Η ψυχή του ανθρώπου μετά τον θάνατό του

[toula]

Που πηγαίνει η ψυχή του ανθρώπου μετά το θάνατό του; - Η εξέταση που δέχεται από τα πονηρά πνεύματα.

Διηγήθηκε ο αββάς Μακάριος ότι, περπατώντας κάποτε στην έρημο, βρήκε πεσμένο στο χώμα το κρανίο ενός νεκρού. και καθώς το σκούντησε με το φοινικένιο ραβδί του, άκουσε φωνή άπ’ αυτό. το ρώτησε: Ποιος είσαι συ;

Εγώ, αποκρίθηκε το κρανίο, ήμουν αρχιερέας των ειδώλων και των ειδωλολατρών πού έμεναν σ’ αυτόν τον τόπο. Κι εσύ είσαι ο πνευματοφόρος Μακάριος. Μάθε λοιπόν ότι οποιαδήποτε ώρα σπλαχνιστείς όσους βρίσκονται στην κόλαση και προσευχηθείς γι’ αυτούς, παρηγορούνται λίγο.

Ποία είναι ή παρηγοριά και ποία ή κόλαση; ρώτησε ο γέροντας. Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, απάντησε το κρανίο, τόσο είναι το βάθος της φωτιάς πού βρίσκεται από κάτω μας σ’ αυτή τη φωτιά είμαστε χωμένοι από τα πόδια μέχρι το κεφάλι μας. Και δεν μπορεί κανείς με το πρόσωπό του ν’ αντικρίσει το πρόσωπο του αλλού, γιατί οι ράχες μας είναι κολλημένες μεταξύ τους. Όταν λοιπόν προσεύχεσαι για μας, βλέπει λιγάκι ο ένας το πρόσωπο του αλλού. Αυτή είναι ή παρηγοριά.

Μόλις άκουσε αυτά ο γέροντας, αναστέναξε βαθιά και είπε:

Αλίμονο στη μέρα πού γεννήθηκε ο άνθρωπος ο αμαρτωλός.

Καλύτερα θα ήταν να μην είχε γεννηθεί, όπως είπε και για τον ‘Ιούδα ο Κύριος (Ματθ. 26:24).

Ύστερα στράφηκε προς το κρανίο:

- Υπάρχει άλλο χειρότερο βάσανο; – Κάτω από μας υπάρχει μεγαλύτερη κόλαση. – και ποιοι βρίσκονται εκεί;

- Εμείς, είπε το κρανίο, μιας και δεν γνωρίσαμε το Θεό, ελεούμαστε έστω και λίγο. Αυτοί όμως πού γνώρισαν το Θεό και μετά τον αρνήθηκαν και δεν έκαναν το θέλημά Του, αυτοί βρίσκονται κάτω από μας και κολάζονται χειρότερα. Πήρε λοιπόν ο γέροντας το κρανίο, το έχωσε στο χώμα και προχώρησε.

Έλεγε ο μακάριος Θεόφιλος ο αρχιεπίσκοπος.

Πόσο φόβο και τρόμο και βία δοκιμάζει ή ψυχή όταν χωρίζεται από το σώμα! Γιατί καταφτάνουν σ’ αυτήν τότε όλοι οι άρχοντες και οι εξουσιαστές τού σκοτεινού κόσμου και της παρουσία ζουν όσα αμαρτήματα έκανε – συνειδητά ή από άγνοια – από τη γέννησή της μέχρι την τελευταία εκείνη στιγμή πού φεύγει από το σώμα.

Στέκονται λοιπόν και την κατηγορούν με δριμύτητα.

Αντιμέτωπες σ’ αυτούς όμως στέκονται και οι άγιες δυνάμεις, αντιπροτείνοντας τα καλά έργα πού τυχόν έκανε ή ψυχή. Σ’ αυτή τη μεγάλη στενοχώρια, μπροστά σ’ ένα τέτοιο αδέκαστο κριτήριο και σε μία τόσο φοβερή εξέταση, φαντάζεσαι τι τρόμο και αγωνία θα έχει ή ψυχή; δεν μπορεί λόγος να διηγηθεί ή νούς να συλλάβει το φόβο εκείνο της ψυχής, ώσπου να τελειώσει ή δίκη και να βγει ή απόφαση από τον δίκαιο Κριτή.

Κι αν μεν της δοθεί ελευθερία, αμέσως οι εχθροί ντροπιάζονται και η ψυχή αρπάζεται απ’ αυτούς και χωρίς κανένα εμπόδιο οδηγείται και τοποθετείται στην ανεκλάλητη εκείνη χαρά και δόξα. Αν όμως έζησε με αμέλεια και δεν κριθεί άξια για την ελευθερία, θ’ ακούσει τη φρικτή εκείνη φωνή: «Αρθήτω ο ασεβής, ίνα μη ίδη την δόξα Κυρίου» «Ης. 26:10). Τότε αρχίζει γι’ αυτήν η ημέρα της οργής, της θλίψεως και της ατέλειωτης οδύνης. Παραδίνεται στό σκότος το εξώτερο, βυθίζεται στον Άδη, καταδικάζεται στην αιώνια φωτιά, όπου θα κολάζεται στους απέραντους αιώνες.

που είναι τότε οι κοσμικές επιδείξεις και οι κομπασμοί; που η κενοδοξία και η καλοπέραση και η απόλαυση της μάταιης και ακατάστατης αυτής ζωής; που είναι τα χρήματα; που η σπουδαία καταγωγή; που ο πατέρας ή η μητέρα ή οι αδελφοί ή οι φίλοι;

Ποιος απ’ αυτούς θα μπορέσει να γλιτώσει την ψυχή πού κατακαίγεται στη φωτιά και δεινοπαθεί από τόσες απερίγραπτες τιμωρίες;

Από το βίο του αγίου Αντωνίου

Κάποια μέρα, στις τρεις το απόγευμα, ο άγιος Αντώνιος ετοιμαζόταν να φάει. Καθώς σηκώθηκε να προσευχηθεί, ένιωσε τον εαυτό του ν’ αρπάζεται νοερά. Και το περίεργο είναι ότι, ενώ στεκόταν, έβλεπε την ψυχή του σαν να έχει βγει από το σώμα και να οδηγείται από κάποιους στον αέρα. Έπειτα έβλεπε άλλους, φοβερούς και μοχθηρούς, να στέκονται στον αέρα και να θέλουν να εμποδίσουν τη διάβασή του. Εκείνοι όμως πού τον οδηγούσαν αντιδικούσαν μ’ αυτούς πού ζητούσαν λόγο, μήπως ήταν υπεύθυνη απέναντί τους για κάτι. Και ενώ ήθελαν να κάνουν έλεγχο της ζωής του από τον καιρό πού γεννήθηκε, οι οδηγοί του αγίου Αντώνιου τους εμπόδιζαν, λέγοντας:

Ο Κύριος του έσβησε όλες τις αμαρτίες από τη γέννησή του.

Μπορείτε να λογαριάσετε μόνο όσα έπραξε αφότου έγινε μοναχός και αφιερώθηκε στό Θεό. Τότε, επειδή τον κατηγορούσαν χωρίς να μπορούν ν’ αποδείξουν τις κατηγορίες, ο δρόμος του έγινε ελεύθερος και ανεμπόδιστος. Και αμέσως είδε την ψυχή του να επιστρέφει, κι ένιωσε να συνέρχεται και να γίνεται πάλι ο Αντώνιος, όπως ήταν πρώτα. Ξέχασε τότε να φάει και πέρασε την υπόλοιπη μέρα κι όλη τη νύχτα με στεναγμούς και προσευχές. Έμενε εκστατικός, καθώς αναλογιζόταν με πόσους έχουμε να παλέψουμε και με τι κόπους πρέπει κανείς να περάσει την εναέρια διάβαση (ώσπου να φτάσει στον ουρανό). Και σκεφτόταν ότι αυτό εννοούσε ο απόστολος Παύλος όταν έλεγε, «κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος» (Έφ. 2:2).

Γιατί η εξουσία του εχθρού αυτή είναι να πολεμάει και να προσπαθεί να εμποδίσει όσους περνούν από τον εναέριο αυτό δρόμο. Συμβούλευε λοιπόν συνεχώς: “Φορέστε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε ν’ αντισταθείτε την πονηρή μέρα, ώστε να καταντροπιαστεί ο εχθρός, αφού δεν θα έχει να πει κανένα κακό εναντίον μας” (Έφ. 6:13. τι τ. 2:8).

Κάποτε άλλοτε, συζήτησε με μερικούς επισκέπτες για την πορεία της ψυχής και για τον τόπο πού της έχει ετοιμαστεί μετά τη ζωή αυτή.

Την ίδια νύχτα κάποιος τον προσκάλεσε από ψηλά και του είπε:

- Σήκω, Αντώνιε. Βγές έξω και δες.

Σαν βγήκε λοιπόν έξω – γιατί γνώριζε σε ποίους πρέπει να υπακούει – και σήκωσε το βλέμμα του, είδε κάποιον ψηλό, απαίσιο και φοβερό, να στέκεται όρθιος και να φτάνει μέχρι τα σύννεφα. Και καθώς κάποιοι ανέβαιναν, λες και είχαν φτερά, εκείνος άπλωνε τα χέρια του και τους εμπόδιζε να περάσουν. Μερικοί όμως με το πέταγμά τους τον ξεπερνούσαν και ανέβαιναν ανενόχλητοι.

Γι’ αυτούς λοιπόν έτριζε τα δόντια του εκείνος ο ψηλός, ενώ χαιρόταν για όσους γκρεμίζονταν και αμέσως ακούστηκε μία φωνή να λέει στον Αντώνιο:

- Προσπάθησε να καταλάβεις αυτό πού βλέπεις.

Φωτίστηκε τότε ο νους του και κατάλαβε ότι το δράμα ήταν το πέρασμα των ψυχών στον ουρανό και ότι ο ψηλός εκείνος πού στεκόταν ήταν ο διάβολος, πού φθονεί τούς πιστούς. Αυτός κρατούσε και εμπόδιζε να περάσουν όσους ήταν δούλοι του, ενώ όσους δεν τον ακολούθησαν σ’ αυτή τη ζωή δεν μπορούσε να τούς πιάσει, γιατί περνούσαν ψηλότερα απ’ αυτόν.

Του αββά Ισαάκ

Ο Σωτήρας ονομάζει «πολλάς μονάς Του Πατρός» (πρβλ. Ιω. 14:2) τις πνευματικές βαθμίδες αυτών πού κατοικούν σ’ εκείνη τη χώρα, δηλαδή τις ποικιλίες (των πνευματικών χαρισμάτων) πού απολαμβάνει ο νους τους. Με τη φράση «πολλάς μονάς» (ο Κύριος) μίλησε όχι για τη διαφορά των τόπων, αλλά για την τάξη των χαρισμάτων.

Και όπως ο καθένας απολαμβάνει τον αισθητό ήλιο ανάλογα με την καθαρότητα πού έχει ή οπτική του δύναμη και αντίληψη, (και όπως από ένα λυχνάρι πού φέγγει σ’ ένα σπίτι ή λάμψη φαίνεται διαφορετική στον καθένα) χωρίς το φως να μοιράζεται σε πολλές λάμψεις, έτσι και στον μέλλοντα αιώνα. όλοι οι δίκαιοι θα μένουν μαζί σ’ έναν τόπο, αλλά ο καθένας θα φωτίζεται και θα ευφραίνεται από τον νοητό Ήλιο, ανάλογα με την αξία και τα μέτρα της δικής του καθαρότητας.

Του αγίου Γρηγορίου Του Διαλόγου

Όταν έφτασε ο καιρός πού ο όσιος Βενέδικτος θα έφευγε απ’ αυτή τη ζωή και θα πήγαινε στό θεό, πρόβλεψε ο ίδιος τη μέρα του θανάτου του και την ανήγγειλε στους μαθητές του πού ζούσαν μαζί του και σ’ εκείνους πού έμεναν μακριά. Στους τελευταίους μάλιστα φανέρωσε πώς, με κάποιο σημείο πού θα γινόταν, θα μάθαιναν ότι ή ψυχή του έβγαινε από το σώμα. Έξι μέρες λοιπόν πριν από την κοίμησή του πρόσταξε να του ανοίξουν το μνήμα. Αμέσως τον έπιασε πολύ υψηλός πυρετός, πού του έψηνε κυριολεκτικά το σώμα.

Την έκτη μέρα έβαλε τούς μαθητές του να τον μεταφέρουν στο ναό. Εκεί κοινώνησε τα άχραντα μυστήρια και, ενώ υποβασταζόταν από τούς μαθητές του, στάθηκε όρθιος, σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό κι έτσι, με υψωμένο βλέμμα και με λόγια προσευχής, παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του. Την ίδια στιγμή σε δύο αδελφούς, έναν πού έμενε στο μοναστήρι κι έναν άλλο πού κατοικούσε μακριά, εμφανίστηκε το ίδιο όραμα:

Είδαν και οι δύο τους ένα θαυμαστό δρόμο, πού εκτεινόταν από το κελί του όσίου προς την ανατολή μέχρι τον ουρανό, όλον στρωμένο με λαμπρά ρούχα και μεταξωτά. Υπέροχοι άνδρες, κρατώντας λαμπάδες στα χέρια, ανέβαιναν αργά-αργά και με τάξη. Κοντά τους έστεκε κάποιος άλλος- λευκοφορεμένος άνδρας πού αστραποβολούσε. Αυτός ρώτησε τούς δύο αδελφούς:

Γνωρίζετε τίνος είναι τούτος ο δρόμος πού τον κοιτάτε με τόσο θαυμασμό;

Δεν γνωρίζουμε, απάντησαν οι αδελφοί.

Αυτός, τούς είπε εκείνος, είναι ο δρόμος από τον όποίο ανεβαίνει στον ουρανό ο αγαπημένος του Θεού Βενέδικτος.

Μόλις συνήλθαν και οι δύο τους από το όραμα, κατάλαβαν ότι άγιος είχε τελειώσει.

Από το Γεροντικό

http://www.briefingnews.gr

[ΜΙΧΣ]

http://www.rel.gr/arxeia/psixi_meta_thanaton.pdf

Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ιερομονάχου Σεραφείμ Ρόουζ
επιμέλεια π. Ιωάννης Δρογγίτης

[aposal]

Υπενθυμίζω ότι στο - εξαίρετο κατα τα άλλα - βιβλίο του πατρός Σ. Ρόουζ η εκδοχή ότι η ψυχή μετά τον σωματικό θάνατο περιπλανιέται για 40 ημέρες στα μέρη όπου έζησε δεν είναι αποδεκτή από την Εκκλησία μας. Παραθέτω σχετικό δημοσίευμα από την ενορία μας (Ι.Ν.Α.Δ. - 01.02.2004)

Η ψυχή, αμέσως μετά τον θάνατο : Υπάρχει η λαϊκή γνώμη ότι η ψυχή μετά τον χωρισμό από το σώμα δεν πηγαίνει στον Χριστό για να απολογηθεί, αλλά για σαράντα ημέρες κυκλοφορεί και επισκέπτεται τους τόπους που έζησε στη γη. Αυτή η δοξασία είναι λαϊκή και δεν την δέχεται η χορεία των πατέρων, ούτε είναι διδασκαλία της επισήμου Εκκλησίας. Πιθανώς κάποιος από του αγίους να εξέφρασε μια τέτοια άποψη, αλλά περισσότερο βαραίνουν οι γνώμες των πολλών, τις οποίες αποδέχεται η Εκκλησία. Η ψυχή, αμέσως μετά τον θάνατο, φέρεται υπό αγγέλων αγαθών, αν ήταν πιστή και ζούσε μυστηριακή ζωή και μάλιστα αν είχε κοινωνήσει την ημέρα του θανάτου, μπροστά στο Χριστό. Αν δεν ήταν ετοιμασμένη και ζούσε αμαρτωλά, φέρεται υπό σκοτεινών αγγέλων. Απολογείται, κρίνεται μερικώς και τοποθετείται δεξιά του Δικαιοκρίτου Χριστού, στον παράδεισο, ή απορρίπτεται στη χώρα της βασάνου, όπου προγεύονται, οι μεν αγαθές ψυχές τα του παραδείσου, και τη θεία μακαριότητα, οι δε αμετανόητες και άπιστες στην κόλαση. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει, στην 2η ομιλία του στον Λάζαρο : «Οι ψυχές όταν βγουν από το σώμα δεν μένουν πια εδώ, αλλά αμέσως μεταφέρονται, όχι μόνο των δικαίων, αλλά και των αδίκων».Ούτε ισχύει η γνώμη ότι οι ψυχές από την Ανάσταση έως την Ανάληψη κυκλοφορούν στη γη ελεύθερες. Δεν υπάρχει επίσημη διδασκαλία γι’ αυτό. Είναι απλές λαϊκές δοξασίες. Μάλιστα στην Αιτωλοακαρνανία παρασκευάζουν πρόσφορα για τον επανεγκλεισμό των ψυχών, που τα ονομάζουν ψυχολείτουργα. Οι ψυχές μετά θάνατο, δεν βρίσκονται σε αφασία και λήθαργο, αλλά έχουν αυτοσυνειδησία. Αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο. Ο Άγιος Γρηγόριος λέγει για τον αδελφό του τον Καισάριο, ότι όταν και αυτός κάποτε πεθάνει, θα τον αναγνωρίσει, και θα τον δει ένδοξο και χαρούμενο. Και ο Μέγας Βασίλειος και ο ιερός Χρυσόστομος λένε ότι οι ψυχές πέραν του τάφου έχουν διορατικό χάρισμα με το οποίο αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον, έστω και αν ποτέ δεν είχαν συναντηθεί σ’ αυτήν εδώ τη ζωή και απείχαν χιλιάδες χρόνια μεταξύ τους. Ο καθένας θα αναγνωρίζει τον Αδάμ, την Εύα, τον Αβραάμ, τον Παύλο, τον Ιωάννη, τον Βασίλειο, τον Νικόδημο κλπ.
Οι ψυχές στην κόλαση θα ζουν σε ψηλαφητό σκότος και δεν θα βλέπονται ούτε θα αναγνωρίζονται (κατ’ αποκάλυψη του Αγίου Μακαρίου, Γεροντικό).

[ΜΙΧΣ]

ευλογία!

[dionysisgr]

Aποστολε, καπου στον προλογο του βιβλιου ο π.Σεραφειμ Ροουζ,
αυτος ο οσιος ανθρωπος του Θεου κατ'εμε, και μεγαλο "σημειο" της εποχης μας,
αναφερει οτι στην μελετη αυτη, θα εκφρασει γνωμες-δοξασιες-αποψεις, παραδοσεις,
που δεν τις υιοθετει κατ'αναγκη, αλλα και δεν μπορουν να παραλειφθουν απο την μελετη χαριν της πληροτητος.

Δηλαδη δεν ασπαζεται καθετι που γραφει ο ιδιος, αλλα παραδιδει μια μελετη, οσο το δυνατο, βοηθητικη,
ωστε να ξεχωρισθει τι ειναι παραδοση, τι δοξασια και τι πατερικη εκκλησιαστικη τεκμηριωμενη βιβλικα γνωση.

Στο μεγα θεμα του θανατου, και του χωρισμου της ψυχης απο το σωμα,
καθως και τι ακολουθει δεν μπορει κανεις να τοποθετηθει σχολαστικα και φιλοπεριεργα.

Υπαρχουν πραγματα και καταστασεις που δεν κατανοουνται με ορους της κτιστης μας πραγματικοτητας
που μας περιβαλλει οσο ακομα ειμαστε μεσα στο σωμα μας.

Μετα την εσχατη πνοη, ακομα και λιγες ωρες πριν απο αυτην, αλλαζουν ολα ριζικα για τον ανθρωπο.

Απελευθερωνονται και λειτουργουν αισθησεις και δυναμεις που καλυμμενες απο την παχυτητα της σαρκος,
ειτε υπολειτουργουσαν ειτε αδρανουσαν τελειως.

Επειτα πλεον καθαρα ερχεται ο ανθρωπος σε πληρη επαφη με τον πνευματικο κατα συγκαταβασιν "αϋλο" κοσμο,
των πνευματικων υπαρξεων.

Λεμε κατα συγκαταβαση γιατι: <<Μονος παντι αϋλος ο Θεος>>, κατα τον Αγιο Ιωαννη τον Δαμασκηνο.
(Εκδ.Ακρ.της Ορθ.Πιστεως).

Υπαρχουν αρκετα ακομα, που ειναι θεολογουμενα, και η Εκκλησια τα αποδεχεται σιωπηρα, καθως δεν ειναι θεμιτο,
να αποκτησουν δογματικη υποσταση, αλλα και δεν ειναι εκει το ζητουμενο.

Σημασια εχει πως φευγει καποιος απο εδω, με τι προϋποθεσεις, καθως το εδω, θα κρινει το εκει.

Καποιοι πιθανως να κανουν την λογικοφανη σκεψη, οτι αμα ξεραμε λεπτομερειες, για το επεκεινα,
θα ειχαμε καλυτερη συμπεριφορα στον νομο του Θεου και απεναντι στο Προσωπο Του.

Ομως αυτο στην πραξη δεν ισχυει, γιατι κατ'αναλογια με τα θεια πραγματα,
υπαρχουν αυστηροι ανθρωπινοι νομοι, που παρουσιαζονται με καθε λεπτομερεια,
σε οτι αφορα τις τρομακτικες συνεπειες, π.χ. ποινες θανατου, ισοβια, κλπ,
αλλα οι ανθρωποι παρολο που ξερουν ακριβως τι θα παθουν νομοτελειακα, εν τουτοις πραττουν την ανομια.

Θελω να πω, οτι αυτος που θα μαθει οτι η ψυχη παει εδω, μετα εκει, μετα παρακατω,
λιγο εως καθολου θα ωφεληθει, ισως δε και να βλαφθει, απο την φυσιωση και την συνηθεια της γνωσης,
εαν εξακολουθησει παραταυτα να διαγει ζωη αντιθετη με το θελημα και τον νομο του Θεου.

Καμμια φορα το να μην γνωριζουμε μας προφυλασσει.
Γιαυτο και ο Πανσοφος και Φιλανθρωπος Θεος, δεν μας εχει αποκαλυψει,
οτι δεν ειναι πρακτικα ωφελιμο να ξερουμε για την σωτηρια μας.

[vasilisalt]

Διονύση δεν ξέρω αν είναι το κατάλληλο θέμα, αλλά θα ήθελα αν είναι δυνατό κάποια στιγμή
να μας περιγράψεις τι είναι η κόλαση, όπως μας την είχες αναλύσει στο προσκύνημα που είχαμε κάνει στο ΑΟ.
Θυμάμαι τότε είχα εντυπωσιαστεί! Όταν όμως προσπάθησα να μεταφέρω τις απόψεις σου τα είχα κάνει ρόιδο...

Το βιβλίο το συγκεκριμένο το έχω διαβάσει. Νομίζω πως είναι σωστή η τελευταία παρέμβαση του Διονύση.
Δεν χρειάζεται να το δούμε ως ΄΄ευαγγέλιο΄΄. Όμως εκτιμώ πως αξίζει το κόπο γιατί ανοίγει το μυαλό

[Μ.Δ.Κ.]

εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· 28 ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. 29 λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. 30 ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. 31 εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΣΤ 27

[filotas]

Ο ίδιος ο Χριστός περιγράφει παραστατικότατα την Κόλαση και τον Παράδεισο στην παραβολή του "πλουσίου και του Λαζάρου" (μέρος της οποίας δημοσίευσε ο Κυριάκος). Ανά τους αιώνες πολλοί Άγιοι αξιώθηκαν να πάρουν μια πρόγευση του Παραδείσου και άλλοι να δουν πως ταλαιπωρούνται οι ψυχές στην Κόλαση και προσπάθησαν να το περιγράψουν με λόγια. Νομίζω, όμως ότι τα λόγια είναι πολύ δύσκολο να περιγράψουν πνευματικές καταστάσεις, γι αυτό ο καθένας το περιγράφει κατά δύναμιν. Γι αυτό και υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στις περιγραφές.

Το σίγουρο είναι ότι όλοι θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε το Χριστό σε όλη Του τη Δόξα. Όμως όσοι Τον έχουν αγαπήσει πάνω απ' όλα σ' αυτή τη ζωή και έχουν πράξη το κατά δύναμιν για να εφαρμόσουν το θέλημά Του, θα αξιωθούν να μοιραστούν τη Δόξα Του, ενώ οι υπόλοιπη θα φύγουν μακριά Του για πάντα, δοκιμάζοντας αιώνια την αγωνία της μεγάλης απώλειας.

[dionysisgr]

Θα το πουμε πιο πρακτικα, Βασιλη.
Θα το πουμε εξομοιωση αισθησης αιωνιας απωλειας.

Χωρις ιδιαιτερη θεολογια.
Γιατι ειδικα και απο το ψυχρο διαδικτυο οι συζητησεις αυτες χανουν την "μαγεια" και την ζωντανια τους.

Προσωπικα το εχω κανει. Ως δοκιμη.
Ηταν κατι το φρικτα ανειπωτο ως αισθηση. Δεν περιγραφεται μονο βιωνεται.

Μην βιαστειτε να με πειτε τρελλο, γιατι οι πατερες στα γεροντικα εκαναν πολυ πιο προχωρημενα πραγματα.
Καλο ειναι ο αγωνιζομενος να δοκιμαζει καποιες καταστασεις να παιρνει αισθηση και γευση εμπειριας.

Τωρα ειναι και χειμωνας, ειναι καλη περιπτωση με το κρυο..

Λοιπον. Τι κανεις..

Ξαπλωνεις στο κρεββατι, και σκεπαζεσαι με μια κουβερτα.
Ειναι σκοταδι, και απολυτη ησυχια. Σκεπασμενος ολοκληρος δεν κινεισαι, δεν μιλας. Τιποτα.

Σκοταδι ψηλαφητο.
Θα μεινεις εκει οχι λιγα λεπτα, η μιση ωρα, αλλα μεχρι να μην αντεχεις αλλο, και λιγο παραπερα.
Μια-δυο ωρες ειναι σχετικα καλα.

Στοχος, ειναι η αποκομιση μιας "αισθησης"-εξομοιωσης, της φοβερης και φρικτα ανειπωτης και ακαταληπτης μοναξιας,
και της μη επι-κοινωνιας με εξωτερικα ερεθισματα και προσωπα ειτε αυτα ειναι ανθρωποι, ειτε κυριως ο Θεος.

Τι συμβαινει λοιπον; Eαν το κανεις σοβαρα.

Μετα απο αρκετη ωρα, εφοσον εχεις εντονα τον λογισμο, οτι αυτο ειναι για παντα, δεν θα εχει τελος η ελεος,
ερχεται στην ψυχη αυτο το αισθημα της απογνωσεως. Πιανει η ψυχη ενα λεπτο αισθημα φοβου και μονωσεως.

Αρκει να φαντασθει κανεις, οτι ενω ειναι στην ουσια ενα παιχνιδι του μυαλου, και οποτε θελεις το σταματας,
παραταυτα, βιωνεις στην καρδια σου, την αναλογια και την αντανακλαση που θα εχει το μονιμο και αναποτρεπτο γεγονος.

Δεν μπορειτε να φανταστειτε, τι συναισθημα μοναξιας, απογνωσης και υπαρξιακης απελπισιας ειναι.

Αν τωρα το αναγαγουμε αυτο σε τετελεσμενο γεγονος με αιωνια και αληκτη διαρκεια,
μπορουμε να συλλαβουμε γιατι η Εκκλησια κραυγαζει δεκαδες αιωνες τωρα, στον ανθρωπο,
να αγωνισθει για να σωθει, για να μην μεινει μακραν του Χριστου και της Βασιλειας Του.

Ειναι επαναλαμβανω, και τα λογια ειναι πολυ φτωχα, να το περιγραψουν μια απιστευτα βασανιστικη,
πνιγηρη, αισθηση απογνωσεως που δεν αρκει και η πιο φοβερη περιγραφη του μεσαιωνα με τα καζανια κλπ,
για να την ακουμπησει.

Αυτη η υπαρξιακη μοναξια, η μονωση. Ειναι φο-βε-ρο!!! Ειναι φρικτο οσο δεν παει ο νους στην φρικη.

Ουτε τερατα, ουτε δαιμονες, ουτε τοπια, ουτε μυρωδιες, ουτε ζεστη κρυο, ουτε πονοι, ουτε, ουτε..

Μονο αυτη η, -γινομαι κουραστικος να το επαναλαμβανω- φρικτη αισθηση μονωσης και απογνωσης,
αρκει για να γεννησει στο νου και την καρδια τον φοβο της κολασεως.

Για παντα μακραν του Χριστου, για παντα μονος, για παντα στο σκοτος, παρεα με την απογνωση.

Ουτε στον χειροτερο ανθρωπο, να μην αξιωθει τετοιο κακο.

Δοκιμαστε το και θα με θυμηθειτε.

Σοκ και Δεος.

[Μ.Δ.Κ.]

Ξαπλωνεις στο κρεββατι, και σκεπαζεσαι με μια κουβερτα.
Ειναι σκοταδι, και απολυτη ησυχια. Σκεπασμενος ολοκληρος δεν κινεισαι, δεν μιλας. Τιποτα.

Σκοταδι ψηλαφητο.
Θα μεινεις εκει οχι λιγα λεπτα, η μιση ωρα, αλλα μεχρι να μην αντεχεις αλλο, και λιγο παραπερα.

Διονύση τόκανα και.... με πείρε ο ύπνος τσακ - μπαμ.
Τι δεν έκανα καλά;

Θα ξαναπροσπαθήσω, και θα μουρμουράω και ΟΜ Μ Μ Μ Μ, ΟΜΜΜΜΜΜ, ΟΜΜΜΜΜ