναγιώτης Μπρατσιώτης, ο Δημήτρης Μωραΐτης, ο Νίκος Νησιώτης, ο Μάρκος Σιώτης και ο Παναγιώτης Τρεμπέλας αλλά και κληρικοί όπως ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Αναστάσιος, ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης και ο Μητροπολίτης Σασίμων Γεννάδιος.
Πολλοί από τους κληρικούς και τους θεολόγους που συμμετείχαν στο Π.Σ.Ε. έχουν κατηγορηθεί ως «δυτικίζοντες» ή «αιρετικοί», μεταξύ των οποίων και ο Νίκος Νησιώτης, ο οποίος έπειτα από σημαντική εισήγησή που παρουσίασε το 1961 ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης στο Νέο Δελχί, έγινε αντικείμενο επίθεσης από υπέρμαχους της παράδοσης και του αφαιρέθηκε το χρίσμα του εκπροσώπου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Μολαταύτα, ο Νησιώτης συνέχισε το έργο του αναφορικά με τον διάλογο μεταξύ των Εκκλησιών και το 2006 ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος —ως κίνηση αποκατάστασής του— ανακοίνωσε τη θεσμοθέτηση υποτροφίας στο όνομα του Νίκου Νησιώτη για νέους θεολόγους στο Οικουμενικό Ινστιτούτο του Μποσέ της Ελβετίας, χρηματοδοτούμενη από την Εκκλησία της Ελλάδος.
Η πρώτη κρίση ανάμεσα στο Π.Σ.Ε. και στην Εκκλησία της Ελλάδος προέκυψε το 1968,όταν η ολομέλεια του Συμβουλίου σε απόφαση του πήρε θέση κατά της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντίδραση τού τότε Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, ο οποίος έκανε λόγο για υπέρβαση του ρόλου των Εκκλησιών. Το πρόβλημα ξεπεράστηκε γρήγορα καθώς ο ίδιος ο Ιερώνυμος Κοτσώνης, όντας καθηγητής Πανεπιστημίου, συμμετείχε στο Συμβούλιο και αναγνώρισε ότι η Εκκλησία της Ελλάδος όφειλε να συμμετέχει στον παγκόσμιο διάλογο των διαφορετικών χριστιανικών εκκλησιών.
Κατά τα επόμενα χρόνια όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες εντάχθηκαν στο ΠΣΕ, ενώ ορισμένες από αυτές αποχώρησαν στην συνέχεια. Ορισμένες άλλες απείλησαν με αποχώρηση, ανάμεσα στις οποίες και η Εκκλησία της Ελλάδος, εκπρόσωποι της οποίας, τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, εξέφραζαν την έντονη αντίθεσή τους προς τις αποφάσεις του Συμβουλίου. Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ θεωρούσε μάλιστα ότι τέτοιου είδους οργανισμοί δεν προσέφεραν στην Εκκλησία, η εκπροσώπηση της Εκκλησίας της Ελλάδος δόθηκε σε καθηγητές της Θεολογικών Σχολών και σε ιεράρχες που παρακολουθουσάν τα κινήματα διαλόγου και διανόησης παγκόσμια.
Σημαντικό βήμα προσέγγισης κατά την πρόσφατη εικοσαετία υπήρξε το 2005, όταν έπειτα από προσπάθειες του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Πέτρου Βασιλειάδη η Εκκλησία της Ελλάδος φιλοξένησε την παγκόσμια συνέλευση του τμήματος ιεραποστολής του Π.Σ.Ε. . Εντούτοις, οι επισκέπτες βρέθηκαν αντιμέτωποι έξω από τις εγκαταστάσεις του Αγίου Ανδρέα όπου διεξαγόταν η συνέλευση, με μαύρες σημαίες με το σύνθημα «Ορθοδοξία ή θάνατος», ενώ ενημερώθηκαν ότι οι Διαμαρτυρόμενες (Προτεσταντικές) Εκκλησίες θεωρούνται αίρεση από κάποιους Ορθόδοξους κύκλους, και ότι οι διοργανωτές δεν ενημέρωσαν το εκκλησιαστικό σώμα για τη συμμετοχή της Εκκλησίας της Ελλάδος.

[dionysisgr]

Εχουμε συζητησει παλι, και παλι σε αυτα τα θεματα.

Το Π.Σ.Ε. απο μονο του δεν ειναι κατι δαιμονικο ας πουμε.

Διαλογοι ειναι επιβεβλημενο να γινονται. Ετσι πρεπει.

Απο εκει και περα.

Το θεμα ειναι ΠΩΣ πας εκει,
και ΤΙ λες εκει,
και ΠΟΙΕΣ παραχωρησεις κανεις,
η καλυτερα, ΔΕΝ κανεις.

Οταν πας ως Ορθοδοξη Εκκλησια Καθολικη Αποστολικη Οικουμενικη,
και εχεις το κριτηριο της αληθειας,
παραδεδομενο απο τον Κυριο και τους Αποστολους και τις Οικουμενικες Συνοδους,
και εχεις χυσει ποταμους αιματων και δακρυων για να το κρατησεις αλωβητο ενωπιον αιρεσεων και διωγμων,
ανα τους αιωνες, και πατας τον διαβολο στα μουτρα,
Ε, τοτε δεν πας να το διαπραγματευθεις σαν να ειναι το χωραφι του παππου σου ας πουμε..

Ασε που οταν διαπραγματευεσαι την αληθεια την μειωνεις
και κανεις και ζημια στον αλλον που ζει στο ψεμμα.

Αρα εχεις χασει και το κριτηριο της αληθους αγαπης προς τον αλλον.

Αρα κριτηριο συμμετοχης ειναι η πιστη και παραμονη στην αληθεια της Ορθοδοξιας,
και οχι οι ευγενειες και η αγαπολογια και οι αοριστες εκκλησιολογιες και τα φιλοσοφηματα.

Η πας και κυρηττεις Ορθοδοξειν και πιστευειν και πραττειν, η, μην πας καθολου.

Βρες αλλον τροπο να πεις την αληθεια.

Γιατι καθε διαλογος οταν εκπιπτει απο την αληθεια,
γινεται ιλαροτραγωδια και παρωδια διαλογου.

Και εχει γινει δυστυχως πολλες φορες αυτο στο παρελθον, οπως εχουν καταγγειλει Ιεραρχες μας,
αλλα και Καθηγητες μας, που καταλαβαν τι παιζεται και αποχωρησαν οπως οφειλαν.

Ιδωμεν.
Ισως Θεου θελοντος, καποιοι φωτισθουν και αλλαξουν προς το καλυτερο τα πραγματα.

Δυσκολο, αλλα οχι απιθανο.

Μακαρι.

Αλλα να αλλαξουμε την Ορθοδοξια να την κανουμε light χωρις λιπαρα,
για να μην πεφτει βαρια στο στομαχι των αλλων αυτο δεν γινεται.

Δεν μας ανηκει για να την μεταχειρισθουμε οπως θελουμε εμεις.
Εμεις ανηκουμε σε αυτην, και αυτο παιζεται εως εσχατου πνοης.

Αυτο να εχουν υπ'οψιν οσοι συμμετεχουν,
καθως φυσικα και οτι "Κυριος ου μυκτηριζεται".